Ολαϊτάν στο Gazzetta: «Έλεγαν ότι έπαιρνα αναβολικά»

Ήρθες στην Ελλάδα το 2011. Στο ενδιάμεσο έπαιξες σε Τβέντε, Κορτράικ και Σαμτρέντια, αλλά είναι ήδη αρκετά τα χρόνια στη χώρα μας. Τι θα έλεγες για την Ελλάδα και τους Έλληνες;

«Πάντα θα το λέω ότι η Ελλάδα είναι το δεύτερο σπίτι μου. Με αποδέχτηκαν από την πρώτη στιγμή, με έκαναν να αισθανθώ σαν στο σπίτι μου. Ήμουν πολύ νέος. Σίγουρα στην αρχή δεν ήταν εύκολα για εμένα, αλλά η αγάπη που έλαβα με βοήθησαν να προσαρμοστώ γρήγορα στο νέο περιβάλλον».

Πώς θυμάσαι εκείνες τις πρώτες μέρες; Πρωτοήρθες για τον Άρη, αν και έπαιξες τελικά στη Βέροια. Ποιος μεσολάβησε για να υπογράψεις σε ομάδα της Ελλάδας;

«Γινόταν μια διοργάνωση στη Νιγηρία και αναδείχθηκα δεύτερος καλύτερος παίκτης του τουρνουά. Ο μεγάλος αδερφός του Τζέι - Τζέι Οκότσα (πρώην διεθνής σταρ με την εθνική Νιγηρίας) είχε φίλους στην Ελλάδα και ήταν αυτός που μου μίλησε. Μου είπε ότι βλέπει στο πρόσωπό μου κάτι ξεχωριστό και ότι θα ήθελε να μου προσφέρει την προοπτική να υπογράψω σε ομάδα της Ελλάδας. Έτσι, δέχτηκα πρόσκληση να έρθω για δοκιμή στον Αρη. Έφυγα από τη Νιγηρία και ταξίδεψα στη Θεσσαλονίκη. Η δοκιμή με βάση όσα είχαν συμφωνηθεί θα διαρκούσε ένα μήνα, αλλά μετά από τρεις εβδομάδες μου είπαν ότι θέλουν να με κρατήσουν».

Τι σε εντυπωσίασε περισσότερο όταν ήρθες στην Ελλάδα και τη Θεσσαλονίκη;

«Αρχικά πέταξα για τη Φρανκφούρτη. Ήταν ένας εντελώς διαφορετικός πλανήτης, ένας διαφορετικός κόσμος. Πριν ήμουν στην πατρίδα μου, έβλεπα τους συνανθρώπους μου που είχαν όλοι το ίδιο χρώμα. Στη συνέχεια βρέθηκα στη Θεσσαλονίκη και στο παιχνίδι του Άρη απέναντι στη Μάντσεστερ Σίτι είπα μέσα μου ότι ζω ένα όνειρο. Ήταν ένα όνειρο που γινόταν πραγματικότητα. Έβλεπα τον κόσμο του Άρη, έβλεπα από κοντά τους ποδοσφαιριστές της Σίτι».

Έχεις πέσει θύμα ρατσισμού;

«Στην Ελλάδα το επίπεδο του ρατσισμού δεν είναι το ίδιο σε σχέση με άλλες χώρες, είναι πολύ μικρότερο. Εντάξει, καμιά φορά ακούς διάφορα από τους οπαδούς. Αλλά μπροστά μου δεν έχει έρθει κάποιος να μου πει κάτι για το χρώμα μου. Σε μια άλλη χώρα όμως που έπαιξα, δεν θέλω να πω ποια, εκεί ναι, υπάρχει πράγματι ρατσισμός. Στην Ελλάδα ποτέ δεν έχει έρθει κανείς να μου πει κάτι».

