Ο Ράιαν Χάροου ζει την καλύτερη ζωή που μπορεί

Ενδεχομένως δεν έχετε δει πολλούς σαν τον Αμερικανό πλέι μέικερ του Περιστερίου Βίκος Cola στην εφετινή Basket League, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τη διάθεσή του να αφήνει κάθε ικμάδα της ενέργειάς του πάνω στο παρκέ. Το παραπλανητικό παρουσιαστικό του (ένας cool τύπος, χαμηλών τόνων που δύσκολα.... ακούς της φωνή του) δεν προμηνύει μια τέτοια κατάθεση ψυχής. Σε όλη τη διάρκεια του 7-0 που έχει το Περιστέρι στο πρωτάθλημα, από το πρώτο ρεφρέν ως το τελευταίο κουπλέ, ο Χάροου κάνει επίδειξη πάθους και φυσικής κατάστασης. Στα undersized ξεσπάσματά του, οι Fentagin παραληρούν. Από τα χέρια του αρχίζουν τα pick-n-roll των «κυανοκίτρινων», είναι ο μαέστρος μιας ομάδας που έχει χτιστεί με απόλυτη ισορροπία και ξεκάθαρους ρόλους από τον Αργύρη Πεδουλάκη.

«Πάντα είχα την μπάλα στα χέρια μου, από τότε που ήμουν μωρό! Με έχει ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο, έπαιξα στο κολέγιο, πέρασα στον Ατλαντικό, ήλθα στην Ελλάδα, την Ιταλία και την Πολωνία. Έχω δει όλο τον κόσμο χάρη σε αυτήν και δεν έχει χρειαστεί να πληρώσω! Είναι ένα τεράστιο διαβατήριο, το πιο σπουδαίο δώρο που είχα ποτέ». Ο Ράιαν Χάροου εδώ μιλάει για τη σχέση του με την μπάλα που, παρεμπιπτόντως, δεν άφησε…. δευτερόλεπτο από τα χέρια του κατά τη διάρκεια της κουβέντας μας στο κλειστό της Τζον Κένεντι αλλά θα μπορούσε να μιλάει για οτιδήποτε έχει πετύχει στη ζωή του. Γιατί αυτό, ακριβώς, είναι το φοβερό στην περίπτωσή του. Ο τύπος που κουβαλάει το αήττητο Περιστέρι χρειάστηκε να ξεπεράσει τις πιο μαύρες μέρες της ζωής του για να σταθεί ξανά στα πόδια του.

Ο Ράιαν Χάροοου είναι πρώτος σε αξιολόγηση (18.5), δεύτερος σκόρερ (16.5π.) και δεύτερος στις ασίστ (5.1ασ.) στην Basket League, κατακτώντας την εξιλέωση που δικαιούται στη δεύτερη θητεία του στην Ελλάδα έπειτα από το πέρασμά του από το Ρέθυμνο, βλέποντας τον Πεδουλάκη να του δίνει τα κλειδιά της ομάδας. Θα φτάσουμε κι εκεί. Πρώτα θέλουμε να μιλήσουμε για κάτι άλλο. O 27χρονος γκαρντ έκανε τα πρώτα πανεπιστημιακά βήματα στο NC State. Το μόνο που κατάφερε να βγάλει από μέσα του μετά από την απόλυση του προπονητή του, Σίντνεϊ Λόου ήταν ένα παραιτημένο «Oh…» μαζί με την αίτηση διακοπής της υποτροφίας του. Το 2011 μετεγγράφηκε στο Κεντάκι όμως οι κανονισμοί τον υποχρέωσαν να μείνει εκτός δράσης για έναν χρόνο. Ήταν η σεζόν που οι Wildcats κατέκτησαν τον τίτλο στον τελικό με το Kansas, έχοντας στο ρόστερ τον Άντονι Ντέιβις, τον Μάικλ Κιντ-Γκίλχριστ, τον Μαρκίς Τιγκ και τον Ντορόν Λαμπ που παίζει στο Λαύριο! «Ήταν σκληρό. Ήμουν μέλος της ομάδας όμως δεν μπορούσα να παίξω. Σε κάθε περίπτωση, νιώθω καλά. Προφανώς θα ήταν υπέροχο αν έπαιζα όμως ήμουν εκεί που γράφτηκε η ιστορία…. Ήμουν μάρτυρας σε ό,τι έγινε, ανήκα σε ένα σπουδαίο πρόγραμμα όμως είχα συμβιβαστεί από την αρχή με την ιδέα ότι δεν μπορούσα να παίξω. Τουλάχιστον, έχω το δαχτυλίδι σπίτι μου (γέλια)».

