Another one bites the dust!

Ξυπόλητος στους δρόμους…

Μια όμορφη ιστορία ξεκινάει πάντα με έναν έρωτα! Η Σάντρα Ντίαζ ήταν μόλις 15 ετών όταν ερωτεύτηκε τον πέντε χρόνια μεγαλύτερό της Ροδόλφο και αποφάσισαν να παντρευτούν. Μια ιστορία μπορεί να χαλάσει αν γίνει αντιληπτό τι ήταν στραβό από την αρχή της. Η δική τους ιστορία άργησε να πάει στραβά, όμως συνέβη. Μετά από εφτά παιδιά, το τέταρτο εκ των οποίων ήταν ο Λουίς Αλμπέρτο Σουάρες Ντίας, αποφάσισαν να χωρίσουν. Μέχρι τότε, ο πατέρας της οικογένειας που δούλευε πότε σε εργοστάσιο μπισκότων και πότε ως καμαρότος σε ξενοδοχείο, κατάφερνε να εξασφαλίσει μια αξιοπρεπή για την οικογένειά του. Τα προβλήματα ξεκίνησαν στα μέσα της δεκαετίας του ’90, όταν ο Σουάρες ήταν ακόμα εφτά ετών.

Οι γονείς του χώρισαν και η μητέρα του μετακόμισε στο Μοντεβιδέο, προκειμένου να μπορέσει να μεγαλώσει τα παιδιά της. «Έπρεπε να βρω δουλειά για να μεγαλώσω τα παιδιά μου. Δούλευα ως καθαρίστρια σε σπίτια άλλων και ως σεκιούριτι σε νοσοκομείο, τη στιγμή που η μητέρα μου κοίταζε τα παιδιά. Ήταν δύσκολο, όμως τα καταφέραμε», διηγείται η Σάντρα, η οποία αργότερα δούλεψε και ως υπάλληλος σε φούρνο. Έναν φούρνο, που χρόνια μετά θα της αγόραζε ως δώρο ο Λουίς. Το ποδόσφαιρο δεν ήταν κάτι άγνωστο για την οικογένεια. Ο Ροδόλφο έπαιζε ερασιτεχνικά και δύο από τα αδέλφια του Λουίς – ο Πάολο και ο Μαξ – έκαναν την προσπάθειά του για να διακριθούν.

«Περάσαμε δύσκολα τον καιρό που μεγαλώναμε. Όπως μπορεί να φανταστεί κανείς όταν έχεις μεγάλη οικογένεια και λίγες οικονομικές πηγές δεν μπορείς να έχεις πολυτέλειες. Ήταν μια ζωή γεμάτη θυσίες», προσθέτει ο Πάολο, που πλέον παίζει επαγγελματικά στο Ελ Σαλβαδόρ. Η σχέση του Σουάρες με το ποδόσφαιρο αναπτύχθηκε στους δρόμους. Τους σκονισμένους δρόμους του Μοντεβιδέο, όπως περιγράφεται στη βιογραφία του, ανακάλυψε ότι είχε περισσότερο ταλέντο από τα υπόλοιπα παιδιά. Έστω κι αν δεν είχε τη δυνατότητα να αγοράσει παπούτσια για να το εξελίξει.

«Έπαιζα στους δρόμους με τους φίλους μου. Τις περισσότερες φορές, ξυπόλητος. Έτσι ήταν ο τρόπος που ζούσαμε και δεν με πείραζε. Δεν είχα τη δυνατότητα να πάω στη μαμά μου ή στον μπαμπά μου και να πω «θέλω αυτά τα παπούτσια». Ξεκίνησα να παίζω πολύ μικρός και σύντομα ανακάλυψα ότι μπορώ να τρέχω γρηγορότερα με τη μπάλα, παρά χωρίς αυτή». Η πρώτη του ομάδα, πριν ακόμα αναγκαστεί να μετακομίσει ήταν η Ντεπορτίβο Αρίγκας και αργότερα η Ουρίτας. Στα έντεκά του χρόνια δέχτηκε την πρώτη μεγάλη πρόκληση της καριέρας του. Η Λα Πλάτα τον κάλεσε στην Αργεντινή, ωστόσο «ήταν πολύ ακριβό το ταξίδι και έπρεπε να απορρίψω την πρόταση γιατί δεν μπορούσαμε να ανταπεξέλθουμε οικονομικά». Για τις επόμενες προκλήσεις θα έπρεπε να περιμένει!

