Ο Νέρι Καστίγιο στη συνέντευξη της ζωής του στο Gazzetta: «Ο Μπάγεβιτς μου φέρθηκε χάλια»

«Κατ' αρχάς να πω ότι όντως μιλάμε για να κανονίσουμε αυτήν τη συνέντευξη εδώ και καιρό. Λόγω του κορονοϊού. Ελειπα στο νησί όμως με το που γύρισα και μιλήσαμε, είπα και 'γω να κάνουμε επιτέλους αυτή τη συνέντευξη».

Ας ξεκινήσουμε από το νησί, τους Φούρνους. Τί σημαίνει για σένα αυτό το μέρος;

«Πήγα εκεί πρώτη φορά για ψάρεμα, όπως έχω πάει σε αρκετά μέρη εδώ στην Ελλάδα. Βέβαια, μέχρι να σταματήσω το ποδόσφαιρο δεν ήξερα ότι υπάρχουν αυτά τα μέρη, γιατί όταν είχα διακοπές πήγαινα στην Ουρουγουάη, όπου ήταν οι γονείς μου. Μετά το 2015 άρχισα να γνωρίζω άλλα νησιά και άλλα μέρη. Ετυχε, λοιπόν, να πάω για 20 μέρες μ' έναν φίλο μου στους Φούρνους για ψάρεμα, μου άρεσε γιατί έχει πολύ ψάρι το νησί αυτό...».

Εχει ακόμη πολλά; Βλέπουμε στο Instagram ότι πιάνεις πολλά.

«Ναι, έχει πολλά... Απ' όσα μέρη έχω πάει έχει τα πιο πολλά ψάρια! Όταν γύρισα έπρεπε να βρω μια δικαιολογία στη γυναίκα και στην κόρη μου για να πάμε ξανά μαζί εκεί. Ερχόταν το Πάσχα και έτσι πήρα την ευκαιρία και της είπα ότι είναι πολύ ωραία. Βέβαια, δεν ήξερα τίποτα. Το έλεγα έτσι. Ήταν όμως πολύ ωραία και περάσαμε πολύ όμορφα. Μου άρεσε και μετά είπαμε να πάμε και το καλοκαίρι για να γνωρίσουμε και τις παραλίες. Ως οικογένεια μας άρεσε αυτό το μέρος, είναι ένα μικρό και ήρεμο νησί, εδώ και πέντε χρόνια πηγαίνω εκεί όχι μόνο για διακοπές. Και όταν έχω όρεξη για ψάρεμα πηγαίνω στους Φούρνους. Περνάω ωραία εκεί, είναι σαν να έχω ένα σπίτι εκεί».

Πώς ξεκίνησε η αγάπη σου για το ψάρεμα; Είχες και το μαγαζί με τα δολώματα...

«Ναι, αυτό είναι κάτι που ο κόσμος δεν το ξέρει. Επειδή βάζω τις φωτογραφίες τώρα στο Instagram, νομίζει ότι ξαφνικά άρχισα να ψαρεύω. Δεν είναι έτσι. Εχω φωτογραφίες από 6-7 χρονών που πήγαινα για ψάρεμα με το θείο μου στο χωριό μου στην Ουρουγουάη. Φυσικά, δεν έχουμε θάλασσα εκεί, αλλά έχουμε λίμνες και ποτάμια. Είναι το τελευταίο χωριό της χώρας στα σύνορα με τη Βραζιλία. Θυμάμαι τα Σαββατοκύριακα όταν δεν έπαιζα ποδόσφαιρο ή τελείωναν νωρίς οι αγώνες, μας έπαιρνε ο θείος μου και πηγαίναμε για ψάρεμα. Στον πατέρα μου δεν άρεσε το ψάρεμα και το βουνό. Ετσι, ο θείος μου έπαιρνε εμένα και τα δύο μου ξαδέρφια.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Nery castillo (@nerycastillo.official)

Στην Ελλάδα, πήγαινα με τον Τζιοβάνι στις στροφές στη Βουλιαγμένη, στα Λιμανάκια. Με τον Οκκά, επίσης, είχαμε πάει όπως και με τον αδερφό του Νίκου Βέρτη, τον Δημήτρη. Πολλοί ξαφνιάστηκαν με το ότι ψαρεύω, αλλά η αλήθεια είναι ότι ασχολούμαι από μικρό παιδί».

Καλύτερος ποιος είναι; Εσύ ή ο Τζιοβάνι;

«Α, κοίτα... Τότε δεν πηγαίναμε με καλά "εργαλεία", γιατί μας ήξερε ο κόσμος και δεν μπορούσαμε να πάμε πολύ άνετα, όπως εγώ πηγαίνω τώρα στα νησιά και το διασκεδάζω. Πηγαίναμε έτσι, για μία ώρα, ώστε να θυμηθούμε τί κάναμε. Τώρα θα δεις τον Τζιοβάνι να ψαρεύει. Το ψάρεμα πρέπει να το έχεις από μικρός, γιατί μπορεί να πηγαίνεις, να μην πιάνεις και να βαρεθείς. Το μεγαλύτερο που έχω πιάσει είναι ένα μαγιάτικο. Στους Φούρνους υπάρχουν πολλά νησάκια που δεν τα γνώριζα. Πέρυσι, πήγαμε στο Αγαθονήσι και εκεί είχα την τύχη να πιάσω ένα μαγιάτικο επτά κιλά!».

Το μαγιάτικο τρώγεται και ωμό...

«Κοίτα, εγώ ψάρια δεν τρώω! Τα πιάνω και μετά τα χαρίζω σε φίλους. Στο νησί εκεί υπάρχουν ψαράδες, αλλά έχουν πάθει πλάκα γιατί τα "εργαλεία" με τα οποία ψαρεύω είναι πιο αποδοτικά. Ο ψαράς πρέπει να ξυπνήσει νωρίς, να φτιάξει τα δολώματα, να πάει να ρίξει το παραγάδι και καμιά φορά το χάνουν. Εγώ ό,τι πιάνω το δίνω. Όχι μόνο ψάρια. Και χταπόδια και καλαμάρια».

Τί είναι το ψάρεμα για σένα;

«Το ψάρεμα, εκτός από το ποδόσφαιρο, ήταν πάντα το χόμπι μου. Σου είπα ότι πήγαινα στο χωριό μου για να δω τους γονείς μου. Θα μπορούσα να κάθομαι στο Μοντεβιδέο, που είναι πιο ωραία, με τα μαγαζιά και τα κλαμπ. Εγώ, όμως, προτιμούσα να πηγαίνω με την οικογένειά μου στο χωριό, που απέχει έξι ώρες από την πρωτεύουσα. Από έναν μήνα που είχαμε διακοπές, τις 20 μέρες τις περνούσα εκεί, μέσα στη φύση. Αυτό μου άρεσε πάντα. Αυτό μου δίνει ηρεμία, μου θυμίζει τα παιδικά μου χρόνια και από πού ξεκίνησα. Όλα αυτά ο κόσμος τα βλέπει διαφορετικά. Μπορεί ο κόσμος να λέει ότι θα μπορούσα να είμαι σε μια καφετέρια, αλλά εγώ δεν ξεχνάω τα πράγματα που με έκαναν ευτυχισμένο όταν δεν είχα τίποτα. Μπορεί να είναι μικρό το να σε πάει ο θείος σου για ψάρεμα, αλλά μέσα απ' αυτά μαθαίνεις να είσαι απλός, να βοηθάς τον άλλον. Πολλά πράγματα... Είναι κάτι που δεν ξεχνάω και όταν τα κάνω θυμάμαι εκείνα τα χρόνια».

Ποια ήταν η πρώτη σου επαφή με την μπάλα;

«Απ' όταν θυμάμαι τον εαυτό μου, θυμάμαι και τη σχέση μου με την μπάλα. Ο πατέρας μου πάντα μου έκανε δώρο μια μπάλα. Τίποτα άλλο. Μόνο μια μπάλα μού έκανε δώρο».

Πώς ήταν τα παιδικά σου χρόνια;

«Δεν είναι ότι δεν είχαμε τίποτα. Όμως υπάρχει μια τεράστια διαφορά: Ο απλός άνθρωπος εδώ θα σχολάσει από τη δουλειά του και θα πάει για έναν καφέ, στην παραλία, να κάνει μια βόλτα. Δουλεύει λιγότερο. Θυμάμαι τον πατέρα μου που είχε έναν φούρνο - όχι μεγάλο - και πήγαινε από το ξημέρωμα εκεί για να ετοιμάσει τα ψωμιά, μετά άνοιγε το μαγαζί και γύριζε σπίτι το απόγευμα. Δεν τον θυμάμαι πολύ, γιατί εγώ έπρεπε να διαβάσω και να κοιμηθώ, γιατί την επόμενη μέρα είχα σχολείο. Σ' αυτό ήταν δύσκολο γιατί μετά πήγαμε στην πρωτεύουσα.

Όταν ήμουν 12 ετών ο πατέρας μου μας πήρε και μας πήγε στην πρωτεύουσα για να παίξω μπάλα. Τότε έγινε υπεύθυνος σ΄ ένα μίνι μάρκετ και εγώ βλέποντας ότι έφευγε για τη δουλειά στις 7 το πρωί και γυρνούσε στις 11 το βράδυ, αποφάσισα να πηγαίνω μαζί του και να τον βοηθάω. Ό,τι μπορούσα... Αυτό ήταν το δύσκολο όταν ήμουν μικρός. Ήμουν 12 χρονών, πήγα μέχρι την 1η Γυμνασίου και έμεινα 2 φορές από απουσίες. Ξυπνούσα το πρωί και μετά πήγαινα προπονήσεις στη Ντανούμπιο. Μετά ήμουν και στην εθνική Κ15 - ετοιμαζόμασταν για το Σουδαμερικάνο Κ17».

Ο μπαμπάς σου, δηλαδή, αποφάσισε να αλλάξει τη ζωή όλης της οικογένειας για να σε στηρίξει.

«Ναι, ναι... Πάντα αγχωνόταν όταν έκανα κάποιο λάθος ως μικρό παιδί. Για παράδειγμα όταν έλεγα ότι είμαι κουρασμένος και δεν θέλω να πάω για προπόνηση, νευρίαζε. Ο πατέρας μου άφησε το δικό μας σπίτι και το δικό μας μαγαζί για να πάμε στην πρωτεύουσα, να μείνουμε στο νοίκι και να δουλέψει στο μαγαζί ενός πρώην συμπαίκτη του. Τα άφησε όλα. Όπως κι όταν αποφασίσαμε να έρθουμε εδώ, στην Ελλάδα, πάλι τα δώσαμε όλα. Ήταν ρίσκο γιατί δεν ήξερα αν θα μείνω. Ναι μεν είχα συμβόλαιο, αλλά ξέρεις πώς γίνεται. Ήμουν πιτσιρικάς, μπορεί να μου έλεγαν από την ομάδα ότι δεν κάνω ή μπορεί να τραυματιζόμουν. Ήταν δύσκολες οι αποφάσεις που πήρε ο πατέρας μου».

Ποιος σου έδωσε την ευκαιρία στη Ντανούμπιο; Ποιος σε βοήθησε να αναδειχθείς;

«Ήταν ο Ραφαέλ Περόνε - έπαιζε εδώ, στον Ολυμπιακό στα τέλη της δεκαετίας του '70. Ο Περόνε, λοιπόν, ήταν ένας άνθρωπος που έχει βγάλει πάρα πολλούς παίκτες. Μπορεί να μην τον γνωρίζουν πολύ, αλλά είναι ένας άνθρωπος που θα μπορούσε να τον είχε ο Ολυμπιακός τα παλιά χρόνια ως συνεργάτη. Πέρασαν από τα χέρια του παίκτες όπως οι Φορλάν, Γκροσμίλερ, Καβάνι, Ζαλαγέτα, Καρίνι, ο Μαξιμιλιάνο Περέιρα...

Ετσι, έπαιξα εκεί. Με τη Ντανούμπιο είχαμε την ευκαιρία να παίξουμε με την Ίντερ. Μέσω του Ρεκόμπα κανονίστηκε να παίξουμε στην Ιταλία, σ' ένα φιλικό τουρνουά το 1998. Τότε η Ίντερ είχε ομαδάρα με Ρονάλντο, Ζαμοράνο, Ουέστ, Βιέρι, Σιμεόνε... Είχε πολλούς παίκτες. Δεν ήταν ο Γρηγόρης (Γεωργάτος) τότε. Το 'χω συζητήσει μαζί τουΜόλις γυρίσαμε, έπαιξα στην εθνική και στη Ντανούμπιο. Στη συνέχεια πήγα για δοκιμή στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Ήταν να μείνω εκεί, μάλιστα. Είχα κάνει προπονήσεις με τα μικρά.

