Ντράζεν Πέτροβιτς: Ο «διάβολος» θρηνεί και η μουσική σταμάτησε...

Η μοίρα λένε ότι δεν νοιάζεται για τα σχέδια μας.

Έχει γράψει τις δικές της γραμμές, έχει αποφασίσει για εμάς και μας αφήνει να νομίζουμε ότι παίρνουμε τις πιο ξεκάθαρες αποφάσεις, χωρίς να υπολογίζουμε τι θα φέρει το αύριο, ποια ήττα θα κρύβεται στην επόμενη στροφή.

Για τον Ντράζεν το να χάσει αποτελούσε αφόρητη αμαρτία. Πως γίνεται όμως να μην αμαρτήσει ο γιος του «Διαβόλου»...

Αμάρτησε και «έχασε» και ο χρόνος σταμάτησε σε εκείνο το απόγευμα 25 χρόνια πριν. Τίποτα δεν έχει αλλάξει στο Ζάγκρεμπ ετούτο το ξημέρωμα μετά από αυτά τα χρόνια.

Οι άνθρωποι ναι αλλάζουν, εξελίσσονται, μεγαλώνουν, ζουν με τις αναμνήσεις αλλά δεν ξεχνούν. Πως να ξεχάσουν το παλικάρι τους, που στα μάτια του και στο ταλέντο είδαν έναν ηγέτη που διάλεξε πατρίδα, πάλεψε για εκείνους και μέσα από το μπάσκετ και το ταλέντο κατάφερε να δώσει όση ανάγκη είχαν για να στηριχθούν, να γεμίσουν δύναμη και να κάνουν το βήμα μπροστά σε μια εποχή που το... μπροστά σε έφερνε μεταξύ δύσκολων αποφάσεων, πόνου και πίστης ότι ότι γίνεται έχει τον λόγο του.

Ο Ντράζεν Πέτροβιτς γεννήθηκε ευλογημένος. Ευλογημένος με απύθμενο ταλέντο, που έμοιαζε με φως που τον τύλιγε όταν σήκωνε τα χέρια του για να απολαύσει την έκσταση που ένοιωθε κάθε φορά που η μπάλα προσγειωνόταν στο διχτάκι.

Μπορεί να βαριόταν να παίξει άμυνα, μπορεί να αναλωνόταν στο τρέξιμο και στο ποδήλατο, αλλά γαμώτο όταν έπιανε την πορτοκαλί μπάλα στα χέρια του έμοιαζε σαν τον καλύτερα και πιο μεγαλειώδη συνθέτη μουσικής.

Σαν ένας άλλος Μότσαρτ, που στα 35 του που «έφυγε» είχε προλάβει να συνθέσει περίπου 600 έργα από τα οποία τα περισσότερα είναι αριστουργήματα, όσα πρόλαβε να κάνει και ο Πέτροβιτς έχουν μια αντιστοιχία.

Η μουσική του Μότσαρτ έχει αποδειχθεί επιστημονικά ότι έχει «μαγικές» ιδιότητες, σαν και εκείνες που νιώθεις όταν βλέπεις τον Ντράζεν, μέσα από το θολά βιντεάκια να συνθέτει μέσα στο παρκέ. Σαν και εκείνες που... άκουγε ο βασανισμένος του λαός σε καιρό πολέμου και την άφηνε να μπει στις πληγές του και να γλυκάνει λίγο τον πόνο, την απελπισία και την δυστυχία που κυριαρχούσαν.

Και ξαφνικά η μουσική σίγησε...

Η χαρά του παιχνιδιού πάγωσε, το χαμόγελο έσβησε και όλα είχαν τελειώσει.

