Η Ελλάδα του ήθους

Λίγα λεπτά μετά την μεγαλύτερη επιτυχία της καριέρας του, λίγα λεπτά μετά την πρόκριση στον τελικό των Ολυμπιακών Αγώνων, λίγα λεπτά μετά την εκπλήρωση του παιδικού του ονείρου, ο αρχηγός της Εθνικής ομάδας, Γιάννης Φουντούλης, ζήτησε on camera συγγνώμη από τον ελληνικό λαό για την χαρά του.

Στην άλλη άκρη του κόσμου, ο Φουντούλης και τα υπόλοιπα παιδιά της ελληνικής αποστολής στο Τόκιο, βλέπουν τι γίνεται στη χώρα τους και ξέρουν, ότι τα όσα πετυχαίνουν στους Ολυμπιακούς Αγώνες, μπορεί να προσφέρουν λίγη χαρά, όμως στο τέλος της ημέρας, δεν λένε τίποτα σε ανθρώπους που χάνουν όλη τους τη ζωή από τις φλόγες.

Ο προπονητής αυτής της ομάδας, ο Θοδωρής Βλάχος, ζήτησε να τους επιτρέψουμε να χαρούν για λίγο αυτή την επιτυχία. Ο Λευτέρης Πετρούνιας, ο Εμμανουήλ Καραλής, η Νικόλ Κυριακοπούλου, η Κατερίνα Στεφανίδη, όλοι έγραψαν στους λογαριασμούς τους για τις πύρινες καταστροφές. Ολυμπιονίκες, που μόλις έχουν κερδίσει ένα μετάλλιο, στρέφουν το βλέμμα τους στην Ελλάδα και ξέρουν, ότι τώρα δεν είναι η στιγμή για πανηγυρισμούς.

Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο ανέβαλε την γιορτή του στα Σεπόλια για τον ίδιο λόγο. Ο Πρωταθλητής του ΝΒΑ, ο δις MVP, το πρόσωπο του κορυφαίου πρωταθλήματος στον κόσμο, το είδωλο εκατομμυρίων παιδιών στο πλανήτη, έκανε πίσω γιατί τώρα δεν είναι η ώρα για γιορτές.

Η ενσυναίσθηση και το ήθος των αθλητών δεν είναι τυχαία. Έχουν ιδρώσει για να τα αποκτήσουν, έχουν μοχθήσει, έχουν αποτύχει, έχουν κλάψει. Για να εκτιμήσεις αυτά που έχεις, πρέπει να έχεις παλέψει για να τα αποκτήσεις. Αυτή είναι η αξία του αθλητισμού, αυτό σου διδάσκει: την αξία της προσπάθειας, του κόπου, της ταπεινοφροσύνης.

Ακόμα και όταν αποτυγχάνεις. Ο Χρήστος Βολικάκης ζήτησε συγγνώμη για την κακή του εμφάνιση στο Τόκιο. Δεν κρύφτηκε, δεν έψαξε δικαιολογίες, βγήκε στην κάμερα και η πρώτη του δήλωση ήταν να ζητήσει συγγνώμη. Δεν είναι δείγμα αδυναμίας η συγγνώμη, το αντίθετο. Θέλει κότσια να παραδεχθείς την αποτυχία σου.

Αν ψάχνετε ήρωες για να δείξετε στα παιδιά σας, ορίστε! Εδώ είναι! Ο Τεντόγλου στον στίβο, ο Ντούσκος στην κωπηλασία, ο Ιακωβίδης στην άρση βαρών, η Ντρισμπιώτη στο βάδην, η Ντουντουνάκη στην κολύμβηση. Παιδιά που παλεύουν, που ιδρώνουν, που μοχθούν.

Αθλητές, που ξέρουν ποιοι είναι, αναγνωρίζουν τι είναι σημαντικό, που είναι τόσο ταπεινοί, ώστε να ζητούν συγγνώμη για να γιορτάσουν. Όχι άνθρωποι που ζουν στον μικρόκοσμο του instagram και την ώρα που καίγονται άνθρωποι, ζώα και περιουσίες, ανεβάζουν φωτογραφίες από κότερα να γιορτάζουν, πλήρως αποκομμένοι από την πραγματικότητα. Αυτάρεσκα είδωλα, δούλοι της εικόνας τους, υπηρέτες του νεοπλουτισμού τους.

Σε έναν δίκαιο κόσμο, η συγγνώμη του Γιάννη Φουντούλη για την χαρά του, θα διδασκόταν στα σχολεία ως ύμνος στο ήθος, ως το παράδειγμα προς μίμηση για μια ολόκληρη κοινωνία. Σε έναν δίκαιο κόσμο, οι άνθρωποι που θα έπαιρναν τις αποφάσεις, θα είχαν την ενσυναίσθηση των αθλητών μας. Σε έναν δίκαιο κόσμο, θα αναγνωρίζαμε ποιοι αξίζουν και ποιοι όχι.

Στο χέρι μας είναι. Στο κλικ, στο follow, στο unfollow...