Τζανλουίτζι Μπουφόν: #ITSTIME!

«Σε όλη μου τη ζωή αποφάσιζα και αποφασίζω με την καρδιά μου. Είτε έκανα το σωστό, είτε έκανα το λάθος, η απόφαση μου είναι πάντα από την καρδιά μου», έχει πει σε συνέντευξη του. Κάπως έτσι εξηγείται και η απόφαση που πήρε το καλοκαίρι του 2006. Την ώρα που η Γιουβέντους ζούσε έναν... σεισμό που απειλούσε να την κατεδαφίσει ολοσχερώς, ο Τζίτζι ήταν ένας από αυτούς που πήρε την απόφαση να στηρίξει το οικοδόμημα. Και να αποτελέσει ένα από τα σημαντικότερα στηρίγματα για το «αύριο». Ενα «αύριο» που αναμενόταν πολύ δύσκολο και το ήξερε. «Δεν είναι καθόλου εύκολο να πας από την απονομή του Μουντιάλ στη Serie B, δε θα έχουμε εύκολο δρόμο μπροστά μας αλλά θέλω να ζήσω αυτή την εμπειρία, γιατί δε θέλω να αναρωτιέμαι για μια ζωή, αν φύγω, πώς θα ήταν αν έμενα. Το χρωστάω στη Γιουβέντους και στους οπαδούς της», ήταν τα λόγια του τότε. Ο Τζίτζι μπορούσε να πάει οπουδήποτε, κυριολεκτικά οπουδήποτε, αλλά αποφάσισε να παραμείνει στους «κλέφτες». Αποφάσισε να τσαλακωθεί, να χάσει κάποια χρόνια από την καριέρα του γιατί ήταν δεδομένο ότι θα χρειαζόταν καιρό για να επανέλθει η Γιουβέντους στο επίπεδο της, αλλά δεν το μετάνιωσε ποτέ. Εζησε πραγματικά τα χειρότερα χρόνια των Μπιανκονέρι, άκουγε το Olimpico του Τορίνο να αποδοκιμάζει τους πάντες φωνάζοντας συνεχώς «questa maglia non la meritate», έβλεπε γενικά πράγματα και καταστάσεις που δεν περίμενε ποτέ ότι θα τα δει, αλλά τα έκανε όλα αυτά με το κεφάλι ψηλά. Γιατί με την απόφαση που πήρε το 2006, όπως θα έλεγε και ο Πάβελ Νέντβεντ, ο Μπουφόν απέδειξε ότι δεν βάζει πάνω από όλα την καριέρα του αλλά το να τα έχει καλά με τη συνείδηση του. Ή με την καρδιά του!

Ενα πράγμα που απεχθάνεται, είναι να περιαυτολογεί. Σε όσες συνεντεύξεις έχει δώσει όλα αυτά τα χρόνια, σε όσες δηλώσεις ή σχόλια έκανε, ο Μπουφόν ποτέ δεν μπήκε στη διαδικασία να αποθεώσει τον εαυτό του. Ποτέ. Και η αλήθεια είναι ότι αν ήθελε, είναι από αυτούς, τους ελάχιστους, που θα είχε δικαίωμα να πει οτιδήποτε. Τελικά -και αυτό είναι το καλό- προτιμάει να τα λέει εκεί που πρέπει. Στο γήπεδο. Και τα λέει όπως πρέπει ακόμη και τώρα, με κλεισμένα τα 39 του χρόνια και οδεύοντας προς τα 40. Παραφράζοντας, όμως, το «είσαι όσο αισθάνεσαι», ο Τζίτζι «είναι όσα δείχνει στο γήπεδο». Και δείχνει πολύ νέος. Τόσο ώστε να παραμένει ο βασικός της Σκουάντρα Ατζούρα και να είναι πλέον ρέκορντμαν συμμετοχών, τόσο ώστε να σπάει ρεκόρ δεκαετιών πέρυσι κρατώντας ανέπαφη την εστία του σε δέκα ματς της Serie A, σταματώντας στα 973 λεπτά, αφήνοντας πίσω του τον Σεμπαστιάνο Ρόσι της Μίλαν από το 1993. «Ο ανταγωνιστικός πρέπει να διαψεύδει την ηλικία του», είπε πριν λίγες εβδομάδες, όταν αποθεωνόταν ξανά για την συμπλήρωση 100 αγώνων στο Champions League, έχοντας 60 clean sheets! Στο φετινό Champions League έχει δεχθεί μόλις τρία γκολ και από αυτά μόνο το ένα είναι στη φάση των νοκ-άουτ, έχει κάνει μεγάλες επεμβάσεις όποτε χρειάστηκε (Ινιέστα, Μπαπέ για παράδειγμα) και έχει αναγκάσει τους πάντες να ανοίξουν ξανά την συζήτηση για το αν θα πρέπει να πάρει την Χρυσή Μπάλα. Ο ίδιος, πάντως, έχει ξεκαθαρίσει ότι δεν το σκέφτεται καν ενώ όταν τον ρωτούν για όσα συνεχίζει να κάνει ακόμη και τώρα, απαντάει ότι «είμαι τυχερός γιατί έχω μια απίστευτη άμυνα μπροστά μου και παίζω σε μια ομαδάρα, στην οποία πρέπει να αξίζω συνεχώς ότι δικαιούμαι να είμαι βασικός». Είπαμε, δεν περιαυτολογεί ποτέ!