Ήταν 5:20 το απόγευμα της 7ης Ιουνίου του 1993 όταν όλα τα όνειρα έδωσαν την θέση τους σε πόνο, θλίψη, δυστυχία και πολλά ερωτήματα που 25 χρόνια μετά πλανώνται αναπάντητα από την μια άκρη της γης μέχρι την άλλη. Που θα έφτανε, πόσα θα έκανε και ποιος ήταν ο ουρανός του Ντράζεν;

Τα ερωτήματα θα μείνουν να μας βασανίζουν και να γεμίζουν αράδες στις φαντεζί οθόνες των υπολογιστών μας πλέον, η μουσική του θα βγαίνει από τα ηχεία μας, αλλά τίποτα δεν είναι το ίδιο.

Οι αναμνήσεις όλων όσων αγάπησαν εκείνον και αγαπούν το παιχνίδι είναι εκείνες που δίνουν ζωή και πνοή σε αναμνήσεις, που καταφέρνουν μοναδικά να ξυπνούν, ειδικά τέτοια εποχή, και γεμίζουν με μοναδικό τρόπο την ψυχή, το μυαλό και τα μάτια μας.

Ο χρόνος γυρίζει μέσα από το gazzetta.gr 25 χρόνια πίσω, στις 7 Ιουνίου του 1993, βάζει την μουσική να παίξει και ξύνει πληγές που ακόμα είναι ορθάνοιχτες και για ακόμα μια χρονιά μοιάζουν τόσο βαθιές όσο τα τραύματα που άφησε η πρόσκρουση του αυτοκινήτου του Ντράζεν.

Η Μπιζέρκα Πέτροβιτς έφερε στον κόσμο στις 22 Οκτωβρίου του 1964, το δεύτερο παιδί της οικογένειας τον μικρό, Ντράζεν και ένα ξεχωριστό φως τον ακολουθούσε.

Αυτή ήταν η ημέρα που η μοίρα έγραψε με το πιο σκοτεινό χρυσό της χρώμα το όνομα του Πέτροβιτς στην ιστορία. Το ταλέντο του ήταν ευλογία και αυτό το ήξεραν όλοι, ενώ δεν ήταν λίγες οι φορές που τον ξεπερνούσε.

Μέχρι τα 15 του ολόκληρη η τότε Γιουγκοσλαβία είχε μάθει το όνομα του. Η πορεία του είχε λογική διαδρομή και μόνο ανοδική. Από ηγέτης της Σιμπένκα, στα 2 Ευρωπαϊκά (1985, 1986) που κέρδισε με την Τσιμπόνα παρέα με τον αδελφό του Αλέξάνταρ.

Με τους αριθμούς του να είναι κάτι παραπάνω από εντυπωσιακοί (37,7 πόντοι στην Γιουγκοσλαβία και 33,8 στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις) τα εγχώρια παρκέ άρχισαν να μην χωρούν την έκρηξη του ταλέντου. Η συνέχεια ήταν η αναμενόμενη.

Οι Μπλέιζερς τον επέλεξαν στον τρίτο γύρο του ντραφτ του 1986, αλλά εκείνος θα περιμένει και τελικά θα επιλέξει να φορέσει την φανέλα της Ρεάλ Μαδρίτης, με το πόσο υπογραφής του να φαντάζει αστρονομικό (4 εκ. δολάρια) για την εποχή.

Η χρονιά του στην Ισπανία θα είναι μία και μοναδική. Η Ρεάλ Μαδρίτης θα χάσει το πρωτάθλημα από την Μπαρτσελόνα, αλλά θα κατακτήσει το Κύπελλο με τον Ντράζεν να κάνει «μυθικά» πράγματα. Ο τελικός το 1989 στο ΣΕΦ έχει μείνει στην ιστορία.

Ο «Μότσαρτ» έκανε μυθικά πράγματα κόντρα στην Καζέρτα του Νάντο Τζεντίλε και του Όσκαρ Σμιτ. Ο καλύτερος τελικός όλων των εποχών έληξε με 119-113, με τον Ντράζεν να μετρά 62 πόντους 12/14 δίποντα, 8/16 τρίποντα, 14/15 βολές, με ένα ρεκόρ που δεν έχει καταφέρει κανείς να σπάσει από τότε.

