Μια διαφορετική Καθαρά Δευτέρα στο γήπεδο

Ο προπονητής μου είχε πάντα έναν κανόνα: Στις αργίες δεν βγαίνουμε από το πρόγραμμα. Βάζουμε έστω μια αποθεραπεία, ένα χαλαρό τρέξιμο, μια – δυο ασκήσεις. Η ζωή του αθλητή είναι δύσκολη. Ειδικά εκείνου που έχει καταπιαστεί με ένα μοναχικό αγώνισμα, όπως εκείνο των δρόμων στον στίβο. Η εβδομάδα δεν χωρίζεται σε ΣΚ, καθημερινές και αργίες, αλλά σε μέρες με βάρη, ταχύτητες ή τεστ.

Η μέρα περιλαμβάνει διπλή προπόνηση πολλές φορές – οπότε οι ώρες που μένουν για οποιαδήποτε άλλη δραστηριότητα είναι ελάχιστες. Οι θυσίες είναι μεγάλες, αλλά σου μαθαίνουν στην πράξη να εκτιμάς τις επιτυχίες, να κυνηγάς τους στόχους σου και να μην το βάζεις κάτω. Σε όλα τα πράγματα άλλωστε κάτι χάνεις και κάτι κερδίζεις. Είναι περίεργο, όμως, το πώς αυτή η μικρογραφία της ζωής, ο πρωταθλητισμός μπορεί να γίνει τα «πάντα» σου. Να ξυπνάς και να κοιμάσαι με τους χρόνους και τα ρεκόρ που βρίσκουν τον τρόπο να μονοπωλούν τη σκέψη σου. Να χωρίζεις τα όνειρα από τους εφιάλτες με βάση τη θέση που πήρες στο υποσυνείδητό σου.

Όταν κι εγώ ανήκα σε εκείνη την κατηγορία, την κατηγορία της αθλήτριας που κυνηγά το ρεκόρ (της αντίστοιχης ηλικιακής κατηγορίας) ή την πρόκριση στους Βαλκανικούς, η καθημερινότητά μου στριμωχνόταν ανάμεσα στους διαδρόμους του στίβου του ΟΑΚΑ και του Ζηρινείου. Τότε, λοιπόν, το καλεντάρι (aka πρόγραμμα των αγώνων) καθόριζε τη ζωή μου περισσότερο από το ημερολόγιο του τοίχου. Εκείνη την εποχή, η ανάγκη να περάσω δημιουργικές ώρες με την οικογένειά μου και με τους φίλους μου ήταν μεγάλη. Οπότε, όλες οι γιορτές (Πάσχα, Χριστούγεννα, Καθαρά Δευτέρα) ήταν σημαντικές, ακόμη και αν το πέρασμα από το γήπεδο δεν έλειπε. Εκείνες οι μέρες, όμως, είχαν μια διαφορά: είχα να σκέφτομαι τα αγαπημένα μου πρόσωπα που θα ήταν μαζεμένα στο σπίτι και θα με περίμεναν άλλοτε με κόκκινα αυγά, άλλοτε με μελομακάρονα και άλλοτε με Μακεδονικό Χαλβά και λαγάνα!

Πλέον τα πράγματα είναι λίγο ανάποδα. Ένα μεγάλο μέρος της ζωή μου είναι στο γραφείο (αντί για 60άρια το πρόγραμμα έχει calls, παραγωγές, άρθρα, briefs και requests), αλλά δεν ξεχνώ ποτέ ότι ο προσωπικός χρόνος είναι ο πιο σημαντικός. Δεν κάνω πρωταθλητισμό πια και πέρασαν περισσότερα από 8 χρόνια για να βρω ένα άθλημα που να μου ταιριάζει πραγματικά και να φτάσω να το επιλέγω γιατί με ευχαριστεί και όχι γιατί κερδίζω. Το τένις τελευταία, λοιπόν, είναι το καλύτερο πράγμα που μου έχει τύχει.

Ειδικά φέτος τα πράγματα είναι πολύ παράξενα. Ποιος να το έλεγε ότι θα ερχόντουσαν όλα ανάποδα και θα έφτανα να αποζητώ να περάσω και λίγες ώρες στο γήπεδο την Καθαρά Δευτέρα; Σε μια πραγματικότητα που άλλαξε τα πάντα και πήρε μαζί της όλα τα δεδομένα, το φιλέ έμεινε σταθερό να μου θυμίζει ότι η άθληση δεν είναι απαραίτητα εκείνη η καθημερινή επίπονη προσπάθεια και οι επιτυχίες, αλλά η χαρά, ο πόντος, το πείραγμα στον αντίπαλο, οι ενδορφίνες...

Με τον χαρταετό δεν τα πήγαινα ποτέ καλά. Με τον Μακεδονικό Χαλβά (με γεύση Βανίλια ή με Κακάο κυρίως), τα θαλασσινά και το ξεκίνημα της Άνοιξης από την άλλη τα πηγαίνω πάντα περίφημα. Φέτος, λοιπόν, μάλλον δεν θα μαζευτούμε 10 άτομα πάνω από ένα τραπέζι να παίζουμε με τις γυαλιστερές, ούτε και θα τσουγκρίσουμε τα ποτήρια μας με όλη την οικογένεια και τους φίλους.

Αυτή τη χρονιά, που δεν θα καταφέρουμε να βγούμε όπως άλλες χρονιές έξω, να μαζευτούμε πολλά άτομα σε ένα σπίτι και να αγκαλιαστούμε, εγώ έχω βρει τη διέξοδό μου. Και αφού παίξω με τους συμπαίκτες μου το άθλημα που μου αρέσει πραγματικά, θα γυρίσω στο σπίτι, θα γευτώ τον Μακεδονικό Χαλβά, θα γεμίσω αναμνήσεις και θα ξέρω ότι οι πιο όμορφες μέρες θα έρθουν. Και το καλύτερο; Τότε θα τις εκτιμώ έναν «πόντο» παραπάνω!

Μπες και εσύ στο tonimatisagapis.gr, μοιράσου τι είναι αυτό που σε «δένει» με την Καθαρά Δευτέρα, βοήθησε τον Μακεδονικό Χαλβά να στηρίξει τα παιδιά του Ελληνικού Παιδικού Χωριού στο Φίλυρο και μπες στην κλήρωση για να γίνεις 1 από τους 20 τυχερούς που θα κερδίσουν λαχταριστά προϊόντα.