Μπατίστ στο Gazzetta: «Στον Γιάννη βλέπω λίγο από Διαμαντίδη, Σπανούλη και Παπαλουκά μαζί»

Αν και έχεις φύγει εδώ και επτά χρόνια (2014), τα ελληνικά σου παραμένουν πολύ καλά... Απορώ γιατί δεν πήρες ποτέ την ελληνική υπηκοότητα...

«Αν έχω μετανιώσει για κάτι, αυτό έχει να κάνει με το ότι δεν πήρα ελληνικό διαβατήριο. Θα ήταν εκπληκτικό να είχα παίξει με την Εθνική Ελλάδας.»

Συγνώμη αλλά αυτό ήταν ένα θέμα που μας είχε απασχολήσει αρκετά εκείνο τον καιρό. Γιατί δεν προχώρησε;

«Γιατί κανείς δεν το επεδίωξε. Πότε δεν ήρθε κάποιος σε μένα ή στον ατζέντη μου για να κινήσουμε τις διαδικασίες. Και αυτός είναι και ο λόγος που δεν το έσπρωξα κι εγώ... Από την στιγμή που δεν μου χτύπησε ποτέ κάποιος την πόρτα, που δεν ενδιαφέρθηκε για να το προχωρήσει, δεν θα μπορούσα να χτυπήσω εγώ την πόρτα της Πολιτείας και να υποβάλλω ένα τέτοιο αίτημα!»

Αν σου το ζητούσε ο Παναθηναϊκός;

«Εννοείται ότι θα δεχόμουν μετά χαράς! Οι μισοί συμπαίκτες στην ομάδα μου ήταν τότε μέλη της Εθνικής, σχεδόν οι άλλοι μισοί διεθνείς ήταν του Ολυμπιακού με τους οποίους είμαστε πολύ εξοικειωμένοι, οπότε θα ήταν κάτι πολύ όμορφο. Και φυσικά εκείνη την εποχή, η Ελλάδα ήταν στο top επίπεδο του κόσμου, οπότε θα ήταν πολύ καλό και για μένα. Αλλά δεν συνέβη... Μια και ήρθε η κουβέντα, όμως, στις αρχές του καλοκαιριού μου έγινε πρόταση να ενταχθώ στο προπονητικό επιτελείο της Εθνικής Νιγηρίας. Αλλά με την αβεβαιότητα που υπήρχε σχετικά με την θέση του προπονητή στο Ορλάντο, προτίμησα να μην την αποδεχθώ και να περάσω περισσότερο χρόνο με την οικογένεια.»

Απίστευτο να θέλεις να πάρεις ελληνικό διαβατήριο, να πληροίς τις προϋποθέσεις και να μην σου ζητηθεί...

«Να σου πω κάτι; Τότε τελειώναμε προς μέσα Ιουνίου, οπότε επιθυμούσα διακαώς να επιστρέψω στην Αμερική για να ξεκουραστώ, να γεμίσω τις μπαταρίες μου, να πηγαίνω στο μπακάλικο χωρίς να με αναγνωρίζουν και φυσικά να αναγεννηθώ πνευματικά, ώστε στα μέσα Αυγούστου να νιώθω την έλλειψη του μπάσκετ και να μπορώ πιο εύκολα να μπω σε ρυθμούς προετοιμασίας για μία ακόμη σκληρή χρονιά. Ίσως και γι' αυτό να μην το επεδίωξα και από μόνος μου...»

Οι συνθήκες τα έφεραν έτσι που επέστρεψες στην Ελλάδα και για ιερό σκοπό... Πόσο καιρό είχες να έρθεις;

«Είχα να έρθω από το 2017. Ήταν να έρθω πέρυσι για την διαφαινόμενη σειρά των playoffs του Παναθηναϊκού με την Μπαρτσελόνα και μάλιστα είχα βάλει στοίχημα με τον αδελφό του Κόρι Χίγκινς, που παίζει στην Μπάρτσα, αλλά η πανδημία μας χάλασε τα σχέδια...»