Το τέλος στην Ισπανία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και λιγάκι άκομψο, αφού έσπασε το συμβόλαιο του και ταξίδεψε άμεσα για την Αμερική. Κακία κανείς δεν του κράτησε. Όλοι ήξεραν ότι ο Ντράζεν άξιζε να είναι στην κορυφή.

«Γιατί έφυγα από τη Μαδρίτη; Η Ευρώπη δεν μπορούσε να μου προσφέρει αυτά που ήθελα. Για την ακρίβεια, κάθε βράδυ ήταν το ίδιο. Τι άλλο θα μπορούσα να κερδίσω στην Ευρώπη; Ένα ακόμη Ευρωπαϊκό; 'Και τι έγινε', θα έλεγε ο κόσμος, 'το έχεις κερδίσει ήδη'. Αυτή είναι μια πρόκληση που δεν έχω το δικαίωμα να χάσω. Δεν ξέρω τι μπορώ να περιμένω, αλλά ξέρω πως μπορώ να παίξω στο NBA».

Στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού έβλεπαν ένα «διαμάντι» και φυσικά ήθελαν να το εντάξουν στην συλλογή τους όσο πιο γρήγορα μπορούσαν.

Ο χρόνος συμμετοχής στην πρώτη του σεζόν στο ΝΒΑ ήταν μόλις 967 λεπτά, γεγονός που απογοήτευσε συμπαίκτες και φιλάθλους στη Γιουγκοσλαβία. Ο Πέτροβιτς συμβόλιζε την ελπίδα πως ένας γκαρντ από την Ευρώπη μπορεί να τα καταφέρει στο ΝΒΑ. Αυτός όμως έδειχνε να αποτυγχάνει. Μέχρι να πάει ο Ντράζεν στις ΗΠΑ, ο μοναδικός Ευρωπαίος γκαρντ που είχε κάποια επίδραση στο ΝΒΑ ήταν ο Σαρούνας Μαρτσουλιόνις και δεν ήταν σταρ. Τα στερεότυπα υπήρχαν και αυτό που κατάφερε ο Πέτροβιτς έμοιαζε αδύνατο τότε.

Η εικόνα του «Μότσαρτ» στον πάγκο δεν άρεσε σε κανέναν από εκείνους που πίστευαν ότι ήταν φτιαγμένος για να ζήσει το... μεγαλείο.

Το προπονητικό επιτελείο στο Πόρτλαντ δεν τον εμπιστευόταν λόγω της αδυναμίας του στην άμυνα. Ο Πέτροβιτς ήταν πεισματάρης και έλεγε πως είναι τόσο καλός σουτέρ που δεν χρειάζεται να παίξει άμυνα.

Ομάδα άλλαξε αλλά το πρόβλημα συνεχίστηκε στο Νιου Τζέρσεϊ. «Δεν έδινε δεκάρα για την άμυνα», είχε πει ο Ριτς Ντάλατρι, προπονητής ενδυνάμωσης, τότε, των Νετς. Αστειευόμενος είχε πει πως «καλύτερα να έβαζες κώνο της τροχαίας. Κάποιος θα σκόνταφτε πάνω του».

Οι Νετς όμως θα είναι αυτοί που έκαναν τα όνειρα του Πέτροβιτς πραγματικότητα. Παρότι ξεκίνησε ως αναπληρωματικός, οι Νετς αποφάσισαν αν του δώσουν φανέλα βασικού και εκείνος αντααποκρίθηκε στο έπακρο.

Η σκληρή δουλειά απέδωσε και εκεί βρήκε τον χώρο και τον χρόνο που χρειαζόταν για να πετύχει. Οι χρονιές που πέρασε εκεί τον βοήθησαν να βελτιωθεί ως παίκτης.