Αυτή η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ είχε πάρει το Champions League. Με Σόλσκιερ, Γιορκ, Κόουλ, Μπέκαμ, Σκόουλς, τα αδέρφια Νέβιλ, Σέριγχαμ, Γκιγκς, Σμάιχελ... Αστο, ομαδάρα είχε! Όμως, δεν μπορούσα να μείνω λόγω της άδειας εργασίας. Δεν μπορούσες να εργαστείς στην Αγγλία αν ήσουν κάτω από 17 ετών και ακόμη δεν είχα συμμετοχές με την εθνική ομάδα. Το Σουδαμερικάνο θα ξεκινούσε σ' έναν χρόνο και έτσι δεν είχα συμμετοχές. Ο πατέρας μου μού είπε ότι θα πρέπει να επιστρέψουμε στην Ουρουγουάη και πως για έναν χρόνο θα έπρεπε να είμαι στο πήγαινε-έλα».

Άρα πριν τον Ολυμπιακό, για πρώτη φορά στην Ευρώπη, ήρθες για τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.

«Κοίτα, έχω και φωτογραφίες και οι εφημερίδες το έλεγαν ότι δεν γινόταν. Αυτό ρωτούσα και 'γω τον πατέρα μου... Ετσι, γύρισα και ύστερα από λίγο καιρό ο πατέρας μου είπε ότι πρέπει να κάνει ένα ταξίδι. Κι έτσι ήρθε στην Ελλάδα.

Πριν τρεις μέρες που είχα τα γενέθλιά μου (13/6), έψαχνα κάτι φωτογραφίες και είδα κάτι δηλώσεις του. Τότε είχε συναντηθεί με τον Λούβαρη και μ' έναν άλλον άνθρωπο που τους έφερε σε επαφή. Τότε ο Ολυμπιακός είχε πάρει τον Γκάμπριελ Άλβες και εκεί είχαν πει ότι υπάρχει έναν πιτσιρικάς που είναι καλός και τον λένε Νέρι. Ετσι με βρήκαν στον Ολυμπιακό. Ο πατέρας μου ήρθε εδώ και κανόνισε το συμβόλαιό μου χωρίς να ξέρει τί θα πω εγώ.

Ήρθε λοιπόν στην Ουρουγουάη και θυμάμαι ότι μου είπε: "Πρέπει να μιλήσουμε". Εγώ ήμουν στο μίνι μάρκετ. Νόμιζα ότι θα μου πει κάτι για την Αγγλία και ότι μπορούμε να πάμε. Ετσι, το βράδυ εκείνο μου είπε: "Πρέπει να αποφασίσεις, αύριο φεύγουμε". Ετοίμασα τη βαλίτσα μου και την άλλη μέρα έφυγα».

Πώς θυμάσαι την πρώτη μέρα που ήρθες στην Ελλάδα;

«Δεν θυμάμαι... Κοίτα, μου έχουν συμβεί κάποια απίστευτα πράγματα. Απίστευτα και για καλό και για κακό. Εμένα το σχολείο δεν μου άρεσε. Στην Ουρουγουάη, μαθαίνουμε στην ιστορία για την Ελλάδα, αλλά εγώ δεν ήξερα. Ο Περόνε, όμως, μας έλεγε ότι έχει παίξει στον Ολυμπιακό. Είχα ακούσει τη λέξη 'Ολυμπιακός' αλλά δεν έδινα σημασία. Εμείς βλέπαμε στην τηλεόραση τα ματς της Βραζιλίας, της Ουρουγουάης, της Αργεντινής και κάποια της Ευρώπης. Επρεπε να είχες καλωδιακή για να βλέπεις. Εγώ δεν είχα και δεν ήξερα αυτές τις ομάδες
Ετσι, όταν ήταν να έρθω για τον Ολυμπιακό, μου ήρθε στο μυαλό. "Κοίτα να δεις μου έλεγε για τον Ολυμπιακό ο Ραφαέλ και κατέληξα στον Ολυμπιακό", έλεγα. Όταν ήρθα ήταν δύσκολα! Φαντάσου, 15 ετών δεν ήξερα τη γλώσσα και είχα μόνο τον πατέρα μου εδώ. Όμως στην Ουρουγουάη είχα πάντα τη μάνα μου. Μου μαγείρευε, μου έπλενε, με πρόσεχε και εδώ ήταν δύσκολα. Ήμουν τυχερός όμως γιατί έκατσα λίγες μέρες εδώ και πήγα στην προετοιμασία, στη Γερμανία.

Εκεί γνώρισα όλα τ' άλλα παιδιά. Τον Λουτσιάνο, τον Ζε Ελίας, τον Τζιοβάνι, τον Άλβες. Μετά όταν γύρισα, μας έδωσε σπίτι η ομάδα και πάλι υπήρξε ένα μικρό δύσκολο διάστημα, μέχρι να έρθει η μάνα μου. Ούτε εγώ ούτε ο πατέρας μου ξέραμε να μαγειρεύουμε, δεν είχα φίλους... Με τα παιδιά στην ομάδα είχαμε τεράστια διαφορά στην ηλικία. Δεν μπορούσαμε να βγαίνουμε. Κατ' αρχάς δεν με άφηνε ο πατέρας μου να βγαίνω. Τα πρώτα δύο χρόνια η ζωή μου ήταν προπόνηση-σπίτι».

Προπονητής ο Ματζουράκης;

«Ναι, αυτός ήταν. Με εκείνον ήρθαν ο Ζε Ελίας, ο Ζέτερμπεργκ κι οι άλλοι. Μετά έδιωξε ο Κόκκαλης τον Ματζουράκη και ήρθε ο Λεμονής».

Πώς ήταν ο Ματζουράκης μαζί σου; Σε βοήθησε;

«Ο Ματζουράκης ήταν πολύ καλός άνθρωπος. Πάντα τον θυμάμαι. Με καταλάβαινε, έβλεπε ότι είμαι μικρός και μου έκανε πλάκες για να με βάλει στην ομάδα. Τότε ήταν πολύ δύσκολα για μένα, να κάνω προπονήσεις με παικταράδες. Και σωματικά ήταν δύσκολα. Εκείνοι οι παίκτες είχαν 12 προετοιμασίες στην πλάτη τους και για μένα ήταν η 1η μου. Ο Ματζουράκης με βοήθησε πολύ και πάντα το λέω όταν έχω την ευκαιρία. Στεναχωρήθηκα πολύ όταν έφυγε γιατί έφυγε λίγο μετά απ' όταν έφυγα».

Και μετά ήρθε ο Λεμονής.

«Ο Λεμονής δεν ήρθε, ήταν ο βοηθός του Ματζουράκη. Τότε δεν μπορούσα να το πω, ήμουν πολύ μικρός, δεν θα με άκουγε κανείς και θα έτρωγα και τιμωρία - όπως έτρωγα πάντα. Ήταν από τα λάθη που έβλεπα και τα λέω και μπορεί να μην αρέσει. Ο Ματζουράκης έδωσε στον Τάκη την ευκαιρία να γίνει βοηθός του. Όταν λοιπόν φεύγει ο προπονητής, φεύγεις και εσύ! Υποτίθεται ότι είναι ένα τιμ. Όταν εσύ σπας το τιμ, δεν είναι ωραίο! Και για σένα και για τους παίκτες που το βλέπουν αυτό.

Με τον Τάκη εγώ ήμουν μικρός, αλλά έβλεπα πολλά λάθη και άδικα πράγματα που έκανε. Για παράδειγμα, ο Τάκης ήταν ο πρώτος που ήθελε να διώξει τον Τζιοβάνι. Ο κόσμος δεν το ξέρει αυτό ή το ξέρουν και δεν το λένε! Ο Τάκης ήταν έτοιμος να διώξει τον Ζίο και ήμουν πολύ στεναχωρημένος. Τελείωνε το συμβόλαιο του Τζιοβάνι και ήταν έτοιμος να φύγει, τον είχε αφήσει εκτός στο ματς με τον Παναθηναϊκό. Πρέπει να δεις το βίντεο. Ημασταν 0-0 ή χάναμε με 1-0, δεν θυμάμαι... Και έπρεπε να νικήσουμε! Μπήκε ο Ζίο, έκανε την μπαλιά στον Τζόλε και εκείνος σκόραρε. Αν δεν έκανε αυτήν τη ενέργεια, θα ήταν πιο δύσκολο να μείνει. Ο Τάκης είχε κερδίσει το πρωτάθλημα νομίζω και είχε πάρει δύναμη».

Ο Ολυμπιακός είχε ομαδάρα τότε....

«Ναι, ήταν πολύ δύσκολο να παίξεις...».

Εσύ έπαιζες.

«Σε κάθε θέση ο Ολυμπιακός είχε τους καλύτερους. Δεν είχε απλά έναν καλό. Θα σε ρωτήσω, ποιος ήταν ο καλύτερος αριστερός μπακ;».

Ο Γεωργάτος.

«Αυτό σου λέω... Από τότε δεν έχουμε δει καλύτερο μπακ. Ακόμα κι ο Τσιμίκας δεν τον φτάνει. Για μένα ο Γεωργάτος είναι από τους καλύτερους παίκτες που έχω δει. Αυτά που έκανε ο Γρηγόρης με την μπάλα, αυτά που έβλεπε, η ταχύτητα που έπαιζε, για αριστερό μπακ είναι πολύ δύσκολο να βρεις κάτι παρόμοιο. Ο Γρηγόρης είχε τρομερό πόδι. Άλλος Έλληνας σαν την τεχνική του Γρηγόρη δεν έχει! Έπρεπε να είχε παίξει σε άλλο επίπεδο».

Πήγε στην Ίντερ.

«Ναι... αλλά λίγο. Κοίτα, ο καθένας δεν ξέρει τί περνάει ο άλλος. Σε βλέπει κάποιος και κρίνει. Λέει "τί μαλάκας είναι και γύρισε". Δεν ξέρει όμως τί μπορεί να περνάς ή τί ήθελε. Μπορεί ο ίδιος να λέει τώρα ότι ήταν λάθος του και ότι έπρεπε να μείνει στην Ιντερ τότε, αλλά εκείνη την ώρα δεν ξέρεις τί περνάει και ήθελε να φύγει. Ο Γρηγόρης έπρεπε να παίξει σε μεγάλη ομάδα και μετά την Ίντερ. Να πάει και αλλού! Εκανε μια μεταγραφή που κόστισε πόσο; 3 δις.; Ε, σήμερα θα έκανε 100 εκατ. Ευρώ! Εδώ σήμερα παίκτες που δεν έχουν ούτε το 5% της τεχνικής του Γρηγόρη και κάνουν μεταγραφές 20 και 30 εκατ. ευρώ. Φαντάσου πόσα θα έκανε ο Γρηγόρης. Ύστερα από 22 χρόνια δεν έχει βγει ούτε ένας!».

Ο Τσιάρτας;

«Παίξαμε αντίπαλοι, αλλά εγώ τον Τσιάρτα τον πρόλαβα μεγάλο. Παικταράς ήταν, τρομερός. Τότε, όμως, οι παίκτες που είχε ο Ολυμπιακός... έσβηναν τους άλλους. Οι μόνοι παίκτες που έλεγα ότι μπορούν να μας κάνουν ζημιά ήταν ο Ντέμης Νικολαΐδης, ο οποίος πάντα μας έβαζε γκολ και πάντα μας δημιουργούσε προβλήματα, ο Ολισαντέμπε, που μας έκανε ζημιά, ο Τσιάρτας, ο Εκι Γκονζάλες... Από εκεί και πέρα ήταν πολύ δύσκολο να δούμε τους άλλους παίκτες και να πούμε ότι ήταν πολύ καλοί γιατί εμείς είχαμε τους καλύτερους κατά τη γνώμη μου. Μπασινάς και Καραγκούνης για παράδειγμα ήταν καλοί αλλά εμείς είχαμε Καρεμπέ, Ζε Ελίας, Ζέτερμπεργκ, Στολτίδη, Νινιάδη. Παίκτες που ήξεραν μπάλα και είχαν και δύναμη».

Ήρθες στον Ολυμπιακό σε μια φάση που η ομάδα άρχισε να παίρνει τίτλους...

«Όταν πήγα στον Ολυμπιακό, η ομάδα ήταν ήδη φτιαγμένη. Είχε πάρει ήδη τρία πρωταθλήματα. Το 1999 έφερε τον Τζιοβάνι και τον Ζάχοβιτς, που εγώ δεν τον πρόλαβα. Μετά έφερε Ζε Ελίας, Καρεμπέ...».

Ποιο ήταν το πρώτο ματς που θυμάσαι, στο οποίο είπες «είμαι ο Νέρι, θα σας δείξω τί αξίζω»;

«Τότε ήταν δύσκολο να παίξεις. Η απόδειξη είναι ότι όταν ήμουν εγώ, δεν βγήκε από την Ακαδημία ούτε ένας μικρός! Απ' όλους τους μικρούς που θυμάμαι δεν έπαιξε κανείς. Αντε να έπαιξαν 20 λεπτά σε κάποιο ματς Κυπέλλου. Τότε ήταν πολύ δύσκολο να παίξεις ανάμεσα σ' αυτούς τους παίκτες και τόσο μικρός. Μιλάμε για παίκτες που ήθελαν να παίζουν κάθε Κυριακή.

