Το πέναλτι του Βάντσικ στο Καραϊσκάκη, το «πράσινο» παιδικό όνειρο και το Μαρούσι

-Η 25η σεζόν σου φέτος με 17 διαφορετικές ομάδες. Αν σου έλεγα να βάλεις έναν τίτλο για την μέχρι σήμερα καριέρα σου, ποιον θα επέλεγες;

«Πολλούς θα έβαζα! Ότι είναι πολλά τα χρόνια... Θα επέλεγα ωστόσο το 'ένα πολύ ωραίο ταξίδι'. Και αυτό διότι στο μπάσκετ νιώθω υποχρεωμένος. Μέσα από αυτό το άθλημα έζησα πράγματα και καταστάσεις τις οποίες υπό φυσιολογικές συνθήκες, σαν κανονικός άνθρωπος και όχι αθλητής, σίγουρα δεν θα τις ζούσα. Δεν είχα πάει στα μέρη που είχα ταξιδέψει, δεν θα είχα γνωρίσει αυτούς τους ανθρώπους που έχω γνωρίσει και επειδή είναι πολλά τα χρόνια θα έβαζα το 'ένα πολύ ωραίο ταξίδι'»

Τον Αύγουστο έγινες 42 ετών και αν δεν κάνω λάθος, μαζί με τον Ακη Καλλινικίδη είστε οι μεγαλύτεροι εν ενεργεία Έλληνες μπασκετμπολίστες. Πόσο ακόμα σκοπεύεις να βρίσκεσαι στα παρκέ;

«Έχω ακόμα! Νιώθω ότι αυτή τη στιγμή είμαι καλά. Και από τη στιγμή που νιώθω ότι είμαι καλά και δεν ξεφτιλίζομαι και βλέπω ότι παίζω καλά, νομίζω ότι δεν έχω κανέναν λόγο να το κόψω. Ειδικά από τη στιγμή που δεν υπάρχουν και πολλά νέα παιδιά για να με βγάλουν έξω.»

- Πώς θα ήταν για σένα το ιδανικό κλείσιμο της καριέρας σου;

«Το ιδανικό γίνεται αυτή τη στιγμή. Ήταν να επιστρέψω στην ομάδα που αγαπάω πάρα πολύ, να μείνω εδώ και να κλείσω την καριέρα μου εδώ. Είναι και δικό μου θέλημα και των ανθρώπων εδώ στο Μαρούσι. Ήδη έχω μπει στον σύλλογο και σε κάποιο πόστο ως προπονητής του εφηβικού. Την συγκεκριμένη χρονική στιγμή, τα πάντα κυλάνε ρολόι. Όπως τα ήθελα, έτσι ακριβώς ήρθανε.»

- Έχεις σκεφτεί τι θα ήθελες να κάνεις όταν το κόψεις; Να ασχοληθείς δηλαδή με ακαδημίες και παιδιά ή να φορέσεις κοστούμι και να γίνεις προπονητής σε πρώτη ομάδα;

«Η λέξη κοστούμι με εμένα δεν ταιριάζει και ούτε θα ταιριάξει ποτέ. Δεν είμαι του κουστουμιού. Όταν κλείσω την καριέρα μου σίγουρα θα είμαι πάλι μέσα στο μπάσκετ. Αυτό ξέρω να κάνω, αυτό αγαπάω, αυτό κάνω εδώ και 25 χρόνια. Πρόσθεσε και άλλα πέντε πιο ανέμελα. Στόχος μου είναι κάποια στιγμή να μπω κάποια στιγμή και στο τεχνικό τιμ της πρώτης ομάδας, να είμαι βοηθός».

- Εκεί όμως θα χρειαστείς κοστούμι...

«Όχι στην Α2 δεν χρειάζεται να φοράς. Όμως αν ανέβουμε Basket League, αναγκαστικά θα το βάλω. Τι να κάνω...»

- Γενικά έχουμε παρατηρήσει ότι σε όποια ομάδα και αν αγωνίζεσαι, υπάρχει ένα δέσιμο. Βγάζεις μια αγάπη. Όμως με το Μαρούσι, και βγάζω στην άκρη τον Παναθηναϊκό που είσαι οπαδός του, φαίνεται να υπάρχει το κάτι παραπάνω. Και η μοναδική ομάδα που αγωνίζεσαι για 4η σεζόν μετά και τη διετία σου το 2010-2012. Πώς προέκυψε αυτό το δέσιμο;

«Προέκυψε το 2010. Από ένα τελείως κουλό τηλεφώνημα του μπασκετικού μου πατέρα, του Βαγγέλη Αλεξανδρή, ο οποίος με είχε πάρει Παρασκευή, Σάββατο ήταν η κλήρωση του πρωταθλήματος και το Μαρούσι δεν είχε ούτε έναν παίκτη. Είναι φοβερή αυτή η ιστορία γιατί αν σκεφτείς πώς τελείωσε εκείνη η χρονιά είναι να... παθαίνεις εγκεφαλικό. Ξεκινήσαμε με έναν μπασκετμπολίστα, εμένα την Παρασκευή που είπα, δύο το Σάββατο και την Κυριακή το πρωί γίναμε πέντε και πήγαμε και κερδίσαμε την ίδια μέρα τον Πανιώνιο με 15 πόντους διαφορά. Τελείως ανώμαλα πράγματα. Αυτές οι δύο χρονιές μας έδεσαν πολύ εδώ. Και με τον κόσμο, αλλά και με τους ανθρώπους που υπήρχαν γύρω από την ομάδα. Ευτυχώς όχι με αυτούς που την είχαν τότε.

