Βαγγέλης Λιόλιος: «Στο ελληνικό μπάσκετ, θέλουμε να είναι καλά μόνο το μαγαζάκι μας!»

Το «κόλλημα» με την πορτοκαλί μπάλα προέκυψε μέσα από το παιχνίδι;

«Λίγο-πολύ όπως προκύπτει σε όλα τα παιδιά! Ως μαθητής του Λυκείου και ως φοιτητής έπαιζα στο εφηβικό και εν συνεχεία στο ανδρικό του Προμηθέα, στα ανοιχτά γήπεδα της Πάτρας. Μετά ήρθε και η επιτυχία του '87, οπότε το «μικρόβιο» εξαπλώθηκε! Ο σπόρος που έριξε η επιτυχία της Εθνικής ομάδας στο Ευρωμπάσκετ, άλλαξε όλη την προσέγγιση γύρω από το άθλημα κι ένα επιπλέον στοιχείο που εκείνη την εποχή «έσπρωξε» πολύ κόσμο στο μπάσκετ, ήταν το παρεϊστικο κλίμα, η αίσθηση της ομάδας, του συνόλου που μπορεί να κάνει θαύματα.»

Είχατε κάποιο μπασκετικό πρότυπο από εκείνη την εποχή;

«Για μας τους Πατρινούς το μεγάλο αστέρι και καμάρι της πόλης μας, ήταν ο Κώστας ο Πετρόπουλος! Άλλωστε το μπάσκετ της Πάτρας εκπροσωπούνταν στην Α1 Κατηγορία από τον Απόλλωνα. Εμείς σαν Προμηθέας, ήμασταν μία πολύ άσημη ομάδα, τότε, που αγωνιζόταν στο Γ' τοπικό. Αλλά για μένα, ήταν η ομάδα μου!»

Στην δεκαετία του 80', ποια ομάδα υποστηρίζατε; Τον Άρη ή τον ΠΑΟΚ;

«Νομίζω ότι σε εκείνα τα πρώτα χρόνια της εκτόξευσης του ελληνικού μπάσκετ, όλη η Ελλάδα κλεινόταν μέσα τις Πέμπτες για να δει τον Άρη στην Ευρώπη! Οπότε ο Άρης είχε – τρόπον τινά – μία πανεθνική υποστήριξη. Μου έχει μείνει χαραγμένη στη μνήμη μου, μία τρομερή νίκη που είχε κάνει τότε η ομάδα της Θεσσαλονίκης μέσα στην Βαρκελώνη με ένα τρίποντο του Σούμποτιτς από την γωνία. Τότε για το ελληνικό μπάσκετ, αυτό ήταν αδιανόητο! Όπως μου έχει μείνει εντυπωμένη και η απόφαση των παικτών του ΠΑΟΚ να κουρευτούν με την ψιλή, πριν τον νικηφόρο τελικό του Κυπέλλου με τον μεγάλο τους αντίπαλο και να κατακτήσουν τον τίτλο, με όπλο το πάθος!»

Να γυρίσουμε όμως, στην δική σας ομάδα. Ο Προμηθέας εκπροσωπούσε κάποια συγκεκριμένη γειτονιά της πόλης;

«Καμία γειτονιά δεν εκπροσωπούσε! Ίσα-ίσα που ήμασταν σαν... πρόσφυγες, υπό την έννοια ότι περιφερόμαστε από ανοιχτό σε ανοιχτό και όταν κάποια στιγμή φτάσαμε σε έναν τελικό και το ματς φιλοξενήθηκε στο “Κουκούλι”, μέχρι να μπούμε μέσα στον αγωνιστικό χώρο για προθέρμανση, δεν πιστεύαμε ότι υπάρχουν κλειστά γήπεδα!»

Παίξατε πολλά χρόνια;

«Δεν θα το 'λεγα! Κάποια στιγμή σταμάτησα κι επιχείρησα ένα σύντομο αποτυχημένο πέρασμα από την διαιτησία στις τοπικές κατηγορίες, αλλά άντεξα μόλις έναν χρόνο. Στη συνέχεια αφοσιώθηκα στις σπουδές μου και αρχικά στην δουλειά μου σαν παιδίατρος και μετέπειτα με την εταιρία και κάποια στιγμή, το 2005, αποφάσισα να αναμιχθώ ενεργά σε διοικητικό επίπεδο με τον Προμηθέα. Μέχρι τότε, τις τύχες τις ομάδες τις κρατούσαν παιδικοί φίλοι, οπότε θέλησα κι εγώ να βάλω ένα χεράκι για να βοηθήσω να ξεφύγει από τις τοπικές κατηγορίες.»