Υπάρχουν χιλιάδες Αφρικανοί ποδοσφαιριστές που έχουν ταλέντο να κάνουν σπουδαία καριέρα στην Ευρώπη. Πολλοί όμως χάνονται. Δεν τους δίνεται η δυνατότητα να κάνουν αυτό το βήμα. Εσύ αισθάνεσαι τυχερός που το κατάφερες ή θεωρείς πως η αξία σου ήταν αυτή που σε οδήγησε στην Ευρώπη;

«Στην Αφρική είμαστε ευλογημένοι με ταλέντο. Έχουμε αυθεντικό ταλέντο. Δεν υπάρχουν ακαδημίες, μεγαλώνουμε στο δρόμο και βελτιωνόμαστε με το πάθος που έχουμε, με την επιθυμία να πετύχουμε. Αυτό συμβαίνει σε όλες τις αφρικανικές χώρες, όχι μόνο στη Νιγηρία. Έχουμε τη μεγάλη φιλοδοξία να ταξιδέψουμε στην Ευρώπη, να δείξουμε ότι έχουμε ποιότητα, να δείξουμε τι είναι η Αφρική. Δεν μπορώ να πω ότι δεν ήμουν τυχερός. Είχα τύχη και ήμουν ευλογημένος. Είχα δώσει μόλις 6-7 παιχνίδια στην πρώτη κατηγορία της Νιγηρίας και κατάφερα να φύγω από την πατρίδα μου με προορισμό την Ευρώπη. Ήμουν τυχερός. Υπάρχουν τόσοι πολλοί ποδοσφαιριστές που αξίζουν, αλλά δεν μπορούν όλοι να φύγουν και να παίξουν στην Ευρώπη. Όλα πήγαν πολύ καλά για εμένα».

Γιατί θεωρείς ότι χάνονται τόσα πολλά ταλέντα από την Αφρική;

«Όπως είπα και νωρίτερα, δεν μπορούν όλοι να ταξιδέψουν στην Ευρώπη. Ακόμη κι αν τους δοθεί η δυνατότητα, δεν έχουν στο πλευρό τους τον μάνατζερ. Πράγματι χάνονται πολλοί ταλαντούχοι ποδοσφαιριστές, αλλά οι πιο τυχεροί μπορούν να φύγουν νωρίς».

Πώς θυμάσαι την παιδική σου ηλικία;

«Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην πόλη Τζος. Είναι κοντά στην πρωτεύουσα της Νιγηρίας, στην Αμπούτζα. Όπως οι περισσότεροι, μεγαλώσαμε στο δρόμο και δίναμε μεγάλη μάχη για την επιβίωσή μας. Δεν προερχόμαστε από πλούσιες οικογένειες και έπρεπε να προσπαθήσουμε πολύ για να έχουμε καλύτερο μέλλον. Δεν ήταν εύκολα. Τώρα μπορώ και χαμογελάω, έχω τη δυνατότητα να πάω διακοπές, επομένως αισθάνομαι πολύ τυχερός και ευλογημένος».

Αν δεν γινόσουν ποδοσφαιριστής, τι δουλειά θα ήθελες να κάνεις;

«Λογιστής. 100%. Διάλεξα όμως το ποδόσφαιρο. Άφησα και το σχολείο και τώρα πια δεν γίνεται...».

Έχουμε διαβάσει ότι Αφρικανοί ποδοσφαιριστές έχουν ταξιδέψει στην Ευρώπη ως σκλάβοι, με καράβια. Έχεις ακούσει κάτι σχετικό;

«Ξέρετε, όταν είσαι πλούσιος στην Αφρική, οι υπόλοιποι το γνωρίζουν. Φαίνεται από τον τρόπο που ζουν. Οι άλλοι μισοί, δεν έχουν ούτε τα αναγκαία και αγωνίζονται γι' αυτά. Η ζωή στην Αφρική είναι σκληρή. Παλεύεις για να επιβιώσεις».

Ποια ήταν η πιο δύσκολη στιγμή που έζησες στην πατρίδα σου;

«Ήμουν μικρός όταν ξέσπασαν ταραχές ανάμεσα σε Χριστιανούς και Μουσουλμάνους. Υπήρχαν συγκρούσεις που κράτησαν καιρό και σκοτώθηκαν περισσότερα από 1000 άτομα. Έβλεπα μπροστά μου να σκοτώνονται».

