«Εάν δεν υπήρχαν Facebook, Twitter, Instagram, τώρα θα είχαμε Super League»!
Ηταν ένα τεράστιο σοκ. Δημιούργησε μία περίεργη αίσθηση. Εάν ισχύει το ότι: «Κανείς δεν αγαπάει έναν αγγελιοφόρο κακών ειδήσεων», τότε αναμφίβολα ο δακτυλοδεικτούμενος, Φλορεντίνο Πέρεθ, είναι ξεκάθαρα πλέον ο λιγότερη αγαπητή περσόνα στον κόσμο αυτού του παιχνιδιού με την μπάλα στα πόδια. Στην Αγγλία και στον υπόλοιπο ποδοσφαιρικό κόσμο σίγουρα. Οχι όμως για όλους συνολικά. Στην Ισπανία και την Ιταλία υπήρχαν πραγματικά ευήκοα ώτα, διαθέσιμα όχι μόνο να ακούσουν αυτό που πρεσβεύει η δημιουργία της ευρωπαϊκής Super League, αλλά να τη στηρίξουν και να κάνουν και... χαρούλες για την εμφάνισή της.
Οι οπαδοί των αγγλικών συλλόγων μπορεί να εξακολουθούν να ασπάζονται τον ευγενή ρομαντισμό, μα οι νότιοι όμοιοί τους, επιλέγουν έναν ξεκάθαρο κυνισμό, καθώς αντιλαμβάνονται πως εάν δεν το κάνουν, σταδιακά θα μεταβληθούν στους φτωχούς συγγενείς. Αυτό είναι το ένα συμπέρασμα από την υπέροχη κουβέντα που στήσαμε στο gazzetta.gr με τρεις πολύ ξεχωριστούς δημοσιογράφους. Το άλλο κομμάτι είχε μία τρομερή συναίνεση, έναν κοινό παρανομαστή και από τους τρεις. Ο Χένρι Γουίντερ (The Times), η Αλεσάντρα Μπότσι (Gazzetta dello Sport) και ο Φερνάντο Πόλο (Mundo Deportivo) προβλέπουν το ίδιο μέλλον: πως αυτή η ιστορία αργά ή γρήγορα θα επεναληφθεί. Και τότε δύσκολα κιόλας δεν θα υλοποιηθεί...
«ΟΙ ΟΠΑΔΟΙ ΚΕΡΔΙΣΑΝ ΜΙΑ ΜΑΧΗ, Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...»
«Περάσαμε πολύ έντονες ώρες, αλλά ήταν η καλύτερη εβδομάδα για το αγγλικό ποδόσφαιρο. Το χρειαζόμασταν όλο αυτό, ειδικά μέσα στο δύσκολο διάστημα που διανύουμε με τον κορονοϊό. Ήταν απλά μια υπέροχη εβδομάδα για τους οπαδούς, για εμάς, για το παιχνίδι. Πιστεύω ότι αν δεν υπήρχαν τα social media, δεν υπήρχε περίπτωση να γίνει αυτό. Φανταστείτε για παράδειγμα να συνέβαινε κάτι αντίστοιχο το 2000, όταν δεν υπήρχαν Facebook, Twitter, Instagram. Πώς θα μεταδίδονταν real time σε όλη την υφήλιο οι αντιδράσεις των οπαδών έξω από το «Elland Road» πριν από το ματς της Τσέλσι με την Μπράιτον; Ή τα μπλουζάκια των παικτών της Λιντς κόντρα στη Λίβερπουλ; Ή οι δηλώσεις του Κλοπ και του Γκουαρδιόλα; Η δύναμη των social media δημιούργησε όλο το το κύμα διαμαρτυρίας.
