Αργεντινή 1986: Το Μουντιάλ του Μαραντόνα

Δεκαετία 80' στην Αργεντινή. Μια χώρα προσπαθούσε να επουλώσει τις πληγές της από τον πόλεμο των Φώκλαντ, την ώρα που η στρατιωτική δικτατορία του Χόρχε Βιδέλα είχε φέρει την χώρα στα πρόθυρα της οικονομικής καταστροφής. Ο νέος Πρόεδρος της χώρας, Ραούλ Αλφοσίν, προσπαθούσε να αποβάλει ό,τι θύμιζε την δικτατορία και να επαναφέρει ξανά την εμπιστοσύνη μεταξύ του κράτους και των πολιτών. Ανάλογη προσπάθεια ακολούθησε και η εθνική ομάδα ποδοσφαίρου, η οποία προσπάθησε να εξιλεωθεί στα μάτια του κόσμου για την εκκωφαντική αποτυχία του Μουντιάλ του 1982.

Ο θιασώτης του φαντεζί ποδοσφαίρου, Λουίς Σέζαρ Μενότι, είχε δώσει τη θέση του στον Κάρλος Μπιλάρδο, έναν άνθρωπο που έβαζε το αναγκαίο πάνω από το όμορφο και που έβλεπε τη νίκη ως αυτοσκοπό. Το 1983, είναι που ο Μπιλάρδο παίρνει την απόφαση να χτίσει την Εθνική Αργεντινής γύρω από τον Ντιέγκο Μαραντόνα. Έτσι, το 1983 ταξιδεύει στην Βαρκελώνη για να δώσει στον «Ντιεγκίτο», ο οποίος εκείνη την εποχή ανάρρωνε από ηπατίτιδα το περιβραχιόνιο του αρχηγού. Ο Μαραντόνα ήταν μόλις 23 ετών, αλλά ο Μπιλάρδο είχε πάρει την απόφαση πως στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1986 ο Pibe d' Oro θα ήταν ο ηγέτης της ομάδας.

Αυτή ήταν η πρώτη από τις πολλές αλλαγές που ετοίμαζε ο Μπιλάρδο και που στο τέλος, θα έφερναν το Παγκόσμιο Κύπελλο. «Θυμάμαι υπήρχαν πολλά άρθρα που ασκούσαν κριτική στον Ντιέγκο πριν το Μουντιάλ, επειδή τον έκαναν αρχηγό στην θέση του Πασαρέλα. Πολλά άρθρα έλεγαν ότι δεν θα έπρεπε να βρίσκεται καν στην αποστολή μετά τα όσα έγιναν το 1982 στην Ισπανία και πως ο Μαραντόνα ήταν μια αποτυχία για την Εθνική. Μου έλεγαν πως ο Μποκίνι είναι καλύτερος, αλλά παρέμενα σιωπηλός. Όταν τα έμαθε ο Ντιέγκο μου είπε: "Κοίτα είμαστε μόνοι μας σε αυτό (σ.σ.: το τουρνουά)". Και είδατε μετά από λίγο το αποτέλεσμα», δήλωνε χρόνια αργότερα ο Μπιλάρδο.

Ως μαθητής του Οσβάλδο Σουμπέλδια της Εστουδιάντες, ο Μπιλάρδο αποφασίζει να αφήσει στην άκρη το φαντεζί και ελκυστικό ποδόσφαιρο του Μενότι και να πορευτεί με ένα αναχρονιστικό 3-5-2 με δύο στόπερ και λίμπερο, ένα σύστημα που εξέπληξε όλους στο Μεξικό, αλλά παράλληλα ήταν τόσο πετυχημένο που τέσσερα χρόνια αργότερα, στο Μουντιάλ του 90', το υιοθέτησαν σχεδόν όλες οι ομάδες.

Το σύστημα του ήταν φουλ αμυντικό με 7 από τους 11 της ενδεκάδας να έχουν πρωταρχικό ρόλο το να είναι άριστοι στα αμυντικά τους καθήκοντα και ταυτόχρονα, έναν και μόνο σκοπό: Να προστατέψουν το μεγάλο όπλο της «αλμπιτσελέστε», Ντιέγκο Μαραντόνα.

Μπροστά από τον τερματοφύλακα Πούμπιδο υπήρχαν οι δύο στόπερ Χοσέ Λουίς Μπράουν και Λουίς Κουτσιούφο με λίμπερο τον Όσκαρ Ρουτζέρι. Ο Σέρχιο Μπατίστα ήταν το αμυντικό χαφ με τους Ενρίκε και Μπουρουσάγα εσωτερικούς μέσους να έχουν ως προτεραιότητα το μαρκάρισμα των αντιπάλων. Στα δύο άκρα ήταν ο Τζιούστι (δεξιά) και Ολαρτικοετσέα (αριστερά) φουλ αμυντικογενή μπακ. Μπροστά τους ο Μαραντόνα είχε το ελεύθερο με τον Βαλτάνο να έχει τον ρόλο του φορ.

