Θα ασχοληθεί κανείς με το μπάσκετ γυναικών στην Ελλάδα;

Ένας από τους πιο πετυχημένους προπονητές του μπάσκετ γυναικών, με σπουδαία καριέρα και πολλές επιτυχίες, είναι ο Τζώρτζης Δικαιουλάκος. Ο Έλληνας τεχνικός είναι πρώην παίκτης, ενώ λάμπει στους πάγκους, ειδικά των γυναικείων ομάδων, με κερασάκι στην απίθανη καριέρα του, την διετία 2008/10, όπου πανηγύρισε με την ομάδα του Αθηναϊκού, μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του ελληνικού μπάσκετ.

Πλέον, είναι προπονητής της πανίσχυρης ιταλικής Σκιό και αυτό από μόνο του δείχνει το επίπεδο που έχει φτάσει. Έκανε το triple double, με πρωτάθλημα, κύπελλο και Eurocup στον Βύρωνα, ενώ αυτό προσωπικά του άνοιξε τον δρόμο και για ομάδες της Euroleague. Όντας πρωταγωνιστής στο κορυφαίο επίπεδο και δουλεύοντας μαζί με κορίτσια και γυναίκες μίλησε στον φάκελο του Gazzetta, για όσα γίνονται σε ένα άθλημα που έχει πάρα πολλά προβλήματα να αντιμετωπίσει.

Περιγράψτε μας ορισμένα περιστατικά από όλη την πορεία σας στην προπονητική σχετικά με τους προβληματισμούς των παικτριών, τις ανησυχίες τους για το άθλημα και την αναγνώριση που δεν παίρνει.

«Κάθε μέρα, κάθε ώρα υπάρχουν αυτοί οι προβληματισμοί. Είναι ο μόνιμος φόβος των κοριτσιών, η ανησυχία τους για το άθλημα το οποίο αγαπάνε και δεν βρίσκουν καμία ανταπόκριση από πουθενά. Ούτε από τα σωματεία που δεν μπορούν να τους εγγυηθούν πολλά πράγματα. Ούτε οικονομικά, Ούτε το μέλλον τους, ούτε μπορούν να παίξουν σε κάποια ευρωπαϊκή διοργάνωση. Επομένως το μόνο που σκέφτονται είναι να ξενιτευτούν. Και η ξενιτιά δεν είναι ένα από τα πιο ωραία πράγματα στον άνθρωπο. Αλλιώς θα το είχαμε κάνει όλοι τόσο εύκολα. Είναι σκληρό και άσχημο να χάνεις τους φίλους, την οικογένεια σου, το σπίτι σου, τον τρόπο ζωής σου. Δυστυχώς όμως όλα τα κορίτσια το έχουν σαν πρώτο πράγμα στο μυαλό τους αν θέλουν να πάνε ψηλά. Κάποιες άλλες παίκτριες συμβιβάζονται ότι δεν θα φτάσουν σε αυτό που αξίζουν γιατί πολύ απλά δεν θέλουν να φύγουν για το εξωτερικό. Στρέφουν το βλέμμα τους σε άλλους τρόπους καταξίωσης στη ζωή τους, οι οποίες μπορεί να μην είναι και μέσα στον χώρο του αθλητισμού.»

Πως θα μπορούσε το άθλημα να πάει μπροστά, να αναπτυχθεί και να προσεγγίσει παραπάνω κόσμο;

«Είναι μια πολύ μεγάλη κουβέντα και πρέπει να αλλάξουν πολλά πράγματα στην Ελλάδα. Στην Ελλάδα υπάρχει ρατσισμός όσον αφορά τον γυναικείο αθλητισμό. Ναι μεν υπάρχει στην κοινωνία μας, αλλά υπάρχει και στους ανώτερους φορείς όπως είναι τα Υπουργεία αθλητισμού, οι Γενικές Γραμματείες, οι αθλητικοί σύλλογοι. Η αλλαγή αυτή πρέπει να ξεκινήσει από πολύ ψηλά για να επεκταθεί στη συνέχεια και στην κοινωνία μας. Είναι μεγάλο το ζήτημα. Δεν λύνεται με περιστασιακές κινήσεις. Και με τον Αθηναϊκό πήραμε Ευρωπαϊκό Κύπελλο και τι έγινε; Δεν έγινε τίποτα απολύτως. Το πήραμε και το χαρήκαμε μόνοι μας. Αυτή είναι η αλήθεια.»

Χάθηκε μια τεράστια ευκαιρία τότε με τον Αθηναϊκό να αναδειχθεί παραπάνω το άθλημα, να επενδύσει κάποιος πάνω σε αυτό, να αποκτήσουν άλλες βάσεις οι παίκτριες;

«Χάθηκε μια τεράστια ευκαιρία όχι μόνο και για τον Αθηναϊκό, αλλά και για αυτή τη φουρνιά που ήταν και στην Εθνική ομάδα. Eκείνη η φουρνιά έφερνε επιτυχίες και με την Εθνική. Αν κάναμε μια κίνηση να κάνουμε Ελληνίδα κάποια παίκτρια Ελληνοαμερικάνα ή με ρίζες ελληνικές τύπου Αντετοκούνμπο ή Ντόρσεϊ όπως έχει γίνει στο μπάσκετ των αντρών, ίσως τα πράγματα να ήταν διαφορετικά. Εντοπίσαμε και εμείς τέτοια ταλέντα, όμως κανείς δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ. Αν είχαμε έστω μία τέτοια παίκτρια, θα ήμασταν στα μετάλλια στα Eurobasket και μπορεί και στα Παγκόσμια. Το θέμα είναι όμως πως δεν ασχολείται κανείς. Την επόμενη μέρα από το πρωτάθλημα Ευρώπης που πήραμε με τον Αθηναϊκό, θα έπρεπε να είχαμε 300-400 κορίτσια. Όχι μόνο εμείς, αλλά και κάθε σύλλογος. Να πηγαίνανε σε όλους τους συλλόγους, να παίξουν μπάσκετ. Αλλά δυστυχώς η επιτυχία αυτή δεν προβλήθηκε καθόλου. Εμείς το ζήσαμε, αδράξαμε τη δόξα και δυστυχώς δεν μεταφέρθηκε πουθενά για να χαρούμε τους καρπούς αυτής της επιτυχίας. Όταν η Εθνική Ανδρών κατέκτησε το Eurobasket του 1987, την επόμενη μέρα όλη η Ελλάδα έπαιζε μπάσκετ. Αυτή η επιτυχία ήταν ίσως μεγαλύτερη και από το χρυσό μετάλλιο.»