Το καλοκαίρι του 1991 έμεινε στο Νιου Τζέρσεϊ να δουλέψει αντί να πάει στην πατρίδα του, την Κροατία. Στην προσπάθεια του αυτή τον βοηθούσε ο Ριτς Ντάλατρι, προπονητής ενδυνάμωσης και προσαρμογής. Προσπάθησε να τον πείσει να σταματήσει να ξοδεύει άσκοπη ενέργεια στο τρέξιμο και το ποδήλατο και να συγκεντρωθεί στο μπάσκετ. Με τον Ντάλατρι δούλεψαν κυρίως στην άμυνα. Ο Πέτροβιτς ήταν κάθε μέρα εκεί και έκανε ό,τι του ζήταγε.

Την περίοδο 1992-93 ανήκε στην ελίτ του ΝΒΑ. Είχε 22.3 πόντους μέσο όρο με 45% στα σουτ τριών πόντων. Προσπάθησε, άλλαξε και κατάφερε ακόμα να βελτιωθεί και στην άμυνα.

Ήταν απίστευτος. Άρχισε να βρίσκει τον παλιό καλό του εαυτό και αυτή την φορά το έκανε κόντρα στους καλύτερους.

Εξαιρετικά ποσοστά, σπουδαίος χρόνος συμμετοχής, αλλά η πρόσκληση για το All Star Game του 1993 δεν ήρθε ποτέ, γεγονός που δεν ξεπέρασε ποτέ ο «Πέτρο», που γνώριζε πόσο καλός ήταν και δεν το έκρυβε.

Ήταν άτυχος γιατί βρέθηκε να διαπρέπει σε μια ομάδα που δεν μπορούσε να ανταποδώσει αυτές που τις έδινε.

Αυτή ήταν και η τελευταία ομάδα του Ντράζεν. Με αυτό που έδειξε το μόνο που κατάφερε είναι να κάνει τον μπασκετικό κόσμο να σκέφτεται τι θα γινόταν αν... ο Πέτροβιτς έκανε μια ολοκληρωμένη καριέρα στο ΝΒΑ.

Ο Ντράζεν Πέτροβιτς δεν κυνηγούσε τα χρήματα. Αυτό που κυνηγούσε ήταν η καλύτερη βιτρίνα για να εκθέσει το σπάνιο και μοναδικό ταλέντο, που ήξερε ότι είχε.

Με τον ίδιο τρόπο που βρέθηκε στον «μαγικό» κόσμο, με τον ίδιο τρόπο αποφάσισε να αποχωρήσει από αυτόν. Όσα έγιναν μεταξύ και όσα έζησε και πρόσφερε εκεί ακολουθούν όλα τέλεια το μονοπάτι της δόξας και προσφέρουν το κάτι παραπάνω σε μια ιστορία που έτσι και αλλιώς είναι ξεχωριστή.

Το τελευταίο του παιχνίδι στο ΝΒΑ καταγράφεται στις 9 Μαϊού του 1993 στο Κλίβελαντ, ήταν το πέμπτο παιχνίδι των playoffs κόντρα στους Καβαλίερς και κάπως έτσι η απόφαση είχε παρθεί.

Ο Ντράζεν έπαιζε με πρόβλημα στον χιαστό του αριστερού γόνατου του, ενώ το θέμα της ανανέωσης του συμβολαίου του ήταν ακόμα ανοιχτό. Οι Νετς έχασαν την σειρά με 3-2, αποκλείστηκαν αλλά το βράδυ δεν είχε τελειώσει.

«Οι Νετς είχαν την ευκαιρία τους, αλλά περίμεναν αρκετά. Είναι θέμα σεβασμού. Δεν μπορώ να ανεχθώ κάποιον που άλλα λέει και άλλα κάνει. Ήμουν έτοιμος να υπογράψω το καλοκαίρι. Η προσφορά τους ήρθε τον Μάρτιο. Περίμενα εφτά μήνες. Είναι πολύ αργά. Απέδειξα ότι είχα να αποδείξω στο ΝΒΑ».