Όταν αποφασίσατε να αναλάβετε, η ομάδα που βρισκόταν;

«Στο γ' τοπικό με έδρα το βοηθητικό του "Τόφαλος"! Κάποια στιγμή να φανταστείτε, έκανα και τον προπονητή! Τέτοια τρέλα είχα! Στην πορεία βοήθησαν και ορισμένες συγκυρίες κι όταν ανεβήκαμε ως 4οι στην 2η τοπική κατηγορία της Αχαϊας, μου ήρθε η ιδέα - και τη μοιράστηκα με έναν φίλο μου - να φτιάξουμε κάτι διαφορετικό, που θα βασιζόταν σε χαρακτηριστικά όπως η αγάπη και το πάθος για το άθλημα και στις αρχές και στις αξίες μας. Όταν αρχίσαμε να ανεβαίνουμε τις κατηγορίες, βέβαια, δεν φανταζόμαστε ότι θα φτάναμε εδώ που είμαστε σήμερα...»

Ναι αλλά μέσα σε τρεις χρονιές ανεβήκατε ισάριθμες φορές και...

«... Φτάσαμε και στην Α1 του τοπικού, οπότε μοιραία τέθηκε και ο στόχος της ανόδου στην Γ' Εθνική. Αρχικά εγώ ήμουν αρνητικός γιατί αυτό μου φαινόταν πολύ ξένο, άγνωστο και δύσκολο να βγούμε έξω από τα όρια του νομού. Αλλά μετά από συζητήσεις με τους συνεργάτες μας και βλέποντας ότι δεν υπήρχε άλλη ομάδα από την Πάτρα για να προχωρήσει, πιεστήκαμε μέσα μας και πήραμε μία σημαντική απόφαση. Ότι από την στιγμή που θα πάμε, θα δουλέψουμε και θα οργανωθούμε τόσο επαγγελματικά, έτσι ώστε να μην ξαναγυρίσουμε. Ταυτόχρονα ξεκινήσαμε και δειλά-δειλά το project των ακαδημιών.»

Είχατε μεγάλη ανταπόκριση;

«Την πρώτη χρονιά είχαμε μόλις 9 παιδιά, εκ των οποίων τα πέντε ήταν από πολύτεκνη οικογένεια και όταν δεν έρχονταν, δε γινόταν η προπόνηση! Είχαμε όμως ένα πλάνο 3-5 χρόνων το οποίο ακολουθούσαμε και ακολουθούμε πιστά, χωρίς να παρεκκλίνουμε!

Και μετά ήρθε η το σερί των ανόδων στις εθνικές κατηγορίες μέχρι και την Α1...

«Ήταν σημαδιακό και όπως ανεβήκαμε τρεις διαδοχικές χρονιές στο τοπικό, έτσι έγινε και στην Γ' και την Β' Εθνική και ακολούθως στην Α2 Κατηγορία. Μάλιστα μου είχε πει κάποιος φίλος, ότι η ομάδα θα πάει τρένο μέχρι την Α1! Τότε γέλασα! Πλέον έχω μάθει να μην λέω ποτέ τη λέξη "ποτέ"!

Μέσα σε τρία χρόνια στην Basket League, όμως, έχετε «τρυπήσει το ταβάνι σας». Την παρθενική σας σεζόν (2016-17) σωθήκατε σχετικά εύκολα και πετυχαίνοντας 10 νίκες, στο τσακ χάσατε τα playoffs, ενώ πέρυσι τερματίσατε στην 3η θέση της κανονικής περιόδου με 17 νίκες και φέτος δεν αποκλείεται να φτάσετε στον ίδιο απολογισμό, με την υποσημείωση ότι παίξατε για πρώτη φορά στην Ευρώπη και προχωρήσατε μέχρι τους “16” του BCL. Όλα αυτά συνιστούν ένα αθλητικό θαύμα...

«Δύο είναι τα χαρακτηριστικά της ομάδας μας, τα οποία προσπαθούμε να διαφυλάξουμε ως κόρη οφθαλμού με το πέρασμα των χρόνων. Το πρώτο έχει να κάνει με την δέσμευσή μας να έχουμε το ίδιο συναίσθημα που είχαμε όταν παίζαμε και στο τοπικό επίπεδο, σεβόμενοι την ιστορία μας και διατηρώντας την ταπεινότητά μας. Ξέρετε, το να φτιάξει κάποιος μία ομάδα που θα φτάσει να πρωταγωνιστεί στην Α1 Κατηγορία ή να παίζει στην Ευρώπη, δεν είναι ακατόρθωτο, γιατί θα διαθέσει αρκετά χρήματα κάποια στιγμή θα πλησιάσει στο να τα καταφέρει! Αυτό που σε διαφοροποιεί και αποτελεί το δεύτερο χαρακτηριστικό, είναι το να δημιουργήσεις ένα πλαίσιο λειτουργίας με ακαδημίες, με σωστή εκπαίδευση και με ένα πλάνο, που έχει φόντο μίνιμουμ μία πενταετία και απαιτεί υπομονή, στρατηγική και σκληρή δουλειά.»

Αυτό που νομίζω ότι διαφοροποιεί τον Προμηθέα σε σχέση με άλλες ομάδες που στο παρελθόν ήρθαν από χαμηλά κι έφτασαν μέχρι την Ευρώπη, είναι το γεγονός ότι φέτος που έκανε το άλμα με το BCL, όχι απλά διατήρησε το επίπεδό του στις εγχώριες υποχρεώσεις αλλά είχε και πρωταγωνιστική πορεία εκτός των συνόρων! Ενώ συνήθως, οι ομάδες που συμμετέχουν για πρώτη φορά σε ευρωπαϊκή διοργάνωση, τις περισσότερες φορές επηρεάζονται στο πρωτάθλημα. Αυτό είναι ίσως το μεγαλύτερο κατόρθωμα...

«Συμφωνώ απόλυτα μαζί σας! Αλλά να σας πω κάτι... Και να μην τα καταφέρναμε εξίσου καλά, από τη στιγμή που είχαμε πάρει αυτή την απόφαση, δεν θα κάναμε πίσω! Από την στιγμή που το αποφασίσαμε το περασμένο καλοκαίρι και βάλαμε κάποιους στόχους, δεν υπήρχε περίπτωση να παρεκκλίνουμε καθόλου από το πλάνο, ακόμη κι αν δεν φτάναμε εκεί που θέλαμε. Φυσικά το μέχρι στιγμής αποτέλεσμα μας ικανοποιεί πλήρως.

Αν η εφετινή χρονιά σας πήγαινε πίσω;

«Να είστε σίγουροι ότι δεν θα τα... βάφαμε μαύρα. Μπορεί στον επαγγελματικό αθλητισμό, τα πάντα να εξαρτώνται από το αποτέλεσμα, για μας, όμως, αυτό είναι πρόβλημα και δεν μας εκφράζει. Δηλαδή γιατί να δίνουμε βάση στους αστάθμητους παράγοντες και να μην τηρούμε την διαδικασία που εμείς έχουμε επιλέξει; Ξέρετε, δεν είμαστε η καλύτερη διοίκηση, ούτε έχουμε το καλύτερο προσωπικό και τους καλύτερους παίκτες. Είμαστε όμως αυτή η διοίκηση, αυτό το staff κι αυτοί οι παίκτες, που όλοι μαζί κάνουμε την ομάδα. Έτσι λειτουργούμε στον Προμηθέα κι έτσι βάζουμε στόχους.»

Αυτή είναι η φιλοσοφία δηλαδή...

«Ακριβώς! Είμαστε αυτοί κι έτσι χτίζουμε την ομάδα με άξονα ένα πλάνο 5ετίας. Δηλαδή αν με ρωτήσετε τι θα κάνετε σε δύο ή τρία χρόνια, ξέρουμε πολύ καλά τι θα κάνουμε, έχουμε το σχέδιο, χωρίς όμως, βέβαια να ξέρουμε αν θα μας βγει...

Ωραία ακούγονται όλα αυτά... Το όραμα ποιο είναι όμως;

«Μου αρέσει αυτή η λέξη, γιατί το όνειρο συνήθως έχει ταβάνι ή μένει όνειρο, ενώ το όραμα το θέτεις, το στοχεύεις και το υλοποιείς. Θέλουμε να διατηρήσουμε ως κόρη οφθαλμού τις αξίες και τις αρχές με τις οποίες ξεκινήσαμε, να μην χάσουμε το μυαλό μας και ξεχάσουμε από πού ήρθαμε και ποιοι είμαστε, να μην απολέσουμε τον σεβασμό προς τους αντιπάλους και τους θεσμούς και όσον αφορά στην ομάδα, ο Προμηθέας να μπορέσει - μέσα από παραγωγική διαδικασία, νέους αθλητές και ελληνικό στοιχείο - να πετύχει πράγματα που να σπάσουν το ταβάνι στην Ελλάδα και την Ευρώπη. Αυτό δε γίνεται με τα όπλα των άλλων, γιατί νομοτελειακά θα χάσουμε. Αυτό θα το πετύχουμε μόνο αν βρούμε το DNA μας και καθορίσουμε τους εαυτούς μας.

Που θέλετε να φτάσετε δηλαδή;

«Στην κορυφή, στην πρώτη θέση! Αυτός πρέπει να είναι ο στόχος στην Ελλάδα! Το ίδιο και στην Ευρώπη, να πάρουμε τρόπαια. Έτσι πρέπει να το βλέπουμε, ανεξάρτητα με το τι θα καταφέρουμε. Πρέπει να διψάμε και να κοιτάμε ψηλά! Είναι προτιμότερο να βάζουμε υψηλούς στόχους και να αποτυγχάνουμε, παρά χαμηλούς και να επιτυγχάνουμε.»

Το παρθενικό εφετινό ευρωπαϊκό ταξίδι πως ήταν;

«Μία διδακτική περιπέτεια στο άγνωστο! Ακολούθησα την ομάδα σε όλα τα εκτός έδρας παιχνίδια για να μάθω πως λειτουργούν οι ξένες ομάδες και να γεμίσω εμπειρίες. Ήταν ό,τι πιο όμορφο έχω κάνει γύρω από το μπάσκετ. Είδα την οργάνωση και τον τρόπο σκέψης γύρω από τον οποίο δομείται το άθλημα στο εξωτερικό και συνειδητοποίησα πόσο πίσω είμαστε. Είναι φοβερό ότι χώρες χωρίς το μπασκετικό IQ ή DNA της Ελλάδας, μας έχουν προσπεράσει. Και αυτό γιατί έχουν οργάνωση, στόχο και όραμα, που εμείς δεν έχουμε...»

Μιλήστε μου λίγο για το πρόγραμμα ανάπτυξης που έχετε δημιουργήσει, με την προσέλκυση ταλαντούχων παικτών από όλη την ελληνική επικράτεια που εφαρμόζετε. Πέρα από τα προπονητήρια, έχετε ξενώνες, έχετε μία σύμβαση με ένα ιδιωτικό σχολείο στην Πάτρα...

«Αυτό βγήκε από μέσα μας και το εκπληκτικό είναι ότι συνομιλώντας τις προάλλες στην Ισπανία με τον υπεύθυνο των ακαδημιών της Ρεάλ, συνειδητοποιήσαμε ότι το πρόγραμμά μας, μοιάζει πολύ με το αντίστοιχο ενός εκ των κορυφαίων συλλόγων παγκοσμίως! Η ανάγκη να ψαχτείς σε οδηγεί σε κάτι σπουδαίο. Οι ακαδημίες μας έχουν μία δομή και εμείς θέλουμε τα παιδιά να αγαπήσουν το μπάσκετ και ταυτόχρονα να βγάλουμε κάποιους αθλητές που μελλοντικά, θα ενισχύσουν την ανδρική μας ομάδα.

Οι παίκτες πως επιλέγονται;

«Γυρίζουμε όλη την Ελλάδα για να βρούμε ξεχωριστές περιπτώσεις αθλητών που θέλουν να κάνουν το παραπάνω βήμα και να τους εντάξουμε σε ένα δομημένο πρόγραμμα με μπάσκετ, σωστή νοοτροπία, διατροφή, ιατρική περίθαλψη και εκπαίδευση, έτσι ώστε να μπουν σε μία λογική επαγγελματισμού. Ρίχνουμε σπόρους και σίγουρα στο μέλλον κάποια απ' αυτά τα παιδιά, θα παίξουν στην ανδρική ομάδα του Προμηθέα. Αλλά ακόμη κι εκείνα που δεν θα τα καταφέρουν, ζώντας μέσα σ' αυτό το περιβάλλον, θα κάνουν κάτι άλλο σπουδαίο στη ζωή τους. Γιατί θα έχουν γαλουχηθεί μέσα από σωστές αρχές κι αξίες. Και δεν ξέρω τελικά ποιο παιδί θα μας είναι πιο χρήσιμο... Αυτό που θα παίξει άμεσα μπάσκετ ή αυτό που δεν θα παίξει και μελλοντικά μπορεί να μας βοηθήσει από κάποιο άλλο πόστο, έχοντας μεγαλώσει μέσα στην αγάπη του οργανισμού μας.»

