Καπότσης στο Gazzetta: «Στις φωτιές έβλεπα όλη την Ελλάδα μία ομάδα» (vid)

• «Οι πυροσβέστες είναι οι ήρωες»
• «Ο Βλάχος μας μιλάει με τα μάτια»
• «Έτρωγα με τον Ντόντσιτς και τον Τζόκοβιτς»
• «Χάσαμε το πούλμαν που θα πηγαίναμε στον τελικό και καθυστερήσαμε 50 λεπτά»
• «Το πόλο είναι αδικημένο στην Ελλάδα»
• «Στην τελετή λήξης αποφασίσαμε ομόφωνα να προσφέρουμε το μισό πριμ»

Η Εθνική ομάδα πόλο κατέκτησε το ασημένιο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Τόκιο, σπάζοντας με αυτόν τον τρόπο μία «κατάρα» 15 συμμετοχών μακριά από το βάθρο.

Αυτό δεν θα αποτελούσε είδηση αν δεν αναφερόμασταν σε πολλές γενιές παικτών ελληνικού πόλο οι οποίες έκαναν συχνά τους αντιπάλους τους να παραμιλούν.

Ο Μάριος Καπότσης γύρισε με το ασημένιο μετάλλιο στο στήθος και δεν σταματά να περηφανεύεται για αυτό. Ο 30χρονος περιφερειακός του Ολυμπιακού και της εθνικής Ελλάδας μίλησε στο Gazzetta για όσα συνέβησαν στη ζωή του από τις 23 Ιουλίου κι έπειτα...

-Είσαι πιτσιρικάς, πηγαίνεις διακοπές, παίζεις στη θάλασσα με την μπάλα, κάτι σαν πόλο και ξαφνικά... Ολυμπιακό Μετάλλιο. Ένα όνειρο. Η μάλλον όχι ένα όνειρο αλλά το απόλυτο όνειρο...

«Ναι ναι το απόλυτο όνειρο».

Πώς ξεκίνησες το πόλο;

«Το πόλο το ξεκίνησα λόγω της μητέρας μου, γιατί της άρεσε το άθλημα. Δεν έπαιζε, απλά της άρεσε το άθλημα. Μας πήγε στο Παλαιό Φάληρο εμένα και τον αδερφό μου, γιατί εμείς μεγαλώσαμε στο Μοσχάτο και ξεκινήσαμε εκεί τα πρώτα μας βήματα. Ξεκινήσαμε κολύμβηση και μετά, 3-4 χρονών, μας είδε ένας προπονητής, ο Παναγιώτης ο Πρίμπας, μας έφερε στο πόλο και εμείς μόλις είδαμε την μπάλα ενθουσιαστήκαμε».

Κάμερα - Φωτογραφία: Δώρα Δημητριου

Επιμέλεια Βίντεο: Παύλος Σφενδυλάκης

Εντάξει, ενθουσιάστηκες με την μπάλα αλλά δεν φανταζόσουν ποτέ ότι θα φτάσεις να παίρνεις ολυμπιακό μετάλλιο;

«Όχι όχι. Εντάξει όνειρα κάνουμε. Όπως έχει πει και ο Walt Disney, "Άν ονειρευτείς μπορεί και να το κάνεις". Και να που έγινε! Αλλά για να είμαστε ειλικρινείς τόσο ψηλά δεν το φανταζόμουν. Tο άθλημά μας δεν έχει καταφέρει ποτέ κάτι τέτοιο. Οπότε δεν το είχαμε και σαν εικόνα από κάποιους άλλους».

Πόσο δύσκολο ήταν για την ομάδα να φτάσει στο Τόκιο;

«Ήταν δύσκολη διαδρομή. Ξεκίνησε από πέρσι γιατί όπως όλοι ξέρουμε λόγω covid ακυρώθηκαν και οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2020, γι' αυτό και έγιναν το 2021. Ήταν μια πολύ δύσκολη διαδρομή. Δύο χρονιές με ολυμπιακή προετοιμασία back to back, ήταν κάτι πολύ επίπονο για μας. Υπήρχαν προβλήματα λόγω των κολυμβητηρίων που ήταν όλα κλειστά λόγω του lockdown και έπρεπε να βρούμε χώρο. Είχε πάρα πολλές δυσκολίες. Είχε παραπάνω δυσκολίες από μία απλή προετοιμασία. Όμως στο τέλος βρέθηκαν λύσεις και κάναμε μία καλή προετοιμασία, μπορώ να πω, και ήμασταν έτοιμοι».