Γιατί αυτοί οι άνθρωποι που ασχολήθηκαν τότε με το Μαρούσι, δυστυχώς, το κατέστρεψαν. Το ξεφτιλίσανε. Το πήγανε στα τάρταρα. Και αυτό είναι που με πονάει ιδιαίτερα. Και αυτό διότι αν αυτή σε αυτήν την ομάδα κυλούσαν όλα ρολόι, δεν θα έφευγε από την Α1. Και στο υπογράφω. Μάλιστα το 2014 είχα πει ότι ήθελα να κλείσω την καριέρα μου στο Μαρούσι. Όταν είσαι σε μια ομάδα και ζεις δύσκολες καταστάσεις, υπάρχουν δύο εκδοχές. Είτε θα σε απομακρύνουν, είτε θα σε φέρουν πιο κοντά. Εμείς τότε ήμασταν μια παρέα Ελλήνων και έμπειρα παιδιά. Εγώ, ο Νέστορας (σ.σ. Κόμματος), ο Χαριτόπουλος, γενικά παιδιά που είχαμε εικόνες στην Α1. Στο Μαρούσι είχαμε βρει κάτι πολύ ζεστό και δώσαμε ότι είχαμε και δεν είχαμε για να την κρατήσουμε. Την δεύτερη χρονιά, πριν από τον Δεκέμβριο, μας ανακοίνωσαν ότι η ομάδα διαλύεται. Και ότι θα έπρεπε να φύγουμε. Χάσαμε πολλά λεφτά τα οποία δεν θα τα πάρουμε ποτέ. Παρόλα αυτά μείναμε και παίξαμε άλλους δύο μήνες ο καθένας γιατί δεν θέλαμε να αφήσουμε την ομάδα. Αυτό είναι που έχει δέσει από τότε και φυσικά το τώρα...»

-Όταν λες το «τώρα» τι εννοείς;

«Είναι πιο σημαντικό το τώρα γιατί υπάρχει μια μεγάλη αλλαγή και αφορά το ιδιοκτησιακό καθεστώς. Αυτό που πρεσβεύει αυτή η ομάδα, αυτή τη στιγμή και το οποίο με κάνει πολύ περήφανο είναι ότι εν μέσω κορονοϊού, πανδημίας και δύσκολων καταστάσεων, αυτή τη στιγμή που μιλάμε η ομάδα έχει 96 καινούργια παιδιά στις ακαδημίες. Είναι τεράστια επιτυχία γι' αυτήν την ομάδα και επιπλέον τα τελευταία τέσσερα χρόνια υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι εδώ, οι οποίοι όχι μόνο είναι νοικοκύρηδες αλλά είναι μια τρομερή παρέα. Καθένας έχει τον ρόλο του. Πέρσι ήταν από τις τρεις ομάδες οι οποίες πλήρωσαν τα πάντα και δεν βρήκαν πρόφαση για τον κορονοϊό να φεσώσουν τους παίκτες. Είχαμε πληρωθεί κανονικά. Αυτή τη στιγμή το Μαρούσι εκπέμπει υγεία.

Υπάρχουν άνθρωποι οικογενειάρχες οι οποίοι φροντίζουν για τα πάντα στην ομάδα. Μπορεί να δεις τον πρόεδρο να έρχεται στο γήπεδο και να αλλάζει λάμπες. Κάτι που έγινε. Μπορεί ο αντιπρόεδρος, από την καψούρα του να δει το παιχνίδι, να έρθει να σκουπίζει το γήπεδο το Σάββατο που έχουμε το ματς. Δεν τα βλέπεις αυτά και καλό είναι τα λες. Υπάρχουν ομάδες που βρίσκουν πολλές προφάσεις για να κάνουν τα δικά τους, αλλά εμείς εδώ είμαστε μια οικογένεια, μια παρέα. Βοηθάει ο ένας τον άλλον. Και αυτό αποτυπώνεται και στο παρκέ. Η ομάδα ανέβηκε από την Γ' στην Β' Εθνική, μετά στην Α2 και αυτή τη στιγμή έχει 3/3. Αυτό είναι το Μαρούσι. Μια μεγάλη και αγαπημένη οικογένεια που πάνω απ' όλα επικρατεί η παρέα. Δεν υπάρχει ζήλεια και φθόνος.»

- Είσαι 42 ετών και βρίσκεσαι στην 5άδα των πρώτων σκόρερ της Α2. Δεν θεωρείς ότι ο Γιάννης Γκαγκαλούδης θα μπορούσε κάλλιστα να βρεθεί και να πρωταγωνιστήσει στην Basket League;

«Είχα προτάσεις να επιστρέψω στην Basket League αλλά είναι επιλογή μου να μείνω σε αυτές τις κατηγορίες. Πλέον η δική μου ζωή είναι το παιδί μου. Και τώρα που έχουμε κάποια ταξίδια δυσκολεύομαι. Είχα πει ότι δεν θέλω να είμαι σε κατηγορία που να έχω ταξίδια. Όμως όταν πρόκειται για το Μαρούσι, εκεί τελειώνουν τα πάντα. Θα αναγκαζόμουν να κάνω τα πάντα για το Μαρούσι και μάλιστα με χαρά. Το να πάω να κυνηγάω τώρα τους ξένους και ειδικά σε αυτήν την Basket League δεν έχω κανέναν λόγο να παίξω. Ειδικά από τη στιγμή που είχα παίξει στην προηγούμενη Basket League. Δεν έχω να ζηλέψω τίποτα. Και μάλιστα θεωρώ ότι περισσότερος κόσμος βλέπει την Α2, παρά αυτήν την Α1. Οπότε είναι επιλογή μου και είμαι πολύ χαρούμενος γι' αυτό...»