Τι θα πρέπει να γνωρίζει ένα μικρό κορίτσι που θέλει να ασχοληθεί με το γυναικείο μπάσκετ;

«Δεν θα πρέπει να γνωρίζει τίποτα. Θα πρέπει να ασχοληθεί για την αγάπη του για το μπάσκετ. Τα πάντα στη ζωή ξεκινούν με την αγάπη που έχεις για το άθλημα. Με αυτό θα πρέπει να ξεκινάς, με τίποτα άλλο. Οι απογοητεύσεις είναι μέρος του αθλήματος. Είναι αναγκαστικό μέρος του αθλήματος και είναι πολύ σημαντικές. Είναι αυτές που σε κάνει δυνατότερο, σου δίνουν τη δυνατότητα να χτίσεις χαρακτήρα, να πας πιο ψηλά. Όσοι και όσες τα παρατάνε, είναι σημάδι ότι ποτέ δεν θα γίνουν καλοί σε οποιοδήποτε τομέα της ζωής τους.»

Έχετε συνεργαστεί με πάρα πολλές αθλήτριες όλα αυτά τα χρόνια. Κατά τη διάρκεια της πορεία σας, τι συμβουλές δίνατε στις Ελληνίδες παίκτριες σας για να αντέξουν κάποιες δύσκολες καταστάσεις και προβλήματα που αντιμετωπίζουν ή μπορεί να αντιμετωπίσουν;

«Δεν θα σου πω τι έκανα εγώ, αλλά τι έκανε ο Μίσσας που πήρε την χρυσή φουρνιά των κοριτσιών και την έφτασε σαν Εθνική ομάδα στα υψηλότερα σκαλοπάτια της Ευρώπης. Όταν ήμασταν μαζί στην Εθνική, το πρώτο πράγμα που τους έλεγε ήταν να δουλέψουν όσο πιο σκληρά γίνεται και να μην περιμένετε τίποτα από κανέναν. Δουλέψτε για να μπορείτε να απαιτείτε. Όταν θα φτάσεις σε ένα επίπεδο που θα μπορείς να απαιτείς, τότε θα μπορείς να απαιτείς. Μην ζητάς κάτι πριν δουλέψεις. Όταν φτάσεις σε ένα επίπεδο αν δουλέψεις σκληρά, τότε θα είσαι σε θέση να μπορείς να ζητάς και πράγματα. Θα ήθελα όμως να δω ένα μεγαλύτερο νούμερο αθλητριών να ζητάνε. Όταν υπάρχουν πολλές παίκτριες να ζητούν, θα έχει γίνει καλύτερο το γυναικείο μπάσκετ και τότε θα αναγκαστούν πολλοί σύλλογοι να αλλάξουν.»

Που βρίσκεται το επίπεδο των ακαδημιών στην Ελλάδα σε σχέση με άλλες πιο προηγμένες χώρες και τι βελτιώσεις θα πρέπει να γίνουν για να αναπτυχθεί το άθλημα;

«Tα τελευταία χρόνια είμαστε σε τραγικό επίπεδο. Κοντεύουμε να φτάσουμε στο σημείο 0. Υπάρχουν νομοί που δεν υπάρχουν καν τμήματα κορασίδων και νεανίδων. Υπάρχουν νομοί που δεν μπορεί ένα κορίτσι να ασχοληθεί με το μπάσκετ. Ακούω νούμερα στη συμπρωτεύουσα και είναι πολύ μικρός ο αριθμός των κοριτσιών που ασχολείται με το μπάσκετ. Στα υπόλοιπα κράτη με τα οποία έχω συνεργαστεί, η πορεία είναι παράλληλη με των ανδρών. Δεν τα ξεχωρίζουν. Ότι κάνουν για το μπάσκετ Ανδρών, το ίδιο κάνουν και για το μπάσκετ Γυναικών. Είτε πρόκειται για την Α1, είτε πρόκειται για τις ακαδημίες τους, είτε για τον τρόπο προσέγγισης των κοριτσιών και των αγοριών με τα σχολεία. Σίγουρα θα πρέπει να δώσουμε και εμείς έμφαση στα σχολεία γιατί εκεί βρίσκεται η πρώτη ύλη. Πρέπει να μαζέψουμε τα κορίτσια και να τα φέρουμε στο γήπεδο μπάσκετ. Υπάρχουν κάποιες άλλες Ομοσπονδίες που έχουν κάνει πάρα πολύ δουλειά. Δυστυχώς κάποτε ήμασταν πρωτοπόροι. Είχαμε βρει αρκετούς τρόπους για να προσελκύσουμε τα κορίτσια, να τους δώσουμε... καραμέλες για να γλυκαθούν, να προτιμήσουν το μπάσκετ από το βόλεϊ. Αλλά όλα αυτά έμειναν στα χαρτιά, κανείς δεν θέλησε να τις εφαρμόσει. Δεν έγινε γιατί δεν υπήρχαν οι άνθρωποι που θα το υλοποιήσουν τις προτάσεις μας. Και υπήρχαν προτάσεις από πολλούς φορείς και όχι μόνο από τους προπονητές, ακόμα και από τους συλλόγους. Όμως απογοητεύτηκαν γιατί δεν υπήρχε καμιά εφαρμογή σε αυτά που λέγανε.»

