Μυριούνης: «O Μάλκοβιτς έλεγε καλημέρα σε όλους στην προπόνηση, εκτός από εμένα»

-Αποφάσισες να κλείσεις την καριέρα σου όταν ήσουν μόλις 29-30 ετών. Γιατί τόσο νωρίς; 'Ηταν η μέση σου το πρόβλημα ώστε να αναγκαστείς να τα παρατήσεις;

«Ναι, καθαρά λόγω της μέσης. Όταν ήμουν στο Ηράκλειο πήγαινα σ' έναν γιατρό που είχαμε στην ομάδα και μου έκανε ένεση ξυλοκαΐνης την Πέμπτη και την Παρασκευή έκανα προπόνηση για να παίξω το Σάββατο. Μέχρι τα Χριστούγεννα επέστρεφα στο σπίτι και έκλαιγα από τους πόνους. Τότε είχα έρθει και σε μια ρήξη με τον Νίκο Παύλου οπότε έψαχνα αφορμή για να φύγω. Πήγα στον πρόεδρο τον κύριο Παπακαλιάτη και του είπα ότι φεύγω. Και έτσι έκοψα το μπάσκετ λόγω των προβλημάτων στη μέση. Είχα πάει μετά στην Αθήνα για ένα τσεκ απ και ο νευροχειρούργος χωρίς να γνωρίζει ότι είχα σταματήσει, μου είπε 'πρέπει να το κόψεις χθες!' Και του απάντησα ότι όντως το είχα... κόψει χθες...»

-Και σε ταλαιπωρεί ακόμα και σήμερα;

«Ναι, ναι χάλια είμαι. Ακόμα και σήμερα με ταλαιπωρεί. Δεν μπορώ να αθληθώ. Είχα κάνει τρία χειρουργεία έως τα 27 μου. Τα δύο στον Παναθηναϊκό. Όταν ήμουν 21 και 22,5 χρονών. Και τότε όλα τα γύρω-γύρω και τα ιατρικά ήταν ερασιτεχνικά. Δεν ήταν όπως είναι τώρα. Τότε ήταν όλα πολύ πίσω. Και με σφάξανε δύο φορές μέσα σε ενάμιση χρόνο. Μετά έκανα το 3ο χειρουργείο στα 27. Ε, δεν άντεξα μετά στα 29-30. Δεν μου άρεσε να κοροϊδεύω. Δηλαδή να κάθομαι να πληρώνομαι και να μην παίζω. Δεν είναι του χαρακτήρα μου. Και πήρα την απόφαση να σταματήσω».

-Σταμάτησες αλλά έμεινες στο μπάσκετ καθώς ξεκίνησες άμεσα την προπονητική...

«Ναι πήγα στην Πρέβεζα προπονητής γιατί είμαι και από εκεί. Κάναμε μια καλή προσπάθεια. Όμως εγώ την πάτησα γιατί άνοιξα ένα πρακτορείο ΠΡΟΠΟ και με ταλαιπώρησε για 13-14 χρόνια. Και δεν μπορούσα να ασχοληθώ με την προπονητική όπως θα ήθελα με αποτέλεσμα να με πάει πολύ πίσω. Δούλεψα ελάχιστα σε ομάδες και μάλιστα έκανα και κακές επιλογές γιατί ήθελα να δουλέψω. Και ότι ερχόταν το δεχόμουν, ακόμα και από διαλυμένες ομάδες. Ουσιαστικά μετά τα 40 μου ξεκίνησα να ψάχνομαι. Όμως είχα μείνει λίγο απ' έξω και προσπαθώ να ξαναμπώ. Πήγα στο Αγρίνιο 2,5 χρόνια αλλά το πρακτορείο με άφησε πολύ πίσω».

-Προτιμάς να ασχολείσαι με αυτές τις κατηγορίες ή δεν έτυχε και δεν σου δόθηκε η ευκαιρία για κάτι καλύτερο;

«Πάντα έβρισκα στην Β' και στην Γ' Εθνική. Άλλωστε εγώ δεν είχα 'κονέ' με τον χώρο και το σύστημα. Ούτε επαφές με μάνατζερ, ούτε τίποτα. Το ίδιο και ως παίκτης. Έκανα μικρός οικογένεια και αποτραβήχτηκα απ' όλα αυτά. Και έτσι έβρισκα προτάσεις από Β' και Γ' Εθνικη. Μέχρι εκεί έχω δουλέψει.»

-Και στην Α2 Γυναικών;

«Πολύ λίγο. Στον Σπόρτιγκ δεν ξεκίνησα καν. Έκανα όλη την προετοιμασία δύο μήνες, αλλά έγινε ένα μπέρδεμα και έφυγα. Ήταν αρρωστημένη η κατάσταση».

-Θα ήθελες να αναλάβεις ομάδα μπάσκετ γυναικών;

«Ναι και τον ξέρω τον χώρο. Η μεγάλη μου η κόρη έπαιζε χρόνια και θα με ενδιέφερε. Όμως δεν έχω βρει κάτι που να αξίζει. Πρέπει να βρεις κάτι που να αξίζει. Για παράδειγμα υπήρχαν κάποιες ομάδες διαλυμένες και χρεωνόμουν εγώ τις αποτυχίες στην Β' και στην Γ' Εθνική. Οπότε θέλω να πάω κάπου να αξίζει».

-Γεννημένος το '71 άρα και παιδί του Ευρωμπάσκετ '87...

«Ναι ήμουν μέσα στο Ευρωμπάσκετ. Άλλωστε τότε έπαιζα Εθνική Παίδων και ήμουν ταλέντο. Μάλιστα είχαμε πάει όλη η ομάδα στο ΣΕΦ και εγώ μοίραζα την στατιστική στους δημοσιογράφους. Ήμασταν με τον Οικονόμου, τον Σιγάλα, τον Μπουντούρη, τον Λιμνιάτη. Αυτή ήταν η φουρνιά μας. Και ήμασταν εκεί σε όλα τα ματς και όλη την ημέρα των αγώνων. Στον τελικό καθόμουν στην φυσούνα και τους έβλεπα όλους από κοντά. Τα έχω ζήσει όλα, τους πανηγυρισμούς, συγκλονιστικές στιγμές».

-Το γεγονός ότι βρέθηκες μέσα στο ΣΕΦ το 1987 και έζησες την ατμόσφαιρα, σ' έκανε να δεις το μπάσκετ ακόμα πιο σοβαρά;

«Το έβλεπα ήδη. Τότε ήμουν 16 ετών και στην εποχή μου με θεωρούσαν από τα μεγαλύτερα ταλέντα...»

-Μεταγραφή από τον Κρόνο Αγίου Δημητρίου στον Παναθηναϊκό. Στοίχισε συνολικά 270 εκατομμύρια;

«Ήταν 170 εκατομμύρια δραχμές μετρητά στον Κρόνο και τέσσερις παίκτες. Οι δύο ήταν οι Φραγκισκάτος και Δημακόπουλος, όπως επίσης ο Σκανδάλης και ο Χάτον. Και τότε ο Κρόνος είχε πουλήσει τον Φραγκισκάτο στον Απόλλωνα Πάτρας και είχε πάρει άλλα 40 εκατομμύρια δραχμές και τον Δημακόπουλο στον ΠΑΟΚ με αποτέλεσμα να πάρει άλλα 40 εκατομμύρια δραχμές. Μάζεψε 250-260 εκατομμύρια. Μιλάμε για τρελό ποσό».

-Θυμάσαι το story της μεταγραφής σου;

«Φυσικά. Με ήθελαν πάρα πολύ οι Παύλος και Θανάσης Γιαννακόπουλος. Τότε ήταν πολύ δυνατός και ο ΠΑΟΚ με τον Βεζυρτζή και λίγο πιο πίσω ο Ολυμπιακός...»