Ποια είναι η πιο σκληρή εικόνα που σου έχει μείνει χαραγμένη στο μυαλό;

«Θέλαμε να παίξουμε ποδόσφαιρο, αλλά δεν είχαμε παπούτσια. Παίζουμε ξυπόλητοι. Ήμασταν όμως όλοι στην ίδια μοίρα. Όταν βλέπεις ότι και οι φίλοι σου είναι στην ίδια κατάσταση, συνηθίζεις. Παρά τις κλωτσιές και τα αίματα που έτρεχαν από τα πόδια μας, εμείς συνεχίζαμε».

Πλέον, όταν επιστρέφεις στην πατρίδα σου, πώς σε υποδέχονται οι συμπατριώτες σου;

«Από τότε που έφυγα από την πατρίδα μου, δεν έχω ξεχάσει από πού ξεκίνησα. Όταν γυρίζω, η αγάπη είναι εκεί. Βλέπω τους φίλους μου. Μου δείχνουν εκτίμηση. Δεν έχω χρόνο ούτε να χαλαρώσω. Από το πρωί με επισκέπτονται συνέχεια, δεν μένω σχεδόν ποτέ μόνος».

Τί δουλειά έκαναν ή και συνεχίζουν να κάνουν οι γονείς σου;

«Η μητέρα μου είχε σούπερ μάρκετ μέχρι να πεθάνει. Πέθανε όταν εγώ έπαιζα στη Βέροια. Ήταν άρρωστη. Έχω μόνο τον πατέρα μου, ο οποίος πλέον δεν είναι το ίδιο υγιής και το ίδιο δυνατός όπως παλιότερα. Είμαι χαρούμενος που κατάφερα να αλλάξω τη ζωή της οικογένειάς μου και να έχει καλύτερη διαβίωση. Έχω δύο αδερφούς και δύο αδερφές. Εγώ είμαι ο δεύτερος μικρότερος της οικογένειας».

Τα αδέρφια σου ζουν στη Νιγηρία;

«Ο ένας αδερφός μου είναι παντρεμένος και ζει στη Νιγηρία. Το ίδιο και οι δύο αδερφές μου. Ο άλλος μου αδερφός, ο πιο μικρός, έρχεται καμιά φορά στην Ελλάδα».

Ποιος ήταν αυτός που δεν σε κράτησε στον Άρη; Τι σου είπαν;

«Ειλικρινά δεν γνωρίζω. Όταν έκανα την πρώτη δοκιμή, γύρισα στη Νιγηρία. Έμεινα 2-3 μήνες και επέστρεψα στην Ελλάδα. Έκανα προετοιμασία και μου είπαν ότι δεν μπορούν να με κρατήσουν. Ότι δεν έχουν θέσεις για ξένους και ότι θα πρέπει να πάω κάπου δανεικός. Η αλήθεια είναι ότι αφού επέστρεψα, δεν καταλάβαινα τι ακριβώς γινόταν. Τότε προπονητής στον Άρη ήταν ο Κούπερ και στη Βέροια ο Καλαϊτζίδης».

Ποια ήταν η ομάδα στην Ελλάδα στην οποία πέρασες τα καλύτερα χρόνια σου;

«Η Βέροια ήταν το ξεκίνημά μου. Ήμουν νέος και δεν ένιωθα ότι είμαι εγώ αυτός που πρέπει να ηγηθεί. Στον Ολυμπιακό έπρεπε να δουλέψω πολύ για να κερδίσω μια θέση. Όταν άρχισα να παίζω, αυτή ήταν σπουδαία στιγμή για εμένα. Αγωνίστηκα στο Champions League. Επιλέγω λοιπόν τη θητεία μου στον Ολυμπιακό».

Ποιο ήταν το γήπεδο στο οποίο ένιωσες τη μεγαλύτερη πίεση από την υποστήριξη των οπαδών;

«Είναι τέτοια η νοοτροπία μου, ο χαρακτήρας μου, που δεν με επηρεάζουν οι φωνές του κόσμου. Δεν δίνω καν προσοχή. Δεν μπορώ να σου πω λοιπόν συγκεκριμένα».

Το «Γ. Καραϊσκάκης» δεν θα έλεγες πως είναι έδρα που επηρεάζει τον αντίπαλο;

«Ναι, ειδικά στο Champions League. Δεν μπορείς καν να μιλήσεις και να συνεννοηθείς με τον συμπαίκτη σου. Και στην Ολλανδία όμως, όταν έπαιζα σε γεμάτα γήπεδα, μπορώ να πω ότι υπήρχε πάθος και παλμός».

