O «πλούτος» της Ελλάδας εν μέσω κορονοϊού
Δέκα μέρες στο σπίτι ρε φίλε... Όποιος μου το 'λεγε 20 μέρες πριν, ότι θα ξυπνούσαμε, θα τρώγαμε, θα πίναμε, θα δουλεύαμε, θα συζητάγαμε, θα παίζαμε, θα γυμναζόμαστε, θα..., θα..., θα..., χωρίς να αλλάζουμε περιβάλλον - με κορυφαία στιγμή του 24ώρου έναν "μαγικό" μοναχικό περίπατο στη γειτονιά ή ένα τρεξιματάκι για να κυκλοφορήσει λίγο το αίμα - και χωρίς να ξέρουμε πότε θα λήξει αυτή η καραντίνα, πραγματικά θα τον περνούσα για παράφρονα!
Τόσο ξαφνικά και δραματικά άλλαξε η ζωή μας, μέσα σε λίγες μέρες και όλοι μας, άλλοι με μεγάλη δυσκολία κι άλλοι με λιγότερη (αλλά εύκολα με τίποτε), προσπαθούμε να προσαρμοστούμε στα νέα δεδομένα της έξαρσης του κορονοϊού. #menoumespiti, λοιπόν, για να μην συμβάλλουμε στην διασπορά του ιού, να προστατεύσουμε τις ευπαθείς ομάδες και τους εαυτούς μας και να βγούμε νικητές από την μάχη με την πανδημία, που έχει πλήξει ολόκληρη την ανθρωπότητα.
Με φόντο ένα καλύτερο αύριο, στο οποίο είμαι πεπεισμένος ότι τα απλά καθημερινά πράγματα, τα οποία όλοι μας θεωρούσαμε δεδομένα, θα έχουν μεγαλύτερη αξία! Κι όμως, με όλα αυτά που γίνονται γύρω μας και που διαβάζουμε και βλέπουμε ότι συμβαίνουν στην Ιταλία, την Γαλλία και την Ισπανία (χώρες σαφώς πιο αναπτυγμένες και οργανωμένες από την πατρίδα μας), θα μπορούσε κάλλιστα κανείς να πει, ότι εδώ στην Ελλάδα, βιώνουμε μία μικρογραφία της κατάστασης που επικρατεί σε όλες τις προηγμένες χώρες του δυτικού κόσμου...
Αυτό το συμπέρασμα δεν απέχει καθόλου από την πραγματικότητα και αποδεικνύει ότι οι Έλληνες, όσο κακή νοοτροπία κι αν έχουμε σαν λαός, όσο «παράξενη φάρα» κι αν είμαστε, σε ζητήματα ζωής ή θανάτου ή σε στιγμές εθνικής ευθύνης, βρίσκουμε τον τρόπο και ανταποκρινόμαστε στον υψηλότερο βαθμό. Κι αυτό, όχι μόνο γιατί όλη η ζωή είναι γενικά μία προσαρμογή, αλλά γιατί η μεγάλη μας κληρονομιά είναι η ανθρωπιά που πηγάζει από τους ανθρώπους μας.
Σε όλες τις δύσκολες στιγμές της Ελλάδας, ιστορικά, ξεπροβάλλουν προσωπικότητες, που στο παρελθόν δεν είχαν μεγάλη αναγνώριση, αλλά που στην πράξη και στα δύσκολα, αποδεικνύουν ότι είναι φτιαγμένες για τις κρίσεις.
Υπ' αυτό το πρίσμα, λοιπόν, όλες αυτές τις μέρες, παρακολουθώ με περισσή περηφάνια την αντίδραση του κρατικού μηχανισμού σε όλη αυτή την πρωτόγνωρη κατάσταση που ζούμε και δεν σας κρύβω ότι κάθε φορά που βλέπω τον Πρωθυπουργό, Κυριάκο Μητσοτάκη, να απευθύνεται στον ελληνικό λαό, νιώθω ολοένα και πιο ασφαλής αλλά και αισίως πολίτης ενός ευνομούμενου κράτους.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι για το status στο οποίο βρισκόμαστε (32η θέση σε κρούσματα), το μεγαλύτερο credit ανήκει στην κυβέρνηση (και το επιτελείο της) και τα πολύ αυστηρά μέτρα που έλαβε πολύ πρόωρα (και πριν απ' όλες τις υπόλοιπες χώρες)), με αποτέλεσμα να συγκρατήσει την ορμή του «εχθρού». Αλλά και στους γιατρούς και τους νοσηλευτές μας, που έχουν βάλει τα στήθια τους μπροστά για να λειτουργήσει με εντυπωσιακά αποτελεσματικό τρόπο ένα εθνικό σύστημα υγείας, που υστερεί αισθητά από τα αντίστοιχα των υπόλοιπων ευρωπαϊκών, που υπερτερούν σαφώς και σε υποδομές. Τους ανθρώπους που αξίζουν το μεγαλύτερο χειροκρότημα απ' όλους, γιατί έχουν επιλέξει να βρίσκονται στην πρώτη γραμμή και το κάνουν - με την πλέον συγκινητική επίδειξη αυτοθυσίας - για να επιβιώσουν οι δικοί μας άνθρωποι και να μπορούμε όλοι εμείς να ελπίζουμε σε ένα καλύτερο αύριο.
