Λοιπόν, κορονοϊέ...
Ομολογώ ότι μόλις άκουσα το πρώτο κρούσμα κορονοϊού στην Ελλάδα στα τέλη του περασμένου μήνα, ήμουν από εκείνους που είχαν πάρει το όλο θέμα, ελαφρά τη καρδία...
Ουδέποτε πίστεψα εκείνες τις ημέρες σε μια τέτοια ραγδαία εξάπλωση, κάτι που φαντάζομαι, ίσχυε και για τον περισσότερο κόσμο. Αμ, δε. Έλα που ο κορονοϊός άρχισε να πυροβολεί κατά ριπάς την ανθρωπότητα, όπως ακριβώς έκανε φέτος και ο Σέιν Λάρκιν στα αντίπαλα καλάθια. Όχι ότι δεν φταίγαμε εμείς. Πρωτίστως φταίγαμε εμείς και μόνο εμείς. Άλλωστε ο ιός δεν χτύπησε ποτέ την πόρτα των σπιτιών μας και μπήκε μέσα. Εμείς βγήκαμε έξω και τον φέραμε μέσα στα σπίτια μας με αποτέλεσμα αυτή τη στιγμή να έχει παραλύσει όλη η Υφήλιος και να υπολειτουργούν (ή να μην λειτουργούν καν) τα πάντα...
Και όσο δεν υπακούν οι εναπομείναντες ανεγκέφαλοι και δεν μένουν στα σπίτια τους, πολύ φοβάμαι ότι δεν πρόκειται να ξεμπερδέψουμε εύκολα από δαύτον. Τα ακούς κορονοϊέ;
Λοιπόν, κορονοϊέ.... Πραγματικά είσαι ένας πολύ δυνατός αντίπαλος. Δεν φοβήθηκες. Τα έβαλες με όλον τον κόσμο. Και μάλιστα χωρίς να κουβαλάς όπλα. Χωρίς να είσαι καν οντότητα. Χωρίς να γνωρίζει κάποιος από που και πότε θα κάνεις την εμφάνισή σου. Απλά «χτυπάς» και πας παρακάτω. Μόνο που στο τέλος δεν θα είσαι εσύ αυτός που θα νικήσεις, αλλά εμείς.
Λοιπόν, κορονοϊέ... Κάναμε λάθη ως άνθρωποι. Φερθήκαμε ηλίθια. Ανώριμα. Ανεύθυνα. Σου δώσαμε θάρρος και εσύ άρπαξες την ευκαιρία (σου) από τα μαλλιά. Και σιγά μην δεν την άρπαζες. Όμως σου ξαναλέω. Δεν θα είσαι εσύ αυτός που θα νικήσεις, αλλά εμείς.
Λοιπόν, κορονοϊέ... Όπως σου είπα είσαι δυνατός, αλλά όχι και τόσο δυνατός. Εκμεταλλεύτηκες την αδυναμία των ανθρώπων και τώρα θέλεις να κατακτήσεις την Υφήλιο. Όμως δεν στα είπανε καλά μου φαίνεται. Όταν θέλει ο άνθρωπος, όταν όλοι είναι ενωμένοι, όταν όλοι έχουν έναν κοινό και μεγάλο στόχο, μπορούν να κάνουν θαύματα. Και πίστεψέ με σε αυτό που σου λέω. Θα τα κάνουν. Σε λίγο καιρό θα ανακαλυφθεί το εμβόλιο για να σε καταπολεμήσει. Γιατί θα ανακαλυφθεί. Όπως ανακαλύφθηκε και για την Η1Ν1. Την θυμάσαι; Τις ίδιες μαγκιές θα ήθελε να κάνει και εκείνη, αλλά δεν πρόλαβε. Οπότε ετοιμάσου να σου κουνήσουμε το μαντήλι και να σε στείλουμε στον αγύριστο.
