Η Ελλάδα έχει ανάγκη από ανθρώπους σαν τον Σωτήρη Τσιόδρα
Από την μία ο Ελληναράς. Όπως έλεγε και ο Γιώργος Γεωργίου ᾽ὀ κλασσικός, ο μαλάκας, ο Έλληνας᾽᾽. Ο Ελληναράς που του λες ᾽᾽πρέπει να κάτσεις σπίτι᾽᾽ και καταλαβαίνει ότι πρέπει να πάρει σβάρνα τις μαρίνες, τις παραλίες, τις παιδικές χαρές σπάζοντας τα λουκέτα για να παίξουν τα παιδιά του, γιατί δεν ξέρει τι να τα κάνει μέσα στο σπίτι. Ο τύπος ανθρώπου που πηγαίνει στο σούπερ μάρκετ και αδειάζει τα ράφια από μακαρόνια, χαρτιά υγείας, χαρτομάντιλα, λες και εκεί έξω κυκλοφορούν τίποτα… ζόμπι που αν σε δαγκώσουν παθαίνεις διάρροια και μετά τρώνε καρμπονάρα, λες και ήρθε το τέλος του κόσμου. Δεν ήρθε τέλος του κόσμου, αγαπητέ βλάκα. Κάτσε σπίτι σου τέσσερις, πέντε εβδομάδες και το καλοκαίρι εκεί θα είναι και τα κοκτέιλ και τα γκομενάκια και ο τζόγος και τα πάντα όλα. Θα σε περιμένουν. Δεν θα τα πάρει ο Κορονοϊός και θα φύγει.
Από την μία, ο Ελληναράς που θα πάρει όλα τα αντισηπτικά από το ράφι, δεν θα αφήσει τίποτα για τους άλλους και θα επιβεβαιώσει πως η ατομική ευθύνη, παραμένει κάτι σπάνιο για την ράτσα μας, το 2020. Εκείνος που τα ξέρει όλα(χωρίς να ξέρει τίποτα), εκείνος που συνεχίζει να σουλατσάρει έξω γιατί ᾽ἐμένα κανείς δεν θα μου πει τι θα κάνω᾽᾽, εκείνος που η δική του νοοτροπία έχει φέρει την χώρα στην κατάσταση που είναι τα τελευταία πολλά χρόνια. Εκείνος που την Κυριακή θα πάει να κοινωνήσει, αδιαφορώντας το αν θα αποτελέσει κίνδυνο για τον διπλανό του. Λες και αν δεν το κάνει, θα είναι λιγότερο ή περισσότερο Χριστιανός, από κάποιον άλλον που δεν πάει ποτέ στην εκκλησία. Ο Ελληναράς είναι συνώνυμο του ωχαδερφισμού και του στ@ρχιδισμού. Αυτή είναι η μία Ελλάδα. Για να μην τσουβαλιάζουμε, δεν είναι όλοι έτσι. Είναι αρκετοί, όμως. Δυστυχώς. Και όσο περισσότεροι είναι, τόσο πιο δύσκολα θα σηκώσουμε κεφάλι.
Από την άλλη, είναι ο Σωτήρης Τσιόδρας. Ο άνθρωπος που αποτελεί τον εκλεκτό του κράτους για την αντιμετώπιση της πανδημίας στην χώρα μας. Τι δουλειά που κάνει ως γιατρός-λοιμωξιολόγος, προφανώς και δεν μπορώ να την κρίνω. Αυτό που μπορώ να κρίνω ως απλός πολίτης, είναι η σοβαρότητα, η υπευθυνότητα, ο τρόπος που έχει επιλέξει να ενημερώνει καθημερινά και να πληροφορεί τον κόσμο για την κατάσταση που επικρατεί. Για το ελληνικό κράτος, η παρουσία ενός τόσο καταξιωμένου και καταρτισμένου επιστημόνα σε αυτή την θέση, αποτελεί έκπληξη. Ναι, έκπληξη. Σπάνια οι άριστοι βρίσκονται σε επιτελικές θέσεις αυτής της χώρας. Συνήθως βρίσκονται στο εξωτερικό.
