Η χρυσή Παραολυμπιονίκης Λιζ Τζόνσον καταρρίπτει 10 μύθους για την αναπηρία
Όπως λέει και η Λιζ Τζόνσον, χρυσή Παραολυμπιονίκης στην κολύμβηση, τους θυμόμαστε και τους βλέπουμε κάθε τέσσερα χρόνια και -καθόλου μεταξύ μας-δεν έχει άδικο. Δυστυχώς, αυτό κάνουμε. Κάθε τέσσερα χρόνια που έχει Παραολυμπιακούς Αγώνες.
Η 35χρονη Βρετανίδα κολυμβήτρια με αφορμή τους… Παραολυμπιακούς Αγώνες στο Τόκιο, μίλησε στην «huffingtonpost.co.uk» για τους «μύθους» γύρω από τα άτομα με αναπηρία. Ορατή ή αόρατη. Είπα πολλά στερεότυπα, πολλές αλήθειες, πράγματα που νομίζουμε ότι σφάλουμε και δεν πρέπει να «ακουμπάμε», άλλα που οφείλαμε να γνωρίζουμε και φυσικά πρακτικά, που λίγο να συμβάλλαμε και εμείς, θα τους αλλάζαμε τη ζωή.
Η Λιζ Τζόνσον καταλύει, εξηγεί, αναλύει 10 «μύθους» που πιστεύουμε ή αφήνουμε (κακώς) να αιωρούνται για τα άτομα με αναπηρία. Διαβάστε την και θα δείτε, πως τουλάχιστον 8 φορές, θα πείτε «ναι ρε φίλε, έχει δίκιο, το κάνουμε, το κάνω… Αυτό πιστεύουμε αλλά να που δεν μπήκαμε στον κόπο να ρωτήσουμε, να μάθουμε». Το έκανε η Λιζ για μας. Κι ας είναι αυτή η μία φορά κάθε τέσσερα χρόνια. Την επόμενη ας είμαστε εμείς και όχι η Λιζ.
Μύθος Νο.1: Η μεγαλύτερη φιλοδοξία στην καριέρα μας είναι να γίνουμε Παρολυμπιονίκες
«Είναι αυτονόητο ότι λατρεύω τους Παραολυμπιακούς Αγώνες. Το να κερδίσω χρυσό στους Αγώνες ήταν αυτό που πάντα ήθελα αλλά αυτό το όνειρο δεν το μοιράζονται όλοι άνθρωποι με αναπηρίες. Ο αθλητισμός δεν είναι το μόνο που μπορούμε να κάνουμε. Ακριβώς όπως οι άνθρωποι με άρτιο σώμα, υπάρχουν πολλές διαφορετικές φιλοδοξίες και δεξιότητες μεταξύ μας και είμαστε ικανοί να εργαστούμε σε οποιονδήποτε τομέα που είναι της επιλογής μας».
Μύθος Νο.2: Είμαστε μια μικρή κοινωνία
«Υπάρχουν πάνω από 14 εκατομμύρια άνθρωποι που ζουν με αναπηρία στο Ηνωμένο Βασίλειο σήμερα. Αυτό σημαίνει ότι είναι ένας στους πέντε. Δεν είμαστε μικροί σε αριθμό. Απλά, εκτός από τη φορά αυτή- κάθε 4 χρόνια- που βλέπουμε και ακούμε για τους αναπήρους, στους Παραολυμπιακούς Αγώνες, σπάνια θα δούμε σε άλλη περίπτωση κάποιο άλλο γεγονός στις οθόνες μας ή θα ακούσουμε ακόμα και από τις Κυβερνήσεις μας. Αυτό πρέπει να αλλάξει.Πρέπει να υπάρξει μια πλατφόρμα για να εξομαλύνουμε την αναπηρία».
Μύθος Νο.3: Γεννιέσαι απαραίτητα με αναπηρία
«Πολλοί άνθρωποι απορρίπτουν την αναπηρία επειδή δεν επηρεάζονται άμεσα από αυτήν. Αλλά αυτό μπορεί να μην είναι πάντα έτσι. Μόνο το 17% των ατόμων με ειδικές ανάγκες γεννήθηκαν με την αναπηρία τους. Η συντριπτική πλειοψηφία απέκτησε την αναπηρία του αργότερα στη ζωή, αποκτώντας προβλήματα ακοής, όρασης και κινητικότητας όλο και συχνότερα με το γήρας».
