Σίντι Ενγκάμπα: Προσφύγισσα, λεσβία, Ολυμπιονίκης

• Σίντι Ενγκάμπα: Από το Καμερούν στην Αγγλία, την αβεβαιότητα και τις χειροπέδες
• Το come out και τα προβλήματα της ενηλικίωσης
• Το προσφυγικό status

Ο προημιτελικός αγώνας έχει τελειώσει. Το κοινό μοιάζει απογοητευμένο, μιας και η Γαλλίδα Νταβίνα Μισέλ έχει ηττηθεί στα σημεία. Η Σίντι Ενγκάμπα έχει εξασφαλίσει το μετάλλιο, μόλις 9 μέρες μετά την είσοδό της ως σημαιοφόρος στην τελετή έναρξης. Γεννήθηκε στο Καμερούν, ζει και μεγαλουργεί στην Αγγλία, όμως η σημαία που κράτησε με υπερηφάνεια δεν είναι καμιάς από τις δύο χώρες. Είναι η σημαία των ξένων. Η σημαία των προσφύγων. Σηκώνει το χέρι και δείχνει το σήμα που φέρει το όνομα της ομάδας που της έδωσε τη δυνατότητα να αγωνιστεί στο Παρίσι: Ολυμπιακή Ομάδα Προσφύγων.

Είναι πλέον γεγονός: Το πρώτο βάθρο για την ομάδα που δημιουργήθηκε το 2015, εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο Ρίο έναν χρόνο μετά και πλέον καταφέρνει να μπει στον πίνακα με τα μετάλλια ό,τι κι αν συμβεί από εδώ και πέρα.

🥊 Today Cindy Ngamba secured the first ever medal for the @RefugeesOlympic Team. She won her quarter-final match against French athlete Davina Michel by unanimous decision.

She will now compete for a place in the final on Thurs 8 Aug at Roland Garros stadium.

The medal is… pic.twitter.com/SEOoFU1BkY

— The Olympic Games (@Olympics) August 4, 2024

Σίντι Ενγκάμπα: Από το Καμερούν στην Αγγλία, την αβεβαιότητα και τις χειροπέδες

Η Σίντι γεννήθηκε στο Καμερούν και σε ηλικία 11 ετών, βρέθηκε στο Μπόλτον της Αγγλίας μαζί με τον κατά έναν χρόνο μεγαλύτερο αδερφό της, για να ζήσει σε ένα καλύτερο περιβάλλον με τη νέα οικογένεια του πατέρα της. Βιώνοντας την αβεβαιότητα, χωρίς τη μητέρα της παρούσα, χωρίς να γνωρίζει τη γλώσσα και με το σκληρό bullying του νέου περιβάλλοντος, στράφηκε νωρίς στον αθλητισμό. Ήταν αποφασισμένη να τα καταφέρει. Η μητέρα της, άλλωστε, τη φώναζε ξεροκέφαλη από όταν βγήκε ανάποδα από την κοιλιά της. «Κάθε φορά που μου λένε ότι δεν μπορώ να καταφέρω κάτι, κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου για να αποδείξω το αντίθετο», έλεγε στο Eurosport. Oι δύο δάσκαλοι της φυσικής αγωγής έγιναν κάτι σαν δεύτεροι γονείς. Διέκριναν την αθλητικότητά της και τη βοήθησαν να προσαρμοστεί απέναντι στα παιδιά που την κορόιδευαν επειδή δεν ήξερε τη γλώσσα ή επειδή, χωρίς τη μητέρα της, δεν γνώριζε πράγματα όπως το αποσμητικό.

Έπαιξε κρίκετ και ποδόσφαιρο στο σχολείο και δοκίμασε το ποδόσφαιρο και το μπάντμιντον σε σύλλογο, όταν πριν από περίπου δέκα χρόνια διέκρινε στην πυγμαχία ένα καταφύγιο που δεν μοιάζει με κανένα. «Μια μέρα, μετά την προπόνηση στο ποδόσφαιρο, είδα κάποιους ιδρωμένους τύπους να βγαίνουν από ένα δωμάτιο. Πήγα να ρίξω μια ματιά, άνοιξα την πόρτα και είδα την αίθουσα πυγμαχίας. Ήταν γεμάτοι από ανθρώπους που έδιναν γροθιές σε σάκους, το μόνο που μπορούσα να ακούσω ήταν "μπανγκ μπανγκ" και να μυρίσω τον ιδρώτα. Το λάτρεψα! Ξεκίνησα να χαμογελάω. Ρώτησα έναν από τους προπονητές πότε ξεκινούν οι προπονήσεις, πήγα σπίτι το βράδυ και ήμουν έτοιμη να μπω στην αίθουσα», τονίζει στο Eurosport.