Πως προέκυψε η ιδέα για την δημοπρασία προς όφελος των πυρόπληκτων;

«Όταν μάθαμε τα νέα για τις φωτιές στην Αθήνα, συζητούσαμε με την γυναίκα μου και αποφασίσαμε ότι πρέπει κάτι να κάνουμε για να βοηθήσουμε. Δεν ξέραμε όμως τον ακριβή τρόπο. Τότε τηλεφώνησα στον Έλληνα ατζέντη μου, τον Νίκο Λότσο και στον παλιόφιλο μου και συνάδελφό σου, τον Κώστα Σωτηρίου και επεξεργαστήκαμε αρκετές ιδέες, μέχρι να καταλήξουμε στην κατάλληλη που ήταν αυτή η δημοπρασία συλλεκτικών αντικειμένων από την καριέρα μου. Το ατομικό τρόπαιο από την Euroleague του 2009 έχει μεγάλη συμβολική αξία, γιατί εκείνη η ομάδα ίσως και να ήταν η κορυφαία της Ευρώπης και σίγουρα η καλύτερη στην ιστορία του Παναθηναϊκού. Σκέφτηκα ότι είναι κάτι πολύτιμο, το οποίο θα μπορούσα να προσφέρω για την συγκέντρωση κάποιου ποσού.»

Να υποθέσω ότι ως παιδί της Καλιφόρνια, όπου κάθε χρόνο έρχεστε αντιμέτωποι με πολλές πυρκαγιές, είχες μία μεγαλύτερη ευαισθησία...

«Έχω προσωπική εμπειρία από το τι σημαίνει να βλέπεις την φωτιά να πλησιάζει το σπίτι σου και να σου ζητούν να το εγκαταλείψεις. Το 2008 το ζήσαμε και περάσαμε τρεις ώρες χωρίς να ξέρουμε αν θα επιστρέψουμε σε αυτό! Οπότε μπορώ να καταλάβω την απόγνωση των συνανθρώπων μας που επλήγησαν και να τους εκφράσω την συμπάθειά μου αλλά και την ευγνωμοσύνη μου προς τους πυροσβέστες. Πίστεψέ με, συνειδητοποιώ απόλυτα τον πόνο και θέλω να βοηθήσω όσο μπορώ σε ένα μέρος που τόσο αγάπησα και τόσο πολύ με αγκάλιασε.»

Πως πήγε η δημοπρασία;

«Πήγε πολύ καλά! Ολοκληρώθηκε την Κυριακή (22/08) και μαζεύτηκαν κάτι περισσότερο από 15.000 Ευρώ! Επομένως είμαι πολύ ικανοποιημένος από το αποτέλεσμα και ελπίζω να πιάσουν τόπο.»

Ποιο ήταν το πρώτο πράγμα που σκέφτηκες ότι θέλεις να κάνεις στην Ελλάδα, που σου είχε λείψει πολύ;

«Χωρίς δεύτερη σκέψη το φαγητό! Είναι εξαιρετικό, οπότε μόλις προσγειώθηκα – μαζί με κάποιους φίλους – πήγαμε απευθείας σε μία αγαπημένη ψαροταβέρνα στην Νέα Πεντέλη και φάγαμε εκπληκτικά.»

Πως αισθάνθηκες επιστρέφοντας στην δεύτερη πατρίδα σου και στο δεύτερο σπίτι σου, το ΟΑΚΑ;

«Πολύ όμορφο συναίσθημα. Είχα την ευκαιρία να μιλήσω και στα παιδιά της ομάδας για 3-5 λεπτά γύρω από την σημασία των καλών συνηθειών, της πειθαρχίας, της ρουτίνας και της εργατικότητας και χάρηκα πολύ για την ευκαιρία.»

Πόσο διαφορετικός σου φαίνεται ο σημερινός Παναθηναϊκός σε σχέση με την ομάδα της δικής σου εποχής;

«Εντελώς! Δεν είναι πια η πιο κυριαρχική ομάδα στην Ευρώπη, αλλά στο τέλος της ημέρας, το μπάσκετ είναι μπάσκετ και παρά τις δύσκολες εποχές που βιώνει ο σύλλογος, πρέπει να δείχνουμε την υποστήριξή μας. Η συμπαράσταση αξίζει πολύ περισσότερο στα δύσκολα απ' ότι όταν σηκώνουμε τα τρόπαια. Και με τους φιλάθλους που έχει ο Παναθηναϊκός, θεωρώ ότι είναι θέμα χρόνου να επιστρέψει στον δρόμο των επιτυχιών. Αυτό είπα στους παίκτες... Ότι αν δώσουν το 110% των δυνατοτήτων τους, ο κόσμος του συλλόγου είναι πολύ πιστός και θα εκτιμήσει την προσπάθειά τους.»