Οργισμένα νιάτα…

Ο Λουίς συνέχισε την ίδια πορεία. Έμεινε στο σχολείο μέχρι τα 16 του χρόνια, χάρη στην επιμονή της μητέρας του και της γιαγιάς του, όμως μόλις ένιωσε ανεξάρτητος το παράτησε. Από τα 14 του χρόνια είχε ενταχθεί στη Νασιονάλ, την ομάδα-θρύλο της Ουρουγουάης και χάζευε με έναν άλλο θρύλο, του παγκόσμιου ποδοσφαίρου. «Ήταν το απόλυτο νούμερο εννέα. Γενναίος, ταλαντούχος, δυνατός. Μου άρεσε ότι μπορούσε να σκοράρει από παντού. Όταν ήμουν ακόμα παιδί και ο Γκαμπριέλ Μπατιστούτα έπαιζε στη Φιορεντίνα, τον έβλεπα και μετά έβγαινα στο δρόμο και ήθελα να κάνω ό,τι και εκείνος. Ήταν ένας παίκτης που δούλευε σκληρά και ποτέ δεν είδε όλα να του έρχονται εύκολα. Ήταν πηγή έμπνευσης για μένα».

Η έμπνευση στην εφηβεία του δεν έδειχνε να τον επηρεάζει και πολύ. Το αντίθετο. Στη Νασιονάλ έδειξε από το ξεκίνημα το εκρηκτικό του ταμπεραμέντο και έμοιαζε πολύ δύσκολο να μπει σε σωστό δρόμο. Σε εκείνο το μονοπάτι που θα αναδείκνυε το ταλέντο του. «Έβγαινα τα βράδια, δεν ήθελα να μελετάω και δεν αφιερωνόμουν στο ποδόσφαιρο. Υπήρχαν άνθρωποι γύρω μου που με επηρέαζαν αρνητικά», θυμάται για τα πρώτα χρόνια της εφηβείας, που άλλαξαν με την παρέμβαση δύο ανθρώπων. Αφενός όταν γνώρισε την κοπέλα του και μετέπειτα γυναίκα του, Σοφία και αφετέρου όταν ζητήθηκε η παρέμβαση του αδελφού του.

«Η Σοφία τα άλλαξε όλα. Όταν ήμουν μόνος έβγαινα κάθε βράδυ, όμως μετά ήταν αλλιώς. Είχα κοπέλα και ήθελα να είμαι μαζί της, ήμουν πιο ήρεμος. Πάντα μου έλεγε να διαβάζω και να μείνω συγκεντρωμένος στην ικανότητά μου στο ποδόσφαιρο, ώστε να έχω μια ευκαιρία στη ζωή». Ο Λουίς άλλαξε. Η μόνη… ατασθαλία που θα έκανε τότε ήταν να πει ψέματα στην ομάδα του ότι θέλει να επισκεφτεί τον πατέρα του, ώστε να πάρει ένα χαρτζιλίκι και να βγάλει την κοπέλα του για δείπνο. «Στην Ουρουγουάη είναι διαφορετικά από την Ευρώπη. Εδώ είναι πιο εύκολα όλα. Το είδα και στην Ολλανδία. Τα παιδιά φτάνουν 17 και 18 χρονών και τους αγοράζουν αυτοκίνητα. Μεγάλα αυτοκίνητα. Στο σπίτι μου δεν είναι έτσι, αλλά αυτό είναι πλεονέκτημα. Γιατί ποτέ δε θα δώσεις όλο σου τον εαυτό στο γήπεδο, αν εκ των προτέρων γνωρίζεις ότι τα έχεις όλα».

Ο Λουίς είχε μόνο το ταλέντο του. «Αν δεν ξεκινήσεις να προπονείσαι όπως οι συμπαίκτες σου, δε θα παίξεις ξανά», τον προειδοποίησε ένας προπονητής του στη Νασιονάλ και το νερό μπήκε στο αυλάκι. Το 2005 ο Λουίς Σουάρες ήταν στην πρώτη ομάδα και σε ηλικία 18 ετών έκανε το ντεμπούτο του. Θα κατόρθωνε να εξελιχθεί σε ένα χαρισματικό ποδοσφαιριστή, έστω κι αν απ’ τα 15 του θα κουβαλούσε και τη ρετσινιά του ατίθασου και απρόβλεπτου χαρακτήρα. Τότε ήταν, άλλωστε, που για πρώτη φορά επιτέθηκε σε έναν διαιτητή. «Ήταν οργισμένος, όρμηξε στο διαιτητή και τον κουτούλησε. Του έσπασε τη μύτη και αιμορραγούσε για ώρα», διηγείται ο Ντάνιελ Ενρίκεζ, τεχνικός διευθυντής της Νασιονάλ εκείνη την εποχή, και συμπλήρωσε: «Τον τιμωρήσαμε σκληρά και του είπαμε ότι θα τον τελειώναμε. Μαζί, όμως, με τον αδελφό του Πάολο καταφέραμε να του δείξουμε τη σωστή κατεύθυνση». Την κατεύθυνση προς την επιτυχία!

