Λεβέντες στη νίκη, μάγκες στην ήττα: Εθνική Ομάδα Πόλο Ανδρών

Είμαι ανάμεσα σε αυτούς που αποστρέφονται τον χαρακτηρισμό “επίσημη αγαπημένη” για τις εθνικές ομάδες. Από τον πρώτο καιρό που τον άκουγα, όταν ακόμη ήμουν ανήλικος, τον αντιλαμβανόμουν ως μια ετικέτα που κάποιος προσπαθούσε να κολλήσει σε μια εθνική ομάδα για να μας πείσει ότι αυτή είναι η αγαπημένη των πολλών. Και δεν έβρισκα ποτέ κανένα νόημα σε αυτή τη διαδικασία - της μέτρησης της δημοφιλίας μιας εθνικής ομάδας.

Παρόλα αυτά, διαχρονικά, και ειδικά όσο μεγάλωνα άρχισα να αντιλαμβάνομαι ότι μια εθνική ομάδα γινόταν η αδυναμία μου. Η δική μου “επίσημη αγαπημένη”. Δεν έχω παίξει ποτέ πόλο σε παραπάνω από το καφενειακό επίπεδο της καλοκαιρινής θάλασσας, έχω παρακολουθήσει δια ζώσης πολύ λιγότερους αγώνες πόλο συγκριτικά με όλα τα ομαδικά αθλήματα που βρίσκονται στις πρώτες θέσης της δημοφιλίας, αλλά από τον καιρό που ήμουν μικρό παιδί κάθε φορά ανυπομονούσα να δω την Εθνική Ομάδα στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Το θεωρούσα εξ ορισμού βέβαιο ότι θα την θαυμάσω, θα ταυτιστώ με την προσπάθεια, με την γενναιότητα, με την αυταπάρνηση και το ήθος της ομάδας. Στην εξέλιξη του χρόνου συνειδητοποίησα ότι αυτή η αγάπη δεν πήγαζε από επιτυχίες και μετάλλια. Την καμάρωνα πάντα αυτή την ομάδα επειδή αυτή κατά κανόνα είχε τον τρόπο να με πείθει ότι μοχθεί και υπερβαίνει εαυτό κυρίως από δίψα για διάκριση και όχι επειδή έχει την εμμονή να εξαργυρώσει την επιτυχία με όρους οικονομικούς. Έτσι κι αλλιώς συγκριτικά με ποδοσφαιριστές και μπασκετμπολίστες οι πολίστες ήταν πάντα “ερασιτέχνες” με όρους οικονομικούς. Και ακριβώς γι’ αυτό ήταν ερασιτέχνες και με τον γνήσιο ορισμό: εραστές του αθλητισμού και του αθλήματος.

Όλο αυτό μεγάλωσε πολύ περισσότερο μέσα μου από τον καιρό που άρχισα να συναναστρέφομαι αθλητές και να κάνω τις συγκρίσεις. Πρέπει να είναι ελάχιστες οι φορές που με “απογοήτευσε” η συναναστροφή με έναν πολίστα. Και είναι ασύγκριτα λιγότερες αυτές συγκριτικά με τις φορές που έφυγα “απογοητευμένος” ή “αδιάφορος” από μια συναναστροφή με έναν ποδοσφαιριστή ή έναν μπασκετμπολίστα.

Για τους παραπάνω λόγους ο τρόπος της ήττας τους από την Σερβία ήταν η μεγαλύτερη στεναχώρια που πήρα σε αυτούς τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ο τρόπος του αποκλεισμού, δηλαδή αυτό το γκολ των Σέρβων “από την σέντρα” δύο δευτερόλεπτα πριν από την ολοκλήρωση του παιχνιδιού, ήταν οδυνηρός. Σκεφτόμουν ότι θα ήταν καλύτερα πρώτα απ’ όλα για τους ίδιους τους παίκτες αλλά έπειτα και για όλους εμάς που βλέπαμε τον αγώνα τους να μην είχε μπει το σουτ του Βλαχόπουλου 6’’ πριν από την λήξη, δηλαδή να μην είχαμε ισοφαρίσει ποτέ. Θα μας είχε πειράξει λιγότερο.

Ακόμη μια φορά όμως, σε μια τόσο δύσκολη συνθήκη, αυτή η ομάδα βρήκε τον τρόπο να με αναγκάσει να συνεχίσω να την θαυμάζω και να την χρησιμοποιώ ως παράδειγμα στη νοοτροπία μου - ως ένα πρότυπο. Πρώτα ήρθαν τα λόγια και η γλώσσα του σώματος του Δημήτρη Σκουμπάκη. Την ένιωσα την συντριβή ενός 25χρονου άντρα που έχει ήδη πετύχει μεγάλα πράγματα με την Εθνική, ο οποίος προσπαθούσε να εκφραστεί για να μιλήσει για τον πόνο που του προκάλεσε μια ήττα που ακύρωσε όλο τον κόπο του ίδιου και της ομάδας του για να φτάσει μέχρι την προημιτελική φάση των Ολυμπιακών Αγώνων. Κι ύστερα ήρθε όλη η αυτοκριτική που έκαναν αυτά τα παιδιά, με ευθυκρισία και ντομπροσύνη. Και μαζί το μήνυμα ότι πήραν το μάθημα και ήδη το χρησιμοποιούν ως καύσιμο για να δουλέψουν τόσο που να κάνουν την ομάδα τους ανίκητη.

Δεν ξέρω πώς το κάνουν, δηλαδή πώς γίνεται και αυτή η ομάδα με συγκινεί πάντοτε, σε μεγάλες ή και δύσκολες στιγμές, με τη συμπεριφορά της. Από αυτήν διαχρονικά αναβλύζουν οι αξίες και τα ιδανικά του αθλητισμού όπως εγώ τα αντιλαμβάνομαι. Προφανώς έχει να κάνει με το ίδιο το άθλημα - τη φύση του και τους ανθρώπους που το υπηρετούν. Περίπου 11 χρόνια πίσω, το 2013 είχα γράψει ότι το πόλο βγάζει τα καλύτερα παιδιά. Σήμερα, με σιγουριά, σχολιάζω ότι δεν είχα λαθέψει τότε.

Από σήμερα ξέρω ότι δίνω ένα ραντεβού με την Εθνική Ομάδα στην επόμενη φορά, το 2028. Αν είμαι καλά, ξέρω ότι θα με ξανασηκώσουν από το κάθισμα, θα με αναγκάσουν να τους χειροκροτήσω, θα χαρώ να τους ακούσω να μιλούν πριν ή μετά, θα μου σηκώσουν την τρίχα με τις μάχες τους, και θα με κάνουν να συνεχίσω να τους αγαπώ και να τους χρησιμοποιώ ως παράδειγμα είτε έχουν φέρει πίσω ένα μετάλλιο είτε όχι. Καλή ώρα σαν τώρα.