Στην Αγγλία το οπαδικό κίνημα έχει διαφορετική θέση στην ποδοσφαιρική κοινωνία, σε σχέση με τον υπόλοιπο κόσμο. Οι οπαδοί πίεσαν προφανώς. Όταν λένε ότι δεν αγοράσουν διαρκείας ή δεν θα αγοράσουν αντικείμενα από την επίσημη μπουτίκ της ομάδας, το κάνουν. Δεν είναι απλές απειλές Από τη στιγμή που έχουν θυμώσει, δεν θα πάρουν πίσω αυτήν την υπόσχεσή τους για μία... μεταγραφή ή για ένα πρωτάθλημα. Δεν είναι μόνον ο οικονομικός αντίκτυπος, αλλά και ο κοινωνικός. Αν οι ομάδες χάσουν τη βάση των οπαδών τους, χάνουν και την επαφή με τις ρίζες και την παράδοσή. Από τη στιγμή που θα συμβεί αυτό, η κατάσταση είναι δύσκολα αναστρέψιμη.
Στην Αγγλία οι φίλαθλοι ισχυριζονται ότι ο Φλορεντίνο Πέρεθ θα πρέπει να βρει έναν καλύτερο... λογιστή για την ομάδα του. Να βρει δηλαδή, έναν τρόπο να χρηματοδοτεί με καλύτερο τρόπο τη Ρεάλ. Αλλά ξεχνούν ότι και οι ιδιοκτήτες των δικών τους ομάδων ενεπλάκησαν σε αυτό. Μέσα μου πιστεύω ότι θα επανέλθουν. Κυρίως οι Αμερικανοί ιδιοκτήτες. Μπορεί τώρα να ζητούν συγγνώμη και να προσπαθούν να κερδίσουν και πάλι την εμπιστοσύνη των οπαδών τους, αλλά αργά ή γρήγορα θα το τολμήσουν και πάλι.
Δεν θέλω να σχολιάσω όσα γράφουν στην Ισπανία για τη χρηματοδότηση της UEFA. Είναι τουλάχιστον αστεία. Δεν θα έπαιζαν ποτέ οι Άγγλοι, πόσο μάλλον επιχειρηματίες τέτοιου μεγέθους, με αυτά. Ο Μπόρις Τζόνσον είναι αλήθεια ότι πίεσε έντονα. Αλλά αυτός είναι ο ρόλος του. Πολιτικός είναι. Και σίγουρα η πίεσή του δεν είχε αθλητικά, αλλά πολιτικά κριτήρια. Προσωπικά πιστεύω ότι οι φίλαθλοι με τις συντονισμένες διαμαρτυρίες και τις κινήσεις τους κέρδισαν μια μάχη. Όχι όμως τον πόλεμο. Και στο πεδίο αντιπαράθεσης θα δοθούν πολλές μάχες τα επόμενα χρόνια... »
* Χένρι Γουίντερ, Chief Football Writer “The Times”
«ΟΙ ΙΤΑΛΟΙ TIFOSI ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΚΥΝΙΚΟΙ ΚΑΙ ΗΘΕΛΑΝ ΤΗ SUPER LEAGUE»
«Οι Ιταλοί χαλάστηκαν με την αρνητική εξέλιξη της Super League. Δεν το έκρυβαν ότι ήθελαν να προχωρήσει το project. Και δεν αναφέρομαι μόνο στις διοικήσεις των Γιουβέντους, Μίλαν, Ιντερ, αλλά στους οπαδούς, ίσως και στα ΜΜΕ. Δεν θεωρώ πως ήταν κάτι ουρανοκατέβατο. Αρκετά χρόνια πίσω, ο Αντριάνο Γκαλιάνι στη Μίλαν και λίγο αργότερα, ο Αντρέα Ανιέλι, είχαν μιλήσει ανοικτά για το ζήτημα και την ενδεχόμενη δημιουργία ενός ξεχωριστού φορέα, ο οποίος θα εξυπηρετούσε επακριβώς τα συμφέροντα των μεγάλων clubs. Και αυτό είαι ξεκάθαρο πλέον πως οι ιταλικοί σύλλογοι το έχουν ανάγκη όσο ποτέ στη σύγχρονη ιστορία τους.