Σχετικά με το θέμα των ΜΜΕ, πόσο αδικημένο θεωρείτε πως είναι το άθλημα και δεν παίρνει την αναγνώριση που του αξίζει; Θα πρέπει να είναι 2 μεγάλες ομάδες στους τελικούς για να δοθεί παραπάνω έμφαση;

«Η κοινή γνώμη είναι διχασμένη σε αυτό το κομμάτι. Και εγώ πιστεύω ότι και δύο πλευρές έχουν δίκιο. Πρέπει να φτιάξεις αξιόλογες ομάδες που να παρουσιάσουν θέαμα και το θέαμα να τραβήξει κόσμο. Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός, όπως όλες οι μεγάλες ομάδες, σε κάθε χώρα είναι ευχή και κατάρα του αθλητισμού. Ευχή γιατί φέρνουν και αναγκάζουν πολύ κόσμο να το παρακολουθήσουν το άθλημα. Αλλιώς δεν θα το παρακολουθούσε ούτε το 1% από τον κόσμο που είδε το ματς. Από την άλλη δημιουργείται μια πόλωση που θα πρέπει να ελεγχθεί, τόσο σε επίπεδο Ανδρών, αλλά και γυναικών. Η τηλεόραση θα μπορούσε να βοηθήσει πολύ παραπάνω. Έχει αδικήσει τον γυναικείο αθλητισμό, αλλά περισσότερο το γυναικείο μπάσκετ. Σε παλιά τουρνουά δεν υπήρχε καν κάλυψη επειδή δεν είχαν προβλέψει ότι θα πάει τόσο μακριά η Εθνική. Φυσικά ευθύνη σε αυτό έχει και η Ομοσπονδία που έχει πάρει ένα ποσό για να διαχειρίζεται η ΕΡΤ τους αγώνες της. Από εκεί και πέρα θα πρέπει να υπάρχει έλεγχος για τους λόγους που δεν θα μεταδοθεί κάποιο παιχνίδι. Στην ουσία το προϊόν είναι της Ομοσπονδίας και αυτή θα έπρεπε να το προβάλει. Όχι μόνο το πρωτάθλημα Γυναικών. Θα μπορούσε να δείξει κάποια στιγμή και τελική φάση Εφήβων και Νεανίδων. Εκεί υπάρχει πολύ όμορφο θέαμα. Ούτε και αυτό δεν βλέπουμε.»

Η πιο πετυχημένη Ελληνίδα προπονήτρια δεν είναι άλλη, από την Ελένη Καπογιάννη. Πρωταθλήτρια με την ομάδα του Παναθηναϊκού φέτος, με τεράστιες επιτυχίες στο βιογραφικό της, ήταν μέλος και των δύο κορυφαίων ομάδων στην Ελλάδα. Έχει κατακτήσει 4 συνεχόμενα double στην Ελλάδα, ενώ έχοντας ζήσει και ως αθλήτρια ξέρει καλά τις δυσκολίες σε όλα τα επίπεδα. Η Ελένη Καπογιάννη μίλησε στο Gazzetta και έδωσε και εκείνη την δική της ματιά και άποψη, για το άθλημα που υπηρετεί.

Θυμάστε κάποια περιστατικά που να σας έχουν μείνει σχετικά για τους φόβους και τις ανησυχίες των παικτριών σας για το άθλημα και το γεγονός πως δεν παίρνει την προβολή που του αξίζει;

«Αυτό είναι ένα μόνιμο φαινόμενο. Στο μεγαλύτερο ποσοστό των κοριτσιών που έχω συνεργαστεί αυτό είναι μεγάλο θέμα. Αυτή η ανησυχία τους γιατί πραγματικά τα κορίτσια κάνουν μεγάλο αγώνα. Το αγαπάνε αυτό που κάνουν, θέλουν να έχουν μια προσοχή παραπάνω για να μην αναγκάζονται να παίζουν μπάσκετ, αλλά και ταυτόχρονα να δουλεύουν. Πάντα υπήρχε αυτή η ανησυχία αυτή.»

Κάποιο χαρακτηριστικό παράδειγμα που να θυμάστε για χρόνια;

«Υπήρχε μια περίπτωση μιας πολύ ταλαντούχας παίκτριας η οποία προερχόταν από φτωχή οικογένεια, η οποία δυστυχώς αναγκάστηκε να εγκαταλείψει. Και εγώ αυτό το φέρω βαρέως γιατί δεν μπόρεσα να τη βοηθήσω να μείνει στον χώρο. Αυτό ήταν κάτι που με στεναχώρησε πάρα πολύ και δεν το ξεχνάω.»

Πως θα μπορούσε το άθλημα να κάνει ένα βήμα μπροστά και να το προσέξει περισσότερος κόσμος;

«Είναι μια ερώτηση που την έχω απαντήσει πολλές φορές, όχι μόνο εγώ, αλλά οι περισσότεροι συνάδελφοι μου και οι περισσότερες αθλήτριες. Πρέπει να γίνει το αυτονόητο. Να το αγκαλιάσει η ομοσπονδία του Μπάσκετ, η οποία μέχρι τώρα παρά τις επιτυχίες που έχει φέρει το γυναικείο μπάσκετ, συνεχίζει να το απαξιώνει. Τώρα τελευταία βλέπω ότι απαξιώνει και το μπάσκετ Ανδρών πέρα από το γυναικείο. Πως αυτό το project θα προσελκύσει νέα κορίτσια, χορηγούς, θα αναγκάσει τους συλλόγους να προσλάβει προπονητές στις υποδομές για να παράγουν νέες παίκτριες; Πως θα γίνουν όλα αυτά όταν υπάρχει πλήρης απαξίωση; Και η Πολιτεία θα πρέπει να αλλάξει το θεσμικό της πλαίσιο. Δεν είναι ερασιτεχνικό το μπάσκετ γυναικών γιατί δουλεύει με επαγγελματικά πρότυπα. Ας κάνουν κάτι στον Αθλητικό Νόμο να το χαρακτηρίσουν έστω ημιεπαγγελματικό. Να μπορούν και οι αθλήτριες να κατοχυρώνονται, να έχουν κάποια έσοδα, τα οδοιπορικά τους, με ένα συμβόλαιο. Γνωρίζουμε όλοι πολύ καλά πως ξεκινά η σεζόν και πληρώνονται τρεις μήνες και τα άλλα πάνε στο... χιόνι. Πως μπορεί μια αθλήτρια να δώσει το κάτι παραπάνω όσο και να το θέλει, όταν τίθεται θέμα επιβίωσης;»