Πάμε λοιπόν στο Τόκιο. Πότε μπαίνει στο μυαλό σου το μετάλλιο; Σε ποιο παιχνίδι;

«Το μετάλλιο μπήκε στο μυαλό μου πριν φτάσουμε στο Τόκιο. Και πως μπήκε στο μυαλό μου; Μας το λέγαν όλοι!».

Όλοι οι απ' έξω ή οι από μέσα;

«Οι απ' έξω. Και λέω, λες; Λες να γίνει κάτι τέτοιο; Μας το έλεγαν όλοι. Η οικογένεια, οι φίλοι... Το πίστευε ο κόσμος πάρα πολύ. Εγώ πιστεύω και στην ενέργεια και πραγματικά εκεί μου μπήκε η πρώτη σκέψη στο μυαλό. Σαν σκέψη. Τώρα αυτό που λες, όταν νικήσαμε στο πρώτο παιχνίδι τους Ούγγρους, λέω "Αφού νικήσαμε αυτούς, μπορούμε να τους νικήσουμε όλους."

Πόσω δε μάλλον να τους νικήσεις και δύο φορές! Εντάξει αυτό δεν είναι απίθανο αλλά είναι δύσκολο. Είναι επίτευγμα.

«Είναι σχεδόν απίθανο. Μία Ουγγαρία, η οποία πέρσι στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα είχε κατακτήσει το χρυσό με διαφορά, με παίκτες παγκόσμιας κλάσης, με τον καλύτερο παίκτη του κόσμου, τον Βάργκα, που είναι σαν να είναι ο Μέσι του πόλο για να λέμε την αλήθεια. Να τους εκθρονίζεις έτσι... Η ομάδα αυτή, της Ουγγαρίας και οι Σέρβοι είναι ότι πιο ψηλά υπάρχει στο άθλημα μας».

Μετά ήταν εύκολο να παραμείνετε προσγειωμένοι;

«Έχουμε την εμπειρία σε αυτό γιατί έχει βοηθήσει πολύ το γεγονός ότι πολλά παιδιά έχουν παίξει στο εξωτερικό, σε διασυλλογικό επίπεδο. Έχει βοηθήσει το ότι ο Ολυμπιακός πρωταγωνιστεί στην Ευρώπη, η Βουλιαγμένη έχει κάνει αρκετά βήματα, γιατί από εκεί είναι οι περισσότεροι παίκτες, ή από εξωτερικό ή από Ολυμπιακό και Βουλιαγμένη. Οπότε είχαμε την εμπειρία, και με τις διοργανώσεις της εθνικής, να πούμε ότι δεν ενθουσιαζόμαστε και ότι μία νίκη είναι και προχωράμε παρακάτω. Έχει πολύ δρόμο το τουρνουά».

Ωραία, πάμε από το καλό στο 6-2 με την Ιταλία που έγινε 6-6...

«Παγκόσμιοι πρωταθλητές είναι οι Ιταλοί. Στην Γκουαντζού το 2019, που ήταν το περασμένο Παγκόσμιο, πήραν το πρωτάθλημα. Οι Ιταλοί πάντα έχουν μία εύνοια. Τι εννοώ εύνοια; Οι διαιτητές, δεν υπάρχει παιχνίδι που να δεις την Ιταλία να χάνει εύκολα. Ποτέ. Και φτάνει ένα παιχνίδι, στο τρίτο οκτάλεπτο να τελειώσει στο 6-2 και ούτε αυτοί το πίστευαν. Δόθηκαν πάρα πολλές αποβολές. Ξεκινάει, άμα δεις, το τελευταίο οκτάλεπτο, με πέναλτι, λάθος σφύριγμα υπέρ τους, τους σπρώξανε αρκετά. Είναι πάρα πολύ ποιοτικοί, δηλαδή 1-2 γκολ, μετά αμφιβάλλεις και λίγο, πεισμώνουν και αυτοί, γυρίζει το παιχνίδι. Σημασία έχει ότι κρατήσαμε και δεν χάσαμε. Είναι πολύ σημαντικό που δεν χάσαμε εκεί».