-Εσύ τι ομάδα ήσουν;

«Παναθηναϊκός από μικρός. Και τότε λοιπόν τα χρήματα που έδινε ο Παύλος στον Κρόνο ήταν τρελά. Μιλάμε για την πιο ακριβή μεταγραφή της εποχής στην Ελλάδα. Δεν μπόρεσε να πλησιάσει κανείς την πρόταση του Παναθηναϊκού και έτσι κατέληξα στον Παναθηναϊκό. Μάλιστα τότε προπονητής ήταν ο Χρήστος Ιορδανίδης τον οποίο είχα στις μικρές Εθνικές ομάδες και είχα παίξει εξαιρετικό μπάσκετ μαζί του. Ήταν εκείνος που με βοήθησε να κάνω το βήμα παραπάνω. Να σου πω ότι ενώ είχε κλείσει η μεταγραφή, έμεινα και έπαιξα έναν ακόμη χρόνο στον Κρόνο. Όμως το καλοκαίρι που πήγα στον Παναθηναϊκό άλλαξε ο προπονητής με αποτέλεσμα να έρθει ο Ζέλικο Παβλίσεβιτς...»

-Να κάνω μια παρένθεση και να πω ότι ο Κρόνος σου έχει αποσύρει τη φανέλα σου, ε;

«Ναι και είναι κάτι σπάνιο για παίκτη εν ζωή. Ο Κρόνος με τα χρήματα που πήρε από τον Παναθηναϊκό έβγαλε μια δεκαετία.»

-Πώς ηταν η πρώτη σου χρονιά στον Παναθηναϊκό;

«Έτυχα πάνω στην μετάβαση. Στην πρώτη μου χρονιά ήμουν με Ανδρίτσο, με Σκροπολίθα, με Πεδουλάκη, με Καλαμπάκο, με Γκέκο δηλαδή με την παλια φουρνιά. Και παράλληλα ήμασταν και οι εμείς οι νέοι με τον Φράγκι και τον Νίκο (σ.σ. Οικονόμου). Ήταν περίεργη χρονιά. Οι παλιοί παίκτες είχαν άλλη νοοτροπία και εμείς είχαμε πιο μοντέρνη. Μας έβλεπαν τους νέους με άλλο μάτι. Όχι ότι έκαναν τίποτα, αλλά μέσα στα αποδυτήρια υπήρχαν διαφορετικές παρέες στη Λεωφόρο. Ο Παβλίσεβιτς πιο πολύ ήταν μάνατζερ, παρά προπονητής. Δεν βρεθήκαμε ποτέ μεταξύ μας και γι' αυτό δεν τραβήξαμε αγωνιστικά με αποτέλεσμα να μείνουμε εκτός Ευρώπης. Ήταν τραγική η χρονιά που είχαμε κάνει.»

-Και είχαν πέσει χρήματα για την ομάδα από τον Παύλο Γιαννακόπουλο...

«Ακριβώς. Πολλά χρήματα για την εποχή. Θυμάμαι εκείνη τη σεζόν χάσαμε μέσα στο Περιστέρι με 20 πόντους διαφορά στα playoffs αν και είχαμε νικήσει στο πρώτο ματς με 19 πόντους. Και έτσι μείναμε εκτός Ευρώπης. Τότε ποιος είδε τον Παύλο και δεν τον φοβήθηκε. Είχε έρθει μέσα στα αποδυτήρια και ήταν ταύρος εν υαλοπωλείω! Μπήκε μέσα και δεν έβλεπε τίποτα. Είχε θολώσει και το μόνο που έκανε ήταν να βρίζει. Είχαμε αγχωθεί και είχαμε φοβηθεί τόσο πολύ και δεν θυμάμαι τι ακριβως λόγια μας έλεγε. Είχε δίκιο! Απόλυτο δίκιο. Να έχουμε νικήσει με 19 πόντους διαφορά στο πρώτο ματς και να χάσουμε με 20; Ήμασταν τραγικοί. Πολύ άσχημη χρονιά...»

-Μετά ήρθε η μετάβαση στην Γλυφάδα με Γκάλη, Κόμαζετς, Βράνκοβιτς, Σοκ...

«Ναι έγινε το μεγάλο μπαμ. Νιώθω ευλογημένος που έζησα όλους τους μεγάλους. Έβλεπα τον Γκάλη κάθε μέρα και αισθανόμουν δέος! Η ομάδα τότε είχε γίνει πολύ επαγγελματική ομάδα. Οι προπονήσεις ήταν φωτιά! Απλά αν αυτή η ομάδα είχε άλλον προπονητή και όχι τον Παβλίσεβιτς θα είχε πάει καλύτερα. Με τον Ζέλικο έπαιξα καλά, έτσι; Μιλάω συνολικά και ως ομάδα...»

-Μίλησες για προπονήσεις φωτιά. Δηλαδή;

«Ο Γκάλης είχε μάθει 20 χρόνια να παίζει δύο αγώνες την εβδομάδα. Και εμείς τότε δεν είχαμε Ευρώπη. Οπότε τι έκανε; Κάθε Τετάρτη ή Πέμπτη διοργανώναμε ένα δυνατό διπλό! Την μία ομάδα την επέλεγε ο Γκάλης και την άλλη ο Βράνκοβιτς. Ήθελε να του βάζει καλάθια και γι' αυτό επέλεγε να ήταν πάντα αντίπαλός του. Και σε αυτά τα 'διπλά' γινόταν πραγματική σφαγή! Εγώ ήμουν πάντα στην ομάδα του Γκάλη, ο οποίος με συμπαθούσε και με ήθελε πάντα μαζί του. Γι' αυτό και έπαιξα πολύ καλά μαζί του. Τα καλά μου παιχνίδια στον Παναθηναϊκό τα έκανα όταν ήταν ο Γκάλης. Αυτό το εσωτερικό 'διπλό' ήταν καλύτερο και από ευρωπαϊκό ματς. Και παίζαμε με στοιχήματα. Γλυκά και ότι άλλο μπορείς να φανταστείς. Και ο Γκάλης προκαλούσε τον Βράνκοβιτς, του έλεγε 'πήδα να με κόψεις' και εκείνος του περνούσε τη μπάλα από πάνω και του έβαζε καλάθι. Ο ψηλός... τρελαινόταν! Γενικά τότε είχαμε πολύ καλό κλίμα στην ομάδα».

-Θεωρείς εάν είχατε Ευρώπη θα πηγαίνατε πολύ καλά;

«Σίγουρα! Στην Ελλάδα είχαμε πάει πολύ καλά. Είχαμε και τον Κόμαζετς ο οποίος ήταν τρομερός παίκτης. Άσχετα αν μετά τα μέσα της σεζόν τρελάθηκε και έχασε το μυαλό του. Αυτά που έχουν γίνει στα αποδυτήρια από τον Άριαν, δεν λέγονται. Εκτός τόπου και χρόνου. Άλλος άνθρωπος, πραγματικά. Και εγώ έπαιζα πολύ τότε, ήμουν βασικός και την είχα ευχαριστηθεί πολύ εκείνη τη χρονιά. Τότε κατακτήσαμε και το κύπελλο απέναντι στον Άρη στο ΣΕΦ. Δεν είχα παίξει πολύ γιατί είχα τη μέση μου και ήμουν σε όλο το ματς ξαπλωμενος στο παρκέ, όπως ήταν και ο Λάρι Μπερντ (γέλια). Αυτή η μέση ποτέ δεν με άφησε».

