Τέλος κακό, σχεδόν όλα κακά…

Είναι αλήθεια ότι την εικόνα του ματς δεν την περίμενα διαφορετική. Ημουν σίγουρος (σας είχα προετοιμάσει άλλωστε από χθες με το κείμενό μου) ότι το ματς με την Γεωργία θα ήταν ντέρμπι και ήταν τέτοιο. Ημουν σίγουρος ότι θα κριθεί σε μία λεπτομέρεια, σε μία στιγμή, στα σημεία. Και στα σημεία, η Γεωργία, με εξαίρεση το πρώτο τέταρτο του αγώνα, ήταν καλύτερη, την ίδια ώρα που η Εθνική Ελλάδας είχε την προβληματική εικόνα που φανταζόμασταν ότι θα έχει στη δημιουργία του παιχνιδιού.

Δεν χρειάζεται να κρυφτούμε, ούτε εμείς, ούτε οι διεθνείς παίκτες, ούτε ο Φαν’τ Σχιπ, δεν είναι πρόβλημα, είναι ανάγκη, να παραδεχτείς αυτό που συνέβη, να πας παρακάτω και να προσπαθήσεις να το διορθώσεις.

Και αυτό που συνέβη στην Τούμπα, ήταν το «τέλος κακό, σχεδόν όλα κακά…» και αυτή είναι μία παράφραση του τίτλου που σκέφτηκα να βάλω, όταν μπήκε το αυτογκόλ. Τότε σκέφτηκα, το «τέλος καλό, σχεδόν όλα κακά…», αλλά αποδείχτηκε ότι ούτε το τέλος ήταν καλό. Αν και για να τα πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, με βάση την εικόνα του ματς, το αποτέλεσμα καλό είναι…

Και εκεί είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα κατά την άποψη μου.

Είναι ένα πρόβλημα, το αποτέλεσμα και οι δύο βαθμοί που πετάξαμε, είναι ένα δεύτερο πρόβλημα, ακόμη μεγαλύτερο, η εικόνα της ομάδας που ήταν προβληματική και είναι ένα τρίτο τεράστιο και σημαντικότερο όλων πρόβλημα, η αδυναμία μας να απαιτήσουμε τη νίκη κι’ ας μην καταφέρναμε να την πάρουμε. Διότι τη νίκη την απαίτησαν οι Γεωργιανοί και είναι χαρακτηριστικό ότι οι καθυστερήσεις του ματς κύλησαν με τους Ελληνες διεθνείς να κλωτσούν μακριά την μπάλα από την περιοχή του Βλαχοδήμου, και τους Γεωργιανούς να μας κλείνουν στα καρέ. Και φυσικά δεν είναι μόνο οι καθυστερήσεις, εκεί απλώς ήταν απολύτως εμφανές, είναι όλο το ματς μετά το πρώτο τέταρτο, όπου μπήκαμε με ενθουσιασμό. Τότε είναι που κάναμε και την μοναδική καθαρή ευκαιρία μας στο ματς με το πλασέ του Τζιόλη μετά το γύρισμα του Γιαννούλη, στο ανέβασμα του οποίου έπαιξε υπέροχα ο Φορτούνης.

Και το πρόβλημα της δημιουργίας ας μην γελιόμαστε θα είναι πάντα εκεί και ο τρόπος να το ξεπεράσεις είναι η ένταση, τα τρεξίματα, η πίεση, η ταχύτητα, το νεύρο, στοιχεία που μπορούμε να τα εμφανίσουμε στο παιχνίδι μας, όπως το κάναμε και στην Ισπανία. Με την Γεωργία δεν τα είδαμε και αυτό είναι μεγάλο πρόβλημα. Διότι πλέον το ποδόσφαιρο δεν παίζεται μόνο με πάθος. Το πάθος υπήρχε, αλλά και αυτό με λάθος τρόπο, δείτε το μαρκάρισμα του Γιακουμάκη με το που μπήκε στο ματς και θα καταλάβετε το πάθος, αλλά και τον λάθος τρόπο εκδήλωσής του. Δείτε την ίδια ώρα το πάθος των Γεωργιανών την ώρα που πέτυχαν το γκολ της ισοφάρισης. Ετρεξαν με μανία ο σκόρερ και δύο ακόμη παίκτες να μαζέψουν την μπάλα από τα δίχτυα, να την πάνε γρήγορα στην σέντρα, για να ψάξουν και το δεύτερο τέρμα. Με λίγα λόγια δεν καταλάβαμε ποτέ στο παιχνίδι της Εθνικής, ούτε από τους παίκτες, ούτε από τον προπονητή ότι αυτό ήταν ένα «must win ματς».

Ασφαλώς μπορούμε να μιλήσουμε και για το σχέδιο του προπονητή. Όχι με τον χυδαίο τρόπο που θα το κάνουν… τα παπαγαλάκια, αλλά με ποδόσφαιρο. Και το σχέδιο όχι μόνο εκ του αποτελέσματος, αλλά και από την εικόνα της ομάδας, αποδείχτηκε αναποτελεσματικό. Το ερώτημα είναι μήπως ήταν καταδικασμένο να αποτύχει αυτό το σχέδιο, έτσι κι’ αλλιώς. Δεν θα βρίσκαμε χώρους με την Γεωργία και εμείς στηρίξαμε το παιχνίδι μας, με εξαίρεση τον Φορτούνη, σε παίκτες που θέλουν χώρο. Ομάδα που θα σε περιμένει πίσω από την μπάλα, είναι μάλλον αδύνατο να σου δώσει χώρους και είναι μάλλον δύσκολο να την νικήσεις, χωρίς να έχεις χρησιμοποιήσει ούτε έναν παίκτη από τους συνολικά 16 που έβαλες στο ματς, ο οποίος να είναι ικανός στο ένας εναντίον ενός. Μου μοιάζει ανεξήγητο ότι δεν έπαιξε ούτε λεπτό ο Πέλκας και αναφέρομαι μόνο σε παίκτες που είναι στην αποστολή. Η όποια κριτική όμως σε πρόσωπα και επιλογές είναι νομίζω υποδεέστερης σημασίας από το κεντρικό πρόβλημα και αυτό είναι επαναλαμβάνω ότι δεν απαιτήσαμε τη νίκη. Όταν δεν απαιτείς σε αυτό το επίπεδο, μάλλον δεν παίρνεις τίποτα και υπό αυτή την έννοια ο ένας βαθμός δεν είναι κακός…