Σωτήρης Πανταλέων: Γεννημένος Παναθηναϊκός

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Κάθε μικρό παιδί όταν ξεκινάει ένα άθλημα έχει ως όνειρο να παίξει κάποια φορά στην αγαπημένη του ομάδα, ένα όνειρο που ο Σωτήρης Πανταλέων το έκανε πραγματικότητα μόλις στα 16 του.

Τότε ανέβηκε για πρώτη φορά στην στους άνδρες του Παναθηναϊκού με το ντεμπούτο του να είναι στις 22 Νοεμβρίου του 1996 απέναντι στον ΟΠΕ Ρεθύμνου στον λατρεμένο του «Τάφο του Ινδού». Για 16 συνεχόμενα χρόνια ο Πανταλέων όχι απλά έπαιξε στην ομάδα που υποστήριζε από παιδί, αλλά κατάφερε να γίνει και αρχηγός της, σηκώνοντας 3 πρωταθλήματα (1996, 2004, 2006), 3 Κύπελλα (2007, 2008, 2010) και 1 Σούπερ Καπ (2006).

Από το «Παύλος Γιαννακόπουλος» στην Γλυφάδα και στην Ευρώπη

Το πρωτάθλημα του 2004 ήταν το τελευταίο που πανηγύρισε στο κλειστό της Λεωφόρου, με τον Παναθηναϊκό του Βλάση Σταθοκωστόπουλου να πηγαίνει στην Γλυφάδα έχοντας ως στόχο και τις Ευρωπαϊκές πορείες.

Οι «πράσινοι» κατάφεραν να βρεθούν στα Final-4 της Μόντενα και της Μαγιόρκα σε Κύπελλο Συνομοσπονδίας και Top Teams Cup αντίστοιχα, ενώ το 2009 έφτασαν στον τελικό του Κυπέλλου Συνομοσπονδιών, σε ένα final-4 που διεξήχθη στο ΟΑΚΑ με 20.000 κόσμου να γεμίζει τις εξέδρες και να δημιουργεί ένα μεγάλο ρεκόρ.

H πρωτοποριακή πλατφόρμα της bwin σε περιμένει με νέες λειτουργίες! |21+

Κοινός παρονομαστής των επιτυχιών αυτών ήταν ο Σωτήρης Πανανταλέων. Δεν ήταν το πρώτο βιολί, αλλά ήταν ο αρχηγός που με την ψυχή που έβγαζε σε κάθε πόντο ανέβαζε και τους συμπαίκτες του.

Ήταν μια εποχή που το ελληνικό βόλεϊ συνολικά είχε μεγάλες επιτυχίες και σπουδαίες ομάδες και ο Σώτος τις έζησε αυτές τις χαρές και με το παραπάνω.

Η καριέρα του Πανταλέων στον Παναθηναϊκό (μιλάμε για την πρώτη περίοδο) δεν ήταν στρωμένη με ροδοπέταλα. Υπήρξαν και απογοητευσεις, αλλά και προβλήματα υγείας, όπως αυτό στην Ισπανία.

Μιλάμε φυσικά για το 2007, όταν ενώ ο βρισκόταν με τους «πράσινους» στη Νουμάνθια για την 9η αγωνιστική του Champions League αισθάνθηκε έντονους πόνους στον πνεύμονα και οδηγήθηκε στο πλησιέστερο νοσοκομείο για να διαπιστωθεί πως έχει συγκεντρώσει αέρα μέσα σε αυτό! Στο νοσοκομείο μάλιστα έμεινε για τρεις μέρες.

Μια μεγάλη περιπέτεια, καθώς από την Ισπανία δεν μπορούσε να επιστρέψει με αεροπλάνο και έφτασε στην Ελλάδα από την Ισπανία με αυτοκίνητο,

Μια περιπέτεια που παρότι ήταν σοβαρή, δεν του στάθηκε εμπόδιο στην συνέχεια της καριέρας του. Εκείνη την εποχή δεν ήταν λίγοι όσοι πίστευαν πως η καριέρα του Παναταλέων ήταν σε κίνδυνο, ωστόσο το μέλλον μας έδειξε πως το «λιοντάρι» του Παναθηναϊκού κατάφερε να ξεπεράσει και αυτό το εμπόδιο.

Μετά από 16 συνεχόμενα χρόνια στον Παναθηναϊκό, ο Σωτήρης Πανταλέων στα 32 του αποφάσισε να δοκιμάσει στο εξωτερικό και την Ιταλία, με την Λατίνα.

Εκεί έπαιξε για έναν χρόνο επιστρέφοντας στην χώρα μας αλλά όχι στο «τριφύλλι».

Επόμενος σταθμός της καριέρας του ήταν ο Παμβοχαϊκός, μια ομάδα που προτίμησε γιατί έχει σπίτι στο Βραχάτι.

Μετά τον Παμβοχαϊκό έπαιξε για ακόμα έναν χρόνο στο εξωτερικό και την Γαλλία με τις Κάννες να είναι ο προορισμός του.

Ήθελε να παίξει εκτός Ελλάδας και το έκανε, αν και σίγουρα θα μπορούσε να το είχε κάνει για περισσότερα χρόνια.

Καλή η Ιταλία και η Λατίνα, καλό το Βραχάτι και ο Παμβοχαϊκός, καλή η Γαλλία και οι Κάννες, αλλά για τον Σωτήρη Πανταλέων στην καρδιά υπήρξε μόνο ο Παναθηναϊκός.