«Οι πυροσβέστες είναι οι ήρωες»

Θέλω να μου πεις λίγο πώς σας επηρέασε όλο αυτό που συνέβη με τις πυρκαγιές σε Βαρυμπόμπη κι Εύβοια;

«Το είπα και στις δηλώσεις μου μετά το ματς με την Ουγγαρία. Έχει ξαναγίνει αυτό το 2018 και μάλιστα κι αυτό ήταν σαν μια εμπειρία που την ξαναζούσαμε. Ήμασταν στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα στην Ισπανία και παίξαμε με την Ισπανία για το ποιος θα πάει στην τετράδα και χάσαμε και ήμασταν τόσο πολύ επηρεασμένοι από αυτό που συνέβαινε, που δε μας ένοιαξε η ήττα. Και ήταν σαν ένα deja vu πριν το παιχνίδι, γιατί όλοι σκεφτόμασταν τι γίνεται στην Ελλάδα. Και όταν τελείωσε το παιχνίδι και έκανα τις δηλώσεις μου, ήμουν συναισθηματικά φορτισμένος για όλο αυτό που δεν έχει τελειώσει ακόμη, τουλάχιστον έχει περιοριστεί, και είπα ότι έχουμε πόλεμο. Ήθελα να περάσω ένα μήνυμα ότι ομάδα δεν είμαστε μόνο εμείς που εκπροσωπούμε την Ελλάδα αυτή τη στιγμή. Εγώ βλέπω μία μεγάλη ομάδα με σπουδαίες πράξεις πολλών ανθρώπων, πολλών οικογενειών, πολιτών... Από τους πυροσβέστες, που εγώ τους θεωρώ ήρωες αυτούς τους ανθρώπους. Και μου βγήκε... Μπέρδεψα και τα λόγια μου. Ήμουν πολύ φορτισμένος συναισθηματικά. Η ουσία είναι ότι έβλεπα την Ελλάδα σαν μια μεγάλη ομάδα, όλους να βοηθάνε για τον σκοπό αυτό. Και αυτό το μήνυμα ήθελα να περάσω, ότι μέσα από σπουδαίες πράξεις η Ελλάδα πάντα τα κατάφερνε».

Είχε περάσει και την προηγούμενη μέρα ο αρχηγός σου, ότι ζητάμε συγνώμη για την χαρά μας. Αισθανθήκατε κάποια στιγμή ότι «μην πανηγυρίζουμε πολύ και μας βλέπουν οι άλλοι που υποφέρουν»;

«Έτσι ήταν. Δεν μπορούσαμε να χαρούμε για αυτό το τόσο μεγάλο πράγμα που καταφέραμε. Και ο Γιάννης αυτό το είπε αυθόρμητα, του βγήκε αυθόρμητα. Τον ρώτησαν για τις συνθήκες και λέει "Εμείς εδώ χαιρόμαστε, συγνώμη που χαιρόμαστε" Αλλα είναι αντίθετα τα συναισθήματα. Σίγουρα θα χαιρόμασταν πολύ παραπάνω και θα κάναμε πολλά παραπάνω πράγματα. Ήμασταν πολύ συγκρατημένοι γιατί έτσι μας έβγαινε. Όχι για το τι φαίνεται».

Εσύ ήσουν πάντως αυτός που «καθάρισες» τους Ιάπωνες...