Μύθος Νο.4: Όλες οι αναπηρίες είναι ορατές
«Για τους περισσότερους, η λέξη« αναπηρία »δημιουργεί αμέσως μια εικόνα ενός ανθρώπου σε αναπηρικό αμαξίδιο. Αυτό το στερεότυπο βοήθησε να εγκαθιδρύσουμε μια πεποίθηση ότι οι αναπηρίες υπάρχουν μόνο αν είναι σωματικές ή αν είναι ορατές. Στην πραγματικότητα, μόνο το 8% των ατόμων με ειδικές ανάγκες στο Ηνωμένο Βασίλειο είναι χρήστες αναπηρικών αμαξιδίων, ενώ οι αόρατες αναπηρίες αντιπροσωπεύουν το 80% όλων των αναπηριών. Κάποια παραδείγματα περιλαμβάνουν χρόνιο πόνο, σκλήρυνση κατά πλάκας και κατάθλιψη. Τα ζητήματα ψυχικής υγείας παράλληλα αυξάνονται με ανησυχητικό ρυθμό. Ωστόσο, η έλλειψη ευαισθητοποίησης, για όλες αυτές τις συνθήκες, διασφαλίζει ότι τα άτομα με ειδικές ανάγκες παραμένουν στη σκιά, ανίκανα να λάβουν την υποστήριξη που χρειάζονται».
Μύθος No.5: Παίρνετε το «Μπλε Σήμα» μόνο αν αφορά θέμα κινητικότητας
(σ.σ. Το μπλε σήμα αφορά το πάρκινγκ για τους αναπήρους στο Η.Β.): «Υπάρχει κοινή εσφαλμένη αντίληψη (στη Βρετανία) ότι μόνο τα άτομα με κινητικές αναπηρίες δικαιούνται μπλε σήματα. Τα άτομα με ειδικές ανάγκες συχνά αποτελούν αντικείμενο κακοποίησης από θυμωμένους οδηγούς. Η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν πολλοί διαφορετικοί λόγοι για τους οποίους κατανέμονται τα μπλε σήματα, συμπεριλαμβανομένου του χρόνιου πόνου και ορισμένων καταστάσεων ψυχικής υγείας».
Μύθος Νο.6: Δεν μπορούμε να κάνουμε «κανονικές» δουλειές
«Η φαινομενική απουσία αναπηρίας στους χώρους εργασίας συμβάλλει στον μύθο ότι τα άτομα με ειδικές ανάγκες δεν μπορούν να κάνουν« κανονικές »δουλειές. Πολλοί εργαζόμενοι όμως με αόρατες αναπηρίες επιλέγουν απλώς να μην το γνωστοποιήσουν στους συναδέλφους τους και αυτή είναι μια εντελώς δική τους επιλογή.
Η πραγματικότητα είναι επίσης ότι, επειδή τα μέσα μαζικής μεταφοράς και οι χώροι εργασίας είναι σε μεγάλο βαθμό απρόσιτα, τα άτομα με ειδικές ανάγκες συχνά πρέπει να εργάζονται από το σπίτι (ακόμη και πριν από την πανδημία) ή να μην εργάζονται καθόλου.
Ενώ τα άτομα με ειδικές ανάγκες είναι απόλυτα ικανά να κάνουν τις δουλειές που κάνει οποιοσδήποτε άλλος, τα εμπόδια πρόσβασης σημαίνουν ότι είναι δυο φορές πιθανό να είναι άνεργοι».
Μύθος Νο.7: Είναι ακριβό για τους εργοδότες να μας «φιλοξενήσουν»
«Συχνά, ο λόγος που τα γραφεία είναι απρόσιτα (και ότι τα άτομα με ειδικές ανάγκες είναι άνεργοι) είναι ότι οι εργοδότες πιστεύουν ότι οι κατάλληλες προσαρμογές στους χώρους δεν είναι προσιτές γι αυτούς. Το πρόγραμμα «πρόσβαση στην εργασία» της Κυβέρνησης υπάρχει γι αυτόν τον λόγο, αλλά δεν χρησιμοποιείται αρκετά. Αυτή η χρηματοδότηση προορίζεται για εταιρείες για να κάνουν τις εύλογες προσαρμογές στον χώρο τους που απαιτείται για το προσωπικό με ειδικές ανάγκες ώστε να εργαστούν με ασφάλεια και άνεση. Αυτό μπορεί να σημαίνει εγκατάσταση ανελκυστήρα ή απλή παροχή γραφείου ή λογισμικού ομιλίας σε κείμενο.