Εννέα χρόνια χωρίς Final 4 είναι πολλά κατά την άποψή σου για την παράδοση που έχει δημιουργήσει ένας τέτοιος σύλλογος στην Ευρώπη;

«Ισχύει αυτό! Το 2012, που ήταν η τελευταία φορά, έμοιαζε πολύ μακρινό ακόμη και πριν από τέσσερα χρόνια, όταν είχα έρθει για τα playoffs της Euroleague! Τότε πίστευα πολύ στο ρόστερ που είχε η ομάδα με Καλάθη, Τζέιμς, Γκιστ, Σίνγκλετον και τα υπόλοιπα παιδιά, αλλά πέσαμε πάνω σε μία πολύ φορμαρισμένη Φενερμπαχτσέ, που στη συνέχεια κατέκτησε το τρόπαιο. Θεωρώ, όμως, ότι είναι θέμα χρόνου για τον Παναθηναϊκό να δυναμώσει και να ξαναχτυπήσει με αξιώσεις την πόρτα του Final 4. Και όταν έρθει η στιγμή, να 'στε σίγουροι ότι θα είμαι στην κερκίδα για να στηρίξω την προσπάθεια.»

Πως βλέπεις τον Διαμαντίδη και τον Αλβέρτη σε διοικητικό πόστο;

«Ό,τι καλύτερο θα μπορούσε να συμβεί για τον σύλλογο. Πολλοί παίκτες που κρεμούν την φανέλα τους, επιλέγουν να παραμείνουν στον χώρο για να μεταδώσουν τις γνώσεις τους στις νεότερες γενιές. Η εμπλοκή τους αποτελεί μία εξαιρετική εξέλιξη για την ομάδα γιατί και οι δύο έκαναν τεράστια καριέρα, έχουν σπουδαία μπασκετικά μυαλά και αξιοπρόσεκτη ικανότητα στο να ξεχωρίσουν τα νέα ταλέντα. Η παρουσία τους εγγυάται την σταθερότητα στην λειτουργία του οργανισμού και αυτό είναι πολύ σημαντικό στην εποχή μας...»

Αν δεν κάνω λάθος συνεργάστηκες για λίγο καιρό και με τον σημερινό coach της ομάδας, τον Δημήτρη Πρίφτη, στην τελευταία χρονιά της καριέρας σου...

«Τρέφω μεγάλο σεβασμό για τον Δημήτρη και πριν μπω στο αεροπλάνο του τηλεφώνησα, τον ενημέρωσα για την επίσκεψή μου και του εξέφρασα την επιθυμία μου να δώσω το παρών στην προπόνηση της ομάδας. Με υποδέχθηκε με ανοιχτές αγκάλες και είμαι πραγματικά πολύ χαρούμενος για τον μπασκετικό σεβασμό που εκπέμπει αυτός ο σύλλογος...»

Φέτος επιστρέφει στους πάγκους και ο “Ζοτς” μετά από έναν χρόνο απουσίας. Είδαμε ότι τον σχολίασες στο instagram ως GOAT. Πως σου φάνηκε που τον είδες; Τι μνήμες σου ξύπνησε;

«Όταν βλέπεις τον κορυφαίο coach όλων των εποχών να φοράει σορτσάκι και να δίνει οδηγίες στους νέους παίκτες, δεν μπορείς παρά να θυμηθείς την εποχή που εσύ ο ίδιος βρισκόσουν στην θέση αυτών των παιδιών και μάθαινες από τον καλύτερο! Όταν σε πίεζε για να βγάλεις τον καλύτερό σου εαυτό. Σε αυτό το video που κυκλοφόρησε, τον διέκρινα να δείχνει κι ένα από τα επιθετικά plays που είχαμε στον Παναθηναϊκό, με την κλασσική κυκλοφορία της μπάλας που πλέον είναι καθιερωμένη, αλλά τότε δεν ήταν κτήμα όλων των ομάδων. Και ο Ζέλικο ήταν από τους πρώτους που την καθιέρωσε...»