Ο ίδιος ο Ντιέγκο λόγω και των γνωστών προβλημάτων με την Μπαρτσελόνα-σε συνεννόηση με τον Μπιλάρδο-είχε αποφασιστεί να κάνει μια μικρή αποχή από τις όποιες υποχρεώσεις της Αργεντινής στο μεσοδιάστημα των δύο Μουντιάλ (1982-1986). Η επιστροφή του γίνεται το 1985 στην φιλική ισοπαλία 1-1 με την Παραγουάη, όπου και πετυχαίνει και το γκολ των «γκαούτσος». Παράλληλα παίρνει και το περιβραχιόνιο, κάτι που προκαλεί την οργή του Πασαρέλα ο οποίος τα «σπάει» τόσο με τον Μπιλάρδο όσο και με τον Ντιέγκο.

Το κλίμα λίγο πριν την έναρξη του Μουντιάλ μόνο καλό δεν ήταν. Η Αργεντινή με το ζόρι είχε κερδίσει την πρόκριση, ενώ και στα φιλικά μόνο πειστική δεν ήταν. Με μια σχετική άγνωστη ομάδα και με αρχηγό ένα ποδοσφαιριστή που έπρεπε να δώσει απαντήσεις η πρεμιέρα με τη Νότια Κορέα ήταν ένα καλό πρώτο τεστ.

Οι Κορεάτες κατεβαίνουν με αποκλειστικό στόχο να βγάλουν τον Μαραντόνα εκτός παιχνιδιού. Κλωτσιές μπουνιές και τα πιο βρώμικα τάκλιν με στόχο να περιορίσουν το δεκάρι της «αλμπιτσελέστε». Ο Ντιέγκο όμως δεν καταλαβαίνει τίποτα και μοιράζει 3 ασίστ σε Βαλντάνο (2 γκολ) και Ρουτζέρι και η Αργεντινή ξεκινάει με το δεξί.

Επόμενο τεστ ήταν αυτό κόντρα στην Παγκόσμια Πρωταθλήτρια Ιταλία. Ο Τζεντίλε μπορεί να μην υπήρχε πλέον, αλλά η άμυνα των Σιρέα και Βιέρκβουντ ήταν άλλο ένα δύσκολο εμπόδιο και το κίνητρο για τον Μαραντόνα ήταν ακόμα πιο μεγάλο -αφού θα έπρεπε να αποδείξει ότι πλέον ήταν ένας ποδοσφαιριστής παγκόσμιας κλάσης. Και η απάντηση ήρθε με τον καλύτερο τρόπο. Γκολ με ένα άγγιγμα της μπάλας με τον Γκάλι απλά να παρακολουθεί την κατάληξη της μπάλας. Οι δύο ομάδες μοιράζονται από ένα βαθμό (1-1), αλλά πλέον ο Ντιέγκο είχε διώξει για τα καλά τα φαντάσματα του Μουντιάλ της Ισπανίας. Πλέον το νερό είχε μπει στο αυλάκι.

Κόντρα στην Βουλγαρία έρχεται μια άνετη νίκη με 2-0 με τον Μαραντόνα να ετοιμάζει το ένα από τα δύο γκολ και την ομάδα του Μπιλάρδο να τερματίζει πρώτη στον Όμιλο. Επόμενος αντίπαλος η σκληροτράχηλη Ουρουγουάη σε ένα από τα κλασικά ντέρμπι σε επίπεδο Εθνικών ομάδων. Κλασικό παιχνίδι Λατινικής Αμερικής με μπόλικο ξύλο, η Αργεντινή παίρνει κεφάλι στο σκορ λίγο πριν την ανάπαυλα. Όσο τα λεπτά περνούσαν ο Ντιέγκο γινόταν όλο και πιο σημαντικός στο παιχνίδι. Ο τρόπος με τον οποίο υποδεχόταν και μοίραζε την μπάλα αλλά κυρίως η επιρροή του στον τρόπο παιχνιδιού των συμπαικτών του έδειχνε ότι πλέον ήταν ο καλύτερος όλων. Η πρόκριση έστω και με το ισχνό 1-0 έρχεται (αν και θα μπορούσε η Αργεντινή να το είχε καθαρίσει πιο εύκολα αν δεν ακυρωνόταν -λανθασμένα- γκολ του άσου της Νάπολι).