Αυτή τη στιγμή το «φορτίο» των ατόμων με ειδικές ανάγκες είναι να υποβάλουν αίτηση για χρηματοδότηση. Είναι καιρός να μεταθέσουμε αυτήν την ευθύνη και να ενημερώσουμε τους εργοδότες ότι υπάρχει βοήθεια».
Μύθος Νο.8: Είναι προσβλητικό να μιλάς για την αναπηρία
«Πολλοί άνθρωποι διστάζουν να συμμετάσχουν σε συνομιλίες με άτομα με ειδικές ανάγκες φοβούμενοι μήπως τους προσβάλλουν. Όμως, ενώ είναι σωστό να είμαστε επιφυλακτικοί απέναντι στα στερεότυπα και αυτή την κουλτούρα, οι περισσότεροι από εμάς είμαστε πολύ χαρούμενοι να συμμετέχουμε σε συζητήσεις για τις αναπηρίες μας, όπου προάγουν περισσότερη επίγνωση και κατανόηση. Από την εμπειρία μου, οι άνθρωποι είναι πραγματικά (και ειλικρινά) περίεργοι για την πραγματικότητα της ζωής με αναπηρία. Οι παρεξηγήσεις, οι υποθέσεις και τα ταμπού πηγάζουν από το γεγονός ότι δεν μιλάμε αρκετά για την αναπηρία».
Μύθος: Νο.9: Τα άτομα με ειδικές ανάγκες πρέπει να φορούν μάσκα
«Όταν η χρήση μάσκας ήταν υποχρεωτική, τα άτομα που απαλλάσσονταν -αλλά δεν είχαν ορατές ανάγκες υγείας- υποβάλλονταν συχνά σε ερωτήσεις, για τη μη χρήση μάσκας προσώπου. Τώρα έχουμε το αντίθετο πρόβλημα. Τα άτομα που είναι ευάλωτα και βρίσκονται σε μεγαλύτερο κίνδυνο μπορεί να επιλέξουν να φορούν μάσκες. Είναι όμως σημαντικό να θυμόμαστε ότι τα άτομα με ορατές αναπηρίες δεν ανήκουν απαραίτητα σε αυτήν την ομάδα.
Οι συνθήκες υγείας που κατηγοριοποιούν τα άτομα ως «κλινικά ευάλωτα» δεν συσχετίζονται απαραίτητα με σωματικές αναπηρίες. Έτσι, αντί να κάνουμε υποθέσεις για τις ανάγκες των ανθρώπων, θα πρέπει να σεβόμαστε ότι κάθε άτομο γνωρίζει τι είναι καλύτερο για αυτόν».
Μύθος Νο.10: Είμαστε διαφορετικοί ή γενναίοι
«Τα άτομα με ειδικές ανάγκες είναι απλώς άνθρωποι. Είμαστε «ανάπηροι» μόνο λόγω των φραγμών που υπάρχουν στην κοινωνία, όπως η έλλειψη ράμπας αναπηρικών αμαξιδίων, η απουσία υπότιτλων στις οθόνες ή τα υπερπληθυσμένα τραπέζια σε εστιατόρια που δυσκολεύουν τους χρήστες αναπηρικών αμαξιδίων να περάσουν.
Οι αναπηρίες μας δεν μας καθορίζουν, αλλά μόνο αυτά τα ζητήματα, μας κρατούν πίσω και πρέπει να αντιμετωπιστούν. Δεν θέλουμε να μας αντιμετωπίζουν διαφορετικά και σίγουρα δεν θέλουμε συμπάθεια. Θέλουμε απλώς να ζούμε σε μια κοινωνία που περιλαμβάνει τις ανάγκες μας και να μας δίνονται οι ίδιες ευκαιρίες με όλους τους άλλους».
