Ολυμπιακοί Αγώνες: Ε όχι να αμφισβητείται (και) ο Βλάχος!

Η ανθρώπινη φύση είναι πολύμορφη και πολύπλοκη. Ένας άνθρωπος μπορεί να είναι γενναιόδωρος, καλόψυχος, αλτρουιστής, δοτικός. Ένας άνθρωπος, όμως, μπορεί να είναι ζηλόφθονος, εγωιστής (ναι, υπάρχει και καλός εγωισμός, το ξέρω), κακοπροαίρετος και πάει λέγοντας.

Η κοινωνία και τα βιώματα σε διαμορφώνουν, αλλά εξαρτάται και από εσένα πως θα πορευτείς εν τέλει στην ζωή. Θεωρώ πως, σε τελική ανάλυση, εσύ επιλέγεις τι θα είσαι και, κυρίως, πως θα το βγάζεις προς τα έξω και πως θα το εκδηλώνεις.

Στην ελληνική κοινωνία, όπως και σε όλες ανά τον κόσμο άλλωστε, ο μπαξές έχει απ’ όλα. Έχουμε και «καλούς», έχουμε και «κακούς», αλλά και «γκρίζους», που είναι έτσι ή αλλιώς, ανάλογα και με το που φυσάει ο άνεμος και πως τους βολεύει.

Αυτό που με λύπη μου διαπιστώνω, αναφορικά με τις επιτυχίες ή όχι επιτυχίες (δεν θα τις πω αποτυχίες, γιατί δεν είναι) των Ελλήνων αθλητών στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού, είναι ότι υπάρχει πολλή ζήλια, φθόνος, κόμπλεξ μέσα στις ψυχές αρκετών συμπατριωτών μας.

Και εντάξει, μπορείς να επιλέξεις να μην ασχολείσαι με τέτοιου είδους μικρότητες. Δεν μπορείς, όμως, να μένεις απαθής και αμέτοχος όταν βλέπεις, με αφορμή τον δραματικό αποκλεισμό της εθνικής ομάδας του πόλο των ανδρών, ότι υπάρχει αμφισβήτηση ακόμα και προς το πρόσωπο του Θοδωρή Βλάχου!

Ε όχι, αυτά (δεν θα έπρεπε να) γίνονται. Δεν είναι δυνατόν να αμφισβητείται η δουλειά του προπονητή που, μεταξύ άλλων, έχει κατακτήσει δύο Champions League με τον Ολυμπιακό και, εδώ και μια δεκαετία που βρίσκεται στο τιμόνι της εθνικής ομάδας, την έχει οδηγήσει σε τρία βάθρα σε Παγκόσμια Πρωταθλήματα και, κυρίως, στο ασημένιο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο.

Δεν γίνεται να αμφισβητείται ο 55χρονος Βολιώτης τεχνικός που έχει συμβάλλει τα μέγιστα στην πρόοδο ενός αθλήματος που υπηρετεί πάνω από τριάντα χρόνια και κάλλιστα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί «εθνικό», με βάση το ότι η εθνική ομάδα πόλο των ανδρών είναι η μοναδική που έχει δώσει το παρών με τόση μεγάλη συνέπεια στο κορυφαίο αθλητικό γεγονός κάθε τετραετίας, τους Ολυμπιακούς Αγώνες (και ΟΧΙ Ολυμπιάδα όπως διαβάζω κατά κόρον, αυτή η ονομασία χρησιμοποιείται για το διάστημα μεταξύ δύο Ολυμπιακών Αγώνων).

Γιατί γίνεται αυτό; Επειδή, λίγο ευτυχώς, παίρνουν ζωή (που δεν έχουν) με το να τρολάρουν ή να επικρίνουν τον άλλο όταν είναι κάτω, πεσμένος, σοκαρισμένος όπως ήταν οι παίκτες μας μετά την ήττα από τους πάντα σκληροτράχηλους και μαχητικούς Σέρβους.

Σας παρακαλώ, αγνοήστε τους, απομονώστε τους και μάθετε να απολαμβάνετε τον αθλητισμό όπως αυτό που (πρωτίστως πρέπει να) είναι: Μια ψυχαγωγική διαδικασία, το κλισέ πλην εύστοχο δεύτερο πιο σημαντικό πράγμα στην ζωή σας.

Πρώτα είστε εσείς, οι οικογένειές σας, οι φίλοι σας, η ζωή σας και μετά μπορείτε να βάλετε την ομάδα που υποστηρίζετε, το άθλημα που αγαπάτε να βλέπετε ή να εξασκείτε ή οτιδήποτε τέλος πάντων σας συμπληρώνει και σας κάνει να χαμογελάτε και να περνάτε καλά. Ή και να υποφέρετε, ο καθένας με τα γούστα του!

Δεν λέω/γράφω ότι, επειδή έχει προηγηθεί μια τεράστια επιτυχία πριν από τρία χρόνια, ο Βλάχος ή οι πολίστες έχουν άσυλο και δεν επιτρέπεται η κριτική για τα πεπραγμένα τους. Όχι, κάθε άλλο. Το έκαναν, άλλωστε και οι ίδιοι μιλώντας στο Gazzetta.

Είναι αλήθεια πως ίσως θα μπορούσε η ομάδα να είχε χειριστεί διαφορετικά, καλύτερα την τελευταία επίθεση των Σέρβων, ώστε να οδηγήσει τον προημιτελικό στην παράταση, όπου τα πάντα μπορούν να συμβούν. Ξέρω, μετά Χριστόν προφήτης και εγώ…

Άλλο αυτό, όμως, άλλο η στόχευση και η κακοπροαίρετη κριτική που επιδιώκει μόνο να κάνει κακό, να πληγώσει, να στενοχωρήσει. Άλλο η κακία που βγάζουν κάποιοι, απλά και μόνο επειδή με αυτή και από αυτή θρέφονται.

Πριν από λίγες ώρες, ο χάλκινος ολυμπιονίκης Λευτέρης Πετρούνιας επέστρεψε στην Ελλάδα χαμογελαστός και έγινε δεκτός, όπως του άξιζε, με χειροκροτήματα. Αυτά τα χειροκροτήματα δεδομένα θα συνοδέψουν και την άφιξη των ολυμπιονικών Μίλτο Τεντόγλου και Εμμανουήλ Καραλή, όπως έγινε και με τους ολυμπιονίκες μας σε κολύμβηση, κωπηλασία και τζούντο.

Αυτά τα χειροκροτήματα, όμως, θα πρέπει να συνοδέψουν και την επιστροφή της εθνικής ομάδας πόλο των ανδρών, την σταθερά παρούσα Κατερίνα Στεφανίδη που έδωσε την μάχη της, αλλά και όλα τα άλλα παιδιά που άφησαν και αφήνουν την ψυχή τους εκπροσωπώντας την χώρα μας εδώ στο Παρίσι.

Το αξίζουν όλοι, ανεξαρτήτως αν στο μέλλον θα επιστρέψουν ή όχι ακόμα πιο δυνατοί, όπως υποσχέθηκε ο Μάνος Ζερδεβάς ότι θα κάνει η κορυφαία εθνική ομάδα της Ελλάδας στην ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων. Και είμαι σίγουρος γι’ αυτό.