«Έχασα τα πάντα από μια λάθος διάγνωση»

Πώς θυμάσαι τα πρώτα σου βήματα στην Αγία Ελεούσα;

«Ξεκίνησα στην Αγία Ελεούσα όπως όλα τα μικρά παιδιά. Ήμουν με μια παρέα, μου λένε "πάμε να παίξουμε ποδόσφαιρο"; Ε, και πήγα! Ήταν ένας προπονητής, ο Δημήτρης Λάππας που με είδε και με ξεχώρισε τη στιγμή που εγώ πήγα να παίξω για πλάκα. Ήμουν μόλις 13 ετών, αν θυμάμαι καλά, όλα ξεκίνησαν στον χαβαλέ πάνω. Ο κύριος Λάππας μού είπε "θα βγάλει δελτίο και θα έρθεις στην ομάδα, σε πιστεύω, μου αρέσεις πολύ".

Έτσι έβγαλα δελτίο στην Αγία Ελεούσα, παρόλο που ο πατέρας μου δεν με άφηνε. Ο μπαμπάς μου με έβλεπε να έχω ταλέντο, αλλά μου έλεγε "κοίτα τα γράμματα", όπως και κάθε γονέας. Εγώ τελικά έβγαλα δελτίο, ξεκίνησα από το παιδικό και ύστερα από έναν χρόνο πήγα στην πρώτη ομάδα, που τότε ήταν στη Δ' εθνική. Στα 14,5 μου με είδε ο Λυκουρίνος, ο προπονητής της πρώτης ομάδας και με πήρε ξαφνικά μαζί του. Ήταν, όντως, πολύ όμορφο γιατί πηγαίναμε κάθε Κυριακή στο γήπεδο και βλέπαμε το αντρικό. Βρέθηκα ανάμεσα σε μεγαλύτερα παιδιά, σε άντρες και στάθηκα πάρα πολύ καλά. Ήμουν συμπαίκτης με τον Κορακάκη, ο οποίος ήταν εξαιρετικός ποδοσφαιριστής και του εύχομαι τα καλύτερα ως προπονητής, είναι πάρα πολύ καλό παιδί. Έτσι ξεκίνησε η καριέρα μου... ξαφνικά. Ο Λυκουρίνος με είδε σε ένα ματς στο "Λιούμη", στο Αιγάλεω, όπου νικήσαμε 4-0, έβαλα και τα τέσσερα γκολ εγώ.»

Έπαιζες αμυντικό χαφ ή δεξί μπακ;

«Χαφ, αλλά ο συγκεκριμένος στο πρώτο μου ματς με έβαλε δεξί μπακ. Έκανα προπονήσεις, είδε ότι μπορώ και στην πρώτη εβδομάδα με έβαλε να παίξω. Από τη Δευτέρα μέχρι την Κυριακή που παίζαμε αυτές ήταν οι προπονήσεις που είχα κάνει με την πρώτη ομάδα. Με πήρε την πρώτη εβδομάδα και με έβαλε βασικό στη Δ' Εθνική το 1995, αν δεν κάνω λάθος».

Η Αγία Ελεούσα δεν είχε πρόβλημα να σε δώσει τότε, φαντάζομαι.

«Όταν ήρθε η πρόταση από την Ξάνθη, με κάλεσε ο τότε πρόεδρος της Αγίας Ελεούσας Γιώργος Νικολαΐδης και με ρώτησε αν θα πήγαινα γιατί ήμουν μικρός. Αμέσως είπα "ναι", δεν υπήρχε περίπτωση οι γονείς μου να μου κόψουν το όνειρο και έτσι πήγα στην Ξάνθη».

Πώς είναι για ένα παιδί 16 ετών να αφήνει το σπίτι του και να πηγαίνει σε μια επαρχιακή πόλη μόνο του;

«Ξέρεις κάτι; Το πίστευα, το περίμενα αυτό. Ήταν η ζωή μου το ποδόσφαιρο, το όνειρό μου. Βλέπαμε μπάλα με το μεγαλύτερό μου αδελφό και του έλεγα "εγώ θα πάω να παίξω και θα με βλέπεις στην τηλεόραση" και με κορόιδευε, δεν το πίστευε ότι θα γίνω επαγγελματίας. Στα 16 μου ήμουν πολύ ώριμος να πάω να μείνω μόνος μου και αυτό ζήτησα και από τους γονείς μου. Στην αρχή δεν με άφηναν, είχα μεγάλη κόντρα για να πάω μόνος μου στην Ξάνθη. Είδαν όμως ότι το θέλω τόσο πολύ και ότι δεν ήταν μια... τρέλα, κάτι το ανεγκέφαλο και τους έπεισα».

Δεν το πίστευαν, ήταν πολύ δύσκολο. Και μένα ο γιος μου αν μου αν μου πει ότι θέλει να πάει να ζήσει μόνος του, στην αρχή δεν θα τον αφήσω ή θα πάω να μείνω κοντά του. Στην εποχή που ζούμε, στα 16 δεν άφηνα το γιο μου να μείνει κάπου μόνος του».

Στην Ξάνθη έμεινες τέσσερις σεζόν.

