Πύρρος Δήμας: «Ηρθα στην Αθήνα από τα Τίρανα με ταξί και κατέκτησα τέσσερα Ολυμπιακά μετάλλια. Αυτή ειναι η ζωή μου»

Η άφιξή του στην Ελλάδα στις 7 Φεβρουαρίου του 1991 ήταν περιπετειώδης. Κι αυτό, γιατί ξεκίνησε στη 1 τα ξημερώματα από τα Τίρανα με ένα ταξί, για να φτάσει μετά από 14 ώρες περίπου στην Αθήνα.

«Ηταν Φεβρουάριος του 91’ όταν μπήκα σε ταξί για να έρθω από τα Τίρανα στην Αθήνα.

Ηταν να πετάξω αεροπορικώς, όμως η πτήση ακυρώθηκε. Πήρα ταξί ως την Κακαβιά και από εκεί άλλο ταξί που είχε στείλει ο Σγουρός να με παραλάβει για να φτάσω στην Αθήνα.

Είχα έρθει ξανά βέβαια στην Ελλάδα, αλλά τότε εγκαταστάθηκα σε μια γκαρσονιέρα στη Νέα Σμύρνη.

Οταν ήρθαν οι γονείς μου πήραμε το διαμέρισμα στην Σόλωνος, εκείνο το ημιυπόγειο» θυμάται ο Πύρρος Δήμας.

Ακόμη και κατά την άφιξή του στην Ελλάδα, μέχρι να μπει στο αεροπλάνο για την Βαρκελώνη δεν ήξερε αν θα μπορέσει να αγωνιστεί.

Αυτό γιατί πήρε το διαβατήριο την τελευταία κυριολεκτικά στιγμή. Και με τρόπο που του έμεινε χαραγμένος στη μνήμη...

«Για να μπορέσω να αγωνιστώ στην Βαρκελώνη έπρεπε να πάρω πρώτα την πρόκριση.

Η ομοσπονδία της Αλβανίας μου είχε δώσει την άδεια να πάρω μεταγραφή στην Ελλάδα.

Πήγα να αγωνιστώ με διπλωματικό διαβατήριο και πήρα την πρόκριση.

Το διαβατήριο όμως το πήρα την τελευταία στιγμή.

Λίγο πριν μπω στο αεροπλάνο μου το έφερε ο οδηγός του Μητσοτάκη».

Τελικά κατάφερε να πάει στην Βαρκελώνη. Στο μυαλό του είχε το μετάλλιο. Ακόμη και το χρυσό.

Άγνωστος ακόμη στην Ελλάδα, όταν δήλωνε τους στόχους του, οι ρεπόρτερ τον κοιτούσαν καχύποπτοι...

«Ημουν για μετάλλιο στη Βαρκελώνη, αλλά δεν ήξερα τι χρώμα θα είχε.

Θυμάμαι είχαν έρθει κάμερες στο αεροδρόμιο και όταν ήρθαν να με ρωτήσουν τους στόχους μου, τους είπα ότι πάω για το χρυσό.

Δεν με γνώριζαν τότε και θυμάμαι ότι κουνούσαν το κεφάλι τους.

Πού να' ξεραν…

Τελικά κέρδισα και το πρώτο μετάλλιο. Οπως και το τελευταίο, είναι τα σημαντικότερα της καριέρας μου».

Κατά την επιστροφή στην Ελλάδα μαζί με την Βούλα Πατουλίδου έζησαν πρωτόγνωρες στιγμές στην υποδοχή και την πομπή ως το Καλλιμάρμαρο.

Ο Πύρρος εξιστορεί το… παρασκήνιο με την Πατουλίδου, λίγο πριν βγουν από το αεροπλάνο, όπου εξομολογείται πως και οι δύο είχαν… αιφνιδιαστεί από τα όσα έβλεπαν να συμβαίνουν έξω από αυτό.

«Οταν επιστρέψαμε στην Αθήνα, θυμάμαι πως μπροστά μου ήταν να βγει πρώτη η Βούλα.

Έκατσε μπροστά από το παράθυρο και κοίταξε έξω να δει τι συμβαίνει. Εκεί μου είπε ότι πάει να φρεσκαριστεί και έβαλαν εμένα μπροστά. Είχε καταλάβει τι γινόταν απέξω.

Πραγματικά ήταν πρωτόγνωρο. Τρομακτικά μεγάλη στιγμή».

Στα 21 του πήρε το χρυσό μετάλλιο, αλλά στα 25 του πήγαινε στην Ατλάντα ως το μεγάλο φαβορί για το χρυσό. Εκεί κουβάλησε το περισσότερο άγχος που είχε στην καριέρα του.

Και λίγο έλειψε να καταστραφούν όλα εξαιτίας ενός… air condition.

«Στην Ατλάντα το βάρος ήταν πολύ μεγάλο λόγο του χρυσού πριν τέσσερα χρόνια. Ομως ευτυχώς για 3 μήνες κάναμε προετοιμασία στην Ατλάντα και ήμασταν μακριά από όλους τους γνωστούς.