Ο Χάροου αφέθηκε να σχεδιάσει στο μυαλό του την επόμενη χρονιά, πλαισιώνοντας τους μετέπειτα NBAers Νέρλενς Νόελ (Θάντερ), Ουίλι Κόλεϊ - Στέιν (Κινγκς), Άλεξ Πόιθρες (Χοκς) και τους Κάιλ Ουίλτζερ, Άρτσι Γκούντγουιν, σηματοδοτώντας τη μεγάλη επιστροφή. Ήταν αποφασισμένος να μην σταματήσει μπροστά σε τίποτα, να μην πει λέξη παραπάνω από όσο χρειαζόταν, να επανακτήσει το δικαίωμα να ονειρεύεται με μανία και αφοσίωση. Τον Ιούνιο του 2012, κατά τη διάρκεια του summertime workout με το Κεντάκι, χτύπησε το τηλέφωνο. Η μητέρα του άφησε μια μακρά σιωπή να γεμίσει την τηλεφωνική σύνδεση, ενημερώνοντας τον πως ο πατέρας του υπέστη εγκεφαλικό. Ήταν ο τελευταίος στην οικογένεια που το έμαθε. «Θα κάνω τα πάντα για να γυρίσω σπίτι. Δεν μπορώ να μείνω πια εδώ». Ναι, είναι τόσο απλό, τόσο βασικό, τόσο ανθρώπινο. Ο Ράιαν Χάροου έκανε όνειρα για το μέλλον ωστόσο η ζωή (φάνηκε να) τα ξεριζώνει βιαίως.

«Εκείνο το τηλεφώνημα με τσάκισε! Θεέ μου, γιατί να συμβεί αυτό στον πατέρα μου; Γιατί να γίνει κάτι τέτοιο στην οικογένειά μου; Δεν ήξερα τι σημαίνει αυτή η κατάσταση, τι πάει να πει ότι ένας δικός σου άνθρωπος παθαίνει εγκεφαλικό. Τώρα, δηλαδή, θα πεθάνει; Θα ζήσει; Αυτές οι σκέψεις μού διέλυσαν το μυαλό, με γονάτισαν! Δεν με άφησαν να συγκεντρωθώ στο μπάσκετ. Η μητέρα μου με κάλεσε δυο μέρες μετά από ό,τι συνέβη. Δεν ήθελαν να με κάνουν να ανησυχήσω, να στεναχωρηθώ ή να κλάψω... Ήξεραν ότι είχα μπροστά μου μια μεγάλη χρονιά με το Κεντάκι, ότι αν τα πήγαινα καλά, λογικά θα έμπαινα στο Draft. Όταν, λοιπόν, κατάλαβαν πως ο πατέρας μου ήταν ΟΚ και απέφυγε κάθε κίνδυνο, με πήραν τηλέφωνο. Αμέσως πήρα το αεροπλάνο και γύρισα στην Τζόρτζια. Είδα τη μητέρα μου, τη ρώτησα τι έγινε και μετά τον είδα. Εκείνες τις πρώτες στιγμές δεν μπορούσε να κάνει το παραμικρό, ήθελε βοήθεια για να πάει στο μπάνιο. Σοκαρίστηκα!