Απόφοιτος του Harvard, κάτοχος μεταπτυχιακού, δεν είχε κανένα πρόβλημα όταν επέστρεψε στην Ελλάδα να κάνει το… αγροτικό του στην Μεσσήνη. Θα μπορούσε να παραμείνει και να κάνει λαμπρή καριέρα στις ΗΠΑ. Προτίμησε να επιστρέψει στην Ελλάδα για να προσφέρει στον τόπο του. Και μόνο για αυτό, είναι άξιος θαυμασμού και πρότυπο για τις νέες γενιές.
Το 2005 συμμετείχε στην οργάνωση και στον σχεδιασμό αντιμετώπισης πανδημίας γρίπης και στην ολοκλήρωση του Εθνικού σχεδίου Πανδημίας ως μέλος της ομάδας συγγραφής. Συμμετείχε επίσης, ως ειδικός λοιμωξιολόγος σε θέματα δημόσιας υγείας, σε 4μελείς επιτροπές του Ευρωπαϊκού Κέντρου Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων (European CDC), οι οποίες επιθεώρησαν χώρες μέλη της Ευρωπαϊκής Ενώσεως για την προετοιμασία για πανδημία γρίπης σε εθνικό επίπεδο (Ιταλία και Ουγγαρία). Το βιογραφικό του, δίχως υπερβολή, αριθμεί 27 σελίδες! Είναι πατέρας επτά παιδιών, ψάλτης στην εκκλησία και όπως είπε μεταξύ σοβαρού και αστείου σήμερα, είναι και… κατακόκκινος. Δηλαδή, οπαδός του Ολυμπιακού!
Η Ελλάδα έχει ανάγκη από ανθρώπους σαν τον Σωτήρη Τσιόδρα. Από επιστήμονες που το κράτος θα τους εκμεταλλευθεί και θα τους δώσει την ευκαιρία να φανούν χρήσιμοι και όχι να τους εξαναγκάσει με φυγή στο εξωτερικό. Ο Τσιόδρας με την σοβαρότητα, την υπευθυνότητα και τον βίο του, αποτελεί παράδειγμα για κάθε σπίτι, για κάθε οικογένεια, για κάθε γονιό που πρέπει να δείχνει στο παιδί του υγιή πρότυπα μέσα από την κοινωνία μας.
Μέσα στην πανδημία του Κορονοϊού, μέσα στην καραντίνα, την αγωνία για το μέλλον μας και την ανάγκη να βγούμε όσο το δυνατόν πιο γρήγορα μέσα από αυτή την κατάσταση, η παρουσία του Τσιόδρα αποτελεί έναν φάρο φωτεινό για το πως θα έπρεπε να είναι η Ελλάδα, αποτελεί ελπίδα για το σήμερα και το αύριο.
Όπως φυσικά και η ηρωϊκή στάση των γιατρών, των νοσηλευτών, του διοικητικού προσωπικού στα νοσοκομεία της χώρας που κάνουν ότι περνάει από το χέρι τους.
Δεν ξέρω πόσο γρήγορα θα επιστρέψουμε στην κανονικότητα. Αυτό που ξέρω, όμως, είναι πως μέσα από αυτή την ιστορία, η ελληνική κοινωνία βρίσκει πρότυπα που τόσο πολύ τα είχαμε ανάγκη. Όλοι μας.
Καλή συνέχεια και υπομονή. Αύριο, θα το ελαφρύνουμε λίγο, με προτάσεις για τον άπειρο ελεύθερο χρόνο σας, όσοι δεν δουλεύετε ή δεν έχει την ευλογία-όπως εγώ αυτή την εποχή- να ασχολείστε με τα παιδιά σας...