Γνωρίζοντας πολύ καλά το ΝΒΑ, που είναι μία λίγκα η οποία σε μεγάλο βαθμό ελέγχεται από τους παίκτες, εκτιμάς ότι οι NBAers θα μπορούσαν να αποδεχθούν την προσωπικότητα του Ζέλικο; Και πόσο ο ίδιος θα προσαρμοζόταν με τον εκεί τρόπο λειτουργίας; Πιστεύεις ότι θα ήταν ένα αποτυχημένο εγχείρημα και από τις δύο πλευρές;

«Αυτό που μπορώ να πω με σιγουριά είναι ότι θα ήταν ένα δύσκολο εγχείρημα για τον coach Ομπράντοβιτς, γιατί στο ΝΒΑ, σε ένα πολύ μεγάλο βαθμό η εξουσία, δηλαδή οι αποφάσεις ελέγχονται από τους superstars. Υπάρχουν, όμως και κάποιες ομάδες, όπως το Σαν Αντόνιο και η Γιούτα, που έχουν ευρωπαϊκή νοοτροπία και στο στυλ μπάσκετ αλλά και στον τρόπο διοίκησης. Σε τέτοιους οργανισμούς, που θα του έδιναν την απαραίτητη στήριξη και εμπιστοσύνη για να δουλέψει, τότε πιστεύω ότι θα έβρισκε τον τρόπο να πετύχει. Είμαι σίγουρος ότι κάποιες στιγμές περνάει από το μυαλό του, αλλά δεν νομίζω ότι χάνει και τον ύπνο του...»

Αν δεν πάει ποτέ ο Ομπράντοβιτς (σ.σ.: που είναι και το πιθανότερο σενάριο) και κάποιος άλλος Ευρωπαίος προπονητής τα καταφέρει στο μέλλον, αυτός μπορεί να είναι ο Σάρας;

«Δεν ξέρω, αλλά θα μπορούσε... Μοιάζει λίγο στον Ζέλικο, αλλά σίγουρα έχει το δικό του στυλ. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι έχει πάρει στοιχεία από τον Ομπράντοβιτς, όπως το κομμάτι της επικοινωνίας με τους παίκτες και του τρόπου διαχείρισης για να βγάλουν την καλύτερη εκδοχή του εαυτού τους. Λατρεύω τον “Ρούνι”, είναι ένας από τους πολύ καλούς μου φίλους και χαίρομαι πολύ που τον βλέπω να εξελίσσεται σε έναν σπουδαίο προπονητή.»

Ο Μάικ Μπατίστ θα γίνει head coach στο ΝΒΑ ή σε κάποια χρόνια θα αναλάβει τον Παναθηναϊκό;

«Ο στόχος μου, αυτή τη στιγμή, είναι να καταφέρω στο ΝΒΑ. Εργάζομαι πολύ σκληρά για να φτάσω σε αυτό το επίπεδο, αλλά πραγματικά δεν ξέρω πότε θα μου παρουσιαστεί η κατάλληλη ευκαιρία. Θα είναι σε 2 χρόνια, θα είναι σε 5 χρόνια; Δεν έχω την παραμικρή ιδέα. Ωστόσο, η προοπτική της επιστροφής στην Ευρώπη βρίσκεται πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Εδώ, άλλωστε, πέρασα το μεγαλύτερο διάστημα της καριέρας μου, έζησα απίστευτες στιγμές, έκανα πολλούς φίλους και γνώρισα διαφορετικές κουλτούρες και όλο αυτό το κομμάτι, θα έχει πάντα μία ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου. Ακόμη παρακολουθώ πολλά παιχνίδια της Euroleague, λόγω της διαφοράς της ώρας και πιστέψτε με, μαθαίνω ακόμη και γίνομαι καλύτερος.»

Επομένως, το ΟΑΚΑ θα είναι η πρώτη σου επιλογή αν κι εφόσον αποφασίσει να επιστρέψεις στην Ευρώπη;

«Θα δούμε (γέλια...)! Δεν μπορώ ποτέ να κλείσω πίσω μου αυτή την πόρτα. Πάντα αυτή η επιλογή θα είναι ανοιχτή και θα δούμε τι μας επιφυλάσσει το μέλλον...»