Δεν ξέραμε τι έγραφαν τα ΜΜΕ. Από την Ατλάντα δεν θα ξεχάσω ποτέ ότι όταν πήγαμε στο Χωριό μέναμε δύο-δύο στα διαμερίσματα.

Στις 2 το βράδυ ένας άνοιξε το air condition και εγώ που κοιμόμουν μπρούμυτα, το πρωί ξύπνησα με ψύξη στην πλάτη. Αυτό έγινε την Τρίτη και αγωνιζόμουν Σάββατο.

Τρεις μέρες δεν μπόρεσα να προπονηθώ και έτρεχα σε γιατρούς για θεραπείες και κορτιζόνες.

Την προηγούμενη ημέρα έγινα καλά και έκανα τον καλύτερο αγώνα μου. Ήμουν άνετος και δεν είχα καθόλου πίεση στον αγώνα» εξομολογείται ο Δήμας.

Τέσσερα χρόνια μετά ήρθε το Σίδνεϊ όπου πήγε να γράψει ιστορία κόντρα στις προβλέψεις και τα… λάθη που έκανε και ο ίδιος.

Η… μανία του με το καρπούζι λίγο έλειψε να του κοστίσει.

«Για το Σίδνεϊ θυμάμαι ότι γνωστοί, φίλοι και εχθροί έλεγαν ότι θα χάσω. Από την άλλη είχα και το θέμα με το καρπούζι και τα κιλά.

Οταν τα έχασα, δεν ήξερα που πατούσα και που βρίσκομαι. Ήμουν άλλος αθλητής. Στο αρασέ κόντεψα να ακυρωθώ. Αλλά σε έναν αγώνα άρσης βαρών δεν έχεις χρόνο να σκεφτείς.

Αλλά θες η σφαλιάρα του Ιακώβου στην πλάτη; Θες το ότι ο Γεωργιανός βγήκε να πανηγυρίσει με την σημαία του πριν τελειώσει ο αγώνας; Εκεί χτύπησε λίγο ο εγωισμός μου.

Και λειτούργησε θετικά αυτό. Με επανέφερε στα… κανονικά μου και στο ζετέ πήρα το αποτέλεσμα».

Στα 33 του πλέον είχε αποφασίσει να αποσυρθεί από την ενεργό δράση μετά την Αθήνα. Ήθελε να κλείσει εντός έδρας την καριέρα του στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Μόνο που κι αυτό έπρεπε να γίνει αφού πέρασε από χίλια κύματα.

«Στην Αθήνα πέρασα από πολλούς τραυματισμούς. Το 2001 επέμβαση στον ώμο. Το 2003 στον μηνίσκο. Και το 2004 είχα προβλήματα στο πόδι. Συν την ηλικία που όπως και να το κάνεις μεγάλωνα. Περίπου ενάμιση μήνα πριν τους Ολυμπιακούς, είχα πρόβλημα στον χόνδρο και ο Νικολάου μου έλεγε να κάνω χειρουργείο. Εγώ δεν ήθελα, αλλά το έκανα τελικά. Δεν ήμουν 100% έτοιμος στους αγώνες και τη Δευτέρα, έξι μέρες πριν τον τελικό, χτύπησα στον καρπό στην προπόνηση, σηκώνοντας 170κ. Πήγαμε στον γιατρό, κάναμε κορτιζόνη, αλλά δεν ήταν να αγωνιστώ. Τελικά έκανα ξυλοκαϊνη το προηγούμενο βράδυ» ανέφερε αρχικά.

«Είδα ότι δεν πονούσα και μπήκα στον αγώνα. Εκεί έκανα και πάλι ξυλοκαϊνη. Ο καρπός είχε γίνει κούτσουρο. Δεν μπορούσα να λειτουργήσω σωστά, ειδικά στο ζετέ. Ηταν όμως ο τελευταίος μου αγώνας και ήθελα να αγωνιστώ. Να πάρω ότι μπορέσω. Για να είμαι ειλικρινείς, με όλα αυτά δεν περίμενα να πάρω μετάλλιο. Έβγαλα ότι είχε απομείνει στο ντεπόζιτο. Με ένα πόδι και ένα χέρι. Και μετά στην απονομή… μαγεία».

«Βλέπω το βίντεο, αλλά αν δεν είσαι εκεί εκείνη την στιγμή να το ζήσεις, δεν μπορείς να δεις ότι δεν έχει καμία σχέση. Είχα μπερδεμένα συναισθήματα. Από τη μία ήμουν στενοχωρημένος γιατί όπως πήγε ο αγώνας, αν δεν είχα τραυματισμούς θα μπορούσα να πάρω το χρυσό. Θα ήταν μεγάλη υπόθεση ένα τέταρτο χρυσό.