«Χα χα. Αυτό που έχω να πω είναι, και μου έκανε τεράστια εντύπωση από την ομάδα, ότι όλοι είχαμε πάθος, όλοι δίναμε το 100%. Όλοι το θέλουμε. Απλά επειδή έχουμε παίξει και άλλες διοργανώσεις, πολλές, είχαμε ένα ιδιαίτερο πράγμα. Άμα δεις τα παιχνίδια... Ξέρεις καμιά φορά στον αθλητισμό δεν είναι το σύστημα τόσο, είναι η διάθεση. Η διάθεση των παικτών και υπήρχε πάρα πολύ μεγάλη διάθεση και ήτανε λόγω των Ολυμπιακών αγώνων που πέρασαν πέντε χρόνια για να φτάσουμε εδώ. Ήταν όνειρο. Ο Στέλιος ο Αργυρόπουλος μας έστελνε στο γκρουπ της ομάδας τις μέρες. Δηλαδή ήμασταν 5 μήνες πριν και μας έστελνε τόσες μέρες, 2 μήνες πριν τόσες μέρες, 1 μήνα πριν τόσες μέρες και πριν από τα παιχνίδια, όταν ξεκινήσαμε τα παιχνίδια, του έλεγα μείον 2, μείον 4, μείον 6, μείον 8, μείον 10. Κάπως έτσι.
Αλλά αυτό που μου είπες με τους Ιαπωνες και ήθελα να πω, είναι ότι κάθε παιχνίδι ήταν κομβικό. Με τους ιάπωνες αν δεν νικάγαμε, δεν θα βγαίναμε πρώτοι. Όμως σε κάθε παιχνίδι,άμα δεις,κάποιος ξεχώριζε. Δηλαδή ήμασταν όλοι καλοί αλλά σε κάθε παιχνίδι κάποιος ξεχώριζε. Μετά με τους Μαυροβούνιους ξεχώρισε ο Ντίνος ο Γενηδουνιάς. Ο Αργυρόπουλου μετά, ο Βλαχόπουλος μετά, ο Φουντούλης μετά. Στα πρώτα παιχνίδια κάποιος άλλος. Πάντα κάποιος ξεχώριζε, όλοι ήτανε καλοί και έτσι νικάγαμε. Άσε που μου αρέσει και το σούσι».

Πρώτοι σου Ολυμπιακοί Αγώνες. Φοβήθηκες κάποια στιγμή μήπως ακυρωθούν λόγω πανδημίας;

«Φοβήθηκα παρά πολύ γιατί ακυρώθηκαν κιόλας, οπότε πήγαμε ένα χρόνο μετά. Εμενα μου είχε στοιχίσει πάρα πολύ που δεν είχα πάει και στους προηγούμενους Ολυμπιακούς Αγώνες. Πιο πολύ από κάθε τι που έχω ζήσει στον αθλητισμό. Με διαφορά. Οπότε το είχα και άγχος και βάρος μέχρι να φτάσουμε εκεί, δηλαδή όταν φτάσαμε, είπα επιτέλους φτάσαμε, δεν το πίστευα. Επιτέλους θα παίξω σε Ολυμπιακούς Αγώνες, επιτέλους. Ήρθε η ώρα».

Οι πρώτες εικόνες εκεί, ολυμπιακό χωριό και αυτά;

«Ήταν πάρα πολύ οργανωμένα αλλά αυτό που μας έχει μείνει σε όλους είναι η ευγένεια που είχαν οι Ιάπωνες. Όχι δήθεν ευγένεια. Είναι στην κουλτούρα τους. Δηλαδή αυτοί οι άνθρωποι πραγματικά, γι' αυτό και εξελίσσονται έτσι, είναι με την καλή έννοια ρομπότ. Με την πολύ καλή έννοια. Είναι πειθαρχημένοι, θα δεις μια καθαρή πόλη, δεν υπάρχουν σκουπίδια, δεν υπήρχαν κάδοι στο δρόμο, θέλαμε να πετάξουμε κάτι και δεν υπήρχαν κάδοι να το πετάξουμε και δεν υπήρχε σκουπίδι κάτω. Αλλά η ευγένεια που είχαν στους αθλητές και ο σεβασμός ήταν απερίγραπτος».

«Ο Βλάχος μας μιλάει με τα μάτια»

Μου ανέφερες πριν για τον πλουραλισμό τον αγωνιστικό αλλά εδώ και πολλά χρόνια έχετε τον ίδιο προπονητή. Αυτό είναι σημαντικό σε όλα τα σπορ. Θέλω να μου πεις για την συμβολή του κόουτς Βλάχου και των συνεργατών του σε αυτό το επίτευγμα.