Τον Διαμαντίδη και τον Αλβέρτη πρόλαβες να τους δεις από κοντά;

«Τον Μήτσο θα τον δω τις επόμενες μέρες, μόλις επιστρέψει από τις διακοπές. Ανυπομονώ όμως... Παίξαμε τόσα χρόνια μαζί, πετύχαμε και βιώσαμε τόσα πολλά, που πλέον έχουμε οικοδομήσει μία αδελφική σχέση που θα διαρκέσει όσο ζούμε! Δεν διαγράφονται αυτές οι αναμνήσεις με τίποτε... Τον Αλβέρτη τον είδα προχθες και παρ' ότι πέρασαν τέσσερα χρόνια από την τελευταία φορά που ειδωθήκαμε, ήταν σαν να μην πέρασε μία μέρα. Σφιχταγκαλιαστήκαμε για 20 δευτερόλεπτα και δεν άφηνε ο ένας τον άλλον! Η στοργή που νιώθεις όταν αγκαλιάζεις ανθρώπους που αγαπάς, πραγματικά δεν περιγράφεται! Χάρηκα πολύ που τον είδα να χαμογελάει! Ήταν μία πολύ όμορφη μέρα...»

Τον Σπανούλη;

«Πέρασα ένα ολόκληρο βράδυ στο σπίτι του και είχα την ευκαιρία να γνωρίσω καλύτερα τα παιδιά του και να θυμηθούμε τις στιγμές που περάσαμε όταν παίζαμε μαζί αλλά και αντίπαλοι...»

Είχαμε μιλήσει πριν λίγο καιρό, για την ακρίβεια την ημέρα της απόσυρσης του “Kill Bill” και μου είχες πει σπουδαία λόγια για την επίδραση του στο μπάσκετ γενικότερα, έστω κι αν από ένα σημείο και μετά είσαστε αντίπαλοι...

«Δεν θα ξεχάσω την στιγμή που στον Παναθηναϊκό, μάθαμε ότι ο Σπανούλης θα πάει στον Ολυμπιακό. Προς στιγμήν αισθανθήκαμε όλοι πολύ άβολα, αλλά έπρεπε να σεβαστούμε την απόφασή του. Για μένα προσωπικά ήταν πολύ δύσκολο, γιατί είναι αδελφός μου. Δεν εκνευρίστηκα, απλά ένιωσα περίεργα γιατί την ίδια στιγμή που η ομάδα έχανε έναν σπουδαίο παίκτη, εγώ έχανα έναν πολύ στενό φίλο με τον οποίο είχαμε ιδιαίτερο δέσιμο και πολλά κοινά. Βλεπόμαστε κάθε μέρα στην προπόνηση και πολύ συχνά και εκτός και μοιραία η μετεγγραφή του, μας απομάκρυνε, χωρίς όμως να χαλάσει την φιλία μας.»

Στην ελληνική μπασκετική κοινή γνώμη κυριαρχεί η άποψη ότι μόνο ο Σπανούλης μπορούσε να φύγει από τον Παναθηναϊκό και να αλλάξει την ιστορία του Ολυμπιακού. Συμφωνείς;

«Απόλυτα! Και αυτό γιατί ο Billy ήταν πολύ δυνατός πνευματικά, είχε πολύ ισχυρή προσωπικότητα σαν παίκτης. Του άρεσε να μπαίνει μπροστά στις πιο δύσκολες αποστολές και στις πιο μεγάλες προκλήσεις. Δεν τον ενδιέφερε αν θα έπρεπε να σκοράρει, να δημιουργήσει, να πάρει ριμπάουντ, να παίξει άμυνα ή ακόμη και να καθοδηγήσει τους συμπαίκτες του για να πάρουν πρωτοβουλίες και να παίξουν καλύτερα. Η μεταπήδησή του στον Ολυμπιακό μεταλαμπάδευσε ένα “φονικό ένστικτο” που μόνο ο Σπανούλης διέθετε και αυτό ήταν το βασικό συστατικό για τα δύο συνεχόμενα ευρωπαϊκά τρόπαια που κατέληξαν στον Πειραιά. Γι' αυτό και μόνο του αξίζει μία τεράστια αποθέωση! Δεν είναι καθόλου εύκολο για μία ομάδα να κάνει το back to back! Το παλέψαμε το 2012 στην Πόλη κόντρα στην ΤΣΣΚΑ, αλλά ο “αιώνιος” ευρωπαϊκός τελικός δεν ήταν γραφτό να γίνει...»