Εγώ όταν πήρα την ευκαιρία, μπόρεσα να παίξω. Πήγαινα καλά, έδειχνα πράγματα και έτσι μ' αγάπησε ο κόσμος. Ήμουν και μικρούλης. Εδώ είναι τα καλύτερά μου χρόνια, ο Ολυμπιακός μού έδωσε τα πάντα. Αυτήν την αγάπη που μου έδωσε ο κόσμος δεν την βρήκα πουθενά. Δεν την έψαξα κιόλας, δεν ήθελα. Με το που έφυγα από εδώ ήθελα να γυρίσω».

Ποια ήταν η χρονιά που έπεισες ότι αξίζεις να μείνεις;

«Ως μικρός είχα περάσει όμορφες στιγμές. Για παράδειγμα όταν έβαλα το πρώτο μου γκολ, σ' ένα ματς Κυπέλλου με τον Εθνικό Αστέρα το 2000 αν δεν κάνω λάθος, ο Σωκράτης Κόκκαλης την επόμενη μέρα του αγώνα μου έδωσε ένα ρολόι. Τότε δεν ήξερα τί σημαίνει Rolex. "Είναι για σένα, για το γκολ". Όταν το άνοιξα και το είδα, πήγα σπίτι και το έδωσα στον πατέρα μου. Εκείνη η κίνηση μπροστά σε όλους στο Ρέντη, σήμαινε πολλά για μένα. Μιλούσα πρόσφατα με τον Αλβες και το θυμηθήκαμε. Εκείνη η κίνηση με άγγιξε. Για μένα μπορεί να είναι πολύ, αλλά για εκείνον ήταν μικρό».

Νέρι, εσένα σε βοήθησε ο χαρακτήρας σου να ανταπεξέλθεις ανάμεσα σε τόσο δυνατές προσωπικότητες;

«Το ξέρουν όλοι. Ειδικά η Θύρα 7. Τώρα δεν ξέρουν τί σχέση έχουν...».

Πήγες πρόσφατα και είδες ματς από την Θύρα 7.

«Πήγα για να το ζήσει και η κόρη μου. Αυτό που θα πω όλοι το γνωρίζουν, άσχετα αν σε κάποιους δεν αρέσουν αυτά που λέω ή αν κάποιοι θέλουν να σε βγάλουν τρελό. Τα πρώτα χρόνια, που ήμουν μικρός και δεν με έβλεπαν ανταγωνιστικά... Ως μικρός έβλεπα κάποια πράγματα και δεν μου άρεσαν».

Τί δεν σου άρεσε;

«Εμένα μου άρεσε να είναι σωστά τα πράγματα. Δίκαια. Και κάποια πράγματα δεν μ' άρεσαν, όπως το ότι δεν έδιναν ευκαιρίες στους μικρούς. Μετά όμως μεγάλωσα και άρχισα να παίζω πλέον... Τότε, άλλαξαν τα πράγματα. Ο Χάρης Παππάς που λέγαμε ήταν καλός παίκτης, είχε κάνει καλή χρονιά στον Απόλλωνα Καλαμαριάς, αλλά δεν έπαιξε. Ήρθε και τέλος. Ο Χάρης δεν μιλούσε, ήταν ήρεμος. Μπορεί να έβλεπε πράγματα αλλά δεν μιλούσε. Με ποιον να μιλήσει; Ποιος θα τον άκουγε; Το έχω ξαναπεί αυτό: Ήμουν άτυχος και τυχερός. Ηρθα στην Ελλάδα και έπαιζα αριστερά. Μπροστά μου ήταν οι Τζόρτζεβιτς και Γεωργάτος. Στην επίθεση είχα τον Τζιοβάνι. Πώς να παίξεις; Ήταν πάρα πολύ δύσκολο. Επρεπε να έρθει ένας προπονητής και να σε βάλει. Τώρα δεν το βλέπουμε αυτό. Ο Μαρτίνς τώρα έχει κάνει ομάδα. Εγώ που έχω παίξει ποδόσφαιρο το βλέπω ότι έχει κάνει ομάδα, πανηγυρίζουν όλοι μαζί. Ή τέλος πάντως αυτό δείχνουν. Αυτή είναι μία από τις διαφορές».

Υπήρχαν κλίκες;

«Αυτό το ξέρεις εσύ που είσαι δημοσιογράφος».

Ρε παιδί μου, κλίκα είναι η παρέα. Λέγανε ότι υπήρχε κλίκα από Γεωργάτο, Ανατολάκη και Ελευθερόπουλο.

«Εγώ ήμουν μια χαρά με όλα τα παιδιά αλλά δεν έβγαινα μαζί τους γιατί ηλικιακά δεν ταιριάζαμε. Γνωρίζω ότι έκαναν παρέα ο Γρηγόρης με τον "Ανατόλ", αλλά δεν είναι αυτό το θέμα... Το θέμα είναι ότι τότε - και δεν ξέρω αν ισχύει και τώρα - έβγαιναν πολλά πράγματα από την προπόνηση που δεν έπρεπε. Και δεύτερον έβγαιναν και πολλά ψέματα».

Ποιο ψέμα σε είχε ενοχλήσει;

«Πολλά. Και όχι μόνο μ΄ εμένα. Για παράδειγμα, μπορεί ο Χάρης Παππάς να είχε βάλει τρία γκολ στην προπόνηση και το Σάββατο να έβγαινε ότι δεν έτρεξε».

Πριν είπες ότι πλήρωνες άδικα. Τί είχες πληρώσει άδικα;

«Πολλά πράγματα έβγαιναν ενώ δεν έπρεπε. Εβγαιναν μόνο για κάποιους παίκτες και ήταν και ψέματα. Αυτό γινόταν επειδή κάποιοι παίκτες μιλούσαν με τους δημοσιογράφους. Και τώρα μιλάνε. Απλά τώρα, το δείχνουν ότι μιλάνε και ότι είναι φίλοι. Τότε δεν το έδειχναν. Πώς γινόταν 9.32 να γινόταν κάτι στην προπόνηση και 9.42 να το ήξερε ένας δημοσιογράφος; Αφού ήταν κλειστή η προπόνηση και δεν υπήρχε κανείς εκεί. Δεν υπήρχε τίποτα. Εστελναν όμως μηνύματα. Και έτσι αποκτούσαν δύναμη με τον δημοσιογράφο. Μπορεί να έπαιζαν σε τρία ματς χάλια και να τους στήριζαν. Πώς γίνεται οτιδήποτε κάναμε εμείς να βγαίνει; Από το πιο απλό... Τα πάντα. Για άλλους δεν έβγαινε. Πώς γίνεται αυτό; Κοίτα, όταν το λέω αυτό μπορεί κάποιος να πει ότι "ο Νέρι έχει παράπονα και κρατάει κακία". Όχι, δεν είναι τίποτα απ' αυτό. Απλά, κάποια πράγματα είναι αλήθεια και τότε δεν είχαμε την ευκαιρία να το πούμε. Τώρα πρέπει να το πω, αφού με ρωτάς. Αν δεν με ρωτούσες, δεν θα στο έλεγα.

Για παράδειγμα, εγώ άρχισα να καπνίζω το 2007. Με το που άρχισα, βγήκε. Δημόσια δεν το έκανα ποτέ, δεν υπάρχει ούτε μία φωτογραφία. Στα αποδυτήρια το έκανα. Πώς γίνεται να κάπνιζαν άλλοι 10 χρόνια και να μην το έγραψαν ποτέ; Εμένα με έκραξαν κατευθείαν. Το χρησιμοποιήουν με τρόπο. Εγραφαν "δεν πήγε καλά γι' αυτό". Οι δημοσιογράφοι εδώ έχουν πολλή δύναμη. Παρόλο που το 99% είναι άσχετοι και δεν έχουν παίξει μπάλα. Δεν ξέρω αν εσύ έχεις παίξει...».

Αν οι δημοσιογράφοι ήξεραν μπάλα, θα έπαιζαν κιόλας.

«Βέβαια. Αλλά ξέρεις υπάρχει και μια διαφορά: Άλλο να λες την άποψή σου ως δημοσιογράφος και άλλο να μιλάς λες και ξέρεις πιο πολλά από τον Μουρίνιο και τον Γκουαρδιόλα. Βλέπω 20 χρόνια εκπομπές εδώ και είναι οι ίδιοι. Πόσες εκπομπές είναι τόσα χρόνια; Είναι τα ίδια πρόσωπα και όλοι δεν ξέρουν. Λένε μόνο αυτά που βλέπουν και ό,τι λέει ο άλλος.

Θα σου πω ένα παράδειγμα. Ελεγαν ότι στην προπόνηση τσακώθηκα εγώ, ο Γεωργάτος κι ο Τζιοβάνι. Αυτό ήταν ψέματα, ήταν κάτι φυσιολογικό. Γίνεται σε όλες τις ομάδες του κόσμου. Εβγαινε ο δημοσιογράφος και έλεγε στην εκπομπή: "Δεν έπαιξε αυτός γιατί έχουν τσακωθεί". Δηλαδή μεταφέρουν στον κόσμο λάθος πράγματα, ό,τι να 'ναι... Γι' αυτό κι η Ελλάδα δεν πάει καλά με την Εθνική και δεν θα πάει. Και αυτό συμβαίνει γιατί δεν γίνονται από τη βάση τους καλά κάποια πράγματα. Στην Ουρουγουάη βγαίνουν πιτσιρίκια, παίζουν στην πρώτη ομάδα και η ομάδα πάει στο Μουντιάλ, θα βγει 4η, θα κερδίσει το Κόπα Αμέρικα, θα παίξει με τη Βραζιλία και θα είναι ντέρμπι το ματς. Δεν χάνουμε από το Λουξεμβούργο όπως η Ελλάδα. Εκεί, αυτοί που σχολιάζουν το ποδόσφαιρο είναι πρώην ποδοσφαιριστές.

Εγώ, αν θέλω να γίνω δημοσιογράφος, μπορώ να γίνω. Εχω γνωστούς από αύριο αν θες μπορώ να σου κάνω δέκα συνεντεύξεις. Άρα έγινα καλός δημοσιογράφος, αφού έχω 10 συνεντεύξεις από 10 παικταράδες. Κοίτα πόσο εύκολο είναι! Δεν υποτιμώ τη δουλειά σας, αλλά λέω ότι για να γίνεις ποδοσφαιριστής πρέπει να έχεις επαφή. Ο δημοσιογράφος εδώ, αν μπορούσε να βλέπει τις προπονήσεις θα μπορούσε να κρίνει. Θα έλεγε "τον βλέπω έξι μέρες στις προπονήσεις και περπατάει, έχασε 10 γκολ, έβαλε 10 γκολ τρέχει ή δεν τρέχει". Εδώ ο δημοσιογράφος μιλάει ή σχολιάζει επειδή του έχει πει ο φίλος του ή ο... τάδε. Δεν είναι έτσι ο δημοσιογράφος! Και εγώ ήμουν τυχερός που κατάφερα να εξασφαλίσω την οικογένειά μου από το ποδόσφαιρο και να έχω καλά την οικογένειά μου».

Ήταν να παίξεις στην Εθνική Ελλάδας;

«Ήθελαν αλλά δεν γινόταν για γραφειοκρατικούς λόγους. Τότε έλεγαν ότι διάλεξα το Μεξικό, αλλά δεν γινόταν. Δεν είχα παντρευτεί Ελληνίδα».

Ελεγαν ότι ξενυχτάς.

«Πού είναι οι φωτογραφίες; Εβγαινα όπως όλοι οι άνθρωποι. Αλλά σε πληροφορώ ότι όταν έπαιζα στον Ολυμπιακό ήμουν αυτός που έβγαινα λιγότερο λόγω ηλικίας και ότι δεν με άφηναν οι γονείς μου. Μετά όταν έφυγα, όταν γυρνούσα για διακοπές φυσικά και έβγαινα. Μου έλειπε η Ελλάδα. Εγώ για να βγω έπρεπε να είχαμε νικήσει, δεν ήμουν χαρούμενος αλλιώς. Και να μην έπαιζα, αν δεν κερδίζαμε δεν έβγαινα. Οι άλλοι δεν έβγαιναν;».

Φυσικά και έβγαιναν.

«Όλοι το ήξεραν αλλά δεν έβγαινε. Και έλεγαν για μένα. Οι άλλοι είχαν φίλους κι αυτός ήταν ο τρόπος τους για να σου κάνουν κακό».

Ναι, αλλά εσύ είχες και πολύ ταλέντο.

«Ναι αλλά εμένα με έκοβαν. Εγώ όταν ήρθα στον Ολυμπιακό, έπαιζα αριστερός χαφ. Ποιος ήταν αριστερός χαφ»;

Ο Τζόρτζεβιτς.