Ένιωθες έτοιμος εκείνο το διάστημα να πάρεις μεταγραφή σε μια ομάδα όπως ο Ολυμπιακός;

«Είχα πολλές προτάσεις εκτός Ελλάδας, αλλά ήταν τα χρήματα και ο χρόνος του συμβολαίου που άλλαξαν την πορεία των διαπραγματεύσεων. Μετά από μέρες συζητήσεων τα βρήκαμε. Ήταν πιο ευθείς οι άνθρωποι του Ολυμπιακού. Εκείνο το διάστημα πολλοί μου έλεγαν ότι έχω πάρει τη λάθος απόφαση, αλλά εγώ μέσα μου πίστευα ότι αν μου δοθεί η ευκαιρία να παίξω, θα δείξω τι αξίζω».

Ήταν όνειρό σου να παίξεις στον Ολυμπιακό;

«Για κάθε ποδοσφαιριστή στην Ελλάδα ήταν. Ήταν μια πρόκληση και φυσικά τιμή για μένα».

Πριν υπογράψεις στον Ολυμπιακό, σε ποια ομάδα βρέθηκες πιο κοντά;

«Στην Κολωνία. Είχαν έρθει στη Βέροια οι άνθρωποί της. Είχαμε συμφωνήσει στη χρονική διάρκεια του συμβολαίου, αλλά όχι και στα χρήματα. Μέχρι που μπήκε στη μέση ο Ολυμπιακός».

Ποια ήταν η πιο καλή και ποια η χειρότερη στιγμή σου στην Ελλάδα;

«Είχα πολλές ευχάριστες. Όταν είσαι σε θέση να βοηθάς την ομάδα σου, αισθάνεσαι σημαντικός και χαρούμενος. Όταν μιλάει για εσένα ο κόσμος με κολακευτικά λόγια. Ήταν πολλές οι καλές στιγμές, δεν μπορώ να διαλέξω μόνο μία. Η χειρότερη στιγμή μου ήταν όταν άλλαξε εντελώς η καριέρα μου. Τότε που στο ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό βρέθηκα στο έδαφος, πεσμένος. Αν μπορούσα να ήξερα τι θα γινόταν εκείνη την ημέρα, θα την άλλαζα».

Θυμάσαι τί ακριβώς σου συνέβη;

«Όταν ήμουν αναίσθητος, όχι. Όλα τα άλλα τα θυμάμαι».

Οι πρώτες πληροφορίες που είχαμε τότε ήταν ότι δεν είχες τις αισθήσεις σου.

«Όταν έπεσα κάτω, δεν θυμάμαι τη στιγμή ή τι ένιωσα, αλλά πριν ακόμα φύγω από το στάδιο, είχα τις αισθήσεις μου. Βρισκόμουν στην καλύτερη φάση της καριέρας μου, στο καλύτερο επίπεδο. Φανταστείτε ότι είχα σκέψεις ακόμα και να πάρω μεταγραφή σε μεγαλύτερη ομάδα».

Τι σου είπαν οι γιατροί;

«Είχα παίξει και στα 90 λεπτά στη νίκη με 2-0 εναντίον της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στο Καραϊσκάκης και ο Μίτσελ έπρεπε να μου δώσει έξτρα μέρες γιατί ήμουν κουρασμένος και μου τις έδωσε. Μέχρι και το Σάββατο δεν έκανα προπόνηση, εκείνη την ημέρα εκτέλεσα κάποια φάουλ. Δεν μου πέρασε καν από το μυαλό ότι θα έπαιζα στο ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό. Θεωρώ ότι με έβαλε, όπως και τα άλλα παιδιά που είχαν αγωνιστεί κόντρα στη Γιουνάιτεντ, για να μας ανταμείψει για την εμφάνιση που κάναμε στο παιχνίδι του Champions League. Στην αρχή θεώρησα ότι το έπαθα λόγω της κούρασης. Πήγα στο Metropolitan, έκανα πολλές εξετάσεις, είχαν βγει καλές, οπότε κανείς δεν μπορεί με σιγουριά τι μπορεί να συνέβη πραγματικά. Πολλοί είπαν για εμένα άσχημα πράγματα, ότι παίρνω αναβολικά. Ποτέ δεν έχω καπνίσει, δεν πίνω αλκοόλ, ουδέποτε ήμουν στη ζωή μου εξαρτημένος από τέτοιες καταστάσεις. Συνέχισα να κάνω εξετάσεις. Νομίζω έμεινα 15 μέρες στο νοσοκομείο. Ακόμα και αργότερα ότι έκανα εξετάσεις, ποτέ δεν υπήρξε κάτι που να μας οδηγήσει στο συμπέρασμα ότι φταίει "αυτό" και βρέθηκα πεσμένος στον αγωνιστικό χώρο αναίσθητος».