Σε τι επίπεδο βρίσκονται οι ακαδημίες στην Ελλάδα σε σχέση με υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες πιο προηγμένες στο άθλημα και τι πρέπει να αλλάξει για να ανεβούμε σε αυτό τον τομέα;

«Κάθε χρόνο τα πράγματα είναι και χειρότερα. Θα πρέπει να σταματήσει αυτή η μοριοδότηση για τα πανεπιστήμια ή να υπάρχει μοριοδότηση κάτω από ένα άλλο καθεστώς. Αυτό βάζει σε δύνη τους συλλόγους να πάρουν το αποτέλεσμα. Παίρνοντας το αποτέλεσμα, προσελκύουν παιδιά. Η ουσία όμως είναι πως τα παιδιά δουλεύουν στις υποδομές για να πάρουν ένα αποτέλεσμα και τα κορίτσια βγαίνουν από τις υποδομές και στερούνται των βασικών. Πως να βγάλουμε μια παίκτρια όταν μια μια νέα παίκτρια που μπορεί να παίζει και στη γυναικεία ομάδα, να πρέπει να... τσοντάρει στο μισθό της. Ο προπονητής πίσω από τις γραμμές πρέπει να είναι παιδαγωγός. Το πρώτο πρέπει να είναι παιδαγωγός. Το δεύτερο να προσέξει τη συμπεριφορά του παιδιού. Το τρίτο, θα πρέπει να ξέρει τα βασικά. Εγώ δεν διδάσκω το μπάσκετ που έπαιξα. Τα βασικά συνεχώς αλλάζουν. Με ποιο αναπτυξιακό πρόγραμμα θα προωθηθούν προπονητές σε αναπτυξιακές ηλικίες για να πούμε ότι δημιουργείται μια... σχολή; Δηλαδή να βγάζουμε παίκτριες με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά όπως κάνουν κάποιες χώρες. Είναι λυπηρό που το λέω, αλλά όλα είναι στο 0.»

Ποιες θα ήταν οι σημαντικότερες συμβουλές που δίνετε στις παίκτριες για να τις προετοιμάσετε για τις δυσκολίες και τα προβλήματα που συναντούν στον χώρο του γυναικείου μπάσκετ; Kαι ποιες θα ήταν για ένα μικρό κορίτσι που θέλει να ασχοληθεί με το μπάσκετ;

«Το μήνυμα ξεκινά από μια κοινωνική βάση. Όλοι οι άνθρωποι θα πρέπει να μάθουν να ονειρεύονται. Τα παιδιά δεν ξέρουν τι να ονειρευτούν. Όταν μάθεις να ονειρεύεσαι, πρέπει να κυνηγήσει το όνειρο σου. Όταν κυνηγάς το όνειρο σου, η ζωή με έναν θαυμαστό τρόπο σου φέρνει μπροστά σου τις ευκαιρίες. Έτσι λειτουργώ εγώ με όσα παιδιά μπορώ να βοηθήσω. Πρέπει να ονειρεύεσαι αυτό που θες να πετύχεις. Να φαντάζεσαι το εαυτό σου εκεί που θέλεις να είναι, εκεί που θέλεις να φτάσις. Το επόμενο είναι η δουλειά. Πρέπει να δουλεύεις σκληρά και να αντέχεις τις απογοητεύσεις, τις απορρίψεις, τις ακυρώσεις, τις κακοτυχίες. Επίσης θα πρέπει να παρακολουθούν μπάσκετ, να έχουν εικόνες. Έτσι ώστε να μπορούν να ονειρευτούν τον εαυτό τους μέσα σε μία εικόνα. Στερούνται εικόνων τα κορίτσια. Εγώ το βλέπω γενιά με γενιά. Εγώ βλέπω ένα χάσμα επικοινωνίας μπασκετικό. Για δεν μπορούν να κάνουν εικόνα αυτό που τους λέω. Για να το κάνουν εικόνα πρέπει να το έχω δείξει πολλάκις μέσα στο γήπεδο, ενώ αν έχουν παρακολουθήσει μπάσκετ, μπορούν να το αντιληφθούν πολύ πιο εύκολα.»

Στους τελικούς δεν υπήρχε τηλεοπτική κάλυψη στα πρώτα ματς. Αυτό πόσο μεγάλο πλήγμα είναι για το άθλημα και πόσο στεναχωρεί – αποθαρρύνει όλους όσους ασχολούνται με το μπάσκετ γυναικών, κάνουν αυτό που αγαπούν και κάθε μέρα δίνουν τα πάντα για το άθλημα;

«Αυτό είναι ένα τραγικό δείγμα ότι δεν υπάρχει αθλητικός πολιτισμός στη χώρα μας. Δυστυχώς υπερισχύουν οι μικροπολιτικές και τα συμφέροντα. Από όποια πλευρά και αν προέρχεται. Είτε αυτό λέγεται πολιτεία, ομοσπονδία, ελληνική τηλεόραση, σύλλογος. Αυτό δεν πλήττει μόνο το μπάσκετ Γυναικών, δείχνει μια πρόθεση. Εδώ βλέπαμε επαναλήψεις στην ΕΡΤ και δεν δείξανε το Προμηθέας-ΑΕΚ. Φυσικά και θα πλήττεται πιο πολύ το μπάσκετ γυναικών, αλλά αυτό κάτι δείχνει. Νομίζω πως σαν κοινωνία και σαν αθλητική παιδεία δεν βαδίζουμε καλά. Έχουμε πάρει πολύ λάθος δρόμο και δεν ξέρω αν αυτή η... βλάβη επανέρχεται. Τα νέα παιδιά δεν έχουν ενδιαφέρον πλέον. Έπαιξε μεγάλο ρόλο η καραντίνα στο να αποπροσανατολίσει τα νέα παιδιά.»