Τι έχετε φτιάξει ακριβώς;

«Το πρόγραμμα λέγεται "Νους" κι άρχισε όταν γεννήθηκε η ανάγκη να ψάξουμε παιδιά απ' όλη την Ελλάδα για να ενισχύσουμε τα τμήματα υποδομής μας. Δικοί μας άνθρωποι, λοιπόν, γυρίζουν όλη την χώρα και βλέπουν παιδιά με ταλέντο και σωματικά προσόντα, που παράλληλα έχουν την επιθυμία και τη νοοτροπία να συμβαδίσουν με τις αρχές μας. Έχουμε την δική μας κουλτούρα και πάνω σ' αυτή προσπαθούμε να τα προσαρμόσουμε. Διαλέγουμε παιδιά από όλη την Ελλάδα που πληρούν τα κριτήριά μας και ενώνονται σε μια ομάδα με τα παιδιά που έχουμε χρόνια στις ακαδημίες μας, από τα οποία μπορεί να μην παίξουν όλα επαγγελματικό μπάσκετ σε πολύ υψηλό επίπεδο, αλλά τα 1-2 που θα παίξουν, να γίνουν παίκτες μέσα από ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα.»

Αυτά τα παιδιά που μένουν;

«Τα παιδιά που μετακομίζουν στην Πάτρα, μένουν σε έναν πολύ σύγχρονο ξενώνα με όλες τις ανέσεις που ανήκει στο ‘Ίδρυμα Δημήτρη και Λιλής Σταυροπούλου’, με το οποίο υπάρχει άψογη συνεργασία και που χωρίς την αρωγή του δεν θα υπήρχε το συγκεκριμένο πρόγραμμα. Φοιτούν σε ένα ιδιωτικό σχολείο, έχουν την υποστήριξη όλων των ειδικών (διατροφολόγων, ψυχολόγων, γιατρών, προπονητών και φυσιοθεραπευτών) και γυμνάζονται σε ένα αθλητικό κέντρο 2.500 τετραγωνικών μέτρων, που έχουμε κατασκευάσει δίπλα ακριβώς στον ξενώνα. Ουσιαστικά έχουμε δημιουργήσει μία μπασκετική γειτονιά, που για πολλούς συγκαταλέγεται στις καλύτερες εγκαταστάσεις της Ευρώπης. Το πρώτο που μας ενδιαφέρει είναι ο αθλητισμός.»

Υπάρχει και δεύτερο και τρίτο;

«Το δεύτερο έχει να κάνει με το όνομα της ομάδας μας. Ο Προμηθέας, ξέρετε, ήταν αυτός που έδωσε τη φωτιά, δηλαδή τη γνώση στους ανθρώπους και μετά ήταν ελεύθεροι να παράξουν πολιτισμό. Το αθλητικό κέντρο είναι περικυκλωμένο από δέντρα και διασχίζεται από μία διαδρομή, που συμβολίζει την ελευθερία και την εξέλιξη του ανθρώπινου είδους. Και το τρίτο είναι ότι ενδιαφερόμαστε για την μόρφωση των παιδιών. Όταν έχεις ένα τρίπτυχο με αθλητισμό, πολιτισμό και γνώση, τότε προκύπτει ο νους! Πάνω απ' όλα, όμως, είναι ο πολιτισμός, δηλαδή ο σεβασμός απέναντι στην προσωπικότητα του άλλου. Κι αυτό το αθλητικό κέντρο χτίστηκε με γνώμονα τον σεβασμό προς τους αθλητές.»

Μιλώντας τόση ώρα μαζί σας, δεν μου είναι καθόλου δύσκολο να καταλάβω ότι έχετε δοθεί ψυχή τε και σώματι στον Προμηθέα. Με τα υπόλοιπα πως τα καταφέρνετε; Θέλω να πω, είστε γιατρός, παιδίατρος, είστε πετυχημένος επιχειρηματίας με την εταιρεία Coffee Island να έχει επεκταθεί με καταστήματα σε όλη την Ελλάδα, την Κύπρο, την Αγγλία και τον Καναδά. Πως τα προλαβαίνετε όλα;