«Μπράβο. Θέλω να το κοιτάξεις. Από το 2000 μέχρι το 2007 πόσες μεταγραφές έγιναν στη θέση του επιθετικού, του δεξιού χαφ, στο κέντρο, στο δεξί άκρο της άμυνας, στην άμυνα και τελευταία... πόσες αριστερά»;

Στη θέση του Τζόρτζεβιτς, δεν είχε έρθει κανείς.

«Μπράβο. Εγώ ήρθα να παίξω στη θέση ενός ανθρώπου που ήταν παικταράς, πολύ καλός παίκτης, αλλά όταν έβλεπε ότι κάποιος τον ανταγωνίζεται... Εμένα για παράδειγμα με άλλαξαν θέση. Με έβαλαν πίσω από τη θέση του Ζίο». Ο Τζόρτζεβιτς ήταν παικταράς, αλλά γιατί οι δημοσιογράφοι δεν έγραφαν: "γιατί δεν έβαλαν τον μικρό αριστερά"; Κατάλαβες»;

Τί σε ενόχλησε πιο πολύ απ' όσα είχαν γράψει οι δημοσιογράφοι;

«Εγώ δεν είμαι φίλος με κανέναν δημοσιογράφο. Εσύ με βρήκες στο Instagram και σε γνωρίζω. Αλλά φίλος, να πάμε για καφέ, δεν το έκανα ποτέ! Ούτε τότε που έπαιζα, ούτε τώρα. Τώρα ειδικά που δεν παίζω, θα μπορούσα να το κάνω. Για να είσαι φίλος με τον δημοσιογράφο, θα γίνει από συμφέρον. Ο παίκτης έχει το συμφέρον να τον χρησιμοποιήσει για να γράψει καλά όταν δεν πηγαίνει καλά κι ο δημοσιογράφος έχει το συμφέρον να μαθαίνει πληροφορίες. Πολλοί παίκτες το ξέρουν αυτό, αλλά φοβούνται να το πουν. Κάποιοι είναι μέσα στην μπάλα, κάποιοι άλλοι έχουν ένα μαγαζί... Εγώ δεν μπορώ το ψέμα. Αν με ρωτήσεις για το πού ήμουν λάθος, θα σου πω».

Πού ήσουν λάθος;

«Εχω κάνει πολλά, πρέπει να μου πεις πού εννοείς».

Σε σχέση με κάποιον συμπαίκτη σου, υπήρχε στιγμή που δεν φέρθηκες καλά;

«Εμένα όλοι με αγαπούσαν πάρα πολύ. Ήξεραν ότι εγώ δεν ήμουν ποτέ ρουφιάνος. Πολύ λίγοι ήταν. Ό,τι μου έλεγαν, ήξεραν ότι θα το κρατήσω. Ήταν θέμα παιδείας. Για παράδειγμα, όταν ο Τζιοβάνι έριξε στον Μπάγεβιτς την καραμέλα, ο Μπάγεβιτς με κάλεσε στο γραφείο του για να του το πω εγώ. Ήξερε, είχε όλους τους παίκτες να του το πουν. Ήθελε όμως να του το πω εγώ, για να με κάνει εμένα ρουφιάνο και να μας κάνει να τσακωθούμε. Εξι μήνες μου έλεγε: "ή το λες και παίζεις ή δεν το λες και δεν παίζεις". Προτίμησα να μην παίξω. Όλα αυτά δεν τα ξέρουν, γιατί εγώ δεν είχα τη δύναμη ούτε υπήρχε το Instagram για να μπορέσω να πω ότι με εκβιάζει. Υπήρχαν παίκτες με πολλές γνωριμίες, το είχαν χτίσει όλο αυτό. Εγώ ήμουν ένα παιδί και δεν μπορούσα να βρω το δίκιο μου, μου έριχναν εμένα το φταίξιμο. Εκανα και 'γω λάθη. Ποδοσφαιρικά, το να κρατάς πιο πολύ την μπάλα, γίνεται, επειδή είσαι παιδί. Ο καλός προπονητής όμως ξέρει να ξεχωρίζει.

Εκανα κάποια τέτοια πράγματα και έλεγαν "δεν έχει μυαλό, είναι λίγο τρελό". Δεν είναι έτσι, απλά, ήμουν παιδί ακόμη. Αλλα παιδάκια στην ηλικία που ήμουν εγώ ήταν στην παραλία. Είναι δύσκολο να είσαι ανάμεσα σε τέτοιους παίκτες και να συμπεριφέρεσαι όπως εκείνοι. Αφού είσαι παιδί, πώς δεν θα κάνεις λάθος; Απλά, εδώ έλεγαν ότι δεν έχω μέλλον. Κι σ' ό,τι γινόταν, από πίσω ήταν ο Νέρι. Ήξεραν ότι εγώ δεν έχω δημοσιογράφους φίλους για να προστατευτώ και κανέναν για να με στηρίξει. Ετσι είχα πάντα άδικο κι ήταν λογικό να πιστεύει ο κόσμος ό,τι διαβάζει από ένα σημείο και μετά.

Θα σου πω ένα άλλο παράδειγμα. Τσακώνεται σε μια φάση στην προπόνηση ο Τουρέ με τον Σούρερ. Ο Τουρέ σε μια φάση χτυπάει τον Σούρερ και τρέχω εγώ και τον χτυπάω. Πιο πριν είχαν γίνει άλλα πράγματα, όπως το ότι ο προπονητής δεν σφύριζε φάουλ υπέρ σου για να σου σπάσει τα νεύρα. Πράγματα που ο κόσμος ποτέ δεν θα καταλάβει. Ποτέ. Για να τα καταλάβεις πρέπει να τα ζήσεις. Ετσι τσακωθήκαμε. Ενας τσακωμός ανάμεσα σε τρεις παίκτες βασικούς, που όμως πρέπει να μείνει εκεί. Αυτό είναι που σου λέω ότι ήταν το θέμα των ρουφιάνων. Ελεγαν ότι είμαστε οικογένεια. Γιατί να βγει αυτό; Ξέρεις πόσοι τσακωμοί υπάρχουν στην Μπαρτσελόνα και στη Ρεάλ Μαδρίτης; Ξέρεις πότε βγαίνουν; Όταν υπάρχει κάμερα. Όταν τραβάει η κάμερα και υπάρχει αποδεικτικό. Δεν το είπε ο Γιάννης κι ο Δημήτρης. Το πιο απλό, εμείς τότε με τον Τουρέ την ίδια στιγμή γελούσαμε. Τελείωσε εκεί. Και γελούσαμε, απλά εγώ έφαγα 40 μέρες τιμωρία να προπονούμαι μόνος μου. Απλά, τότε κάποιους τους συνέφερε να τιμωρηθώ».

Οι πιο δύσκολοι αντίπαλοι που είχες ήταν στις προπονήσεις;

«Μπερμούδες, Ανατολάκης, Αμανατίδης, Ντρασένα, Ζε Ελίας, Καρεμπέ... Ο πιο δυνατός και τεχνίτης ήταν ο Αντζας. Ο Παρασκευάς ήταν το κάτι άλλο. Εγώ πάντα ήθελα να είμαι μαζί του. Δεν ήθελα να τον έχω αντίπαλο. Επαιζε δυνατά και καθαρά. Πολύ δύσκολα τον περνούσες και δεν δεχόταν πλάκες».

Ποιος ήταν ο πιο πλακατζής;

«Πιστεύω εγώ, ο Νινιάδης…».

Όσες φορές τον έχω δει μου φαίνεται πολύ σοβαρός.

«Πολύ σοβαρός είναι τώρα. Το λέω αστεία αυτό: Επειδή είναι μάνατζερ, με το κουστούμι του δείχνει σοβαρός. Όλοι ξέρουμε ότι ο "Νίνι" ήταν από τους πιο πλακατζήδες μαζί μας. Ο Γρηγόρης, ο Ταραλίδης, ο Αμανατίδης είχαν πλάκα επίσης».

Πες μου καμία πλάκα.

«Όταν έφτασα στη Γερμανία, ήμουν ακόμη 15-16 ετών. Ήταν να κατέβουμε για να φάμε. Πέρασαν κάποιοι συμπαίκτες μου και μου είπαν: "έχουμε προπόνηση". Ήταν ο Λούτσι, ο Αλβες, ο Ζίο. Εκείνοι που μιλούσα πιο πολύ. Μου είπαν να βάλω εξάταπο παπούτσι, με το σίδερο. Ήταν ακόμη η πρώτη ή δεύτερη μέρα... Τότε είχε έρθει στον Παναθηναϊκό ο Πάουλο Σόουζα και μου είπαν ότι ο Αμανατίδης είναι ο Πάουλο Σόουζα. Είχαν καθίσει όλοι στην τραπεζαρία και έτρωγαν. Και μπαίνω εγώ με τα εξάταπα τα οποία ακούγονταν στα πλακάκια. Μικρό παιδί εγώ, δεν καταλάβαινα γιατί γελούσαν. Ενώ ήταν η ώρα για το φαγητό εγώ κατέβηκα με το εξάταπο για προπόνηση. Και ενώ μου είχαν κάνει αυτό, μετά μου είπαν "κάτσε δίπλα στον Πάουλο Σόουζα". Εγώ του έλεγα "Σόουζα, Σόουζα" και ήταν ο Γιώργος Αμανατίδης! Αυτά είναι ωραία. Ξέρεις, θέλω να ξεχωρίσεις ότι άλλο είναι η φιλία με τα παιδιά και άλλο το ποδόσφαιρο. Εγώ αγαπάω όλα τα παιδιά. Και τον Ζίο και τον Τζόλε και τον Νινιάδη, και τον Λούτσι και τον Πουρσανίδη και τον Πασσαλή και τον Αλεξανδρή και τον Χούτο. Δεν έχει καμία σχέση το ανθρώπινο με το επαγγελματικό. Τέτοιες πλάκες κάναμε συνέχεια».

Άλλες πλάκες;

«Υπήρξαν μέρες που πήγες να φύγεις από την προπόνηση και σου έβαζαν στο σλιπάκι αλοιφή που καίει (counterpain). Aν δεν υπήρχε αυτό το θέμα με τους δημοσιογράφους θα πηγαίναμε καλύτερα.

Χάναμε κάποια ματς απ' αυτό το θέμα. Δεν ξέρω πώς να το πω αλλά αυτό ήταν που κάποιες φορές μας κρατούσε πίσω. Λέγανε ‘οικογένεια, οικογένεια’, αλλά έβγαιναν πράγματα προς τα έξω».

Ποια είναι η γνώμη σου για τον Μπάγεβιτς;

«Όταν ήρθε, εγώ δεν τον ήξερα. Ήταν στον ΠΑΟΚ. Όλοι οι παίκτες που τον είχαν ζήσει και την πρώτη φορά έλεγαν ότι έχει αλλάξει κι ότι δεν είναι ο ίδιος. Ο Τζόρτζεβιτς, ο Γεωργάτος, ο Λούτσι... Όλοι εκείνοι αυτό έλεγαν. Άρα εγώ, ο Ζίο, ο Πάντος και οι καινούργιοι, είδαμε τον δεύτερο Μπάγεβιτς, άρα γι' αυτόν λέμε. Εκείνοι οι παίκτες έλεγαν ότι την πρώτη φορά ήταν καλός και την δεύτερη όχι. Απλά, δεν βγαίνουν να το πουν, δεν το έλεγαν. Αλλά πως να έλεγαν για τον Μπάγεβιτς που ήταν δικός τους;

Ο Λούτσι, για παράδειγμα, που του έκανες συνέντευξη και μπράβο. Είναι πολύ ωραία συνέντευξη, είπε ότι ο Μπάγεβιτς του έσωσε την καριέρα. Και μπράβο. Άλλο προπονητικά και άλλο ανθρώπινα. Στον Λουτσιάνο του φέρθηκε καλά γιατί τον είχε σαν παίκτη του. Όπου πήγαινε είχε και τους παίκτες του. Γι' αυτό και κουβαλούσε τον Οκκά, τον Καφέ... Όλους αυτούς τους είχε δικούς του. Ε, αν είχα και 'γω έναν προπονητή που όπου πήγαινε θα με έπαιρνε, ε, και άσχετος να ήταν, θα έλεγα ότι είναι καλός. Εγώ δεν ήμουν έτσι όμως. Ποτέ δεν το είδα έτσι, αλήθεια. Αν ήμουν έτσι, θα έγλειφα. Πάντα όμως ήμουν έτσι. Προτιμώ να με κράζουν αλλά εγώ το βράδυ κοιμάμαι ήρεμα. Δεν σκέφτομαι τί ψέμα είπα ή ποια ιστορία. Ήθελα να σου πω για τον Μπάγεβιτς ότι ο Λουτσιάνο είναι λογικό να μιλάει έτσι γι' αυτόν. Το είπε ότι τον βοήθησε, θα ήταν αχαριστία αν δεν το έλεγε ή ότι είναι άσχετος. Εγώ μπορώ να πω τη γνώμη μου για τον Μπάγεβιτς».

