Τα παιδιά που θέλουμε να δείχνουμε στα παιδιά μας

Σε συνθήκες σαν τις σημερινές δοκιμαζόμαστε όλοι - όσο κοντά ή μακριά και αν βρισκόμαστε από τις φωτιές. Σε συνθήκες σαν αυτές, το μυαλό και η ψυχή δεν βρίσκουν διάθεση και νόημα να ασχοληθούν με τον αθλητισμό· δεν βρίσκεις εύκολα κουράγιο. Μέχρι τη στιγμή που τα όσα έκαναν τα παιδιά της Εθνικής Ομάδας του πόλο στον ημιτελικό των Ολυμπιακών Αγώνων απέναντι στην Ουγγαρία άρχισαν να τραβούν το μυαλό και την ψυχή, μαζί με το βλέμμα, που έφυγε για λίγο από τις εικόνες με τις φωτιές. Ακόμη και έτσι, όσο και αν θαύμασα το πόλο που έπαιξαν, όσο και αν ενθουσιάστηκα με τα τελευταία γκολ (τι παιχτάρα είσαι ρε Γκιουβέτση!) και την αδιανόητα καλή άμυνα, θα κρατούσα αυτή τη χαρά, θα την έπνιγα μέσα μου και θα συνέχιζα να παρακολουθώ βουβός όλο αυτό που μας συμβαίνει με τις πυρκαγιές, το οποίο με ξεπερνά. Έλα όμως που αυτά τα παιδιά μίλησαν και με το στόμα τους στην ψυχή μας…

Όπως πιθανόν θυμάσαι, αν διαβάζεις συχνά τα κείμενά μου, διαχρονικά ζω με την αντίληψη ότι το πόλο έχει μια μεγάλη παράδοση να φτιάχνει “καλά παιδιά”· παιδιά που τα καμαρώνεις όχι μόνο για τις αθλητικές επιδόσεις αλλά και για τον χαρακτήρα που χτίζουν χάρη και στις επιρροές και τα ερεθίσματα, την ανατροφή που παίρνουν από τον κόσμο του αθλήματος. Σήμερα όλες αυτές οι σκέψεις με κατέκλυσαν όταν άρχισαν να μιλούν, ο προπονητής και οι παίκτες, δευτερόλεπτα μετά τη λήξη του ημιτελικού.

Στην κορυφαία στιγμή της αθλητικής ζωής τους, που είναι και η κορυφαία στη ζωή του αθλήματος στην Ελλάδα, μόλις έχουν αρχίσει να σκέφτονται ότι είναι οι πρώτοι Έλληνες πολίστες που κρατούν ολυμπιακό μετάλλιο στα χέρια και ετοιμάζονται να παίξουν στον τελικό, και έχουν αρχίσει να μοιάζουν με τους πρώτους Έλληνες πολίστες που πάτησαν στο φεγγάρι που όλο το βλέπαμε και το πλησιάζαμε αλλά δεν μπορούσαμε να το πατήσουμε, αυτά τα παιδιά ζητούν συγγνώμη από τους Έλληνες επειδή πανηγυρίζουν σε μια τόσο δύσκολη στιγμή για την χώρα.

Δεν είναι καθόλου απλό να έχεις ενσυναίσθηση σε τέτοιες στιγμές. Έχω ζήσει αμέτρητες μεγάλες στιγμές πλάι σε αθλητές, την έχω πλέον σπουδάσει την διαχείριση των συναισθημάτων που δημιουργεί μια μεγάλη επιτυχία. Και γι’ αυτό μπορώ να διακρίνω και να διαχωρίσω την “δήθεν” ενσυναίσθηση από την αυθεντική. Δίχως να γνωρίζω προσωπικά κανένα από αυτά τα παιδιά, μπορούσα με μεγάλη άνεση να νιώσω ότι όσα είπαν ήταν όσα έβγαιναν εκείνη τη στιγμή από μέσα τους και όχι από μια δεύτερη σκέψη για καλές δημόσιες σχέσεις κατά την διαχείριση μιας μεγάλης αθλητικής επιτυχίας.

Όχι, φυσικά όχι, η δική τους επιτυχία δεν μπορεί να σβήσει καμία φωτιά. Και, όπως έχω πολλές φορές γράψει τούτες τις ώρες στα social media, δεν θαυμάζω τους αθλητές περισσότερο από όσο θαυμάζω τους πυροσβέστες που τούτη την ώρα ρισκάρουν τη ζωή τους για να σώσουν ζωές, περιουσίες και να κάνουν το εθνικό καθήκον τους. Όμως έχω την ανάγκη να πω και σε αυτά τα παιδιά ένα “ευχαριστώ” για τις στιγμές ανάτασης που μου πρόσφεραν σε μια τόσο δύσκολη στιγμή, και ένα μεγάλο “μπράβο” για την ανθρώπινη ποιότητά τους. Είναι μεγάλο μας καμάρι αυτά τα παιδιά, της Εθνικής Ομάδας του πόλο. Είναι τα παιδιά που θέλουμε να δείχνουμε στα παιδιά μας.