Μετά την απόσυρσή του Βασίλη, του κουμπάρου του, Νίκου Ζήση και του Γιάννη Μπουρούση το εφετινό καλοκαίρι, το ελληνικό μπάσκετ μοιάζει πλέον αρκετά πιο φτωχό... Θυμάσαι την «αγία τετράδα» της Εθνικής ομάδας με Σπανούλη, Διαμαντίδη, Παπαλουκά και Ζήση;

«Είναι δύσκολο να συνυπάρξουν ξανά τέσσερις τόσο σπουδαίοι guards στο ελληνικό μπάσκετ. Στην ακμή τους, η Εθνική Ελλάδας ήταν στο top 5 του παγκοσμίου μπάσκετ και εγώ προσωπικά, δεν έχανα παιχνίδι της, είτε ήταν για το Ευρωμπάσκετ, είτε για το Παγκόσμιο Κύπελλο, είτε για τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ανεξαρτήτως του τι ώρα έπαιζε! Πάντα μάθαινες κάτι από αυτά τα τέσσερα παιδιά, έστω κι αν εγώ έπαιζα σε διαφορετική θέση.»

Η εκτόξευση του Γιάννη Αντετοκούνμπο σε έναν εκ των κορυφαίων παικτών του κόσμου, πάντως, έχει αξιοποιηθεί από ελάχιστα έως καθόλου από την Εθνική Ελλάδας...

«Αυτό συμβαίνει γιατί τα τελευταία χρόνια που ο Γιάννης έχει εκτοξευθεί, το πρόγραμμα ήταν αρκετά δύσκολο και πιεσμένο και δεν βοήθησε στην απρόσκοπτη συμμετοχή του ιδίου αλλά και του Θανάση στις υποχρεώσεις της Εθνικής. Λίγο ή πολύ, όμως, αυτή η αγωνιστική πτώση κρίνεται φυσιολογική από την στιγμή που μεγάλωσαν οι τέσσερις προαναφερθέντες παίκτες και ο ένας μετά τον άλλον κρεμούσαν την φανέλα με το εθνόσημο. Συμβαίνει με όλες τις μεγάλες ομάδες, να κάνουν τον κύκλο τους και εν συνεχεία να μπαίνουν σε μία μεταβατική περίοδο. Κοιτάξτε την Ισπανία που σιγά-σιγά χάνει την επί χρόνια αδιαμφισβήτητη κυριαρχία της, από την στιγμή που οι αδελφοί Γκασόλ πλησιάζουν προς το τέλος της καριέρας τους και ο Ρούμπιο με τους υπόλοιπους διεθνείς έχουν πλέον τριανταρήσει. Είναι μέρος του παιχνιδιού. Αλλά μην ανησυχείτε... Ο Γιάννης είναι ακόμη αρκετά νέος και έχει την επιθυμία να οδηγήσει ψηλά την Εθνική ομάδα. Οπότε είναι θέμα χρόνου να επιστρέψετε στις παλιές καλές μέρες...»

Να βάλουμε στην κουβέντα και λίγο πιο έντονο χρώμα από το ΝΒΑ... Σε στενοχώρησαν οι Μπακς και ο Γιάννης στους τελικούς του ΝΒΑ; Το λέω αυτό γιατί ως κολεγιακό “προϊόν” του Αριζόνα Στέιτ, υποθέτω ότι θα υποστήριζες τους Σανς...

«Καθόλου (γέλια...)! Αρχικά μου ήταν πολύ δύσκολο να διαλέξω ανάμεσα στις δύο ομάδες, αλλά στο τέλος της ημέρας πάντα δίνεις στο δεύτερο σπίτι σου ένα προβάδισμα. Λατρεύω τον Γιάννη σαν παίκτη και όταν τον βλέπω να παίζει, διακρίνω σ' αυτόν πολλούς από τους Έλληνες αδελφούς μου! Τη νοοτροπία του Σπανούλη, πως ο Διαμαντίδης και ο Παπαλουκάς έκαναν τους συμπαίκτες τους καλύτερους και πολλές φορές “συλλαμβάνω” τον εαυτό μου να έχει μείνει με ανοιχτό το στόμα και να χαμογελάει χωρίς καν αυτό να φαίνεται στο πρόσωπό μου. Όταν έφτασε στους τελικούς μετά από τόσα εμπόδια, δεν μπορούσα να μην τον υποστηρίξω! Το παιδί είναι ευλογημένο! Τον ακούς πίσω από το μικρόφωνο να μιλάει και ο λόγος του βρίθει από συνήθειες πρωταθλητισμού. Και όταν μιλάς για το δαχτυλίδι σημαίνει ότι προπονείσαι κατάλληλα γι' αυτόν τον σκοπό! Και όταν εισπράττεις κάτι τέτοιο από κάποιον παίκτη, συνειδητοποιείς αμέσως ότι είναι θέμα χρόνου να φτάσει στην κορυφή. Φέτος, λοιπόν, αποδείχτηκε ότι έφτασε η ώρα του. Και με την αυτοπεποίθηση που έχει αποκτήσει πλέον, από 'δω και στο εξής θα βρίσκεται συνεχώς στην διεκδίκηση του πρωταθλήματος. Αν και αντίπαλος, τον θαυμάζω απεριόριστα και είμαι πολύ χαρούμενος γι' αυτόν και την οικογένειά του.»