- Όμως αν ανεβείτε στην Basket League;

«Ξέχασα να στο πω αυτό. Το όνειρο που έχω είναι το εξής: Να σταματήσω όταν παέι το Μαρούσι στην Α1. Βέβαια αν πάει σε έξι χρόνια, στα 48 μου δεν πιστεύω να παίζω ακόμα. Μπορεί, δεν ξέρεις... Όμως θα είναι ένα καλό timing για μένα να σταμαετήσω με τον καλύτερο τρόπο και όπως ακριβώς θα ήθελα. Όχι ότι θα έχω πρόβλημα να σταματήσω στην Α2. Δεν έχω τέτοια θέματα και τέτοια... ψωνιλίκια. Εδώ θέλω να σταματήσω. Είτε είναι το Μαρούσι στην Α1, είτε στην Α2».

- Μάλιστα χάσατε στις λεπτομέρειες και μια μεγάλη πρόκριση απέναντι στον Ολυμπιακό Β'...

«Χάσαμε από τον Ολυμπιακό. Δεν υπάρχει Ολυμπιακός Β'. Ούτε χάσαμε από τον Αναπτυξιακό. Χάσαμε από τον Ολυμπιακό. Τώρα αν είναι Β', Γ', Δ', Αναπτυξιακή, το ξέρουν αυτοί. Εγώ στα χαρτιά ξέρω ότι παίζαμε με τον Ολυμπιακό...»

- Ήθελα να αναφερθώ στην ανάρτηση που είχες κάνει γράφοντας πριν από το ματς «και τώρα παίζουμε με τον Ολυμπιακός Β'» ... Έβγαζες από μέσα του το πράσινο συναίσθημα εκείνη την ώρα;

«Το έγραψα ειρωνικά. Κοίτα να δεις. Για τον Ολυμπιακό έχω γράψει τέρατα. Οπότε δεν θα είχα κανέναν σκοπό να πω ότι δεν το έκανα γι' αυτό. Ο κόσμος ξέρει. Οι Ολυμπιακοί με μισούν και δεν χρειάζεται να το κρύψουμε αυτό το πράγμα. Και αντίστοιχα οι Παναθηναϊκοί με λατρεύουν γιατί είμαι Παναθηναϊκός. Ομως αυτό το συγκεκριμένο ποστάρισμα δεν είχε καμία σχέση με τον Ολυμπιακό. Η μόνη σχέση που είχε με τον Ολυμπιακό ήταν να ενημερώσω αυτούς που έπρεπε ότι 'τώρα παίζω με τον Ολυμπιακό Β'.' Δέχομαι την κριτική όταν γράφω κάτι για τον Ολυμπιακό, αλλά ήταν τελείως ηλίθιο να δεχθώ κριτική γι' αυτήν την ανάρτηση».

- Γενικά ξεκινήσατε καλά φέτος. Τι να περιμένουμε από το Μαρούσι;

«Η ομάδα μας παίζει ένα πάρα πολύ ωραίο μπάσκετ από πέρυσι. Επιθετικό, με πολλούς πόντους. Πάμε ψηλά το σκορ. Μας ταιριάζει και το δουλεύουμε στην προπόνηση. Αξίζει να βλέπεις το Μαρούσι γιατί είναι μια Ομάδα με το «όμικρον» κεφαλαίο. Θα υπάρξουν και άσχημες μέρες, αλλά το καλό με αυτήν την ομάδα είναι ότι στις ήττες είμαστε καλύτερα απ' ότι όταν κερδίζουμε. Και αυτό σχετίζεται με τα αποδυτήρια. Δεν μπορεί μια-δυο ήττες να το χαλάσουν αυτό. Επίσης να περιμένετε μια πεντάδα που αν ξεκινήσει μαζί, όπως εγώ με τον Γιώργο Σουρλή θα δείτε πάρα πολύ τρέξιμο.

Τα 0-100 τα κάνουμε σε 7,5 μέρες (γέλια). Ο Γιώργος είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο για αυτήν την ομάδα και το γνωρίζουν όλοι. Γενικά θα δείτε μια τεράστια προσπάθεια σε όλον τον σύλλογο ώστε να γίνει και πάλι αυτό που ήταν. Σε αυτήν την ομάδα σίγουρα παίζει μεγάλο ρόλο ο προπονητής, αλλά και άνθρωποι που τον πλαισιώνουν. Για παράδειγμα έχουμε ένα παιδί στο σκάουτινγκ, τον Άγγελο, ο οποίος κάνει εξαιρετική δουλειά, βγάζει τα μάτια του και πάμε στο παιχνίδι πάρα πολύ καλά προετοιμασμένοι. Η Βασιλεία και ο Γιώργος Κατσαρέλιας που είναι βοηθοί του κόουτς. Και αυτοί βρίσκονται όλη μέρα στο γήπεδο. Υπάρχει εκατέρωθεν σεβασμός».

- Σε όλη αυτήν την διαδρομή των 24 χρόνων και έχοντας παραστάσεις και εμπειρίες που λίγοι παίκτες καταφέρνουν να αποκτήσουν, ποιες είναι εκείνες που έχεις να θυμάσαι και να ξεχωρίζεις περισσότερο;

«Σίγουρα θα ξεχωρίσω το φιλικό που είχαμε παίξει με τον Παναθηναϊκό στους Τορόντο Ράπτορς. Ήταν μια τεράστια εμπειρία στα 25 μου να πάω και να αντιμετωπίσω τον Βινς Κάρτερ. Έστω και για αυτά τα 10 λεπτά. Ήταν μια απίστευτη γιορτή αυτό που έζησα. Δεύτερο θα έβαζα τον ευρωπαϊκό τίτλο που κατέκτησα με τον Άρη. Όμως, και αυτό το εύχομαι σε όλα τα παιδιά που παίζουν μπάσκετ, η TOP στιγμή μου ήταν το πρωτάθλημα που πήρα με τον Παναθηναϊκό. Δεν ξέρω πώς να το χαρακτηρίσω, αλλά όταν υπέγραψα στον Παναθηναϊκό έμεινα δυο μέρες άυπνος. Έκλεισα 48ωρο από τη χαρά μου.