«Και ο κόουτς Βλάχος και ο κόουτς Κραβαρίτης και ο Πέτρος ο Μποτόνης που είναι ο εργοφυσιολόγος της ομάδας και ο κύριος Άρης ο γυμναστής, και ο Αλέξανδρος ο Κολιάτης και ο Βαγγέλης ο Κωνσταντοπεδος που είναι οι φυσικοθεραπευτές, ήμασταν μια τρομερή ομάδα. Σίγουρα δεν φτάνεις στην επιτυχία από τύχη, οπότε ο Θοδωρής μας ξέρει τόσα χρόνια, τον ξέρουμε και εμείς, κάποια πράγματα μας τα λέει και με τα μάτια, να στο πω έτσι. Έχουμε περάσει όλοι και από τον Ολυμπιακό που είναι προπονητής και από την Εθνική που είναι τόσα χρόνια, οπότε όλα αυτά έπαιξαν τεράστιο ρολό».

Ξέρει και να σας διαχειριστεί, δηλαδή πότε να σας πιέσει λίγο περισσότερο, πότε να σας χαλαρώσει, πότε να σας δώσει τα εύσημα, πότε να σας βρίσει...

«Ναι ναι. Πια επειδή τον ξέρουμε κιόλας, τον περιμένουμε και πολλές φορές πράγματα που κάνει, ξέρουμε γιατί τα κάνει. Δηλαδή ξέρουμε γιατί τώρα μας τσαντίζει για να μας τσιτώσει ας πούμε. Είναι πολλά τα χρόνια».

Σας στεναχωρεί το γεγονός ότι έχει δημιουργηθεί ένας μικρός θόρυβος γύρω από την παρουσία του στη συνέχεια στην Εθνική ομάδα;

«Εντάξει αυτό δεν είναι δικό μου θέμα. Είμαι σίγουρος πως θα συζητήσουν και θα βρουν τη λύση αυτοί που εμπλέκονται».

«Έτρωγα με τον Ντόντσιτς και τον Τζόκοβιτς»

Τι σου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση από την συμμετοχή σου;

«Αυτό που ζεις στους Ολυμπιακούς Αγώνες και δεν το ζεις πουθενά, είναι ότι μπορεί να κάθεσαι και να τρώει απέναντι σου ο Ντοντσιτς ή ο Τζόκοβιτς».

Εσένα ποιος έτρωγε απέναντι σου;

«Και οι δυο! Γι' αυτό τους είπα. Τον Γκασόλ τον έβλεπα κάθε μέρα. Αυτό δεν το ζεις ούτε σε παγκόσμιο πρωτάθλημα, ούτε σε ευρωπαϊκό, ούτε πουθενά. Είναι μόνο στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Είσαι με τους κορυφαίους αθλητές».

Μίλησες σε κανέναν;

«Ναι ναι. Και τον Σκόλα όταν τον είδα τρελάθηκα. Είναι και ο μόνος που πήγα και έβγαλα φωτογραφία. Τον Ντοντσιτς τον είδα στο φαγητό, δεν ήθελα να πάω να τον πλησιάσω και να τον ενοχλήσω και τον είδα και στο γυμναστήριο και από σεβασμό δεν ήθελα εκείνη την στιγμή της προπόνησης ή του φαγητού να του μιλήσω. Τον Σκόλα τον είδα όταν πηγαίναμε στα πούλμαν».

«Χάσαμε το πούλμαν που θα πηγαίναμε στον τελικό και καθυστερήσαμε 50 λεπτά»

Πες μου λίγο για την ώρα που φεύγετε από το ολυμπιακό χωριό για να πάτε στην πισίνα πριν τον τελικό.

«Α, πολλά ευτράπελα. Αρχικά εμείς περνάμε πάντα το πούλμαν από κάπου, από ένα συγκεκριμένο σημείο. Φτάνουμε λοιπόν στο σημείο όπου είχε και περπάτημα γιατί ως γνωστόν στους Ολυμπιακούς Αγώνες έχει πολύ περπάτημα. Για να πας για φαγητό, για να γυρίσεις πίσω, για να πας στα πούλμαν. Κάνουμε λοιπόν 3 χιλιόμετρα για να φτάσουμε στα πούλμαν και μας λένε δεν είναι εδώ το πούλμαν. Τώρα 20 μέρες παίρναμε τα πούλμαν από εκεί. Γυρίζουμε στην άλλη άκρη του χωριού, άλλα 3 χιλιόμετρα, φτάνουμε στο σημείο που μας έχουν πει και πάλι μας λένε ότι δεν ξέρουν που είναι το πούλμαν. Τρομερό. Έχουμε χάσει τώρα μισή ώρα με αυτό, έχουμε εκνευριστεί και λίγο, έχουμε και το άγχος του τελικού. Τελικά το βρήκαμε το πούλμαν και φτάσαμε στην πισίνα αργοπορημένοι 40-50λεπτά περίπου».