Πριν 4 χρόνια που είχαμε συναντηθεί στο Μιλγουόκι, μου είχες αποκαλέσει τον Αντετοκούνμπο σπουδαίο prospect. Υποθέτω, όμως, ότι ούτε εσύ περίμενες ότι θα έχει τόσο ραγδαία εξέλιξη και πέραν της κατάκτησης του πρωταθλήματος, θα έμπαινε στην ίδια πρόταση με τον Τζόρνταν, τον Ολάζουον και τον Σακίλ;

«Όταν ο Τζέισον Κιντ ήταν προπονητής των Μπακς, ένας από τους βοηθούς του μου είχε πει μία ιστορία που αποδεικνύει ότι τίποτε δεν είναι τυχαίο. Υπήρχαν στιγμές που τον έβγαζαν με το ζόρι από το γήπεδο ή κλείδωναν τις πόρτες όταν πήγαινε στην τουαλέτα, απλά και μόνο για να σταματήσει την προπόνηση! Ειδικά τα πρώτα χρόνια, ο τύπος ζούσε μέσα στο γυμναστήριο και δεν ήθελε να φύγει με τίποτε. Όταν έχεις τόσο μεγάλη επιθυμία, αφοσίωση και πειθαρχία για τον στόχο της βελτίωσης, μόνο καλά πράγματα θα συμβούν. Αν περίμενα να φτάσει τόσο ψηλά; Δεν μπορώ να το πω με σιγουριά γιατί όλα είναι σχετικά στο μπάσκετ και εξαρτώνται από πολλές παραμέτρους. Αλλά μπορώ να σε διαβεβαιώσω ότι είχε το πακέτο για κάτι πολύ σπουδαίο και δούλεψε απίστευτα για να το μετουσιώσει σε επιτυχία. Το ηθικό δίδαγμα, λοιπόν, είναι ότι όταν μιλάς για πρωταθλητισμό, προπονείσαι κι ανάλογα. Ίσως και παραπάνω... Και στην περίπτωση του Γιάννη, αυτό αποδείχτηκε περίτρανα...»

Επειδή είχα την τύχη να ταξιδεψω αρκετές φορές στην Αμερική, μου έχει δοθεί η αίσθηση ότι ο “Greek Freak” δεν έχει κερδίσει την αναγνώριση που του αναλογεί, με βάση τα όσα έχει πετύχει. Ποια είναι η δική σου άποψη;

«Δεν διαφωνώ. Και αυτό έχει να κάνει με την επιμονή του να παραμείνει σε μία μικρή αγορά όπως είναι το Μιλγουόκι, αλλά και με την ικανότητά του να ηγείται στο γήπεδο και να παραμένει ταπεινός όσον αφορά τις συνήθειές του. Κάτι που δεν είναι τόσο συνηθισμένο στην Αμερική για τους superstars του δικού του επιπέδου. Χάρη στο δέσιμο που έχει με την οικογένειά του, όμως, έχει βρει μία ιδανική ισορροπία και αυτό τον καθορίζει σαν παίκτη και σαν άνθρωπο.»

Ήταν ένα από τα πιο δύσκολα πρωταθλήματα που έχουν κατακτηθεί τα τελευταία 20 χρόνια; Το λέω υπό την έννοια ότι ο τίτλος πήγε σε μία μικρή αγορά, με μειονέκτημα έδρας και χωρίς οι Μπακς να έχουν άλλον superstar πλην του Αντετοκούνμπο...

