He is back...
Αυτό το «κρακ» που ακούστηκε από το αριστερό του γόνατο στις 17 Φεβρουαρίου του 2019 στο ντέρμπι του Ολυμπιακού με την ΑΕΚ σε μία ανύποπτη φάση -όπως συμβαίνει τις περισσότερες φορές με τις ρήξεις χιαστού- ήταν σαν να κομμάτιασε το παιδικό του όνειρο.
Αυτό που τον ήθελε να φορά την ερυθρόλευκη φανέλα, να παίζει, να βάζει γκολ, να πρωταγωνιστεί με την ομάδα που υποστήριζε από μικρό παιδί.
Ήταν μία βίαιη διακοπή ενός καταπληκτικού ξεκινήματος στην πρώτη του σεζόν με τα ερυθρόλευκα που μέχρι εκείνη την ημέρα είχε συνδυαστεί με εννιά γκολ, κάποια από αυτά καθοριστικά για την είσοδο του συλλόγου στους ομίλους του Europa League.
Η ζωή τα είχε φέρει έτσι, ώστε πριν πιάσει λιμάνι, να έχει πανηγυρίσει νταμπλ με την φανέλα του Παναθηναϊκού το 2010, να έχει οδηγήσει την ΑΕΚ ως αδιαμφισβήτητος ηγέτης πάνω στο χορτάρι στην κατάκτηση του πρωταθλήματος μετά από 24 χρόνια το 2018 και να έχει κάνει τα πρώτα του βήματα στον ΠΑΟΚ.
Γεγονός μοναδικό, καθώς κανείς άλλος στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου, δεν φόρεσε την φανέλα και των τεσσάρων μεγαλύτερων ομάδων της χώρας!
Παλεύοντας με τους δαίμονες
Από εκείνο το βράδυ του Φλεβάρη στο Καραϊσκάκη, από εκείνα τα δάκρυα βγαλμένα από τα βάθη της ψυχής, ξεκίνησε το πιο ζόρικο ταξίδι του Λάζαρου στον κόσμο του ποδοσφαίρου.
Μία διαδρομή γεμάτη θλίψη, δύσκολες στιγμές, νεύρα, απογοητεύσεις αλλά και μια μεγάλη δύναμη που έκανε την διαφορά.
H πρωτοποριακή πλατφόρμα της bwin σε περιμένει με νέες λειτουργίες! |21+
Η δύναμη της οικογένειας.
Η Βάσω, η Στέλλα, ο Ραφαέλο, οι… κρυπτονίτες που τον βοήθησαν να ξεπεράσει κάθε περίεργη σκέψη του μυαλού, μέχρι και την 8η Ιανουαρίου του 2020 όταν και πάτησε ξανά χορτάρι ως βασικός στο παιχνίδι Κυπέλλου με την Καλαμάτα.
Αυτός ο σχεδόν ένας χρόνος ήταν ο πιο δύσκολος της ποδοσφαιρικής του ζωής, μία μάχη καθημερινή με τους δαίμονες που φέρνει στο μυαλό και την ψυχή ενός ποδοσφαιριστή, ένας τόσο σοβαρός τραυματισμός στα 33.
Το καλοκαίρι της υπομονής
Η επιστροφή στην δράση δεν ήταν αυτή που θα περίμενε. Κάποιοι νέοι, αυτή την φορά μυϊκοί τραυματισμοί, δεν του επέτρεψαν να βρει ρυθμό, να βρει τα πατήματα που έπρεπε να έχει για να μπορέσει να κερδίσει την εμπιστοσύνη ενός προπονητή, ο οποίος μετά τον σοβαρό τραυματισμό, απλά δεν τον… έβλεπε, έχοντας δημιουργήσει έναν βασικό κορμό, ο οποίος πολύ δύσκολα θα άλλαζε.
Το μετάλλιο του πρωταθλητή που κρέμασε στον λαιμό του στις 19 Ιουλίου του 2020 ήταν μια μεγάλη χαρά μετά από αρκετό καιρό και ας το είχε φανταστεί διαφορετικά.
Εκείνο το βράδυ σήμανε και την έναρξη ενός καλοκαιριού που η αβεβαιότητα επέστρεψε. Ο Ολυμπιακός δεν του ανανέωσε το συμβόλαιο και ο Λάζαρος στα 34 έπρεπε να διαλέξει.
Ένα τελευταίο καλό συμβόλαιο στην Κύπρο ή την Κίνα ή μία επιλογή που θα του έδινε την ευκαιρία να φωνάζει σε όλους το «δεν τελείωσα, είμαι ακόμα εδώ»!