Ποιος έχει τη μεγαλύτερη ευθύνη;

«Όλοι έχουν ευθύνη. Οι φορείς, οι αθλήτριες, οι προπονητές, οι γονείς. Όσο καθόμαστε στον καναπέ και κράζουμε από το facebook και δεν κινητοποιούμαστε, αυτό γίνεται όλο και χειρότερο και δεν θα πετύχουμε τίποτα».

Οι εγκαταστάσεις και οι πόροι που υπάρχουν για το άθλημα στην Ελλάδα σε σχέση με τις άλλες χώρες της Ευρώπης, θεωρείτε ότι παίζουν ρόλο για να είναι παρακάτω το επίπεδο μας;

«Aυτό έχει να κάνει με την απαξίωση που υπάρχει για το μπάσκετ γυναικών. Δεν θα μπω στη λογική. Οι σύλλογοι δεν έχουν χρήματα για να δαπανήσουν και να πάνε σε καλύτερο γήπεδο, να πληρώσουν ένα καλύτερο ενοίκιο. Ακόμα και αν αυτός ο σύλλογος λέγεται Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός η ΠΑΟΚ. Είναι πολύ λυπηρό αυτό».

Στο τέλος έστειλε τις ευχές της στην Εθνική Γυναικών ενόψει Eurobasket...

«Με την ευκαιρία να ευχηθώ καλή επιτυχία στην Εθνική μας ομάδα που ξεκινά το Eurobasket. Μας έχουν συνηθίσει σε υπερβάσεις τα κορίτσια και εύχομαι να πάνε όλα καλά».

Η Στέλλα Καλτσίδου είναι μια από τις κορυφαίες αθλήτριες που είχε την τύχη να βγάλει το ελληνικό μπάσκετ γυναικών. Με πορεία γεμάτη τίτλους στο εξωτερικό, αλλά και στην Ελλάδα κατάφερε να κάνει αυτό που ονειρεύονται πολλά κορίτσια, παίζοντας μπάσκετ, πραγματικότητα.

Μετά από 27 χρόνια σπουδαίας καριέρας, έχοντας τιμήσει φυσικά και την φανέλα με το εθνόσημο, η Καλτσίδου έβαλε τέλος στην αθλητική της πορεία και πλέον συνεχίζει μοιράζοντας την εμπειρία της, ως προπονήτρια.

Την σεζόν θα βρίσκεται στον πάγκο του Ολυμπιακού, στον οποίο επιστρέφει και εκείνη με την σειρά της δέχτηκε να μιλήσει και να καταθέσει τις προσωπικές τις εμπειρίες, μέσω του Gazzetta.

Είσαι από πάρα πολύ μικρή στο μπάσκετ γυναικών, μία από τις καλύτερες παίκτριες στην ιστορία. Ποιες ήταν οι πρώτες σας σκέψεις όταν ξεκινήσατε να ασχολείστε με το άθλημα και ποιοι οι προβληματισμοί και τα άγχη που προέκυψα στην πορεία;

«Όταν ξεκίνησα το άθλημα επικεντρώθηκα κυρίως στον εαυτό μου. Σε αυτό που μπορούσα να κάνω εγώ καλύτερα, να φτάσω στην καλύτερη εκδοχή μου και από εκεί και πέρα εγώ είχα ως στόχο να παίξω εξωτερικό. Έγινε, τα κατάφερα, αλλά σίγουρα στην Ελλάδα το γυναικείο μπάσκετ δεν είναι ένα επάγγελμα το οποίο θα σε κατοχυρώσει για την ζωή σου. Σίγουρα είναι μια σημαντική βοήθεια. Νομίζω ότι η κατάσταση πάντα ίδια ήταν στην Ελλάδα, συγκριτικά και με την Ευρώπη είμαστε πολύ πίσω, σε πολλά πράγματα. Όσο έπαιζα δεν σκεφτόμουν τι πάει στραβά, σκεφτόμουν μόνο τι μπορούσα εγώ να κάνω καλύτερα».

Για ποιον λόγο ήθελες να φύγεις από την Ελλάδα;

«Το επίπεδο στην Ευρώπη είναι πολύ πιο υψηλό. Στόχος μου ήταν να παίξω σε ομάδες της Euroleague, που στην Ελλάδα δεν υπήρχε και γι' αυτόν τον λόγο το έκανα. Ήθελα να παίξω στο υψηλότερο επίπεδο που θα μπορούσα».

Σχετικά με τις ακαδημίες και το πως τα νεαρά κορίτσια μαθαίνουν το μπάσκετ. Που θεωρείς ότι υστερεί η Ελλάδα, σε σχέση με το εξωτερικό και σε τι επίπεδο βρίσκεται σε σχέση με αυτές;

«Νομίζω ότι η Ελλάδα υστερεί σε πάρα πολλά πράγματα σε σχέση με το εξωτερικό και όχι μόνο στις μεγάλες δυνάμεις, όπως η Ισπανία, η Γαλλία και αυτές που βρίσκονται στο υψηλότερο επίπεδο. Γενικότερα δίνουν μεγάλη βάση στις ακαδημίες. Προετοιμάζουν τα παιδιά από πολύ μικρές ηλικίες, υπάρχουν ειδικές εγκαταστάσεις και προγράμματα που ασχολούνται μαζί τους όλη την χρονιά και έχουν ως στόχο να τους μάθουν πως να γίνουν αθλητές. Στην Ελλάδα υστερούμε πολύ. Ψάχνουμε να βρούμε ταλεντάκια για να δούμε αν μπορούν κάποια στιγμή να παίξουν. Εκεί είναι διαφορετικά. Τους «χτίζουν» τους αθλητές από πολύ μικρές ηλικίες. Θεωρώ ότι είμαστε πάρα πολύ πίσω και το κακό είναι ότι δεν υπάρχει και κάποια πρόοδος σε αυτός το κομμάτι».