«Πήγα την περίοδο 1996-1997 και έγινα επαγγελματίας. Θυμάμαι ότι έχασα έναν μήνα από την ομάδα επειδή είχαμε ένα τουρνουά με την Εθνική Νέων, Βαλκανικούς Αγώνες. Ξεκίνησα στην προετοιμασία και ύστερα από 15 μέρες έφυγα, αλλά πήγα πολύ καλά στους Βαλκανικούς μιας και βγήκα πρώτος σκόρερ, αν και αμυντικό χαφ. Γυρίζοντας με είδαν με διαφορετικό μάτι στην Ξάνθη. Ναι μεν με πίστευαν, αλλά όταν επέστρεψα μου ο προπονητής μου, μου έδωσε την ευκαιρία να παίξω πολύ γρήγορα. Μου έλεγε "σε πιστεύω, κάνε λίγη υπομονή" και με έβαλε αμέσως σε ένα ματς Κυπέλλου με την ΑΕΚ, όπου και έκανα πολύ καλό ματς. "Αυτό ήταν, τέλος. Εσύ με μένα θα παίξεις ποδόσφαιρο", μου είπε ο Γιάρα και με έκανε πολύ χαρούμενο, είναι πολύ όμορφο να αποδέχεται έναν 16χρονο ο προπονητής του και να του λέει ότι μπορεί να σταθεί στην Α' Εθνική. Πολύ όμορφα χρόνια...».

Όλα στη ζωή σου ήρθαν πολύ γρήγορα. Πως ήταν για ένα παιδί να βλέπει ότι φτάνει στην κορυφή τόσο απότομα;

«Δεν το καταλάβαινα. Δεν είχα στο μυαλό και στη σκέψη μου κάτι άλλο πέρα από το ποδόσφαιρο. Για να μην παρεξηγηθώ, στα παιδιά που ξεκινούν τώρα την καριέρα τους και μπορεί να το κάνουν... εγώ δεν έβλεπα τη γκόμενα, το ξενύχτι, έβλεπα μπροστά μου μόνο το ποδόσφαιρο και τίποτα άλλο. Τα παιδιά σήμερα είναι πολύ διαφορετικά, σαν συμβουλή "δεν ταιριάζει τίποτα άλλο με το ποδόσφαιρο. Για να πετύχεις πρέπει να παίζεις μόνο ποδόσφαιρο και να σκέφτεσαι ποδοσφαιρικά, αλλιώς δεν μπορείς να πας μπροστά". Αν το ποδόσφαιρο είναι 1.000 μέτρα, το ταλέντο θα σε πάει μέχρι τα 100-200 από κει και πέρα είναι δουλειά. Και 'γω το έκανα γιατί το αγαπούσα, δεν μου το είπε κάποιος.

Δεν ήξερα αν έκανα το σωστό, αλλά αυτό έκανα χωρίς να μου το μάθει κάποιος. Έκανα αυτό που αγαπούσα και για να πετύχεις στο ποδόσφαιρο πρέπει να παίζεις ΜΟΝΟ ποδόσφαιρο. Δεν είπα να γίνεις καλόγερος και να μείνεις όλη μέρα σπίτι σου, αλλά δεν ταιριάζει γκόμενα, ποδόσφαιρο, ποτό με το ποδόσφαιρο. Είναι εντελώς ανόμοια πράγματα. Εγώ ήμουν μόνο ποδοσφαιριστής, μόνο αθλητής, δεν ήμουν "αλητάκος" γι αυτό και πέτυχα πολύ γρήγορα σε μικρή ηλικία. Ειδικά σήμερα στο ποδόσφαιρο πρέπει να είσαι 90% αθλητής και 10% να έχεις ταλέντο. Στο σύγχρονο ποδόσφαιρο πρέπει να είσαι πάνω απ' όλα αθλητής και μετά όλα τ' άλλα».

Κεφάλαιο Ολυμπιακός. Πώς ξεκίνησε το ταξίδι;

«Στον Ολυμπιακό μεταγράφηκα στα 20 μου. Τα τέσσερα χρόνια μου στην Ξάνθη πέρασα πραγματικά πολύ ωραία, είναι ομάδα που βοηθάει τους μικρούς να εξελιχθούν και σ' αυτό το σωματείο αξίζουν συγχαρητήρια για το ότι πρέπει ένα άγνωστο παιδί και τον κάνει γνωστό ποδοσφαιριστή. Από την Ξάνθη φεύγεις και είσαι έτοιμος να πλαισιώσεις την Εθνική ή μια μεγάλη ομάδα της Ελλάδας, αν και την Ξάνθη την κατατάσσω στις μεγάλες ομάδες με όλο αυτό που έχει δημιουργήσει. Όποιος φεύγει από εκεί έχει παίξει και έχει αποδείξει ότι μπορεί να σταθεί στο υψηλότερο επίπεδο.

Ύστερα απ' αυτά τα τέσσερα υπέροχα χρόνια, ήρθε η μεταγραφή μου στον Ολυμπιακό, το οποίο ήταν το όνειρό μου. Για κάθε ποδοσφαιριστή αποτελεί όνειρο να μεταγραφεί στον Ολυμπιακό. Ήταν να πάω το 1999, μιας κι ο Μπάγεβιτς με είχε προτείνει. Μου είπαν να κάτσω έναν χρόνο ακόμη στην Ξάνθη για να πάρω παιχνίδια και έτσι πήγα το 2000».