Παρακολουθώ καθημερινά με συγκίνηση έναν αριστούχο λοιμωξιολόγο σε κορυφαία αμερικανικά πανεπιστήμια, να δίνει ρεσιτάλ στην επικοινωνιακή αντιμετώπιση της δραματικής κατάστασης που βρισκόμαστε... Ο Σωτήρης Τσιόδρας ενημερώνει με επιστημονική σαφήνεια αλλά και συνάμα με ανθρωπιά όλους τους Έλληνες, δίνει συμβουλές, χαμογελάει και δακρύζει και με λίγα λόγια γίνεται μάνα, πατέρας, παππούς, γιαγιά, θείος κι αδερφός όλων μας! Ο άνθρωπός μας, πολύ απλά γιατί θα μπορούσε να αυτός που μένει στην διπλανή μας πόρτα...
Αν αφήσει κανείς στην άκρη τα επιστημονικά του «γαλόνια» και σταθεί στην ευγένεια, το ήθος και την απλότητά του, τότε δεν θα δυσκολευτεί να καταλάβει ότι πρόκειται για έναν Έλληνα, που μοιάζει να έρχεται από άλλη εποχή. Έναν άνθρωπο με σπάνιο κώδικα τιμής, ο οποίος αποτελεί φωτεινό φάρο για όλους εμάς που καλούμαστε πλέον να «χτίσουμε» μία συλλογική ευθύνη.
Φουσκώνω από περηφάνια, βλέποντας τον παιδικό μου φίλο, τον διπλανό μου στο σχολείο, τον αμιγώς μπασκετικό Υπουργό Υγείας, να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή και ακούραστος, να δίνει κάθε μέρα μία μάχη μέχρι τέλους. Ο «γιατρός» σαν παρατσούκλι όταν έπαιζε αλλά και σαν ιδιότητα (πήρε το πτυχίο του λίγο πριν σταματήσει το μπάσκετ), ήταν από μικρός ένα παιδί που «φώναζε» από μακριά ότι θα ξεχωρίσει και θα γράψει ιστορία.
Κι αν στο μπάσκετ, ο Βασίλης (Κικίλιας) δεν έκανε την μεγάλη καριέρα, ήταν γιατί το λεγόμενο «ταλέντο» του ήταν προορισμένο για αλλού! Το έδειξε αρχικά στην επιτυχημένη θητεία του ως υπουργός Δημόσιας Τάξης και τώρα ανεβαίνει δύο-δύο τα επίπεδα στην πιο δύσκολη πρόκληση της ζωής όλων μας. Σοβαρός, μετρημένος, ομαδικός, υποστηρικτικός, μαχητικός, μα πάνω απ' όλα ανθρώπινος.
Ένας overachiever που δεν ασχολείται με όλους όσοι τον κρίνουν ως πρώην μπασκετμπολίστα με έφεση στις «ειδικές αμυντικές αποστολές», αλλά που κοιτάει μπροστά και πιστέψτε με, έχει εκπλήξει θετικά ακόμη και όσους πάντα τον πίστευαν και έβλεπαν ως φυσιολογική την ανέλιξή του στην πολιτική...
Παρά τις εξαιρέσεις με τις αποκλίνουσες - για την περίσταση - συμπεριφορές και την βλακεία και την ανευθυνότητα που χαρακτηρίζει όλους όσοι συναθροίζονται δημοσίως, θαρρώ ότι και η πλειοψηφία των συμπατριωτών μας πειθάρχησε στα μέτρα και τηρεί τους κανόνες που έχουν «θεσπιστεί».
Θέλετε ο φόβος για τον «όλεθρο» στη γειτονική Ιταλία, θέλετε ο καλός εαυτός που μας βγαίνει σε κάθε μεγάλη δοκιμασία ή σε κάθε εθνικό στοίχημα, νομίζω ότι ο «πλούτος» μας είναι κατά βάση ο ανθρώπινος παράγοντας. Οι άνθρωποι που βρίσκονται σε καίριες θέσεις και μας συντονίζουν και εμείς που τους ακολουθούμε και - ο καθένας στον ζωτικό του χώρο - φροντίζουμε για το κοινό καλό.
Αν συνεχίσουμε έτσι, νομίζω ότι όλο αυτό που ζούμε θα τελειώσει πιο γρήγορα και λιγότερα ανώδυνα από τις αρχικές προβλέψεις. Και τότε, θα έχουμε μία μοναδική ευκαιρία να αλλάξουμε συνήθειες και να συνεχίσουμε από το σημείο στο οποίο βρισκόμαστε τώρα… Στο χέρι μας είναι...
Υγ.: Η σημερινή απάντηση του Σωτήρη Τσιόδρα στον χρήστη του twitter ("Με ειδική άδεια κι 1 άτομο σε 1000 τετ μέτρα – αυτός είναι ο ρατσισμός για τον οποίο μιλάω κι εσείς αγαπητέ φίλε δεν καταλαβαίνετε") που επέλεξε να τον ειρωνευτεί με το "ψέλνουμε σπίτι", επειδή πήγε στην εκκλησία μόνος του για να ψάλλει, τα λέει όλα για το ποιόν του...
