Maradona: El más grande

Μπορεί κανείς να είναι με τον ξενέρωτο Πελέ, μπορεί να θαυμάζει τον μινιμαλισμό του Ζιντάν, να προσκυνάει τις εμπνεύσεις του Μέσι, την ευφυία του Κρόιφ, την αλητεία του Μπεστ.

Επιτρέπεται, και τα λάθη ανθρώπινα είναι.

Αλλά κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει πως μόνο στον Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα θα μπορούσε κανείς να καταφύγει για να εικονογραφήσει στοχαστικά τη νιότη και το τέλος της, διότι ο Ντιέγκο είναι μια συνεκδοχή όλων αυτών: Η ορμή και το ξόδεμα, η ζαβολιά και η τόλμη, το εφήμερο και η νοσταλγία, αλλά πάνω από όλα η επιμονή να παίζεις (μεγάλη) μπάλα μέχρι το τέλος.

Και ο Ντιέγκο έπαιξε, από την πρώτη ημέρα μέχρι και την τελευταία.

Από εκείνοn τον αθώο πιτσιρικά που αποκαλύπτει στο βίντεο τα όνειρα του.

«Δύο όνειρα έχω. Το ένα είναι να παίξω στο Μουντιάλ και το άλλο να το κατακτήσω». Λες και ήξερε ποιος ήταν ο προορισμός του στη Γη. Να εκπληρώσει την προφητεία. Να ενώσει.

Όπως τότε στο Μεξικό το 1986 αλλά και τέσσερα χρόνια αργότερα στην Ιταλία όταν μόνος απέναντι σε όλους έκανε ξανά υπερήφανους τους Αργεντινούς.

Αυτούς που ένωσε ξανά και τώρα με τον θάνατό του. Πόσο τραγικό αλλά και πόσο ωραίο. Άλλο ένα κοινό συναίσθημα, η θλίψη.

Η Αργεντινή είναι από αυτές τις ομάδες που είναι κάτι παραπάνω από ομάδα.

Είναι μια ταυτότητα, μια μετωνυμία όλης της μιζέριας και της ομορφιάς, της κακομοιριάς και της προσδοκίας, της καγκουριάς και του στυλ αυτής της χώρας. Και όλα αυτά τα εξέφραζε στον απόλυτο βαθμό ο Ντιέγκο.

Όπως και η Αργεντινή έτσι και ο Ντιέγκο γεννήθηκε ταπεινός, μεγάλωσε, είχε όλο τον κόσμο στα πόδια του, έγινε εκατομμυριούχος για να ξεκινήσει μετά η πτώση του, με τον εθισμό του στις ουσίες, με το φλερτ του με τον θάνατο.

Και η αλήθεια είναι ότι τον είχε ντριμπλάρει αρκετέες φορές, όπως μόνο αυτός ήξερε να κάνει, μέχρι που η καρδιά του είπε αρκετά.

Μια μέρα, αυτή η μοιραία 25 Νοεμβρίου αυτού του φρικτού 2020, το είδωλο σχεδόν όλων δεν είναι πια εδώ.

Οι τρεις μέρες του εθνικού πένθους θα δείξουν την απεραντοσύνη αυτού του αστεριού. Και θα αναδείξουν γιατί ο Ντιέγκο θα είναι το μεγαλύτερο αστέρι της Αργεντινής, πάνω ακόμα και από τον Τσε, την Εβίτα, τον Γαρδέλ, τον Μπόρχες και τον Σαν Μαρτίν.

Γιατί ο Μαραντόνα ήταν όλοι οι Αργεντίνοι, γιατί υπάρχει κάτι από τον Ντιέγκο σε κάθε έναν από αυτούς.

Με όλα τα πρωτογενή συναισθήματα κι ένστικτα να εναλλάσονται με την ίδια συχνότητα, όπως το καλό και το κακό, το φως και το σκοτάδι, την ιδιοφυΐα και την χυδαιότητα, την χαρά και πόνο.

Ένα από τα πιο γνωστά πανό των οπαδών της Αργεντινής τον δείχνει δίπλα στον Μέσι και τον Πάπα, τα άλλα δύο σύμβολα που ανοίγουν πόρτες στις πιο απομακρυσμένες πόλεις του κόσμου.

Αλλά ο Μαραντόνα δεν συγκρίνεται με αυτούς, είναι άλλος, διαφορετικός.

Για πολλούς, αυτή η σύγκριση μπορεί να φαίνεται υπερβολική, εκτός τόπου ή ακόμη και λαϊκιστική.

