Ειδικός ή μη, δεν μπορείς να μην γουστάρεις αυτή την ομάδα!
Για τους περισσότερους λάτρεις του αθλητισμού, όπως τον υπογράφοντα – που από τότε που θυμάται την ύπαρξή του, ασχολούνταν με τα σπορ – η υδατοσφαίριση τυγχάνει ιδιαίτερης εκτίμησης κι αγάπης.
Ειδικότερα για όλους όσοι την έχουν δοκιμάσει και έχουν διαπιστώσει από πρώτο χέρι, πόσο γυμνασμένοι πρέπει να είναι οι πολίστες, τι αποθέματα ψυχικών και σωματικών δυνάμεων οφείλουν να αποκτήσουν, πόσο ανθεκτικοί στο «ξύλο» πρέπει να γίνουν και πόσες θερμίδες αφήνουν κάθε φορά που πέφτουν στο νερό…
Πάμε σε κάτι πολύ ουσιώδες τώρα, που αφορά στο συγκεκριμένο άθλημα στην Ελλάδα… Ένα από τα πρώτα και βασικά πράγματα που μαθαίνει – αν δεν έχει από μικρός την απαραίτητη σφαιρική αθλητική κουλτούρα – κάποιος που θέλει να γίνει αθλητικός συντάκτης, είναι ότι το πόλο είναι το ομαδικό άθλημα της χώρας μας, με την μεγαλύτερη διάρκεια και συνέπεια σε συμμετοχές σε Ολυμπιακούς Αγώνες!
Από το ολυμπιακό τουρνουά της Μόσχας (1980) και μετά, η Εθνική ομάδα των ανδρών δεν έχει λείψει ποτέ από την μεγαλύτερη αθλητική γιορτή στον πλανήτη, μετράει 12 διαδοχικές προκρίσεις, ενώ με τον θρίαμβο (13-7) επί της Σερβίας στον ημιτελικό του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος στην Φουκουόκα, έφτασε συνολικά τις 17 ολυμπιακές συμμετοχές, αποδεικνύοντας περίτρανα γιατί η Ελλάδα θεωρείται μίας από τις μεγαλύτερες δυνάμεις του πόλο παγκοσμίως.
Θα αναρωτηθείτε τώρα κάλλιστα, τι με έπιασε και ξαφνικά αραδιάζω προλόγους για ένα άθλημα με το οποίο δεν έχω σχεδόν την παραμικρή επαφή από πλευράς επαγγελματικής ενασχόλησης, ούτε καν το παρακολουθώ από κοντά… Ε, λοιπόν, θα σας πω αμέσως το γιατί και μερικοί από σας, πιστεύω ότι θα με νιώσετε και θα με καταλάβετε!
Ο λόγος έχει να κάνει με το ότι αυτή την ομάδα (με την καλώς εννοούμενη μαγκιά και τον τσαμπουκά που βγάζει, με το ήθος, την σοβαρότητα και την κατάρτιση που εκπέμπει αλλά και με την παρεϊστικη ατμόσφαιρα και την ασφαλή καθοδήγηση που μεταδίδει), γουστάρω να την βλέπω με τα χίλια!
Με πωρώνει τόσο πολύ, βρε αδερφέ, που δεν θα διστάσω να πανηγυρίσω σαν τρελός τα γκολ της, τις άμυνες και τις συνεργασίες της, ακόμη και σε γεμάτο supermarket! Εκεί με πέτυχε – εν μέσω διακοπών – η ώρα του αγώνα και είχα δεν είχα, καθηλώθηκα στα ακουστικά και στο κινητό μου και ξέχασα τα μισά από τα ψώνια που είχα να κάνω!
Το παρακολούθησα σε όλα τα ματς που έδωσε, έως τώρα, το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα στην Ιαπωνία και δεν θα σας κρύβω ότι διέβλεπα από νωρίς ότι αξίζει μία θέση στο βάθρο.