-Είπες ότι είχες πολύ καλή σχέση με τον Γκάλη. Υπάρχει κάτι που να σου έχει πει και να το έχεις κρατήσει μέχρι και σήμερα;

«Η αλήθεια είναι ότι δεν έδινε πολλές συμβουλές. Ήταν κλειστός τύπος, αλλά όχι απόμακρος. 'Ηταν πρώτος στον χαβαλέ. Όμως δεν θα σου έδινε συμβουλή. Μόνο σου έδινε τη μπάλα και σου έλεγε 'βάλε το καλάθι'. Και αν του χάλαγες την ασίστ σου έλεγε 'σούταρε καλύτερα'. Ήταν εξαιρετικός άνθρωπος. Δεν είναι αυτό που έχει βγει προς τα έξω. Σου λέω ήταν από τους πρώτους σε πειράγματα και σε χαβαλέ. Για παράδειγμα την δεύτερη χρονιά που είχαμε πάει για ευρωπαϊκό ταξίδι, περίμενε στην ουρά για το τσεκ-ιν και χτύπαγε με το δάχτυλο την πλάτη του μπροστινού του. Εκείνος γύρναγε, έβλεπε τον Γκάλη, αλλά δεν μπορούσε να φανταστεί ποτέ ότι το έκανε εκείνος (γέλια). Σου λέω ένα από τα άπειρα παραδείγματα. Ο Γκάλης ήταν χαβαλές, τάβλι, προπόνηση και μπάσκετ.».

- Εσύ είχες παίξει τάβλι μαζι του;

«Φυσικά. Όλοι είχαμε παίξει...»

-Και;

«Τι και; Χάναμε. Έπρεπε να κερδίσει ο Νίκος! (γέλια) Όμως εντάξει. Είμαι ευλογημένος που έπαιξα μαζί του, όπως φυσικά και με τον Παναγιώτη Γιαννάκη.»

-Τελ Αβίβ, Σαραγόσα... Τι αναμνήσεις μπορείς να ανασύρεις;

«Θυμάμαι τα πάντα. Το πιο δυνατό Final 4 ήταν αυτό στο Τελ Αβίβ. Συγκλονιστικές οι στιγμές γιατί ήταν και η πρώτη φορά που οι δύο ομάδες είχαν πάει μαζί. Μάλιστα στο τελευταίο ματς των προημιτελικών με τη Λιμόζ είχα παίξει πολύ καλά. Και τότε ήταν εκτός ο Βράνκοβιτς λόγω τραυματισμού. Είχε βάλει 30 πόντους ο Γκάλης και άλλους 20 είχα βάλει εγώ. Τότε η δίψα του κόσμου ήταν πολύ μεγάλη, υπήρχε τεράστια κόντρα Ολυμπιακού-Παναθηναϊκού και ήταν πρωτόγνωρα τα όσα είχαμε ζήσει. Είχαν έρθει οι συγγενείς μας, είχαν έρθει όλοι. Με τα καράβια ερχόταν ο κόσμος. Τότε ο Ολυμπιακός είχε καλύτερη ομάδα από εμάς. Εμείς ήμασταν πιο λίγοι από τη στιγμή που δεν έπαιζε ο Σοκ στην Ευρώπη. Αν είχαμε τον Σοκ στην Ευρώπη η διαφορά θα ήταν πολύ μεγάλη. Έλειπε, όπως έλειπε και ο Κούουσμα. Ο Ολυμπιακός είχε πιο γεμάτη ομάδα με Τάρπλεϊ και Πάσπαλι. Εμείς βέβαια είχαμε τον Βολκόφ ο οποίος έπαιζε εξαιρετικά, αλλά αριθμητικά ήμασταν πιο λίγοι στην περιφέρεια».

-Και μάλιστα είχες μαρκάρει τον Τάρπλεϊ στον ημιτελικό...

«Ναι και τον Τάρπλεϊ και τον Πάσπαλι κάποιες φορές. Τον Ζάρκο τον έπαιζα από τη προηγούμενη χρονιά. Ο Παβλίσεβιτς είχε δει τ' όνειρο να με βάλει πάνω του. Και εγώ κυνηγούσα τον Πάσπαλι, ο οποίος ούτε που μ' έβλεπε (γέλια). Όμως ναι, στον ημιτελικό έπαιζα τον Τάρπλεϊ. Μιλάμε για φοβερούς παίκτες».

-'Εχει μείνει στην ιστορία και η παρουσία σας στην εξέδρα την ώρα του τελικού Ολυμπιακός-Μπανταλόνα.

«Ναι, όλοι ήμασταν. Εγώ καθόμουν μαζί με τον Οικονόμου, ενώ ο Φράγκι ήταν λίγο πιο κάτω. Τα χρεωθήκαμε εμείς οι τρεις, αλλά ήταν όλη η ομάδα στην εξέδρα...»

-Και πανηγυρίσατε την ήττα του Ολυμπιακού;

«Όλη η ομάδα πανηγύρισε. Εγώ όχι τόσο πολύ, ο Φράγκι ήταν ο πιο εκδηλωτικός. Όταν επιστρέψαμε από το Τελ Αβίβ, εμένα με πήγε μια διμοιρία ΜΑΤ στο σπίτι μου στη Γλυφάδα. Την ίδια στιγμή επέστρεφαν και κάποιοι φίλοι του Ολυμπιακού με τσάρτερ και με το που μας είδαν άρχισαν να μας βρίζουν. Και αυτό διότι εμάς είχε πάρει η κάμερα τότε. Τότε μιλάμε για τεράστια κόντρα μεταξύ Παναθηναϊκού και Ολυμπιακού. Δεν υπήρχε αυτό το πράγμα. Μιλάμε τρομερά πράγματα».

-Το πανηγυρίσατε επειδή είχατε χάσει εσείς στον ημιτελικό ή επειδή δεν θέλατε να πάρει ο Ολυμπιακός το ευρωπαϊκό;

«Επειδή είχαμε χάσει εμείς. Ξεκάθαρα. Αν και σου είπα ότι ο Ολυμπιακός ήταν πιο γεμάτος από εμάς, εμείς πιστεύαμε πολύ στην ομάδα μας. Το 'εγώ' μας το είχαμε πολύ ψηλά έχοντας και τον Γκάλη στην ομάδα. Όμως τον είχε παίξει καλά ο Σιγάλας στον ημιτελικό. Μας πείραξε που δεν πήγαμε εμείς στον τελικό. Γιατί όλοι πιστεύαμε και θεωρούσαμε ότι την Μπανταλόνα την είχαμε περισσότερο από τον Ολυμπιακό. Απλά είχαμε στεναχωρηθεί πολύ που δεν πήγαμε στον τελικό. Είχαμε φαρμακωθεί. Μας είχε πειράξει πολύ ο αποκλεισμός».

-Τότε, μιας και ήσασταν με τον Σιγάλα συμπαίκτες από τις μικρές Εθνικές, κάνατε πειράγματα μεταξύ σας;

«Αν κάναμε λέει; Πολλά. Πάρα πολλά. Έπαιζε Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός και δεν μιλιόμασταν. Ειδικά ο Σιγάλας δεν μιλούσε σε άνθρωπο. Εγώ ήμουν πιο κοινωνικός. Θυμάμαι μια φάση στην Γλυφάδα με τον Γιώργο με τον οποίο ήμασταν μαζί από 13 χρονών, όπου σε μια διεκδίκηση ριμπάουντ, μπήκε μπροστά μου και τον έσπρωξα. Και γύρισε και με έβρισε. Το βράδυ τον πήρα τηλέφωνο και γελούσαμε για 10 λεπτά. Μέσα στο γήπεδο δεν υπήρχε τίποτα. Ήταν τότε και ο Ιωαννίδης αυστηρός, οπότε καταλαβαίνεις. Μάλιστα είχα ανοίξει ένα μαγαζί με αθλητικά στην Γλυφάδα μαζί με τον πατέρα μου και είχα καλέσει στα εγκαίνια όλους τους μπασκετικούς, ακόμα και παίκτες του Ολυμπιακού που ήμασταν φίλοι όπως ο Σιγάλας και ο Λιμνιάτης. Ε, ο Ιωαννίδης δεν τους άφησε να έρθουν. Μιλάμε για τέτοια κόντρα...»

-Φαντάζομαι την κόντρα την νιώθατε ακόμα περισσότερο όταν πηγαίνατε να παίξετε στο ΣΕΦ...