Δεν σας επηρέασε όμως; Ή έστω λίγο στην αρχή;

«Σίγουρα σε επηρεάζει κάτι τέτοιο. Όταν είσαι focus, σίγουρα σε επηρεάζει. Σε χαλάει να αλλάξεις κάλτσες, που έχουμε ξέρεις τα γούρια μας. Όχι να γίνει όλο αυτό. Αλλά εντάξει, συμβαίνουν αυτά. Δεν συμβαίνουν για τους Ιάπωνες αλλά τελικά συμβαίνουν και στους Ιάπωνες».

Σε 15 Ολυμπιακούς αγώνες καταφέρατε κάτι που δεν έχει καταφέρει ποτέ η πιο ιστορική εθνική ομάδα. Δηλαδή κατάφερες κάτι που δεν έχουν καταφέρει τα είδωλα σου.

«Εγώ γενικά επειδή είμαι και πολύ σεβαστικός... Όταν ήμουν στον Πανιώνιο, 17 χρόνων, θυμάμαι είχε έρθει ο Βλοντάκης, ο Γιαννης Θωμάκος, ο Δημήτρης ο Μάζης, ο Γιώργος ο Ρέππας και θυμάμαι το 2008 που πάμε μετά την Ολυμπιάδα τους για ευρωπαϊκούς αγώνες με τον Πανιώνιο. Και του λέω του Δημήτρη, δεν το πιστεύω ότι είμαι εδώ μαζί σας. Δηλαδή τους είχα και τους έχω, αλλά τότε ειδικά στο μυαλό μου ήταν σαν να έβλεπα τους Θεούς του Ολύμπου».

Ο Αφρουδάκης ας πούμε που έχει βιώσει τους ολυμπιακούς αγώνες, το χάρηκε ο άνθρωπος...

«Ο Γιώργος πριν ξεκινήσει το τουρνουά μας είπε ότι "εγώ έχω καταφέρει πάρα πολλά πράγματα αλλά αυτό δεν το έχω καταφέρει, ένα μετάλλιο." Πριν ξεκινήσουν οι αγώνες. "Και αυτό δεν θα μπορέσω να το καταφέρω και πότε. Μπορεί να κάνω πολλά πράγματα στη ζωή μου, αλλά αυτό δεν αλλάζει. Κι εσείς έχετε αυτή την ευκαιρία." Όταν μας το έλεγε αυτό, εγώ ανατρίχιαζα. Και αυτό που λες, ότι καταφέραμε εμείς κάτι που δεν το είχαν καταφέρει ούτε αυτοί που ήταν πολύ σπουδαίοι αθλητές, είναι ανατριχιαστικό».

Πιτσιρικάς που έβλεπες Ολυμπιακούς αγώνες, την ομάδα πόλο, ως ονειροπόλο αγόρι σου περνάγε από το μυαλό, φανταζόσουν τον εαυτό σου να σκοράρει στο τελευταίο δευτερόλεπτο;

«Να παίζεις σε αυτό το επίπεδο πιο πολύ, να παίξεις στην Α1 κατηγορία, να φορέσεις το εθνόσημο, να παίξεις στην Εθνική Ομάδα. Αυτά ήταν τα όνειρα. Δεν ήταν κάποιο μετάλλιο. Ήταν να καταφέρεις να παίξεις σε αυτό το επίπεδο. Και το είπα και στο τέλος. Ευλογία. Είμαστε ευλογημένοι. Δεν μας χαρίστηκε κάτι, αλλά αφού το καταφέραμε κι αυτό τώρα, πιστεύω ότι είμαστε ευλογημένοι».