«Οποιος έχει κατακτήσει το Μουντιάλ, μπορεί να επιβεβαίωσει ότι είναι ένα συναίσθημα που δεν συγκρίνεται με τίποτα άλλο. Ούτε με δέκα Champions League», έχει πει ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα και... ποιοι είμαστε εμείς που θα πάμε κόντρα στον λόγο του Θεού; Ο Τζίτζι το έχει ζήσει αυτό το συναίσθημα το 2006, όταν έκανε μυθικά πράγματα οδηγώντας την Σκουάντρα Ατζούρα προς την κορυφή του κόσμου. Πέρα από αυτό, όμως, έχει κατακτήσει και όλα τα άλλα. «Εχω πάρει δέκα πρωταθλήματα με τη Γιουβέντους, ναι, δέκα και δεν ντρέπομαι να το πω. Δεν μιλάω για δικαστές και νόμους τώρα, μιλάω για τα πρόσωπα, τα χαμόγελα, τον ιδρώτα των πρωταθλητών που ήμουν δίπλα τους τότε και τα οποία έχω μπροστά μου αυτή την στιγμή», είπε μετά το 6ο σερί scudetto με τους Μπιανκονέρι φέτος και 8ο, τυπικά, στην καριέρα του. Παρεμπιπτόντως, με τα δύο που αφαιρέθηκαν λόγω Calciopoli, δηλαδή με δέκα πρωταθλήματα, ο Μπουφόν θα είχε και αυτό το ρεκόρ. Οπως έχει στη συλλογή του και τέσσερα Coppa Italia (τρία με την Γιούβε, ένα με την Πάρμα), ένα κύπελλο UEFA με τους Παρμέντσι, έξι ιταλικά Σούπερ Καπ (πέντε με την Κυρία, ένα με τους Κροτσιάτι), ή το ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα με την ελπίδων της Ιταλίας το 1996. Με λίγα λόγια, ο αρχηγός των Μπιανκονέρι και της Σκουάντρα Ατζούρα έχει κατακτήσει τα πάντα στην καριέρα του και θέλει να βάλει και το τελευταίο κομμάτι στη συλλογή του, πριν κρεμάσει τα γάντια του. Αν το κάνει, η καριέρα του θα είναι κάτι παραπάνω από μοναδική! Οπως το συναίσθημα που έζησε το 2006 στο Βερολίνο, σωστά Ντιέγκο;

