Μακάρι να μην τους ξαναθυμηθούμε σε τρία χρόνια

Η αυλαία έπεσε, τα φώτα χαμήλωσαν, οι βαρύγδουποι τίτλοι, τα άρθρα και τα ρεπορτάζ μειώθηκαν, μέχρι συντόμως να εξαφανιστούν. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Τόκιο ανήκουν στο παρελθόν με πραγματικά έντονες συγκινήσεις για όσους τους ζήσαμε από κοντά, με πολλές υπέροχες στιγμές αλλά και με κάποιες απογοητεύσεις, σε μία ξεχωριστή και εντελώς αλλόκοτη διοργάνωση.

Αλλά και για την πλειοψηφία των Ελλήνων υπήρχαν στιγμές που δύσκολα θα ξεχαστούν. Ποιος μπορεί να λησμονήσει τα δάκρυα της Ντουντουνάκη μετά τον ημιτελικό των 100 μέτρων πεταλούδας; Ποιος θα ξεχάσει το ξέσπασμα του Θοδωρή Ιακωβίδη που ευαισθητοποίησε τόσους και τόσους; Ποιος δεν έμαθε τον Στέφανο Ντούσκο μετά το χρυσό στην κωπηλασία; Ποιος δεν συζήτησε τη ροζ μάσκα, τα γυαλιά ηλίου ή την ατάκα ότι ο αντίπαλος ήταν καλύτερος, του Μίλτου Τεντόγλου, μετά το χρυσό μετάλλιο;

Και δεν ήταν μόνο αυτά, καθώς όλοι θα θυμούνται το χάλκινο μετάλλιο του Λευτέρη Πετρούνια, τον χαμογελαστό Εμμανουήλ Καραλή να ζει το όνειρο του και την Κατερίνα Στεφανίδη να φτάνει μία ανάσα από το μετάλλιο. Όπως και ο 22χρονος Αλκης Κυνηγάκης στην μαραθώνια κολύμβηση που βγήκε από το… σκοτάδι και πήρε την 5η θέση ή ο Κριστιάν Γκολομέεβ που ήταν 5ος στα 50 ελεύθερο, αλλά ήθελε και μπορούσε το κάτι παραπάνω.

Και το καλύτερο ήρθε στο τέλος, με το ασημένιο μετάλλιο της Εθνικής ομάδας πόλο. Οι 13 μάγκες του Θοδωρή Βλάχου απέδειξαν, πέρα από την αδιαμφισβήτητη ικανότητα τους, ότι τελικά οι Ελληνες μπορούν να λειτουργήσουν ομαδικά, αρκεί να παραμερίσουν τα προσωπικά τους εγώ και να βάλουν το κοινό καλό πάνω απ΄όλα.

Η χώρα μας κατέγραψε 4 μετάλλια στο Τόκιο, ωστόσο αυτό που αποδεικνύει την επιτυχημένη εμφάνιση της Team Hellas ήταν τα εξαιρετικά πλασαρίσματα αθλητών και αθλητριών μέσα στην οκτάδα. Συνολικά 13 άτομα κατετάγησαν από την 4 ως την 8η θέση, πλησιάζοντας αρκετά το βάθρο, κάτι που δεν έχει ξανασυμβεί ποτέ στο παρελθόν για την Ελλάδα σε Ολυμπιακούς Αγώνες.

Όλα αυτά τα παιδιά πλέον, επέστρεψαν στην πατρίδα, αναζητώντας την απάντηση για την επόμενη μέρα. Μία επόμενη μέρα που όσον αφορά στους Ολυμπιακούς, είναι πολύ πιο κοντά από κάθε άλλη φορά, το 2024 στο Παρίσι, αλλά φυσικά υπάρχουν και οι ετήσιες αγωνιστικές υποχρεώσεις με διεθνείς αγώνες.

Το ζητούμενο είναι πως θα πάνε σε όλους αυτούς τους αγώνες! Με τις ίδιες συνθήκες που έκαναν πρωταθλητισμό ως τώρα ή με νέο σχεδιασμό για τον ελληνικό αθλητισμό που θα δημιουργήσει τις αναγκαίες συνθήκες για νέες κι ακόμα μεγαλύτερες επιτυχίες. Θα αποφασίσει κάποιος τι αθλητισμό θέλουμε στη χώρα μας ή θα το αφήσουμε να σέρνεται ως το 2024 και εκεί θα θυμηθούμε μέσω ενός ξεσπάσματος του τότε Ιακωβίδη, ότι όλοι αυτοί οι αθλητές ήταν παρατημένοι στη μοίρα τους.

Οι περισσότερες υποσχέσεις για το νέο αθλητικό σχεδιασμό, μοιάζουν με τα βεγγαλικά στην Τελετή Λήξης που φωτίζουν προς στιγμήν εντυπωσιακά τον ουρανό, αλλά μετά από λίγο χάνονται, αφήνοντας το σκοτάδι να καταπιεί τα πάντα. Είμαι σίγουρος, καλά να μας έχει ο Θεός ως το 2024, ότι και στο Παρίσι τα ίδια θα συζητάμε. Οσοι αντέξουν να φτάσουν ως εκεί…