«Γιε μου, μη διαιωνίσεις τα στερεότυπα που έφτιαξαν τη κοινωνία που μας τρομάζει σήμερα»
Ο Θοδωρής Βασίλης με αφορμή τις γυναικοκτονίες γράφει στον μικρό του γιο στο Gazzetta for Her για το πόσο σημαντικός είναι ο σεβασμός - χωρίς κανένα αστερίσκο - στον άνθρωπο
Γεννιόμαστε άντρες ή γυναίκες μέσα από μια σειρά τυχαίων γεγονότων. Χιλιάδες κύτταρα των γονιών μας ενώνονται και ξεκινά η ύπαρξή μας. Στην αρχή άφυλα έμβρυα που σιγά σιγά διαμορφώνονται.
Όπως δεν διαλέγουμε την πατρίδα μας και τυχαία τοποθετούμαστε στον πλανήτη, έτσι και η φύση επιλέγει από τη κοιλιά της μάνας μας, αν θα γεννηθούμε άντρες ή γυναίκες.
Αυτή η ίδια η φύση ξεκινά από νωρίς τις διακρίσεις. Φροντίζει περισσότερο τα κορίτσια. Να είναι δυνατά, να μπορούν να επιβιώσουν. Να αντέχουν περισσότερα. Τα αγόρια πιο ευπαθή σε συγγενείς ανωμαλίες. Άλλωστε αυτά δεν μπορούν να αναπαράγουν το είδος μας. Σοφή αν και σκληρή η φύση θα πρόσθετα.
Σταδιακά η κοινωνία ανατρέπει τη φυσική επιλογή. Αιώνες πατριαρχίας δεν θα μπορούσαν να αφήσουν τα κορίτσια να διακριθούν.
Τι και αν οι μελέτες δείχνουν πως αναπτύσσονται γρηγορότερα, κάπου αναγκάζονται να σταματήσουν. Έρμαια των κοινωνικών συμβολαίων που οι άνθρωποι επινόησαν για την αυριανή θέση τους στο κόσμο.
Η κοινωνία σταδιακά τους μαθαίνει να περιορίζονται. Να αναγνωρίζουν τη δήθεν κατωτερότητα απέναντι στο δυνατό φύλο. Ακόμα και αυτός ο όρος «ασθενές». Πόσο ασθενής είναι αυτός που γεννά ζωή άραγε!
Η θρησκεία έβαλε και αυτή το λιθαράκι της. Η πανούργα γυναίκα εξαπάτησε τον αθώο άνδρα. Η θέση της είναι να κρύβεται. Τόλμα γυναίκα να υψώσεις τη φωνή σου! Θα καείς σαν μάγισσα... Τα παραδείγματα αμέτρητα και φτάνουν μέχρι σήμερα.
Προκάλεσες; Σου αξίζει η τιμωρία. Ο άντρας έχει ορμές δεν καταλαβαίνει. Όλα του συγχωρούνται. Η θέση σου γυναίκα είναι στο σπίτι. Θέλεις καριέρα; Άρα δεν θα γίνεις καλή μάνα. Αντέδρασες στη βία του συζύγου; Μάλλον δεν ήσουν καλή. Δεν ήσουν αρκετή.
Δεν ήταν έγκλημα πάθους
Είπες όχι; Μήπως εννοούσες ναι; Τι φορούσες; Το ήθελες; Μήπως άλλαξες γνώμη; Γιατί κυκλοφορούσες νύχτα; Μην μιλήσεις! Θα σε κατηγορήσουν...
Είναι καιρό τώρα που σκέφτομαι τέτοιες συμπεριφορές, μετά και τα όσα έχουν συμβεί από την δολοφονία της Ελένης, της Κάρολαϊν, της Γαρυφαλλιάς αλλά και τις προφυλακίσεις του Λιγνάδη και του Φιλιππίδη. Αυτοί οι άνθρωποι, βαθιά ποτισμένοι από την πατριαρχία, δεν αντιλαμβάνονται καν το μεμπτό της συμπεριφοράς τους.
Δεν αντιλαμβάνονται καν ότι έκαναν κάτι επιλήψιμο, πόσο μάλλον κακουργηματικό! Είναι οι ίδιοι που δεν αντιλαμβάνονται τη διαφορά του όρου γυναικοκτονία. Και δεν είναι μόνο άντρες, μην γελιόμαστε, ακόμα και γυναίκες. «Γιατί μίλησε τώρα», «γιατί δεν έφυγε».