Οι ρίζες του προβλήματος εντοπίζονται στην ευρύτερη οικονομική κρίση που έχει πλήξει εδώ και μία περίπου 10ετία τη χώρα. Αυτή έχει ως συνέπεια, η Μίλαν να κάνει τόσα πολλά χρόνια να παίξει στο Champions League. Δεν είναι τυχαίο ότι οι tifosi στατιστικά σε γκάλοπ βρίσκονταν κοντά στο 50% υπέρ της κλειστής αυτής Λίγκας. Αντιλαμβάνονται εδώ και πολύ καιρό ότι οι ομάδες τους έχουν μείνει πίσω από επενδύσεις και αποκλείονται νωρίς από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Ενώ είχαν μάθει τις προηγούμενες 10ετίες να πρωταγωνιστούν και να κατακτούν τίτλους εκτός συνόρων, τώρα απλά βλέπουν τους αντιπάλους να δυναμώνουν κι εκείνοι παραμένουν θεατές.
Οι Ιταλοί οπαδοί έχουν μία πιο ρεαλιστική, κυνική εάν θες, αντιμετώπιση του παιχνιδιού. Ξέρουν ότι εάν δεν γίνει κάποιου είδους Super League, ώστε να μπουν χρήματα στα ταμεία, δεν πρόκειται να κρατήσουν τον Κριστιάνο Ρονάλντο στη Γιούβε, ούτε θα δουν ποτέ τον Νεϊμάρ στην Ιντερ ή τη Μίλαν. Το ίδιο και με τις Νάπολι, Ρόμα, Λάτσιο που ακολουθούν και θα ήθελαν επίσης να μπουν σε αυτό το μεγάλο παιχνίδι. Κάπως έτσι λοιπόν οι σύλλογοι δεν θα αποχωρούσαν. Το έκαναν, μόνο όταν είδαν ότι έφυγαν οι Αγγλοι. Εκεί χάλασε η εικόνα και θα ήταν άσχημο να έχουν απομείνει μόνο έξι ομάδες μόνες τους σε ένα τέτοιο εγχείρημα. Αλλωστε, οι Ιταλοί δεν είχαν λόγο να φύγουν. Ούτε πίεση από τους οπαδούς υπήρξε, ούτε από την κυβέρνηση.
Οπως το βλέπω εγώ και πιστεύω όπως το αντιλήφθηκε και το μεγαλύτερο κομμάτι του ποδοσφαίρου γενικότερα, το μεγαλύτερο λάθος που έκαναν οι 12 ομάδες, ήταν ότι επέδειξαν μία έντονη αλαζονία. Φάνηκε ότι δεν τους ένοιαζε τίποτα και κανείς αναλογικά με το παιχνίδι γενικότερα. Επικοινωνιακά, έτσι όπως λειτούργησαν, βιαστικά, απρόσμενα, αιφνιδιαστικά και μεμονωμένα, έδειξαν ότι δεν ήταν μία γροθιά και τα σφάλματα υπήρξαν τεράστια. Ωστόσο, όλοι τους είναι αδιανόητα επιτυχημένοι παράγοντες και δεν δέχονται εύκολα μία τέτοια ήττα. Τα πάντα τώρα εξαρτώνται από το πώς θα καλύψει τις ανάγκες τους η UEFA. Πώς θα λειτουργήσουν τα οικονομικά, εάν θα υλοποιηθούν οι υποσχέσεις. Είμαι βέβαιη όμως ότι σύντομα θα βρουν έναν πιο σωστό τρόπο και θα επιστρέψουν. Το βλέπω αναπόφευκτο... »
* Αλεσάντρα Μπότσι, ρεπόρτερ Μίλαν “Gazzetta dello Sport”
«ΡΕΑΛ ΚΑΙ ΜΠΑΡΤΣΕΛΟΝΑ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΠΕΙ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΤΟΥΣ ΛΕΞΗ»
«Η European Super League είναι το μεγάλο πρότζεκτ των Ρεάλ Μαδρίτης και Μπαρτσελόνα και δεν πρόκειται να το παρατήσουν τόσο εύκολα. Από το 2016 είχαν ξεκινήσει οι συζητήσεις για τη δημιουργία μίας κλειστής Λίγκας, με Ρεάλ, Μπάρτσα, Γιουβέντους και Μπάγερν Μονάχου, χωρίς ακόμα την παρουσία των αγγλικών συλλόγων τότε. Τόσο η Ρεάλ, όσο και η Μπάρτσα, αντιλαμβάνονται αυτό το πρότζεκτ, ως τη μοναδική λύση για να καλυφθεί η τεράστια τρύπα που άνοιξε η πανδημία του κορονοϊού. Και πίστεψέ με, θα το παλέψουν μέχρι τέλους. Είτε με την τωρινή μορφή, είτε με παραλλαγές που ενδεχομένως να προκαλέσουν λιγότερες αντιδράσεις μεταξύ των κυβερνήσεων, των Λιγκών και των ποδοσφαιρικών αρχών.
