Κύριοι, αποκλειστήκαμε από την 2η αγωνιστική

• ΠΡΩΤΑ ΕΝΤΟΠΙΖΕΙΣ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ, ΜΕΤΑ ΒΡΙΣΚΕΙΣ ΛΥΣΗ
• ΤΟ ΒΑΡΟΣ ΤΗΣ ΓΕΝΙΑΣ ΤΟΥ 2004

Πριν την έναρξη των προκριματικών υπολογίζαμε προς την Τετάρτη το βράδυ θα είχαμε τρεις βαθμούς. Μετά την (ανέλπιστη) ισοπαλία με την Ισπανία θα μπορούσαμε να έχουμε τέσσερις βαθμούς. Τελικά, κλείσαμε το πρώτο «παράθυρο» των προκριματικών με δύο! Ηδη στο -5 από την πρώτη Ισπανία, ήδη στο -4 από την δεύτερη Σουηδία (που έχει το «2 στα 2»).

Μακάρι να διαψευστώ, αλλά κύριοι αποκλειστήκαμε από την 2η αγωνιστική και δεν είναι πρωταπριλιάτικο αστείο. Μακάρι να γίνω viral στο τέλος της προκριματικής φάσης και η Εθνική μας να πιάσει και να περάσει τους δεύτερους Σουηδούς (ή τους δεύτερους Ισπανούς) και να διεκδικήσει το «project Κατάρ» από τα play off.

Πως όμως μπορεί να γίνει αυτό; Οταν όχι μόνο δεν είμαστε καλύτεροι από τους Σουηδούς (με βάση τα όσα είδαμε σε αυτούς τους αγώνες), αλλά δεν είμαστε καλύτεροι ούτε από τους Γεωργιανούς! Η ομάδα του Γουίλι Σανιόλ έφτασε τους Σουηδούς στο «αμήν» (αλλά έχασαν), έκαναν τους Ισπανούς να υποφέρουν μιας και προηγήθηκαν κιόλας (άλλα έχασαν με γκολ στις καθυστερήσεις) και κόντρα στην Ελλάδα έδειξε σε πολλά σημεία του αγώνα ότι ήταν καλύτερη ομάδα.

Τον Σεπτέμβριο πηγαίνουμε στο Κόσοβο. Θυμίζω ότι στην πρόσφατη φάση του Nations League δεν το νικήσαμε (ενώ «καιγόμασταν» για τη νίκη) και μετά φιλοξενούμε την Σουηδία. Για να ελπίζουμε στο θαύμα θα πρέπει προφανώς να κάνουμε «διπλό» στο Κόσοβο και να πάρουμε 4 βαθμούς στα δύο ματς με την Σουηδία.

Υπό προϋποθέσεις θα πιστεύαμε. Θα ελπίζαμε. Είναι η εικόνα της Εθνικής όμως που δεν σε κάνει να περιμένεις τα επόμενα ματς. Θα πεις κάποιος «εάν νικούσε η Ελλάδα με το αυτογκόλ του Κακαμπάτζε, δεν θα σ' ενοχλούσε η εικόνα της Εθνικής και δεν θα περίμενες τα ματς του Σεπτεμβρίου». Ναι, η εικόνα θα ήταν πρόβλημα, αλλά το 1-0 θα το «αγόραζα» και ναι με την βαθμολογία Ισπανία 7, Σουηδία 6, Ελλάδα 4 θα με έκανε να ελπίζω και να περιμένω τα δύο ματς του Σεπτεμβρίου.

Στην Τούμπα όμως αποδόθηκε δικαιοσύνη. Η Γεωργία δεν άξιζε να χάσει και δεν έχασε. Στα δικά μου μάτια και με την εικόνα στο δεύτερο ημίχρονο ήταν και για να νικήσει (11 τελικές η ομάδα του Σανιόλ, 6 εμείς και μόνο μία on target). Αλλά το θέμα μας δεν είναι η Εθνική Γεωργίας, αλλά η Εθνική Ελλάδας και το «project Κατάρ» αν δεν «κάηκε» ήδη υπάρχει φόβος να «καεί» τον Σεπτέμβριο.

ΠΡΩΤΑ ΕΝΤΟΠΙΖΕΙΣ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ, ΜΕΤΑ ΒΡΙΣΚΕΙΣ ΛΥΣΗ

Ναι, μπορούμε να σταθούμε σε πρόσωπα. Σε επιλογές. Στο τοξικό κλίμα που υπάρχει στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Ποιος έπαιξε καλά. Ποιος δεν έπρεπε να κληθεί. Θα είναι λύση; Να δείξουμε με το δάχτυλο τους υπεύθυνους; Προφανώς μεγάλο μερίδιο της ευθύνης πέφτει στον Τζον Φαν'τ Σχιπ. Ομως αν απολυθεί θα διορθώσουμε την κατάσταση;

Για να κάνουμε το επόμενο βήμα νομίζω πως όσοι ασχολούνται με την Εθνική ή όσοι θα ασχοληθούν από εδώ και πέρα θα πρέπει να εντοπίσουν το πρόβλημα.

