Πεθαίνοντας από covid-19 στην Ελλάδα
Συνάδελφος έχασε πρόσφατα τον πατέρα του από κορονωιό. Μέσα σε λίγες μέρες, λίγες ώρες ουσιαστικά. Βρέθηκε θετικός στον ιό, μπήκε άμεσα στο νοσοκομείο, τον χτύπησε η νόσος στα νεφρά, μετά στην καρδιά, και μετά από ένα 48ωρο περίπου διασωληνωμένος έσβησε. Μακριά από τα μάτια των δικών του ανθρώπων, μακριά από την φροντίδα, την θλίψη, τον θρήνο. Ολομόναχος.
Δεν είναι ένα σενάριο ελληνικό, κάπως έτσι συμβαίνει σε όλα τα πλάτη και μήκη του κόσμου από τότε που εμφανίστηκε αυτός ο καινοφανής διάολος. Κάποια ελληνικά στιγμιότυπα λαμβάνουν χώρα από τη στιγμή του τέλους και μετά. Η οικογένεια προφανώς επιθυμεί να τελέσει την κηδεία του δικού της νεκρού το συντομότερο δυνατό, από σεβασμό κι από τη φυσική διάθεση να ξεκινήσει η πληγή να επουλώνεται. Ο αδυσώπητος κανόνας, «η ζωή συνεχίζεται».
Το δημόσιο νοσοκομείο πάσχει σε υποδομές και διαδικασίες όχι μόνο στις εξετάσεις και στις νοσηλείες αλλά και στο μετά… Στο θλιβερό after sales. Η οικογένεια του θανόντος ειδοποιήθηκε, ότι θα μπορεί να παραλάβει τον νεκρό για να τον κηδέψει μετά από 5-6 μέρες. Φαντάζεστε πως κυλούν αυτές οι 5-6 μέρες; Πιθανώς κάποιοι που διαβάζετε αυτό το blog να το έχετε ζήσει και λυπάμαι για αυτό, προσωπικά δεν μπορώ να το φανταστώ.
Το γραφείο τελετών έδωσε τη λύση. Να πληρώσει η οικογένεια ένα γρηγορόσημο για να τρέξει η διαδικασία, να αλλάξει η προτεραιότητα και να ταφεί ο συγκεκριμένος νεκρός πριν από άλλους, που προφανώς δεν είχαν τη δυνατότητα ή την επιθυμία να διαπραγματευτούν τον θρήνο τους.
Φυσικά πέρασε από το μυαλό μου, ότι πίσω από το γρηγορόσημο (τι λέξη Θεέ μου) δεν κρύβεται στην πραγματικότητα ένας δημόσιος υπάλληλος του νοσοκομείου αλλά ένας επιτήδειος ενδιάμεσος εργολάβος κηδειών. Δεν κάνουμε όμως δίκη εδώ, οπότε μπορούμε να προσπεράσουμε αυτή τη θλιβερή λεπτομέρεια. Η συνέχεια δυστυχώς είναι ακόμα πιο απάνθρωπη.
Στην Θεσσαλονίκη υπάρχει συγκεκριμένος χώρος ταφής για τα θύματα του covid-19. Πιθανώς να είδατε τα πλάνα με drone του ξένου δικτύου, που κατέγραψε τους φρεσκοανοιγμένους τάφους πριν μερικούς μήνες. Πιθανότερο να μην τα είδατε ποτέ, γιατί δεν ήταν ένα sexy θέμα για τα ελληνικά media. Προτιμότερη η συζήτηση για τους ζωντανούς, την αγορά, την εστίαση, τον τουρισμό, παρά για τους νεκρούς.
Ο συγκεκριμένος χώρος ταφής αρκετά μακριά από εκεί που ήταν το σπίτι της οικογένειας, από εκεί που μπορούσε πιο εύκολα να φτάσει η χήρα για να ανάψει ένα κερί και να αφήσει ένα λουλούδι. Η οικογένεια έκανε την ερώτηση, αν μπορούσε να ταφεί στο κοντινό της νεκροταφείο ο νεκρός. Η απάντηση που πήρε από τον Δήμο ήταν καταφατική. Είχε προβλεφθεί ένας συγκεκριμένος χώρος ταφής και σε αυτό το νεκροταφείο για θύματα του κορονοιού.
Ο τοπικός ιερέας είχε διαφορετική άποψη. Για την ακρίβεια δεν διαφώνησε με την κηδεία, διαφώνησε με την κοστολόγηση της παροχής των υπηρεσιών του. Μολονότι ο νεκρός βρισκόταν σε υποχρεωτικά κλειστό φέρετρο και μάλιστα μέσα σε ειδικό σάκο, ο συγκεκριμένος ιερέας προέβαλε το επιχείρημα πως το να διαβάσει την επικήδειο προσευχή, αντιστοιχούσε σε ειδική αποστολή. Βέβαια για αυτή την ειδική αποστολή δεν έκρινε τον εαυτό του μη διαθέσιμο, αρκεί να υπήρχε και ειδική αμοιβή.
Για να μην φλυαρώ, ζήτησε 800 ευρώ πέραν του στάνταρ ποσού προκειμένου να διεκπεραιώσει το ιερό του καθήκον, ένα από τα υποχρεωτικά μυστήρια της εκκλησίας μας. Μη με ρωτήσετε αν τα πήρε, ο νεκρός πάντως ετάφη και «η ζωή συνεχίζεται».
Ο συγκεκριμένος ιερέας δεν είναι όλοι οι ιερείς, έχω στο μυαλό μου φίλους κληρικούς που πιθανώς θα δάκρυζαν οργισμένοι διαβάζοντας την εξιστόρηση των συμβάντων. Ούτε φυσικά ένας επίορκος δημόσιος υπάλληλος είναι όλοι οι δημόσιοι λειτουργοί της χώρας, είμαι γιος τέτοιων και δεν είχαμε έσοδα από γρηγορόσημα στο σπίτι.
Είναι απλά δυο άνθρωποι που απέναντι τους είχαν έναν μόνο άνθρωπο, έναν γιο που ολομόναχος έπρεπε να θάψει τον πατέρα του, μια που όλη η υπόλοιπη οικογένεια βρισκόταν σε καραντίνα απομονωμένη λόγω θετικών τεστ covid-19.
Πιθανώς έχετε ακούσει πολλές φορές τον Πρωθυπουργό, να μιλάει για το «τελευταίο μίλι» στον αγώνα κατά του ιού. Τον αντιγράφουν συχνά πυκνά οι αισιόδοξοι Υπουργοί του. Ας το προσπεράσουμε ως ένα ακόμα πολιτικάντικο φαινόμενο. Περισσότερο με απασχολεί το «τελευταίο μίλι της ανθρωπιάς» που φαίνεται να διανύουμε όλο και περισσότεροι. Όταν μακριά από τα μάτια της εξουσίας πρέπει εμείς να πάρουμε μια απόφαση που θα επηρεάσει έναν άλλο άνθρωπο, όταν πρέπει εμείς να ασκήσουμε την εξουσία που τυχαίνει να έχουμε. Τα γρηγορόσημα, οι ειδικές αμοιβές, οι ταρίφες και τα φακελάκια που εμείς επιβάλουμε, όπου μας παίρνει. Το τελευταίο μίλι της αξιοπρέπειας.