Ο προπονητής της Κροτόνε, Ντάβιντε Νίκολα, έκανε πρόσφατα ένα τάμα: «Αν παραμείνουμε στη Serie A θα κάνω το Κροτόνε-Τορίνο με ποδήλατο». Το είπε και τώρα πρέπει να το κάνει. Αν ανατρέξουμε στο παρελθόν, πρόσφατο ή μακρινό, θα βρούμε δεκάδες προπονητές ή ποδοσφαιριστές που μπήκαν στη διαδικασία του τάματος, δείχνοντας έτσι πόσο πολύ θέλουν κάτι. Ο Μπουφόν, προφανώς, θέλει σαν τρελός το Champions League αλλά δεν είναι διατεθειμένος να το ζητήσει κιόλας σαν τρελός. «Θα θυσίαζες 2-3 χρόνια καριέρας ή κάτι άλλο, προκειμένου να κατακτήσεις αυτόν τον τίτλο;», είναι η ερώτηση που έχει δεχθεί αρκετές φορές και η απάντηση του είναι πάντα η ίδια, τουλάχιστον μέχρι τώρα: «Οχι. Δεν θα θυσίαζα 2-3 χρόνια, δεν θα θυσίαζα τίποτα. Αν το αξίζω, θα το κατακτήσω. Αν δεν το κατακτήσω, προφανώς δεν θα σημαίνει ότι δεν το άξιζα, ότι έπρεπε να κάνω κάτι παραπάνω». Η απάντηση του δεν προκαλεί έκπληξη σε όποιον, για οποιοδήποτε λόγο, παρακολουθεί στενά την πορεία του όλα αυτά τα χρόνια. Ο Τζίτζι είναι της λογικής πως η ζωή δεν σου χρωστάει τίποτα και το έχει πει αυτό. «Σε κανέναν δεν χρωστάει τίποτα η ζωή, ο καθένας ορίζει την μοίρα του με τις πράξεις του. Και για να είμαι ειλικρινής, η ζωή μάλλον μου έδωσε περισσότερα από όσα είχα ζητήσει», είπε πριν δύο εβδομάδες. Και πριν λίγες, σε ερώτηση Ελληνα δημοσιογράφου, για λογαριασμό της Cosmote TV, απέφυγε ξανά να κάνει προσωπική υπόθεση το θέμα Champions League: «Είναι σημαντικό και συγκινητικό και ευχαριστώ πολύ τον κόσμο για την αγάπη τους και που ζητούν να κερδίσει η ομάδα το τρόπαιο για εμένα, αλλά αυτό το τρόπαιο είναι για την Γιουβέντους και όχι για τον Μπουφόν. Πέρασα πολλά με την Γιουβέντους αλλά πρέπει πραγματικά να το αξίζουμε για να πάρουμε αυτό το τρόπαιο».

Στον ίδιο δεν αρέσει να περιαυτολογεί. Δεν πιστεύει ότι η ζωή του χρωστάει κάτι και δεν είναι διατεθειμένος να «πιέσει» την μοίρα με τάματα, όρκους και όλα τα σχετικά, προκειμένου να κατακτήσει το μόνο που του λείπει. Εμείς, όμως, μπορούμε να το κάνουμε. Μπορούμε να κάνουμε τάματα για τον Τζίτζι, προσευχές και ό,τι άλλο χρειαστεί, χωρίς και πάλι να μπορούμε να ανταποδώσουμε για όσα μας έχει προσφέρει αυτός όλα αυτά τα χρόνια. Για τους οπαδούς της ομάδας του, ή για τους συμπατριώτες του ποδοσφαιρόφιλους, ο Μπουφόν είναι ταυτισμένος με την λέξη «υπερηφάνεια». Οχι για τη δική του, την οποία έχει αποδείξει όλες φορές, αλλά για αυτή του οπαδού. Το να έχεις τον Μπουφόν στην ομάδα σου, είναι λόγος για να υπερηφάνευεσαι. Το να έχεις ζήσει όλη την καριέρα του από την αρχή μέχρι τώρα που πλησιάζει στο φινάλε, όπως γράφαμε και πριν λίγες μέρες για τον Φραντσέσκο Τότι, είναι λόγος υπερηφάνειας. Για όποιον αντίπαλο τον νίκησε ή θα τον νικήσει, είναι λόγος υπερηφάνειας. Ο Τζανλουίτζι Μπουφόν δεν είναι απλά ο καλύτερος τερματοφύλακας που έχουμε δει ή ο καλύτερος όλων των εποχών. Δεν είναι υπόδειγμα αρχηγού ή ο καλύτερος συμπαίκτης που θα μπορούσε να έχει κάποιος. Ο Τζανλουίτζι Μπουφόν, απλά, σε όλη του τη ζωή, με όλες τις επιλόγές του, απέδειξε ότι είναι αρσενικός! Και αυτό, σε ένα ποδόσφαιρο όπου όλοι λένε και ξελένε, σε ένα ποδόσφαιρο όπου τα ψώνια κυριαρχούν και καμαρώνουν κιόλας, είναι πιο σημαντικό από όλα. Σήκωσε το ρε Τζίτζαρε!