Όταν έμαθες στα 19 σου ότι σε θέλει ο Ολυμπιακός πώς ένιωσες;

«Με κάλεσε ο Πανόπουλος στο γραφείο του και μου είπε "σε θέλει ο Ολυμπιακός αλλά από του χρόνου για να πάρεις παιχνίδια". Ε, το δέχτηκα γιατί από τη στιγμή που το λέει αυτό ο Μπάγεβιτς, απλά δεν μπορείς να πεις κάτι άλλο, πέρα από υπομονή. Εγώ φοβόμουν, κάτι που πάντα το είχα, ότι του χρόνου ή αύριο μπορεί στο ποδόσφαιρο να μην είσαι καλά».

Το φανταζόσουν ποτέ ότι θα παίξεις στους πρωταθλητές Ελλάδας;

«Όχι δεν το φανταζόμουν ποτέ! Απλά, πίστευα ότι θα γίνω επαγγελματίας και θα παίξω Α' Εθνική. Δεν το είχα βάλει στο μυαλό μου, όμως, ότι θα πάω στον Ολυμπιακό. Όταν είχα πάει στην Ξάνθη και τους αντιμετώπισα τους ξεχώρισα και είπα "θέλω να παίξω εκεί". Μικρός όμως δεν είπα "θα παίξω στον Ολυμπιακό, απλά Α' Εθνική"».

Αυτό το αισθανόσουν πάντα;

«Ένιωθα πως ό,τι είναι να κάνεις, κάνε το σήμερα, δεν πρέπει να το αφήνεις για αύριο και αν μπορείς να κάνεις μεταγραφή σήμερα, τότε να την κάνεις σήμερα. Ό,τι πρόταση έχεις σήμερα, κοίτα να την αρπάξεις γιατί αύριο μπορεί να μη ζεις, έτσι το έβλεπα και γι αυτό φοβόμουν πάντα τους τραυματισμούς».

Στις πρώτες στιγμές σου στον Ολυμπιακό, μίλησες με τον Λούβαρη;

«Όταν πήγα στον Ολυμπιακό, ενώ ήμουν επιλογή του Μπάγεβιτς, ήταν ο Ματζουράκης. Οι πρώτες κουβέντες μου ήταν με το Γιώργο Λούβαρη, δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψω το πως ένιωθα. Ήξερα το που πηγαίνω και το πόσο δύσκολο είναι να παίξεις στον Ολυμπιακό, που είχε εξαιρετικούς ποδοσφαιριστές. Όμως και πάλι πίστευα ότι θα παίξω και θα καθιερωθώ γιατί είχα εμπιστοσύνη στον εαυτό μου, στον Χρήστο».

Τι ήταν αυτό που σε έκανε να ξεχωρίζεις;

«Έμπαινα στον αγωνιστικό χώρο και έπαιζα αυτό που μου ζητούσε ο προπονητής μου, ήμουν πολύ πειθαρχημένος. Είχα και το ταλέντο, γιατί χωρίς αυτό δεν μπορείς να παίξεις, πόσω μάλλον στον Ολυμπιακό. Το δύσκολο δεν είναι να πας σ' αυτήν την ομάδα. Και 'γω πήγα όπως κι άλλοι επίσης. Το παν είναι να σε αποδεχτούν ως ποδοσφαιριστή του Ολυμπιακού. Δεν είναι δύσκολο να πας σε μεγάλη ομάδα. Όταν είσαι καλός παίκτης θα σε κοιτάξουν οι μεγάλες ομάδες και θα πας αλλά εκεί πρέπει να αποδείξεις πράγματα και να παίξεις».

Πόσο δύσκολο ήταν για σένα να σε αποδεχτούν τα «μεγάλα» ονόματα;

«Ο Ολυμπιακός τότε είχε τους καλύτερους Έλληνες ποδοσφαιριστές. Όμως, μέσα από την προπόνηση και τον χαρακτήρα που δείχνεις και στα αποδυτήρια και στο γήπεδο, σε αποδέχονται ή δεν σε αποδέχονται. Πιστεύω ότι έκανα σωστά τη δουλειά μου, δίνοντας τα πάντα. Και εξωγηπεδικά θεωρώ ότι δεν έδωσα δικαίωμα ποτέ, ήμουν καλό παιδί. Έδειξα και τον ποδοσφαιρικό μου χαρακτήρα και τον "Χρήστο". Ποτέ μου δεν δημιούργησα πρόβλημα».

Πως θυμάσαι το πρώτο σου ματς με τον Ολυμπιακό; Είχες σκοράρει σε ένα ματς με τον Εθνικό Αστέρα;

«Θυμάμαι ότι το πρώτο ματς μου στο Champions League ήταν στη Βαλένθια, χάσαμε 2-1. Δεν... υπάρχει αυτό. Όταν μου ανακοίνωσε ο προπονητής ότι θα παίξω και μπήκα μέσα στο "Μεστάγια" έπαθα σοκ, τα είχα... χάσει. Είναι στιγμές που δεν τις ξεχνάς ποτέ, έχουν χαραχτεί στο μυαλό και στην ψυχή σου. Τα ματς του Champions League τα θυμάσαι ένα-ένα, δεν φεύγουν ποτέ. Τότε νιώθεις ποδοσφαιριστής, όταν παίζεις στον Ολυμπιακό που αναγνωρίζει. Έχω παίξει στο υψηλότερο σκαλί αλλά το Champions League είναι η καλύτερη διοργάνωση που υπάρχει. Στο πρωτάθλημα δεν θυμάμαι, αλλά είμαι βέβαιος ότι είχα βάλει γκολ».

