O Γιάννης Παπαντωνίου έγραψε βιβλίο: Η εμπειρία μου στη φυλακή» (pic)
Ο Γιάννος Παπαντωνίου που προφυλακίστηκε τον Οκτώβριο του 2018 στον πρόλογο του βιβλίου αναφέρεται «στις συνθήκες εγκλεισμού, στη μεθοδολογία της κατασκευής ανυπόστατων κατηγοριών και στον αγώνα για την αποφυλάκισή μου έπειτα από δεκαεπτά μήνες», όπως ο ιδιος διευκρινίζει.
Αναφορικά με την επιλογή της συγγραφής του βιβλίου, δήλωσε ότι αυτό ήταν... «υποχρέωση απέναντι στο πολιτικό σύστημα και τους πολίτες που υπηρέτησα –και ορισμένους εκπροσώπησα– από δημόσιες θέσεις για περίπου τρεις δεκαετίες».
Παράλληλα, δεν αποφεύγει να επισημαίνει ότι η δίωξή του ήταν πολιτική λέγοντας χαρακτηριστικά: «Ένα πολιτικο-δικαστικό σύστημα συνωμότησε για να κατασκευάσει κατηγορίες εναντίον μου και να με φυλακίσει όχι μόνο χωρίς δίκη, αλλά ούτε καν με παραπομπή σε δίκη».
Ο πρόλογος του βιβλίου
Η συγγραφή αυτού του βιβλίου ήταν μια ανθρώπινη και πολιτική υποχρέωση. Το μέγεθος της αδικίας και της ταλαιπωρίας που έχω υποστεί είναι ασυνήθιστα μεγάλο, ίσως πρωτοφανές για έναν πολίτη ευρωπαϊκής χώρας. Μόλις βγήκα από τη φυλακή, αισθανόμουν ότι όφειλα πρώτα από όλα απέναντι στον εαυτό μου να καταγράψω αυτή την εμπειρία, τα συναισθήματα που δημιούργησε, τον πόνο, την αγωνία, την προσδοκία της δικαίωσης. Είναι αλήθεια ότι επρόκειτο για μια επώδυνη διαδικασία γιατί έπρεπε να ανακαλέσω πολλές δυσάρεστες μνήμες. Ήταν όμως και λύτρωση, γιατί άντεξα, είχα το κουράγιο για να αγωνιστώ και να ξεπεράσω όσα βίωσα. Να σταθώ όρθιος. Και να βγω πιο δυνατός. Από την άλλη, είχα και πολιτική υποχρέωση, μια υποχρέωση απέναντι στο πολιτικό σύστημα και τους πολίτες που υπηρέτησα –και ορισμένους εκπροσώπησα– από δημόσιες θέσεις για περίπου τρεις δεκαετίες. Η στοχοποίηση σε βάρος μου πάτησε «κόκκινες γραμμές». Στην τελική της φάση, ένα πολιτικο-δικαστικό σύστημα συνωμότησε για να κατασκευάσει κατηγορίες εναντίον μου και να με φυλακίσει όχι μόνο χωρίς δίκη, αλλά ούτε καν με παραπομπή σε δίκη. Τρομάζουν oι παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που τελέστηκαν στη διάρκεια αυτής της οδύσσειας. Αποτελεί πρόκληση για το πολιτικό σύστημα να αναγνωρίσει ότι υπάρχει πρόβλημα κράτους δικαίου στη χώρα μας και να το αντιμετωπίσει. Είναι και αυτό μέρος του αγώνα για την αποκατάσταση της δημοκρατίας, που ξεκίνησε το 1974. Το βιβλίο διαρθρώνεται σε τρία μέρη.
Στο Α΄ Μέρος παρουσιάζονται και αναλύονται οι πολιτικές και δικαστικές πτυχές του διασυρμού μου από τις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας, με έμφαση στην προφυλάκιση, στις συνθήκες εγκλεισμού, στη μεθοδολογία της κατασκευής ανυπόστατων κατηγοριών και στον αγώνα για την αποφυλάκισή μου έπειτα από δεκαεπτά μήνες. Καταληκτικά, παρατίθενται ορισμένες σκέψεις για τη βελτίωση της λειτουργίας της Δικαιοσύνης.
Το Β΄ Μέρος αναφέρεται στην πολιτική μου πορεία από τα φοιτητικά χρόνια μέχρι σήμερα. Αναδεικνύονται ιδεολογικά ζητήματα, θετικά επιτεύγματα, πολιτικές αμφισβητήσεις και επιθέσεις, που διαμορφώνουν το υπόβαθρο όσων πέρασα τα τελευταία χρόνια. Διακρίνονται τρεις περίοδοι. Πρώτα, η πολιτικοποίησή μου, κυρίως στα χρόνια των σπουδών και της επαγγελματικής ένταξης. Στη συνέχεια, η περίοδος πολιτικής και κυβερνητικής δράσης από το 1981, όταν εκλέχθηκα στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, μέχρι την ένταξη στην Ευρωζώνη. Και, τέλος, η περίοδος στοχοποίησης, από το 2000 μέχρι σήμερα, που οδήγησε και στην προφυλάκισή μου.
Τέλος, το Γ΄ Μέρος συνοψίζει το βασικό μήνυμα του βιβλίου. Η στοχοποίηση και η φυλάκισή μου για ενάμιση χρόνο υποδεικνύουν μιαν αλήθεια: Όταν ο πολιτικός ανταγωνισμός εξελίσσεται σε πόλεμο χωρίς κανόνες, υπονομεύεται η δυνατότητα συλλογικής δράσης για κοινούς σκοπούς. Αν θέλουμε να συμπορευθούμε για την επίτευξη δημιουργικών στόχων, πρέπει να ξεπεράσουμε την έξαρση του λαϊκισμού και της εχθροπάθειας των τελευταίων χρόνων. Μας στοίχισε ακριβά. Πρέπει να κάνουμε μία καινούργια αρχή. Θέλω να ευχαριστήσω, πρώτη από όλους, τη σύζυγό μου Ρούλα, που και η ίδια προφυλακίστηκε για πέντε μήνες, για το θάρρος που επέδειξε καθώς και την απεριόριστη συμπαράσταση και φροντίδα της στη διάρκεια αυτής της δοκιμασίας. Επίσης, τα παιδιά μας, που στάθηκαν στο πλάι μας, καθώς και τον δικηγόρο μας Μιχάλη Δημητρακόπουλο, έναν εξαίρετο υπερασπιστή που έγινε πραγματικός φίλος. Τέλος, τις φίλες και τους φίλους που επικοινώνησαν μαζί μου μεταφέροντας την αγάπη τους, και πολλούς άγνωστους πολίτες που μου έστειλαν με όποιον τρόπο μπόρεσαν, ακόμα και με το ταχυδρομείο, μηνύματα συμπαράστασης.