Πώς σου φέρθηκε εσένα;

«Χάλια. Δυστυχώς χάλια. Όλα ξεκίνησαν στην προετοιμασία με την καραμέλα που του πέταξε ο Ζίο. Ο Μπάγεβιτς ήξερε, όπως κι όλοι παίκτες, τι έγινε. Ο Μπάγεβιτς είχε τους δικούς του παίκτες να του πουν. Εδώ του έλεγαν άλλα...».

Ο Ζίο δεν το πήρε πάνω του; Να πει «εγώ το έκανα»;

«Αυτό ήταν μεγάλο λάθος του Ζίο. Πάντα του έλεγα: "σε παρακαλώ πες, βγάλε με απ' αυτήν τη δύσκολη θέση, γιατί εγώ για έξι μήνες ήμουν off. Φαντάσου ότι εγώ δεν έχω κάνει τίποτα κι ο Μπάγεβιτς με τιμωρούσε από καπρίτσιο. Για να μη με βάζει έλεγε άλλα ψέματα. Ελεγε διάφορα και δεν έπαιζα. Εκείνη τη χρονιά πλήρωσα κάτι που έκανε ο Ζίο. Γι' αυτό σου λέω ότι κοιμάμαι ήσυχα. Δεν ρουφιάνεψα. Θα μπορούσα να πω: "Ντούσαν, το έκανε ο Ζίο, όχι εγώ". Θα έλεγα στον Τζιοβάνι: "Αφού δεν το λες εσύ, το λέω εγώ". Δεν το έκανα. Προτίμησα να τιμήσω τις αρχές μου. Αυτό με έμαθαν μικρό οι γονείς μου».

Ποια ήταν η πιο ωραία στιγμή σου στον Ολυμπιακό;

«Παρόλο που πέρασα όλα αυτά που σου λέω, όλα τα χρόνια ήταν ωραία. Το πιο σημαντικό για μένα δεν ήταν τα ψέματα που έλεγαν, αλλά το ότι οι ο κόσμος με αγαπάει και μου το δείχνει καθημερινά. Εγώ κέρδισα... Στο τέλος της καριέρας του ποδοσφαιριστή μένει το αν κράτησε χρήματα κι αν είναι καλά οικονομικά. Αν δεν γίνει αυτό, οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι σε κράζουν και λένε: "ο μαλάκας τα πέταξε". Ναι, αυτό μένει. Να έχεις κάνει περιουσία αλλά και να είσαι σωστός. Και 'γω το πιο ωραίο που έχω κερδίσει είναι ο κόσμος. Ξέρουν ότι όποτε έπαιζα έδινα τα πάντα για την ομάδα. Ότι έμπαινα και έδινα τα πάντα. Η Θύρα 7 ήξερε ότι με αδικούν με πολλά θέματα. Επαιξα το μισό του μισού σε σχέση με άλλους και ο κόσμος με αγάπησε. Εγώ ποτέ δεν έπαιξα για το συμβόλαιό μου. Εμπαινα με τρέλα, μου άρεσε. Επαιζα για τον κόσμο».

Θυμάσαι τις δηλώσεις μετά το ματς στην Τούμπα;

«Κοίτα... Όταν εμείς πηγαίναμε στην Τούμπα τρώγαμε ξύλο από το αεροδρόμιο, που λέει ο λόγος. Μας πετούσαν αντικείμενα στο δρόμο για το γήπεδο. Εκείνη τη μέρα είχαμε φάει πολύ πράγμα. Επίσης πρέπει να πω συγχαρητήρια στον κόσμο του ΠΑΟΚ, γιατί αυτά που μας πετούσαν πρέπει να τα έριχναν με τόξο. Δεν ξέρω πώς έφταναν τόσο κοντά μας! Αν δείτε στο γκολ του Ριβάλντο, μας πετούσαν διάφορα και πήγαμε να πανηγυρίσουμε πιο κεντρικά. Και στο δικό μου γκολ τα ίδια έγιναν, απλά εγώ έμεινα εκεί και μας πετούσαν τα πράγματα. Όταν τελείωσε ο αγώνας, τον δημοσιογράφο που μου έκανε τις ερωτήσεις, τον ήξερα. Δεν ήταν του Ολυμπιακού και δεν έκανε ωραίες ερωτήσεις. Προσπαθούσε να με ειρωνευτεί και τον ειρωνευόμουν και εγώ. Και όταν μου είπε για την ατμόσφαιρα στο γήπεδο, μου βγήκε αυτή η απάντηση. Να μας κάνουν πιο πολλή φασαρία για να τους βάλουμε πιο πολλά γκολ. Εγώ ούτε το σκέφτηκα ότι θα μείνει αυτό. Φαντάσου ότι με το που πήγα μέσα στο λεωφορείο, μου είπε κάποιος: "Ρε, τι έκανες; Θα μας φάνε του χρόνου εδώ". Εγώ όμως δεν το φοβόμουν, δεν το σκεφτόμουν. Εμένα μ' άρεσε αυτό το κλίμα. Τότε είχαμε αυτή τη διαφορά με τώρα, που βλέπω ότι κάποιοι παίκτες σε τέτοιες έδρες έχουν μειωμένη απόδοση. Τότε είχαμε παίκτες που με τέτοια ατμόσφαιρα, παίζαμε καλύτερα. Αισθανόμασταν πιο πολλή δύναμη».

Ποιο γκολ σου πανηγύρισες πιο πολύ;

«Ήμουν άτυχος που ενώ έπαιξα σε λίγα ματς σε σχέση με άλλους, τα πιο πολλά γκολ μου ήταν ωραία και μου αρέσουν. Μου μένουν. Κάποια μπορεί να μην ήταν πολύ ωραία, αλλά είχαν σημασία όπως τα πρώτα μου γκολ με την Προοδευτική... Με ανέβαζαν οι συμπαίκτες μου ενώ ήμουν μικρούλης. Είναι σημαντικές εικόνες, που μου μένουν, όπως με την ΑΕΚ στον τελικό, με τον ΠΑΟΚ στην Τούμπα, με τον ΠΑΟΚ στη φάση με τον Ρίμπο και τον Ζίο. Μακάρι να είχα βάλει πολλά τέτοια, αλλά μπαίνουν πολύ λίγα. Όπως και το γκολ του Λούτσι με τον Παναθηναϊκό… δεν μπαίνει! Πρέπει να είσαι παικταράς. Ο Λούτσι χτυπούσε την μπάλα με έναν τρόπο που τους μαθαίνουν στη Βραζιλία. Μ' αυτόν τον τρόπο η μπάλα σηκωνόταν και έπεφτε. Ετσι χτυπούσε κι ο Ζουνίνιο».

Ο Ζιοβάνι ήταν ο «πατέρας» σου στον Ολυμπιακό;

«Ο Ζίο με βοήθησε πολύ. Τα πρώτα 2-3 χρόνια εγώ δεν είχα αμάξι. Ετσι ερχόταν να με πάρει από το σπίτι και με γυρνούσε. Όταν ήμουν τραυματίας, με περίμενε να κάνω και την αποθεραπεία μου. Κάναμε παρέα και εκτός γηπέδου και φυσικά μετά μέσα στο γήπεδο ταιριάζαμε πολύ. Πιστεύω ότι ο Ζίο ήταν και θα είναι ο καλύτερος παίκτης που πέρασε από τον Ολυμπιακό».

Όχι ο Ριβάλντο;

«Δεν συγκρίνεται. Λέμε για όσα έκαναν στον Ολυμπιακό. Εκτός Ολυμπιακού ο Ριβάλντο έκανε περισσότερα, πήρε Χρυσή Μπάλα, Ο Ζίο ήρθε στα 29 και είχε την εμπειρία από τη Σάντος και την Μπαρτσελόνα. Γι' αυτό και όταν τον είδαν εδώ έλεγαν ότι είναι "εξωγήινος". Ο Ζίο ήταν ένας αργός παίκτης αλλά είχε το μυαλό και φαινόταν πολύ πιο γρήγορος από άλλους».

Κάτι προσωπικό που σου θυμίζει τον Ζιοβάνι;

«Δεν ήταν μόνο ο Ζιοβάνι. Ήταν ο Λούτσι, ο Ζε Ελίας, ο Αλβες, μετά ήταν ο Γρηγόρης με τον οποίο κάναμε παρέα. Μη ξεχνάς ότι όσα χρόνια και να περνούσαν εγώ πάντα ήμουν ο πιο μικρός. Αλλα όλοι αυτοί με βοήθησαν πάρα πολύ. Όμως δεν ήταν μόνο ο Ζίο. Μπορεί να έβγαινε αυτό...».

Και στο δωμάτιο δεν ήσασταν μαζί;

«Και δωμάτιο, ναι, αλλά κι άλλοι με βοήθησαν πολύ όπως και εγώ εκείνους. Υπήρχαν προσωπικά θέματα που τους βοήθησα».

Θυμάσαι τη χρονιά που έφυγε ο Ζιοβάνι; Το περιστατικό στη φιέστα που έβριζαν τον Κόκκαλη...

«Το θυμάμαι. Κοίτα, το έχω πει πολλές φορές και θα το πω για τελευταία φορά. Περίμενα να το δω και στη συνέντευξη του Λουτσιάνο.

Εγώ πολλές φορές παρεξηγούμαι γιατί όλοι ξέρουν την αλήθεια που έφυγε από τον Ολυμπιακό αλλά δεν το λένε. Ο ίδιο ο Ζίο δεν θα το πει ποτέ, γιατί πιστεύει σε μια θρησκεία που έχει δώσει όρκο. Είναι μια ειδική περίπτωση ως άνθρωπος. Δεν θα το πει. Δεν του αρέσει να κάνει κακό σε κάποιον. Και τότε ή μου είπε ψέματα εμένα, που έκλαιγε ο Ζίο μέσα στο αμάξι, ή αυτό που θα σου πω ισχύει. Εμένα μου είπε ότι του είπαν ότι πρέπει να φύγει και ότι δεν θέλουν να του ανανεώσουν. Απλά του βρήκαν μια δικαιολογία, γιατί σύμφωνα με όσα μου είπε ο Ζίο, έπρεπε ή εκείνος ή ο Ρίμπο να φύγει. Δεν ξέραμε ότι θα φύγει ο Μπάγεβιτς ακόμη. Ετσι, μια μέρα που πηγαίναμε για προπόνηση μου είπε "θα φύγω". Δεν είναι λόγια δικά μου, είναι δικά του. Απλά, ούτε ο Λουτσιάνο το λέει, ούτε ο Μαρτσέλο. Δεν είναι κακό να λέμε την αλήθεια. Όλοι έλεγαν "Ζίο σε αγαπάμε", αλλά στο αεροδρόμιο δεν ήταν κανένας. Μόνο εγώ κι ο πατέρας μου ήμασταν εκεί για να τον χαιρετήσουμε που έφευγε με την γυναίκα του την Αννα Ρόζα και κλαίγαμε. Ήταν κι ένας δημοσιογράφος που μας έβγαλε φωτογραφία. Κανείς δεν ήταν εκεί. Ο μόνος που έκλαιγε μαζί του μέχρι την τελευταία στιγμή ήμουν εγώ».

Από εκείνη τη στιγμή δεν έχετε βρεθεί ξανά;

«Μπορεί, αλλά γρήγορα, μια- δυο φορές. Εγώ ήμουν στο εξωτερικό όταν ήρθε να παίξει για τον Εθνικό και μετά που είχε έρθει πάλι καλοκαίρι, πάλι έλειπα εγώ. Βραζιλία εγώ δεν έχει τύχει να πάω, αλλά στο τηλέφωνο μιλάμε. Από τότε όμως δεν βρεθήκαμε από κοντά».

Και σου λένε «Νέρι πρέπει να φύγεις, σε πουλήσαμε στη Σαχτάρ».

«Ήταν μετά το Κόπα Αμέρικα, που είχα βάλει το γκολ αυτό με τη Βραζιλία. Ο Ολυμπιακός είχε προτάσεις τότε...».

Προτάσεις; Υπήρχαν και από αλλού;

«Ναι, είχε από Σαχτάρ, Βαλένθια, Σεβίλλη και Μάντσεστερ Σίτι. Αυτές τις τέσσερις μου είπαν εμένα».

Η Σαχτάρ έδινε τα περισσότερα λεφτά;

«Κοίτα, εγώ δεν ήθελα να φύγω ποτέ. Έγώ είχα κάνει νέο συμβόλαιο μέχρι το 2010. Αυτό έγινε το 2007. Ήμουν σίγουρος ότι δεν θα φύγω. Εφυγα για έναν λόγο: Ο Σωκράτης είχε αφήσει τον Πέτρο (Κόκκαλη), ο Πέτρος είχε βάλει τον Ίβιτς, ο Ίβιτς είχε τον Λεμονή προπονητή και θυμάμαι που μου είπαν ο Ιβιτς κι ο Πέτρος: "Ο Λεμονής δεν σε θέλει". Ετσι άρχισαν να με εκβιάζουν για να φύγω. Μου έλεγαν: "Ή φεύγεις, ή για έξι μήνες δεν θα παίξεις". Ετσι, ύστερα από κάποιες μέρες τσακωμών αναγκάστηκα να φύγω. Μου είπε ο πατέρας μου:" Φύγε, θα έχεις εδώ προβλήματα". Και εκεί ξεκίνησε ο εφιάλτης για μένα.