«Τι να πρωτοπώ. Πηγαίναμε στο ΣΕΦ με τα ΜΑΤ δεξιά και αριστέρα. Μέχρι να φτάσουμε στα αποδυτήρια και περνώντας από τους διαδρόμους, υπήρχαν διάφορες πόρτες οι οποίες άνοιγαν και πεταγόντουσαν 20-30 άτομα και μας έβριζαν. Είχε βάλει ο Ιωαννίδης σε κάθε δωματιάκι άτομα για να μας κάνουν ψυχολογικό πόλεμο. Χαμός! Εμείς γελούσαμε γιατί το θεωρούσαμε πολύ αστείο. Σε κάποιο ματς το ΣΕΦ ήταν γεμάτο από 15.000 κόσμο δύο ώρες πριν από το τζάμπολ. Είχαμε βγει για ζέσταμα με Παβλίσεβιτς προπονητή και εκτός από το γεγονός ότι έπεφταν βροχή τα κέρματα, όταν ξεκινήσαμε τα μπασίματα άρχισαν να φεύγουν αυγά τα οποία είχαν γεμίσει τη ρακέτα μας. Ο Κούουσμα σε ένα μπάσιμο έφαγε μια γλίστρα και έπεσε μέσα στα αυγά με αποτέλεσμα να γίνει χάλια από την κορυφή έως τα νύχια. Εμείς σταματήσαμε το ζέσταμα και κλαίγαμε από τα γέλια. Φαντάσου τώρα ένα γήπεδο να φλέγεται και εμείς στο παρκέ να κλαίμε από τα γέλια. Τρελές στιγμές. Και ο Παβλίσεβιτς είχε φάει αυγά στο σακάκι και του τα καθάριζε ο Βλάσης Βλαϊκίδης. Βέβαια και στην Γλυφάδα είχαν γίνει διάφορα πράγματα, αλλά όχι τέτοια.»

-Συμμερίζεσαι την άποψη ότι εάν και εφόσον δεν είχε τραυματιστεί ο Γιαννάκης στον ημιτελικό της Σαραγόσα, τα πράγματα θα είχαν εξελιχθεί διαφορετικά;

«100%. Το πιστεύω και εγώ. Είχαμε πολύ καλή ομάδα εκείνη τη σεζόν. Απλώς είχαμε και έναν προπονητή ο οποίος ήταν λίγο... μάγειρας. Βέβαια είναι γνωστή η αντιπάθεια που έχω στον Κιουμουρτζόγλου. Βασικά δεν είμαι αντικειμενικός γιατί ήταν εκείνος που έκανε κακό στην καριέρα μου. Έβγαινα πρώτος σκόρερ Εθνικής Εφήβων, MVP ελπίδων στο ΣΕΦ και δεν με καλούσε ποτέ στην Εθνική Ανδρών. Μου είχε τρελή αντιπάθεια. Δεν με πήγαινε ποτέ. Εθνική Ανδρών με κάλεσε ο Λάκης Τσάβας μετά τη χρονιά μου στον Απόλλωνα Πάτρας. Και μετά με τον Παναγιώτη Γιαννάκη πήγα στο Ευρωμπάσκετ της Ισπανίας το '97. Η μοναδική μου συμμετοχή σε μεγάλη διοργάνωση. Ο Κιουμουρτζόγλου ποτέ δεν με κάλεσε. Να σου πω μια ιστορία. Παίζαμε με τον Ολυμπιακό στο ΣΕΦ και κάναμε προπόνηση στην Γλυφάδα. Έχει πάει στο ΣΕΦ σε ευρωπαϊκό του Ολυμπιακού και είχε γράψει σε κασετοφωνάκι την ατμόσφαιρα του γηπέδου. Και στη συνέχεια είχε βάλει στα ηχεία της Γλυφάδας να παίζει η κασέτα από το ΣΕΦ. Τακτικές του 1970. Και κάναμε προπόνηση με τους ήχους του ΣΕΦ. Κοιταζόμασταν και λέγαμε 'τι ζούμε τώρα;' Ο τύπος έκανε τρελά πράγματα. Γενικά είχε άσχημη συμπεριφορά με πολλούς παίκτες. Παρόλα αυτά επειδή είχαμε γεμάτη ομάδας, εάν και εφόσον δεν είχε χτυπήσει ο Παναγιώτης θα μπορούσαμε να είχαμε χτυπήσει το ευρωπαϊκό. Γιατί έπαιζε πολύ καλά...»

-Και την επόμενη χρονιά, τη σεζόν 1995-96 έρχεται ο Μάλκοβιτς και εσύ μπαίνεις στο περιθώριο...

«Ναι, από την αρχή! Δεν μπορώ να εξηγήσω τι έγινε. Ποτέ δεν μου το εξήγησε. Δεν με πίστεψε ποτέ. Όμως έμαθα μετά από μια δεκαετία ότι επειδή ήταν πάρα πολύ εγωιστής ως άνθρωπος, δεν μπορούσε να χωνέψει ότι τον είχα αποκλείσει από το Final 4 του Τελ Αβίβ. Γιατί ήταν ο προπονητής της Λιμόζ όταν παίξαμε στα προημιτελικά του '94. Είχε στο μυαλό του ότι είχε χάσει από εμένα και δεν μπορούσε να το χωνέψει με τίποτα. Με άφηνε από την αρχή εκτός 10άδας, ενώ στις προπονήσεις δεν μου έλεγε ούτε καλημέρα. Ερχόταν ο Οικονόμου και του έλεγε 'Hello Nikos, good morning, how are you?'. Πήγαινα εγώ και δεν μου μίλαγε, σαν να με έβλεπε και του γύριζαν τα άντερα... Και μάλιστα έβγαζα μάτια στις προπονήσεις. Ο Ντομινίκ είχε τρελαθεί τότε και μάλιστα σε μια πρόσφατη συνέντευξη που έδωσε ανέφερε το όνομά μου. Με γούσταρε ως παίκτη και έβλεπε ότι έπαιζα καλά. Μάλιστα προς το τέλος της χρονιάς είχα τρελαθεί που δεν έπαιζα με αποτέλεσμα να βάζω καλάθι στον Βράνκοβιτς και να βρίζω. Δεν μπορούσα να δεχθώ ότι δεν έπαιζα. Εκείνη τη σεζόν είχα παντρευτεί. Συγκεκριμένα παντρεύτηκα των Φώτων το 1996, ήρθε στον γάμο μου, με χαιρέτησε ο Μάλκοβιτς και έφυγε αμέσως. Δεν κάθισε καθόλου ενώ ήταν όλη η ομάδα παρούσα. Ο μοναδικός που έφυγε ήταν αυτός.»

-Δεν σου είπε ποτέ τίποτα; Για ποιον λόγο όλα αυτά;

«Θα πω κάτι καλό που του χρεώνω και το οποίο τηρώ και εγώ προπονητικά. Φερόταν σε όλους το ίδιο στο γήπεδο. Είτε ήσουν ο Ντομινίκ, είτε ο Τζανής Σταυρακόπουλος. Δεν χαμπάριαζε τίποτα και είχε την ίδια αντιμετώπιση σε όλους. Θα βρίσει τον Ντομινίκ, θα βρίσει και τον άλλον. Έβριζε τον Στόγιαν στα γιουγκοσλάβικα και δεν καταλαβαίναμε τι του έσερνε εκείνη την ώρα. Του τα έχωνε κανονικά. Και μας το έλεγε μετά ο Βράνκοβιτς. Ένας προπονητής με πολύ πειθαρχία και πολύ κυκλοφορία της μπάλας. Βέβαια προς το τέλος της σεζόν έκανε πίσω και αυτό διότι ο Ντομινίκ ήταν ασταμάτητος στο παρκέ. Μας πήγε μόνος του στο Παρίσι με 30 πόντους σε κάθε ματς. Από εκεί και πέρα ήταν πολύ ιδιόρρυθμος. Και ένα ακόμα σκηνικό που θυμήθηκα με τον Γιαννάκη, ο οποίος ήταν στο τέλος της καριέρας του τότε. Μετά από κάθε προπόνηση πόναγε παντού. Βόγγαγε από τους πόνους και έκανε αμέσως θεραπεία. Δεν μπορούσε να κάνει πρωινή προπόνηση από τους πόνους, καθόταν στον πάγκο και έκλαιγε από τα νεύρα του. Και αυτό επειδή δεν μπορούσε να κάνει πρωινή προπόνηση. Ποιος; Ο Παναγιώτης Γιαννάκης στα 38 του! Έτσι αποδεικνύεται πώς κάποιοι παίκτες έφτασαν εκεί που έφτασαν και έγιναν αυτοί που έγιναν. Αυτό μου έχει μείνει. Έκλαιγε 38 χρονων επειδή δεν μπορούσε να προπονηθεί και εμείς όταν πόναγε το δαχτυλάκι μας, κάναμε τα πάντα για να μην προπονηθούμε...»