Θυμάσαι κάποιον μεγάλο προβληματισμό δικό σου και κάποιας άλλης αθλήτριας, για το άθλημα;

«Νομίζω ότι όλες οι αθλήτριες ειδικά αυτές που έχουν παίξει στο υψηλότερο επίπεδο, όλες σκέφτονται ότι εφόσον θέλεις να ασχοληθείς με το μπάσκετ επαγγελματικά, ως γυναίκα αθλήτρια, η μόνη τύχη που έχεις είναι να φύγεις στο εξωτερικό. Δυστυχώς η Ελλάδα δεν σου παρέχει τις δυνατότητες αυτές για να το κάνεις εδώ και αναγκάζονται όσες έχουν την δυνατότητα να αναζητήσουν την τύχη τους έξω. Νομίζω ότι αυτό είναι ένα μεγάλο κομμάτι, όπως και το τι έρχεται από πίσω. Υπήρχαν πάρα πολύ καλές αθλήτριες τα τελευταία 10, 15 χρόνια, πολύ ικανές, που έκαναν μεγάλη καριέρα και σιγά σιγά βλέπουμε ότι ο αριθμός αυτός μειώνεται σημαντικά. Πλέον, υπάρχουν πολύ λίγες κοπέλες σε μικρή ηλικία που δείχνουν να έχουν την δυνατότητα να εξελιχθούν σε κάτι καλό».

Ποια είναι τα προβλήματα αυτά και ποιοι είναι οι λόγοι που μένει πίσω το άθλημα;

«Θεωρώ ότι πρέπει από την βάση να φτιαχτεί όλο αυτό. Από τις πολύ μικρές ηλικίες, για να μπορεί η Ελλάδα γενικότερα να παράγει ταλέντα. Στο αντρικό είναι πιο εύκολο, γιατί υπάρχουν πολλά περισσότερα αγόρια που ασχολούνται με το μπάσκετ. Υπάρχει μεγαλύτερη δεξαμενή, αλλά και πάλι και εκεί βλέπεις σε κατηγορίες ανδρών να είναι πρωταγωνιστές αθλητές που είναι σε μεγαλύτερες κατηγορίες και δεν βλέπουμε και μικρότερους να έρχονται και να παίρνουν τα ηνία μέσα στο γήπεδο. Σίγουρα είναι ένας προβληματισμός. Πρέπει να φτιαχτεί από την αρχή. Να δώσουμε βάση στο πως θα φτιάξουμε αθλητές και όχι μόνο να περιμένουμε να βρούμε ένα παιδάκι με ταλέντο. Θα πρέπει εμείς να το δημιουργήσουμε αυτό και ξεκινάει από το κεφάλι».

Σχετικά με τις ευθύνες που υπάρχουν, πως πιστεύεις ότι μοιράζονται;

«Η ευθύνη μοιράζεται σε όλους. Όταν και εμείς ως Εθνική ομάδα γυναικών κατακτήσαμε την 4η θέση το 2017, ίσως θα έπρεπε εκείνη την στιγμή να πιέσουμε παραπάνω για κάποια πράγματα. Δεν έγινε. Νομίζω ότι όλοι έχουν ευθύνη. Από την Ομοσπονδία, τους ανθρώπους που ασχολούνται με τις ομάδες, τους αθλητές, ο καθένας έχει το κομμάτι του και θα πρέπει να γίνει μια συλλογική προσπάθεια για να αλλάξει η κατάσταση. Δεν φτάνει μόνο ένας, να κάνει μια υπέρβαση και οι υπόλοιποι να μην ασχοληθούν καθόλου. Ο κάθε ένας θα πρέπει να αναλάβει την ευθύνη που του αναλογεί. Είναι ομαδική η προσπάθεια».

Η προβολή από τα Μέσα παίζει ρόλο ως προς την προώθηση του αθλήματος;

«Παίζει ρόλο. Αν υπήρχε τηλεοπτική κάλυψη θα ήταν πιο διαδεδομένο το άθλημα, θα γνώριζαν πολλοί περισσότεροι ποιο είναι το επίπεδο και την ύπαρξη γενικότερα του γυναικείου μπάσκετ στην Ελλάδα, θα προσέλκυε χορηγούς κάτι που σημαίνει ενίσχυση των ομάδων, αλλά ποιους Τελικούς. Εδώ δεν έδειχναν τα παιχνίδια Εθνικών ομάδων. Έπρεπε να φτάσουμε πολύ ψηλά για να συγκινηθούν κάποιοι και να δείξουν ότι υπάρχει και αυτό το κομμάτι. Όταν υπάρχουν συμφωνίες που δεν τηρούνται και αντί αυτού βλέπουμε ντοκιμαντέρ, για ποια προώθηση μιλάμε; Θα πρέπει να υπάρξουν από την αρχή συμφωνίες, οι οποίες θα τηρούνται ανεξαρτήτως του παιχνιδιού. Πρέπει να υπάρχει κάλυψη, να δει ο κόσμος τα παιχνίδια, να έρθουν οι χορηγοί, για να μπορέσει να υπάρξει ανάπτυξη από αυτό. Μόνο τα τηλεοπτικά δικαιώματα που παίρνει το ανδρικό πρωτάθλημα, τους βοηθάει πάρα πολύ, για να ενισχύσουν τις ομάδες. Στις γυναίκες αυτό δεν υπάρχει. Οι περισσότερες ομάδες, αν εξαιρέσεις τους μεγάλους που έχουν και το όνομα, οι περισσότερες ομάδες φυτοζωούν».