Το σημάδι της μοίρας…

Η εποχή δεν ήταν η καλύτερη για τον Λουίς Σουάρες. Λίγο μετά την ενηλικίωσή τους, η Σοφία έφευγε για να σπουδάσει στη Βαρκελώνη και η οικονομική τους κατάσταση ήταν τέτοια που ούτε τηλεφωνικά μπορούσαν να μιλάνε. Και ξαφνικά, ήρθε η παρέμβαση της μοίρας. Άνθρωποι της Γκρόνινγκεν, που βρίσκονταν στην Ουρουγουάη για έναν άλλο παίκτη, αποφάσισαν να παρακολουθήσουν και την αναμέτρηση της Νασιονάλ με την Ντεφενσόν. «Ήταν το καλύτερό μου παιχνίδι στην Ουρουγουάη. Εκείνοι είχαν δει τον ποδοσφαιριστή που τους ενδιέφερε το Σάββατο και την Κυριακή επέλεξαν να δουν τον αγώνα μας. Μετά το ματς, ήρθαν και μου μίλησαν και μου είπαν ότι με θέλουν. Μετά από μόλις ένα ματς». Ο 18χρονος τότε επιθετικός είχε κερδίσει ένα πέναλτι και είχε πετύχει ένα πανέμορφο γκολ, που χάρισε τη νίκη στην ομάδα του.
Τα λόγια έγιναν πράξη. Η ολλανδική ομάδα πρόσφερε 800.000 ευρώ και τον απέκτησε και ο Λουίς Σουάρες έφευγε για την Ευρώπη. «Δεν το σκέφτηκα καθόλου. Ήταν ένας τρόπος να είμαι κοντά στη Σοφία», θυμάται ο Ουρουγουανός που πέρασε τις έντεκα από τις δώδεκα ημέρες που του έδωσε η ομάδα για να ετοιμαστεί και να μετακομίσει, στην Βαρκελώνη. «Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν ότι θα μπορώ να είμαι και πάλι στο πλευρό της. Έτσι ξεκίνησε η ευρωπαϊκή μου περιπέτεια».

Η Σοφία από μόνη της δεν αρκούσε ώστε να προσαρμοστεί η Λουίς Σουάρες στο νέο του περιβάλλον. Ούτε όταν κατάφεραν δύο αδέλφια του – ο Μαξ και ο Φαρκούντα – μαζί με τη μητέρα του να τον επισκεφτούν στην ολλανδική πόλη. «Η Ολλανδία είναι πολύ διαφορετική από την Ουρουγουάη. Στις οκτώ-εννιά το βράδυ, όλα είναι κλειστά και όλοι κάθονται στο σπίτι τους. Στην Ουρουγουάη όλα αρχίζουν εκείνη την ώρα, όλοι ζουν στο δρόμο», περιέγραφε εκείνη την εποχή για όλες τις αλλαγές που έπρεπε να συνηθίσει, συμπεριλαμβανομένου και του δείπνου στις… 6μ.μ.. «Εγώ είχα μάθει να τρώω κατά τις δέκα ή έντεκα το βράδυ», έλεγε, όμως σιγά-σιγά θα προσαρμοζόταν σε όλες τις αλλαγές. Όπως και στις αγωνιστικές.