«Το πόλο είναι αδικημένο στην Ελλάδα»

Πάμε λοιπόν λίγο πίσω. Πόσο δύσκολο είναι και πόσο σε στεναχωρεί, γιατί σίγουρα είναι στεναχώρια για σας, ένα άθλημα που έχει προσφέρει τα περισσότερα από οποιοδήποτε άλλο στην Ελλάδα, να μην έχει τις βασικές εγκαταστάσεις που χρειάζεται και για εσάς αλλά και για να τραβήξει τους νεότερους, σε θέμα κλιμακίων, Εθνικών ομάδων, κλπ;

«Θεωρώ ότι είναι ένα άθλημα πολύ αδικημένο. Με αυτά που έχει φέρει για την Ελλάδα. Όμως έτσι είναι η ζωή, ο κόσμος διαλέγει τι βλέπει. Σίγουρα όμως φταίμε κι εμείς γιατί σε πολλά κομμάτια το υποβαθμίζουμε το άθλημα. Από το πως προβάλλουμε το πρωτάθλημα, από το πόσες πισίνες υπάρχουν γιατί τα παιδιά διψάνε για πόλο, υπάρχουν πάρα πολλές οικογένειες που θέλουν να βάλουν τα παιδιά τους στο πόλο και δεν έχουν ώρες. Και εκεί αναφέρθηκε και ο Γιώργος ο Αφρουδάκης στη συνέντευξη τύπου στο αεροδρόμιο όταν γυρίσαμε από το Τόκιο χθες και το είπε στον κύριο Αυγενάκη, ότι χρειαζόμαστε πισίνες. Ο υφυπουργός έχει δώσει δέσμευση γι' αυτό το πράγμα, για καλές εγκαταστάσεις. Από ότι μας είπε φτιάχνουν ένα τρομερό κέντρο στο ΟΑΚΑ, θα φτιάξουν στο Ελληνικό ένα υπέροχο κέντρο. Ελπίζω στο άμεσο μέλλον να δούμε ωραία πράγματα επιτέλους».

Πόσο εύκολο είναι να διατηρείται μία ομάδα στο κορυφαίο επίπεδο για πολλά χρόνια; Γιατί μπορεί τώρα να πήρατε μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες αλλά πάντα φτάνατε κοντά. Παγκόσμια πρωταθλήματα, ευρωπαϊκά κλπ.

«Είναι πάρα πολύ δύσκολο και πρέπει να έχεις ανθρώπους δίπλα σου που να το κατανοούν, να σέβονται αυτό που κάνεις, να σε στηρίζουν. Την οικογένειά σου, τη γυναίκα σου, τους φίλους σου, γιατί πάντα απέχεις από όλα. Και αυτό με τα χρόνια, όσο μεγαλώνεις, σε φθείρει. Και ειδικά όταν κάνεις ένα άθλημα όπως είναι το πόλο, το οποίο είναι πιο ρομαντικό άθλημα. Και το λέω πιο ρομαντικό , γιατί δεν είναι ένα άθλημα που σε εξασφαλίζει. Δεν είναι ούτε ποδόσφαιρο, ούτε μπάσκετ, ούτε κάποιο άλλο άθλημα ατομικό το οποίο σε εξασφαλίζει. Φτάνεις λοιπόν 35 χρονών και μετά πρέπει να κοιτάξεις τι θα κάνεις και αυτό είναι και το μεγαλύτερο άγχος των περισσότερων από μας. Γιατί εμείς έχουμε αφιερώσει τη ζωή μας σε αυτό και φτάνεις 35 χρονών και είσαι στο μηδέν. Δεν έχουμε ένσημα, οπότε πρέπει να κοιτάξουμε και την επόμενη μέρα.

Όταν κάνεις 7 και 8 ώρες προπόνηση, τι να κοιτάξεις; Ή αφιερώνεσαι σε αυτό που κάνεις ή όχι. Γι' αυτό βλέπουμε και τις πιο νέες γενιές, οι περισσότεροι αθλητές στο υψηλό επίπεδο έχουμε και πτυχία. Γιατί σκεφτόμαστε και την επόμενη μέρα. Τα προνόμια των αθλητών δεν δίνονται γιατί είναι χάρη, ειδικά στον ερασιτεχνικό αθλητισμό, δίνονται για να υπάρξει μία εξασφάλιση και για μετά. Δε σημαίνει ότι θα ζήσεις πλουσιοπάροχα ή δεν θα κάνεις κάτι άλλο ή θα συντηρεί η Ελλάδα τεμπέληδες,που σίγουρα για να φτάσεις σε αυτό το επίπεδο δεν είσαι τεμπέλης και να καταφέρεις τόσα πράγματα για την πατρίδα σου. Αλλά πρέπει κάτι να υπάρχει γιατί εμείς, καλώς ή κακώς, δεν αγωνιζόμαστε για τα χρήματα. Αν κοιτάγαμε τα χρήματα έχουμε χάσει σίγουρα».