Λοιπόν, κορονοϊέ... Έγιναν λάθη από κάποιες κυβερνήσεις και άργησαν να πάρουν τα απαραίτητα μέτρα για να αποφευχθούν τα χειρότερα. Δεν είμαι κομματικοποιημένος. Ουδέποτε ήμουν. Ως λαός είμαστε οι πρώτοι που θα κράξουμε την εκάστοτε κυβέρνηση αλλά αυτήν την φορά, σε όποια παράταξη και αν ανήκει κάποιος, οφείλει να παραδεχτεί ότι ο κρατικός μηχανισμός λειτούργησε πολύ γρήγορα και θεωρώ ότι απέφυγε τα πολύ-πολύ χειρότερα. Όμως γιατί να χάνονται τόσες πολλές ζωές παγκοσμίως; Τόσο ακριβά πρέπει να πληρώσουν το τίμημα της ανευθυνότητας ή καλύτερη της έλλειψης άρτιας ενημέρωσης κάποιοι άνθρωποι; Δεν έχουν δικαίωμα για μια δεύτερη ευκαιρία; Τόσο εύκολα τους στερείς τη δυνατότητα να ζήσουν;
Λοιπόν, κορονοϊέ... Τα μικρά παιδιά αναρωτιούνται. Γιατί δεν πάνε στο σχολείο τους πια. Γιατί δεν βγαίνουν από το σπίτι να παίξουν με τους φίλους τους. Γιατί να πρέπει να κάνουν όλες τις ασκήσεις στο σπίτι τους και αυτές χωρίς κάποια... σκανταλιά με τον διπλανό τους. Γιατί να στερούνται την εκπαίδευσή τους στη δική τους έδρα. Αναρωτιούνται. Που είναι οι δάσκαλοί τους; Οι συμμαθητές τους; Γιατί να παραμένουν για τόσες πολλές μέρες κλεισμένα στο σπίτι; Γνωρίζουν για την ύπαρξή σου, αλλά στο αθώο τους μυαλό δεν μπορούν να συνειδητοποιήσουν το κακό που κάνεις.
Λοιπόν, κορονοϊέ... Με τα μεγαλύτερα παιδιά τι θα γίνει; Θέλουν να αποφοιτήσουν. Θέλουν να κοιτάξουν το μέλλον τους. Και αντί να βρίσκονται στο σχολείο τους ή στο πανεπιστήμιό τους ή στη σχολή τους, κάθονται μέρα-νύχτα στο σπίτι προσπαθώντας να μάθουν τι τους επιφυλάσσει η επόμενη ημέρα. Δεν γνωρίζουν το «αύριο» όπως δεν το γνωρίζει κανείς από εμάς. Γιατί να τους φρενάρεις τόσο απότομα; Μπορεί να τους «έκλεψες» λίγο χρόνο, μπορεί να τους πάτησες το «pause» αλλά δεν τους στερείς τα όνειρά τους και οι φιλοδοξίες τους. Μόνο που δεν θα υπάρχεις μετά για να τους δεις να τα κάνουν και πράξη.
Λοιπόν, κορονοϊέ... Έχουμε ήρωες. Δεν χρειάζεται φοράει κάποιος μια μπέρτα και να έχει σούπερ δυνάμεις για να λέγεται ήρωας. Οι ήρωες βρίσκονται ανάμεσά μας και με ρίσκο την ίδια τους την ζωή, φροντίζουν για όλους όσους θέλησες να στριμώξεις στα σχοινιά με σκοπό να τους ρίξεις και στο καναβάτσο. Ναι, για τους γιατρούς και τους νοσηλευτές μιλάω. Όλοι αυτοί αποτελούν την ασπίδα μας. Στερούνται τις οικογένειές τους. Τα σπίτια τους. Κοιμούνται σε διαδρόμους νοσοκομείων εξαντλημένοι από την υπεράνθρωπη προσπάθειά τους. Και αυτό από μόνο τους μας κάνει να αισιοδοξούμε. Μέχρι και οι υπάλληλοι στα φαρμακεία και στα σούπερ μάρκετ. Όσο και αν θέλεις, ούτε και αυτούς πρόκειται να τους λυγίσεις. Είμαστε όλοι μαζί σε αυτό. Βάλτο καλά μέσα στο μυαλό σου.
