Πρώτα ζούμε και μετά... γράφουμε!
Το θυμάστε εκείνο το σλόγκαν του (συγχωρεμένου) περιοδικού Free? «Πρώτα ζούμε και μετά γράφουμε». Ε, αυτό είναι και το δικό μας μότο. Σαν βγεις στον πηγαιμό για το Καράκας να εύχεσαι να είναι... ασφαλής ο δρόμος! Καλώς... ήρθαμε λοιπόν στην νούμερο ένα σε εγκληματικότητα χώρα στον πλανήτη. Μια εμπειρία θα είναι κι αυτή. Και τι εμπειρία! Ειδικά αν δεν μας περιλάβουν τίποτα συμμορίτες σαν αυτούς που κυκλοφορούν στους δρόμους ψάχνοντας ξένους να τους πάρουν ρολόι, χέρι κι ό,τι άλλο κουβαλούν πάνω τους.
Στη χώρα που ανακάλυψε ο Αμέρικο Βεσπούκι, η Εθνική ομάδα μπάσκετ ψάχνει να βρει την αιτία για να παρακολουθήσουν ζεστά οι Έλληνες τους Ολυμπιακούς Αγώνες και να βάλει αλατοπίπερο στην πιο φτωχή ίσως αποστολή των τελευταίων δεκαετιών.
Αλλά για να φτάσουμε να δούμε μονομαχία Σπανούλη-Ντουράντ προηγείται το Προλυμπιακό τουρνουά, εδώ στο Καράκας. Δευτέρα στις 9 μ.μ. η... Jordan (κοινώς Ιορδανία) θα είναι η πρώτη και τελευταία αποστολή με ένδυμα περιπάτου πριν αρχίσουν τα δύσκολα.
Το Πουέρτο Ρίκο την επομένη, ο προημιτελικός χωρίς αύριο με Βενεζουέλα ή Λιθουανία, ο ημιτελικός κριτήριο για το Λονδίνο και στη χειρότερη ο μικρός τελικός που θα χαρίσει στον νικητή το τρίτο και τελευταίο εισιτήριο. Μέσα σε μια εβδομάδα θα τα ζήσουμε όλα...
Μέχρι να ξεκινήσει όμως, να παίζεται το τόπι, τι θα λέγατε να ταξιδέψουμε μαζί, προς το Καράκας; Αυτό το ημερολόγιο δεν θα έχει τόσο πικάντικες ιστορίες σαν αυτό του... Άκη, αλλά καθημερινές περιπέτειες από την άλλη άκρη του κόσμου...
Κυριακή 1 Ιουλίου
04:45: Τα πήραμε όλα; Η βαλίτσα γέμισε ασφυκτικά, ο σάκος στον ώμο φαίνεται ασήκωτος. Ένα τελευταίο τσεκάρισμα, ένα τελευταίο φιλί στην οικογένεια και... φύγαμε.
05:30: Αν και... Έλληνες, σε αυτό το ραντεβού είναι όλοι συνεπείς. Ο Καβαλιεράτος, ο Σκουντής, ο Φιλέρης, ο Μενέγκος, νάτος κι ο Μενεγάκης. Όσο οι άλλοι καπνίζουν, ο ΣπΚαβ μπαίνει μπροστά και κάνει την κίνηση ματ: Ζητάει στο check in θέσεις στην έξοδο κινδύνου, σε όλη τη διαδρομή μέχρι τη Βενεζουέλα. Μήπως ετοιμάζεται να βουτήξει στο κενό; Θα καταλάβετε αργότερα τη χρησιμότητα...
06:00: Ντου στον «Παπασωτηρίου» για περιοδικά, εφημερίδες, σοκολάτες, μπισκότα, πατατάκια, βιβλία, τσίχλες. Έτοιμοι για πόλεμο και για το 15ωρο συνολικά ταξίδι! Ένας καφές στον «Γρηγόρη», μια γρήγορη ματιά στο internet και το ταξίδι αρχίζει...
07:00: Η πτήση για Ρώμη μας πιάνει στον ύπνο. Κυριολεκτικά! Άλλοι κρατούν την ανάσα τους, εμείς συμφωνήσαμε να κρατήσουμε τον ύπνο μας για την 10ωρη πτήση προς Καράκας... Εν ολίγοις, κοιμόμαστε όρθιοι...
08:45: Άφιξη στη Ρώμη, περπάτημα μισής ώρας μέχρι να βρούμε την έξοδο G01 που οδηγεί στην πτήση για Βενεζουέλα. Υπάρχει αρκετός χρόνος για έναν ιταλικό καπουτσίνο κι έναν εσπρέσο, που στο ακριβό αεροδρόμιο κοστολογούνται 2,70 ευρώ. Μαζί και οι δύο. Ακούστε το Έλληνες...
