Ο φασισμός θεραπεύεται διαβάζοντας...
Ο Γκέμπελς λίγο πριν πεθάνει μας... υποσχέθηκε ότι θα ξαναγυρίσουν και η γη θα τρέμει.
Ο Γερμανός συγγραφέας Μπέρτολτ Μπρεχτ σχολιάζοντας τους πανηγυρισμούς των λαών για τη λήξη του παγκοσμίου πολέμου και την συντριβή των Ναζί έγραψε “Μην χαίρεστε που σκοτώσατε το κτήνος, η σκύλα που το γέννησε ζει...”.
Η Μάγδα Φύσσα, η μάνα που νίκησε τον φασισμό στην Ελλάδα, διότι αυτή τον νίκησε και κάποιοι λίγοι που στάθηκαν δίπλα της και όχι όλοι οι υπόλοιποι υποκριτές, αφού πρώτα έβγαλε την κραυγή ανακούφισης “Παύλο τα κατάφερες”, μετά μας προειδοποίησε κοιτάζοντάς μας στα μάτια. “Δεν κερδίζεται έτσι ο φασισμός, θέλει αγώνα ακόμη, απλώς μας ανοίχτηκε ένας δρόμος...”.
Και είναι ακριβώς έτσι. Ο φασισμός δεν νικήθηκε και δεν θα νικηθεί μόνο με δικαστικές αποφάσεις, αυτές μπορούν να ανοίγουν το δρόμο. Ο μεγαλύτερος εχθρός του φασισμού είναι η γνώση, η παιδεία, αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να κόψεις το κεφάλι του φιδιού και να μην φυτρώσει ξανά το επόμενο.
Η κόρη μου, η οποία πηγαίνει πρώτη γυμνασίου, με πήρε χθες το μεσημέρι για να με ενημερώσει ότι... αναγκάστηκε να ανοίξει το κινητό της στο διάλειμμα στις 12,00 για να διαβάσει για την απόφαση. “Δεν μπορούσα να περιμένω μέχρι το τέλος, ήθελα να ξέρω, νίκησε η κυρία Μάγδα, δεν είναι αθώοι...”. Λίγη ώρα μετά σκεφτόμουν, γιατί αυτή η απόφαση να μην γίνει γνωστή στα σχολεία από τους δασκάλους. Μία απόφαση ιστορική, μία νίκη της δημοκρατίας, η οποία πρώτα και πάνω από όλα πρέπει να γίνει γνωστή στα παιδιά μας και να ερμηνευτεί με τον σωστό τρόπο σε αυτά... Το έχουν πει και το έχουν γράψει πολλοί πριν από εμένα, αλλά ο τρόπος για να ξεμπλέξεις με τον φασισμό μια και καλή είναι ένας. Διαβάζοντας...
Αυτή η ιστορική απόφαση, είναι ο δρόμος που μας ανοίγει, ας τον διαβούμε αυτή τη φορά. Είναι ο δρόμος να διδαχθούν τα παιδιά μας τι σημαίνει φασισμός. Να μην επιτρέψουμε στη δική τους γενιά να βρεθούν μισό εκατομμύριο άνθρωποι να ψηφίσουν το... επόμενο κεφάλι φιδιού που θα βγει. Διότι μην γελιέστε θα επιστρέψει. Αν ποτέ έφυγε, διότι ρίχνοντας μια ματιά γύρω σου, μοιάζουν όλο και πιο πολλά τα “ναι μεν αλλά...” για την απόφαση.
“Ναι να μπουν φυλακή, αλλά για τους Πακιστανούς που έκαναν αυτό δεν λέτε...”, “Ναι να μπουν φυλακή, αλλά τι θα γίνει με όλους αυτούς που συγκεντρώθηκαν χωρίς μάσκες. Να δείτε τα νούμερα του κορονοϊού τις επόμενες ημέρες...”, “Ναι να μπουν φυλακή, αλλά για το ποδόσφαιρο δεν γράφεται”, “ναι να μπουν φυλακή, αλλά gazzetta εσύ είσαι αθλητικό σάιτ τι δουλειά έχεις με αυτά...”. Και αυτά ήταν τα λάιτ σχόλια που μπορούσες να διαβάσεις στον τοίχο σου.