Μπορεί να είναι λίγο απ 'όλα αυτά, αλλά έγκειται στην αίσθηση που δημιουργεί ο Ντιέγκο. Την Καραβάτζιο αυτοκαταστροφικότητα. Το Υψηλό, την Μιχαήλ-Αγγελική σκοπιά της ένωσης του θεϊκού και της τέλειας ομορφιάς, την καθαρή μορφή του ήρωα, αλλά και την πληβειακή και δεισιδαιμονική διάσταση του Μαραντόνα.

Ο άνθρωπος Ντιέγκο ο οποίος πάντα θα έβρισκε σανίδα σωτηρίας στην οικογένειά του κάθε φορά που θα είχε μπελάδες, αλλά και ο σούπερ σταρ Μαραντόνα ο οποίος θα γινόταν ο σπουδαιότερος ποδοσφαιριστής όλων των εποχών.

Η μάχη αυτή των δύο προσωπικοτήτων ήταν ατέρμονη καθόλα την διάρκεια της πορείας του Αργεντινού σταρ και κανείς δεν μπορούσε να καταλάβει πότε ξεκινούσε ο Ντιέγκο και πότε ο Μαραντόνα.

Γι αυτό και στις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής του ο Μαραντόνα θα στρεφόταν στα ναρκωτικά για να απαλύνει τον πόνο του Ντιέγκο και να επιστρέψει ξανά στην παντοδυναμία του Μαραντόνα.

«Τον Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα τον λάτρευαν όχι μόνο για τα υπέροχα ακροβατικά του, αλλά και γιατί ήταν ένας τρωτός θεός, αμαρτωλός, ο πιο ανθρώπινος των θεών.

Μπορούσες εύκολα να αναγνωρίσεις στο πρόσωπό του όλες τις ανθρώπινες αδυναμίες συρρικνωμένες, ή τουλάχιστον τις αρσενικές αδυναμίες: ήταν

γυναικάς,

κοιλιόδουλος,

πότης,

απατεώνας,

ψεύτης,

φανφαρόνος,

ανεύθυνος», δήλωνε ο σπουδαίος Εδουάρδο Γκαλεάνο και δεν θα μπορούσε να περιγράψει με τον καλύτερο τρόπο την διπλή φύση του Μαραντόνα.

Τα τελευταία δύο τρία χρόνια ο Ντιέγκο είχε πάρει εκείνο τον δρόμο που έδειχνε ότι δεν είχε επιστροφή.

«Με τον Ντιέγκο πηγαίνω μέχρι το τέλος του κόσμου, αλλά με τον Μαραντόνα ούτε στην επόμενη γωνία», επαναλάμβανε αρκετές φορές ο προσωπικός του γυμναστής, Φερνάντο Σινγκορίνι.

Αυτό όμως δεν αλλάζει σε τίποτα κι επουδενί για το τι αισθανόμαστε για τον Ντιέγκο. Αυτή την ώρα ότι και να πεις είναι λίγο. Και η αλήθεια είναι τι λόγια να πεις όταν πονάς, όταν θρηνείς, ακόμα και αν δεν είχες καμία διαπροσωπική σχέση μαζί του.

Γιατί οι κανονικοί άνθρωποι έχουν εύρος συναισθηματικής νοημοσύνης που μπορούν να στεναχωριούνται για πάνω από ένα ζήτημα, ταυτόχρονα.

Καλώς ή κακώς ταυτιζόμαστε και αγαπάμε ανθρώπους που δεν τους έχουμε γνωρίσει στην ζωή μας γιατί κάποτε μας πρόσφεραν και μας χάρισαν ένα απίστευτο συναίσθημα, μια ανάμνηση που θα την κουβαλάμε για το υπόλοιπο της ζωής μας. Η θετική επίδραση που έχει ένας άνθρωπος κάνει πιο δυνατό τον πόνο της απώλειας.

Δεν αξίζει περισσότερο ο θάνατος του, αλλά μνημονεύεται εντονότερα η ζωή του.

Κι επειδή ήρθε η ώρα να πούμε αντίο στον Ντιέγκο θα τον αποχαιρετήσουμε με το πιο ερωτικό σύνθημα που φώναξαν ποτέ οπαδοί για οποιονδήποτε αθλητή

Oh mama mama mama,
Oh mama mama mama,
Sai perchè mi batte il Corazon,
Ho visto Maradona,
Ho visto Maradona,
Oh mama inamorato sono...