Ξεκίνησε να παίζει στη δεύτερη ομάδα της Γκρόνινγκεν, γεγονός που τον έκανε ακόμα πιο σκληρό και αποφασισμένο. «Ήταν ξεκάθαρο στο μυαλό μου ότι δεν επρόκειτο να εγκαταλείψω και θα περίμενα την ευκαιρία να αποδείξω την αξία μου», θυμάται και σύντομα θα το έκανε με τον πιο εμφατικό τρόπο. «Το παιχνίδι-θαύμα! Έτσι περιγράφουμε η Σοφία κι εγώ το ματς που άλλαξε τη ζωή μου. Παρότι μπήκα στο παιχνίδι δέκα λεπτά πριν λήξει, πρόλαβα να σκοράρω δύο φορές και να κερδίσω ένα πέναλτι. Από εκείνη την ημέρα η ζωή μου άλλαξε». Ο Λουίς Σουάρες άρχισε να γίνει αντικείμενο μελέτης στην Ολλανδία, αλλά και προβληματισμού. Τελείωσε την πρώτη του σεζόν με έντεκα γκολ σε 31 ματς, αλλά και με εφτά κίτρινες κάρτες! Αρκετά για να προσελκύσουν και να μην τρομάξουν τον Άγιαξ…

Άνοδος και καταξίωση!

Οι ακαδημίες του Αίαντα έχουν τη φήμη από είναι από τις καλύτερες της Ευρώπης και στο παιδομάζωμα από όλο τον κόσμο, συνήθως έχουν τα πρωτεία. Ο Λουίς Σουάρες τούς ξέφυγε σε πρώτη φάση, όμως δεν θα τον άφηναν να τους ξεφύγει και σε δεύτερη. Μόλις μετά την πρώτη του σεζόν στην Ολλανδία, ο Άγιαξ κινήθηκε για την απόκτησή του. Κι όταν η πρώτη πρόταση που έκανε στην Γκρόνινγκεν, ύψους 3,5 εκ. ευρώ απορρίφθηκε (σ.σ. απορρίφθηκε και η δικαστική μάχη που έκανε ο Σουάρες) επανήλθε με 7,5 εκ. ευρώ. Μόλις σε ένα χρόνο, η αξία του Ουρουγουανού επιθετικού είχε δεκαπλασιαστεί και στα 20 του χρόνια, άρχισε η αλλαγή που έβλεπε να έρχεται στη ζωή του.

Ο Σουάρες έβγαλε τα πρώτα καλά λεφτά, ώστε να αγοράσει ένα από εκείνα τα αμάξια που έλεγε ότι δωρίζονται στους εφήβους στην Ολλανδία, αλλά και για να βοηθήσει ουσιαστικά την οικογένειά του. Μέρα με τη μέρα και χρόνο με το χρόνο του πενταετούς συμβολαίου που είχε υπογράψει, ο Ουρουγουανός αύξανε την αξία του και μεγάλωνε τον ντόρο γύρω από το όνομά του. Κι όχι πάντα με καλό τρόπο… «Ο Σουάρες είναι εξαιρετικά σημαντικός παίκτης για μας και συμμετέχει σχεδόν σε όλα τα γκολ που πετυχαίνουμε. Αλλά μας κάνει κακό με όλες τις κίτρινες κάρτες που δέχεται. Είναι απρόβλεπτος και είναι δύσκολο να τον επηρεάσεις, όμως αυτό είναι που τον κάνει και τόσο ξεχωριστό», έλεγε το 2009 ο Μάρκο Φαν Μπάστεν, ένας από τους προπονητές που προσπάθησαν να τον τιθασεύσουν, όμως μάλλον απότυχαν. Έστω κι αν ο Σουάρες τον μνημονεύει για όσα του δίδαξε για τη θέση.

Μέσα από τον Άγιαξ, αλλά και την Εθνική Ουρουγουάης στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2010, ο Λουίς Σουάρες έκανε γνωστό το ταλέντο του σε όλο τον κόσμο. Και έμοιαζε αδύνατο για την ολλανδική ομάδα να τον κρατήσει. Όσο αδύνατο φαντάζει και ο ίδιος να κρατήσει τα νεύρα του. Στην πρώτη του σεζόν στο Άμστερνταμ τιμωρήθηκε από το σύλλογο επειδή γρονθοκόπησε τον συμπαίκτη του Άλμπερτ Λούκε στο ημίχρονο, λόγω διαφωνίας που είχαν για μια εκτέλεση φάουλ. Και το μεγαλύτερο σοκ ήρθε τον Νοέμβριο του 2010, όταν ο Σουάρες που εν τω μεταξύ είχε γίνει και αρχηγός του Αίαντα δάγκωσε τον Οτμάν Μπακάλ.