Ανθρωποι που εξισώνουν το φασισμό με το οφσάιντ, άνθρωποι που πιστεύουν ότι υπάρχουν μόνο κάποιοι δημοσιογράφοι και κάποια μέσα που μπορούν να έχουν άποψη για τον φασισμό, οι υπόλοιποι δεν δικαιούμαστε, δεν μας πέφτει λόγος. Ανθρωποι που δεν ξέρω τι άλλο είναι, αλλά σίγουρα είναι άνθρωποι που δεν άνοιξαν ένα βιβλίο, δεν τους βοηθήσαμε να το ανοίξουν, δεν τους μιλήσαμε για τον φασισμό όταν έπρεπε, στα 7 στα 8 στα 10 έστω στα 15 τους. Και μετά τους χάσαμε και τους αφήσαμε να ακούν τον κάθε δολοφόνο να τους παραμυθιάζει και να εκμεταλλεύεται την άγνοιά τους.
Ηρθε η ώρα τα βιβλία του σχολείου να μιλήσουν στα παιδιά μας για τον φασισμό, για τις φρικτές ιδέες του, για τον τρόπο που σκοτώνει, για τον τρόπο που βασανίζει. Ηρθε η ώρα να τους πούμε ότι οι κακοί δεν είναι οι Γερμανοί, οι κακοί δεν είναι οι Τούρκοι, οι κακοί είναι οι φασίστες και ήρθε η ώρα να το κάνουμε στην ηλικία που πρέπει, στην ηλικία που διαμορφώνουν άποψη και συνείδηση για την επόμενη ημέρα. Δεν θα είναι ποτέ αρκετό να τους φωνάζουμε πάνω από την κάλπη “τι κάνεις εκεί, ψηφίζεις δολοφόνους νεοναζί΄” τότε είναι αργά, πολύ αργά.
Οπως δεν είναι δυνατόν να αφήσουμε όλους αυτούς που έκλεισαν το μάτι στον φασισμό και στη Χρυσή Αυγή να... ξεπλένουν τα χέρια της ντροπής, με τα οποία έγραψαν αίσχη όλα αυτά τα χρόνια, με φανφάρες για νίκη της Δημοκρατίας σήμερα. Ολοι αυτοί έχουν καταγραφεί από την ιστορία του τόπου και το κύμα στο οποίο ανέβηκαν τώρα δεν πρόκειται να τους ξεπλύνει. Ηθικά είναι το ίδιο συνένοχοι...Οπως δεν θα ξεχάσουμε όλα εκείνα τα μέσα που σήμερα στάθηκαν με απίστευτη υποκρισία δίπλα στο “δεν είναι αθώοι”, ενώ όλα αυτά τα χρόνια, το λιγότερο που έκαναν ήταν να δώσουν βήμα στους δολοφόνους, αν όχι να τους στηρίξουν κιόλας, για ακόμη μεγαλύτερα ποσοστά.
Αν για κάτι θα καμαρώνω μια ζωή για το gazzetta είναι για την στάση του, απολύτως αδιαπραγμάτευτη και χωρίς κανένα αλλά, απέναντι στο φασισμό, στο ναζισμό, στη Χρυσή Αυγή, όχι σήμερα, όχι την τελευταία εβδομάδα, αλλά όλα αυτά τα χρόνια...
Παρά ταύτα και παρά το γεγονός ότι πολλοί δικαίως πιστεύουν ότι δεν υπάρχει δικαιολογία για κανένα που ψήφισε Χρυσή Αυγή, η λύση δεν είναι να τους στείλουμε στον Καιάδα και αυτούς και τα παιδιά τους. Ποτέ δεν ήταν και ποτέ δεν θα γίνει, ούτε φυσικά η περιφρόνηση οδηγεί κάπου. Η λύση είναι, αν χάσαμε αυτούς, τουλάχιστον να μην χάσουμε και τα παιδιά τους. Να τα φροντίσουμε, να τους δείξουμε το δρόμο, να βοηθήσουμε να μορφωθούν, να διαβάσουν και να καταλάβουν. Διαφορετικά κάποια από αυτά τα παιδιά, που σήμερα οι γονείς τους τα ποτίζουν με δηλητήριο, αύριο, μεθαύριο, θα πιάσουν το μαχαίρι και θα χτυπήσουν τον επόμενο Παύλο Φύσσα...
Δεν θα το κάνουν όμως αν το σχολείο τους εξηγήσει, αν το σχολείο τους μάθει, αν το σχολείο τους περιγράψει, όσο πιο ανατριχιαστικά μπορεί και όσο πιο αληθινά γίνεται, τι είναι ο φασισμός και αμέσως μετά τι είναι ο ρατσισμός. Το σκοτάδι, δεν πρόκειται ποτέ να διώξει το σκοτάδι, μόνο το φως θα το κάνει...