«Είμαι διχασμένη προσωπικότητα (χαμογελάει...)! Πρώτα απ' όλα δεν ξέρω αν τα προλαβαίνω και αν τα ελέγχω όλα! Γενικά όμως, σαν άνθρωπος είμαι ταυτόχρονα σε πολλά πεδία σκέψης. Τώρα που μιλάμε μαζί, ένα κομμάτι του μυαλού μου σκέφτεται την εταιρία μου, ένα άλλο τον Προμηθέα κι ένα τρίτο την οικογένειά μου. Δεν μπορείς να χωρίσεις τη μέρα σου σε ζώνες, πρέπει να κάνεις ταυτόχρονα πολλά πράγματα... Τουλάχιστον έτσι το βλέπω εγώ, έτσι είμαι και δε νομίζω να μπορώ αλλάξω, ούτε κάποια στιγμή να κάτσω και να μην κάνω τίποτε. Όταν έχεις έξι παιδιά όπως εγώ, τα τέσσερα βιολογικά μου, το Coffee Island και τον Προμηθέα, είσαι αναγκασμένος να σκέφτεσαι όλη την ημέρα. Και όταν το κάνεις με αγάπη και ενδιαφέρον, τότε μόνο καλά πράγματα μπορούν να συμβούν. Και μια και μιλάμε για τον Προμηθέα, το project βρίσκεται στο ξεκίνημά του, δεν έχει φτάσει ακόμη κάπου! Αν θεωρήσουμε ότι πετύχαμε κάτι, θα σταματήσουμε να προχωράμε και να βελτιωνόμαστε. Επομένως, έχουμε πολλή δουλειά ακόμη...»

Θα κάνετε του χρόνου το επόμενο βήμα και θα πάτε στο Eurocup;

«Είναι κάτι που βρίσκεται πολύ σοβαρά υπό σκέψη, αλλά ακόμη δεν έχει οριστικά αποφασιστεί! Σκεφτόμαστε, συζητάμε, εξετάζουμε όλα τα δεδομένα και σε λίγο καιρό θα είμαστε σε θέση να προχωρήσουμε σε ανακοινώσεις.»

Συμμετέχοντας φέτος στο BCL και παίρνοντας μία πρώτη γεύση από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις και τον τρόπο λειτουργίας τους, θα γίνατε σίγουρα κοινωνός της διαμάχης που ταλανίζει το άθλημα στην Γηραιά Ήπειρο... Τι γνώμη έχετε σχηματίσει;

«Δεν με βρίσκει καθόλου σύμφωνο αυτός ο διχασμός που χαρακτηρίζει το ευρωπαϊκό μπάσκετ. Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι ο αθλητισμός μπορεί να διχάζει τους ανθρώπους! Αντιθέτως, θα πρέπει να τους ενώνει. Και δυστυχώς αυτός ο διχασμός έχει μεταφερθεί και στα δικά μας χωράφια και αυτό μας πάει ακόμη πιο πίσω από 'κει που είμαστε. Είναι ανήκουστο τα συνολικά έσοδα του μπάσκετ στην Ευρώπη, να ανέρχονται στο 1% των αντιστοίχων του ποδοσφαίρου. Αυτό το νούμερο δεν αντιπροσωπεύει την διαφορά δυναμικής και επίδρασης των δύο αθλημάτων μεταξύ τους. Αυτή η τεράστια απόσταση υπάρχει λόγω της συνεχιζόμενης κόντρας ανάμεσα στην FIBA και την Euroleague. Αν το άθλημα ήταν ενωμένο, πιστέψτε με, το brand θα ήταν πολύ πιο ισχυρό.»

Που οφείλεται, πιστεύετε, όλη αυτή η κατάσταση;

«Για μένα το μεγαλύτερο θέμα που αντιμετωπίζουμε σαν χώρος και αυτό είναι ακόμη πιο έντονο στην Ελλάδα και το ελληνικό μπάσκετ, είναι το πρόβλημα ηγεσίας! Δεν έχουμε ηγέτες! Δυστυχώς έχουμε μόνο διαχειριστές εξουσίας που σέρνονται από τα γεγονότα και μας λείπουν οι ηγέτες που θα μας οδηγήσουν στο επόμενο βήμα και θα δημιουργήσουν τις εξελίξεις. Όταν βρούμε τους κατάλληλους ηγέτες, τότε είμαι αισιόδοξος ότι θα έρθουν καλύτερες μέρες για το μπάσκετ στην Ελλάδα. Μέχρι να βρεθούν, θα πηγαίνουμε ολοένα και πιο πίσω... Διαβάζω καμιά φορά που γράφετε, εσείς οι δημοσιογράφοι, "ο διοικητικός ηγέτης του Προμηθέα", φερ' ειπείν, αναφερόμενοι σε μένα. Γιατί είμαι ηγέτης; Επειδή βάζω χρήματα; Όχι βέβαια! Χρηματοδότης ναι, ηγέτης όχι! Για να είμαι ηγέτης πρέπει να έχω ένα βασικό στοιχείο. Όραμα και θέληση να το υλοποιήσω!»