Έκανες επέμβαση;

«Όχι δεν έκανα καμία επέμβαση. Πήγα στο Βέλγιο, έκανα ενδυνάμωση. Εκεί μου είπαν ότι έχω αρρυθμία. Πολύς κόσμος όμως έχει αρρυθμία. Μου είπαν ότι επειδή είχα αυτήν την περιπέτεια, η καρδιά μου δεν ήταν τόσο δυνατή. Κάποιοι είπαν για ιογενή μυοκαρδίτιδα».

Η κούραση που είχες βιώσει από τον αγώνα εναντίον της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ θεωρείς ότι επηρέασε την κατάστασή σου με αποτέλεσμα να ακολουθήσει αυτό το συμβάν;

«Ξέρετε, ήμουν πραγματικά πολύ κουρασμένος μετά το ματς. Θυμάμαι ότι δεν είχα δυνάμεις μέχρι και να περπατήσω. Πήγα απλά στο δωμάτιό μου να ξεκουραστώ. Από την άλλη όμως, η κούραση δεν μπορώ να πιστέψω ότι προκάλεσε κάτι τέτοιο. Στη Βέροια, όπου είχα παίξει περισσότερο, δεν είχα ούτε μέρα ξεκούρασης, Οπότε, ειλικρινά δεν ξέρω».

Στη Βέροια είχες αντιμετωπίσει το ίδιο πρόβλημα με την καρδιά σου; Γιατί αυτό είχε γραφτεί εκείνη την περίοδο.

«Ο καθένας θέλει κάτι να γράψει. Θα σας πω τι συνέβη στη Βέροια. Όταν παίζαμε εντός έδρας με τον Άρη και εγώ έκανα το 3-1 στο τέλος, έτρεχαν κατά πάνω μου οι οπαδοί κι εγώ στην προσπάθειά μου να τρέξω και να πανηγυρίσω, προσπάθησα να σκαρφαλώσω στο κάγκελο και σκίστηκα. Έπεσα κάτω και έγραψαν ό,τι έγραψαν. Αυτή ήταν όλη η ιστορία.».

Επομένως αυτό που σου συνέβη στον Ολυμπιακό ήταν το πρώτο στη ζωή σου και στην καριέρα σου...

«Όπως γνωρίζετε πολύ καλά, όταν μια ομάδα θέλει να πάρει έναν ποδοσφαιριστή, του κάνει μια σειρά από εξετάσεις. Πρέπει να ξέρουν το ιστορικό του. Δεν θα με είχε πάρει ποτέ ο Ολυμπιακός αν είχα πρόβλημα. Γι' αυτό καμιά φορά δεν θέλω να δίνω συνεντεύξεις. Γιατί λέω κάτι, παρερμηνεύεται και γίνεται ολόκληρο θέμα χωρίς λόγο».

Οι άνθρωποι του Ολυμπιακού σου συμπαραστάθηκαν; Τι σου έλεγαν οι συμπαίκτες σου, ο πρόεδρος;

«Όλοι ήταν στο πλευρό μου και με στήριξαν. Και ο πρόεδρος είχε έρθει στο νοσοκομείο για να με δει».

Τι σου είπε;

«Να γίνω γρήγορα καλά και πως η ομάδα θα είναι στο πλευρό μου για ό,τι μπορεί να χρειαστώ».