Είμαι συναισθηματικός τύπος, αγαπώ την οικογένειά μου όσο τίποτα στον κόσμο και εκείνη η εικόνα με συνέτριψε. Ξέρεις… Σε αυτές τις περιπτώσεις περνούν από το μυαλό σου οι στιγμές που έχετε περάσει μαζί, οι κουβέντες σας, όλα. Το κεφάλι μου ήταν χάλια για καιρό. Το θέμα είναι πώς θα χειριστείς αυτές τις καταστάσεις, πώς θα τις προσεγγίσεις ώστε να κάνεις το σωστό, ή τουλάχιστον αυτό που πιστεύεις εσύ ότι είναι σωστό. Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν να ζητήσω νέα μετεγγραφή, να έλθω σε ένα κολέγιο κοντά στο σπίτι μου προκειμένου να μπορώ να τον βλέπω και να τον φροντίζω. Πλέον είναι ικανός να κάνει πράγματα μόνος του. Η δεξιά πλευρά του σώματός του δεν είναι στο 100%, έχει θέματα στον δεξί ώμο, το χέρι και το πόδι όμως το πιο σημαντικό είναι πως μπορώ και του μιλάω κάθε μέρα, ότι τον νιώθω δίπλα μου και ότι μπορεί να βλέπει την κόρη μου να μεγαλώνει» μας εξηγεί δίχως να τον διακόψουμε ενώ η μπάλα παραμένει πεισματικά στα χέρια του. Σαν να είναι το καταφύγιό του.

O Χάροου δεν ήθελε να επιστρέψει στο Κεντάκι όμως έπαιξε για έναν χρόνο υπό τις οδηγίες του Τζον Καλιπάρι. «Προσπάθησα να μείνω δυνατός όμως το σκεφτόμουν συνέχεια. Σε κάθε αγώνα έπαιζα με πόνο. Τι γίνεται με τον μπαμπά μου; Ποιος ξέρει τι θα συμβεί μετά»; Το 2013 γύρισε στην Ατλάντα και εντάχθηκε στο Georgia State. Στην τελευταία χρονιά του με τους Panthers μέτρησε 18.3 πόντους με 50% στα δίποντα, 40% στα τρίποντα, 3.6 ασίστ, 2.1 ριμπάουντ και 1.4 κλεψίματα όμως δεν κατάφερε να γίνει draft pick. «Τραυματίστηκα στο τελευταίο παιχνίδι της regular season και δεν έπαιξα στο conference tournament ούτε στο NCAA tournament»! Έτσι άρχισε την επαγγελματική καριέρα του από την Ελλάδα και το Ρέθυμνο και πλέον όλα στην επίθεση του Περιστερίου αρχίζουν από τη δική του ικανότητα στη δημιουργία και το σκοράρισμα. Έπειτα από ό,τι συνέβη στην εφηβεία του, πόση πίεση επιτρέπει στον εαυτό του να αντέξει; «Όταν ήμουν νεότερος, έβαζα απίστευτη πίεση στον εαυτό μου. Έπαιζα με τη βελόνα στο κόκκινο, όλοι έλεγαν ότι ήμουν μεγάλο ταλέντο στο high-school και ότι η θέση μου ήταν στο ΝΒΑ! Πάλεψα για το ΝΒΑ, δεν σου κρύβω πως είχα στο μυαλό μου πως αν δεν τα κατάφερνα, θα ήταν αποτυχία… Τελικά δεν έπαιξα ποτέ όμως είχα την ευκαιρία μου να έλθω στην Ευρώπη, να δω τον κόσμο και να γνωρίσω διαφορετικές κουλτούρες. Κάνω αυτό που αγαπώ, φροντίζω την οικογένειά μου και δίνω τα πάντα για αυτήν. Ευχαριστώ κάθε μέρα τον Θεό που μου έδωσε αυτό το ταλέντο και μου επιτρέπει να παίζω μπάσκετ».