«Στην τελετή λήξης αποφασίσαμε ομόφωνα να προσφέρουμε το μισό πριμ»

Από τη στιγμή λοιπόν που 13 αθλητές δεν είσαστε εξασφαλισμένοι οικονομικά, μίλησε μου λίγο για την απόφαση σας να δωρίσετε εσείς με τη σειρά σας το μισό πριμ, στους πληγέντες από τις φωτιές. Πώς σας ήρθε στο μυαλό, ποιος είχε την ιδέα, πώς προέκυψε;

«Πως προέκυψε... Είμαστε στο πούλμαν και μας λέει ο Θοδωρής ο Βλάχος, πως ο κύριος Μαρινάκης σας κάνει αυτή την δωρεά, που ήταν και ο μόνος που το έκανε πέρα από τον χορηγό μας. Αλλά ένας άνθρωπος ο οποίος δεν είναι στην εθνική ομάδα, ούτε στο πόλο, έκανε μια τέτοια κίνηση για εμάς. Πραγματικά τον ευχαριστούμε. Πραγματικά δεν έχουμε λόγια και δεν νομίζω ότι έχει ξαναγίνει κάτι τέτοιο ποτέ. Αλλά έχει κάνει πολύ μεγάλο καλό στον αθλητισμό γενικά, τον έχει ανεβάσει επίπεδο. Και το πόλο, γιατί ο Ολυμπιακός έχει κάνει τεράστια βήματα, το οποίο σίγουρα έχει μεγάλο μέρος στο κομμάτι της επιτυχίας που είχαμε εμείς στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Όποτε τον ευχαριστούμε και ευχαριστώ που μου έδωσες την ευκαιρία να το πω. Ήταν ομόφωνη η απόφαση. Όταν βγήκαμε και στις κάμερες, είπα εγώ αυτό που είπα ότι έχουμε πόλεμο, ο Γιάννης είπε συγνώμη που χαιρόμαστε, έπρεπε να κάνουμε και κάποια πράξη. Να μην είμαστε μόνο στα λόγια, οπότε με αφορμή αυτό ήταν μεγάλη μας χαρά και ήταν ομόφωνο. Ο Θοδωρής μας ρώτησε στην τελετή λήξης και όλοι είπαμε ναι. Και νιώθουμε πολύ χαρούμενοι γι' αυτό το πράγμα. Πολύ».

Πριν κλείσουμε θα επιστρέψουμε στην αρχή, πριν ανοίξει η κάμερα, σε αυτό που λέγαμε, που σου είπα εγώ μάλλον, ότι κάνατε ανθρώπους να ασχοληθούν με το πόλο, να ξυπνήσουν δυο ώρες πριν τη δουλειά τους για να δουν πόλο. Και μου είπες ότι αυτό ήταν το μεγαλύτερο κατόρθωμα σας, μετά από το μετάλλιο φυσικά.

«Νομίζω ότι είναι πιο μεγάλο από το μετάλλιο. Είναι πιο μεγάλο από το μετάλλιο γιατί πηγαίνουμε το άθλημα ένα βήμα παραπέρα. Και κάναμε ανθρώπους να δουν πόλο που ούτε το ήξεραν, κάναμε ανθρώπους να αγωνιούν για την Ελλάδα για εμάς, κάναμε ανθρώπους να σκεφτούν να βάλουν τα παιδιά τους στο χώρο. Γιατί υπάρχουν ωραίοι άνθρωποι, πρότυπα ίσως, που θα ήθελαν να δουν και τα παιδιά τους σε αυτή τη θέση. Αυτό είναι. Πιέσαμε το κράτος να ρίξει περισσότερη βάση στις υποδομές. Αυτός είναι ο σκοπός του αθλητισμού. Είναι πιο πάνω από το μετάλλιο σίγουρα. Για εμένα τουλάχιστον με διαφορά».

Κάμερα - Φωτογραφία: Δώρα Δημητριου

Επιμέλεια Βίντεο: Παύλος Σφενδυλάκης