Το πλάνο είναι προσεκτικά διαμορφωμένο και πολύ καλοδουλεμένο, τα χρήματα πάρα πολλά και το λάθος που πληρώνουν κυρίως, αφορά τον τρόπο που αυτό βγήκε προς τα έξω, αλλά και η προσέγγιση προς το ευρύ κοινό. Θα έπρεπε, όπως είχαν αρχικά σχεδιάσει, να δώσουν μία συνέντευξη Τύπου με την παρουσία και των 12 προέδρων/ιδιοκτητών, ώστε να φωνάξουν δυνατά μέσω αυτού ότι «είμαστε εδώ, ενωμένοι και αποφασισμένοι». Δεν το έκαναν και έτσι φάνηκε σαν όλη αυτή η προσπάθεια να ήταν κάτι… παράνομο, κάτι πρόχειρα φτιαγμένο. Στην πραγματικότητα δεν είναι όμως.
Στη Βαρκελώνη, πάντα με την προϋπόθεση ότι θα έδιναν το «πράσινο φως» τα μέλη, είχαν στα χέρια τους γκάλοπ που έδειχναν ότι ο κόσμος είναι υπέρ της European Super League. Γι’ αυτό άλλωστε και ο Τζουάν Λαπόρτα, ο οποίος έχει καλή σχέση με τον ομόλογό του στη Ρεάλ, στήριξε εμπράκτως την αρχική συμφωνία που είχε κάνει ο προκάτοχός του, Τζουσέπ Μαρία Μπαρτομέου, προτού αποχωρήσει από την προεδρία. Αυτή τη στιγμή, οι δύο μεγάλες ισπανικές ομάδες μοιάζουν σαν να είναι «ο κακός της ταινίας», οι εχθροί του ποδοσφαίρου και της αγνής αγάπης των φιλάθλων.
Το μόνο που έκαναν όμως, ήταν να αποδώσουν εμπράκτως τις ανησυχίες. Τόσο των ιδίων, όσο και των υπολοίπων μεγάλων συλλόγων. Ανησυχία που έγινε έντονη ενόχληση το 2019, όταν η UEFA ανακοίνωσε τη δημιουργία του Europa Conference League. Έδωσε δηλαδή, νέο «βήμα» για τους πιο μικρούς, χωρίς να έχει λύσει τα προβλήματα με τους πιο μεγάλους. Κάτι που μάλιστα δεν κατάφερε ούτε με το νέο… υβρίδιο του Champions League, το format του οποίου δεν πείθει κανέναν. Η πρώτη εμφάνιση της ESL φαντάζει και πιθανόν να είναι μια μεγάλη αποτυχία, αλλά δεν τελείωσε εδώ, αυτό είναι το μόνο σίγουρο».
* Φερνάντο Πόλο, υποδιευθυντής “Mundo Deportivo”