Οι επιδόσεις του στο πρωτάθλημα είναι κάτι το αληθινά αποστομωτικό, η ένταση, ο ρυθμός και η επιμονή στο παιχνίδι του, όλα αυτά τα πράγματα μαζί κάνουν τους Περιστεριώτες να πιστεύουν ότι έρχονται ακόμα καλύτερες ημέρες. Ο ίδιος έχει πάρει τα μαθήματά του. «Δεν εμπιστεύομαι πια τόσο εύκολα… Στις επιτυχίες όλοι είναι δίπλα σου, είναι μέρος της ζωής σου. Όταν όμως τα πράγματα χαλάνε, οι άνθρωποι αλλάζουν. Είχα τα σκαμπανεβάσματά μου, είδα κάποιους που ήταν κοντά μου να απομακρύνονται και να κάνουν πίσω. Ακόμα και προπονητές μου με παράτησαν… Είναι ένα από τα καλύτερα πράγματα που μου έχει πει ο κόουτς Πεδουλάκης: Να μην τρελαίνεσαι με ό,τι πετυχαίνεις, ούτε όταν είσαι χαμηλά».

Τα επτά τατουάζ που έχει χτυπήσει στο κορμί του δεν είναι τυχαία. Έχουν από πίσω τους μια ιστορία, μια σημασία, την εξής μια: Οικογένεια. «Only the Family! Η οικογένεια έρχεται πρώτη και πάνω από οτιδήποτε για μένα. Στους καρπούς μου έχω το Grams για τη γιαγιά μου που έχει πεθάνει και το B, το αρχικό της κοπέλας μου. Στα χέρια μου έχω γράψει Madison και Aaliyah, τα ονόματα των ανιψιών μου, το Tiffany για την αδελφή μου και το Fern για τη μητέρα μου. Είμαι τυχερός γιατί έχω μαζί μου στην Αθήνα την σύζυγό μου και την κόρη μου. Είναι ενός έτους, ο μπαμπάς μου πάντα θέλει να της μιλάει, να τη νιώθει και να την βλέπει να μεγαλώνει μαζί μας».

Πώς θα ξεκινούσε, λοιπόν, ο 27χρονος Χάροου το γράμμα στον νεότερο εαυτό του; «Προσπάθησε, σε παρακαλώ, να μην ανησυχείς τόσο πολύ για πράγματα που δεν μπορείς να ελέγξεις…. Να απολαύσεις τη ζωή που δεν απόλαυσα εγώ, να ξεπεράσεις τις μαύρες μέρες σου, να νικήσεις ό,τι γίνεται μέσα στο μυαλό σου και να καταλάβεις ότι οι αυτές οι μαύρες σκέψεις είναι ο πιο μεγάλος εχθρός. Είχα τόσα πράγματα στο κεφάλι μου, δεν απόλαυσα καθόλου το παιχνίδι αφού ήμουν φοβισμένος για πράγματα που έγιναν ή μπορούσαν να γίνουν. Ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να συμβεί την επόμενη μέρα. Κάθε πρωί που ξυπνάς είναι ευλογία. Κάθε φορά ευχαριστώ τον Θεό που άνοιξα τα μάτια μου, που έχω άλλη μια μέρα για να αγκαλιάσω την κόρη μου, που μπορώ να μιλήσω με τον πατέρα μου, που έχω ακόμα μια ευκαιρία να παίξω μπάσκετ και να κάνω πράγματα που αγαπώ… Να δω ταινίες, να ακούσω μουσική, να φάω. Όπως σου είπα, πέρασα σκοτεινές ημέρες, πλέον όμως πάντα χαμογελώ και δίνω τον καλύτερο εαυτό μου στους ανθρώπους που αγαπώ. Ζω την καλύτερη ζωή που μπορώ».