Καταλαβαίνεις πόσο τεράστια στιγμή ήταν για μένα. Από εκεί που πήγαινα στο γήπεδο ως οργανωμένος οπαδός της ομάδας με την Θύρα 13 σε Τούμπα, Καραϊσκάκη, ξαφνικά αυτοί με τους οποίους φώναζα εγώ, να φωνάζουν εκείνοι για μένα. Που είμαι δικό τους παιδί. Και το κυριότερο; Να πάρεις πρωτάθλημα με την ομάδα που αγαπάς από πιτσιρικάς ως παίκτης. Πόσοι έχουν την ευκαιρία να το ζήσουν αυτό; Ούτε εγώ περίμενα ότι θα το ζήσω. Δεν μου πέρναγε καν από το μυαλό ότι θα έφτανα στο επίπεδο να πάρω πρωτάθλημα με τον Παναθηναϊκό. Κι όμως, έγινε. Ευχαριστώ τον Θεό γι' αυτό. Μέσα σε αυτές τις χαρούμενες στιγμές θα βάλω και τις δύο χρονιές στο Μαρούσι όπου έζησα φοβερά πράγματα.»

- Από άσχημες στιγμές;

«Από άσχημες... Υπάρχουν πάρα πολλές. Όπως ξέρεις δεν ήμουν και το καλύτερο παιδί στην καριέρα μου. Οπότε οι κακές είναι περισσότερες από τις καλές. Σίγουρα δεν μετανιώνω για καμία. Δηλαδή αν γύριζα τον χρόνο πίσω θα τις έκανα ξανά. Γιατί δεν είμαι από αυτούς που μετανιώνουν. Πάντα όταν έκανα κάτι, το πλήρωνα. Δηλαδή: Τσακωνόμουν; Πήγαινα στον αθλητικό δικαστή, έχω πάει 11 φορές. Πρέπει να μάθεις να παίρνεις και τις ευθύνες των πράξεών σου. Αν θέλεις να το παίζεις μάγκας, θα πληρώνεις και τις μαγκιές σου.»

- Όπως;

«Η μεγαλύτερή μου μαλ...ία είναι που τα έβαλα με την ομάδα της γειτονιάς μου. Τον Πανιώνιο. Είναι που τσακώθηκα με φίλους, που κατάφερα στην περιοχή που γεννήθηκα, μεγάλωσα, πήγα σχολείο, έβγαινα βόλτες, να υπήρχαν άνθρωποι που με έβλεπαν και με έβριζαν. Και υπήρχαν κάποιοι άλλοι φίλοι που ήταν Πανιώνιοι και οι οποίοι έβριζαν αυτούς που με έβριζαν. Ήταν μια τριετία-τετραετία δύσκολων καταστάσεων. Με τον Πανιώνιο κρατούσε... χρόνια η κολόνια. Από τότε που ήμουν στη Δάφνη το 2001. Είχα περάσει πέντε φορές την πόρτα του Πανιωνίου και πέντε φορές δεν πήγα. Για πολλούς και διαφόρους λόγους. Η μία ήταν επιλογή μου σαν αντίποινα.

Και όταν κλείσω την καριέρα μου, αυτό θα είναι το μοναδικό μου αποθυμένο. Ότι δεν έπαιξα στον Πανιώνιο. Γιατί από εκεί και πέρα είμαι πολύ γεμάτος. Έπαιξα σε όλες τις μεγάλες ομάδες στην Ελλάδα. Παναθηναϊκό, ΑΕΚ, Άρη, ΠΑΟΚ, Ηρακλή, στον Ολυμπιακό δεν θα πήγαινα ποτέ. Και δεν έχει να κάνει με τον Ολυμπιακό που είναι μεγάλη ομάδα, αλλά έχει να κάνει σχέση με τις δικές μου πεποιθήσεις και το πώς μεγάλωσα. Και δεν θα το έκανε ποτέ αυτό. Είμαι γεμάτος. Σε αυτό το παζλ, έλειψε ο Πανιώνιος. Το κομμάτι Γκαγκαλούδης-Πανιώνιος έπρεπε να είχε γραφτεί αλλιώς και να είχαν γίνει αλλιώς τα πράγματα. Δόξα Τω Θεώ έχει φτιαχτεί, έχει διορθωθεί, είναι όπως πρέπει να είναι και είμαι πολύ χαρούμενος γι' αυτό».

- Πώς προέκυψε η αγάπη σου για τον Παναθηναϊκό;

«Εμένα οι πρώτες μου αφίσες στο δωμάτιο ήταν ο Σαραβάκος και ο Βαζέχα. Δεν ήταν μπασκετμπολίστας. Με είχε πάει ο πατέρας μου στο γήπεδο όταν ήμουν 6 μηνών και είχα δει Παναθηναϊκός-Λάρισα. Έτσι μου έχει πει. Καταλαβαίνεις ότι όσο περνούσαν τα χρόνια, το μικρόβιο κόλλαγε και περισσότερο μέχρι που έγινε αρρώστια. Όμως όταν επέλεξα να γίνω επαγγελματίας μπασκετμπολίστας, το συναίσθημα το έβαζα πάντα πίσω. Πάντα είχα μια αρχή. Εκεί που παίζεις, εκεί θα είσαι. Θα σέβεσαι το ψωμί που τρως, τον κόσμο της ομάδας που παίζεις. Και γι' αυτό τα καλύτερα παιχνίδια τα έχω κάνει εναντίον του Παναθηναϊκού...»