Στόχος της ήταν αρχικά να χάσει κιλά και να προπονηθεί, προκειμένου να καταφέρει να μπει στην αστυνομία μεγαλώνοντας. Τραγική ειρωνεία. Η αστυνομία ήταν εκείνη που τη συνέλαβε, της πέρασε χειροπέδες και την οδήγησε σε κέντρο κράτησης αρκετά χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι της. «Ως μετανάστρια, με είχαν συλλάβει με τον αδερφό μου και μας πήγαν σε κέντρο κράτησης στο Λονδίνο. Δεν είχαμε ιδέα για το τι συμβαίνει. Νιώθεις αβοήθητη και πιστεύεις ότι θα σε στείλουν πίσω στη χώρα από την οποία ήρθες», έλεγε η ίδια στον Independent. Είχε πάει απλώς να υπογράψει κάποια χαρτιά.

Αφέθηκε ελεύθερη μετά από μία μέρα, μετά από κάποιες διαβεβαιώσεις που πήραν οι αρχές από το οικογενειακό της περιβάλλον, και επέστρεψε στο γυμναστήριο. Ο Ντέιβ Λάνγκχορν, ο πρώτος της προπονητής, της έδωσε ένα σχοινάκι και τις έδειξε κάποιες ασκήσεις, τεστάροντας την υπομονή της. Για περίπου έναν χρόνο η Σίντι δεν φόρεσε γάντια. Έβλεπε στο internet βίντεο με τον Μοχάμεντ Άλι και τον Μάικ Τάισον και φανταζόταν ότι η δική της μέρα είναι κοντά. Χρειάστηκε να χάσει αρκετά κιλά, να μάθει να κάνει σχοινάκι με κλειστά μάτια και να παρακολουθήσει ώρες προπονήσεων, πριν τελικά έρθει η στιγμή της. Ξεκίνησε με τον σάκο, έπειτα δούλεψε τα πόδια της, έχασε κι άλλα κιλά, δούλεψε την τεχνική και ξεκίνησε το σπάρινγκ με τα αγόρια. Ο Λάνγκχορν μαζί με τον Ράινερ, έναν από τους προπονητές που παλεύει για να τη βοηθήσει στις ακροάσεις για την ιθαγένεια, αναρωτιούνταν αν μπορούσε να μπει στο ρινγκ με άνδρα αντίπαλο. Το πρώτο αγόρι που βρέθηκε απέναντί της, χτυπούσε αρχικά μόνο μέχρι τους ώμους. Μέχρι που κατάλαβε ότι απέναντί του έχει μια κανονική αντίπαλο. Μετά τους επόμενους αγώνες, αρκετοί προπονητές πλησίαζαν τον Ράινερ για να τον ρωτήσουν αν είναι σίγουρος ότι το κορίτσι αυτό δεν έχει εμπειρία.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Cindy Ngamba (@cindyngamba)

Το come out και τα προβλήματα της ενηλικίωσης

Ο προπονητής της είχε ήδη ξεπεράσει τον στόχο της αστυνομίας και είχε αρχίσει να οραματίζεται Ολυμπιακούς Αγώνες, πριν ακόμα η Ενγκάμπα του μιλήσει για τον σεξουαλικό της προσανατολισμό. Το γεγονός ότι είναι ανοιχτά ομοφυλόφιλη, την εμποδίζει από το να επιστρέψει στο Καμερούν. «Έκανα come out στα 18 και ο δικηγόρος μου το έψαξε. Είδε ότι στη χώρα μου μπορείς να μπεις στη φυλακή ή να δολοφονηθείς. Οπότε, ως γκέι, δεν μπορώ να γυρίσω πίσω», τονίζει. Το Καμερούν είναι ένα από τα 64 μέλη των Ηνωμένων Εθνών όπου η ομοφυλοφιλία είναι παράνομη. Μέλη της LGBTQ+ κοινότητας είναι αντιμέτωπα με τη φυλάκιση και τη βία. Στη αρχή, η νεαρή πυγμάχος φοβήθηκε να μιλήσει γι' αυτό στην οικογένειά της, αλλά τελικά ήταν ευκολότερο από ό,τι νόμιζε.

Η ενηλικίωση έφερε ένα ακόμα πρόβλημα. Η Ενγκμάμπα δεν μπορούσε να συνεχίσει τις προπονήσεις στο κλαμπ για κορίτσια και στην ουσία έμεινε χωρίς να έχει κάπου να προπονηθεί. Ο Ράινερ τότε απευθύνθηκε στον Άλεξ Ματβιένκο, ο οποίος «έτρεχε» το Elite Boxing gym του Μπόλτον, το οποίο είχε ανοιχτές τις πόρτες του για πρόσφυγες και μετανάστες. Ήταν κοντά στο σπίτι της αθλήτριας και έτσι αυτό τη βοήθησε με τις σπουδές της στην Εγκληματολογία. «Ήταν πάρα πολύ ήσυχη, αλλά από τη στιγμή που φορούσε τα γάντα, είχε το μάτι της τίγρης. Ρωτούσε συνεχώς πράγματα και το μυαλό της ήταν σαν σφουγγάρι», λέει ο Ματβιένκο στο Athletic.