Θα σου πω ένα παράδειγμα. Αν έχεις μια κοπέλα που αγαπάς και σου λένε ότι πρέπει να την αφήσεις για να κάνεις με άλλη γυναίκα άλλη οικογένεια, είναι δύσκολα. Μόνο αν το περάσεις μπορείς να καταλάβεις. Εγώ το πέρασα, το βλέπω διαφορετικά. Άλλοι θα πουν: "Πήγες, έκανες συμβόλαια, λεφτά...". Δεν είναι έτσι. Δεν ξέρει ο κόσμος πόση στεναχώρια είχα, πόσο έκλαιγα και πόσο κλεινόμουν στο σπίτι όταν έφυγα από εδώ. Δεν ήθελα να μιλάω σε κανέναν. Ναι, κάνεις καλό συμβόλαιο, αλλά... Εβλεπα τη συνέντευξη του Αντριάνο, ο οποίος έλεγε ότι σταμάτησε την μπάλα λόγω του ότι έχασε τον μπαμπά του. Ο κόσμος δεν μπορεί να το καταλάβει αυτό. Εγώ δεν πίστευα ότι σταμάτησε. Όταν όμως πέρασα εγώ τον δικό μου εφιάλτη, τότε κατάλαβα αυτόν τον παίκτη και είπα ότι έτσι βρήκε την ηρεμία του.

Αν γυρνούσα το χρόνο πίσω δεν θα έφευγα. Θα έλεγα, οκ μη με βάζετε, θα περίμενα. Ο κόσμος θα με ζητούσε, θα έμπαινα μέσα και θα το γυρνούσα για άλλη μια φορά τα πράγματα. Τότε όμως τί έγινε; Λόγω του Κόπα Αμέρικα, ήμουν στο κορυφαίο μου σημείο. Και είχα και τον πατέρα μου που μου είπε ότι αν δεν έφευγα τα πράγματα θα ήταν πολύ δύσκολα και θα έχανα ό,τι είχα κάνει. Επειδή είχε παίξει μπάλα τα ήξερε. "Ή φεύγεις ή θα έχεις πρόβλημα", μου έλεγε. Μπορεί ο Ολυμπιακός να με έδινε και δανεικό. Εγώ δεν γινόταν επίσης να περιμένω να φύγει ο Λεμονής».

Και τί γίνεται στη Σαχτάρ; Είναι προπονητής ο Λουτσέσκου.

«Σου είπα ότι ήμουν τυχερός σε κάποια και άτυχος σε κάποια άλλα. Ατυχος ήμουν από την άποψη ότι όταν πήγα στη Σαχτάρ, η ομάδα είχε υπογράψει εμένα, τον Ιλσίνιο και τον Λουκαρέλι. Ο Μπραντάο ήταν ήδη. Όταν εγώ έφτασα εκεί, ο Λουτσέσκου ήταν ξεκάθαρος με εμένα. Είχα μαζί του κάποια περιστατικά, λόγω του ότι είχε πεθάνει η μαμά μου. Ο Λουτσέσκου μου είπε: "Εσένα σε έφερε ο πρόεδρος, εγώ δεν σε θέλω, έφερα τον Λουκαρέλι και θα παίξω μ' αυτόν και με τον Μπραντάο". Γι' αυτό σου λέω ότι ήμουν άτυχος, γιατί δεν μπορούσα να το διαχειριστώ. Δεν είχα έναν μάνατζερ. Στην Ουκρανία ήμουν μόνος μου. Ο πατέρας μου δεν μπορούσε να έρθει, η μάνα μου ήταν άρρωστη. Δοκίμασαν να έρθουν, αλλά στο Ντόνετσκ έχει ορυχεία και επειδή η μάνα μου είχε καρκίνο ζαλιζόταν. Δεν μπορούσε να μείνει λόγω της ατμόσφαιρας. Πλέον, δεν είχα τον πατέρα μου.

Ετσι, όταν ο Λουτσέσκου μου είπε αυτό, φαντάστηκα ότι σε έξι μήνες θα γυρίσω στον Ολυμπιακό. Ελα μου όμως που δεν έγινε έτσι. Εγώ έδειχνα ότι δεν ήθελα να μείνω. Νόμιζα ότι έτσι θα γυρίσω πίσω. Εβλεπα να γίνεται με άλλους παίκτες αυτό. Περνούσε όμως ο καιρός και έβλεπα ότι δεν γίνεται. Δεν μιλούσα με κανέναν. Ενα λάθος μου, αλλά εμένα μου αρέσει που είμαι έτσι, είναι ότι ποτέ δεν πήρα τον Σωκράτη (Κόκκαλη) να του πω: "Πρόεδρε, δεν αντέχω άλλο, θέλω να γυρίσω πίσω"».

Θα το έκανε πιστεύεις;

«Ναι, γιατί με αγαπούσε πολύ».

Όταν έφυγες τί σου είπε ο Κόκκαλης;

«Όταν έφυγα, δεν ήταν εκείνος, αλλά ο γιος του».

Ναι, αλλά και πάλι είχε το γενικό του κουμάντο.

«Όχι, όχι. Ήταν ο Πέτρος, ήθελε να τον δει πώς θα τα πάει».

Αργότερα τον έδιωξε.

«Μα τα έκανε όλα λάθος όπως φάνηκε. Ο Σωκράτης ήξερε μπάλα, ήξερε να πάρει παίκτες, ήξερε να ανεβάζει την ομάδα, ήξερε να είναι φίλος με τους παίκτες. Τα ήξερε αυτά... Για τον Μαρινάκη δεν μπορώ να πω, δεν τον ξέρω. Για τον Κόκκαλη όμως μπορώ να πω ότι ήταν απίστευτος με τους παίκτες. Όχι μόνο μ'εμένα. Γι' αυτό σου λέω ότι αν τον είχα πάρει τηλέφωνο, θα έβρισκε τη λύση να με πάρει πίσω. Σε μένα έβλεπε πάντα την ανθρώπινη πλευρά, όπως με βοήθησε πάρα πολύ στις αρρώστιες των γονιών μου. Πιστεύω θα γυρνούσα, θα μου έδινε την ευκαιρία. Εγώ ομως δεν τολμούσα να παρακαλέσω. Το αφήνω στον άλλον. Και έτσι δεν γύρισα. Όταν ξέρεις ότι έχει συμβόλαιο πέντε χρόνια και ο προπονητής δεν σε θέλει... Ο πρόεδρος μου έλεγε: "πρέπει να παίξεις, έχω δώσει τόσα λεφτά"».

Είσαι από τις μεγαλύτερες πωλήσεις στον Ολυμπιακό και η μεγαλύτερη επί Κόκκαλη.

«Ήταν πάνω από 20 εκατ. ευρώ η πώλησή μου. Εγώ κι ο Μήτρογλου είμαστε οι πιο ακριβές, αλλά τότε ήταν κι άλλες οι εποχές. Μετά που έφυγα από εδώ συνέβησαν πολλά πράγματα. Δεν είναι μόνο στο γήπεδο αλλά και με την οικογένειά μου. Εχασα τους γονείς μου μέσα σε 1,5 χρόνο απ'όταν πήγα στην Ουκρανία. Όλο αυτό το διάστημα ήταν πολύ δύσκολο. Όποιος έχει ζήσει την κατάσταση με τον καρκίνο, καταλαβαίνει. Εγώ χωρίστηκα μαζί τους όταν έφυγα από την Ελλάδα. Η μάνα μου πήγε στην Ουρουγουάη. Δεν μπορούσε να μείνει εδώ, δεν μιλούσαν ελληνικά. Όλα αυτά τα πράγματα που έφεραν στεναχώρια, δεν έκανα καλές προπονήσεις».

Νέρι, πήγες σε ψυχολόγο; Ήσουν μόνο σου σ' όλο αυτό...

«Όχι όχι, δεν είχα κανέναν. Ήμουν άτυχος σ' αυτό. Εκτός από κάποιους παίκτες με τους οποίους μιλούσα, αλλά δεν συζητούσα γι' αυτά τα θέματα. Το μόνο που έλεγα είναι ότι ήθελα να φύγω κι ότι δεν γουστάρω».

Ποιος ήταν ο καλύτερος συμπαίκτης που είχες εκεί;

«Όλοι ήταν πολύ καλοί παίκτες και σε καλή ηλικία. Γι' αυτό και πήραμε το UEFA κόντρα στη Βέρντερ του Τζόλη».

Στον Ολυμπιακό πότε ήταν να επιστρέψεις;

«Το 2010, με τον Σωκράτη που είχε επιστρέψει. Δεν ήταν διευθυντής ο Λούβαρης αλλά ο Χρυσικόπουλος. Περίμενα να επιστρέψω τότε. Είχα συμφωνήσει μαζί του και στα λεφτά και στα χρόνια. Βγήκα από τα γραφεία και είχα δηλώσει ότι είμαι χαρούμενος που επιστρέφω. Αν είχα γυρίσει θα είχαν αλλάξει όλα για μένα. Τότε όμως με πήρε ο πρόεδρος της Σαχτάρ και μου είπε: "Βρες άλλη ομάδα εκτός του Ολυμπιακού". Με νέκρωσε. Με τί ψυχολογία να πάω πού; Μου "έκοψαν τα πόδια". Πήγαινα αλλού να παίξω χωρίς όρεξη. Πήγα στη Σικάγο, την εποχή που ο Ολυμπιακός έφερε τον Ντατόλο. Τότε έμεναν λίγες μέρες για να βρω ομάδα και βρήκα αυτήν την ομάδα μέσω του αδερφού του Φιλιππάκου, που έπαιζε στον Ολυμπιακό. Τότε είπα ότι από το να είμαι στην Ουκρανία καλύτερα να είμαι στην Αμερική».

Πώς ήταν η ζωή εκεί;

«Η ζωή ήταν ωραία. Η ομάδα δεν ήταν, γιατί φαντάσου ότι υπήρξαν μέρες που κάναμε προπονήσεις με 10 παίκτες γιατί οι παίκτες ήταν από τα κολλέγια και δεν έρχονταν. Τότε το MLS άρχισε να αλλάζει».

Πες μου για τη Σίτι.

«Πήγα εκεί έναν χρόνο δανεικός. Όταν πηγαίνεις σε μια τέτοια ομάδα, τόσο δυνατή όπως είναι οι αγγλικές, πρέπει να είσαι και προπονημένος. Εγώ είχα να κάνω καλή προπόνηση έξι μήνες. Προπονητής ήταν ο Ερικσον. Επαιξα κάποια ματς και ο Ερικσον πηγαίνει στην εθνική Μεξικού και ήρθε ο Μαρκ Χιουζ. Αλλαξαν πάλι τα πράγματα για μένα, δεν έπαιζα και στο τέλος της χρονιάς επέστρεψα στην Ουκρανία.

Είναι άλλο να παίζεις στη Σίτι και στην Αγγλία. Ο Σεμέδο για παράδειγμα δεν έπαιζε, αλλά ήρθε στην Ελλάδα, στον Ολυμπιακό, με έναν καλό προπονητή που του έδωσε την ευκαιρία και έπαιξε. Είναι διαφορετικό αυτό και διαφορετικό να πας να παίξεις στην Αγγλία. Η Σίτι τότε είχε τον Χάμαν, τον Ρομπίνιο, τον Άιρλαντ. Μπορεί να μην ήταν η ομάδα που είναι σήμερα, αλλά το επίπεδο ήταν άλλο».

Ο Ρομπίνιο ήταν να έρθει στον Ολυμπιακό;

«Δεν ξέρω. Λένε τόσα ψέματα που δεν ξέρω τί ισχύει. Ήταν να έρθει ο Ρομπίνιο, ο Ροναλντίνιο αλλά τελικά δεν ήρθαν».