- Μεγαλώνοντας είχες κάποιον παίκτη ως πρότυπο; Κάποιον αθλητή που θαύμαζες πολύ; Σαραβάκος και Βαζέχα;

«Εκείνοι ήταν οι παιδικοί μου ήρωες που δεν έπαιζα τότε μπάσκετ. Το πρώτο μπασκετικό μου είδωλο, ήταν ο Μπάιρον Ντίνκινς. Μάλιστα είχα την ευτυχία να τον προλάβω και έναν χρόνο σε ματς Δάφνη-Ηρακλή. Από εκεί και πέρα υπήρχαν πολλοί παίκτες που θαύμαζα. Ποιος να μου το έλεγε ότι εγώ θα ήμουν συμπαίκτης με τον Φράγκι... Ποιος θα μου έλεγε ότι θα έπαιζα αντίπαλος του Μποντιρόγκα; Τα παραδείγματα είναι πάρα πολλά. Τα παιδιά της γενιάς μου ήταν πολύ τυχερά γιατί για να έπαιζες τότε στην Α1, δεν αρκούσε να ήσουν μόνο καλός. Έπρεπε να είχες υπομονή, να φας πολυ ξύλο και ένα σωρό άλλα πράγματα. Θα σου πω το εξής. Όταν είχαμε ανέβει με τη Δάφνη από την Α2 στην Α1, οι ξένοι ήταν: Ο Τάρπλεϊ ο οποίος δεν έπαιξε επίσημο ματς, αλλά τον είχαμε στη Δάφνη. Ο Μπακ Τζόνσον. Ο Μπλου Έντουαρντς από τον Ολυμπιακό. Ο Ζέντον Χάμιλτον που μετά πήγε στο ΝΒΑ. Ο Έρικ Ουάσινγκτον που τον είχαμε πάρει από τους Σέλτικς. Οπότε αντιλαμβάνεσαι όταν η τελευταία ομάδα του πρωταθλήματος είχε αυτούς τους ξένους, τι γινόταν πιο πάνω. Μιλάμε για άλλο επίπεδο, για άλλες εικόνες και παραστάσεις.»

- Είπες ότι έμεινες δύο μέρες άυπνος όταν έμαθες για τον Παναθηναϊκό. Που ήσουν τότε και ποιες ήταν οι πρώτες σου αντιδράσεις όταν το πληροφορήθηκες;

«Τότε ήμουν Σαντορίνη για διακοπές. Ο μάνατζέρ μου αρχικά δεν μου είπε ποια ομάδα ήταν και απλά του είπα ότι ήθελα να κάνω μερικές μέρες ακόμα διακοπές και θα επέστρεφα αργότερα στην Αθήνα: 'Καλά εντάξει, εγώ θα πάω αύριο στη ΒΙΑΝΕΞ, αν θέλεις έλα' μου είπε από το τηλέφωνο. Και εκείνη την ώρα συνειδητοποίησα τι μου έλεγε συνδυάζοντας τη ΒΙΑΝΕΞ: 'Τι λέει τώρα αυτός; Στον Παναθηναϊκό;' Ε, μετά έγινε χαμός. Όλοι οι φίλοι στη Σαντορίνη μου έκαναν πάρτι, μου είχαν βάλει τον ύμνο του Παναθηναϊκού σ' ένα μαγαζί, με είχαν ανεβάσει σε ένα μπαρ... Ωραίες στιγμές».

- Φαντάζομαι ότι το «13» το επέλεξες χωρίς δεύτερη σκέψη, ε;

«Ε, ναι! Χωρίς δεύτερη σκέψη. Ήμουν τυχερός γιατί ήταν διαθέσιμο. Αυτό το νούμερο έπρεπε να πάρω...»

- Και θα περάσεις στην ιστορία ως ο τελευταίος που το φόρεσε πριν από τον Διαμαντίδη...

«Τιμή μου, πραγματικά τιμή μου.»

- Μάλιστα τότε και ο ποδοσφαιρικός Παναθηναϊκός πήγαινε καλά έχοντας κατακτήσει το νταμπλ. Πήγαινες εκεινη τη χρονιά στο γήπεδο ;

«Περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα κλαις... Ναι πήγαινα τότε στο γήπεδο. Εδώ πήγαινα σε άλλα και άλλα χρόνια στο γήπεδο, τότε δεν θα πήγαινα;»

- Λίγους μήνες νωρίτερα, ακόμα και όταν έπαιζες στον Άρη, είχες κατέβει στην Αθήνα για να βρεθείς στο ματς της Ριζούπολης το 2003... Δεν σου είπαν τίποτα από τον Άρη όπου αγωνιζόσουν τότε; Και πώς έζησες εκείνο το παιχνίδι;

«Ε, εντάξει είχα πάρει άδεια από τον Βαγγέλη (σ.σ. Αλεξανδρής) για να πάω στην Αθήνα (γέλια). Όσο για το δεύτερο που με ρώτησες, δεν θέλω καν να το θυμάμαι. Αυτό το παιχνίδι είναι ντροπή για το ποδόσφαιρο. Πρέπει να σβηστούν γενικά από το ποδόσφαιρο όλα αυτά που έγιναν εκείνη την ημέρα. Όχι ότι δεν έχουν γίνει ξανά. Έχουν γίνει άπειρα τέτοια. Σαν οπαδός έζησα, γιατί δεν ήταν η πρώτη φορά που είχα πάει σε ντέρμπι, την κλασσική αντιπαλότητα των Ολυμπιακών με τους Παναθηναϊκούς. Τίποτε παραπάνω, τίποτε παρακάτω. Ευτυχώς τότε όλο αυτό έμενε σε πιο γηπεδικά πλαίσια. Μετά δυστυχώς εξελιχθηκε όλο αυτό και χάνουν άνθρωποι τη ζωή τους. Τραυματίζονται για τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό. Κάτι το οποίο για μένα είναι βλακεία; έγκλημα; Απερισκεψία; Δεν μπορώ να βρω μια λέξη για εκείνους που τα κάνουν όλα αυτά. Όμως έχοντας τώρα παιδί, πραγματικά έχω μετανιώσει για πράγματα που είχα κάνει ως έφηβος...»