Κάπως έτσι έκλεισε ένα τεράστιο κεφάλαιο και κάπως άνοιγε ένα άλλο που οι Έλληνες φίλαθλοι τόλμησαν να ονειρευτούν.

«Εγώ το πιστεύω και δεν διστάζω να το πω , βρίσκομαι πολύ κοντά στη συμφωνία μου με το Παναθηναϊκό» , ενώ δίπλα του ο Στόγιαν κάνει…πάρτι, αφού «…το όνειρο της ζωής μου είναι να παίξω κάποτε στην ίδια ομάδα ολόκληρη τη περίοδο και όχι μόνο σ’ ένα τουρνουά».

Το παραπάνω είναι απόσπασμα από την συνέντευξη που είχε δώσει ο Ντράζεν στον Βασίλη Σκουντή και το περιοδικό «Τρίποντο» λίγο πριν «φύγει». Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει τι θα είχε συμβεί αν ο Ντράζεν Πέτροβιτς εκείνη την μοιραία ημέρα δεν είχε μπει στο αυτοκίνητο.

Εκείνο που υπήρχε έντονα σαν φημολογία ήταν ο «Μότσαρτ» είχε τρελή πρόταση από την Ευρώπη και συγκεκριμένα από τον Παναθηναϊκό. Ο Πέτροβιτς το σκεφτόταν σοβαρά και αν δεν προέκυπτε η πρόταση από τους Νικς ίσως και να είχε υπογράψει συμβόλαιο με τους «πράσινους».

Η ομάδα του Πατ Ράιλι χτυπούσε πρωτάθλημα και αυτό ήταν κάτι που ο Ντράζεν δεν μπορούσε να αγνοήσει. Υπήρχε πάντως η πίστη ότι ο Γιαννακόπουλος θα μπορούσε να τον πείσει και τελικά να υπέγραφε με το τριφύλλι.

Κανείς δεν θα είναι ποτέ σίγουρος. Ο Ντράζεν δεν πρόλαβε ποτέ να ανακοινώσει τις σκέψεις του.

Η Εθνική ομάδα ίσως να ήταν το μεγαλύτερο και το πιο πολυτάραχο κομμάτι στην ζωή του Πέτροβιτς. Οι αποφάσεις που κλήθηκε να πάρει ίσως να ήταν εκείνες που τον πλήγωσαν πιο βαθιά από οτιδήποτε.

Αντικρουόμενα συναισθήματα σε κάτι που λάτρευε και τον πόνεσε όσο τίποτα άλλο. Η εθνική ομάδα της Γιουγκοσλαβίας ήταν μια υπερδύναμη και μέσα σε αυτήν ο Ντράζεν ένοιωθε θεός.

Το 1984 κατέκτησε με την εθνική του ομάδα το χάλκινο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες και την ίδια θέση κατέκτησε και στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 1986, κόντρα στην Σοβιετική Ένωση με το «θρίλερ του τελευταίου λεπτού».

Η συνέχεια θα γράψει άλλο ένα χάλκινο μετάλλιο, το τρίτο, στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 1987, όπου μετέπειτα κατέκτησε η Ελλάδα.

Η Σοβιετική Ένωση ήταν το αντίπαλο δέος της Γιουγκοσλαβίας και στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1988, της στέρησε ακόμα ένα χρυσό μετάλλιο. Αυτό είναι και το σημείο που η Γιουγκοσλαβία θα σημάνει την αντεπίθεση της.

Το 1989 θα είναι η χρονιά τους. Στο Eurobasket στο Ζάγκρεμπ η Γιουγκοσλαβική ομάδα έφτασε μέχρι τον τελικό, κέρδισε την Ελλάδα και κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο με τον Πέτροβιτς να είναι 2ος σκόρερ της διοργάνωσης και MVP.