09:00: Μα τι δουλειά έχουν στη Ρώμη ο Μπαλοτέλι, ο Μοντολίβο, ο Μαρκίσιο; Η Ρώμη ζει σε ρυθμούς τελικού. Μπροστά μας μια πενταμελής οικογένεια, σύσσωμη με φανέλες της σκουάντρα ατζούρα, έχουν γίνει θέαμα σε όλο το αεροδρόμιο. Την παράσταση πάντως κλέβει ο Κασάνο, δηλαδή η κοπέλα που φοράει τη φανέλα του...
09:25: Η πτήση της Alitalia έχει 45' καθυστέρηση. Περίεργο. Μπας κι έχει συμβεί κάτι; «Ρε συ, ένα ηφαίστειο εξερράγη χθες στην Κολομβία, 180 χιλιόμετρα από τη Μπογκοτά που απέχει 1.000 χιλιόμετρα από το Καράκας. Μήπως έχουμε καμία νέα περίπτωση Ισλανδίας τότε που οι καπνοί έπνιξαν όλη την Ευρώπη;». Ο Καβαλιεράτος σαν καλός... δημοσιογράφος αναλαμβάνει τη Ράδιο Αρβύλα. «Παιδιά, μπορεί να μην πάμε. Μπορεί και να πάμε δηλαδή αλλά όταν φτάσουμε να μας πουν ότι δε μπορούμε να προσγειωθούμε και επειδή δεν θα έχουμε καύσιμα να κάνουμε προσθαλάσσωση».
10:15: Το παραμύθι του Καβαλιεράτου καταρρέει σαν χάρτινος πύργος... Το αεροπλάνο φεύγει... Αντίθετα με ό,τι θα συνέβαινε σε μία «ελληνική» πτήση, εύκολα παρατηρείς ότι σε αυτό το αεροπλάνο δεν σταυροκοπιέται κανείς...
12:00: Ο πρώτος ύπνος της ημέρας μετά από 30 ώρες αυπνίας διακόπτεται από την επιθυμία του αεροσυνοδού να ρωτήσει μακαρόνια ή κρέας. Το χειρότερο δε είναι ότι η πάστα αποδεικνύεται... άστα. Πού να μην ήταν και η σπεσιαλιτέ τους... Καλύτερα να κοιμάσαι παρά να μασάς τελικά...
12:30: Στο αεροπλάνο επικρατούν πολικές θερμοκρασίες, τόσο ώστε ούτε οι κουβέρτες να μην επαρκούν για να «σκεπάσουν» το κρύο. Η ζακέτα της τελευταίας στιγμής κάνει τη διαφορά.
13:30: Σιγά σιγά όλοι κλείνουν τα παράθυρα και το αεροπλάνο σκοτεινιάζει για να πάρουν όλοι έναν υπνάκο... Όσοι κοιμούνται λίγο πηγαινοέρχονται, κάνουν διατάσεις για να μην πάθουν σύνδρομο οικονομικής θέσης, περπατάνε πάνω κάτω. Οι καθήμενοι όμως στην έξοδο κινδύνου είναι οι καλύτεροι του χωριού. Απλώνουν την αρίδα τους όσο θέλουν, διότι οι μπροστά θέσεις απέχουν δυο μέτρα, τεντώνονται άνετα. Το αεροπλάνο έχει τόσο στριμωγμένες θέσεις που περισσότερο θυμίζουν ΚΤΕΛ παρά για υπερατλαντική διαδρομή...
16:00: Κοιμηθήκαμε, διαβάσαμε, μιλήσαμε... Κι ακόμα μένουν σχεδόν έξι ώρες... Περνάμε πάνω από τον Ατλαντικό που μοιάζει ατελείωτος... Κάποιοι Ιταλοί απλώνουν μια σημαία της χώρας τους και απολαμβάνουν τη χαρά της συμμετοχής στον τελικό από τα 35.000 μέτρα.
17:00: Και δεν βάζουμε μια ταινία; «Στη φωλιά του κούκου» με τον Τζακ Νίκολσον. Σαν ψυχολογική προετοιμασία ενόψει Βενεζουέλας, ας πούμε... Πάνω στο καλύτερο της ταινίας, πέφτει η μπαταρία, γαμώ την ατυχία...
19:00: Νέος γύρος ύπνου... Ξυπνώντας βλέπουμε όλα τα νησιά από κάτω που βρέχονται από την Καραϊβική... Αντίγκουα, Κούβα πιο πέρα κι ακόμα 2,5 ώρες δρόμος... Δεν μας αφήνει εδώ να τη βγάλουμε με μοχίτο και ξάπλα στη σεζ λονγκ όλη μέρα; Αχάριστοι, ε;
21:00: Επιτέλους! Είμαστε κοντά στον προορισμό μας... Στην κορυφογραμμή του χάρτη εμφανίζονται οι πόλεις Barcelona, Port of Spain. Που μας έφερε ο πιλότος; Λες τελικά να είχε σύννεφα καπνού και μας γύρισε πίσω; Ευτυχώς λίγο πιο πέρα, το χιλιοτραγουδισμένο Μαρακαϊμπο... ξεδιαλύνει τον γρίφο, η Μπογκοτά και το Μεντεγίν πιο δυτικά, από πάνω το Μεξικό...