Ο πιο δύσκολος παίκτης που αντιμετώπισες;

«Ήταν πολλοί. Δεν μπορώ να πω ποιος ήταν ο πιο δύσκολος ή αυτός που με έφερε σε δύσκολο βράδυ. Γενικά, ο Ολυμπιακός έπαιξε με πάρα πολύ δυνατές ομάδες, αντιμετώπισα πολύ καλούς ποδοσφαιριστές και πολύ καλές ως σύνολο. Παίξαμε με τη Μάντσεστερ του Φέργκιουσον, που όλοι ξέρουμε τί παίκτες είχε. Ήμουν τυχερός, έχω ζήσει πάρα πολύ ωραία πράγματα μέσα από ποδόσφαιρο. Εύχομαι σε κάθε παιδί που ξεκινάει τώρα την καριέρα του να ζήσει ανάλογες στιγμές. Τότε νιώθει ποδοσφαιριστής, όπως είπα. Ευχαριστώ τον Θεό, που "χαράμισα" τα χρόνια μου, χάνεις πολλά από την ζωή σου για να είσαι σωστός ποδοσφαιριστής και να παίξεις ποδόσφαιρο».

Μιλάς για την τύχη. Είχες όμως και μια τεράστια ατυχία, που κανένας ποδοσφαιριστής δεν θέλει να ζήσει.

«Τεράστια ατυχία... Το 'χω πει πάρα πολλές φορές και θα πρέπει πλέον να το καταλάβει ο κόσμος. Θα το πω άλλη μία φορά και ειλικρινά θα είναι τελευταία, δεν θα αναφερθώ ξανά στον τραυματισμό μου: Δεν είχα τραυματισμό, μου το παρουσίασαν ως τραυματισμό, εγώ είχα κάταγμα κοπώσεων από το 1996! Από το 1995 μέχρι και το 2003 που τραυματίστηκα είναι 8 σεζόν. Οκτώ σεζόν σερί έπαιξα σε ματς με την ομάδα μου, με τη μεικτή, με τις εθνικές, την Ξάνθη, τουρνουά... Ε, τον 8ο χρόνο ο οργανισμός μου έβγαλε ένα κάταγμα κοπώσεως. Εκείνη την εποχή, ο τότε γιατρός στον Ολυμπιακού, Γιώργος Παπαγιαννόπουλος, δεν το είδε για κάταγμα κοπώσεως, έκανε λάθος διάγνωση. Το πρόβλημα ήταν στη φτέρνα, εκεί που μας χτυπάει το παπούτσι. Εκεί ακριβώς έβγαλα κάταγμα κοπώσεως. Έκανα μαγνητική και μού είπαν ότι έχω βγάλει ένα οστεόφυτο.

Ο γιατρός μου είπε ότι θα κάνω κάποιες ενέσεις για να βγάλω το δύσκολο πρόβλημα που είχαμε και στη συνέχεια θα έπρεπε να κάνω ένα μικρό χειρουργείο για να μου το καθαρίσουν. Ο γιατρός του Ολυμπιακού ήταν, ποιον να εμπιστευτώ; Όντως, έπαιξα πέντε ματς με πέντε ενέσεις και μετά σταμάτησα για να κάνω θεραπείες ώστε να γίνω καλά. Το πόδι, όμως, δεν περνούσε και μπήκα στο χειρουργείο για να κάνω το οστεόφυτο, αφού αυτό είχε πει ότι ήταν και βγαίνοντας από το χειρουργείο έπαθα μόλυνση.

Από εκεί ξεκίνησαν όλα τα προβλήματά μου. Από τη μόλυνση έμεινα τόσο καιρό έξω. Δηλαδή, από ένα κάταγμα κοπώσεως που θα έβαζα μία μπότα 2-3 μήνες, έχασα 2,5 χρόνια από το ποδόσφαιρο. Και έχασα τη ζωή μου όλη. Έχασα ευρωπαϊκό, μεταγραφή, έχασα τα πάντα».

Το επόμενο βήμα μετά τον Ολυμπιακό ποιο θα ήταν, αν δεν υπήρχε ο τραυματισμός;

«Ήταν μια μεταγραφή στην Ευρώπη. Ήθελα να πάω στην Αγγλία, ποιος δεν θα ήθελε! Ήθελα και πίστευα ότι μπορώ να αντεπεξέλθω στους ρυθμούς αυτούς».

Ισχύει ότι υπήρξε πρόταση από τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ;

«Ναι, ισχύει. Υπήρξε επίσημη πρόταση από τη Μάντσεστερ, απ' ότι μου χε πει και μένα ο μάνατζερ μου, αλλά ο κ. Κόκκαλης είπε "δεν τον πουλάω". Είχαμε παίξει τότε με την Εθνική στο "Ολντ Τράφορντ" το 2-2, είχα παίξει μπακ και είχα πάει πολύ καλά. Νομίζω ότι εκείνη την εποχή, σχεδόν ταυτόχρονα, είχε τραυματιστεί ο Νέβιλ και ήμουν μέσα στους 2-3 που ήθελε για αντικαταστάτη του. Τελικά είπε "θα πάρω τον Πατσατζόγλου" και όντως ήρθαν στην Ελλάδα, συναντήθηκαν με ανθρώπους του Ολυμπιακού αλλά ο Κόκκαλης δεν έδινε γενικά ποδοσφαιριστές».