Το τελευταίο διάστημα, με σημαιοφόρο τον Ολυμπιακό, που βάσει του ρεπορτάζ των ημερών, βρίσκεται προ των πυλών της αποχώρησης από το ελληνικό πρωτάθλημα, έχει γίνει μεγάλη κουβέντα για τον τρόπο λειτουργίας της ΚΕΔ. Πως βλέπετε κατ' αρχήν αυτό το ενδεχόμενο;

«Αν γίνει, θα είναι θλιβερό για το μπάσκετ! Εγώ σαν πρόεδρος του Προμηθέα, απευθύνομαι και επηρεάζω με τις ενέργειες και τα λεγόμενά μου μόνο μία ορισμένη μερίδα φιλάθλων. Αν ήμουν όμως πρόεδρος στον Ολυμπιακό ή στον Παναθηναϊκό, θα έπρεπε να είμαι 1000 φορές πιο προσεκτικός σε ό,τι κάνω και λέω, γιατί θα επηρεάσω 1000 φορές περισσότερους φιλάθλους. Το πλήγμα, λοιπόν, σε ένα τέτοιο απευκταίο ενδεχόμενο, θα είναι τεράστιο. Θα μου πείτε ότι είναι δικαίωμά του να φύγει και ας φύγει. Συμφωνώ, αλλά έχουμε ευθύνη όλοι εμείς (σ.σ.: οι φορείς του ελληνικού μπάσκετ δηλαδή), που τον οδηγούμε σε μία τέτοια απόφαση, η οποία θα κάνει το ελληνικό πρωτάθλημα φτωχότερο. Εννοείται ότι πρέπει να τηρούνται οι νόμοι και οι κανονισμοί, αλλά θα πρέπει να ασχοληθούμε με το πως όλος ο τρόπος λειτουργίας, θα γίνει πιο σύγχρονος και θα εναρμονιστεί στη σημερινή πραγματικότητα.»

Εσείς σαν Προμηθέας, υψώσατε τη φωνή σας στο Δ.Σ. του ΕΣΑΚΕ και εκφράσατε τις διαφωνίες σας. Θα θέλατε να γίνετε πιο συγκεκριμένος;

«Η δική μου οπτική γωνία είναι ότι το ελληνικό μπάσκετ, δεν έχει όραμα, οργάνωση, στόχευση και πλάνο. Αυτό προϋπήρχε, απλά, παλιότερα δεν φαινόταν. Πηγαίνει, χωρίς να ξέρει που... Αν δείτε ποιο είναι το πλάνο της ΕΟΚ, του ΕΣΑΚΕ αλλά και των περισσοτέρων ομάδων για τα επόμενα τρία χρόνια και μου το πείτε, εγώ θα βάλω τα γέλια! Αν κάνω λάθος, θα ζητήσω συγνώμη, αλλά να μου το δείξουν πρώτα! Δεν υπάρχει κανένα σχέδιο και αυτός είναι ο λόγος που οι μικρότερες κατηγορίες συνεχώς φθίνουν, ενώ η Basket League απλά συντηρείται. Δυστυχώς, λειτουργούμε όπως και πριν από 20 χρόνια κι έχουμε μείνει στάσιμοι. Κι ενώ αλλάζουν οι καιροί, μας προσπερνούν τα γεγονότα και οι υπόλοιπες χώρες. Η ΚΕΔ, λοιπόν, είναι μόνο ένα από τα πολλά προβλήματα, αλλά σίγουρα ο τρόπος λειτουργίας της είναι από τα πολύ σοβαρά. Είμαι της άποψης, ότι πρέπει να εκσυγχρονιστεί και να μπουν σωστές και αντικειμενικές διαδικασίες, χωρίς αυτό απαραίτητα να σημαίνει ότι πρέπει να φύγει από την εποπτεία της ΕΟΚ και να έρθει κάτω από τις φτερούγες του ΕΣΑΚΕ.»