Η εθνική ήταν το καταφύγιο του και αυτό φάνηκε το 1990. Μετά την απογοητευτική σεζόν στο ΝΒΑ, ο Πέτροβιτς βρέθηκε στην εθνική ομάδα και κατάφερε να γράψει μοναδική ιστορία.

Η Γιουγκοσλαβία ανέβηκε στην κορυφή του κόσμου στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του Μπουένος Άιρες , κατακτώντας το χρυσό μετάλλιο, επικρατώντας της Σοβιετικής Ένωσης στον τελικό με 92 - 75. Αυτό ήταν και το τέλος. Κάπου εκεί η μεγάλη Γιουγκοσλαβία «έριξε» αυλαία.

Ένα τέλος που θα «γραφτεί» με τα πιο σκούρα χρώματα της παλέτας και θα είναι οδυνηρό για όλες τις πλευρές. Ο εμφύλιος... μάστιζε την Γιουγκοσλαβία και ένα περιστατικό στον τελικό με την Σοβιετική Ένωση θα είναι η αρχή του τέλους.

Ο Ντίβατς θα κατεβάσει μια κροατική σημαία την οποία θα έχει στα χέρια του ένας φίλαθλος που μπήκε να πανηγυρίσει και ο διχασμός θα είναι πλέον γεγονός.

Η Κροατία με αφορμή το συγκεκριμένο γεγονός θα κορυφώσει τις αντιδράσεις και ο Ντράζεν θα... αναγκαστεί να «διαλύσει» την οικογένεια του, μένοντας πιστός στα ιδανικά του.

Η σχέση του με τον Ντίβατς θα καταστραφεί και ακόμα ένας εμφύλιος θα... ξεσκίσει δύο αδέλφια. Οι «Οnce Brothers» θα είναι το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα.

«Συνηθίζαμε να είμαστε κοντά με τον Βλάντ, να μιλάμε μέρα παρά μέρα. Πλέον όμως...». Η Γιουγκοσλαβία διαλύθηκε, και κανείς δεν μπορεί να φανταστεί που θα έφταναν αυτά τα αδέλφια ενωμένα...

Κάποτε ήμασταν αδέρφια...

Δύο αδέρφια που ήταν τα πρώτα από τη χώρα τους, που θα κάνουν το μεγάλο ταξίδι για τον «μαγικό» κόσμο.

Που μοιράζονταν το ίδιο δωμάτιο από τότε που ήταν παιδιά...

Που ίδρωναν και μάτωναν για την ίδια φανέλα, για τα ίδια χρώματα...

Που έβαζαν τον εαυτό τους, δίπλα στους άλλους για να δημιουργήσουν μια ομάδα θρύλο...

Πλέον τίποτα δεν είναι ίδιο.

Ο εμφύλιος «ξέσκισε» τα πάντα. Κατάφερε σαν κατάρα να πέσει πάνω σε ένα παιχνίδι και μέσα από αυτό να αναδείξει όλη την ζοφερή πραγματικότητα. Ο Ντίβατς, ο Κούκοτς, ο Ράτζα και ο σπουδαιότερος ίσως όλων Πέτροβιτς ήταν κάποτε αδέλφια.

Συνέθεσαν την ομάδα της Ενωμένης Γιουγκοσλαβίας, που μέσα σε μια τριετία (1988- 91) κατάφερε και γράφτηκε στην ιστορία με ολόχρυσα γράμματα. Η πολιτική, για ακόμα μια φορά, φρόντισε να ορίσει το πως θα νοιώθουν οι άνθρωποι, πως θα συμπεριφέρονται και πως θα εκφράζονται.

Τους ανάγκασε να αποφασίσουν για πράγματα που δεν θα έπρεπε ποτέ να σκεφτούν...

Μίση και συμφέροντα που δεν είχαν σε τίποτα να κάνουν με ένα παιχνίδι, όπως είναι το μπάσκετ απλά κατάφεραν και έφεραν τον διχασμό σε ... μια οικογένεια.

