Ο “Olympiacos F.C” ξανά ΟΣΦΠ

Πριν από ένα χρόνο, τον Αύγουστο του 2011, είχα γράψει το κείμενο με τίτλο “Η μεγάλη χρονιά του Olympiacos FC” (http://www.gazzetta.gr/article/item/218121-e-megale-sezon-tou-olympiakos-fc). Σημείωνα τότε, ότι ο Βαγγέλης Μαρινάκης μόνο ένα πεδίο δόξας λαμπρό έχει, δεδομένου ότι με τον Σωκράτη Κόκκαλη ο φίλος του Ολυμπιακού όχι μόνο “χόρτασε” από θέαμα και πρωταθλήματα στην Ελλάδα, αλλά... εμφανίστηκε και στην Ευρώπη, σε σημείο μάλιστα που πολλοί οπαδοί των Ερυθρόλευκων να έχουν αρχίσει ανόητες συγκρίσεις με τον Παναθηναϊκό. Εγραφα ότι ΜΟΝΟ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ υπάρχουν περιθώρια να κάνει άλματα προς τα μπρος ο Ολυμπιακός του Μαρινάκη συγκριτικά με τον Ολυμπιακό του Κόκκαλη. Θεωρούσα ότι ο Ολυμπιακός που ξεκινούσε στην περυσινή σεζόν ήταν σε ένα μεταβατικό στάδιο μετά την πρώτη σεζόν Μαρινάκη, είχε ένα αξιόλογο ρόστερ για το επίπεδο ελληνικής ομάδας στην Ευρώπη και ότι με δύο – τρεις προσθήκες θα μπορούσε να εξελιχθεί ακόμη περισσότερο, να αφήσει έτη φωτός πίσω του όλες τις ελληνικές ομάδες και να αρχίσει σταδιακά – κυρίως λόγω της ταυτότητας που τού έδινε σταδιακά ο Βαλβέρδε – να γλυκοκοιτάζει την μόνιμη παρουσία του στο Τop – 30 των ευρωπαϊκών ομάδων. Στο αληθινό Τοp – 30, όχι το ψεύτικο “Top – 32” του Τσάμπιονς Λιγκ.

Τι αναφερόταν τότε στο κείμενο; “Αν τα καταφέρει να δημιουργήσει μια τέτοια ομάδα, η οποία θα παίζει και όμορφο ποδόσφαιρο στην Ελλάδα, κάποια στιγμή μπορεί να του «κάτσει» με ισχυρή δόση τύχης το όνειρο: ένας ημιτελικός ή ένας τελικός του Europa League, ένας προημιτελικός Champions League: αυτά που δεν έχει γευτεί ποτέ ο φίλος του Ολυμπιακού που ακόμα παραμένει «κολλημένος» στην τεράστια χαμένη ευκαιρία εναντίον του Άγιαξ, καταριέται τον «στρατηγό άνεμο» και θυμάται με πίκρα τον Κόντε και τον «Ελέ», όπως ο φίλος του Παναθηναϊκού θυμάται το σουτ του Βλάοβιτς στη Βαρκελώνη και της ΑΕΚ τη χαμένη ευκαιρία του Ντέμη στη Μόσχα. Ακόμη και να μην του «κάτσει», όμως (διότι στο Champions League η ψαλίδα έχει ανοίξει πάρα πολύ), ο Ολυμπιακός θα έχει κάνει βήματα μπροστά. Δεν θα είναι μια ομάδα που απλώς «συμπληρώνει» τους ομίλους κάθε χρονιά. Αυτό πρέπει να είναι το όραμα του Μαρινάκη για να μεγαλώσει ακόμη περισσότερο ο δικός του Ολυμπιακός. Όχι οι εν Ελλάδι συμμαχίες και τα νταραβέρια”.

Ακριβώς έναν χρόνο μετά, στις 26 Αυγούστου 2012, γράφτηκε το κείμενο “Για 10-16 γκολ στο Τσάμπιονς Λιγκ” (http://www.gazzetta.gr/olympiakos/article/320309-gia-10-16-gkol-sto-tsampions-ligk). Αν είχε ευστοχήσει χθες ο Χούντελαρ στο πέναλτι, μπορεί και να... έπεφτα έξω στην πρόβλεψη του τελικού απολογισμού, γιατί με αυτή την αμυντική λειτουργία και αυτούς τους αμυντικούς και αυτούς τους γκολκίπερς, ο Ολυμπιακός θα κινδύνευε με περισσότερα από 16 γκολ στα έξι ματς, εκ των οποίων το τελευταίο με την Αρσεναλ θα είναι πάλι... “amigos para sempre”.