Οι επιτυχίες της Εθνικής ομάδας πιστεύεις μπορούν να παίξουν το ρόλο τους ή η κατάσταση μοιάζει μη αναστρέψιμη;

«Δεν ξέρω αν μια επιτυχία στο επερχόμενο Eurobasket θα αλλάξει κάτι. Ξέρω ότι στην προηγούμενη επιτυχία πολύς κόσμος ενδιαφέρθηκε, άρεσε σε πολύ κόσμο το θέαμα που είδε. Δυστυχώς δεν υπήρξε κινητοποίηση από τους αρμόδιους φορείς, για να πατήσουμε πάνω στην επιτυχία και να το αναπτύξουμε. Από εκεί πέρα δεν ξέρω αν θα γίνει κάτι. Εύχομαι μόνο η Εθνική ομάδα να πάει όσο καλύτερα γίνεται γιατί το χρειαζόμαστε, το θέλουμε και τα κορίτσια προσπαθούν πάρα πολύ. Ο καθένας από εκεί πέρα πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες του. Τα κορίτσια να τα δώσουν όλα και να κάνουν ότι καλύτερο μπορούν. Τα υπόλοιπα δεν εξαρτώνται από αυτές, αλλά εύχομαι με τα νέα δεδομένα κάποια πράγματα να αλλάξουν και να πάρει αξία και αυτός ο χώρος, γιατί πραγματικά το αξίζει».

Η ακαδημία και το μπάσκετ γυναικών του ΠΑΣ Γιάννινα ήρθε για να μείνει. Η τοπική ομάδα κάνει εξαιρετική δουλειά και έχει ως μοναδικό στόχο να φτάσει όσο το δυνατόν πιο ψηλά. Υπάρχει όραμα και η φετινή 5η θέση στην Α1 το αποδεικνύει, μόλις στην δεύτερη συμμετοχή της στην πρώτη κατηγορία.

Η Ακαδημία δίνει κίνητρο και αισιοδοξία στα νέα κορίτσια της πόλης που αγαπούν το μπάσκετ και θέλουν να κάνουν το βήμα παραπάνω. Δεν θα γινόταν να μην έχουμε έναν άνθρωπο που στηρίζει μια τέτοια προσπάθεια και ξέρει πολύ καλά τα εμπόδια που προκύπτουν. Ο head coach στην γυναικεία ομάδα - τμήματα υποδομών ΠΑΣ Γιάννινα Δουβίτσας Νικόλαος, μιλάει στο Gazzetta και εξηγεί πως βιώνει τις αγωνίες των αθλητριών του.

Υπήρξε κάποιο περιστατικό με κάποια αθλήτρια που να σας έχει μείνει χαραγμένο στη μνήμη σας σχετικά με κάποιο προβληματισμό της, ανησυχία της, φόβο της για το άθλημα;

«Κάποιο συγκεκριμένο περιστατικό δεν μου έχει συμβεί σχετικά με φόβους και ανησυχίες, αυτό που συμβαίνει πολύ συχνά είναι ο προβληματισμός που έχουν τα παιδιά κατά πόσο μπορούν να φτάσουν πολύ ψηλά και να γίνουν γνωστοί μέσα από το μπάσκετ».

Πόσο δύσκολο είναι να προσελκύσεις ένα κορίτσι στο μπάσκετ και ειδικότερα στην επαρχία; Ποια εφόδια του δίνετε σαν ακαδημία τόσο σαν παίκτρια αλλά και σαν άνθρωπο;

«Σίγουρα στο μπάσκετ σε σχέση με άλλα αθλήματα είναι πιο δύσκολα να έρθουν οι αθλήτριες γι’ αυτό και πρέπει οι ομάδες να είναι πολύ οργανωμένες με πολύ καλό προγραμματισμό και ταυτόχρονα να δίνουν στους γονείς να καταλάβουν ότι εκτός από την εκγύμναση στις αθλήτριες τους προσφέρουμε ψυχαγωγία και ταυτόχρονα ομαδική συνεργασία ούτος ώστε να πετυχαίνουν τους στόχους που θέτουν και μέσα από αυτήν την διαδικασία κοινωνικοποιούνται πιο σωστά».

Πως θα μπορούσε το άθλημα να πάει μπροστά και να προσεγγίσει παραπάνω κόσμο;

«Είναι κάτι το οποίο έχω αναφέρει πάρα πολλές φορές. Πρέπει ο κόσμος να βλέπει θέαμα και παιχνίδια ανταγωνιστικά αθλήτριες που να τις βλέπεις και να σου κεντρίζουν το ενδιαφέρον. Τέτοιες παίκτριες Ελληνίδες υπάρχουν αλλά είναι λίγες και μερικές παίζουν στο εξωτερικό. Περισσότερες ξένες και υποχρεωτικά στην 12άδα τέσσερις αθλήτριες κάτω των είκοσι ετών.»

Τι θα πρέπει να γνωρίζει ένα μικρό κορίτσι που θέλει να ασχοληθεί με το γυναικείο μπάσκετ;

«Σίγουρα είναι ένα άθλημα που έκτος από την σωματική επαφή χρειάζεται αθλητικότητα, οξυδέρκεια και πάθος για να σε κάνει κάθε φορά και καλύτερη. Είναι ένα άθλημα που όσο ασχολείσαι τόσο γίνεσαι καλύτερος και τέλος είναι ένα άθλημα που ότι του δίνεις σου δίνει».

Κατά τη διάρκεια της πορεία σας, τι συμβουλές δίνατε στις παίκτριες για να αντέξουν κάποιες δύσκολες καταστάσεις και προβλήματα που αντιμετωπίζουν ή μπορεί να αντιμετωπίσουν;

«Αυτό που λέω είναι να σκύβουν το κεφάλι και να δουλεύουν γιατί τόσο καλύτερες γίνονται και κάποια στιγμή θα ανταμειφθούν».