- Έχει τύχει να εμπλακείς σε συμπλοκές με οπαδούς;

«Ναι βέβαια. Όμως άθελά μου. Είναι αυτό που λένε. Να είσαι στη λάθος στιγμή, στο λάθος σημείο. Σε όποιον πηγαίνει στο γήπεδο έχει συμβεί αυτό το πράγμα. Ξαναλέω ότι είναι τραγικό να έχουμ φτάσει στο 2020 και να μην τελειώνουν παιχνίδια, να διακόπτονται παιχνίδια, να σκοτώνονται άνθρωποι... Γιατί; Για τις ομάδες...»

- Ποια άλλη είναι χαρακτηριστική στιγμή που είχες ζήσει έντονα σε γήπεδο ως οπαδός;

«Πραγματικά είναι πάρα πολλές. Όπως το 3-1 με την Γιουβέντους, το 2-0 με με την Γκέτεμποργκ, το 5-1 με την Χόνβεντ... Πάω παλιά τώρα, αλλά δυστυχώς αυτά είναι τα καλά μας χρόνια. Τα... Προ Χριστού! Γιατί τώρα δεν μπορούμε να κερδίσουμε κανέναν. Επίσης οι μεγάλες πορείες που έχουμε κάνει στο Champions League. Αυτά έχουμε εμείς οι Παναθηναϊκοί. Με όποιον φίλο του Παναθηναϊκού μιλήσεις, θα νομίζεις ότι είναι 80 χρονών. Διηγώντας τα, όχι μόνο να κλαις, αλλά να παθαίνεις κατάθλιψη.»

- Ποιο γκολ είχες πανηγυρίσει περισσότερο;

«Δεν είναι γκολ αυτό που έχω πανηγυρίσει περισσότερο, αλλά η απόκρουση του Βάντσικ στο Καραϊσκάκη στο πέναλτι του Αλεξανδρή. Ήμουν μέσα. Είναι όλο το story για το πώς εξελίχθηκε εκείνο το ματς. Νόμιζαν οι οπαδοί του Ολυμπιακού ότι το ματς είχε τελειώσει μετά το 2-3 και άρχισαν να αποχωρούν από το το γήπεδο, ενώ μόλις άκουσαν το σφύριγμα για το πέναλτι άρχισαν να τρέχουν και πάλι μέσα. Το πιάνει ο Πολωνός και οι στιγμές που έζησα μετά ήταν μοναδικές. Πραγματική έξαψη για ένα μισάωρο και μέχρι να φύγουμε από το γήπεδο. Μου έχει μείνει χαραγμένο αυτό το ματς. Όπως φυσικά μου έχει μείνει χαραγμένη και η τεσσάρα που φάγαμε μέσα στη Λεωφόρο. Δεν ξεχνιέται αυτό. Βέβαια έχουμε φάει πολλές από αυτούς μετά. Όμως, εντάξει. Μεγαλώνεις και μαθαίνεις να ζεις με αυτά τα πράγματα».

- Τι είχε συμβεί με εσένα και τον Μίλαν Μίνιτς όταν πήγες στον Άρη;

«Ήταν ένας προπονητής ο οποίος είχε λόξα με τα μακριά μαλλιά. Και αυτό διότι αυτός ήταν καραφλός. Σαν λαμπαντέρ. Σαν γλόμπος. Και είχε πει σε εμένα και στον Ράιαν Στακ, ότι αν δεν κουρευτείτε, δεν θα παίξετε. Και γύρισα και του είπα ότι για να κουρευτώ εγώ, εσύ πρέπει να βάλεις περούκα. Και θα κουρευόμουν αύριο το πρωί. Ε, έμεινα εκτός 12άδας για τρία παιχνίδια μέχρι που τον... έφαγα και ήρθε ο Βαγγέλης (σ.σ. Αλεξανδρής) και ξαναβρήκα την υγειά μου...»

- Έχεις δουλέψει με πολλούς προπονητές. Ποιοι είναι εκείνοι που θα έχεις για πάντα στην καρδιά σου και για ποιον λόγο ;

«Μετά τον Βαγγέλη Αλεξανδρή θα βάλω τον προπονητή που έχω τώρα. Τον Γιώργο Σκαραφίγκα. Αυτόν τον άνθρωπο δεν τον ήξερα προσωπικά, δεν είχα δουλέψει ποτέ μαζί του, τον ήξερα μόνο ως αντίπαλο στην Α1 όταν ήταν προπονητής στην Ελευσίνα. Από τη πρώτη μέρα που μου μίλησε, έπαθα πλάκα. Είχα χρόνια να γνωρίσω έναν άνθρωπο που να μιλάει έτσι χύμα και να έχει με τον παίκτη με τέτοια επικοινωνία. Εκ των υστέρων, έχουμε και αυτήν την σχέση μέσα στην ομάδα. Ακόμα και στα 42 μου μαθαίνω πάρα πολλά γιατί ξέρει πάρα πολύ μπάσκετ. Από δική του επιλογή βρίσκεται στην Α2 ή πριν στην Β' Εθνική. Κάτι άλλους προπονητές που είναι στην Α1, όχι μόνο τους κάνει πλάκα, όχι δεν τους βλέπει, αλλά είναι έτη φωτός μπροστά από αυτούς.

