Καίτη Γαρμπή: Το αλφαβητάριο, ο Διονύσης Σχοινάς και η νοσταλγία (pic)

Gazzetta team
Καίτη Γαρμπή: Το αλφαβητάριο, ο Διονύσης Σχοινάς και η νοσταλγία (pic)
Η Καίτη Γαρμπή εν μέσω καραντίνας λόγω του κορονοϊού, ένιωσε μια νοσταλγία και θέλησε να μοιραστεί σκέψεις με τους διαδικτυακούς της φίλους.

Η Καίτη Γαρμπή και ο Διονύσης Σχοινάς, αλλά και αρκετοί άλλοι καλλιτέχνες προσπαθούν με live βίντεο στα social media να διασκεδάσουν τους διαδικτυακούς τους φίλους, αφού όλοι είμαστε σε καραντίνα λόγω του κορονοϊού.

Ωστόσο δεν είναι λίγες οι φορές που οι επώνυμοι μοιράζονται σκέψεις και αναμνήσεις με τους ακολούθους τους.

Έτσι έκανε και η Καίτη Γαρμπή, η οποία ανήρτησε μια φωτογραφία στο instagram με τον παλιό αλφαβητάριο γράφοντας:

«Ώρα 12πμ. Ο Διονύσης στο γραφείο του ετοιμάζει το επόμενο λάιβ μας.(αλήθεια τον θαυμάζω! Πού βρίσκει την έμπνευση και το κουράγιο γι αυτό, μια μέρα μετά το χτεσινό μας λάιβ;;;)

 

Το παιδί στο δωμάτιο του διασκευάζει στο πιάνο ένα παλιό τραγούδι του πατέρα του.

Κι εγώ στο σαλόνι του σπιτιού με την τηλεόραση να παίζει χωρίς ήχο σκαλίζω τη βιβλιοθήκη και βλέπω σ ένα ράφι στη γωνία το αλφαβητάρι της Α δημοτικού.

Το ξεφυλλίζω, κοιτάζω τις εικόνες και θυμάμαι απέξω κάθε σελίδα με το κείμενο και τη ζωγραφιά της. Σταματάω στις σελίδες 46-47 και θυμάμαι πως ήταν ένα ηλιόλουστο πρωινό όταν ήρθε η μάνα μου εκεί που διάβαζα αυτές τις δύο σελίδες και μου είπε γλυκά αλλά σταθερά πως από σήμερα πρέπει να σταματήσω να γράφω με το αριστερό χέρι και να ξεκινήσω να γράφω με το δεξί.(Τι κρίμα! 50 χρόνια πέρασαν απο τότε κι εγώ συνεχίζω να κάνω τα πάντα με το αριστερό, εκτός από το να γράφω και να κάνω το σταυρό μου)

Υπέροχα παιδικά χρόνια! Ξένοιαστα, ευτυχισμένα, προστατευμένα.

Θεέ μου πόσες φορές νιώθω την ανάγκη να είμαι αυτό το παιδί...

Να χωθώ στην αγκαλιά της μάνας μου να κρυφτώ, να ξεχάσω τις έννοιες, τις ευθύνες, το φόβο για το αύριο...

Έχουν αντιστραφεί πλέον οι ρόλοι.

Τώρα οι δυνατοί είμαστε εμείς τα παιδιά που πρέπει εμείς να πάρουμε αγκαλιά τους γονείς μας, να κοιτάξουμε μέσα στα γεμάτα ανησυχία μάτια τους και με σιγουριά και πίστη να τους καθησυχάσουμε πως όλα θα πάνε καλά κι ας τρέμουμε μέσα μας γιατί ξέρουμε πόσο σοβαρά είναι τα πράγματα εκεί έξω.

Όμως δεν μπορούμε να τους πάρουμε αγκαλιά, δεν πρέπει ούτε να τους αγγίζουμε γιατί τους αγαπάμε πολύ και γι αυτό πρέπει να τους κοιτάμε και να τους μιλάμε από μακριά με μάσκα και αντισηπτικό στα χέρια...

Μα τι μ έπιασε νυχτιάτικα; Καληνύχτα! Καλό ξημέρωμα».