Εθνική πόλο: Kι η αγάπη πάλι θα καλεί

Γράφω αυτό το σημείωμα τώρα, μετά από ματς που δεν έκρινε κάποιο μετάλλιο. Που οι Ολυμπιακοί Αγώνες αργούν να τελειώσουν και η «Μηχανή» του Θοδωρή Βλάχου έχει εξασφαλίσει την πρόκριση στα προημιτελικά και τίποτε άλλο. Στις γραμμές που ακολουθούν δεν θα βρείτε κάποια τεχνική ανάλυση, ούτε τα υλικά για τη συνταγή της ευτυχίας. Αυτή τη γνωρίζουν καλά όσοι φροντίζουν ώστε το ελληνικό πόλο να είναι μόνιμα στον αφρό κι ετοιμάζουν την επόμενη γενιά. Θα βρείτε όμως σεβασμό κι αγάπη. Αυτά δηλαδή που μας προσφέρει η Εθνική Πόλο και κάνει πλέον ένα μεγάλο αριθμό φιλάθλων να την της χαρίζουν το πιο ζεστό τους χειροκρότημα.

Διαπιστώνω καθημερινά πως η αγάπη για τη νίκη ξεπερνά τα πάντα στον μικρόκοσμο του ελληνικού αθλητισμού. Πηγαίνει χέρι-χέρι με την τοξικότητα. Οπότε, δεν θα πάψει ποτέ να με εκπλήσσει το γεγονός ότι δεκάδες χιλιάδες ανθρώπων, στην ψηφοφορία των Gazzetta Awards που έχει γίνει πλέον θεσμός, επιλέγουν την Εθνική Πόλο Ανδρών ως ομάδα της χρονιάς. Δεν ξέρω αν θα συμβεί το ίδιο και φέτος, με τον Παναθηναϊκό να έχει κατακτήσει τη EuroLeague και τον Ολυμπιακό το Conference League, αλλά το σερί των παιδιών με τα γαλανόλευκα σκουφάκια δείχνει πως αν μη τι άλλο, η αγάπη του κόσμου προς το πρόσωπό τους είναι κάπου εκεί έξω, έτοιμη να εκφραστεί.

Γιατί αυτή η ομάδα παρουσιάζει στοιχεία που όμοιά τους δεν υπάρχουν πουθενά. Παραγωγή παικτών κορυφαίου επιπέδου, συνέπεια στις μεγάλες διοργανώσεις όλων των ηλικιών, συνέχεια, χαρακτήρα, επιτυχίες, ανθεκτικότητα, προσωπικότητα. Καταφέρνει κάθε γενιά να βάζει τον πήχη ακόμα πιο ψηλά, όχι απλώς να τον διατηρεί, κάτι που από μόνο του είναι τρομερά δύσκολο. Μεγαλώνει την παράδοση, εξάγει παίκτες, εξάγει προπονητές, αποκτά όλο και μεγαλύτερη τεχνογνωσία. Οι φυσιολογικές «κοιλιές» άλλων ομάδων, στη δική της περίπτωση δεν είναι φυσιολογικές.

Κι όλα αυτά σε ένα άθλημα που αν ήθελαν οι υπεύθυνοι ή οι πρωταγωνιστές, μπορούσαν να βρουν πάρα πολλές δικαιολογίες. Χωρίς τα χρήματα, τους μεγαλοεπενδυτές, τις εγκαταστάσεις, την προβολή άλλων αθλημάτων. Παιδιά που γοητεύονται από την παράδοση της χώρας μας στο άθλημα και αναπνέουν χλώριο χωρίς τίποτα να τους εξασφαλίζει ότι θα γίνουν πλούσια από αυτό. Συναντούν προπονητές κι ανθρώπους που τους εμπνέουν, κάνουν καθημερινές υπερβάσεις για να τα καταφέρουν. Κι από στόμα σε στόμα, οι γονείς καταλαβαίνουν ότι το πόλο είναι ένα άθλημα, με το οποίο αξίζει να ξεκινήσουν τα παιδιά τους μια νέα αθλητική περιπέτεια. Ένα άθλημα τρομερά απαιτητικό, που, χωρίς να τους απορροφά όλη τη ζωή ή να αλλοιώνει τον χαρακτήρα, εξυψώνει την ομαδικότητα, τη συλλογική δουλειά και τις θεμελιώδεις αξίες των ομαδικών σπορ. Για την ακρίβεια, τις ξεπερνά. Αν δεν δεθείς, δεν μπορείς να πρωταγωνιστήσεις. «Όπου υπάρχει πολλή δουλειά, φτιάχνονται χαρακτήρες», όπως λέει χαρακτηριστικά ο Γιώργος Μαυρωτάς.