Όμως είναι αυτός χαρακτήρας που δουλεύει πολύ με το συναίσθημα και τον ψυχισμό του. Έχει ταιριάξει στο Μαρούσι, έχει φτιάξει κάτι πάρα πολύ όμορφο, μια ομάδα που πραγματικά δεν έχει ταβάνι. Μπορώ να σου πω ότι μπορούμε και να ανέβουμε κιόλας. Τα πάντα κυλάνε όμορφα και φυσιολογικά. Σίγουρα θα έβαζα τον κουμπάρο μου, τον Λίνο (σ.σ. Γαβριήλ) ο οποίος είναι μεγάλο κεφάλαιο για μένα. Ήμασταν μαζί στην Τυνησία και περάσαμε δύο ωραία και δύσκολα χρόνια. Πήραμε και ένα νταμπλ εκεί. Περισσότερο αυτούς θα ξεχώριζα. Βέβαια υπήρχαν και προπονητές με τους οποίους είχα προστριβές και είχα τσακωθεί, αλλά μεγαλώνοντας μόνο καλά έχω να πω και γι' αυτούς γιατί από καθέναν από αυτούς τους προπονητές, κάτι πήρα και έγινα καλύτερος..»

- Αντίστοιχα με παίκτες;

«Δύσκολη ερώτηση να απαντηθεί. Αυτή τη στιγμή έχω τα καλύτερα παιδιά και τους καλύτερους συμπαίκτες που μπορεί να είχα ποτέ στην καριέρα μου. Ένα μείγμα παιδιών, ο Παύλος Ξυδάς, ο Παντελής Κανέλλης, ο Γιάννης Παπαγεωργόπουλος, ο Γιώργος Σουρλής. Παιδιά που είναι χρόνια εδώ. Από τα πέτρινα χρόνια στην Γ' Εθνική. Έφτασαν την ομάδα εδώ που είναι τώρα και εγώ που ήρθα πέρυσι, με έβαλαν αμέσως σε αυτό που είχαν φτιάξει. Και είμαι ευγνώμων γι' αυτό. Ατομικά θα σου πω ο Νέστορας (σ.σ. Κόμματος). Μεγάλο κεφάλαιο για μένα. Τον ήξερα, με ήξερε, ήμασταν ιδιαίτεροι χαρακτήρες και οι δύο. Εκρηκτικοί και ιδιόρρυθμοι. Έχοντας 4-5 χρόνια μαζί του και σε διαφορετικές ομάδες, σίγουρα ήταν ο καλύτερος».

- Όταν ήσουν στον Άρη και στον ΠΑΟΚ γνώριζαν ότι υποστηρίζεις τον Παναθηναϊκό και είσαι οπαδός του. Θεωρείς ότι επειδή δεν κρύφτηκες ποτέ όσον αφορά τις συλλογικές σου προτιμήσεις, εκτιμήθηκε ακόμα περισσότερο όταν πανηγύριζες έξαλλα με αυτές τις ομάδες;

«Πρέπει να σέβεσαι το ψωμί που τρως. Εκείνη τη στιγμή ήμουν παίκτης του Άρη και του ΠΑΟΚ. Δεν ήμουν παίκτης του Παναθηναϊκού. Το τι είμαι εγώ στη δική μου ζωή, είναι δικό μου θέμα. Εγώ πληρώνομαι και καλά από μια ομάδα. Αυτή η ομάδα έχει κόσμο από πίσω. Είμαι υποχρεωμένος να παίξω γι' αυτήν την ομάδα και γι' αυτόν τον κόσμο. Να δώσω ό,τι έχω και δεν έχω. Πολλές φορές γράφουν για μένα ότι πουλάω οπαδιλίκι. Οπαδιλίκι πουλάς όταν δεν ξέρει ο άλλος τι ομάδα είσαι. Να το παίξω εγώ ότι είμαι Αρειανός ή ΠΑΟΚτσής; Μα ρε φίλε, έχω τατουάζ τριφύλλι στο πόδι. Όλος ο κόσμος ξέρει ότι είμαι Παναθηναϊκός. Τι οπαδιλίκι να πουλήσω; Είναι πολύ άκυρο αυτό. Και δεν είχα ανάγκη να το κάνω. Και οτιδήποτε και αν έχω κάνει, καλό ή στραβό, ήταν πάντα αυθόρμητο».

- Μιας και αναφερθήκαμε και στον ΠΑΟΚ. Παιχνίδι ΠΑΟΚ-Άρης στην Πυλαία. Παίρνεις την τελευταία επίθεση με τον Σιγάλα να σε μαρκάρει και να σου λέει «έλα αγόρι μου»... Για πες.

«Έχουν περάσει τόσα χρόνια από τότε... Δεν είχα κάτι προσωπικό με τον Γιώργο. Ήταν κάτι καθαρά μπασκετικό. Στη φάση αυτή με περίμενε και δυστυχώς την πατήσαμε. Φάγαμε την ταπίτσα μας, χάσαμε στο ΠΑΟΚ-Άρης, ήρθε ο Γιώργος και μου κόλλησε στη μούρη... Μου τα κράταγε από τη προηγούμενη χρονιά που είχε γίνει κάτι στον Πανιώνιο. Με τον Σιγάλα έχω άριστες σχέσεις. Μετά μάλιστα έγιναν και κάτι βιντεάκια στο Ίντερνετ, τα οποία έβλεπα και έκλαιγα από τα γέλια. Όταν έλεγε το 'έλα αγόρι μου' με έβαζαν σαν κότα...(γέλια) Είχε γέλιο και χαβαλέ».