Εσύ φαντάζομαι ήθελες να πας.

«Ε, ποιος δεν θα ήθελε να πάει στη Μάντσεστερ»!

Υπήρξε και ενδιαφέρον από τους Γκάλαξι σε μια εποχή που ακόμη η Αμερική δεν είχε ξεκινήσει να επενδύει στο ποδόσφαιρό της;

«Υπήρξε ενδιαφέρον από την Αμερική, που ακόμη δεν ήταν γνωστή για το ποδόσφαιρό της. Μου το είχαν πει αλλά δεν ξέρω αν ήταν αληθινό. Πάντως, εγώ ακόμη και να ίσχυε η πρόταση, δεν θα πήγαινα. Ήμουν 22 ετών, έπαιζα Champions League και θα πήγαινα στην Αμερική, που ακόμη ήταν άγνωστη. Βέβαια, αν ίσχυαν τότε τα σημερινά δεδομένα θα πήγαινα μπουσουλώντας».

Είπες «τα παρατάω»;

«Όχι ποτέ παρόλο που οι γιατροί μου είπαν ότι είναι πολύ δύσκολο και παρά τα συνεχόμενα χειρουργεία».

Είχες κοντά σου και έναν άνθρωπο από τον Ολυμπιακό, το Βαγγέλη Καννέλο όταν είχες πάει στο εξωτερικό για μία επέμβαση.

«Ο Βαγγέλης είναι ένα εξαιρετικό παιδί, του είχα τεράστια εμπιστοσύνη και όταν μου είπε ο Ολυμπιακός να διαλέξω ποιον θέλω μαζί μου, επέλεξα αυτόν .Ο Ολυμπιακός ήταν κοντά μου σ' όλο αυτό, δεν έχω κανένα παράπονο».

Αφήνουμε πίσω τον τραυματισμό. Επιστρέφεις και κάνεις την καλύτερή σου σεζόν.

«Δεν δέχομαι εγώ από επαγγελματία ποδοσφαιριστή να μην παίζει και να μην δουλεύει για τον εαυτό του έξτρα, ώστε να είναι έτοιμος όταν τον χρειαστεί η ομάδα. Ο Τσόρι είναι ένας εξαιρετικός ποδοσφαιριστής, αλλά όταν τον χρειάστηκε η ομάδα ήταν σα να μην έπαιζε. Εγώ δούλεψα πάρα πολύ για να είμαι έτοιμος και να μπω στον αγωνιστικό χώρο. Δεν ήθελα να γυρίσω και να με λυπούνται. Είχα βάλει στο μυαλό μου ότι πρέπει να γυρίσω καλύτερος απ' όσο ήμουν. Έφευγα από το σπίτι μου 8-9 το πρωί και γυρνούσα το βράδυ από διπλές προπονήσεις. Έκανα τα πάντα για να γυρίσω έτοιμος. Ήθελα να μπω και να λένε "γύρισε"».

Πώς θυμάσαι την επιστροφή σου;

«Μπήκα σε ένα ματς για λίγα λεπτά και το πρώτο μου παιχνίδι ως βασικός το ξεκίνησα με τον ΠΑΟΚ μέσα στο Καραϊσκάκη που έβαλα και το γκολ. Αυτό ήταν το ματς που πιστεύω ότι αποτέλεσε την αρχή στην καριέρα μου μετά το πρόβλημα με τον τραυματισμό. Ο Σόλιντ με αποδεχόταν ως ποδοσφαιριστή, αλλά θα μπορούσα να παίξω 6 μήνες νωρίτερα απ' όταν μπήκα. Ο Σόλιντ με άφησε πίσω, γιατί από το καλοκαίρι που ξεκίνησα την προετοιμασία και του έδειχνα ότι είμαι έτοιμος, δεν με έβαζε. Φοβόταν ότι δεν θα είμαι έτοιμος, πήγαινα και του έλεγα "γιατί δεν παίζω"; Ε, κάποια στιγμή αποδέχτηκα ότι δεν θα παίξω, κάτι που του ήρθε αργότερα και το έκανε. Του έδειξα ότι είμαι έτοιμος, υγιέστατος και με έβαλε στην ομάδα».

Δεν ήταν μόνο ο Λεμονής, αλλά κι οι ποδοσφαιριστές και τα αποδυτήρια. Μια ομάδα αν δεν δέσει και δεν έχει καλά αποδυτήρια δεν γίνεται τίποτα, δεν μπορεί να προχωρήσει. Και αυτό που είδα στην στον Ολυμπιακό την χρονιά που πέρασε, είναι ότι δεν ήταν ομάδα, αυτό διέκρινα από την εμπειρία μου. Μπορεί να φταίει ότι άλλαξαν και τέσσερις προπονητές, τέσσερις διαφορετικές φιλοσοφίες. Είναι πολύ δύσκολο για έναν παίκτη να πρέπει να προσαρμοστεί σε τέσσερα διαφορετικά "θέλω" μέσα σε μια χρονιά. Δεν ήταν ομάδα, δεν ήταν καλά».