Ναι, φέρει και ο Ζαρντίμ την ευθύνη του. Μα, αυτή δεν περιορίζεται στην αλλαγή γκολκίπερ, στην φαεινή ιδέα για Πάμπλο με Μανωλά που “μένει μέσα” στο οφσάιντ με τον Χούντελαρ ενώ έχει τραβηχτεί όλη η άμυνα λες και παίζει στο πρωτάθλημα Τύπου, ή στην επιλογή “Ιμπαγάσα με τον ΠΑΣ – Φουστέρ με τη Σάλκε”. Αυτά είναι τα προφανή και... εκ του αποτελέσματος. Είναι επιλογές ενδεκάδας, ίσως άστοχες. Το ζήτημα για τον Ζαρντίμ είναι ότι δυστυχώς για εκείνον συμβιβάστηκε με τις “εκπτώσεις” και τις αντικειμενικές δυσκολίες που αντιμετώπισε ο Ολυμπιακός στις μεταγραφές. Οτι καλείται να διαχειριστεί σύνολο όχι κακό. Αλλά κακοφτιαγμένο! Αμυντικό χαφ ήθελε ο Ολυμπιακός, όχι αντι-Μιραλάς. Τον πήρε την τελευταία στιγμή από το “πανέρι”. Στόπερ κλάσης ήθελε, πήρε έναν εξελίξιμο, έναν που λόγω μυαλού δεν θα κάνει ποτέ σπουδαία καριέρα και έναν πολύπειρο που θα “κρατά” όλη την άμυνα (συνεπώς και όλη την ομάδα) πίσω στο Τσάμπιονς Λιγκ. Δείτε ποιοι περισσεύουν στο ρόστερ του Ολυμπιακού, ποιοι είναι εκτός ευρωπαϊκής λίστας, ποιοι θα μένουν εκτός 18άδας. Καλοί παίκτες οι περισσότεροι, όμως, αχρείαστοι σ΄αυτή την ομάδα.

Ο Μαρινάκης είχε μια μεγάλη ατυχία εφέτος. Τού έφυγε ο Ερνέστο. Δεν μπορούσε να κάνει κάτι παραπάνω σ΄ αυτό το θέμα, δεν μπορούσε να τον πείσει. Ατυχος, πραγματικά άτυχος στο συγκεκιρμένο timing που είχαν μπει οι βάσεις για τη δημιουργία ενός αληθινά ωραίου ευρωπαίου Ολυμπιακού. Η μοναδική δικαιολογία που μπορώ να βρω γι' αυτό που φτιάχτηκε το καλοκαίρι είναι τούτη: η αναγκαστική απώλεια του Ερνέστο. Για όλα τα υπόλοιπα ευθύνεται εκείνος. Και για το ότι εφέτος θα “βγάλει” τα περυσινά και προπέρσινα “σπασμένα” στο οικονομικό. Και για την ανικανότητα αυτών που έχει επιλέξει ως συνεργάτες να βρουν και να πείσουν αξιόλογους παίκτες από το εξωτερικό. Και για την επιλογή ποδοσφαιριστών που ασφαλώς δεν αποτελούσαν επιλογή του κόουτς (εκτός κι αν ο Ζαρντίμ το πρώτο πράγμα που τού είπε όταν ήρθε ήταν “πρόεδρε σε παρακαλώ πάρε μου τον Μανωλά, δεν έχει παίξει ποτέ στην εθνική, αλλά τον έχω δει στο ΑΕΚ – Λεβαδειακός, δεν ακούμπησε μπάλα ο Ναπολεόνι”).

Περιθώρια βελτίωσης ασφαλώς υπάρχουν και αυτό ισχύει για όλες τις ομάδες στην εκκίνηση. Ομως έχω την εντύπωση ότι αυτό το καλοκαίρι με τις κινήσεις που έκανε ο Ολυμπιακός για το ρόστερ του σε συνδυασμό με το άνοιγμα της “ψαλίδας” συγκριτικά με τους υπόλοιπους του ελληνικού πρωταθλήματος, χάθηκε μια τεράστια ευκαιρία.

Υ.Γ. Αν υπάρχουν εντός του Ολυμπιακού άνθρωποι οι οποίοι θεωρούν πως ο ανώνυμος φίλος της ομάδας, ο έχων κάρτα διαρκείας ή ο τηλεθεατής, μπορεί να παρασυρθεί από παντός είδους παπαγαλάκια που προσπαθούν να κάνουν το άσπρο μαύρο, γελιούνται. Διότι, δυστυχώς γι' αυτούς, ο Ολυμπιακός παίζει 15 χρόνια στο Τσάμπιονς Λιγκ. Δυστυχώς γι αυτούς, ο Ελληνας παρακολουθεί πλέον πολύ περισσότερο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο και έχει αποκτήσει (ακόμη και ο άσχετος) μια υποτυπώδη εξοικείωση με το “διεθνές” περιβάλλον έστω αν θέλετε και μέσω της ενασχόλησής του με το στοίχημα. Με λίγα λόγια το κριτήριο είναι πολύ πιο οξύ. Ολων των φιλάθλων, όλων των ομάδων! Οσο για τα παπαγαλάκια; Ο αυτοεξευτελισμός, η δημοσιογραφική αναξιοπρέπεια και ο βούρκος της υποτέλειάς τους προσφέρουν άφθονο γέλιο και πολύ κλάμα σε όσους προσπαθούν με νύχια και με δόντια να μην αλλοιωθούν, να μην συμβιβαστούν, να παραμείνουν “κανονικοί”. Αυτούς που νιώθουν την απαξίωση του επαγγέλματος στο πετσί τους και προσπαθούν σε περιβάλλον “εχθρικό” από παντού (κρίση, φτώχεια, χρέη, ξύλο, εντολές, δικαστήρια, απειλές, “γραμμές”, τρομοκρατία) ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ να μην ξεφτιλίζονται σε καθημερινή (ή και σε εβδομαδαία...) βάση.

Follow me on Twitter: Seretinio