Απέρριψε πρόταση μισού εκατομμυρίου από την Άπω Ανατολή, είπε όχι στον Απόλλωνα Λεμεσού και στο φινάλε της μεταγραφικής περιόδου, ο Ατρόμητος του έδωσε αυτό που ήθελε.
Την εμπιστοσύνη, το περιβάλλον, τις συνθήκες να δείξει σε όλο το ποδοσφαιρικό κοινό πως μόνο τελειωμένος δεν είναι, πως η ηλικία στο ποδόσφαιρο δεν παίζει ρόλο, δεν μετρά όσο μετρά η ποιότητα, η προσωπικότητα, η αξία.
Το βράδυ που… ξαναγεννήθηκε
Το παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό έχει μόλις ολοκληρωθεί. Το έκρινε ο ίδιος. Έδωσε την νίκη στον Ατρόμητο με μία κίνηση… πιστοποιητικό ποιότητας και προσωπικότητας.
Στιγμές αργότερα, μπροστά στην κάμερα του συνδρομητικού καναλιού θα βγάλει από μέσα του ένα κομμάτι της πίκρας που νιώθει για όσα πέρασε τους τελευταίους 21 μήνες.
«Μην κοροϊδευόμαστε, μη γελιόμαστε. Το έχω ξαναπεί. Πέρασα δύσκολα, δεν θα κουραστώ να το λέω. Αυτό που μου έτυχε στον Ολυμπιακό, τόσες ατυχίες, τόσοι τραυματισμοί, δεν είναι κάτι λογικό. Είναι σημαντική μέρα για εμένα».
Πόσο σημαντική ήταν αυτή η ημέρα; Η πιο σημαντική από το βράδυ εκείνο που τραυματίστηκε σοβαρά. Γιατί; Επειδή ένιωσε ζωντανός ποδοσφαιρικά, γιατί έκρινε ένα μεγάλο παιχνίδι, γιατί έκανε την διαφορά απέναντι σε έναν σημαντικό αντίπαλο.
Γιατί σε όλη του την καριέρα είχε μάθει να είναι πρωταγωνιστής και όχι… κομπάρσος.
Αυτή την στιγμή την περίμενε καιρό. Σχεδόν δύο χρόνια. Και το ποδόσφαιρο του την έδωσε. Όχι απλόχερα, όχι χαριστικά. Του την έδωσε γιατί την δούλεψε, την άξιζε…
Τα σηκωμένα χέρια
Μόλις η μπάλα κατέληξε στο πλεκτό του Διούδη, μία φυσιολογική αντίδραση θα ήταν, να τρέξει, να ουρλιάξει «γκολ», να σφίξει τις γροθιές να βγάλει από μέσα του όλα αυτά που είχε 21 μήνες τώρα.
Η ψυχή του το χάρηκε. Όσο τίποτα. Αν δεν ήταν απέναντι ο Παναθηναϊκός, θα το πανηγύριζε όπως έπρεπε. Τα σηκωμένα χέρια, όμως, τα είπαν όλα.
Από το «τριφύλλι» έχει αποχωρήσει κοντά μια δεκαετία. Δεν έφυγε με τον καλύτερο τρόπο αλλά για τον Λάζαρο αυτό που μετρά είναι οι στιγμές, είναι οι ανθρώπινες σχέσεις και όλο αυτό το διάστημα το περιβάλλον γύρω και μέσα από τον Παναθηναϊκό τον αντιμετώπιζε σαν δικό του παιδί.
Εξάλλου στην σπουδαία του καριέρα, το «τριφύλλι» το φόρεσε σχεδόν για μια πενταετία και θα το είχε φορέσει για περισσότερο αν οι πράσινοι δεν έκαναν πίσω το καλοκαίρι του 2016 για να μην διαταράξουν τις σχέσεις τους με την ΑΕΚ, έχοντας συμφωνήσει σχεδόν σε όλα με τον παίκτη για την επιστροφή του.
Και το πιο σημαντικό; Ο κόσμος.
Αυτόν σεβάστηκε πρώτα από όλα το βράδυ του Σαββάτου ο διεθνής άσος.
Ένας κόσμος που ενώ δεν το περίμενε, τον χειροκρότησε θερμά όταν επέστρεψε στην Λεωφόρο με την φανέλα της ΑΕΚ, ένας κόσμος που ποτέ δεν τον αποδοκίμασε, εκτιμώντας(έστω και καθυστερημένα) την ποδοσφαιρική του αξία και τον χαρακτήρα του…