Που βρίσκεται το επίπεδο των ακαδημιών στην Ελλάδα και στην επαρχία σε σχέση με άλλες πιο προηγμένες χώρες και τι βελτιώσεις θα πρέπει να γίνουν για να αναπτυχθεί το άθλημα σε αυτό τον τομέα, των ακαδημιών;

«Είμαστε σε χαμηλό επίπεδο και αυτό φαίνεται στις εθνικές ομάδες. Aυτό οφείλεται στις λιγοστές υποδομές που υπάρχουν γιατί έχουμε αξιόλογους προπονητές στις ομάδες. Χρειάζονται λοιπόν πρώτα υποδομές και μετά προγραμματισμός και όραμα για τις ακαδημίες»

Ποιος έχει τη μεγαλύτερη ευθύνη για το γεγονός πως το γυναικείο μπάσκετ δεν προβάλλεται όσο θα έπρεπε στην Ελλάδα και δεν παίρνει την αναγνώριση που του αξίζει;

«Είναι μεγάλη συζήτηση και ο καθένας ρίχνει το μπαλάκι στον άλλον νομίζω μοιρασμένες είναι και γι’ αυτό θα πρέπει να καθίσουν και να σκεφτούν πως θα κάνουν το γυναικείο μπάσκετ πιο ελκυστικό και πιο ενδιαφέρον έτσι ώστε να προβάλλεται και να προσελκύει καινούργιες αθλήτριες αλλά και χορηγούς».

Πηγή φωτογραφίας: Facebook ΠΑΣ Γιάννινα WBC

Ένας άνθρωπος που ξέρει καλύτερα από τον καθέναν το μπάσκετ γναικών είναι ο Μιχάλης Κυριακάκης. Χρόνια το έχει υπηρετήσει κυρίως ως παράγοντας και με άσβεστη αγάπη και με βαθιά γνώση, δέχτηκε να μιλήσει στο Gazzeta και να εξηγήσει με απλά λόγια την κατάσταση που επικρατεί.

Από τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό, μέχρι την Εθνική και τις ακαδημίες τα προβλήματα είναι αρκετά και ο κύριος Κυριακάκης εξηγεί τα βασικά σημεία.

«Δεν υπάρχει ελληνικό πρωτάθλημα και αυτό είναι το πρόβλημα. Δεν ασχολείται με το ελληνικό πρωτάθλημα των γυναικών ούτε η Ομοσπονδία, δεν ενδιαφέρεται ο Βασιλακόπουλος και δεν το λέω άσχημα αυτό, δεν τον ενδιαφέρει. Το γυναικείο μπάσκετ είχε ταλέντα, αλλά με ανύπαρκτο πρωτάθλημα υπάρχει πρόβλημα. Εκτός του Ολυμπιακού στην Ευρώπη έχει να παίξει άλλη ομάδα 10 χρόνια. Η τελευταία φορά που έπαιξε ομάδα στην Ευρώπη, ήταν το 2011, ο Αθηναϊκός την επόμενη από την χρονιά που πήρε το Eurocup, στους «4» της Ευρώπης.

Την επόμενη χρονιά πήγε πάλι εξαιρετικά. Από τότε δεν έχει παίξει άλλη ομάδα. Μια χρονιά έπαιξε η Νίκη Λευκάδας τυπικά και μετά εξαφανίστηκε. Μόνο ο Ολυμπιακός έχει παίξει, που έπαιξε και έναν χρόνο στην Euroleague. Με ανύπαρκτο πρωτάθλημα τι να κάνουμε στην Ευρώπη; Ο Ολυμπιακός κατέβασε το μπάτζετ, αφού δεν χρειάζονταν να το έχει στα ύψη για το πρωτάθλημα. Ο Παναθηναϊκός υποβιβάστηκε χωρίς νίκη. Κατάφερε όμως, επειδή είναι μεγάλη ομάδα, να πάρει το πρωτάθλημα, να φτάσει στο Final 4 του κυπέλλου, παρότι ομάδα Α2 και ανεβαίνει. Ο Παναθηναϊκός ανέβαινε και έφτασε μέχρι το πρωτάθλημα. Και τώρα βρήκαμε ακόμα ένα άθλημα να «σκοτωνόμαστε» για Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό. Καλώς ή κακώς τραβάει ο ένας τον άλλον. Και οι δύο ανεβαίνουν και πάλι.

Η Ομοσπονδία πρέπει να ασχοληθεί για τις ακαδημίες. Δεν ασχολούνται. Τα μεγάλα ταλέντα έχουν σταματήσει να βγαίνουν. Δεν υπάρχει από την Ομοσπονδία μια καθοδήγηση για το πως πρέπει να δουλεύουν οι ομάδες. Όλες οι ομάδες βλέπουν τις ακαδημίες ως έσοδο. Τίποτα άλλο. Το γυναικείο μπάσκετ δεν έχει προβολή. Πρέπει να προβληθεί. Η Ομοσπονδία δεν κυνήγησε κάτι παραπάνω. Η ΕΡΤ ζήτησε την Εθνική Ανδρών και η Ομοσπονδία έδωσε A1 γυναικών, Α2 ανδρών, η ΕΡΤ τα πήρε και δεν ενδιαφέρεται. Δεν τα προβάλει.

Το πρόβλημα στο γυναικείο είναι η προβολή. Πάνε οι ομάδες να ζητήσουν χρήματα και δεν έχουν τίποτα να δώσουν πίσω. Δεν έχει ανθρώπους να το τρέξουν. Να ασχοληθούν. Α1 γυναικών, έχουν από 3 ξένες, είναι επαγγελματικές ομάδες, δεν γίνεται να μην το δείχνει η τηλεόραση. Αν δώσει χρήματα ο Αυγενάκης κάτι θα γίνει. Αν γίνει ένα καλό πρωτάθλημα Α1 και το δουν τα παιδιά στην τηλεόραση θα αλλάξει η κατάσταση.

Αυτός είναι ο λόγος που το βόλεϊ έχει κερδίσει κατά κράτος το γυναικείο μπάσκετ. Στο 70% – 30% είναι η αναλογία. Η Εθνική και αυτό το τουρνουά θα ήταν μια πολύ καλή ευκαιρία, αλλά έχει σοβαρές απώλειες και πιθανότατα θα δυσκολευτεί. Είναι σημαντικό φέτος ότι και ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός φέτος θα παίξουν στην Ευρώπη. Είναι σημαντικό γιατί από την κόντρα των δυο τους, μήπως κερδίσει και ο χώρος κάτι. Μακάρι η Εθνική να τα καταφέρει».