Στα προημιτελικά, περιμένει η Αγγλία σε ένα ματς που θα γραφτεί για πάντα στην ιστορία. Για τον Ντιέγκο δεν ήταν ένα απλό ματς. Οι μνήμες από τον πόλεμο των Φώκλαντ ήταν ακόμα φρέσκιες, και στους παίκτες του Μπιλάρδο υπήρχε η αίσθηση της εκδίκησης, όχι μόνο για τον πόλεμο, αλλά και για το Μουντιάλ του 1966 και την αποβολή του Ρατόν στο μεταξύ τους ματς. Το ματς αυτό ήταν αποκλειστική υπόθεση του δεκαριού της Αργεντινής. Ήταν το ματς που θα καθιέρωνε τον Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα ως τον καλύτερο ποδοσφαιριστή όλων των εποχών. Με δύο δικά του γκολ-αργότερα μείωσε ο Λίνεκερ- η Αργεντινή επικρατεί με 2-1 και παίρνει την πρόκριση στα ημιτελικά. Αρχικά, με το παιχνίδι στο 0-0, ο Μαραντόνα πήρε τη μπάλα, πέρασε τρεις Αγγλους, πήγε να παίξει το 1-2 με τον συμπαίκτη του, Βαλντάνο, και η μπάλα πήρε κατά λάθος ύψος. Τη στιγμή όμως που ο Σίλτον έκανε έξοδο έχοντας σίγουρη την απόκρουση, ο Μαραντόνα που κανονικά δεν θα έφτανε τη μπάλα, έβαλε το χέρι του και σκόραρε το 1-0. «Στο γκολ έβαλα εγώ το κεφάλι μου και ο Θεός το χέρι του», είπε αργότερα και το γκολ ονομάστηκε «Το χέρι του Θεού!».

Εκτός από το «Χέρι του Θεού» ο Μαραντόνα φύλαγε ακόμα ένα διάσημο γκολ στον ίδιο αγώνα κόντρα στους Άγγλους. Μόνο που αυτή τη φορά αυτό που θα δημιουργούσε ήταν ό,τι πιο όμορφο έχει υπάρξει ποτέ. Πήρε τη μπάλα κοντά στο κέντρο και ντρίμπλαρε τέσσερις αντιπάλους, τρέχοντας με το τόπι στα πόδια για 60 μέτρα σε χρόνο 10 δευτερολέπτων! Δεν ήθελε όμως να σκοράρει απλά, γι αυτό και προσπέρασε τον τερματοφύλακα κάνοντας το 2-0.

Ένα βήμα πριν τον τελικό ο Ντιέγκο και η παρέα του έπρεπε να ξεπεράσουν το εμπόδιο του Βελγίου. Η Αργεντινή όμως είχε πάρει φόρα κι έδειχνε ασταμάτητη. Άλλα δύο γκολ του «Ντιεγκίτο», το ένα καλύτερο από το άλλο και άνετη νίκη με 2-0. Το πρώτο αποτελεί μια κόπια του γκολ κόντρα στην Ιταλία στην φάση των ομίλων, ενώ το δεύτερο θύμισε αρκετά το γκολ του αιώνα κόντρα στα «λιοντάρια», αν και χρειάστηκε να διανύσει μικρότερη απόσταση και περάσει λιγότερους αντιπάλους.

Πλέον, απέμενε μόλις ένα εμπόδιο, αυτό της Δυτικής Γερμανίας. Στις 29 Ιουνίου του 1986 στο γήπεδο Αζτέκας οι Πούμπιδο, Κοτσιούφο, Μπράουν, Ρουτζέρι, Τζιούστι, Ολαρτικοετσέα, Μπατίστα, Ενρίκε, Μπουρουσάγα, Μαραντόνα, Βαλντάνο ετοιμάζονται για τον σπουδαιότερο αγώνα της καριέρας τους. Στον τελικό ο Ντιέγκο δεν πιάνει την απόδοση των προηγούμενων αγώνων, αλλά παρόλα αυτά είναι αυτός που κάνει την διαφορά. Μπράουν και Βαλντάνο δίνουν ισχυρό προβάδισμα στην «αλμπιστελέστε», αλλά οι Ρουμενίγκε και Φέλερ φέρνουν το ματς στα ίσια. Εκεί αναλαμβάνει δράση ο Μαραντόνα ο οποίος με υπέροχη μπαλιά τροφοδοτεί τον Μπουρουσάγα που κάνει το σλάλομ, προλαβαίνει τον Σουμάχερ στην έξοδο και γράφει το 3-2.

Μετά από οκτώ χρόνια το Παγκόσμιο Κύπελλο επέστρεφε στο Μπουένος Άιρες και ο Ντιέγκο Μαραντόνα γινόταν ο εθνικός ήρωας μιας ολόκληρης χώρας. Και μπορεί για την κατάκτηση του τροπαίου όλοι να έπαιξαν τον ρόλο τους, αλλά δεν υπάρχει αμφιβολία πως το Μουντιάλ του 1986 αποτελεί προσωπική υπόθεση ενός ποδοσφαιριστή, του Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα.