Κοβάσεβιτς: «Όσα έγιναν στο Τελ Αβίβ έφεραν τον Ολυμπιακό σ' αυτό το σημείο»

Καλησπέρα σας κύριε Κοβάσεβιτς. Σας ευχαριστούμε για την άμεση ανταπόκριση, Είστε στην Ελλάδα; Τι κάνετε;

«Σας ευχαριστώ, αυτές τις μέρες όχι δεν είμαι στην Ελλάδα. Γενικά, ναι, ζω εδώ με την οικογένειά μου στην Αθήνα και στον ελεύθερό μου χρόνο παρακολουθώ πολύ ποδόσφαιρο».

Να ξεκινήσουμε με τη ζωή σας στη Σερβία και τα πρώτα βήματά σας στο ποδόσφαιρο.

«Προέρχομαι από μια πολύ μικρή πόλη στη Σερβία, την Κόβιν. Ο πατέρας μου ήταν αστυνομικός στην πόλη μας και η μητέρα μου φρόντιζε εμένα και το μεγαλύτερό μου αδερφό. Θυμάμαι πως έπαιζα πάρα πολύ ποδόσφαιρο ως παιδί μαζί με τους φίλους μου. Αυτό και μόνο μ' έκανε πολύ χαρούμενο.

Τα πρώτα μου βήματα στο ποδόσφαιρο τα έκανα όταν έπαιζα στο σχολείο ή μετά απ' αυτό με τους φίλους μου. Ολοι ήθελαν να είναι στην ομάδα που ήμουν εγώ, επειδή όταν είσαι πολύ καλός και ζεις σε μια μικρή πολύ, όλα μαθαίνονται πολύ γρήγορα. Ήταν πολύ δύσκολο να βγεις από την πόλη μου και μέχρι τη δική μου εποχή δεν είχε αναδειχθεί κανένας ποδοσφαιριστής ή αθλητής.

Άρχιζα να παίζω, λοιπόν, στην τοπική ομάδα που ήταν στην 5η κατηγορία, σε ερασιτεχνικό επίπεδο. Σκόραρα πολλά γκολ, αν και δεν είχα το στιλ που ανέπτυξα αργότερα. Επαιζα στο κέντρο ως playmaker, ήμουν πολύ αδύνατος αλλά πολύ ταλαντούχους. Όπως είπα, πέτυχα πολλά γκολ σε εκείνη την κατηγορία και έτσι άκουσα ότι υπήρχε κόσμος που με ήθελε στην Προλετέρ Zrenjanin, στην πρώτη κατηγορία. Καταλαβαίνετε πόσο μεγάλο άλμα ήταν αυτό για ένα παιδί 17-18 ετών το να πάει από την 5η κατηγορία στην 1η. Στην Προλετέρ, ο προπονητής συνειδητοποίησε ότι μπορούσα να πάρω τη φανέλα με το "9", εκείνος κατάλαβε ότι μπορούσα να παίζω με το κεφάλι. Ούτε εγώ δεν ήξερα ότι μπορώ να χτυπάω την μπάλα τόσο δυνατά με το κεφάλι, μέχρι που με έβαλαν σ' αυτήν τη θέση. Ετσι, από εκείνη την εποχή έπαιζα ως επιθετικός και άρχισα να γίνομαι ο παίκτης που αργότερα όλοι μάθατε».

Και το 1994 έρχεται στη ζωή σας ο Ερυθρός Αστέρας.

«Είναι μια πολύ γνωστή ιστορία στη Σερβία. Ήμουν έτοιμος να υπογράψω στην Παρτίζαν, ύστερα από δύο υπέροχα χρόνια στην Προλετέρ. O κόσμος εδώ στη Σερβία πάντα με αποκαλεί "Grobar" (σ.σ. οπαδός της Παρτίζαν), επειδή ήμουν πολύ κοντά στο να υπογράψω εκεί. Όμως, όταν με προσέγγισε ο Ερυθρός Αστέρας, δεν το σκέφτηκα δεύτερη φορά. Ήταν ο σύλλογος που αγαπούσα. Συνήθιζα να παρακολουθώ τους παίκτες που κατέκτησαν το τότε Champions League το 1991. Ήταν ένας πόλεμος μεταξύ δύο μεγάλων αντιπάλων για να με πάρουν, αλλά ήξερα ότι από τη στιγμή που έκανε κίνηση ο Ερυθρός Αστέρας, θα πήγαινα εκεί. Μέχρι και σήμερα η μεταγραφή μου είναι η πιο ακριβή που έγινε ποτέ μεταξύ δύο συλλόγων στη Σερβία. Ήμουν χαρούμενος που έφερα πολλά χρήματα στην Προλετέρ, η οποία δυστυχώς έχει διαλυθεί σήμερα».

Ποιος ήταν ο άνθρωπος που σας βοήθησε πολύ να κάνετε τα πρώτα σας βήματα;

«Στα μέσα της δεκαετίας του '90 δεν υπήρχαν πολλοί ατζέντηδες στο ποδόσφαιρο και ειδικά στη Σερβία. Ετσι, οι σύλλογοι έκαναν τις δουλειές μόνοι τους. Αργότερα είχα τον Μιγκέλ Σάντος που ήταν μάνατζερ μου, είχε απίστευτους παίκτες. Αυτό όμως συνέβη αργότερα στην καριέρα μου».

Πώς θυμάστε τον πόλεμο;

«Ο πόλεμος ήρθε από τους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ. Το 1999 ήμουν ήδη στη Γιουβέντους, όχι ενώ έκανα τα πρώτα μου βήματα στο ποδόσφαιρο. Όταν σήμανε ο πρώτος συναγερμός από τους βομβαρδισμούς, πραγματικά ήμουν στη Σερβία, στο ξενοδοχείο με την εθνική ομάδα της Γιουγκοσλαβίας. Μας είπαν να μαζέψουμε τα πράγματά μου και να προστατεύσουμε την οικογένειά μας. Ευτυχώς, η οικογένειά μου ήταν σ' ένα μικρό μέρος, που δεν ήταν ο κύριος στόχος των επιθέσεων, αλλά ήταν μια τρομερή περίοδος για τη χώρα μου. Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνες τις σκοτεινές μέρες».

Φιλικό του Ολυμπιακού με τον Ερυθρό Αστέρα το Νοέμβριο του 1995

Και έτσι, πήγατε στη Ρεάλ Σοσιεδάδ.

«Ναι, πάντα μου άρεσε το ισπανικό ποδόσφαιρο. Είχα δύο περιόδους στη Ρεάλ Σοσιεδάδ. Κι οι δύο ήταν φανταστικές, δεν θα ξεχάσω ποτέ τα όσα πέρασα εκεί. Είναι ο σύλλογος για τον οποίο έπαιξα τα περισσότερα ματς. Είμαι ο ξένος με τα περισσότερα ματς, τα περισσότερα γκολ κι ο 3ος σκόρερ στην ιστορία του συλλόγου. Επιτεύγματα όπως αυτά δεν μπορείς να τα ξεχάσεις. Εκτός όλων αυτών όμως, οι άνθρωποι εκεί πάντα μ' έκαναν να αισθάνομαι σαν στο σπίτι μου, θα μπορούσα να πω ότι ένιωθα Βάσκος στα 10 χρόνια όπου έμεινα στο σύλλογο».

Ποιο ήταν το πιο σημαντικό ματς εκεί;

«Μπορώ να πω πως το πιο σημαντικό ματς με τη Ρεάλ Σοσιεδάδ ήταν όταν χάσαμε από τη Θέλτα, σ' ένα ματς όπου αν νικούσαμε θα κατακτούσαμε τη La Liga από τη Ρεάλ Μαδρίτης, την οποία μας πήρε στα δύο τελευταία ματς όπου πετάξαμε βαθμούς. Σχεδόν σ' όλη τη σεζόν ήμασταν στην πρώτη θέση της βαθμολογίας. Αυτό είναι κάτι που με κυνηγάει μέχρι και σήμερα... Θα γινόμασταν πρωταθλητές απέναντι στους "γκαλάκτικος" της Ρεάλ Μαδρίτης, όπου έπαιζαν οι Ρονάλντο, Φίγκο, Μπέκαμ».

Ποια ματς δεν θα ξεχάσετε στην Ισπανία;

«Σ' αυτά απέναντι στη Ρεάλ Μαδρίτης, όπου μου ήταν εύκολο να σκοράρω, είχα πετύχει 11 γκολ απέναντί τους. Τα ντέρμπι της Βασκονίας ήταν περισσότερο φιλικά ντέρμπι, σε σχέση μ' αυτά που έχουμε συνηθίσει στα Βαλκάνια. Τα παιχνίδια του Champions League ήταν επίσης σπουδαία».

Στη Ρεάλ Σοσιεδάδ υπήρξατε και τρομερό δίδυμο με τον Νιχάτ.

«Ναι, είχαμε σε μια σεζόν 43 γκολ οι δυο ματς, ήμασταν σπουδαίο δίδυμο. Θυμάμαι το θυμό του στον αγωνιστικό χώρο, ο οποίος ήταν ίδιος με το δικό μου. Είχαμε παρόμοια χαρακτηριστικά, ήμασταν πολύ επιθετικοί μέσα στο γήπεδο και ίσως γι' αυτό πετύχαμε μαζί. Πέρα απ' αυτό όμως, είχαμε και μια σπουδαία φιλία, ήταν αστείος τύπος και μπορούσα να περνάω ώρες μαζί του μιλώντας. Μέχρι και σήμερα έχουμε επαφές».

Πετύχατε και γκολ απέναντι στον Ολυμπιακό με τη Ρεάλ Σοσιεδάδ.

«Πάντα γνώριζα για τον Ολυμπιακό, την αδερφική φιλία με τον Ερυθρό Αστέρα και πάντα είχα ένα ξεχωριστό αίσθημα γι' αυτήν την ομάδα. Θυμάμαι ότι είχα κερδίσει ένα πέναλτι, οπότε ήθελα να το εκτελέσω και σκόραρα. Ήμουν χαρούμενος εκείνη τη στιγμή, φυσικά δεν ήξερα ποτέ ότι θα έπαιζα για τον Ολυμπιακό αργότερα στην καριέρα μου».

Ο Κοβάσεβιτς πανηγυρίζει το γκολ του με τον Ολυμπιακό στο «Σαν Σεμπαστιάν»

Εχω δει και μια φωτογραφία όπου σας λείπουν δύο δόντια. Τί είχε γίνει;

«Ναι, ήταν ένα ματς με την Ντεπορτίβο Λα Κορούνια. Νομίζω ότι ο Αρμπελόα μού είχε ρίξει αγκωνιά και μου έσπασε τα δύο μπροστινά δόντια. Αυτά συμβαίνουν στο ποδόσφαιρο».

Γιατί επιλέξατε τη Γιουβέντους;

«Είχα μια υπέροχη παρουσία με τη Ρεάλ Σοσιεδάδ, σκόραρα πάνω από 15 γκολ για τρεις σερί σεζόν, ήμουν σε τρομερή φόρμα και άρχισαν να έρχονται προσφορές από ομάδες που μπορούσαν να πληρώσουν πάνω από 20.000.000. Εκείνη την εποχή μπορούσαν να δώσουν ένα τέτοιο ποσό μόνο η Ρεάλ Μαδρίτης, η Μπάγερν Μονάχου και κάποιοι άλλοι σύλλογοι από την Ιταλία. Επέλεξα τη Γιουβέντους γιατί οι καλύτεροι παίκτες στον κόσμο ήταν στη Serie A τότε, ήταν το καλύτερο πρωτάθλημα στον κόσμο, με πολύ δυνατές ομάδα. Στη Γιουβέντους υπήρχαν superstars και ήξερα ότι θα μπορούσαμε να κάναμε κάτι ξεχωριστό. Οπότε αυτός ήταν ο λόγος που επέλεξα τη Γιουβέντους».

Πώς ήταν να παίζετε για μια ομάδα όπως η Γιουβέντους, που είναι από τις καλύτερες στον κόσμο και είχε στο ρόστερ της παίκτες όπως ο Ζιντάν, ο Τρεζεγκέ, ο Ντελ Πιέρο...

«Ναι, είναι σίγουρα από τις καλύτερες. Μπορούσα να νιώσω ότι ήταν ένας μεγάλος σύλλογος που πάλευε να πετύχει σπουδαία πράγματα, με όλους εκείνους τους παίκτες που ανέφερες. Θα μπορούσαμε να είχαμε πάρει το Champions League και να πετύχουμε περισσότερα».

Ο Ζιντάν πώς ήταν; Κάτι προσωπικό που θυμάστε από εκείνον;

«Ο Ζιντάν ήταν ένας σπουδαίος τύπος. Είναι ήσυχος και ταπεινός, όπως φαίνεται να είναι και τώρα. Ωστόσο, μπορεί να θυμώσει μέσα σ' ένα λεπτό. Όλοι τον αγαπούσαμε, συνήθως λέγαμε: "δώστε την μπάλα στον Ζιζού και το πρόβλημα λύθηκε". 'Ήταν τέτοιο το ταλέντο του! Ό,τι προσωπικό έχω μαζί του, θα το κρατήσω μυστικό. Δεν μ' αρέσει να μιλάω πολύ για προσωπικά θέματα, αλλά ήταν ένα σπουδαίο παιδί για να κάνεις παρέα».

Πάμε στο κεφάλαιο «Ολυμπιακός». Τί συνέβη και ήρθατε στη χώρα μας; Ποιος σας τηλεφώνησε και σας είπε γι' αυτήν την ομάδα;

«Όπως είπα και πριν, ο Ολυμπιακός είναι αδερφικό σωματείο με τον Ερυθρό Αστέρα. Ο Ίλια Ίβιτς με πήρε τηλέφωνο και με έφερε στο σύλλογο. Ο Ίλια είναι από το Ζρένιανιν, την πόλη απ' όπου κατάγεται η σύζυγός μου. Τον ήξερα για πολλά χρόνια, ήταν πολύ εύκολο να συμφωνήσουμε. Επίσης, ο "Τζόλε" (σ.σ. Πρέντραγκ Τζόρτζεβιτς), τον οποίο γνώριζα από την εθνική ομάδα, με πήρε και εκείνος τηλέφωνο. Μου εξήγησαν κι οι δύο πόσο καλά ήταν τα πράγματα στον Ολυμπιακό και δεν μου πήρε πολύ για να πειστώ».

Ήρθατε στον Ολυμπιακό στα 34 σας. Ξέρατε ότι στην Ελλάδα λένε ότι τα τόσο μεγάλα ονόματα όπως ήσασταν εσείς, έρχονται στη χώρα μας για τα... τελευταία ένσημα;

«Όχι. Ειλικρινά, δεν άκουγα και δεν με ενδιέφεραν τέτοια πράγματα. Πιστεύω ότι η ιστορία έχει δείξει πως ο συνδυασμός νέων με πιο έμπειρους παίκτες έχει φέρει χαρά στο σύλλογο».

Είχατε μια εξαιρετική παρουσία στον Ολυμπιακό με 61 ματς και 31 γκολ.

«Ναι, ήταν μια όμορφη περίοδος στον Ολυμπιακό, ύστερα από την άσχημη χρονιά που ανέφερα με τη Ρεάλ Σοσιεδάδ. Ο Ολυμπιακός με έκανε να σταθώ ξανά στα πόδια μου και να ανακτήσω την ικανότητά μου στο σκοράρισμα, καθότι την είχα χάσει την προηγούμενη σεζόν. Ήμουν πολύ χαρούμενος και οι συμπαίκτες μου ήταν απίστευτοι. Οι οπαδοί το έκαναν ευκολότερο, δεν πίστευα ότι θα ένιωθα σαν στο σπίτι μου, όπως συνέβη στο Σαν Σεμπαστιάν, αλλά ο Ολυμπιακός κι αυτοί οι καταπληκτικοί φίλαθλοι το κατάφεραν να συμβεί αυτό για δύο χρόνια».

Είχατε καθοριστικό ρόλο στην ομάδα που έφερε τις πρώτες εκτός έδρας νίκες στο Champions League. Ο Πατσατζόγλου μού είχε πει σε μια συνέντευξη ότι είχε προαίσθημα για τη νίκη. Ήταν κάτι που δεν είχε συμβεί ξανά.

«Όχι, δεν γνωρίζω ότι υπήρχε προαίσθημα, αλλά φυσικά εγώ πίστευα στη νίκη. Πίστευα στο κάθε παιδί ξεχωριστά. Είχαμε μια σπουδαία παρουσία και αποδείξαμε την αξία μας μέσα στο γήπεδο. Αξίζαμε κάθε νίκη που κάναμε στους ομίλους και πιστεύω ότι θα μπορούσαμε να είχαμε πετύχει περισσότερα στα νοκ άουτ (σ.σ.ο Ολυμπιακός τότε αποκλείστηκε από την Τσέλσι του Γκραντ)».

Θυμάστε τί είχε γίνει στα αποδυτήρια, στη Βρέμη;

«Στα αποδυτήρια ήταν μια απίστευτη κατάσταση. Όλοι μας πανηγυρίζαμε, αναγνωρίζοντας τη σκληρή δουλειά που είχαμε κάνει. Όλοι μας ξένοι και Έλληνες, νέοι και μεγαλύτεροι ήμασταν έναν, γιορτάζοντας μια νίκη που αξίζαμε».

Ο Ντάρκο πανηγυρίζει μπροστά από τους φίλους του Ολυμπιακού που έζησαν από κοντά το επικό βράδυ στη Βρέμη

Μεταξύ των γκολ που πετύχατε ήταν και απέναντι στη Λάτσιο. Ήταν ξεχωριστό αυτό για εσάς απέναντι σε μια πρώην ομάδα σας;

«Ναι, όντως, πέτυχα μερικά γκολ αλλά εκείνο απέναντι στη Λάτσιο δεν με έκανε να νιώσω διαφορετικά. Το μόνο που με ενδιέφερε ήταν να νικήσει ο Ολυμπιακός. Πάντα ζω το παρόν, πιστεύω ότι αυτό είναι το εξυπνότερο πράγμα που μπορείς να κάνεις. Και στο παρελθόν δεν ήταν διαφορετικά. Είχα σκοράρει και είχα πανηγυρίσει απέναντι σε μια πρώην ομάδα μου».

Πώς ήταν το γκολ απέναντι στον Παναθηναϊκό;

«Καταλαβαίνω αυτά τα ντέρμπι, καθώς συμβαίνει το ίδιο στη Σερβία μεταξύ του Ερυθρού Αστέρα και της Παρτίζαν, όπου επίσης έχω σκοράρει. Γνώριζα λοιπόν τη σημασία τέτοιου είδους αγώνων και τί σημαίνει για το σύλλογο και τους φιλάθλους η νίκη σ' αυτά. Κανένας δεν έπρεπε να μου εξηγήσει τί σημαίνει η νίκη σ' αυτό το ματς. Είναι υπέροχο το αίσθημα να νικάς τον αντίπαλό σου και να έχεις σκοράρει ή να έχεις δώσει ασίστ, αλλά αυτό που μετράει περισσότερο είναι να τους νικήσεις».

Ο Κοβάσεβιτς πανηγυρίζει το γκολ του με τον Παναθηναϊκό το Γενάρη του 2008.

Τί απαντάτε σε όσους λένε ότι ο Ολυμπιακός είχε τη βοήθεια της διαιτησίας;

«Δεν υπήρχε βοήθεια από τους διαιτητές. Η ποιότητα ήταν αυτή που τον έκανε να νικάει. Ο Ολυμπιακός είχε και έχει την καλύτερη ομάδα και κάνει την Ελλάδα περήφανη και στην Ευρώπη».

Πάμε σε πιο γενικές ερωτήσεις. Ως καλύτερα γκολ καριέρας κρατάμε αυτά κόντρα στην Ίντερ;

«Δεν ξέρω αν μπορώ να επιλέξω ένα, υπάρχουν πολλά. Υπάρχουν και γκολ με την εθνική ομάδα που σε κάνουν να νιώθεις ξεχωριστός. Ίσως όμως ξεχωρίσω αυτά που αναφέραμε ενάντια στην Ίντερ».

Τα πιο σημαντικά ματς που έχετε παίξει;

«Αυτά κόντρα στους 4 "μεγάλους" συλλόγους είναι πολύ σημαντικά, αλλά και εκείνα στους αγώνες του Champions League».

Από τα σημαντικότερα επιτεύγματά σας

«Πραγματικά δεν ξέρω... Δεν κατέκτησα πολλούς τίτλους στην καριέρα μου, δεν ήμουν τόσο τυχερός σε Ιταλία και Ισπανία καθώς χάσαμε το πρωτάθλημα για λίγους βαθμούς διαφορά. Κέρδισα πρωταθλήματα με τον Ερυθρό Αστέρα και τον Ολυμπιακό, με τη Γιουβέντους το Intertoto, ενώ ήμουν και πρώτος σκόρερ στο UEFA. Ίσως η πρώτη κλήση μου στην εθνική ομάδα, σε ηλικία ακριβώς 20 ετών ίσως να είναι ένα από τα σπουδαιότερα επιτεύγματά μου».

Το πιο σημαντικό γκολ με τον Ολυμπιακό;

«Θα μπορούσα να πω ακόμα και αυτό στον τελικό του με τον Άρη. Ίσως αν έπρεπε να επιλέξω ένα, θα έλεγα εκείνο στο Καραϊσκάκης κόντρα στη Βέρντερ».

Υπήρξε κάποιο γήπεδο που σας τρόμαξε;

«Όχι, δεν φοβόμουν στα γήπεδα. Υπήρχαν κάποια με περισσότερες φωνές και με περισσότερη πίεση, όπως αυτή που υπάρχει σ' ένα σέρβικο ντέρμπι ή στις έδρες των Ατλέτικο Μαδρίτης, Σεβίλλης και Ίντερ, αλλά πάντα μ' άρεσε να παίζω σ' αυτές τις έδρες».

Η πιο δύσκολη περίοδος στη ζωή σας;

«Όταν έχασα την οικογένειά μου μέσα σε πέντε χρόνια. Πρώτα έφυγε ο μπαμπάς μου, μετά ο αδερφός μου και ακολούθησε η μητέρα μου. Συνέβησαν όλα αυτά ενώ ήμουν ακόμη νέος και σίγουρα ήταν η χειρότερή μου περίοδος. Σκέφτηκα μέχρι και να παρατήσω το ποδόσφαιρο. Αλλά αυτό είχε σχεδιάσει για μένα η ζωή και έπρεπε να συνεχίσω να παλεύω».

Υπάρχει κάποιος που δεν θέλετε να ξαναδείτε ποτέ;

«Όχι».

Στην Ελλάδα, πριν αναλάβατε τεχνικός διευθυντής στον Ολυμπιακό, ήσασταν αρθρογράφος στη Sport Day. Σ' ένα άρθρο σας είχατε ασκήσει έντονη κριτική στον Ζίκο. Υπήρχε προπονητής που σας είχε εκνευρίσει ιδιαίτερα;

«Ως παίκτης, όπως είπα, ήμουν πολύ εκρηκτικός, θύμωνα πολύ. Υπήρξαν πολλές φορές που ενοχλήθηκα πάρα πολύ όταν τα πράγματα δεν ήταν όπως ήθελα με αρκετούς προπονητές σ' όλη την καριέρα μου. Αυτό είναι κάτι που μου γεννούσε το ποδόσφαιρο: Αρκετό πάθος και πείνα για να νικάω και να σκοράρω. Όταν το ματς τελείωνε, έπαυαν και τα προβλήματα και δεν είχα κανένα θέμα με κανέναν προπονητή. Αυτός είναι κι ο τρόπος με τον οποίο λειτουργούσα στην καριέρα μου ως αθλητής».

Πώς θυμάστε το καλοκαίρι όπου κληθήκατε να αναλάβετε χρέη τεχνικού διευθυντή στον Ολυμπιακό; Ήταν και το πρώτο καλοκαίρι του κύριου Μαρινάκη στην ομάδα.

«Τελείωσα την καριέρα μου στον Ολυμπιακό και ενώ ήμουν διακοπές με την οικογένειά μου, ο κύριος Μαρινάκης μού τηλεφώνησε και μου είπε ότι με ήθελε για να βοηθήσω σχετικά με το αθλητικό κομμάτι και τους παίκτες. Επέστρεψα αμέσως από τις διακοπές. Είχαμε μια εύκολη συζήτηση. Είχαμε τους ίδιους στόχους στο μυαλό μας και έτσι ξεκίνησε η συνεργασία μας».

Τα πράγματα ξεκίνησαν πολύ δύσκολα, όμως, λόγω του αποκλεισμού από τη Μακάμπι. Ο κύριος Μαρινάκης είχε πει τότε να μην μπουν στο αεροπλάνο Λίνεν και Ντιόγκο.

«Ηταν η πιο δύσκολη χρονιά απ' αυτές που ακολούθησαν, όπως συμβαίνει για κάθε σύλλογο που θέλει να ανανεώσει την ομάδα. Αυτό που συνέβη στο Τελ Αβίβ είναι κάτι που γίνεται όταν αρχίζεις να δημιουργείς μια φιλόδοξη ομάδα. Ο κύριος στόχος του Προέδρου, εμένα αλλά και άλλων στην ομάδα ήταν η επιστροφή του Ερνέστο Βαλβέρδε. Ήταν ήδη ένας σπουδαίος προπονητής, που είχε απολαύσει την πρώτη του περίοδο στον Ολυμπιακό και έτσι αποφάσισε να επιστρέψει, παρόλο που είχε κάποιες προτάσεις από την Ισπανία. Αργότερα ήρθαν κι άλλοι παίκτες και η ομάδα άρχισε να διαμορφώνεται. Είναι πάντα δύσκολο στην αρχή, αλλά όπως μπορεί να δει ο οποιοδήποτε, από το Τελ Αβίβ μέχρι και σήμερα άξιζε τον κόπο ό,τι έγινε. Η ομάδα έχει θέσει τους στόχους σε υψηλότερο επίπεδο. Όλα αυτά συμβαίνουν λόγω της αγάπης, πάνω απ' όλα του κ. Μαρινάκη για το σύλλογο, της σκληρής δουλειάς από τους ανθρώπους του ιατρικού τιμ έως τους προπονητές και το τεχνικό τιμ. Δεν μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο από τη μία μέρα στην άλλη».

Ο Βαλβέρδε, μπορεί να επιστρέψει στον Ολυμπιακό κάποια στιγμή στο μέλλον;

«Δεν ξέρω, ίσως... Στη ζωή ποτέ δεν ξέρεις. Εξάλλου, όταν έφυγε το πρώτο καλοκαίρι, δεν ήξερε κανείς ότι θα επέστρεφε και δεύτερη φορά. Αυτή τη στιγμή, όμως, ο Ολυμπιακός δεν χρειάζεται προπονητή γιατί ο Πέδρο Μαρτίνς κάνεις εξαιρετική δουλειά για την ομάδα».