Έπρεπε, όμως, να βρει κορίτσια για να ανταγωνιστεί. Συχνά τα ταξίδια για τους αγώνες της έτρωγαν περισσότερο χρόνο από τους ίδιους τους αγώνες, αλλά δεν την ένοιαζε. Η φήμη της είχε αρχίσει να εξαπλώνεται. Κέρδισε τον πρώτο της τίτλο το 2019 και αφού πέρασε με επιτυχία την αξιολόγηση της Εθνικής, «κόπηκε» λόγω διαβατηρίου. Πάλεψε τη στεναχώρια με έξτρα προπονήσεις και με δύο ακόμα τίτλους: Στα 75 και στα 70 κιλά. Η Αμάντα Κόουλσον, επικεφαλής στην Πυγμαχία Γυναικών της Μεγάλης Βρετανίας, της μίλησε για την Ολυμπιακή Ομάδα Προσφύγων και έγιναν οι απαραίτητες συνεννοήσεις προκειμένου να μπορεί να προπονείται στο Σέφιλντ, με την εθνική ομάδα.

Watch Where We’re Going

It's not where you're from that defines you, it's what you do. Supporting a team that defines true resilience, the Refugee Olympic Team. pic.twitter.com/LttbBB7M1B

— Nike (@Nike) May 21, 2024

Το προσφυγικό status

Δύο χρόνια πριν, η Σίντι πήρε επίσημα το προσφυγικό status. «Στην αρχή αισθανόμουν ντροπή που με αποκαλούσαν προσφύγισσα, γιατί ένιωθα αβοήθητη. Αλλά ζεις και μαθαίνεις, και πλέον έχω διαφορετική νοοτροπία. Στο τέλος της ημέρας, είσαι ακόμα άνθρωπος. Δεν πρέπει ποτέ να βλέπεις κάποιον ως πρόσφυγα ή μετανάστη, πρέπει να τους βλέπεις γι' αυτό που είναι».

H Eνγκάμπα προπονείται με την πυγμαχική ομάδα της Μεγάλης Βρετανίας, όμως λόγω του ζητήματος με την ιθαγένεια δεν μπορεί να πάρει χρήματα, ούτε να της καλύψουν τα έξοδα. Έτσι, βασίζεται κυρίως στους χορηγούς. Ένας εξ αυτών ήθελε να την πάει στο Μαϊάμι για να συναντήσει τον Αμερικανό μποξέρ Εβάντερ Χόλιφιλντ, αλλά η απουσία εγγράφων την κράτησε στο Νησί. Στο Μπόλτον, τον τόπο διαμονή της, προπονείται στο Χάλιγουελ Μπόξινγκ Κλαμπ. Οι διακρίσεις της εντός Μεγάλης Βρετανίας είναι αρκετές. Έγινε η πρώτη γυναίκα που που στέφεται πρωταθλήτρια των National Amateur Championships σε τρεις διαφορετικές κατηγορίες κιλών. Οι τίτλοι αυτοί έπεσαν στο τραπέζι των ακροάσεων για την ιθαγένεια, μαζί με τις καταθέσεις των προπονητών και τα έγγραφα του Πανεπιστημίου, αλλά η απάντηση ήταν και πάλι αρνητική. Κι έτσι ήρθε η Ολυμπιακή Ομάδα Προσφύγων για να την εντάξει στους κόλπους της, κάνοντάς την, την πρώτη πυγμάχο που αγωνίζεται υπό τη σημαία της. Τη σήκωσε περήφανα στον Σηκουάνα, θα κάνει το ίδιο στη μάχη των ημιτελικών την Πέμπτη, απέναντι στην Παναμέζα Αθέινα Μπιλόν. Όποια κι αν είναι η κατάληξη, το χάλκινο είναι εξασφαλισμένο. Στην πόλη που βρέθηκε τελικά η μητέρα της, δραπετεύοντας από το Καμερούν. Σαν να το έχει υφάνει η μοίρα.

«Η πυγμαχία είναι το σπίτι μου, η οικογένειά μου, η κολλητή μου, η αδερφή μου, ο έρωτάς μου. Μέσα στο ρινγκ είσαι μόνος, δεν μπορείς να κρυφτείς. Πρέπει να γίνεις ο προπονητής του εαυτού σου», λέει η ίδια στη Nike, ένα εκ των χορηγών της. Τα γάντια έγιναν η δική της υπερδύναμη. Ήταν ικανά να την οδηγήσουν σε δρόμους που ούτε καν φανταζόταν, έπειτα από μια τυχαία συνάντηση. Τη βοήθησαν να ανταπεξέλθει σε όλες τις δυσκολίες. Η μαγεία του αθλητισμού.