-Ντομινικ Ουίλκινς. Πώς ήταν η συνύπαρξη μαζί του;

«Πιο απλός και από εμάς. Πραγματικά πολύ απλός. Εγώ το έπαιζα πιο φίρμα από τον Ντομινίκ. Καταλαβαίνεις πώς το εννοώ. Για να δείξω πόσο απλός άνθρωπος ήταν. Στην αρχή βέβαια είχε τρελαθεί με τον Μάλκοβιτς. Τον έβαζε να κάνει διπλές προπονήσεις και τα είδε δει όλα! Είχε ανακαλύψει μάλιστα ότι είχε άσθμα και ερχόταν με τα σπρέι στην προπόνηση για να μην κάνει (γέλια). Κάποια στιγμή τον είχαμε βάλει στην προπόνηση να κάνει τα καρφώματα από τους διαγωνισμούς που είχε πάρει μέρος. Ήταν η περίοδος λίγο πριν από το Παρίσι όπου ήταν σε φοβερή κατάσταση και φουλ γυμνασμένος. Ο Στόγιαν του έλεγε 'κάνε αυτό, κάνε το άλλο' και ο Ντομινίκ κάρφωνε. Όχι όλα, αλλά τα περισσότερα τα έβγαζε. Μάλιστα αυτοσαρκαζόταν λέγοντας ότι τότε μπορούσε να πηδήξει και να φτάσει πολυ ψηλά, αλλά όταν ήταν στον Παναθηναϊκό δεν μπορούσε. Μια φορά είχε πάει στην Αμερική και επέστρεψε έχοντας φέρει μια βαλίτσα γεμάτη παπούτσια για όλους μας».

-Δώρο;

«Ε, όχι. Τα είχαμε πληρώσει (γέλια)! Όμως εντάξει πολύ απλός και πολύ προσιτός άνθρωπος».

-Σας είχε πει και ιστορίες από το ΝΒΑ;

«Ναι βέβαια. Και παραδεχόταν την ανωτερότητα του Τζόρνταν. Μας είχε πει και μια ιστορία όταν είχε πάει με τους Ατλάντα Χοκς στα playoffs και είχαν παίξει εναντίον των Σικάγο Μπουλς. Ο Ντομινίκ είχε πετύχει 37 πόντους και ο Τζόρνταν 29. Πηγαίνοντας στα αποδυτήρια ο Τζόρνταν του είχε χτυπήσει την πλάτη και του ειχε πει ότι 'στο επόμενο ματς θα σου βάλω 40'. Ε, του έβαλε 39 (γέλια). Μοιραζόταν τα πάντα μαζί μας. Ενώ όταν ρωτούσαμε τον Γκάλη 'Νίκο, καλός ο Τζόρνταν;' μας απαντούσε 'καλός, αλλά όταν είχε έρθει στη Θεσσαλονίκη του είχα βάλει 40'. Δεν είναι τυχαίο τα όσα έκανε ο Γκάλης. Δεν έβλεπε κανέναν ο Νικ. Δεν παραδεχόταν κανέναν. Και όταν ήρθε στον Παναθηναϊκό έκανε προπονήσεις στα κόκκινα! Όμως επέλεγε πότε θα κάνει επειδή ήταν και 37 ετών. Παρόλα αυτά όταν έμπαινε στο παρκέ τα έδινε όλα. Και έκανε παρατηρήσεις σε όποιον έκλεβε στην προπόνηση. Στην... έλεγε!»

-Στο Παρίσι πίστεψες ότι είχε έρθει επιτέλους η ώρα σας για να κατακτήσετε το τρόπαιο;

«Ναι. Όταν έχεις Ντομινίκ στα καλά του, έχεις Βράνκοβιτς στα καλά του, τον Γιαννάκη, τον Κόρφα, τον Αλβέρτη, τον Οικονόμου, λογικό και επόμενο να το πιστέψεις. Είχες γεμάτη ομάδα. Και ο Τζανής έπαιζε καλά. Μόνο εγώ δεν έπαιζα γιατί με είχε ο Μάλκοβιτς εκτός. Τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη. Τότε βέβαια είχε βάλει εμένα στην 10άδα αντί του Παταβούκα ο οποίος μόλις που είχε επιστρέψει από τραυματισμό. Αυτό του το χρεώνω γιατί εκτίμησε που ήμουν τρία χρόνια στην ομάδα. Με πόναγε όμως που δεν έπαιζα. Μου φέρθηκε πολύ άδικα. Χωρίς να μου μιλήσει καν».

-Μάλκοβιτς ή Κιουμορτζόγλου;

«Δεν μπορώ να διαλέξω!»

-Βλέπεις τον Μοντέρο κάτω από το καλάθι...

«Αν δεις το βίντεο φαίνεται να κρατάω το κεφάλι μου. Σαν να πίστεψα ότι φάγαμε το καλαθι...»

-...με πρόλαβες, αυτό ήθελα να σε ρωτήσω. Θεώρησες ότι τελείωσε; Χάσατε;

«Ναι, ακριβώς! Και εκεί που πίστεψα ότι 'πάει, χάσαμε' ήρθε ο Στόικο με μια απίστευτη κούρσα και έκανε το μπλοκ. Βέβαια το ανεπανάληπτο σε αυτό το Final 4 ήταν ο κόσμος. Η ατμόσφαιρα στο Μπερσί ήταν ασύλληπτη. Δεν υπήρχε αυτό το πράγμα. Δεν γινόταν να χάσουμε αυτό το ματς. Το γήπεδο ήταν γεμάτο Έλληνες...»

-Τη στιγμή που έγινε η τάπα του Βράνκοβιτς, θεώρησες από το σημείο που ήσουν ότι ήταν τάπα ή ότι μπορεί και να είχε χτυπήσει πρώτα η μπάλα στο ταμπλό;

«Ναι, ότι ήταν τάπα. Όπως είδαμε τη φάση και από το σημείο που ήμασταν, φάνηκε ότι ήταν τάπα. Μετά το είδαμε όταν επιστρέψαμε. Δύσκολη φάση. Όμως ο ψηλός είχε κάνει τρελή κούρσα. Πέρασε πάνω από τον Κόρφα, είχε κάνει δύο βήματα από το κέντρο και έριξε την τάπα...»

-Επιστρέφετε με το ευρωπαϊκό, παίζετε στους τελικούς με τον Ολυμπιακό και έρχεται το 73-38...

«Χωρίς Ντομινίκ, έτσι; Τα μάζεψε σ' ένα βράδυ και έφυγε...»

