Το "δεν πειράζει" δεν είναι γι' αυτούς, αλλά για τους μέτριους

Ασφαλώς και πειράζει. Και πονάει. Όπως κάθε ευκαιρία που χάνεται. Ασφαλώς και όταν λέμε "Δεν πειράζει ρε μάγκες" μας έχει πειράξει αρκετά. Όχι γιατί είμαστε εκεί μέσα στο νερό μαζί τους σε αυτές τις πάντα ακραίες εξοντωτικές μάχες που έχει η υδατοσφαίριση, οπότε έχουμε και το δικαίωμα στην "ενόχληση" και στο "γαμώτο". Οχι! Πειράζει και εμάς τόσο πολύ, όσο και αυτούς, γιατί μας πήραν από το χέρι (και) σε αυτή την προσπάθεια, τους ακολουθήσαμε παράλληλα και μας έδωσαν οι ίδιοι το δικαίωμα να πούμε "πειράζει" γιατί πειράζει τους ίδιους πρώτα απ'όλα. Την ομάδα, τους παίκτες, που έχουν νιώσει πια για τα καλά ότι ζουν την εποχή της "υποχρέωσης". Απέναντι στους εαυτό τους, τους συμπαίκτες τους, όλο το γκρουπ, να φτάσουν στην κορυφή. Είναι οι καιροί πια έτοιμοι για αυτό. Οπότε, ναι, νιώθουν ότι δεν πρέπει να αφήνουν ευκαιρίες πίσω. Ένα ασημένιο μετάλλιο σε Παγκόσμιο πρωτάθλημα είναι μια τεράστια επιτυχία. Το χρυσό μετάλλιο σε ένα Παγκόσμιο πρωτάθλημα όμως είναι η ανώτερη επιτυχία, πριν την υπέρτατη που είναι το χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο. Θα πονέσουν, θα θυμώσουν και θα βουρκώσουν για τον χαμένο τελικό, μέχρι να ξεκινήσουν τη διαδρομή για το Παρίσι.

Το "δεν πειράζει" εδώ που είμαστε, όχι εμείς, αλλά αυτή η δικιά μας επίσημη -σταθερά- αγαπημένη εθνική ομάδα, δεν της αρμόζει. Είναι μια παρηγοριά για τον μέτριο που έτυχε, ίσως και ευνοημένος, από συγκυρίες να βρεθεί πλησίον της κορυφής. Αλλά ακολουθώντας τα χνάρια της διαδρομής του ελληνικού πόλο μέσα στο χρόνο, η τωρινή ομάδα μόνο μέτρια δεν είναι! Ενσαρκώνει το όνειρο των μεγάλων ταλέντων του παρελθόντος που δεν κατάφεραν όμως ποτέ να κοιτάξουν στα μάτια έναν θρύλο όπως η Ουγγαρία γιατί δεν δούλεψαν όσο έπρεπε.

Είναι το όραμα των πρωτοπόρων του αθλήματος που άρχισαν από τα μέσα της δεκαετίας του '80 να χτίζουν τη νέα γενιά, μέσα από σκληρή δουλειά και απαίτηση. Είναι ο κόπος εκατοντάδων παιδιών, προπονητών και παραγόντων από την Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη και τους "φάρους" της περιφέρειας (Χίος, Πάτρα, Χανιά, Βόλος, Κέρκυρα) που στήριξαν με χίλια προβλήματα ένα άθλημα που ποτέ δεν ήταν εμπορικό.. Είναι αυτό που κάποτε ονειρεύτηκαν πολλοί "προφήτες" της υδατοσφαίρισης και τώρα το βλέπουν να γίνεται πράξη. Όχι χωρίς πισωγυρίσματα, όχι χωρίς ατέλειες, όχι χωρίς ίντριγκα και συγκρούσεις, σε αυτή τη διαδρομή, αλλά -παρ όλα αυτά- βαδίζοντας, αρχικά και τώρα καλπάζοντας, στον δρόμο της πρόοδου.

Αν όλα τα παραπάνω σας φαίνονται υπερβολικά... επικά πρέπει να γίνει κατανοητό ότι αυτό που κάνει πλέον το ελληνικό πόλο στους άνδρες αλλά και σε ολόκληρη την πυραμίδα του, στις διεθνείς διοργανώσεις είναι κάτι αντίστοιχο με το Euro 2004 αλλά...κατ εξακολούθηση. Το λες "σχετικά εύκολο" επειδή "στην υδατοσφαίριση παίζουν λιγότερες χώρες" μόνο αν δεν μπορείς να κατανοήσεις τη δυσκολία του να γεφυρώσεις ένα τεράστιο αγωνιστικό χάσμα, όχι μια φορά συγκυριακά με ένα άλμα, αλλά να χτίσεις γέφυρα στερεή που σε φέρνει στην άλλη όχθη οριστικά. Εκεί που έχει πατήσει πλέον για τα καλά η εθνική ομάδα και βλέπει τις εφεδρείες της, στις μικρές ηλικίες, να ετοιμάζονται να μπουν στη μάχη.

Δεν περίμενα τίποτα λιγότερο από τον εξαιρετικό Θοδωρή Βλάχο, πάρα να σηκώσει στην πλάτη την οποία ευθύνη για τις λεπτομέρειες του τελικού. Είναι ακριβώς η ανθρώπινη πλευρά του και η απουσία "ψώνιου" που τον κάνουν ξεχωριστό. Μαζί βέβαια με τα όσα έχει πετύχει (και) με την εθνικη. Ο Θοδωρης ένας πολύ καλός αλλά όχι κορυφαίος παίκτης πόλο, μεγάλωσε μέσα από την προσπάθεια του εκτός νερού με την εθνική και τον Ολυμπιακό και είναι ο κορυφαίος Έλληνας προπονητής στην ιστορία των ομαδικών αθλημάτων και εκ των κορυφαίων στον κόσμο στο άθλημα του.

Έδωσε στην ομάδα και πήρε από αυτή. Για αυτό και ένιωσε την υποχρέωση να ζητήσει συγγνώμη από τους παίκτες του, για ένα αχρείαστο (είπε) ταιμ άουτ. Δεν έχουν νόημα οι συγκρίσεις. Ίσως αδικούν και άλλους πολλούς προπονητές, που σε κάθε άθλημα, σε κάθε κατηγορία βιώνουν αντίστοιχες συνθήκες. Ας κρατήσουμε ότι ο Θοδωρής Βλάχος δεν είναι ψώνιο γιατί βλέπουμε μπόλικο από αυτό να μας ταλαιπωρεί γύρω μας.

Ραντεβού στο Παρίσι λοιπόν. Και ας μην κάνουμε το λάθος να γράφουμε, σαν μια διαρκή επίδειξη αυτομαστιγώματος λόγω ενοχών, για την προβολή που δεν έχει το πόλο σε σύγκριση με τα άλλα φτωχά σε διεθνείς διακρίσεις, ομαδικά αθλήματα και κυρίως το ποδόσφαιρο. Δεν έγινε κάποιος πολίστας επειδή ζήλεψε τα φώτα της δημοσιότητας. Ξέρουν με τι ασχολήθηκαν και τι "απολαβές" έχει αυτό σε κάθε επίπεδο. Αλλά είμαι σίγουρος ότι γουστάρουν πάρα πολύ ότι κάνουν μια χώρα να πάλλεται μαζί τους ακόμα και αν δεν έρχονται αν από pole position δημοσιότητας. Ίσως ακόμα περισσότερο για αυτό!