Στο #ΜένουμεΣπίτι το καληνύχτα συνοδεύεται με ένα φιλί και είναι live, όχι μέσω… κάμερας!
To… throwback μου δεν θα είναι τόσο μακρινό σαν αυτά που κυκλοφορούν αυτές τις μέρες στα social media και δείχνουν ανέμελες παιδικές φατσούλες ή οτιδήποτε άλλο όμορφο μπορεί να σκεφτεί κανείς για να γεμίσει μερικές από τις… ατέλειωτες ώρες του #menoumespiti και παράλληλα να διατηρήσει την «προβληματική» επικοινωνία με φίλους και συναδέλφους!
Δεν πρόκειται να γυρίσω δεκαετίες πίσω, αλλά θα πάω μόνο μερικές εβδομάδες, εκεί μέχρι τις αρχές Φεβρουαρίου όταν τον κορονοϊό τον… παρακολουθούσαμε στην μακρινή Κίνα και μας φαίνονταν το σκηνικό σαν «χουλιγουντιανή ταινία». Όταν η γειτονική Ιταλία… δειλά-δειλά προσπαθούσε να δει κατάματα το πρόβλημα, που στην πορεία εξελίχθηκε σε όλεθρο.
Στην εποχή της «κανονικότητάς μου» το ξυπνητήρι χτυπούσε λίγο μετά τις 7 το πρωί και συνήθως ακολουθούσε το ανάλογο ανάθεμα γιατί το προηγούμενο βράδυ είτε κάποιο βιβλίο, είτε κάποια ταινία μου «έτρωγε ώρες ύπνου».
Γρήγορα-γρήγορα τα προβλεπόμενα και η… μάχη με τον χρόνο άρχιζε. Τα παιδιά στο σχολείο ως μαθητές, η Μάρα στο σχολείο ως καθηγήτρια κι εγώ κάπου ανάμεσα να προσπαθώ να φτιάξω το δικό μου ημερήσιο καλεντάρι.
Με το αυτοκίνητο προς το νηπιαγωγείο, με τα πόδια προς τον παιδικό σταθμό κι επιστροφή στο σπίτι με μια στάση για ένα «καφέ στο χέρι» ώστε να ξεκινήσει η μέρα.
Με το μεσημέρι να αποτελεί, ουσιαστικά την μία και μοναδική ευκαιρία του 24ωρου για να… συναντηθεί η οικογένεια γύρω από το τραπέζι, χωρίς πάντως το ρολόι και η «μάχη με τον χρόνο» να λείπει κι εδώ από το όλο σκηνικό!
Και πάμε στην σημερινή… κοσμογονία. Ο κόσμος αλλάζει, ο κόσμος φοβάται, τρέμει, χάνεται καθημερινά. Είναι κλεισμένος στα σπίτια του και μπροστά στην τηλεόραση ή τα sites περιμένει μια αχτίδα φωτός για να χαμογελάσει.
Ψάχνει να βρει κάτι που θα του αλλάξει αυτή την γκρίζα καθημερινότητα του τελευταίου 20ημέρου, το οποίο θα γίνει μήνας, 40ήμερο, δίμηνο. Μια χαραμάδα αισιοδοξίας.
Σε αυτά τα νέα δεδομένα, σε αυτή την καραντίνα διαρκείας, στο #μένουμεσπίτι, που η αλήθεια είναι πως μπήκε με βίαιο τρόπο στην καθημερινότητά μας, η δική μου… χαραμάδα ονομάζεται «περισσότερο χρόνο με την οικογένεια».
Αυτόν που λόγω επαγγέλματος, λόγω του περίεργου ωραρίου, λόγω της «δεδομένα κλεισμένης Κυριακής» μου λείπει όλα αυτά τα χρόνια και είναι κάτι που δεν το κρύβω ότι κατά καιρούς το αντιμετωπίζω και «ενοχικά».
Πλέον το ξυπνητήρι δεν χτυπάει στις 7 το πρωί. Δεν χτυπάει καν. Δεν επιδίδεται κανένα μέλος της οικογένειας σε αγώνα δρόμου. Ο αγώνας είναι ποδοσφαιρικός μέσα στα δωμάτια με ένα κουκλάκι αντί για μπάλα ή όταν φτάνει η ώρα της αυλής η κανονική μπάλα κάνει την εμφάνισή της.
Σίγουρα και με όλα τα επακόλουθα. Γκρίνια, καυγάδες, κλάματα, αλλά και χαρά, πανηγυρισμοί και αγκαλιές. Η ώρα του φαγητού επίσης δεν έχει κρυφές ματιές προς το ρολόι. Όπως πλέον και το καληνύχτα συνοδεύεται με ένα φιλί και είναι live, όχι μέσω… κάμερας!
Άλλωστε η διαδρομή σπίτι-δουλειά έχει γίνει… κουζίνα-δωμάτιο. Χωρίς κίνηση, χωρίς βενζίνες, χωρίς «ψάχνω να παρκάρω». Η τηλεργασία (όχι πάντως άγνωστη λέξη για τους δημοσιογράφους) έχει τα πλεονεκτήματά της.
Προφανώς και περιμένω την ώρα που θα γυρίσω στο γραφείο.
Προφανώς και περιμένω την ώρα που τα παιδιά θα γυρίσουν στο σχολείο και στους φίλους τους.
Προφανώς και μου έλειψε ένας καφές ή ένα ποτό εκτός σπιτιού.
Σίγουρα αν μπορούσα με ένα κουμπί να… τελειώσει αυτός ο εφιάλτης θα το πάταγα με κλειστά μάτια για να ξαναπάρουμε πίσω τη ζωή μας.
Όμως με τα αν δεν αλλάζει κάτι. Ζούμε σε εποχή που γράφεται η ιστορία και είμαστε (άθελα φυσικά) πρωταγωνιστές.
Ας προσπαθήσει ο καθένας από το #MένουμεΣπίτι να βρει (και) τα καλά του και να τα απολαύσει όσο παραμένει αυτός ο «αόρατος εχθρός» έξω από την πόρτα μας. Κάπως έτσι θα περάσει και πιο δημιουργικά ο καιρός και θα… καθαρίσει και λίγο το μυαλό από το καθημερινό «λεξιλόγιο των 6μμ που αναφέρεται σε νεκρούς, κρούσματα και διασωληνωμένους».
Άλλωστε από την πρώτη στιγμή όλο το βάρος έπεσε στο πως πρώτα θα προστατευτεί η οικογένεια και τα αγαπημένα πρόσωπα… Βρείτε τον χρόνο με την οικογένεια που σας έλειπε, βρείτε τον χρόνο που μπορεί σε 20 μέρες, σε 1 μήνα να τον «ξαναψάχνετε».