Πάμε και στα του Γ.Σ.Π. Τους πρίγκιπες της δυτικής όχθης που έφεραν στην επιφάνεια την εργατούπολη του Περιστερίου με τα καθαρά πρόσωπα και την αγωνία για το μεροκάματο που εκφράστηκε αθλητικά σε έναν σύλλογο - πρότυπο, κάνοντας τους Περιστεριώτες να κομπάζουν από περηφάνια για την ομάδα μπάσκετ που επέστρεψε στην Basket League και φιγουράρει στην κορυφή της κατάταξης. Που το πάνε, λοιπόν, φέτος οι «κυανοκίτρινοι»; «Τα credits πάνε κυρίως στο προπονητικό τιμ. Έχουμε πραγματικά σπουδαίο σταφ. Ο προπονητής μου είναι ο καλύτερος που είχα ποτέ! Καταλαβαίνει τους παίκτες του, μάς εξηγεί τι περιμένει από εμάς κάθε εβδομάδα, επιμένει στη λεπτομέρεια... Νομίζω ότι τα κομμάτια έχουν κολλήσει ιδανικά. Ο Πάνος (Βασιλόπουλος) είναι μεγάλος ηγέτης. Ο ΚίΚι μάς εμπνέει. Παρά την ατυχία του, μπορεί να ηγηθεί και να μας κουβαλήσει πνευματικά. Ο Στίβεν (Γκρέι) είναι ένας από τους καλύτερους σουτέρ που έχω δει όσο παίζω μπάσκετ στην Ευρώπη! Ο Γκάι (Σκορδίλης) είναι ένα έμπειρο παιδί, ο Μπέντιλ είναι ταλαντούχος και δίνει δύναμη στο παιχνίδι μας, ο Ντάνιελ ήλθε και άλλαξε την εικόνα μας στο ζωγραφιστό, παίζει σκληρά δίχως να νοιάζεται για τις επιδόσεις του. Είμαστε ένα σπουδαίο γκρουπ παικτών που βρεθήκαμε μαζί στο σωστό timing».

Ο Αμερικανός γκαρντ μάς διαβεβαιώνει ότι δεν κοιτάζει πια τα στατιστικά του («το έκανα στο κολέγιο, δεν έχει σημασία πλέον») ωστόσο παραδέχεται ότι πολλές φορές πατάει... Ryan Harrow στο YouTube: «Με βλέπω όλη την ώρα (γέλια). Θέλω να βλέπω τις κινήσεις μου ξανά και ξανά, να δω πως αντιδρά ο κόσμος και ο πάγκος». Παρεμπιπτόντως, γνωρίζατε ότι ο ηγέτης του Περιστερίου κλήθηκε να επιλέξει ανάμεσα στο μπάσκετ, το μπέιζμπολ και το αμερικανικό ποδόσφαιρο; «Απέρριψα το μπέιζμπολ γιατί η μπάλα πήγαινε πολύ γρήγορα! Αγαπώ το american football όμως δεν είχα το κορμί για να το ακολουθήσω. Έτσι με έχετε εδώ, μαζί σας»

Ο Ράιαν Χάροου δεν βλέπει περιορισμούς στον κόσμο γύρω του, μόνο αφορμές για να ανακαλύψει κάτι νέο. Δηλώνει οπαδός των Νικς, των Λέικερς και των Ράπτορς λόγω... Λορένζο Μπράουν, δίνει στον Κόμπι Μπράιαντ τον τίτλο του Greatest Of All Times, παραδέχεται πως ο πιο σκληρός αντίπαλος ever ήταν ο Μπράντον Νάιτ στο χάι - σκουλ και αποκαλύπτει ότι φοράει το νούμερο 55 για δυο λόγους. Αρχικώς ο πατέρας του ήλθε στον κόσμο το 1955 (έχει γενέθλια τη μέρα που έγινε η συνέντευξη, στις 28/11) ενώ τον ίδιο αριθμό φανέλας φορούσε ο παίκτης που απολάμβανε να βλέπει, ο Τζέισον Ουίλιαμς! Πριν ολοκληρώσουμε την κουβέντα μας, ζητήσαμε από τον Χάροου δυο πράγματα. Αρχικώς, να μας αποκαλύψει πώς θέλει να τον θυμούνται όταν φύγει από την Ελλάδα: «Σαν ένα ενθουσιώδη τύπο που έβγαινε εκεί έξω κι έδινε τη ψυχή του, που έκανε το καλύτερο που μπορούσε και πίεζε την ομάδα του ώστε να γίνει όσο καλύτερη μπορεί». Δευτερευόντως, τι τίτλο θα έβαζε ο ίδιος στη συνέντευξη. «Ο αληθινός Ράιαν...».

Follow me @Giannis_Stavr
Photo credits: Intime Sports, Γρηγόρης Χρυσοχοΐδης