Λοιπόν, κορονοϊέ... Σου αρέσει αυτό που γίνεται με τις επιχειρήσεις; Είτε είναι μεγάλες, είτε μεσαίες, είτε μικρομεσαίες, είτε ακόμα -και χειρότερα- πιο μικρές; Σου αρέσει αυτό που γίνεται με τους περισσότερους ελεύθερους επαγγελματίες; Μπορεί όλοι αυτοί να σε αποφεύγουν περισσότερο απ' ότι ο διάολος το λιβάνι, μπορεί να μην τους έχεις χτυπήσει την πόρτα, αλλά κάθε μέρα «μαραζώνουν» από τη στεναχώρια τους. Τα οικονομικά τους έχουν καταρρεύσει. Βαρύ το φορτίο που άρχισαν να κουβαλάνε. Και, δυστυχώς, όσο περνάει ο καιρός θα βαραίνει και περισσότερο...Δάνεια, λογαριασμοί, ενοίκια θα «φωνάζουν» για να πληρωθούν. Και πώς να πληρωθούν αν γίνει πετσόκομα στους μισθούς και στα έσοδα; Ίσως τότε να ξεκινήσει ένα απίστευτο οικονομικό «μακελειό». Και όταν με το καλό θα έχεις πάει στον αγύριστο, πολύ φοβάμαι ότι θα χρειαστεί πολύ καιρός για να ορθοποδήσει και πάλι η οικονομία. Άγνωστο «αν» και «πότε».
Λοιπόν, κορονοϊέ... Τώρα θα μου πεις «ναι, αλλά δεν τους ήμουν εγώ εκείνος που τους προέτρεψε να μείνουν στα σπίτια τους και να κλείσουν τις δουλειές τους». Και σιγά μην το έλεγες εσύ για να μπορείς να κάνεις πιο εύκολα την «δουλειά» σου και να «θερίσεις» ακόμη περισσότερο κόσμο. Έτσι σου είπανε να λες; Μην φας, έχει... γλαρόσουπα. Ξέρεις κάτι; Θα αντέξουν όλοι και θα αντισταθούν. Και σου είπα το γιατί. Για να εξαφανιστείς από προσώπου Γης! Μετά καλά να είμαστε και ξέρουμε τι θα κάνουμε. Ενωμένοι θα βγούμε πολύ πιο δυνατοί απ' όλο αυτό.
Λοιπόν, κορονοϊέ... Ούτε και εμένα μου αρέσει να κάθομαι για 13η συνεχόμενη ημέρα στο σπίτι και η μοναδική βόλτα που κάνω να είναι μέχρι το μπαλκόνι ή στην καλύτερη των περιπτώσεων στο κατέβασμα των σκουπιδιών. Και εμένα μου λείπει η καθημερινότητα και όλα όσα είχαμε ως δεδομένα, πλην όμως πολύτιμα και απαραίτητα (από μια αγκαλιά των παιδιών με τους παππούδες και τις γιαγιάδες, μέχρι ένας απλός περίπατος χωρίς sms, αναφορά, γάντια και μάσκα), μέχρι και την προπερασμένη εβδομάδα. Όμως δεν με νοιάζει. Αντέχω. Όπως αντέχει και όλος ο κόσμος, ανώνυμος και επώνυμος. Πλούσιος ή φτωχός. Όλοι είμαστε το ίδιο. Και μάντεψε. Ναι, στο ξαναλέω. Θέλουμε να σε αφανίσουμε! Και θα σε αφανίσουμε.
Λοιπόν, κορονοϊέ... Για να το ελαφρύνω και λίγο. Θα σου πω και τι άλλο μου έχει λείψει, εκτός φυσικά από την καθημερινότητα και τη ρουτίνα της οικογενείας μου. Μου έχει λείψει ο αθλητισμός. Η δράση. Το γήπεδο. Το μπάσκετ. Το ξενύχτι για το ΝΒΑ. Οι αναλύσεις επί αναλύσεων και τα σενάρια της πρόκρισης στα playoffs. Τα πειράγματα στο γραφείο και στις παρέες. Για τον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό. Τι ωραία που ήταν τότε... Και θα ξαναείναι.
Λοιπόν, κορονοϊέ... Ένα πράγμα θα σου πω και κλείνω. Μπορεί σε πρώτη φάση να μην θωρακίσαμε καλά τα τείχη μας, αλλά δεν πρόκειται να «σπάσεις» ποτέ την ανθρώπινη αλυσίδα. Θα σε νικήσουμε.
ΥΓ: Μην το ξεχνάτε ποτέ: Μένουμε σπίτι!
ΥΓ2: Χρόνια πολλά Ελλάδα!