Γιατί δεν έμεινες και αργότερα στον Ολυμπιακό;

«Όταν πλέον ήμουν έτοιμος να αγωνιστώ, είχαμε προπονητή τον Βίτορ Περέιρα. Με έπιασε και μου μίλησε. Μου είπε ότι δεν έχει αποφασίσει με βεβαιότητα αν αξίζω να μείνω ή όχι και ότι η καλύτερη λύση θα ήταν να πάω κάπου δανεικός. Έτσι πήγα στον Εργοτέλη. Όταν έπρεπε να επιστρέψω πάλι στον Ολυμπιακό, η ομάδα είχε ξανά νέο προπονητή. Ακολούθησαν δανεισμοί σε Ολλανδία (Τβέντε) και Βέλγιο (Κορτράικ). Μέχρι και την τελευταία στιγμή ο Ολυμπιακός ήταν στο πλευρό μου. Μπορώ να πω ότι δεν με άφησαν ποτέ μόνο».

Θεωρείς ότι αυτό που σου συνέβη άλλαξε εντελώς την καριέρα σου;

«Ναι, δεν θα πω όχι. Δεν είμαι, όμως, αχάριστος. Αισθάνομαι τυχερός που επέστρεψα και αγωνίστηκα. Που μπορώ και είμαι πάλι ένας φυσιολογικός άνθρωπος, που ξυπνάει κάθε πρωί και στη συνέχεια κάνει αυτό που αγαπάει. Το ξέρετε πολύ καλά ότι κάποιοι ποδοσφαιριστές στους οποίους συμβαίνει κάτι ανάλογο, δεν έχουν καν δεύτερη ευκαιρία».

Πόσο δύσκολο ήταν για εσένα να ξεπεράσεις αυτό το σοκ; Αναφερόμαστε στο γεγονός ότι τη μια στιγμή ήσουν κεντρικό πρόσωπο σε μια σπουδαία ομάδα, μιλούσε για εσένα όλος ο κόσμος με όσα πετύχαινες στο γήπεδο. Και από την άλλη ο δύσκολος δρόμος που μένεις εκτός και πρέπει να παλέψεις με τον εαυτό σου...

«Δεν ήταν εύκολο. Το σώμα μου άλλαξε, όλα άλλαξαν. Με έβλεπε και ο κόσμος κάπως διαφορετικά. Θα με έβλεπε στο δρόμο και θα με ρωτούσε: "Πώς είσαι; Τι έγινε; Τι σου είπαν οι γιατροί;". Κάποιοι έλεγαν ότι δεν θα παίξω ποτέ ξανά. Ήταν πολύ δύσκολη στιγμή. Χρειάστηκα χρόνο με την ψυχολογία μου. Όταν μετά τον Ολυμπιακό πήγα στον Εργοτέλη, αγωνιζόμουν και είχα μέσα μου αυτές τις σκέψεις. Τι είχε συμβεί, μήπως ξανασυμβεί. Στην Τβέντε τα πράγματα έγιναν καλύτερα για εμένα. Ένιωθα όλο και πιο ελεύθερος φεύγοντας από την Ελλάδα εξαιτίας των ανθρώπων, που συνεχώς μιλούσαν για το σώμα μου, για το αν μπορώ να ξαναπαίξω. Είχα ανάγκη αυτή την αλλαγή».

Χρειάστηκες ποτέ να επισκεφτείς κάποιον ψυχολόγο;

«Η αλήθεια είναι ότι θα μπορούσα να το έχω κάνει, μου το είχε προτείνει ο Ολυμπιακός. Εμένα όμως μου αρκούσε το να μιλήσω με την οικογένειά μου και τους φίλους μου. Έμεινα σχεδόν ένα χρόνο εκτός δράσης».

Πώς ένιωσες την πρώτη φορά που αγωνίστηκες ξανά μετά το περιστατικό στο ντέρμπι κόντρα στον Παναθηναϊκό;

«Πάλεψα πολύ να επανέλθω. Δεν ήθελα να τελειώσει εκεί η καριέρα μου. Το ποδόσφαιρο είναι η ζωή μου, το πάθος μου. Η καριέρα μου μπορεί να άλλαξε, αλλά εξακολουθώ να έχω αυτή την αγάπη για το ποδόσφαιρο. Όταν έρθει η ώρα που ίσως δεν έχω την ίδια φλόγα να φορέσω τα ποδοσφαιρικά παπούτσια, τότε θα σταματήσω».