Aπό τη Σαχτάρ και μετά, υπήρξε ομάδα που να σε έκανε να νιώσεις καλά;

«Δυστυχώς μιλάω εγώ χωρίς να έχω κάποιον άλλον να το επιβεβαιώσει. Φαίνεται άσχημο αυτό αλλά έτσι είναι. Αφού με ρωτάς δεν μπορώ να μην απαντήσω. Όταν περνάς κάποια πράγματα που είναι αναγκαστικά και δεν τα επιλέγεις, όπως ήταν ότι είχα τους γονείς μου χάλια ή ότι έφυγα χωρίς να το επιλέξω και δεν μπορούσα να γυρίσω λόγω του μεγάλου συμβολαίου, δεν μπορώ να στο εξηγήσω πώς είναι. Είναι όπως η περίπτωση του Αντριάνο. Πολλοί έχασαν τους γονείς τους και δεν σταμάτησαν την μπάλα. Ο Αντριάνο όμως το έκανε. Δεν ξέρεις τί κρυβόταν μέσα του και τι αισθανόταν. Είναι δύσκολο να πω τί ένιωθα. Με πήρε από κάτω και το μόνο που σκεφτόμουν ήταν να γυρίσω εδώ. Κι αυτό δεν γινόταν. Άρα, σε κάθε μεταγραφική περίοδο που δεν γινόταν, εγώ έλεγα: "Ωραία, πάμε το επόμενο εξάμηνο". Το έβλεπα διαφορετικά. Το έβλεπα λάθος. Ενα από τα μεγάλη μου λάθη είναι ότι το έβλεπα στο στιλ πως αν δεν έπαιζα ο πρόεδρος της Σαχτάρ θα καταλάβαινε ότι δεν θέλω να μείνω και αναγκαστικά θα με αφήσει να πάω. Κι αυτό ήταν και δικό του λάθος».

Σε τιμώρησε μ' αυτόν τον τρόπο;

«Όχι δεν με τιμώρησε αλλά ήταν λάθος του. Δεν ξέρω τί συμφωνία είχαν οι δύο ομάδες. Αν με άφηνε να γυρίσω έξι μήνες ή έναν χρόνο, θα μπορούσα να έχω άλλες προτάσεις από άλλες χώρες».

Υπήρξε ομάδα που να ήθελε να σε πάρει στη Σαχτάρ;

«Όταν ήμουν στη Σαχτάρ, ο Αντωνιάδης ήταν στον Παναθηναϊκό και μου είχε κάνει πρόταση μέσω ενός γνωστού. Είπα ότι στον Παναθηναϊκό δεν πάω. Όσα λεφτά και να είναι, όσο χάλια και να είμαι προτιμώ να μείνω εδώ από το να πάω στον Παναθηναϊκό».

Αυτό, αν δεν κάνω λάθος, δεν έχει γίνει γνωστό.

«Πώς να γίνει; Αφού σου λέω ότι δεν έχω φίλους, να τους πάρω να τους πω: "Εχω πρόταση από τον Παναθηναϊκό, μπορείς να μου κάνεις ένα θέμα να δει ο κόσμος του Ολυμπιακού ότι όντως τον αγαπάω;". Δεν το έκανα. Το ξέραμε εγώ κι ο Αντωνιάδης. Δεν θυμάμαι ακριβώς τη χρονολογία. Στον Παναθηναϊκό δεν πήγα γιατί σεβάστηκα την ευκαιρία που μου έδωσε ο Ολυμπιακός όταν ήμουν μικρός. Το θεωρούσα προδοσία να πας στον αιώνιο αντίπαλο. Είναι σαν να πάει ο Πάμπλο Γκαρσία στον Άρη τώρα και να πει: "Αγαπάω τον Άρη". Θα είναι ψεύτης, θα πάει μόνο για τα λεφτά. Κάποιοι το έχουν κάνει, εγώ δεν τόλμησα ποτέ να το κάνω. Μπορεί να είχα έρθει και να ήμουν καλά στην Ελλάδα, αλλά δεν θα ήμουν καλά με τον εαυτό μου, θα είχα προδώσει τις αρχές μου. Εγώ τον Ολυμπιακό πραγματικά τον αγαπάω».

Αυτό φαίνεται. Και τελικά, ο Ολυμπιακός, πιστεύω ότι όσο καλό σου έκανε άλλο τόσο ήταν και το κακό που είχες υποστεί γιατί σε είχε εγκλωβίσει συναισθηματικά και δεν έπαιξες πουθενά αλλού βάσει της αξίας σου.

«Κοίτα, νομίζω το έχω πει άλλη μια φορά. Όταν έφυγα τους συνέφερε να φύγω από τον Ολυμπιακό. Τον Πέτρο και τον Ίβιτς τους συνέφερε, θα έπαιρναν 20 εκατ. ευρώ από έναν παίκτη που κόστισε 300.000 δολάρια. Θα έφτιαχναν ομάδα. Μεγάλη ομάδα. Που την έφτιαξε. Απ' αυτήν τη μεταγραφή πήρε πολλούς παίκτες, όπως οι Κοβάσεβιτς, Λούα Λούα, Γκαλέτι... Το έσπρωχναν να φύγω και όχι μόνο από τη διοίκηση. Και παίκτες. Εγώ δεν θα έφευγα από 'δω, θα γινόμουν ο επόμενος παίκτης που θα έμενε τόσα χρόνια στην ομάδα».

Θα γινόσουν ο επόμενος «Τζόρτζεβιτς».

«Ναι, γιατί ήμουν από μικρός και δεν θα έφευγα. Είχα ήδη 7 χρόνια και είχα συμβόλαιο για άλλα 3, θα πήγαινα στα 10. Μετά δεν φεύγεις, λες: "Τελειώνει εδώ η καριέρα μου". Και τον Λεμονή συνέφερε να φύγω. Θα έλεγε ότι θέλει να πάρει παίκτες. Κάποιοι άλλοι παίκτες θα είχαν και την ηρεμία ότι δεν έχουν ανταγωνισμό από κάποιον άλλον. Γι' αυτό και λέω ότι κάποιους τους συνέφερρε να φύγω. Όλα αυτά τα κατάλαβα, αλλά είμαι τυχερός γιατί έδωσα τα καλύτερα στους γονείς μου και στην οικογένειά μου».

Η Σαχτάρ δηλαδή εξασφάλισε τη ζωή σου.

«Κοίτα, εδώ είχα καλά συμβόλαια αλλά με τη Σαχτάρ, ναι, εξασφάλισα τη ζωή μου. Τώρα που έχει περάσει ο εφιάλτης, μπορώ να πω ότι ήταν καλό μόνο γι' αυτό το κομμάτι. Αλλά θα ήταν το ίδιο καλά ακόμη κι αν έμενα».

Νέρι, βάζεις αυτήν την γκολάρα με τη Βραζιλία. Τελειώνει το ματς. Τί σου λένε; Τί σκέφτεσαι;

«Πάλι, μέσα στην τύχη μου ήμουν και άτυχος. Εχεις σκεφτεί τί θα γινόταν αν δεν έβαζα αυτήν τη γκολάρα στη Βραζιλία και έκανα ένα απλό τουρνουά; Να έβαζα ένα γκολ και να μην έκανα πολλά. Καμία ομάδα δεν θα έκανε πρόταση για μένα και την άλλη χρονιά θα συνέχιζα στον Ολυμπιακό. Οικονομικά μου έκανε καλό αλλά στη ψυχή και στην καριέρα μου δεν μου έκανε καλό. Από εκεί και μετά όλα πήγαν στραβά. Ακόμη θα ήμουν στον Ολυμπιακό».

Γιατί ο Νέρι δεν είναι στον Ολυμπιακό ή στο ποδόσφαιρο γενικά;

«Μεγάλη κουβέντα. Ξέρεις, η Ελλάδα είναι παράδεισος, την αγαπάω. Όμως, έχει ένα κακό. Στο ποδόσφαιρο για παράδειγμα - ή κάνουν ότι δεν σε ακούν ή λένε "α τον καραγκιόζη", σε κράζουν - κανονικά σε όλες τις μεγάλες ομάδες κρατάνε τους παίκτες. Στην Μπαρτσελόνα για παράδειγμα, ο πρόεδρος παίρνει την πρωτοβουλία και τους κρατάει».

Στον Ολυμπιακό γίνεται αυτό. Καρεμπέ, Μοντέστο, Νικοπολίδης, Ιμπαγάσα, είναι στην ομάδα...

«Αυτό πάω να σου πω. Για παράδειγμα όταν τελείωσε η καριέρα μου, δεν με πήρε κανείς. Με όλα αυτά τα ψέματα που γράφονταν, έχουν βγάλει ότι είσαι προβληματικός, ότι δεν έχεις μυαλό. Όλα αυτά είναι ψέματα».

Ελεγαν ότι είσαι κωλόπαιδο.

«Θες να πεις αυτήν τη λέξη; Ναι, ήμουν μέσα στο γήπεδο. Πολλοί ήταν έτσι. Εγώ ήθελα να κερδίσω. Ναι, όταν υπήρχε πρόβλημα υγείας,ανθρώπινα και μόνο θα σε βοηθήσω. Αλλά στο ποδόσφαιρο για μένα ήσουν "εχθρός" μου. Ήθελες να με νικήσεις, ήθελα να σε νικήσω. Ο κόσμος ήθελε να χαρεί και έδινα τα πάντα γι' αυτόν. Αν χάναμε κι ο κόσμος πονούσε, εγώ πονούσα τρεις φορές γιατί αυτοί που πλήρωσαν το εισιτήριο για να μας δουν και άφησα την οικογένειά τους, έφευγαν στεναχωρημένοι επειδή χάσαμε εμείς.

Όσο για το γιατί δεν είμαι. Δεν είμαι στην μπάλα γιατί εδώ πρέπει να κάνεις δημόσιες σχέσεις. Εδώ δεν ισχύει το αν ξέρεις. Δεν λέω για τον Μαρινάκη, αλλά γενικά, πρέπει να τους παίρνουν όλους. Όπως στην εποχή μας, έπρεπε να τους είχαν.

Για παράδειγμα, αν με πάρει και πω ότι δεν θέλω, δεν μπορεί να με πιέσει. Εγώ θέλω να ασχοληθώ με τα παιδιά, μου αρέσουν και πιστεύω ότι μπορώ να τα βοηθήσω. Εδώ όμως δεν δίνουν την ευκαιρία. Όχι μόνο με εμένα, αλλά με πολλούς».

Είσαι ακόμη 37 ετών. Εχεις σκεφτεί να πάρει κάποιο δίπλωμα προπονητή;

«Ποιος μου είπες ότι είναι στον Ολυμπιακό τώρα»;

Ο Ιμπαγάσα ανέλαβε την Κ20.

«Για τον Ιμπαγάσα δεν μπορώ να πω, δεν τον έζησα».

Είναι κι ο Καρεμπέ.

«Δημόσιες σχέσεις. Είναι εκεί επειδή αυτό είναι το όνομά του. Είναι άλλο να βάλεις σ' αυτήν τη θέση τον Καρεμπέ κι άλλο εσένα. Εγώ παράδειγμα είμαι της άποψης ότι στον Ολυμπιακό έπρεπε να είναι ο καθένας στο πόστο του. Ο Τζόρτζεβιτς, ο Γεωργάτος, ο Τζιοβάνι, ο Ριβάλντο, ο Καστίγιο, ο Λουτσιάνο, ο Στολτίδης... όλοι αυτοί προσφέραμε πολλά. Φέραμε πρωταθλήματα. Τώρα αν τους έλεγε ο πρόεδρος και δεν ήθελαν είναι άλλο. Ξέρεις, όμως; Ο Τζιοβάνι δεν μπορεί να κάνει δημόσιες σχέσεις. Δεν μπορεί να πει ψέματα, άρα δεν μπορεί να είναι εκεί. Το να τον έχουν για να βρει κανέναν πιτσιρίκο είναι άλλο.

Για παράδειγμα η γυναίκα μου κι οι φίλοι μου μού λένε να φτιάξω μια ακαδημία ποδοσφαίρου. Ναι, θα μπορούσα να βάλω κάποιους ανθρώπους, να τα κάνω όλα ωραία και να έρθει κόσμος. Δεν μπορούσα όμως να παίρνω 20 ή 30 ευρώ από το κάθε παιδί και να ξέρω ότι οι μισοί δεν κάνουν να παίξουν και να τους παίρνω τα λεφτά. Δεν μπορώ. Εγώ μεγάλωσα διαφορετικά. Στη χώρα μου πας να κάνεις δοκιμή χωρίς λεφτά στις ομάδες. Εκεί σου λένε κάνεις ή δεν κάνεις. Φαντάζεσαι εγώ να έπρεπε να περάσω από ακαδημία; Δεν θα έπαιζα αφού δεν είχα να πληρώσω. Και πόσα παιδιά δεν έχουν αυτό και δεν μπορούν να παίξουν. Ενα παιδί στην Κέρκυρα για παράδειγμα, δεν μπορεί να έρθει στον Ολυμπιακό ή στον Παναθηναϊκό, τον ΠΑΟΚ, την ΑΕΚ... Και γι' αυτό οι ομάδες πληρώνουν παίκτες.

Μου είπες και για τον Γρηγόρη. Γιατί έφυγε από τον Ολυμπιακό;».

«Κανείς δεν ξέρει, αλλά κάτι θα έγινε. Ωραία, ο Γρηγόρης έβγαλε έναν παίκτη, τον Τσιμίκα. Θυμάμαι ότι μου το έλεγε, μιλούσαμε με τον Γρηγόρη. "Θα δεις, ο Τσιμίκας είναι καλός". Και έφυγε...».