Βλέπετε πρόσφορο έδαφος για αλλαγές;

«Θα σας πω κάτι. Αν κάτσουμε όλοι, και όταν λέω όλοι, η ΕΟΚ, ο ΕΣΑΚΕ, οι παίκτες, οι διαιτητές, οι δημοσιογράφοι, οι ατζέντηδες στο ίδιο τραπέζι, ξέρετε τι θα διαπιστώσουμε: ότι δεν υπάρχει κάποιος που να διαφωνεί με την υπάρχουσα κατάσταση. Αν διαφωνούσαμε σε κάτι, θα φαινόταν στην πράξη και θα ερχόταν η αλλαγή. Αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα του ελληνικού μπάσκετ. Όλοι είναι ευχαριστημένοι που έχουν το μαγαζάκι τους και δεν θέλουν να τους χαλάσει κανείς την ησυχία τους. Αυτή τη στιγμή είμαστε στο 2019 και η ζωή μας τρέχει με υψηλότερες ταχύτητες απ' όσο έτρεχε πριν από 20 χρόνια. Το ελληνικό μπάσκετ, όμως, τρέχει με... επιβράδυνση!».

Τι προτείνετε;

«Να αλλάξουμε όλοι μας! Δεν είναι μόνο θέμα προσώπων. Δηλαδή πιστεύετε, ότι αν στις υπάρχουσες δομές, στην υπάρχουσα κουλτούρα, έρθουν άλλα πρόσωπα, θα αλλάξει η κατάσταση; Εγώ δεν το πιστεύω γιατί δεν βλέπω ότι υπάρχει διάθεση από κανέναν... Είδατε να προκύπτει κάτι από την πρόσφατη συνάντηση που οργάνωσε ο υφυπουργός αθλητισμού με όλους τους φορείς, άσχετα αν δεν ήταν όλοι παρόντες; Ρίχνουμε πιστολιές στον αέρα στην τύχη και διαχειριζόμαστε την μιζέρια μας! Γιατί να έρθουν οι χορηγοί με αυτό το θέμα που παρουσιάζουμε; Είμαστε κυριολεκτικά άξιοι της μοίρας μας... Γι' αυτό επιμένω να λέω ότι η αλλαγή και η πρόοδος, δεν θα έρθουν με συμβατικά μέσα. Κάποια στιγμή, πρέπει να εμφανιστεί ένας ηγέτης που θα έχει την τόλμη, τη δύναμη και τη στήριξη για να σπάσει αυτό το τραπέζι και τα μαγαζάκια να κλείσουν. Δυστυχώς μέχρι τότε δεν βλέπω να υπάρχει διάθεση να γίνει καμία τομή και καμία ουσιαστική αλλαγή και το μπάσκετ συνεχώς θα ολισθαίνει…»

Κλείνοντας αυτή την πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα, πολλοί είναι αυτοί που θα ήθελαν να μάθουν πως δημιουργήσατε όλον αυτόν τον κολοσσό γύρω από τον καφέ...

«Το Coffee Island ήταν μία ιδέα που δημιουργήθηκε εκ του μηδενός. Το δύσκολο δεν είναι να έχεις απόψεις και ιδέες, αλλά το να βρεις τον τρόπο να τις υλοποιήσεις. Να φανταστείτε ότι πριν ασχοληθώ με τον καφέ, δεν ήμουν λάτρης αυτής της απόλαυσης...»

Τώρα πίνετε;

«Όχι απλά πίνω, αλλά έχω γίνει γευσιγνώστης (γέλια...)! Μπορεί να μην έπινα καφέ, αλλά βρήκα ένα κενό στην ελληνική αγορά και κάπως έτσι αναπτύχθηκε κι εξελίχθηκε η επιχείρηση. Και αυτή η πορεία και επιτυχία, δεν οφείλεται σε μένα, αλλά στους ανθρώπους που ασχολούνται καθημερινά, στο εξαιρετικό ανθρώπινο δυναμικό της εταιρείας, στους επιχειρηματίες-συνεργάτες που δουλεύουν τα καταστήματά μας και φυσικά στους πελάτες μας, που μας τιμούν με την επιλογή τους.»

Το επάγγελμα του παιδιάτρου δεν το εξασκείτε καθόλου πλέον;

«Μου αρέσει να βλέπω παιδιά φίλων μου και συγγενών μου, χωρίς όμως αυτό, σαν ενασχόληση, να έχει βιοποριστικό άξονα. Δεν είχα ποτέ ιδιωτικό ιατρείο. Μετά την ειδικότητα, ασχολήθηκα με τις υποειδικότητες της παιδοπνευμονολογίας και τη παιδοενδοκρινολογία, στη συνέχεια έκανα το αγροτικό μου στην Λευκάδα και για 10 χρόνια, ταυτόχρονα με την εταιρία, είχα τη χαρά και τη τιμή να εργασθώ ως παιδίατρος στο Κέντρο Υγείας Χαλανδρίτσας.»