21:35: Απομένουν 6 λεπτά για την προσγείωση, 6 λεπτά για την προσγείωση, 6 λεπτά για την προσγείωση, 6 λεπτά για την προσγείωση. Το καντράν του αεροπλάνου έχει κολλήσει και ο Καβαλιεράτος φωνάζει «το έλεγα εγώ, θα γίνει προσθαλάσσωση». Το αεροπλάνο κατεβαίνει, κατεβαίνει, αλλά έδαφος δεν φαίνεται πουθενά. Μόνο θάλασσα. Προφανώς, γιατί ο διάδρομος είναι σχεδόν μέσα στη θάλασσα! Κατεβαίνουμε, ο πιλότος κερδίζει το κλασικό χειροκρότημά του και... να' μαστε στη Βενεζουέλα!
22:00: Πρώτος έλεγχος, πρώτες τζίφρες, δίνουμε διευθύνσεις, που πάμε, που μένουμε, γιατί ήρθαμε. Τι φοβούνται, μην τους πάρουμε τα πετρέλαια; Στο αεροδρόμιο έχουν στήσει παντού τηλεοράσεις, όλοι ρίχνουν κλεφτές ματιές στον τελικό μέχρι που... γκολλλλ! Η Ισπανία ανοίγει το σκορ και το αεροδρόμιο «Σιμόν Μπολιβάρ» ξεσηκώνεται από τις κραυγές! Μόνο τυχαία δεν είναι τα ονόματα που έδωσαν στις πόλεις τους...
22:20: Ένας αστυνομικός «προτίθεται» να μας βοηθήσει. «Τι ψάχνετε;». «Ταξί». «Λοιπόν, παιδιά, ακούστε... Εδώ υπάρχουν δύο δρόμοι πληρωμής. Ο κανονικός και ο... άλλος. Πώς θέλετε να σας βοηθήσω;».
22:30: Αρχίζει η περιπέτεια επί βενεζουελανικού εδάφους... Ένας ταξιτζής προτείνει να μας πάει με 250 μπολιβάρ (περίπου 50 ευρώ...), ένας άλλος λέει «εδώ θα έρθετε με 280 αλλά θα είστε σίγουροι ότι θα σας πάμε, αυτοί είναι πειρατές». Παίρνουμε τους... siguro για να φτάσουμε σώοι...
22:45: Το σκηνικό στη διαδρομή είναι ασύλληπτο, «ξένο» στο μάτι για οποιονδήποτε κάτοικο της Ευρώπης. Ανάμεσα σε λόφους και βουνά, εγκατεστημένες χιλιάδες φαβέλες, κοινώς παράγκες, πράσινες, κόκκινες, πορτοκαλί, σε ένα μωσαϊκό φτώχειας... Κι ανάμεσά τους, κάπου κάπου, να ξεπηδούν μερικοί ουρανοξύστες ή εργατικές πολυκατοικίες των 50 ορόφων...
23:00: Τα σύννεφα έχουν σκεπάσει τον ουρανό, η τροπική καταιγίδα της ημέρας έρχεται... Όπου κι αν γυρίσεις βλέπεις μόνο πράσινο... Οι 30 βαθμοί θερμοκρασίας δεν λένε τίποτα μπροστά στον αθηναϊκό καύσωνα, αλλά η υγρασία φτάνει στο 80% και τη νιώθεις στο πετσί σου...
23:15: Το πρώτο γκολ το είδαμε στο αεροδρόμιο, το δεύτερο το ακούσαμε στο ράδιο από τον εκστασιασμένο Βενεζουελάνο σπίκερ (και ισπανικά να μην ξέρεις, ακούγοντας τριάντα φορές «γκολ» και «Espana»... καταλαβαίνεις!). Το τρίτο και το τέταρτο στο λόμπι του ξενοδοχείου από τους θαμώνες.
23:50: Τέτοιο πανηγύρι ούτε στην κεντρική πλατεία «Θιμπέλες» της Μαδρίτης! Τα κορναρίσνατα στους δρόμους ασταμάτητα, όλα κινούνται σε πανηγυρικούς ρυθμούς... Επί μισή ώρα και βάλε...
24:00: Τώρα κανονικά πρέπει να σας πούμε καληνύχτα, ε; Μόνο που η ώρα είναι 4:30 το μεσημέρι εδώ...
Πάμε να τσιμπήσουμε κάτι και αν δεν πετύχουμε καμία συμμορία τα ξαναλέμε
Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.