«Ο κανίβαλος του Άγιαξ», τιτλοφορούταν την επόμενη μέρα η «De Telegraaf», με την κοινή γνώμη να σοκάρετε – όσο και ο Ολλανδός μέσος από την ενέργεια του Ουρουγουανού. «Ήταν μια αντίδραση της στιγμής, από εκείνες που μετανιώνεις μετά. Ποτέ πριν δεν είχα αντιδράσει έτσι στη ζωή μου», απολογήθηκε ο Σουάρες, που τιμωρήθηκε με εφτά αγωνιστικές για την ενέργειά του. Το πακέτο του παρέμενε εξαιρετικά ελκυστικό, παρά τις όποιες ιδιοτροπίες και το ερχόμενο καλοκαίρι, μετά από τέσσερα χρόνια στην Ολλανδία, θα ερχόταν η στιγμή για το επόμενο βήμα.

Ο Κέβιν Νταγκλίς τον καλωσόρισε στα ισπανικά. Ο Λουίς Σουάρες βρέθηκε στην Αγγλία, ώστε να… μελετήσει τη Λίβερπουλ και να δει αν του ταιριάζει επαγγελματικά. «Ήθελα να δώσω στο σύλλογο την ευκαιρία να μου παρουσιάσει το πλάνο του και τις σκέψεις του για την οικογένειά μου. Θα μπορούσα να μιλήσω με άλλους παίκτες που είχαν παίξει στο Άνφιλντ, όμως ήθελα να έχω τη δική μου γνώμη. Εντυπωσιάστηκα κατευθείαν». Η ιστορία του στην Αγγλία θα ξεκινούσε. Η Λίβερπουλ θα έδινε περίπου 30 εκ. ευρώ για να τον αποκτήσει και εκείνος θα επέλεγε το νούμερο «7» για να φορέσει στην αγγλική ομάδα.

«Όλοι μου μίλησαν για το συμβολισμό που έχει εδώ το νούμερο εφτά. Μου είπαν για τον Κίγκαν και τον Νταγκλίς, αμφότεροι ήταν φανταστικοί παίκτες. Ποτέ, όμως, δεν ήμουν δεμένος συναισθηματικά με νούμερα και ποτέ δε φοράω ένα συγκεκριμένο. Για να είμαι ειλικρινής, όταν βγαίνω στο γήπεδο δεν με απασχολεί τι νούμερο έχω στην πλάτη μου». Στην σκανδαλοθηρική Αγγλία, ο Λουίς Σουάρες έδινε πάντα αφορμές για σχόλια. Άλλοτε επειδή «βουτούσε», άλλοτε επειδή κορόιδευε με τους πανηγυρισμούς του εκείνους – όπως ο Ντέιβιντ Μόγιες - που τον κατηγορούσε και κυρίως για την κατηγορία της ρατσιστικής επίθεσης στον Πατρίς Εβρά.

Το «mi negrito», όπως τον αποκάλεσε, ήταν και το δικό του χαϊδευτικό στην Ουρουγουάη, αφού έτσι τον φώναζε η γιαγιά του, μια υπερασπιστική γραμμή που δεν δέχτηκε η αγγλική ομοσπονδία. Ο Λουίς Σουάρες, έχει βρεθεί στο εδώλιο του κατηγορουμένου για δεκάδες… παραπτώματα, ακόμα και για την απόκρουση με τα χέρια στον αγώνα με τη Γκάνα στο μουντιάλ του 2010. «Εκείνο που ξέρω είναι ότι έκανα την απόκρουση του τουρνουά. Καταλαβαίνω πως μπορεί να νιώθουν κάποιοι, αλλά λειτούργησα ενστικτωδώς και οποιοσδήποτε άλλος παίκτης στον κόσμο, θα έκανε το ίδιο με μένα», απαντάει στις μάλλον υποκριτικές κατηγορίες για την κίνησή του, που εντέλει χάρισε την πρόκριση στην Ουρουγουάη.

Η Λίβερπουλ δε δείχνει να νοιάζεται για όσα τον κατηγορούν. Τον περασμένο Αύγουστο επέκτεινε το συμβόλαιό του ως το 2017 και διπλασίασε τις αποδοχές του, οι οποίες πλέον είναι 80.000 ευρώ την εβδομάδα. Έτσι, η τριών ετών Ντελφίνα θα συνεχίσει να τραγουδάει το «You’ll never walk alone», που ξέρει άπταιστα, πριν από κάθε αγώνα και ο Λουίς θα συνεχίσει να μάχεται για να σώσει το όνομά του… «Θέλω να με θυμούνται για τα γκολ μου και όχι για τις δαγκωματιές μου». Προς το παρόν, κάνει και τα δύο με την ίδια επιτυχία!