Άξιζε να τελειώσει την χρονιά ο Λεμονής τη σεζόν που κάνατε τα διπλά στο Champions League;

«Βεβαίως, η πορεία του έδειξε ότι έπρεπε να μείνει στην ομάδα. Ο Ολυμπιακός, όμως, είναι πολύ δύσκολη ομάδα, πάρα πολύ δύσκολη ομάδα. Η γνώμη μου είναι ότι έπρεπε να μείνει. Για τη στιγμή που ήρθε τώρα στην δεν γινόταν ο Λεμονής να βγάλει το μαγικό ραβδάκι, έδειχνε ότι η ομάδα έχει πρόβλημα. Έπρεπε να τον αφήσουν, να φτιάξει τη δική του ομάδα, με τους δικούς του ποδοσφαιριστές και να τον κρίνουμε. Δεν γίνεται να τον κρίνουμε μέσα σε 1 - 1,5 μήνα. Θα ήταν άδικο».

Όνειρο το γκολ στη Βρέμη;

«Στη Βέρντερ Βρέμης, μια μέρα πριν το ματς, μπαίνοντας στο γήπεδο για να κάνουμε προπόνηση έβλεπα και ένιωθα ότι θα νικήσουμε. Πήγα και το είπα στο Λεμονή. Όπως αλλάζει του χτυπάω την πόρτα και του λέω αν με χρησιμοποιήσεις θα βάλω γκολ και θα νικήσουμε". Και μου απαντάει ο Λεμονής: "Φύγε, πάμε για προπόνηση, αύριο παίζεις. Γιατί να μην παίξεις; Και το είπα και στον Άντζα και γελούσε».

Ισχύει ότι ο Ρεχάγκελ είχε πει ότι ακόμη κι αν μπορούσες να περπατήσεις θα σε έπαιρνε στην αποστολή για την Πορτογαλία;

«Ναι, ισχύει. Ήταν ένας προπονητής ακόμη που με πίστεψε. Από τον Ρεχάγκελ έχουμε κερδίσει όλοι, όχι μόνο εγώ. Όλοι οι παίκτες της Εθνικής, μα όλοι, οφείλουν την καριέρα τους στον Ρεχάγκελ. Όλοι τους. Γιατί μας πίστεψε πάρα πολύ, μας έβαλε στο μυαλό ότι μπορούμε να κερδίσουμε τους πάντες και όντως αυτό κάναμε για να κατακτήσουμε το Ευρωπαϊκό και αυτό το οφείλουμε σ' αυτόν τον άνθρωπο. Χρωστάμε ένα "ευχαριστώ" στον Ρεχάγκελ».

Η Εθνική μπορεί να ζήσει ξανά ανάλογες επιτυχίες;

«Δεν ξέρω, δεν είμαι Θεός για να το ξέρω αλλά εύχομαι να ζήσει ξανά τις επιτυχίες που είχε η ομάδα του Ρεχάγκελ».

Από τους προπονητές που είχες, ποιος ήταν ο καλύτερος που συνεργάστηκες;

«Έχω κάνει με πολύ καλούς προπονητές στον Ολυμπιακό. Όλα μου τα χρόνια υπήρξαν πολύ καλοί. Αυτός που μας είχε κάνει εντύπωση, σε όλους μας και όχι επειδή πήγε στην Μπαρτσελόνα τώρα είναι ο Ερνέστο Βαλβέρδε. Ήταν εξαιρετικός στον τρόπο που μας μετέφερε τη φιλοσοφία του, απλά "δεν υπήρχε". Από το πρώτο λεπτό που μας μιλούσε για το ποδόσφαιρο μέχρι και το τελευταίο ήταν όλα πολύ διαφορετικά. Αυτός πίστευε ότι θα πάει πολύ ψηλά γιατί οι γνώσεις του πάνω στο ποδόσφαιρο και φαινόντουσαν και το πίστευε. Ήθελα από την ομάδα του να δίνει πάντα το 100% στον αγωνιστικό χώρο. Είμαι πολύ τυχερός που έκανα δύο σεζόν με τον Βαλβέρδε προπονητή».

Η γνώμη σου για Ζιοβάνι και Ριβάλντο;

«Θέλετε τη δική μου γνώμη για τον Ζιοβάνι και τον Ριβάλντο; Είναι δυνατόν; Μιλάμε για παγκόσμιους ποδοσφαιριστές. Εξαιρετικοί παίκτες και άνθρωποι».

Τι σου έχει μείνει απ' αυτούς τους δύο;

«Μακάρι αυτό που έβλεπα από αυτούς τους δύο να τα έκανα και εγώ, αλλά αυτό δεν γίνεται. Την τεχνική τους κατάρτιση δεν μπορείς να την αποκτήσεις, δεν γίνεται να μπεις μέσα στον αγωνιστικό χώρο και να πεις "θα κάνω ό,τι κι αυτοί". Αυτό είναι χάρισμα από τον Θεό, αλλά αυτά που κερδίσαμε είναι από τον χαρακτήρα και τον επαγγελματισμό τους. Είχαν παίξει εκεί που είχαν παίξει και ήταν απλοί άνθρωποι, όπως κι ο Καρεμπέ. Ένας εξαιρετικός άνθρωπος και επαγγελματίας, μιλάμε για άνθρωπο που του βάζεις 10 με τόνο, όπως και στον Ζιοβάνι».