Κάτι θα έγινε, γιατί έβγαλαν και τις ζωγραφιά του από το Καραϊσκάκης. Και εσένα νομίζω σε είχαν.

«Πού; Ναι; Δεν το ήξερα, δεν το έχω δει ποτέ. Ενα πράγμα θα σου πω που με έχει στεναχωρήσει με τον Μαρινάκη. Δεν είναι κακία, αλλά εκτίμηση. Εχεις έναν παίκτη και ξεχνάς τί καριέρα έκανε. Όταν εγώ έχω προσφέρει 20 εκατ., ένα ποσό μεγάλο, δεν με πήραν ποτέ να μου πουν για τα ματς των βετεράνων...».

Είσαι μικρός ακόμη γι' αυτό (γέλια)...

«Δεν λέω να με πάρει ο ίδιος, αλλά μία πρόσκληση στο σπίτι δεν έχει έρθει ποτέ. Αυτό είναι λάθος, πρέπει να εκτιμάς. Δεν είναι ότι ήμουν ένας παίκτης που ήρθα και έφυγα, πήγα στον Παναθηναϊκό και στην ΑΕΚ. Δεν ήμουν όπως ο Μπάγεβιτς που ήρθε για τα λεφτά».

«Όνειρό μου να ασχοληθώ με τα πιτσιρίκια»

Εσύ δεν έφυγες ποτέ από τον Ολυμπιακό.

«Δεν έφυγα και δεν θα φύγω ποτέ. Απλά, κάποια πράγματα με στεναχωρούν όπως το να μην έχουν καλέσει για να δω έναν αγώνα. Αν δεν μιλήσεις μαζί με κάποιον πώς θα μάθεις αν ισχύουν τα όσα έγραφαν και έλεγαν; Πώς ο Μαρινάκης θα μάθει εμένα αφού δεν έχουμε μιλήσει μαζί του; Ας μιλήσουμε κι ας πει ότι είμαι άσχετος, ότι δεν έχω ιδέα. Αλλά τότε, ναι, ας έχει άποψη. Επίσης εγώ δεν είμαι από εκείνους που θα φορέσουν γραβάτα. Δεν χρειάζεται να το παίξω σοβαρός, είμαι σοβαρός. Όταν είναι να κάνω πλάκα θα κάνω, αλλά όταν πρέπει να είμαι σοβαρός, θα είμαι. Κι ο Κριστιάν έτσι είναι, όλη μέρα πλάκα κάναμε.

Βέβαια, ο Μαρινάκης τα κάνει αυτά. Κι ο Τοροσίδης τελείωσε την καριέρα του και τον κράτησε στην ομάδα. Σωστά! Εχει βάλει τον Νικοπολίδη, τον Γεωργάτο, ο Αλεξανδρής πιο παλιά. Το μόνο παράπονο είναι ότι δεν με πήραν τηλέφωνο. Όχι για δουλειά, αυτό είναι σε δεύτερη μοίρα αλλά να με καλέσουν να δούμε ένα ματς μαζί. Σου λέω ότι αν έρθει ο Ριβάλντο αύριο θα τον καλέσουν. Είναι πιο εμπορικό, θα βγάλουν και δέκα φωτογραφίες. Δεν είναι έτσι όμως. Μπορεί να άλλαξε ο πρόεδρος αλλά ο Ολυμπιακός συνεχίζει να είναι το ίδιο. Πιστεύω ότι έπρεπε τουλάχιστον να έχει γίνει έστω μία φορά η γνωριμία. Να μπορώ και 'γω να του πω: "Πρόεδρε το όνειρό μου είναι να ασχοληθώ με τα πιτσιρίκια" και να δει αν κάνω ή όχι. Ετσι γίνεται με όλους σε όλες τις χώρες.

Θα το πω άλλη μια φορά: Όλα τα χρόνια μιλάνε οι δημοσιογράφοι για μπάλα. Και τώρα στο Euro μιλάνε οι δημοσιογράφοι. Ο ίδιος που περιγράφει, κάνει την εκπομπή, την τακτική και μιλάει μετά, κάνοντας το σχολιασμό. Σε άλλες χώρες, ο ένας κάνει την εκπομπή αλλά εκείνοι που μιλάνε για μπάλα είναι ποδοσφαιριστές. Στη Βραζιλία για παράδειγμα μιλάνε οι Βαμπέτα, Ζίκο, Καζαγκράντε, Μαρσελίνιο, Καρέκα.... Ο ένας είναι ο παρουσιαστής και οι παίκτες μιλάνε για μπάλα, αυτοί θα σου πουν 10 πράγματα που εσύ δεν μπορείς να δεις. Eσείς περιγράφετε αυτά που βλέπετε αλλά δεν είναι έτσι. Εδώ η βάση είναι λάθος. Το ότι ο Ολυμπιακός θα πάρει το πρωτάθλημα 8 φορές στις 10 είναι το λογικό. Αφού είναι η καλύτερη ομάδα με τον καλύτερο πρόεδρο».

Νέρι, πώς αισθάνεσαι όταν ακούς ότι ο Ολυμπιακός έπαιρνε τα πρωταθλήματα με την «παράγκα»;

«Τι εννοείς παράγκα»;

Διαιτησία.

«Ποια διαιτησία; Όταν το ματς τελείωνε 5-0; Αντε, αν δεν σε βοηθούσε η διαιτησία να τελείωνε 3-0. Εδώ στην Ελλάδα τα κάνετε όλα έτσι. Τα θεωρείται μαϊμουδιές. Αυτό είναι πρόβλημα της κοινωνίας όμως. Όχι δικό μου, του Τζόλε, του Ζίο, του Καραγκούνη, του Κατσουράνη. Εμείς τα ματς τα κερδίζαμε 3-0, 1-4 στη Λεωφόρο... Πού είναι η παράγκα; Στη Ριζούπουλη 3-0. Με την ΑΕΚ 6-0 και 6-2...».

Στη Ριζούπολη λένε ότι έγιναν διάφορα...

«Ξέρεις τί ξύλο τρώγαμε εμείς στη Λεωφόρο, στον ΠΑΟΚ, στη Φιλαδέλφεια... Πολύ ξύλο. Είναι τί βγαίνει προς τα έξω όμως. Ήταν ένα ειδικό ματς, επειδή έκρινε τον τίτλο. Ξέρεις πόσα γινόντουσαν στα άλλα; Ακριβώς τα ίδια γινόντουσαν. Όταν μπήκαν οι παίκτες του Παναθηναϊκού στο γήπεδο, μπήκε κανείς μέσα να τους δείρει; Εγινε κάτι όταν ξεκίνησε ο αγώνας; Άρα το έχασαν το ματς μέσα στον αγώνα. Μήπως παίξαμε με 15 παίκτες; Εγινε κανένα πέναλτι; Τρία κανονικά γκολ μπήκαν».

Λένε ότι δεν έκαναν καλό ζέσταμα, ότι επηρεάστηκαν ψυχολογικά...

«Ε, άμα φοβήθηκαν και δεν είχαν αυτό που είχαμε εμείς στον Ολυμπιακό όταν υπήρχε δύσκολη κατάσταση να διαχειριστούμε, αυτό είναι πρόβλημα τους. Εμείς την άλλη χρονιά πήγαμε στη Λεωφόρο και εκεί κρίθηκε το πρωτάθλημα. Τα ίδια έκαναν. Είχαμε πρόβλημα στα αποδυτήρια, δεν κάναμε ζέσταμα, η ομιλία με τον Αλέφαντο έγινε στην τουαλέτα γιατί το ταβάνι είχε κάμερες και τρύπες. Είχα φασαρία, είχε ξύλο, άκουγες μπαμ και μπουμ. Τότε, ναι... Που λένε για παράγκα. Εκεί κρίθηκε το πρωτάθλημα σε μία φάση. Τότε δεν ήταν 3-0. Αν χάναμε 3-0, θα σου έλεγα τώρα "ναι, χάσαμε 3-0". Τότε ήταν 2-1, παίρναμε το πρωτάθλημα, γίνεται η κόκκινη, μας βάζουν το γκολ και τέλος. Κατάλαβες; Δεν είναι το ίδιο. Μπορεί να έγιναν πράγματα στη Ριζούπολη, ναι. Φάνηκαν όλα. Αλλά τί θα γινόταν αν δεν έμπαινε η μπάλα και ο Παναθηναϊκός με μία κόντρα μας έβαζε ένα γκολ; Θα έλεγαν ότι είχαν γίνει όλα αυτά;»

Ε, μάλλον όχι. Είναι και τί βολεύει τον καθένα γενικά...

«Όχι μάλλον, είναι το τί βολεύει».

Τελείωσες την καριέρα σου μικρός. Γιατί;

«Μετά την Αμερική, ήρθα στον Αρη. Μετά πήγα στην Πατσούκα, στη Λεόν και στη Ράγιο είπα ότι δεν μπορώ άλλο. Ήταν ωραία εκεί, είναι μια μικρή πολύ και αγαπούν την ομάδα. Θα μπορούσα να παίξω κι άλλο, να πάω στην Κίνα, στην Αραβία. Δεν είχα όμως την όρεξη, το πάθος... Είχα χάσει το ενδιαφέρον μου και ήθελα να ηρεμήσω απ' όλα αυτά. Πήρα την απόφαση να τελειώσω και ήταν μία από τις καλύτερές μου αποφάσεις. Είδα τον Αμπρέου που τελείωσε την καριέρα του στα 44 του. Ζήτησε συγγνώμη από την οικογένειά του γιατί έχασε πολλά χρόνια με τα παιδιά του. Βλέποντας αυτά, είμαι χαρούμενος που έζησα και ζω την κόρη μου. Είμαι χαρούμενος, ήρεμος. Πηγαίνω στο νησί, είμαι πολύ καλά. Το μόνο που σκέφτομαι καμιά φορά είναι η μπάλα. Θα ήθελα να παίξω ένα παιχνίδι».

Ποιο γκολ σου βλέπεις;

«Είμαι ντροπαλός, δεν βλέπω τα δικά μου. Βλέπω του Ζίο».

Νέρι, είχες να μιλήσεις καιρό... Τί δεν σε ρώτησα;

«Κοίτα... Με ρώτησες γιατί είμαι εκτός της μπάλας. Είμαι εκτός γιατί για να ασχοληθείς πρέπει να έχεις γνωριμίες, να έχεις τους δημοσιογράφους... Εγώ δεν τα έχω αυτά. Από τη στιγμή που δεν τα έχω χτίσει. Για παράδειγμα ο Ζαγοράκης είναι πρόεδρος της Ομοσπονδίας. Από παίκτης... πρόεδρος;».

Αυτός ήταν και Ευρωβουλευτής.

«Για να είσαι βουλευτής πρέπει να έχεις γνωριμίες. Εγώ πώς θα γίνω βουλευτής; Δεν μου αρέσει το ψέμα, δεν έχω ελπίδα. Δεν έχω τις γνωριμίες και γι' αυτό δεν ασχολήθηκα».

Είσαι μικρός όμως.

Ναι αλλά εγώ δεν θα πάρω τηλέφωνο κανέναν. Θα μπορούσα να γνωρίσω τον Μαρινάκη. Υπήρξε η ευκαιρία μία φορά, από μέρους μου. Όταν πήγα στο Καραϊσκάκης, δεν πήγα στα επίσημα να πω ότι θέλω να τον γνωρίσω. Αν πήγαινα ένα "γεια" θα μου έλεγε. Πήγα με την κόρη μου στην εξέδρα, στον κόσμο. Εκεί που ανήκω, στους ανθρώπους που πραγματικά καθημερινά μου δείχνουν την αγάπη. Από την άλλη, όμως, με είδαν θα μπορούσαν να μου πουν κάτι».

Μπορεί να μη σε είδαν.

«Δεν γίνεται αυτό. Είναι σαν να νικάει ο Ολυμπιακός και να μην το έμαθαν. Βγήκε παντού ότι πήγα στο γήπεδο, άνθρωποι που είναι κοντά του είναι στο Instagram μου. Άρα θα μπορούσε να πει ότι αυτόν τον παίκτη που αγαπάει την ομάδα θέλω να τον γνωρίσω. Καμιά φορά και το να μιλάς στα παιδιά για τα λάθη σου, τις εμπειρίες σου είναι καλό. Τους βοηθάς. Θα μου άρεσε να γινόταν αυτό».

Μπορεί και να γίνει όμως.

«Ναι μπορεί».

Τα σχέδιά σου για το μέλλον;

«Δεν κάνω μακροπρόθεσμα σχέδια. Δεν μπορείς να κάνεις όνειρα. Ο Ερικσεν θα είχε όνειρο να πάρει το Euro και πήγε να χάσει τη ζωή του. Παλιά κάναμε. Ελεγα ότι το όνειρό μου είναι να παίξω στον Ολυμπιακό και στην εθνική».