-Χωρίς να ειδοποιήσει κανέναν;

«Κανέναν απολύτως. Είχε φύγει, εξαφανίστηκε. Και το περίεργο της υπόθεσης, ποιο είναι; Όταν είχε έρθει στο ξεκίνημα της χρονιάς, είχε φέρει μαζί του έναν γυμναστή. Σαν μπράβος ήταν! Οπότε τι έκανε; Φεύγοντας για την Αμερική πήρε μαζί του την Φιλιππινέζα που του είχε δώσει ο Παναθηναϊκός για να την έχει στο σπίτι του και αυτόν τον άφησε πίσω! Ερχόταν στο γήπεδο και δεν είχε χρήματα ούτε για να φάει. Μαζεύαμε εμείς οι παίκτες λεφτά και του δίναμε. Παράτησε τον δικό του και έφυγε. Εξαφανίστηκε. Έχει στην ιστορία γιατί ο γυμναστής είχε μπλέξει και σ' έναν μεγάλο καυγά και τον είχαν δείρει. Μάλιστα είχαν παίξει τότε και στις ειδήσεις τα όσα είχαν γίνει...»

-Για τα χρήματα έφυγε εν μία νυκτί ο Ντομινίκ;

«Όχι! Για τον Μάλκοβιτς έφυγε. Τον είχε τρελάνει. Μετά το Παρίσι τον τρέλανε. Στις πρώτες προπονήσεις μετά την κατάκτηση του ευρωπαϊκού, ο Μάλκοβιτς ένιωθε σαν θεός. Ε, και ο άλλος τρελάθηκε και γύρισε στην Αμερική χωρίς να ειδοποιήσει κανέναν... Και μετά ακολούθησε η ήττα με 73-38 στον 5ο τελικό με τον Ολυμπιακό και ο Μάλκοβιτς έδιωξε από την ομάδα όσους δεν είχαν παίξει. Φοβερά πράγματα. Πολύ οξύμωρο...»

-Μετά το 73-38 τι σας έλεγε ο κόσμος στον δρόμο;

«Ήταν πολύ βαρύ. Ντροπιαστικό. Δεν βγαίναμε καν από τα σπίτια μας.»

-Υπήρξαν ακραίες αντιδράσεις από τον κόσμο;

«Όχι, δεν υπήρξαν».

-Από τον Παύλο Γιαννακόπουλο;

«Στις μεγάλες ήττες πάντα ερχόταν στην προπόνηση και μας τα έχωνε! Και πάντα στήριζε τους προπονητές. Όλους τους προπονητές. Από τον Παβλίσεβιτς μέχρι και τον Μάλκοβιτς που ήμουν εγώ στην ομάδα. Έβριζε εμάς τους παίκτες και έλεγε ότι μόνο εμείς φταίγαμε...»

-Ποια ήταν η μεγαλύτερη έκρηξη χαράς του και ποια η στιγμή που είπες «ποιος τον είδε και δεν τον φοβήθηκε;»

«Χαράς στο Παρίσι. Δεν υπήρχε αυτό το πράγμα. Φτάσαμε στην Αθήνα και όταν ήταν να κατέβουν πρώτοι με το κύπελλο ο Παύλος και ο Θανάσης, σπρωχνόντουσαν μεταξύ τους για το ποιος θα βγει πρώτος με το ευρωπαϊκό στα χέρια. Ήταν τόσο μεγάλη η χαρά τους που έκαναν σαν παιδάκια. Έσπρωχνε ο ένας τον άλλον στην πόρτα του αεροπλάνου για το ποιος θα πάρει την καλύτερη θέση. Δεν περιγράφεται με λόγια... Τρομερές στιγμές. Και η έκρηξή του ήταν αυτό που σου ανέφερα προηγουμένως στο Περιστέρι το 1992 όταν μείναμε εκτός Ευρώπης. Σου λέω, τρελάθηκε ο Παύλος. Του είχαν βάλει και λόγια και ήταν έξαλλος. Δεν τον έχω ξαναδεί έτσι...»

-Το καλοκαίρι του '96 ήξερες ότι θα φύγεις;

«Ναι βέβαια. Το ήξερα από πολύ νωρίτερα. Ο Παύλος δεν ήθελε να φύγω. Και ήρθε και μου είπε: 'Αγόρι μου σε αγαπάω, δεν θέλω να φύγεις, αλλά είναι απόφαση του Μάλκοβιτς'. Μετά πήγα στον Απόλλωνα Πάτρας και μάλιστα δανεικός μία χρονιά. Είχα υπογράψει δίγραμμη επιταγή η οποία δεν είχε ισχύ. Τότε είχα μπλέξει μ' έναν μάνατζερ ο οποίος μου έκανε κακό αν και έφταιγα και εγώ γιατί του είχα αφήσει όλα εν λευκώ. Ο Παύλος το επόμενο καλοκαίρι μου είπε ότι με παρακαλούσε να γυρίσω στον Παναθηναϊκό. Όμως αυτός ο μάνατζερ μου έλεγε ότι ο Παύλος τα είπε αυτά γιατί ήθελε να με δώσει αλλού. Έφαγα πολύ παραμύθι από τον μάνατζερ. Και τελικά με πήγε στο Περιστέρι με τον Πεδουλάκη προπονητή και με τα μισά χρήματα από αυτά που θα έπαιρνα στον Παναθηναϊκό. Και την πάτησα. Θα πήγαινα στον Παναθηναϊκό επί Σούμποτιτς ο οποίος με ήθελε...»

-Πάντως την Πάτρα έκανες πολύ καλή σεζόν...

«Όντως! Μάλιστα είχα παίξει πολύ καλά στον ημιτελικό του Κυπέλλου απέναντι στον Παναθηναϊκό, τον οποίο και είχαμε αποκλείσει. Το ίδιο βράδυ έφυγε ο Μάλκοβιτς. Ήταν μία από τις καλύτερες στιγμές μου. Τόσο για εκείνη την εμφάνιση απέναντι στον Μάλκοβιτς, όσο και για το ότι είχα κάνει πολύ καλή χρονιά και είχα παίξει πολύ καλό μπάσκετ με προπονητή τον Βαγγέλη Αλεξανδρή. Και στον τελικό ήμουν καλός, αλλά χάσαμε το τρόπαιο από το καλάθι του Παπανικολάου στο τέλος. Θα σου πω και μια στιγμή που μου έχει μείνει από εκείνο το Final 4 στο ΟΑΚΑ, το οποίο ήταν χωρισμένο στα τέσσερα όσον αφορά τον κόσμο. Παναθηναϊκοί, Ολυμπιακοί, ΑΕΚ και λίγοι του Απόλλωνα. Όταν πήγαμε στην πλευρά των φίλων του Απόλλωνα, είδα τους αντίστοιχους του Παναθηναϊκού να σηκώνονται όρθιοι και να με χειροκροτούν. Πραγματικά από τις πιο μεγάλες στιγμές μου.»

-Όταν σημείωνες καλάθια, γύριζες να κοιτάξεις ή να πεις κάτι στον Μάλκοβιτς;

«Όχι, δεν είμαι τέτοιος τύπος».

-Όμως το ευχαριστιόσουν...

«Πολύ, πάρα πολύ. Για έναν και μόνο λόγο. Δεν μου εξήγησε ποτέ γιατί με έδιωξε. Δεν μου είπε ποτέ τίποτα! Και σε όσα ματς με έβαζε, έπαιζα καλά! Εκείνο το βράδυ ένιωσα τεράστια δικαίωση...»

-Μετά τον Απόλλωνα, ακολούθησε το Περιστέρι...

«Άσχημη χρονιά... Πολύ άσχημη. Αν και είχαμε μεγάλο μπάτζετ και έγιναν πολλές αλλαγές ξένων, μείναμε εκτός Ευρώπης. Τότε έκανα το 3ο μου χειρουργείο στην αρχή της σεζόν, γύρισα τα έδωσα όλα ωστόσο υπήρχε πολύ άσχημο κλίμα μέσα στην ομάδα. Η χειρότερη χρονιά στην καριέρα μου...»

-Μετά Ηράκλειο και Άρης...

