Δημήτρης Ανδρεόπουλος: Οταν τα παιδικά όνειρα γίνονται πραγματικότητα...

Ο Ανδρεόπουλος ολοκλήρωσε την μεγάλη του καριέρα το 1999 και έναν χρόνο αργότερα βρέθηκε στο πλευρό του Ρομπέρτο Σερνιότι, πριν αναλάβει τα ηνία της γυναικείας ομάδας του Παναθηναϊκού για δύο χρόνια.

Μια νέα μεγάλη καριέρα είχε αρχίσει, καθώς όσοι τον γνώριζαν καταλάβαιναν πως ο συγκεκριμένος άνθρωπος θα καταφέρει να πετύχει και ως προπονητής αυτά που έχει ονειρευτεί.

Τα πρώτα του διαπιστευτήρια όσον αφορά τους άνδρες τα έδωσε σε Λαμία και Φοίνικα Σύρου φτάνοντας με τις δύο ομάδες σε τρεις τελικούς Κυπέλλου, στους οποίους ναι μεν ηττήθηκε, αλλά σημασία έχει πως τις οδήγησε εκεί απέναντι σε ομάδες με σαφώς μεγαλύτερο μπάτζετ.

Σε όποιον πάγκο και αν καθόταν στο μυαλό του υπήρχε η επιστροφή του στον Παναθηναϊκό ως πρώτος προπονητής. Να μπορέσει δηλαδή δηλαδή να οδηγήσει την αγαπημένη του ομάδα στην κορυφή και από άλλο πόστο. Αυτό που γράφαμε στο ξεκίνημα, πως είναι όνειρο πολλών παιδιών που ξεκινάνε ένα ομαδικό άθλημα.

Ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα. Δεν έγινε με ευκολία, καθόλου θα λέγαμε, αλλά γι' αυτό το κάνει ακόμα πιο γλυκό. Ο Δημήτρης Ανδρεόπουλος ανέλαβε τον Παναθηναϊκό σε δύσκολα χρόνια. Όταν οι προηγούμενες διοικήσεις με τις ανοησίες τους για να μην πούμε «εγκλήματα» είχαν σφίξει την θηλιά στο λαιμό συνολικά του Ερασιτέχνη, όχι μόνο του βόλεϊ ανδρών.

Ανέλαβε την ομάδα σε μια περίοδο στην οποία επικρατούσε ο φόβος ακόμα και για το αν καταφέρει να κατέβει στο πρωτάθλημα. Αν θα υπάρξουν χρήματα για να πάει σε ένα εκτός έδρας παιχνίδι. Εκεί όμως είναι που δεν το έβαλε κάτω. Μαζί με παιδιά όπως ο Δημήτρης, ο Σταύρος και ο Γιώργος, πάλεψαν και κράτησαν το τμήμα ζωντανό.

Φυσικά και δεν του έφτανε, ήθελε να φτάσει με τον Παναθηναϊκό στην κορυφή και το κατάφερε. Με τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο να έχει αναλάβει τα ηνία του Ερασιτέχνη, ανέβηκε το μπάτζετ, όχι σε μεγάλο βαθμό, αλλά το σημαντικό είναι πως υπήρξε σιγουριά. Αυτή η σιγουριά είναι το πιο σημαντικό για κάθε ομάδα και αυτή την σιγουριά την εκμεταλλεύτηκαν στο «τριφύλλι».

Το 2020 μπορεί για τους περισσότερους να είναι μια από τις χειρότερες χρονιές, λόγω πανδημίας, αλλά για τον Δημήτρη Ανδρεόπουλο ήταν ο χρόνος που εκπληρώθηκε ακόμα ένα μεγάλο του όνειρο. Οδήγησε τον Παναθηναϊκό στην κατάκτηση του πρωταθλήματος μετά από 14 χρόνια, στην κατάκτηση του Λιγκ Καπ και έγινε μαζί με τον Στέλιο Καζάζη οι μοναδικοί στο βόλεϊ του Παναθηναϊκού που κατάφεραν να κατακτήσουν πρωτάθλημα με τους... πράσινους τόσο ως παίκτες, όσο και ως προπονητές.

Η δουλειά στις ακαδημίες

Εκτός από την ανδρική ομάδα, στην οποία η δουλειά φαίνεται και δεν έχει να κάνει μόνο με το φετινό πρωτάθλημα, αλλά την συνολική εικόνα των τελευταίων ετών, ο Δημήτρης Ανδρεόπουλος με τους συνεργάτες του έχουν δώσει μεγάλο βάρος στην ακαδημία του... τριφυλλιού. Μια ακαδημία που δεν υπολειτουργούσε, αλλά ουσιαστικά δεν λειτουργούσε καθόλου και που τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει άλματα. Δύο συνεχόμενα πρωταθλήματα Εφήβων και παίκτες που πλαισιώνουν την μεγάλη ομάδα, είναι δείγμα της δουλειάς που γίνεται και που είναι εξίσου σημαντική με έναν τίτλο.

Το ό,τι κατάφερε να εκπληρώσει το μεγάλο του όνειρο δεν πάει να πει πως σταμάτησε να ονειρεύεται. Σε καμία περίπτωση θα λέγαμε.

Ο Δημήτρης Ανδρεόπουλος θέλει να συνεχίσει να πετυχαίνει πράγματα με τον Παναθηναϊκό και την Εθνική ομάδα. Να δίνει στο αγαπημένο του «τριφύλλι» όσα περισσότερα μπορεί, ως ευγνωμοσύνη για όσα του έχει προσφέρει. Και ο Παναθηναϊκός του έχει προσφέρει πολλά, όπως μας είχε αναφέρει σε συνέντευξη μετά την κατάκτηση του φετινού πρωταθλήματος.

Σε ερώτηση για το τι είναι ο Παναθηναϊκός για τον ίδιο, ο έμπειρος προπονητής μας είχε τονίσει:

«Παναθηναϊκός είναι αυτός που με πήρε 18 χρονών παιδί από την Κόρινθο

Είναι αυτός που με μεγάλωσε.

Είναι αυτός που μου έμαθε πως να λειτουργώ.

Είναι αυτός που μου δίδαξε αξίες.

Είναι αυτός που μου έδωσε χρήματα.

Είναι αυτός που μου έδωσε καριέρα.

Είναι αυτός που αργότερα μεγάλωσε την οικογένειά μου.

Ο Παναθηναϊκός για εμένα είναι αυτός που πάντα με προστατεύει.

Αυτό είναι ο Παναθηναϊκός. Μια ομπρέλα που έχω πάνω από το κεφάλι μου που με προστατεύει και μου δίνει μέχρι και τώρα απλόχερα τα πάντα. Και προσπαθώ και εγώ να του επιστρέψω ένα πολύ μικρό κομμάτι χαράς. Δεν τα καταφέρνω γιατί είναι τόσο τεράστιος ο Παναθηναϊκός μέσα στην ζωή μου, που αυτά που του δίνω εγώ είναι ελάχιστα. Αυτός είναι ο Παναθηναϊκός για εμένα».