Αχ αυτό το γιατί δεν έφυγε, πόσο εύκολα ξεστομίζεται... που πόσες έμειναν τάχα ερωτευμένες σε τοξικές σχέσεις που εν τέλει καθόρισαν τις ίδιες τους τις ζωές.
Δεν μιλάμε για γυναικοκτονία στα Γλυκά Νερά επειδή το θύμα ήταν γυναίκα. Μιλάμε για γυναικοκτονία επειδή για να οδηγηθούμε σε αυτήν την κατάσταση προηγήθηκαν μια σειρά από πρακτικές όπως η πιεστική και κακοποιητική συμπεριφορά, όπου το φύλο του θύματος διαδραματίζει καθοριστικό ρόλο στην τέλεση του εγκλήματος.
Δεν ήταν ληστεία, δεν ήταν έγκλημα πάθους, δεν έφταιγαν αλλοδαποί που αλλοιώνουν τον πολιτισμό μας. Στα Γλυκά Νερά έγινε γυναικοκτονία, απότοκη της αθάνατης ελληνικής «κλειστής πόρτας».
Προφανώς τώρα - και ευτυχώς - τα μαθαίνουμε πιο εύκολα και δεν κρύβονταν κάτω από το χαλί της επαρχίας και της μεσοαστικής ελληνικής οικογένειας. Προφανώς τώρα όμως υπάρχει μία έξαρση. «Βοήθησαν» και οι καραντίνες, αλλά τα αίτια είναι βαθύτερα. Και η πραγματική συνειδητοποίηση αργεί ακόμα.
Γιε μου, τίμα τον άνθρωπο. Εξίσου. Ισότιμα, χωρίς αστερίσκους
Η χαρά της δημιουργίας και η αγάπη για την ζωή
Το ζητούμενο θα πρέπει να είναι πάντα ο άνθρωπος και η κοινωνία στην οποία αυτός ζει. Ειδικά όταν αλλάζεις ρόλο και ξαφνικά γίνεσαι γονιός. Ότι είχες ζήσει μέχρι εκείνη την στιγμή παύει να υπάρχει. Ο ερχομός ενός νέου ανθρώπου στην ζωή σου αλλάζει τα πάντα. Πλέον ένας νέος δεσμός δημιουργείται με αυτό το μικρό πλάσμα, ένας δεσμός που θα σε ακολουθεί μέχρι την τελευταία ημέρα της ζωής σου.
Ο Θάνος ετοιμάζεται για το επόμενο άλμα ανάπτυξης στην ζωή του, αυτό της σταδιακής διαμόρφωσης του δικό του χαρακτήρα. Ένα μικρό ανθρωπάκι γεμάτο απορίες, που ρουφάει σαν σφουγγάρι την κάθε γνώση.
Ένα μικρό ανθρωπάκι με συνείδηση που σπάει σιγά σιγά τον προστατευτικό τοίχο των γονιών του, και αρχίζει και βιώνει νέες εμπειρίες, νέα συναισθήματα, που μπαίνει στην διαδικασία της κοινωνικοποίησης. Και συ ως γονιός προσπαθείς να τον γεμίσεις με εκείνα τα εφόδια που θα τον βοηθήσουν όταν έρθει εκείνη η ώρα να σταθεί μόνος του στα πόδια του.
«Γιε μου, ελπίζω να γίνεις ένας καλός άνθρωπος. Με σεβασμό απέναντι σε όλους. Μην διαιωνίσεις τα στερεότυπα που έφτιαξαν τη κοινωνία που μας τρομάζει σήμερα. Μάθε να ακούς. Να διεκδικείς, αλλά να ξέρεις τα όριά σου. Μάθε ότι η θέση σου είναι αυτή που αφήνει χώρο και στους άλλους. Άνθισε, οχι εις βάρος του δίπλα σου.
Τίμα τον άνθρωπο. Εξίσου. Ισότιμα, χωρίς αστερίσκους.
Προχθές δολοφονήθηκε μια γυναίκα. Μία ακόμα γυναίκα. Γιατί είπε όχι, όπως ήταν δικαίωμά της. Οι άντρες δεν το δέχτηκαν. Οι άντρες αποφάσισαν ότι καμία δεν μπορεί να τους πει όχι. Και αν το κάνει, αξίζει να πεθάνει...
Παιδί μου, κάνε ό,τι θες στη ζωή σου. Ελπίζω να μην την καταστρέψεις, αλλά να δημιουργήσεις. Ένα μόνο σου ζητώ. Σεβασμό. Αυτονόητο και αδιαπραγμάτευτο».
Photo Credits: UnSplash.com/Harika G