Νομίζω, όμως, ότι αυτή η ανεπανάληπτη εμφάνιση απέναντι στον κακό μας δαίμονα, την Σερβία, οφείλεται εν πολλοίς – πέραν της σπουδαίας προετοιμασίας από τον Θοδωρή Βλάχο και της εντυπωσιακής συγκέντρωσης που είχαν όλα τα παιδιά – στην πίστη και την έξτρα θέληση που προέκυψε από την απίστευτη ανατροπή στο τελευταίο ματς του ομίλου απέναντι στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Όταν στο υψηλότερο επίπεδο, βρίσκεσαι πίσω με 5 γκολ (4-9) και καταφέρνεις να γυρίσεις το ματς και να πάρεις τη νίκη με γκολ του Παπαναστασίου στην εκπνοή (15-14) και εν συνεχεία να μπεις στους «4» του κόσμου με τέτοια γκολάρα όπως αυτή του Σκουμπάκη (10-9 επί του Μαυροβουνίου), τότε αντιλαμβάνεσαι ότι έφτασε η δική σου μεγάλη στιγμή, που η δουλειά και ικανότητα του συνόλου θα ανταμειφθούν. Και τότε είναι που ίσως αντιλαβάνόνται όλοι πόσο πολύ το θέλουν!
Κάπως έτσι μπορώ να εξηγήσω την σεμιναριακού επιπέδου άμυνα απέναντι στην κορυφαία σχολή του παγκοσμίου πόλο, τις απίστευτες αποκρούσεις του Μάνου Ζερδεβα και τα συνεχώς απλωμένα χέρια που υψώνονταν για μπλοκ και deflection που λέμε και στο μπάσκετ, με αποτέλεσμα να δεχθούμε μόλις 7 γκολ και να πάρουμε μία πρόκριση που ούτε στα πιο τρελά μας όνειρα δεν φανταζόμαστε ότι θα έρθει με τόσο ολοκληρωτικό, πανηγυρικό και δίκαιο τρόπο.
Μιλάμε για έναν αντίπαλο, που χωρίς να παραγνωρίζουμε ότι διανύει μεταβατικό στάδιο ανανέωσης, τον οποίο δεν είχαμε νικήσει ποτέ επί 17 συναπτά έτη! Αντίθετα, από τους Σέρβους είχαμε γνωρίσει 5 διαδοχικές ήττες σε ημιτελικούς παγκοσμίου πρωταθλήματος και από τους οποίους μετρούσαμε 9 ήττες και μία ισοπαλία σε 10 αγώνες από το 2006, οπότε και ανξερττητοποιήθηκαν από το Μαυροβούνιο.
Μεγάλο respect, λοιπόν, για τα παιδιά του Θοδωρή Βλάχου, που στο τέλος του χρόνου θα έχει συμπληρώσει 9 χρόνια στο τιμόνι της Εθνικής ομάδας (αυτό λέει πολλά για τις επιτυχίες και την δουλειά που γίνεται) και είναι προφανές ότι στην μακρά θητεία του έχει μεταδώσει μία διαφορετική νοοτροπία στους παίκτες της τωρινής και της προηγούμενης γενιάς.
Η αδιανόητη ηρεμία, η αυτοπεποίθηση και οι χαμηλοί τόνοι που χαρακτηρίζουν όλα τα παιδιά στις δηλώσεις τους στην μικτή ζώνη αλλά και σε όλα τα media, καταδεικνύουν πόσο προσηλωμένοι είναι στον στόχο της κατάκτησης του χρυσού μεταλλίου, που κακά τα ψέματα, τους «χρωστάει» η ιστορία.
Εκείνοι, όμως (και πρώτοι απ’ όλους ο αγαπημένος μου Γιάννης Φουντούλης και αυτός ο παλίκαρος ο Γενηδουνιάς), ξέρουν καλύτερα ότι εκεί που έχουν φτάσει, δεν υπάρχουν «χρωστούμενα» ή «δανεικά» και ότι το άλμα στο ψηλότερο σκαλί (εκεί που τους αξίζει να ανέβουν), έρχεται μέσα από κόπο και κατάθεση ψυχής.
Και αυτό ανυπομονούν να κάνουν το πρωί του Σαββάτου (29/07) στην ολυμπιακή πισίνα της Φουκουόκα. Κι εμείς, από την πλευρά μας, δεν βλέπουμε την ώρα να τους απολαύσουμε, με υψωμένες τις γροθιές και με δάκρυα στα μάτια. Γιατί ανεξαρτήτως αποτελέσματος, θα γουστάρουμε με χίλια την προσπάθεια τους.
Υγ.: Και από τους πρώτους ο αδικοχαμένος βαφτισιμιός μου, ο Αδαμάντιος Μαντής, από ‘κει ψηλά που βρίσκεται! Με το πανέμορφο χαμόγελό του ζωγραφισμένο στα χείλη και με την περηφάνεια και το καμάρι να ξεχειλίζουν για την σπουδαία επιτυχία φίλων, αδελφών και συνοδοιπόρων στις πισίνες…
Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.