Ο Ριβάλντο;

«Ο Ριβάλντο ήταν ένας εξαιρετικός παίκτης, ένα απίστευτο ταλέντο αλλά σαν χαρακτήρας ήταν πολύ πιο κλειστός, δεν είχαμε τόσο μεγάλη επαφή, δεν βγαίναμε, δεν κάναμε αστεία. Με τον Ζιοβάνι ήμασταν πιο κοντά και γι αυτό στην Ελλάδα πιο πολύ αναφέρουν τον Ζίο και όχι τον Ριβάλντο. Ειλικρινά, ήταν όλοι εξαιρετικοί... ο Ζιοβάνι, ο Ριβάλντο, ο Καρεμπέ και πέρασε από τον Ολυμπιακό ένα εξαιρετικό ταλέντο όπως ο Τουρέ. Από την πρώτη μέρα που ήρθε, τον ξεχωρίσαμε. Είπαμε "είναι ποδοσφαιρικό φαινόμενο, δεν θα μείνει έναν χρόνο στον Ολυμπιακό, θα φύγει και θα παίξει σε μεγάλη ομάδα". Από τις πρώτες μέρες έκανε τη διαφορά».

Κλείνει το κεφάλαιο «Ολυμπιακός» και ανοίγει αυτό της Ομόνοιας. Πώς προέκυψε η προοπτική της Κύπρου;

«Ο Ολυμπιακός μου έκανε πρόταση να μείνω αλλά τα χρήματα δεν ήταν αυτά που περίμενα. Ο μάνατζερ μου ο Γιώργος Κολοβός μου είχε φέρει μια εξαιρετική πρόταση από την Καϊσέρισπορ. Είχαν έρθει οι άνθρωποι της ομάδας στο ματς με την Μπενφίκα στο Καραϊσκάκη, όπου είχα κάνει εξαιρετικό ματς, είχα σκοράρει κιόλας.

Μου είχαν φέρει την πρόταση στα χέρια, την οποία δεν θα υπέγραφα ποτέ αν δεν μιλούσα πρώτα με τον Ολυμπιακό γιατί με στήριξε πάρα πολύ στα δύσκολα μου χρόνια. Η πρόταση όμως ήταν πολύ χαμηλή, σε σχέση με το τετραετές κλειστό που μου πρόσφεραν οι Τούρκοι. Είχα πάρει απόφαση να πάω εκεί. Ξαφνικά ο Λεμονής πήγε στην Ομόνοια, με πήρε τηλέφωνο και με πίεσε να πάω εκεί, η γυναίκα μου επίσης με πίεσε να μην πάω στην Τουρκία γιατί της είχαν παρουσιάσει μια κατάσταση που θα μας έκανε πολύ δύσκολη τη ζωή. Εγώ ήθελα να πάω στην Καϊσέρισπορ αλλά η γυναίκα μου με επηρέασε πάρα πολύ. Είχα το προαίσθημα να πάω εκεί, αλλά για το λόγο που είπα, δεν πήγα. Και κακώς δεν το έκανα. Όσες φορές λειτουργούσα με το ένστικτό μου, μου έβγαινε σε καλό. Η μόνη φορά που δεν το έκανα αυτό ήταν με την Ομόνοια και δεν μου βγήκε σε καλό».

Επέστρεψες στην Ελλάδα και βρήκες συμβόλαιο στην ομάδα της ΑΕΚ που είχε το τελευταίο τόσο ποιοτικό ρόστερ.

«Υπήρχαν εξαιρετικοί ποδοσφαιριστές. Ομάδα με Λυμπερόπουλο, Γκέντζογλου, Λεονάρντο, Ντιόπ, Καράμπελα... αλλά πολύ κακό σύνολο. Στα αποδυτήρια ήμασταν ξένοι. Οι Έλληνες από τη μία πλευρά, οι ξένοι από την άλλη. Αυτό που είπα και για τον περσινό Ολυμπιακό. Υπήρχαν εξαιρετικοί παίκτες, αλλά ποτέ δεν γίναμε ομάδα».

Τα καλύτερα αποδυτήρια, λοιπόν, τα έζησες επί Λεμονή;

«Ναι, "δεν υπήρχαν" αυτά τα αποδυτήρια. Αυτά ήταν και μπορεί να φανώ και λίγο χαζός αλλά στην προοδευτική αυτό που ζήσαμε δεν το μετάνιωσα καθόλου. Έφευγα από την Χαλκίδα να πάω για προπόνηση να πάω για προπόνηση και ήμουν τόσο χαρούμενος, τόσο ευτυχισμένος από το ότι γελούσα πριν φτάσω. Αυτό φαίνεται από το αποτέλεσμα: σε 20 ματς κάναμε 1 ήττα. Αυτό λέει πολλά σε όποιον ξέρει ποδόσφαιρο. Αυτή η ομάδα αν έμενε όπως ήταν με 2-3 προσθήκες και με έναν καλό προπονητή, θα βγαίναμε φέτος. Αυτό που μας έκανε ο Ανδράλας, που μας έκανε να τον αποδεχτούμε και να γίνουμε ομάδα δεν είναι εύκολο. Εύχομαι αυτό που έζησα στην Προοδευτική να το ζω κάθε χρόνο όπου παίζω».