- Όσον αφορά τον κορονοϊό; Πως τον αντιμετωπίζετε στην Α2; Σας φοβίζει;

«Πρώτα απ' όλα στην κατηγορία που παίζουμε δεν μας υποχρεώνει κανείς να κάνουμε τεστ. Εμένα προσωπικά δεν με φοβίζει ο κορονοϊός. Όπως δεν με έχει φοβίσει καμία αρρώστια. Σίγουρα χρειάζεται μεγάλη προσοχή, σίγουρα υπάρχει τρομερό πρόβλημα, αλλά αν μιλήσουμε στα ίσια και παλικαρίσια όπως λέω εγώ, το κομμάτι του αθλητισμού είναι τρομερά αδικημένο. Και είμαστε πολύ απογοητευμένοι από την αντιμετώπιση που έχουμε. Θεωρώ ότι οι μπασκεμπολίστες είμαστε λεπροί αυτή τη στιγμή. Να γίνουν αγώνες στην Σπιναλόγγα. Γιατί το λέω αυτό; Δεν βρίσκω κανέναν λόγο να υπάρχουν 5.000 άνθρωποι στο Mall με μάσκα τα Σάββατα. Εκεί δεν έχει κορονοϊό; Εκεί δεν κολλάει; Κλειστό είναι το Mall, δεν είναι... κάμπριο. Όμως στο γήπεδο, στο Μαρούσι, να μην μπορούν να μπουν 300 άτομα με μάσκα.

Δεν μπορώ να το καταλάβω αυτό. Το θέατρο να είναι ανοικτό. Κολλάει ή δεν κολλάει τελικά; Και που κολλάει; Δεν είμαι από τους αρνητές του κορονοϊού γιατί το έχουν περάσει και φίλοι μου και ξέρω πώς είναι. Όμως έχω τρομερή άρνηση σε όλο αυτό που γίνεται. Θεωρώ ότι όλο αυτό που γίνεται στον αθλητισμό δεν έχει καμία λογική όταν είναι ανοικτά κάποια άλλα πράγματα. Εμείς ζούμε από αυτό, είναι η δουλειά μας. Και δεν έχουν καταλάβει κάποιοι άνθρωποι που επιλεκτικά ανοίγουν κάποια πράγματα, ότι αν πάει αυτό μέχρι τον Δεκέμβριο όπως λένε, κάποιες ομάδες θα διαλύσουν. Δεν θα έχουν έσοδα. Κάποιοι παίκτες θα είναι με δανεικά στα φανάρια. Κάποιοι δεν έχουν να φάνε επειδή μπορεί να έχουν έρθει από την επαρχία και οι γονείς τους να μην έχουν λεφτά. Κάποιοι είναι βολεμένοι, κάποιοι όχι. Και εμείς, σε αυτήν την κατηγορία, δεν είμαστε από τους βολεμένους».

- Η Νάσια θα παίξει μπάσκετ; Την έχεις ήδη στις ακαδημίες του Αμαρουσίου...

«Ναι είναι στις ακαδημίες. Δεν είχε και άλλη επιλογή. Γιατί είναι και Μαρουσάρα. Της αρέσει το γήπεδο, έχει μεγαλώσει μέσα σε αυτά. Εγώ δεν είχα τέτοιο θέμα. Δηλαδή με το ζόρι να παίξει μπάσκετ. Την είχα πάει κολύμβηση, το έκοψε, βόλεϊ, το ίδιο. Από μόνη της, μου ζήτησε ότι θέλει να παίξει. Και για αρχή το έχει, είναι καλή».

- Θέλω να σταθώ και σε μια διαφορετική ενέργεια που έκανες πριν από δύο χρόνια. Και στη συγκέντρωση που είχες οργανώσει στο Σύνταγμα για τα θύματα από τις πυρκαγιές στο Μάτι. Πώς προέκυψε και το οργάνωσες;

«Προέκυψε όπως και όλα τα υπόλοιπα στη ζωή μου. Τελείως αυθόρμητα και παρορμητικά. Εκτός από το παιδί μου, που είναι κάτι που ήθελα πολύ. Μακάρι να μην χρειαστεί να κάνει κάποιος άλλος κάτι παρόμοιο. Εκείνο το βράδυ, ήρθε ένα κανάλι και μου είπε ότι είχαν μαζευτεί στο Σύνταγμα πάνω από 4.000 άνθρωποι. Για μένα η στιγμή που μου προκάλεσε φοβερή οργή και είναι κάτι που με στεναχωρεί απίστευτα έχοντας και εγώ παιδί, είναι όταν πέθαναν τα δύο παιδάκια. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχει στεναχώρια για όλους όσους έχασαν τη ζωή τους. Χάθηκαν ψυχές. Όμως εκεί ήθελα να σπάσω την τηλεόραση. Να μπω με το κεφάλι μέσα.

Και αντί να αρχίσω να γράφω και να βγάζω την οργή μου με βρισίδια και μπινελίκια, έκανα ένα βιντεάκι και ξαφνικά είδα να είχε απήχηση. Και μου έστελναν πολλά μηνύματα και μάλιστα κόσμος που δεν γνώριζα. Ώσπου έγινε εκδήλωση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Πήγα με την άγνοια για τα όσα θα συναντούσα. Και ξαφνικά είδα μια γεμάτη Βουλή, ένα γεμάτο Σύνταγμα, κόσμος στον δρόμο να κρατάει κεράκι... Είναι η πιο καλή πράξη που έχω κάνει στην ζωή μου και μέσα από αυτήν την πράξη μακάρι να έχω εξιλεωθεί για πολλά πράγματα που έχω κάνει στην δική μου τη ζωή. Εύχομαι ποτέ-ποτέ να μην ζήσει κανείς άνθρωπος όλα όσα έγιναν τότε στο Μάτι και γενικά πουθενά. Ήταν κάτι που θα μου μείνει χαραγμένο για όλη μου τη ζωή. Και σε εμένα, αλλά και στο παιδί μου και ευχαριστώ πολύ τον κόσμο, μέσα από την καρδιά μου που κατέβηκε εκείνη την μέρα στο Σύνταγμα».