Νιώθεις ευλογημένος με όσα έχεις ήδη πετύχει στην καριέρα σου; Στεναχωριέσαι καμιά φορά σκεπτόμενος ότι θα μπορούσες να κάνεις σπουδαιότερα πράγματα;

«Πάντα θέλω να είμαι ο καλύτερος παίκτης της ομάδας μου. Να τα δίνω όλα και να ξεχωρίζω. Καμιά φορά σκέφτομαι ότι δεν έφτασα εκεί που θα μπορούσα να φτάσω. Και πάλι όμως θα πω ότι αισθάνομαι χαρούμενος και τυχερός. Μπορεί εκείνο το περιστατικό να οδήγησε την καριέρα μου σε άλλο μονοπάτι, αλλά τουλάχιστον ακόμη αγωνίζομαι».

Ο Μίτσελ ήταν ένας από τους προπονητές - κλειδιά που συνεργάστηκες;

«Ένας από τους κορυφαίους προπονητές που δούλεψα. Με πίστεψε, ήξερε τι μπορούσα να προσφέρω. Με έπαιρνε στις αποστολές και όταν ήρθε η ώρα να με χρησιμοποιήσει, μου είπε: "Πάρε το χρόνο σου και όταν μπορείς βάλε γκολ". Είναι σπουδαίος άνθρωπος. Καταλάβαινε τους παίκτες του. Τουλάχιστον εμένα, πάντα με πίστευε».

Υπήρχαν παιχνίδια στα οποία δεν καταλαβαίναμε σε τι θέση παίζεις. Βρισκόσουν αριστερά, δεξιά, στον άξονα, στην κορυφή, γυρνούσες στην άμυνα να βοηθήσεις...

«Ήταν έργο του Μίτσελ αυτό. Αυτός με έκανε να παίζω έτσι. Έβλεπε τα χαρακτηριστικά που έχω και μου έδωσε αυτήν την ελευθερία στο παιχνίδι».

Στο παρελθόν είχες τεθεί αντιμέτωπος με τρεις ποδοσφαιριστές που ανήκουν τώρα στον Ολυμπιακό, με τον Σα, τον Τιάγκο Σίλβα και τον Μπρούμα. Όταν ήσουν στη Νιγηρία, σε διοργάνωση Νέων.

«Ναι, είναι αλήθεια. Είχαμε χάσει 3-2 από την Πορτογαλία. Αυτό ήταν το πρώτο παιχνίδι. Τους θυμάμαι αυτούς τους παίκτες».

Θυμάσαι καμιά αστεία ιστορία από τη θητεία σου στον Ολυμπιακό;

«(Γέλια). Καμιά φορά όταν ένας παίκτης δεν ντυνόταν ωραία ή φορούσε περίεργα και διαφορετικά χρώματα, τα πετούσαμε τα ρούχα κάπου στην οροφή και τα έβλεπαν όλοι. Μια μέρα πετάξαμε τα ρούχα του Μανωλά. Αν θυμάμαι καλά ήταν χρώματος καφέ. Ήταν εκνευρισμένος, άρχισε να φωνάζει σε όλους μας (γέλια)».

Ποιος ήταν ο καλύτερος συμπαίκτης που είχες στον Ολυμπιακό;

«Με πολλά παιδιά είχα εξαιρετικές σχέσεις. Με τον Κάμπελ, για παράδειγμα. Ο Τσόρι ήταν γείτονάς μου στο διαμέρισμα που έμενα. Έμενα μόνος, αλλά, ο Αβραάμ και ο Μανιάτης έρχονταν συνέχεια στο σπίτι μου. Μου μιλούσαν, μου έκαναν πλάκες συνέχεια».

Πώς είναι τώρα η ζωή σου στον Πανσερραϊκό; Είσαι ευχαριστημένος;

«Βλέπω τον Πανσερραϊκό ως μια ομάδα που δεν θα έπρεπε τώρα να βρίσκεται εδώ, αλλά στη Super League. Αυτός είναι ο στόχος. Ο τρόπος που μεγαλώνει μέρα με τη μέρα η ομάδα... Θεωρώ ότι είναι θέμα χρόνου να τα καταφέρει. Απολαμβάνω την παρουσία μου στον Πανσερραϊκό. Ό,τι υποσχέθηκαν, το τηρούν».