Αυτή η στάνη αυτό το γάλα βγάζει; Η βγάζει καλύτερο και δεν μπορούμε να βρούμε τρόπο να το πάρουμε με αποτέλεσμα να μένουμε εκτός από μία ακόμη μεγάλη διοργάνωση. Εάν οι παίκτες μας λοιπόν είναι για κάτι καλύτερο από το να παιδεύονται να πιάσουν τους Γεωργιανούς τότε πρέπει να βρούμε τους ανθρώπους που θα τους το βγάλουν αυτό.

Εάν οι παίκτες μας είναι σε αυτό το επίπεδο (να χάνουν από Φερόε, να μη νικάνε Λιχτενστάιν και να βλέπουν την Γεωργία να κάνει παρέλαση για ένα ημίχρονο στη Τούμπα) τότε να βρούμε τρόπους να βγάλουμε, να ψάξουμε και να δημιουργήσουμε μια νέα γενιά Ελληνων ποδοσφαιριστών.

Στα δικά μου μάτια όμως η συγκεκριμένη γενιά έχει καλούς ποδοσφαιριστές. Εχει ποδοσφαιριστές με αρκετές παραστάσεις. Εχει ποδοσφαιριστές που κοστίζουν αρκετά εκατομμύρια. Ναι, υπάρχουν θέσεις που ψάχνουμε τους παίκτες με το τουφέκι. Δεξί μπακ βαφτίζουμε τον Μαυρία και τον Ανδρούτσο. Στους κόφτες μείναμε με τρεις + έναν τον (τραυματία) Κουρμπέλη κι έρχεται και ο Αλεξανδρόπουλος. Φορ μετά τον Μήτρογλου τίποτα και δυστυχώς έχουμε πρόβλημα και από τα εξτρέμ στο κομμάτι του σκοραρίσματος.

ΤΟ ΒΑΡΟΣ ΤΗΣ ΓΕΝΙΑΣ ΤΟΥ 2004

Η Εθνική του Ρεχάγκελ και η Εθνική του Σάντος μας καλόμαθε. Και μας καλόμαθε τόσο πολύ που πλέον είναι και βάρος για τις επόμενες ομάδες. Οχι μόνο για την πίεση για επιτυχία αλλά και στη σύγκριση. Το «ναι, αλλά δεν έχουμε Κατσουράνη, Καραγκούνη, Σεϊταρίδη, Μπασινά, Ζαγοράκη, Δέλλα, Νικοπολίδη κτλ» κάποια στιγμή πρέπει να το σταματήσουμε.

Προφανώς δεν τους έχουμε και δεν θα τους έχουμε. Ούτε ως παίκτες, ούτε ως προσωπικότητες. Το θαύμα του '04 συνέβη μια φορά. Και τα θαύματα γίνονται ολοένα και σπανιότερα.

Ας σταματήσουμε τις συγκρίσεις όμως και ας πάμε παρακάτω. Ας εκτιμήσουμε οτι έχουμε δύο εκπληκτικά αριστερά μπακ (Τσιμίκα, Γιαννούλη). Οτι έχουμε ένα παιδί που κοστίζει 15+ εκατομμύρια ευρώ (Τζόλη). Οτι έχουμε Φορτούνη, Πέλκα, Μάνταλο. Οτι έχουμε έναν τερματοφύλακα που τον θέλει η Ντόρτμουντ (Βλαχοδήμο). Οτι έχουμε καμιά δεκαριά στόπερ με καριέρες που πρέπει να βρουμε τους 4-5 που θα μας κάνουν ομάδα ξανά.

Δεν είμαστε για να μη νικάμε το Κόσοβο και την Γεωργία, αλλά ακόμα δεν είμαστε έτοιμοι για «project Κατάρ». Ας βρούμε τα σωστά κουμπιά για να τα πατήσουμε ώστε να είμαστε στο Euro 2024. Αυτός έπρεπε να είναι ο στόχος από την πρώτη στιγμή. Ας τον θέσει από σήμερα κιόλας ο νέος πρόεδρος της ΕΠΟ.

ΥΓ Αν δεν ενόχλησε κανέναν στην Εθνική η εικόνα του Κβαρατσχέλια να τρέχει να πάρει την μπάλα μετά το γκολ της ισοφάρισης για να κυνηγήσει την νίκη η Γεωργία, τότε υπάρχει σοβαρό και μεγάλο πρόβλημα νοοτροπίας...