To σημαντικότερο πτυχίο είναι αυτό της ΑΝΘΡΩΠΙΑΣ!

Πιθανότατα να είναι ο πιο ήρεμος «Στρατηγός» της ιστορίας μας. Ηρεμος και πράος μπροστά στον «πόλεμο». Σίγουρα νιώθει κάπως άβολα κάθε μέρα στις 18:00. Δεν είναι η φυσική του θέση αυτή. Να κάθεται μπροστά σ' ένα μικρόφωνο να κάνει ανακοινώσεις για νεκρούς, νέα κρούσματα και ταυτόχρονα να προσπαθεί να πείσει έναν ατίθασο (πόσο πιο ευγενικά να το έγραφα) λαό να συμμορφωθεί σε μια απλή οδηγία. ΜΕΙΝΕ ΣΠΙΤΙ.

Ο Σωτήρης Τσιόδρας πάντα ήταν στην πρώτη γραμμή της μάχης. Στρατιώτης κανονικός. Νιώθει πιο άνετα με την λευκή του στολή και την πράσινη μάσκα παρά με το κοστούμι του και το μικρόφωνο στο πρόσωπό του. Από τότε που έκανε το... αγροτικό του στο Κέντρο Υγείας του Αστρους Κυνουρίας, μέχρι και τώρα όντας «Στρατηγός», όπως τον έχουμε χαρακτηρίσει, ταξίδεψε στην Χαλκιδική για να εξετάσει αυτοπροσώπως ύποπτο κρούσμα ασθενούς κινέζικης καταγωγής.

Εχει ένα βιογραφικό 27 σελίδων στα 55 του χρόνια. Φιλαδέλφεια, Βοστώνη, Χάρβαρντ και δεν συμμαζεύεται. Ομως για όλους εμάς ή για να ακριβολογώ για τους περισσότερους από εμάς ο Σωτήρης Τσιόδρας μας κέρδισε όχι για τα πτυχία του, τις γνώσεις του ή το πόσο καλό λοιμωξιολόγος είναι. Μας κέρδισε με κάτι που είναι σημαντικότερο από όλα του τα πτυχία. Την ΑΝΘΡΩΠΙΑ του.

Ο (με διαφορά) δημοφιλέστερος Ελληνας αυτή την στιγμή μας καθηλώνει με την ηρεμία του και την ανθρωπιά του. Ακόμα και αυτόν που του έγραψε ότι «κάνουμε πολλή φασαρία για λίγους ηλικιωμένους» τον χαρακτήρισε «γνωστό, σοβαρό επιστήμονα».

Η απάντησή του έγινε viral οχι γιατί έχει 27 σελίδες βιογραφικό αλλά γιατί μας θύμισε κάτι που είχαμε (έχουμε;) ξεχάσει. Οτι πάνω απ' όλα είμαστε άνθρωποι.

«Η απάντηση που δίνω εσωτερικά μέσα και την αφήνω στην κρίση σας, είναι πως το θαύμα της ιατρικής είναι η παράταση της ποιοτικής επιβίωσης αυτών, πολλοί εκ των οποίων είναι μανάδες και πατεράδες μας. Είναι γιαγιάδες και παππούδες».

Είμαστε όλοι γιοι και κόρες. Εγγονοί και εγγονές. Ας τον ακούσουμε για τις μαμάδες μας και τους μπαμπάδες μας. Για τις γιαγιάδες μας και τους παππούδες μας. Οχι για εμάς. ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΠΙΤΙ ΠΡΩΤΑ ΓΙΑ ΑΥΤΟΥΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΓΙΑ ΕΜΑΣ.

Ο άνθρωπος αυτός μέσα στα χθεσινά του 12 λεπτά κατάφερε να μας καθηλώσει και να μας συγκινήσει.

Και στο τέλος να μας μιλήσει με Ελύτη. Δεν ξέρω αν γνώριζε πως την 21η Μαρτίου ήταν και η Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης. Δεν αμφιβάλλω για τις γνώσεις του, προς Θεού, αλλά με τόσα στο μυαλό του θα μπορούσε να του ξεφύγει αυτή η (ασήμαντη τούτες τις ώρες) λεπτομέρεια.

Ο ίδιος χαρακτήρισε πόσο «φτωχά» συνδύασε δύο φράσεις ενός «μεγάλου Ελληνα» όπως τον είπε χωρίς να κατονομάσει όμως τον Οδύσσεα Ελύτη.

«Την τελευταία λέξη δεν θα την έχει ο θάνατος» (που το έγραψε ο Ελύτης από το δοκίμιο «Ανοιχτά Χαρτιά»)

«Πρέπει η κάθε γλώσσα να μιλεί την καλοσύνη της ημέρας» (από την ποιητική συλλογή του Ελύτη «Ηλιος ο Πρώτος».

Μας μιλάει λοιπόν ένας άνθρωπος ο οποίος σε δύο εβδομάδες θα κληθεί μαζί με τους συναδέλφους του να αποφασίζει ποιος θα μπαίνει στις ΜΕΘ και ποιος όχι.

Με λίγα λόγια θα αποφασίζουν -όπως τώρα στην Ιταλία και στην Ισπανία- ποιος θα ζήσει και ποιος θα πεθάνει...

Στο χέρι μας είναι να τους πάρουμε αυτό το βάρος από τους ώμους τους. Αυτήν την επιλογή από το μυαλό τους. Ας τον ακούσουμε όσο ακόμα υπάρχει χρόνος.

Γιατί το σημαντικότερο πτυχίο δεν το σπουδάζεις στα Χάρβαρντ και στις Βοστώνες. Το σημαντικότερο πτυχίο το αποκτάς μέσα από τη ζωή. Αυτό της ανθρωπιάς. Και μπορούμε να το βάλουμε όλοι στην πιο όμορφη κορνίζα. Την κορνίζα της ζωής.