«Η κυριαρχική του εικόνα στους τελικούς και στα playoffs γενικότερα και ο τρόπος με τον οποίο οδήγησε τους Μπακς στον τίτλο, ήταν μία από τις πιο όμορφες ιστορίες που θα μπορούσαν να συμβούν στο ΝΒΑ. Το πως επέμεινε στο να μείνει στην πόλη, το πως συνεργάστηκε με τον οργανισμό για να έρθουν τα κατάλληλα κομμάτια που έλλειπαν από το παζλ και να “χτίσουν” γύρω του... Θυμάμαι ότι όταν έγινε γνωστή η ανταλλαγή που έστειλε τον Τζρου Χόλιντέϊ στο Μιλγουόκι, ένιωσα ότι κάτι μεγάλο θα γινόταν! Και πίστεψέ με, οι απογοητεύσεις των προηγούμενων ετών – ο αποκλεισμός από τους Ράπτορς πρόπερσι και από τους Χιτ πέρυσι στην “φούσκα” του Ορλάντο – έπαιξαν κι αυτές τον ρόλο τους. Χρειάζεται να πάθεις και να πονέσεις για να βρεις τον τρόπο και τον δρόμο για την κορυφή...»

Τον βλέπεις να κυριαρχεί ακόμη περισσότερο τα επόμενα χρόνια;

«Σίγουρα! Άλλωστε είναι κυριαρχικός σε ατομικό επίπεδο, εδώ και 3-4 χρόνια! Έχει ήδη στην κατοχή του δύο τίτλους MVP, ένα βραβείο του καλύτερου αμυντικού και φέτος πήρε το πρωτάθλημα και αναδείχτηκε πολυτιμότερος παίκτης των τελικών. Όταν δουλεύεις τόσο σκληρά και εισπράττεις την ανταμοιβή, τότε μεγαλώνει και το κίνητρό σου να διατηρηθείς στο ίδιο επίπεδο. Η κορυφή είναι γλυκιά και όταν την φτάσεις, δεν θέλεις να κατέβεις απ' αυτήν! Ο Γιάννης τα κατάφερε σε πολύ νεαρή ηλικία και αυτό του δίνει το δικαίωμα να ονειρεύεται πολλούς ακόμη τίτλους. Γιατί ανεξάρτητα από το πόσο καλός είσαι, πάντα υπάρχει περιθώριο βελτίωσης. Πολλώ δε μάλλον για τον “Greek Freak”.»

Εκτιμάς ότι θα είχε την ίδια κυριαρχική επίδραση και στην Euroleague;

«Δεν έχω καμία αμφιβολία γι' αυτό. Πρόκειται για έναν παίκτη που μπορεί να παίξει άριστα όλες τις θέσεις και να αναγκάσει τις αντίπαλες ομάδες να προσαρμοστούν στο στυλ παιχνιδιού του. Ο Γιάννης, άλλωστε, ήταν πάντα παίκτης ομάδας, αρκετές φορές βάζει τους συμπαίκτες του πάνω από τον εαυτό του και πάντα βρίσκει τους τρόπους για να διευκολύνει το σκοράρισμά τους. Δεν υπάρχουν πολλοί παίκτες στον κόσμο με αυτή την ολοκληρωτική επίδραση στον παιχνίδι και ο Γιάννης είναι σίγουρα ένας απ' αυτούς.»

Κλείνοντας, πως πιστεύεις ότι θα εξελιχθεί η νέα χρονιά για σένα; Είχες άλλον έναν χρόνο συμβόλαιο με τους Μάτζικ, αλλά απ' ότι μαθαίνουμε δεν θα συνεχίσεις στο Ορλάντο...

«Αυτό είναι αλήθεια και έχει να κάνει με την αλλαγή προπονητή που έγινε το αυτό το καλοκαίρι. Ο Τζαμάλ Μόσλεϊ, που διαδέχτηκε τον Στιβ Κλίφορντ, είχε την εξουσία να αποφασίσει για την τύχη όλων των μελών του τεχνικού επιτελείου και αποφάσισε να δουλέψει με νέους δικούς τους συνεργάτες. Και αυτό είναι μέρος του παιχνιδιού, όμως. Αυτή την στιγμή που μιλάμε, έχω μία προφορική συμφωνία με τους Ουάσινγκτον Ουίζαρντς, οπότε σε λίγο καιρό θα ξέρω αν θα μετακομίσω στην πρωτεύουσα ή θα ξεκινήσω την σεζόν, βλέποντας τα τεκταινόμενα από απόσταση. Πέρασα τρία υπέροχα χρόνια στο Ορλάντο, έχω μόνο καλά λόγια για τον οργανισμό και την πόλη και πλέον κοιτάω μπροστά με φόντο τον επόμενο σταθμό μου.»