Να γίνουμε Ισπανία, κόντρα στην Ισπανία…
Δεν είναι σύμπτωση, είναι κανόνας. Σε μία Εθνική ομάδα, το πρώτο και βασικότερο συστατικό επιτυχίας είναι τα μέλη της να είναι και να αισθάνονται ομάδα. Να αντιμετωπίζουν τα ματς και τις συγκεντρώσεις τους, για να παίξουν ως το ευχάριστο κομμάτι της δουλειάς που τους βγάζει από τη ρουτίνα και την πίεση της καθημερινότητας και τους δίνει την δυνατότητα να πετύχουν κάτι μεγάλο, κάτι ξεχωριστό.
Αν η Εθνική ομάδα, είναι για τους ποδοσφαιριστές, επιπλέον ματς και κούραση, αν είναι κάτι σαν αγγαρεία που πρέπει να την βγάλουν εις πέρας, τότε δεν υπάρχει περίπτωση καμία Εθνική ομάδα στον κόσμο, όποιον προπονητή κι’ αν έχει, όσο καλούς παίκτες κι’ αν έχει, να καταφέρει κάτι καλό.
Για εμένα το πλέον κλασικό παράδειγμα επιτυχημένης εθνικής ομάδας, με σωστή νοοτροπία και διάθεση, είναι η Εθνική ομάδα μπάσκετ της Ισπανίας των τελευταίων ετών. Αυτό είναι που την έκανε τόσο σπουδαία, η διάθεση, η νοοτροπία, το κέφι να παίξουν για αυτήν και την παρέα που είχαν φτιάξει και μετά η ποιότητα του Γκασόλ και του όποιου Γκασόλ.
Αυτό για μένα είναι το παράδειγμα για κάθε Εθνική ομάδα, κι’ αν θα μπορούσα να μιλήσω στους Ελληνες διεθνείς ποδοσφαιριστές για την Εθνική ομάδα μπάσκετ της Ισπανίας θα τους μιλούσα. Για αυτούς τους παγκόσμιους αστέρες που βάζουν στην άκρη το NBΑ, τους χορηγούς με τα δεκάδες εκατομμύρια ευρώ και ότι άλλο μπορεί να τους πει εμπόδιο και μαζεύονται κάθε καλοκαίρι σαν παρέα για να παίξουν μπάσκετ και να το χαρούν. Και το κάνουν και μετά τις μεγάλες επιτυχίες και μετά τις μεγάλες αποτυχίες, γιατί δεν χορταίνουν ποτέ την παρέα και την ομάδα που έχουν φτιάξει και επίσης δεν απογοητεύονται ποτέ, όποιο κι’ αν είναι το αποτέλεσμα μέσα στο παρκέ.
Σε αυτή την προκριματική φάση του Μουντιάλ λοιπόν. η Εθνική ομάδα προσπαθεί να κάνει ένα νέο ξεκίνημα. Αυτή τη φορά πρέπει, οφείλει να είναι και νέο και ξεκίνημα, στην πράξη και όχι στα χαρτιά. Προφανώς και ο στόχος της πρόκρισης είναι δύσκολος, για την ακρίβεια εξαιρετικά δύσκολος. Σαφώς και «πρέπει» να προκριθεί η ομάδα, υπό την έννοια ότι για κάθε μεγάλη διοργάνωση που δεν είναι εκεί, η βουτιά γίνεται και όλο πιο βαθιά, αλλά δεν μπορεί σε αυτή την προκριματική φάση να φορτώσουμε τα βάρη όλων των προηγούμενων αποτυχιών. Μία κουβέντα είναι το «πρέπει» να περάσει, αλλά άντε να αποκλείσεις την Ισπανία από το Μουντιάλ…
Ο δρόμος είναι το μπαράζ λοιπόν. Εξίσου δύσκολος, αφού πρέπει εκτός όλων των άλλων να αφήσουμε εκτός διεκδίκησης μιας θέσης στο Μουντιάλ και τον Ζλάταν Ιμπραχίμοβιτς που επιστρέφει στην Εθνική Σουηδίας για αυτόν ακριβώς τον λόγο, για να παίξει σε ένα τελευταίο παγκόσμιο Κύπελλο. Και αφού τον αφήσουμε εκτός να προκριθούμε και σε ένα μπαράζ κόντρα σε μία σίγουρα πολύ καλή ομάδα. Δύσκολος στόχος, αλλά αυτή είναι η πρώτη φορά που θα γράψω ότι δεν είναι ο μοναδικός για την Εθνική ομάδα.
Σε όλες τις προηγούμενες διοργανώσεις, πρώτα και πάνω από όλα ήταν η πρόκριση, σε αυτήν όχι, διότι πολύ απλά σε αυτήν ξεκινάμε από πολύ χαμηλά και η πρόκριση είναι ψηλά και χρειάζονται άλματα. Ακόμη λοιπόν κι’ αν δεν πάρουμε την πρόκριση, ήρθε η ώρα και να την διεκδικήσουμε ώστε να δούμε και στην αποτελεσματικότητα τα σημάδια προόδου αυτής της ομάδας και κυρίως ήρθε η ώρα να ξαναδούμε μία ομάδα.
Να δούμε παίκτες που χαίρονται που παίζουν για αυτήν, που τα δίνουν όλα για αυτήν, που δεν ζυγίζουν την παρουσία και την συμμετοχή τους από το αν παίζουν βασικοί ή είναι στον πάγκο. Να δούμε διάθεση, να δούμε πίστη και αισιοδοξία, να δούμε πάθος, να δούμε προσπάθεια. Αν τα δούμε όλα αυτά στην πορεία αυτής της προκριματικής φάσης μπορεί να δούμε και καλύτερο ποδόσφαιρο. Προέχει όμως να γίνουν ομάδα, να βγάλουν από το μυαλό τους, τον σύλλογό τους και τις κόντρες και τις διαφορές που τροφοδοτούνται από όλους και από τα media φυσικά, για το πόσοι του Ολυμπιακού, πόσοι του ΠΑΟΚ, της ΑΕΚ κ.ο.κ κλήθηκαν, έπαιξαν, ξεκίνησαν.
Δεν είναι εθνικό συμφέρον και ιερή υποχρέωση, μακριά από εμένα τέτοιες υπερβολές, είναι όμως καμάρι να χαίρεσαι για αυτό που βλέπεις από την Εθνική ομάδα και για τα ίδια τα παιδιά είναι το μεγαλύτερο διαβατήριο για την συνέχεια της καριέρας τους, αλλά και το μεγαλύτερο παράσημο για να έχουν στο πέτο τους, μετά το τέλος της καριέρας του.
Η φράση «έπαιξα σε Μουντιάλ», είναι από τις σπουδαιότερες φράσεις που μπορεί να πει ένας ποδοσφαιριστής μετά το πέρας της καριέρας του, και οι διεθνείς θα πρέπει πρώτα και πάνω από όλα να αντιμετωπίσουν αυτή την προκριματική φάση, όχι μόνο ως μία μεγάλη πρόκληση, αλλά ως ένα όνειρο που μπορούν να το ζήσουν. Αν το ζήσουν αυτοί, θα το ζήσουμε μαζί τους και όλοι εμείς…
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ
Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.