Η Κροατία έγινε ανεξάρτητη και ο Ντράζεν ήταν πλέον ο ηγέτης της.

Οι Κροάτες είχαν όλο το ταλέντο να πρωταγωνιστήσουν και με τον Πέτροβιτς ηγέτη ένοιωθαν άτρωτοι. Όπως άτρωτος ένοιωθε ο Ντράζεν όταν μάρκαρε τον Τζόρνταν.

«Ο μοναδικός που τον κοίταγε στα μάτια», όπως έχει δηλώσει ο ίδιος ο Air. Ήταν οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 1992 όταν η Κροατία θα φτάσει στον τελικό, πατώντας την διαλυμένη Σοβιετική Ένωση και βρίσκοντας την Dream Team (Μάικλ Τζόρνταν, Τσαρλς Μπάρκλεϊ, Λάρι Μπερντ, Μάτζικ Τζόνσον, Σκότι Πίπεν, Πάτρικ Γιούιν, Ντέιβιντ Ρόμπινσον, Καρλ Μαλόουν, Τζον Στόκτον, Κρις Μάλιν, Κλάιντ Ντρέξλερ και Κρίστιαν Λάιτνερ (ο τελευταίος ήταν ο μοναδικός μη-επαγγελματίας και επιλέχθηκε στη θέση του Σακίλ Ο΄Νιλ).

Ο Τζόρνταν και άλλοι «αστέρες» θα αναγκάσουν τους Κροάτες να επιστρέψουν με το αργυρό μετάλλιο στις αποσκευές και με την ελπίδα ότι θα ξαναβρεθούν και θα αποδείξουν ότι αυτοί μπορούν να κερδίσουν τους καλύτερους.

Με την ελπίδα ότι με τον Ντράζεν οδηγό θα φτάσουν στα αστέρια και όλα τα υπόλοιπα θα περάσουν σε δεύτερη μοίρα. Έστω για λίγο, έστω και στα όνειρα.

Το τέλος έχει γραφτεί τόσες πολλές φορές, που πλέον οι λέξεις έχουν χάσει την δύναμη τους. Οι στιγμές αυτές έχουν αναλυθεί τόσο πολύ, που φαντάζουν σαν ο καθένας να τις έχει βιώσει από κοντά.

Σαν να στέκεται σε μια άκρη και το μόνο που θα ήθελε να κάνει ήταν να φωνάξει από το βάθος της ανάσας του, «Ντράζεν, μπες σε αυτό το αεροπλάνο». Η απάντηση λογικά θα ήταν η ίδια, «you fly, you die».

Αυτό που ονομάζουμε μοίρα είχε γράψει και τίποτα δεν θα ήταν το ίδιο. Ο χρόνος σταμάτησε στις 17:20 της 7ης ημέρας του Ιούνη του 1993.

Το κόκκινο Golf θα πέσει πίσω από μια νταλίκα και ο Ντράζεν θα αφήσει ακαριαία και βίαια την τελευταία του πνοή.

Από το κατεστραμμένο αυτοκίνητο ανασύρθηκε νεκρός ένας άνδρας. Με την πρόσκρουση είχε χτυπήσει με δύναμη το κεφάλι του στο τζάμι και ο θάνατος ήταν ακαριαίος. Η γυναίκα που κάθονταν στο πίσω κάθισμα είχε τραυματιστεί σοβαρά χωρίς να κινδυνεύει η ζωή της, ενώ η οδηγός δεν έπαθε το παραμικρό. Για την... ιστορία η Κλάρα Ζάλαντζι που έμελλε να οδηγεί το μοιραίο όχημα, είναι η νυν σύζυγος του παλαίμαχου Γερμανού ποδοσφαιριστή, Όλιβερ Μπίερχοφ.