Τι λείπει από τη σημερινή ΑΕΚ για να «χτυπήσει» τον Ολυμπιακό;

«Δεν μπορώ να πω ακριβώς τί λείπει. Οι ομάδες γενικά πρέπει να παίρνουν καλούς, ταλαντούχους ποδοσφαιριστές γιατί είναι καλύτερο για το πρωτάθλημα και το ποδόσφαιρό μας. Εύχομαι η κάθε ομάδα να πάρει όσο το δυνατόν καλύτερους παίκτες για να φτιάξουν ένα πιο ανταγωνιστικό πρωτάθλημα. Να ανέβει ο ανταγωνισμός και να δυναμώσουν στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Φυσικά να στραφούν στα Ελληνόπουλα, υπάρχει μεγάλο ταλέντο. Το βλέπουμε κάθε χρόνο. Οι καλύτεροι Έλληνες παίζουν στο εξωτερικό, άρα υπάρχει ταλέντο. Ήμαρτον με αυτό που γίνεται με τους ξένους. Να έρθει, ναι, ένας ξένος αλλά να είναι καλός να βοηθήσει και τον Έλληνα».

Σε είδαμε πέρυσι να παίζεις στην Προοδευτική.

«Ναι έπαιξα στη Γ' εθνική με την Προοδευτική. Εκεί είδα μια εξαιρετική ομάδα, με εξαιρετικούς ποδοσφαιριστές και εξαιρετικό ταλέντο. Ας στραφούν οι ομάδες από τις πρώτες κατηγορίες σ' αυτά τα παιδιά κι ας μην παίρνουν μέτριους ξένους. Να κοιτάξουν τους Ελληνες στη Γ' εθνική που υπάρχει πολύ ταλέντο. Να δοθεί μία ευκαιρία σ' αυτά τα παιδιά.

Το ποδόσφαιρο είναι η ζωή μου όλη, θέλω να πεθάνω μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Και φέτος θα παίξω, θα με δείτε με την ομάδα του Άγιου Ιερόθεου. Θα βγω από τον αγωνιστικό χώρο μόνο αν βρεθεί ένας πρόεδρος, με πιστέψει και μου πει "γίνε προπονητής"».

Ο ανιψιός σου, ο Βασίλης Πατσατζόγλου που παίζει στον Πανιώνιο έχει ταλέντο;

«Δεν είναι ακριβώς ανιψιός μου, είναι σαν γιος μου. Τον αισθάνομαι σαν παιδί μου, μεγαλώνει σπίτι μου, με τα παιδιά μου και γι αυτό λέω ότι είναι γιος μου. Εχει πολύ ταλέντο, είναι πάρα πολύ επαγγελματίας, αλλά στο ποδόσφαιρο πρέπει να έχεις και τύχη. Είχε ακουστεί πέρυσι ότι τον κοιτάζει ο Ολυμπιακός και μετά από λίγο υπέστη ρήξη πρόσθιου χιαστού. Τώρα έχει επανέλθει, είναι πάρα πολύ καλά και πιστεύω να του δοθεί η ευκαιρία

Ο Πανιώνιος τα τελευταία χρόνια δείχνει ότι προσέχει τα ταλέντα και αυτός που αξίζει κάνει τη μεταγραφή και πάει πιο ψηλά. Εύχομαι να είναι κι αυτός μέσα σ' αυτά ταλέντα αλλά χωρίς δουλειά δεν γίνεται τίποτα. Όμως δεν τον φοβάμαι, τον πιστεύω πολύ».

Πως βίωσες το άγχος συμπαικτών σου που υπήρχε πρόβλημα στις πληρωμές; Δεν αναφέρομαι μόνο στην Προοδευτική.

«Εδώ δεν πληρώνουν στην Α' εθνική. Το δεν πληρώνω υπάρχει μόνο στην Ελλάδα. Εκμεταλλεύονται τους ποδοσφαιριστές μέχρι αηδίας».

Είσαι έτοιμος;

«Έχω πάρει το δίπλωμα C για τις ακαδημίες, δεν έχω χρόνο να πάω να βγάλω το UEFA B - πιστεύω ότι θα πάω όμως. Μ' αρέσει η προπονητική».

Έχεις ζήσει τόσα σπουδαία ματς. Το Ιωνικός-Προοδευτική πως το είδες;

«Πήγα στην Προοδευτική Πέμπτη και Κυριακή έπαιξα το πρώτο μου ματς στη Νίκαια με τον Ιωνικό. Μου έλεγαν θα έχεις άγχος οι συμπαίκτες μου και έλεγα "τι λένε"; Αλλά όντως, έτσι ήταν. Μου έκαναν πλάκα. Έπαθα σοκ με την ατμόσφαιρα και το πάθος που υπάρχει. Σ' αυτά τα ματς προετοιμάζεις τον εαυτό σου».

Τι κρατάς και τι αφήνεις από την καριέρα σου;

«Δεν αφήνω τίποτα, τα κρατάω όλα. Δεν μετανιώνω για τίποτα. Από το ποδόσφαιρο μόνο πήρα. Ακόμη και από τον "τραυματισμό" μου κάτι κέρδισα, για κάποιο λόγο μου τον έστειλε ο Θεός».