Ονειρεύεσαι να είσαι εσύ αυτός που θα οδηγήσει τον Πανσερραϊκό στη μεγάλη κατηγορία;

«Έφυγα από την Καλαμαριά, όπου παίζαμε στη Super League 2, για να έρθω εδώ, σε μια πιο χαμηλή κατηγορία. Γιατί πιστεύω ότι η ομάδα έχει τις δυνατότητες. Δεν έχω μετανιώσει σε καμία στιγμή για την απόφασή μου να υπογράψω στον Πανσερραϊκό. Θα μου άρεσε να μείνω όσο περισσότερο γίνεται στην ομάδα και να γράψω ιστορία μαζί της».

Μιας και αναφέρθηκες στον Απόλλωνα Καλαμαριάς, μπορείς να μας πεις τι ακριβώς σου συνέβη εκείνο το βράδυ που σε λήστεψαν και μαχαιρώθηκες;

«Εν τω μεταξύ το πορτοφόλι δεν είχε χρήματα (γέλια)... Είχα αφήσει στο σπίτι τη σύζυγό μου και τα παιδιά μου. Εκείνη την ημέρα παίζαμε με τον Απόλλωνα. Αργά το βράδυ, κατά τις 23.00 - 23.30, πήγα στο περίπτερο. Ξαφνικά βλέπω κάποιον που έμπαινε μπροστά στο δρόμο μου. Έκανα αριστερά, πήγαινε κι αυτός αριστερά. Κάνω δεξιά, κι αυτός δεξιά. Τότε κατάλαβα πως δεν ήταν αστείο. Προσπάθησα να τον απωθήσω, αλλά κρατούσε μαχαίρι και μου έσκισε το χέρι σε ένα σημείο. Δεν ήταν σοβαρό, αλλά η άσφαλτος γέμισε με αίμα. Πήρε το πορτοφόλι μου, το άνοιξε, το άδειασε αλλά είχε μέσα, αν δεν κάνω λάθος, δέκα ευρώ!».

Στον Πανσερραϊκό έχεις συμπαίκτη έναν αριστεροπόδαρο πιτσιρικά από την Ακτή Ελεφααντοστού που λέγεται Μέσι. Μπορεί να μην είναι όπως ο Λιονέλ, αλλά ακούμε τα καλύτερα λόγια. Ποια είναι η άποψή σου γι' αυτόν;

«Έχει κάτι το ξεχωριστό, είναι χαρισματικός. Έχει πολλές ικανότητες. Έχει κάνει βήμα ερχόμενος στην Ευρώπη. Θα γίνει ένα από τα μεγάλα ονόματα στο ελληνικό ποδόσφαιρο! Τη νέα σεζόν θα δείτε καλύτερα πράγματα, είναι ποιοτικός. Είναι από τους καλύτερους παίκτες του Πανσερραϊκού. Ως μεγαλύτερος, προσπαθώ να τον συμβουλεύω. Κι εγώ κάποτε ήμουν στη θέση του. Είναι παιδί που του αρέσει να ακούει και να μαθαίνει».

Σκέφτεσαι τη ζωή σου μετά το ποδόσφαιρο; Έχεις σκεφτεί τι θέλεις να κάνεις;

«Θα ήθελα να μείνω στον χώρο του ποδοσφαίρου, αλλά δεν θα ήθελα να γίνω προπονητής. Είναι πολύ αγχωτικό. Σίγουρα θα γυρίσω για λίγο στη Νιγηρία. Θα μου άρεσε όμως να επιστρέψω στην Ελλάδα και θα μου άρεσε η προοπτική να γίνω τεχνικός διευθυντής».

Τα όνειρά σου ποια είναι;

«Τώρα θέλω να γράψω ιστορία με τον Πανσερραϊκό. Να τον ανεβάσω στη Super League και να δω μια μέρα τη φωτογραφία μου στα γραφεία της ομάδας».