Έτσι το 2014 επέστρεψε στην αγαπημένη του ομάδα που εκείνη την περίοδο πραγματικά περνούσε δύσκολες στιγμές.

Για την ακρίβεια το δύσκολες στιγμές είναι λίγο, καθώς υπήρξαν χρονιές που γινόταν μάχη για να μπορέσει το τμήμα να κατέβει στο πρωτάθλημα.

Υπήρξαν μέρες που για να ταξιδέψει η ομάδα να παίξει στο Αιγίνιο, τα λεφτά τα έβαζαν οι φίλαθλοι. Υπήρξαν χρονιές που το τμήμα όχι απλά δεν πήγαινε για τίτλο, αλλά για να σωθεί και έπαιζε στα πλέι άουτ.

Σε αυτές τις χρονιές όμως ο Πανταλέων ήταν εκεί. Έδινε τα πάντα για να μην διαλυθεί το τμήμα που όχι απλά αγάπησε, αλλά που έγινε και η σημαία του, δεν ήταν λίγες οι φορές που χάρισε ακόμα και χρήματα, ενώ ήταν από τους ελάχιστους παίκτες που δεν έκαναν προσφυγή, την στιγμή που σχεδόν όλοι έκαναν.

Και καλά έκαναν βέβαια και προσέφυγαν για τα λεφτά τους γιατί υπήρξαν άνθρωποι που εγκλημάτισαν ανεβάζοντας τα χρέη στον Θεό.

Τα πραγματικά δύσκολα χρόνια ο Σώτος ήταν μαζί με τον Δημήτρη Ανδρεόπουλο και παιδιά από την διοίκηση, αυτοί που πραγματικά κράτησαν ζωντανό το τμήμα. Ήταν όμως και οι δύο άνθρωποι που συνέβαλαν στην αναγέννηση.

Συγκεκριμένα ο Πανταλέων μίλησε με τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο, τον έπεισε να βοηθήσει το βόλεϊ και όλα πήραν τον δρόμο τους.

Η ομάδα από εκεί που φοβόταν ακόμα και την καταστροφή, άρχισε να βγάζει δυναμική. Έγιναν σωστές κινήσεις και την περσινή χρονιά έφτασε στην κορυφή.

Μετά από 14 χρόνια, το νούμερο που φοράει και στη φανέλα ο Πανταλέων, οι «πράσινοι» κατέκτησαν τον τίτλο με τον Σωτήρη Πανταλέων να σηκώνει το τρόπαιο μέσα στο κλειστό του Αγίου Θωμά και στην συνέχεια να αποθεώνεται όπως και όλοι οι συμπαίκτες του στον κατάμεστο «Τάφο του Ινδού».

Η αλήθεια είναι πως μετά από τέτοιες στιγμές, πολλοί θα έλεγαν το αντίο, αλλά ο 41χρονος κεντρικός θέλησε να παίξει έναν χρόνο ακόμα, μέχρι να μας πει μετά το ματς με τον Ολυμπιακό, πως αυτό το ντέρμπι του θα είναι το τελευταίο της καριέρας του.

Μια μεγάλη καριέρα γεμάτη Παναθηναϊκό, γεμάτη τίτλους, χαρές, απογοητεύσεις, αλλά και λατρεία από τον κόσμο.

Γιατί ο κόσμος ξέρει και όταν βλέπει πως κάποιος αγαπά την ομάδα πραγματικά του το ανταποδίδει στο πολλαπλάσιο...

Όμως δεν χρειάζεται να γράψουμε παραπάνω πράγματα για το αντίο του Σωτήρη Πανταλέων. Φτάνουν τα δικά του λόγια μετά το τέλος του αγώνα με τον Ολυμπιακό στο κλειστό του Αγιου Θωμά. Λόγια που για ακόμα μία φορά έδειξαν πως ο ο 41χρονος κεντρικός που υπηρέτησε για 27 χρόνια (τα 4 ως έφηβος) τον Παναθηναϊκό, πραγματικά αγάπησε το τριφύλλι. Το αγάπησε και αγαπήθηκε και με το παραπάνω από τον κόσμο.

Αναλυτικά τα τελευταία του λόγια έχουν ως εξής: «Πάντα ένα ματς με τον Ολυμπιακό είναι ξεχωριστό όποια κι είναι η βαθμολογική σημασία ενός τέτοιου αγώνα. Πάντα οι δύο ομάδες αγωνίζονται για τη νίκη γιατί βλέπει όλη η Ελλάδα αυτά τα παιχνίδια. Είχα ένα έξτρα κίνητρο για εμένα γιατί ήταν το τελευταίο ντέρμπι της καριέρας μου.

Θεωρώ τον εαυτό μου ευλογημένο και πολύ τυχερό. Ξεκίνησα να παίζω βόλεϊ μικρό παιδάκι έχοντας όνειρα και φεύγω από το γήπεδο Ολυμπιονίκης με πολλούς τίτλους και οικογενειάρχης. Είναι πολύ δύσκολο για μένα. Δεν ξέρω πότε θα είμαι έτοιμος, αλλά αυτό μάλλον ήταν το τελευταίο εντός έδρας παιχνίδι μου απέναντι στον Ολυμπιακό.

Δεν ξέρω αν αυτό που αισθάνομαι είναι δικαίωση αλλά είναι αυτό που είχα έβγαινε από μέσα μου και ό,τι έκανα πάντα το έκανα με κίνητρο την αγάπη που έχω για την ομάδα.