«Ναι στο Ηράκλειο ξανά με τον Βαγγέλη Αλεξανδρή προπονητή όπου και πάλι είχα καλή χρονιά. Μαζί του όπως σου είπα έχω παίξει το καλύτερο μπάσκετ. Ήταν ο προπονητής που ήξερε τα κουμπιά μου και ήξερε πώς να με χειριστεί. Είχαμε καλή ομάδα στο Ηράκλειο. Μάλιστα στο Ηράκλειο γνώρισα τον μεγαλύτερο παράγοντα μετά τον Παύλο Γιαννακόπουλο, τον Μανώλη Παπακαλιάτη. Καθαρός, κύριος, άνδρας! Αν ήταν στην ομάδα και με ήθελε προπονητή θα πήγαινα τσάμπα. Τόσο εκτίμηση του έχω. Τρομνερός άνθρωπος. Στον Άρη μετά πήγα μέσω του Super 3. Εκείνοι ήταν τότε στην διοίκηση. Ήμουν η πρώτη μεταγραφή τους, με Δαμιανίδη και Σαουρίδη. Ήταν όνειρο ζωής για μένα να παίξω στο Αλεξάνδρειο με τη φανέλα του Άρη. Γιατί μεγαλώνοντας τότε όλοι ήμασταν Αρειανοί. Νιώθω πολύ τυχερός και ευλογημένος που το έζησα τη σεζόν 1998-99. Ήταν πολύ ωραία χρονιά. Είχαμε δυνατό ελληνικό στοιχείο με Σιγάλα, Λιαδέλη, Γάκη, Φλώρο, Χρυσανθόπουλο... Η Super 3 ήταν μέχρι τα Χριστούγεννα και μετά ανέλαβε ο Σαμολαδάς. Τότε είχα καλό μάνατζερ, τον Κώστα Παπαδάκη και τα χρήματα τα πήρα όλα μέσω της τηλεόρασης. Εγώ και ο Λιαδέλης το είχαμε κάνει αυτό. Φέραμε και τον Τζο Αρλάουκας και στον δεύτερο γύρο κάναμε μόλις δύο ήττες. Τρομερή χρονιά. Μετά επέστρεψα στο Ηράκλειο και έκλεισα την καριέρα μου».

-Έβγαλες χρήματα από το μπάσκετ τότε;

«Δεν έχασα από πουθενά χρήματα. Όμως λεφτά από το μπάσκετ πήρα μετά από τον Παναθηναϊκό. Ο κόσμος πιστεύει ότι πήρα χρήματα από τον Παναθηναϊκό. Το '96 που ήταν η 5η μου χρονιά στην ομάδα, είχα συμβόλαιο 23 εκατομμύρια δραχμές ενώ ο Πετσάρσκι είχε 150 εκατομμύρια δραχμές. Ο Παταβούκας είχε 300 εκατομμύρια δραχμές. Όμως είχαμε τα πενταετή συμβόλαια από το 1991 τα οποία ήταν αυξανόμενα και έφταναν το 1996 στα 23 εκατομμύρια δραχμές. Ο Ντομινίκ είχε 3,5 εκατομμύρια δολάρια. Ο Τζαννής έπαιρνε τα διπλάσια και παραπάνω από εμένα. Εγώ πήρα χρήματα μετά... »

-Πόσο διαφορετικός θα ήταν ο Μυριούνης εάν δεν είχε όλους αυτούς τους τραυματισμούς;

«Δεν έπαιξα αυτό που περίμεναν όλοι. Όμως δεν ξέρουν τι έχει περάσει ένας παίκτης. Δύο χειρουργεία στα 21 και στα 22,5 με αποτέλεσμα να πονάω πάντα, δεν είχα την όρεξη να δουλέψω. Πόναγα συνέχεια. Γι' αυτό και σταμάτησα στα 29 ενώ θα μπορούσα να είχα παίξει έως τα 35-36 μου. Όμως δεν άντεχα. Πονούσα από μικρός. Έπαιζα στα παιδικοεφηβικά και φορούσα ζώνη. Είναι κληρονομικό, είχαμε θέματα με τη μέση. Οπότε έκλεβα στις προπονήσεις. Κακά τα ψέματα. Δεν δούλεψα. Βέβαια δεν είχα και προπονητή να με σπρώχνει. Εγώ ήμουν παίκτης που ήθελα να με σπρώξεις για να κάνω προπόνηση. Να μου το επιβάλλεις. Για παράδειγμα ο Παβλίσεβιτς δεν ήταν τέτοιος προπονητής. Ήταν χαλαρός. Φοβόμουν μην πονέσω και άλλο και γι' αυτό δεν μου άρεσε η προπόνηση. Να φανταστείς έχω αποσυρθεί 20 χρόνια και δεν έχω αθληθεί καθόλου από τότε γιατί δεν θέλω να πονέσω. Όπως είπα δεν έπαιξα αυτό που περίμεναν όλοι, αλλά υπήρχε λόγος. Με όλα όσα πέρασα μόνο έγκυος δεν είχα μείνει όπως είχα γραφτεί και πιο παλιά. Πρώτη προετοιμασία με τον Παναθηναϊκό, ξεκινούσαμε Αύγουστο και Ιούλιο έπαθα σκωληκοειδίτη. Μετά η μέση. Μετά στον Άρη πήγα να κατέβω ένα σκαλί στο λεωφορείο και έπαθα μηνίσκο. Κάθε χρονιά όλο και κάτι γινόταν...»

-Είχε ακουστεί ότι σε είχε πλησιάσει και ο Ολυμπιακός. Ισχύει;

«Ναι, ισχύει. Και κάθε φορά που συναντούσα τον Ιωαννίδη, αυτό μου έλεγε: 'Εσύ έκανες μα...ια που δεν ήρθες σε εμένα'. Ίσως αν είχα τον Ιωαννίδη προπονητή να είχα κάνει και διαφορετική καριέρα. Και αυτό το λέω με την έννοια ότι αν ήταν από πάνω μου με το μαστίγιο, δεν θα μπορούσα να κλέψω. Με ήθελε και το 1991 πριν πάω στον Παναθηναϊκό, αλλά και αμέσως μετά την παρουσία μου στον Απόλλωνα. Όμως υπήρχε συμφωνία μεταξύ Κόκκαλη και Γιαννακόπουλο να μην παίρνει ο ένας παίκτη του άλλου και έτσι ο Ιωαννίδης προχώρησε την υπόθεση του Ντε Μιγκέλ. Και μου τα είπε πολλά χρόνια αργότερα θεωρώντας ότι εκείνη την εποχή έπρεπε ένας εκ των Οικονόμου και εμένα να πήγαινε στον Παναθηναϊκό και ο άλλος στον Ολυμπιακό επειδή παίζαμε την ίδια θέση. Εμείς 'φαγωθήκαμε' μεταξύ μας. Στην αρχή ήμουν εγώ βασικός και μετά εκτινάχθηκε ο Νίκος.»

-Είχες σκεφτεί όταν ήσουν στον Παναθηναϊκό να μείνεις εκεί για όλη την καριέρα σου;

«Ναι βέβαια. Έτσι πίστευα ότι θα κάνω. Το μεγάλο μου λάθος ήταν αυτό που σου ανέφερα και πριν. Μετά τον Απόλλωνα Πάτρας έπρεπε να επιστρέψω στον Παναθηναϊκό. Το μεγαλύτερο λάθος της καριέρας μου. Τελικά κατέληξα στο Περιστέρι μετά τα όσα έγιναν και με τον μάνατζερ. Βέβαια με είχε πάρει προσωπικά τηλέφωνο και ο Νίκας που ήταν τότε στο Περιστέρι, ενώ παράλληλα μου έλεγαν ότι ο Γιαννακόπουλος θα με έδινε δανεικό στη Λάρισα. Ε, εγώ φοβήθηκα, τα λεφτά ήταν καλά στο Περιστέρι και πήγα εκεί.»