Να σας δώσω ένα παράδειγμα περί υποδομών. Η Ουγγαρία, που έχει εξελιχθεί σε παραδοσιακή δύναμη του πόλο, το 2010 είχε προϋπολογισμό για τον αθλητισμό περίπου 50 εκατομμύρια ευρώ. Σήμερα έχει 500. Το πλάνο "the swimming nation" ξοδεύει ένα σημαντικό κομμάτι αυτών των χρημάτων στις εγκαταστάσεις και τις υποδομές, προκειμένου να μπουν αρχικά τα παιδιά στην πισίνα και στη συνέχεια να γνωρίσουν τον υγρό στίβο.

Στην Ελλάδα, τα παιδιά περιμένουν πότε θα χωρέσουν στις υπάρχουσες πισίνες, καθώς τα λίγα κολυμβητήρια πρέπει να μοιράζουν τον διαθέσιμο χρόνο τους σε κολύμπι, πόλο και καλλιτεχνική κολύμβηση. Τα χρήματα που μοιράστηκαν στον αθλητισμό από το στοίχημα βοήθησαν τα μπάτζετ, αλλά δεν υπάρχει σύγκριση στον τομέα των εσόδων με τα «μεγάλα» σπορ.

Υπάρχουν όμως προπονητές γεμάτοι μεράκι, που μετά από μια γεμάτη μέρα δεν αφήνουν το ρολόι να επηρεάσει την προσέγγισή τους. Είναι πάνω από τα παιδιά ακόμα και τις βραδινές ώρες. Υπάρχουν γονείς που καταλαβαίνουν και καρτερούν υπομονετικά, έπειτα από ένα ακόμα βραδινό δρομολόγιο. Υπάρχουν αθλητές με όλη τη σημασία της λέξης, που είναι πιστοί στη συνήθεια της πισίνας, παράλληλα με τις σπουδές ή τις επαγγελματικές τους δραστηριότητες. Υπάρχουν άνθρωποι τριγύρω που νοιάζονται ειλικρινά. Κοινός παρονομαστής; Η αγάπη. Γιατί για να φτάσεις στην κορυφή, πρέπει πρώτα να εξασφαλίσεις τα θεμέλια.

Και τι γίνεται στην κορυφή;

«Δεν είμαστε από εκείνους που θα διαλυθούν όταν κάτι πάει στραβά», είπε στον απεσταλμένο του Gazzetta στο Παρίσι, Νίκο Παπαδογιάννη, ο αρχηγός Γιάννης Φουντούλης. Έχουν ανάγκη οι εθνικές από προσωπικότητες που, φροντίζουν ώστε τα παιδιά που ακολουθούν να διδαχθούν τις αξίες, την προσήλωση και τον «τρόπο». Κι ο αρχηγός έκανε ξεκάθαρο πως οι δεσμοί είναι από ατσάλι, δεν θα διαρραγούν από μια ήττα, ένα αποκλεισμό ή μια κρίση.

Τούτη η ομάδα δεν αφήνει τίποτα να τη ρίξει. Και για το χθες, το σήμερα και το αύριο, αξίζει την αγάπη όλων μας. Ανεξαρτήτως του αν θα ανέβει στο βάθρο των Ολυμπιακών Αγώνων.

*Ο τίτλος του άρθρου είναι εμπνευσμένος από το ομότιτλο τραγούδι των Δάφανων Κρίνων.