Μισή ώρα μετά τα μεσάνυχτα της 7ης Ιουνίου κι αρκετές ώρες μετά το δυστύχημα είχε αναγνωριστεί το πτώμα του άνδρα. Αρχικά κανείς δεν ήξερε ποιος ήταν. Μέχρι που ένας εκπρόσωπος της γερμανικής αστυνομίας δεν είχε καμία αμφιβολία. Ήταν ο Ντράζεν Πέτροβιτς! Αμέσως τηλεφώνησε στο σπίτι του και ανακοίνωσε τα δυσάρεστα νέα...

Στην άλλη της τηλεφωνικής γραμμής ήταν ο Άτσο Πέτροβιτς. Στο άκουσμα της είδηση έχασε τη γη κάτω από τα πόδια του, αλλά έπρεπε να βρει το κουράγιο και τη δύναμη για να μεταφέρει το δυσάρεστο γεγονός και στους γονείς του. Θλίψη. Θρήνος. Το CNN ήταν το πρώτο δίκτυο που ανακοίνωσε τον θάνατο του Ντράζεν και τα νέα εξαπλώθηκαν γρήγορα και στην Ελλάδα

Το 29χρονο καμάρι της... Γιουγκοσλαβίας, της Κροατίας, του κόσμου ολόκληρου βύθισε το μπάσκετ στο απέραντο σκοτάδι.

Δεν του άρεσαν τα αεροπλάνα και ο «συνθέτης» δεν μπήκε ποτέ με την υπόλοιπη αποστολή, μέσα σε αυτό που θα μετέφερε την αποστολή της Κροατίας. Η προειδοποίηση ακούστηκε ασήμαντη στα αυτιά του.

Ο Ντίνο Ράτζα το αισθάνθηκε, είχε προαίσθημα, αλλά ο Ντράζεν ήταν δυνατός, ένοιωθε άτρωτος, ήταν μαχητής, ο φόβος δεν τον επηρέαζε. Όλος ο κόσμος, μια οικογένεια, τα... αδέλφια του, όλες οι διαφορές έμοιαζαν ασήμαντες πλέον.

Ο Ντράζεν είχε αφήσει την τελευταία του πνοή. Η διαδρομή του έφτασε στο τέλος της και άφησε πίσω του μόνο θλίψη και σπαραγμό.

Συγκλονιστική είναι και η δήλωση του Ντίνο Ράτζα στο ντοκιμαντέρ «Once Brothers»: «Γυρνούσαμε στην Κροατία μετά τα προκριματικά στο Βρότσλαβ. Ήταν μία ηλιόλουστη μέρα, καλοκαιρινή. Κάποια στιγμή όμως στο αεροπλάνο βλέπαμε καθαρό ουρανό από πάνω και τεράστια μαύρα σύννεφα από κάτω. Δεν θα ξεχάσω την στιγμή που ο πιλότος μας λέει ότι έχουμε μία ασυνήθιστη καταιγίδα κι εγώ κοιτάω το ρολόι που δείχνει λίγο μετά τις 5, Είναι η ώρα που μας άφησε ο Ντράζεν...»

Το δράμα κορυφώθηκε στην κηδεία του στο Ζάγκρεμπ. Το Ζάγκρεμπ που ακόμη και σήμερα θρηνεί τον ηγέτη του και ζει με την σκιά του Ντράζεν να είναι εκεί και να τα σκεπάζει όλα.

Η Κροατία δεν έχει να επιδείξει τίποτα μετά το 1995. Το ταλέντο υπάρχει, αλλά έχασαν το τελευταίο μεγάλο νικητή τους. Σε αυτόν που πίστεψαν και αυτός φρόντισε να τους δικαιώσει.

Γιατί μπορούσε, γιατί ήταν ο ηγέτης τους, γιατί ήταν το παιδί τους, γιατί ήταν ο Ντράζεν Πέτροβιτς, ίσως ο μεγαλύτερος Ευρωπαίος που έχει βγει ποτέ, ίσως...