-Έχεις κρατήσει επαφή με τα παιδιά που ήσασταν τότε στον Παναθηναϊκό; Τον Φράγκι, τον Οικονόμου;

«Όχι, δεν έχω κρατήσει. Αν βρεθούμε κάπου, εννοείται ότι θα μιλήσουμε, αλλά δεν έχουμε επαφή. Εγώ μιλάω με τα παιδιά που ήμασταν στις μικρές Εθνικές. Λιμνιάτη, Μπουντούρη... Από τον Παναθηναϊκό έφυγα το '96, έκανα μικρός οικογένεια αλλά μετά χάνεσαι... Βέβαια η αναγνωρισιμότητα που πήρα στον Παναθηναϊκό, ήταν το κάτι άλλο. Ακόμα και τώρα που έχω σταματήσει 20 χρόνια, ο κόσμος με σταματάει στο δρόμο και ξέρει ποιος είμαι».

-Σε έχει πειράξει το γεγονός ότι δεν σε έχει καλέσει ο Παναθηναϊκός σε κάποιο ματς για να σε τιμήσει για την παρουσία σου και την προσφορά σου στην ομάδα;

«Εγώ δεν πηγαίνω γενικά στα γήπεδα. Προτιμώ να δω EuroLeague ή οποιοδήποτε άλλο παιχνίδι από το σπίτι μου. Όμως είχα ζητήσει δύο φορές εισιτήριο από τον συγχωρεμένο τον Τάσο Στεφάνου, ένας επίσης πολύ μεγάλος παράγοντας και άνθρωπος ο οποίος με αγαπούσε πάρα πολύ, αλλά δεν μπόρεσε να μου βρει. Σου λέω ένα παράδειγμα. Εγώ νιώθω μέσα μου καλά. Νιώθω ευλογημένος που έπαιξα πέντε χρόνια στον Παναθηναϊκό, έγινα γνωστός και είχα μεγάλους συμπαίκτες, όπως επίσης τον μεγαλύτερο παράγοντα τον Παύλο Γιαννακόπουλο».

-Βλέπεις στο youtube ή αν έχεις αρχείο κάποια παιχνίδια σου από το παρελθόν;

«Η αλήθεια είναι ότι δεν έχει και πολλά. Ιδίως δικά μου καλά ματς. Θυμάμαι το ματς με την Μπενφίκα, όπως επίσης και την πρώτη αγωνιστική στο πρώτο ματς του Γκάλη μέσα στο Παγκράτι. Θυμάμαι στο παιχνίδι με την Μπενφίκα κυνηγούσα τον Κονσεισάο...»

-Αν έχεις να επιλέξεις το καλύτερο παιχνίδι σου;

«Αυτό με τη Λιμόζ. Το τελευταίο ματς των προημιτελικών που πήγαμε στο Τελ Αβίβ. Έλειπε ο Βράνκοβιτς και παίζαμε στο 4-5 εγώ με τον Βολκόφ. Ασύλληπτο ματς. Και το άλλο ματς ήταν στον ημιτελικό του Κυπελλου απέναντι στον Παναθηναϊκό όταν ήμουν στον Απόλλωνα. Και στον τελικό είχα παίξει καλά...»

-Το ματς που πανηγύρισες περισσότερο;

«Ο τελικός στο Παρίσι. Μπορεί να μην έπαιξα καθόλου αλλά μιλάμε για ευρωπαϊκο πρωτάθλημα από ελληνική ομάδα. Αυτά που ζήσαμε εκεί δεν υπάρχουν! Και φυσικά όλες τις νίκες απέναντι στον Ολυμπιακό...Αντίθετα όταν έχανες δεν έβγαινες έξω. Έμενες για μέρες στο σπίτι σου.»

-Εθνική ομάδα. Ένα κεφάλαιο που σε πονάει;

«Ναι πάρα πολύ γιατί θεωρώ ότι αδικήθηκα. Όπως είπα ο Κιουμουρτζόγλου δεν με καλούσε. Παρά τα πολύ καλά ματς που είχα κάνει. Με είχε καλέσει μόνο για προετοιμασία μετά το πανευρωπαϊκό ελπίδων όπου είχα αναδειχθεί πολυτιμότερος παίκτης. Με κάλεσε αναγκαστικά. Ε, στην προετοιμασία πλακωθήκαμε. Έγινε μια παρεξήγηση και με έδιωξε. Και τότε ήμουν στα ντουζένια μου».

-Μιας και είπες πανευρωπαϊκό Ελπίδων. Σε πληγώνουν ακόμα και σήμερα αυτές οι βολές στο τέλος; Με 2'' πριν από το τελος και με το σκορ στο 63-65 υπέρ της Ιταλίας;

«Έκανα πάρα πολύ καιρό να το ξεπεράσω... Είχα κάνει τρελό τουρνουά, αλλά τις βολές δεν τις έβαλα στο τέλος, ενώ αστόχησα και στο τρίποντο αμέσως μετά. Είχαμε πολύ καλή ομάδα... Και πιστεύαμε ότι θα το πάρουμε. Μάλιστα στον τελικό έπαιζα με ένα πόδι γιατί το άλλο ήταν γεμάτο πληγές από τα παπούτσια. Είχαν σπάσει όλες οι φουσκάλες και έπαιζα κουτσό... Δεν το ξέρει κανείς. Παρόλα αυτά είχα παίξει καλά. Όμως στο τέλος έχασα τις βολές».

-Καλύτερος συμπαίκτες που είχες ποτέ;

«Ποιον να πρωτοδιαλέξω; Έχω παίξει μαζί με παικταράδες. Θα πω Γκάλης-Γιαννάκης. Βέβαια παικτικά θα πω Λιμνιάτης και Μπουντούρης. Με τις Εθνικές ομάδες κάναμε παπάδες...»

-Ο αντίπαλος που σου έβγαζε το λάδι;

«Άντονι Μπόνερ. Ο Αμερικανός που έπαιζε στον ΠΑΟΚ. Δεν μπορούσα με τίποτα να τον παίξω ενώ είχα αντιμετωπίσει παικταράδες όπως ο Τάρπλεϊ... Όπως επίσης και ο Μπέρι. Του έκλεινες το καλό χέρι, σου έβαζε καλάθι με το άλλο. Φοβερός σκόρερ. Δέος είχα αισθανθεί και το '92 όταν αντιμετώπισα τον Ρικ Μαχόρν στη Ρόμα! Πραγματικο τέρας! Θυμάμαι είχαμε πηδήξει για τζάμπολ και ο Φράγκι μου είπε 'άστον αυτόν'. Και του έβαλε τρικλοποδιά και έπεσε κάτω. Ε, μόλις σηκώθηκε είχε ένα άγριο ύφος και έλεγε 'I'm gonna kill you' ώσπου μπήκε στη μέση ο Αντόνιο Ντέιβις και γλιτώσαμε (γέλια). Δεν θυμάμαι να έχω φοβηθεί τόσο πολύ στη ζωή μου μέσα στο παρκε.»

-Το επόμενο βήμα σου;

«Λατρέυω την προπονητική. Όμως το σύστημα με έχει πετάξει έξω. Δεν μου έχει δοθεί κάποια καλή ευκαιρία, όπως πριν από κάποια χρόνια στο Αγρίνιο. Είχαμε κάνει καλές χρονιές και φτάσαμε κοντά στο να ανέβουμε Α2. Τότε με έπαιρναν τηλέφωνο από μονοι τους στις ομάδες για να πάω, αλλά όταν έκανα κάποιες λάθος επιλογές την επόμενη χρονιά, εξαφανίστηκαν όλοι.»

-Ασίσταντ στην Α1 ή πρώτος προπονητής στην Α2;

«Πρώτος προπονητής στην Α2. Δεν το... έχω του βοηθού. Θέλω πρώτος στην Α2 που είναι και το όνειρό μου. Δεν με έχουν βοηθήσει οι συγκυρίες...»
-Από ποιον προπονητή έχεις επηρεαστεί περισσότερο;
«Από τον Αλεξανδρή. Όχι μόνο αγωνιστικά αλλά και εξωαγωνιστικά όσον αφορά τις σχέσεις με τους παίκτες του. Και τον θεωρώ αδικημένο προπονητή. Πολύ αδικημένο...»