Κανείς δεν θα μπορούσε να το ξεπεράσει αυτό. Από την άλλη χαιρόμουν που αγωνίστηκα. Οταν έβγαλα το παπούτσι ράγισε η καρδιά μου γιατί συνειδητοποίησα ότι ήρθε το τέλος».

Οπως για κάθε αθλητή που αποσύρεται από την ενεργό δράση, έτσι και για τον Δήμα η επόμενη ημέρα ήταν δύσκολη. Δύσκολη γιατί έπρεπε να βρει μια ισορροπία μεταξύ οικογένειας και νέων στόχων γιατί εκείνη την στιγμή δεν ήξερε ποιο θα είναι το επόμενο βήμα του.

«Στο τέλος σκεφτόμουν ότι δεν θα ακούω άλλο αυτό το… μπαμ στην πόρτα από τον Ιακώβου στις 7 το πρωί. Θυμάμαι έλεγα στην Αναστασία για ένα εξάμηνο να με αφήνουν να κοιμηθώ και… ό,τι ώρα ξυπνήσω.

Με βοήθησε αυτό, όπως και η οικογένειά μου γιατί ένιωσα λίγο κατάθλιψη με όλο αυτό. Που δεν έκανα άρση βαρών, δεν έκανα τίποτα. Ήμουν χάλια. Και παράλληλα έπρεπε να επιστρέψω σε μια διαφορετική ζωή.

Έπρεπε να τρέχω για τα παιδιά. Να τα πάω σχολείο, ποδόσφαιρο, να κάνω ψώνια. Θυμάμαι πως μου έλεγε η Αναστασία να πάρω ζάχαρη, ψωμί και καφέ και την ρωτούσα αν έφταναν 50 ευρώ!

Δεν είχα ιδέα από αυτά τα πράγματα. Μπήκα στην καθημερινότητα όμως σταδιακά. Με στήριξη η οικογένειά μου να ξεπεράσω το σοκ της αποχώρησης.

Και παράλληλα συνειδητοποίησα ότι η ζωή δεν είναι μόνο άρση βαρών» ανέφερε στο Gazzetta ο τρις «χρυσός» ολυμπιονίκης.

Τελικά δεν έμεινε και πολύ μακριά από τον χώρο της άρσης βαρών. Αφού ασχολήθηκε με την πολιτική, μπαίνοντας με το κόμμα του ΠΑΣΟΚ στην Βουλή, ο Δήμας αφοσιώθηκε ξανά στο άθλημά του και σύντομα ανέλαβε την προεδρία της ΕΟΑΒ, η οποία περνούσε το χειρότερο διάστημα της ιστορίας της, με σκάνδαλα ντόπινγκ και τεράστια οικονομικά προβλήματα.

«Αποφάσισα να βάλω μπροστά το όνομά μου για να σωθεί το άθλημα την ώρα που όλοι οι άλλοι κρύβονταν. Πλήρωσα 400.000 δολάρια για να μην χρωστάμε σε μια περίοδο που δεν υπήρχαν χορηγοί. Μειώθηκε ο προϋπολογισμός, αλλά καταφέραμε να μην χρωστάμε πουθενά το 2015. Και μετά ήρθε το ψαλίδι του 50% που μας διέλυσε. Τώρα κάνουμε ένα restart. Προσπαθούσαμε 7 χρόνια με λίγους συνεργάτες να σταθεί η ομοσπονδία στα πόδια της. Ανθρωποι που κάποιοι τους θεωρούσαν… ξένους στο άθλημα, αλλά βοήθησαν να βρεθούν χορηγοί και χρήματα. Στην άρση βαρών δεν φέρθηκαν σωστά. Θα το λέω ότι την πολέμησαν. Δεν ήθελαν να την βοηθήσουν και δεν ήταν σωστοί σε ένα άθλημα που είχε τόσες επιτυχίες στο παρελθόν» είπε.

Παράλληλα με την ομοσπονδία, ο Δήμας είναι και τεχνικός διευθυντής της ομάδας των ΗΠΑ. Μια δουλειά για την οποία έχει δεχτεί κριτική, ωστόσο όπως τονίζει κι ο ίδιος, δεν κάνει κάτι το παράνομο. Αντιθέτως, χρειαζόταν για πολλούς λόγους μία επιπλέον εργασία.

«Εδώ είχα βρει κλειστές πόρτες την περίοδο που ήρθε η πρόταση από τις ΗΠΑ. Από κάποιους αντιμετωπίστηκα ως εχθρός. Δεν είχα όμως δουλειά εκείνη την περίοδο. Με παιδιά να σπουδάζουν, με γυναίκα άρρωστη, δεν μπορούσα να μην πάω. Δεν είναι και ότι ήμουν στον χώρο του ποδοσφαίρου για να βγάζω εκατομμύρια. Και η δουλειά που κάνω στις ΗΠΑ δεν έχει σχέση με αυτό που κάνω στην Ελλάδα. Είναι τιμητικό για την Ελλάδα να έχεις τεχνικό διευθυντή σε μεγάλη ξένη ομοσπονδία» τονίζει ο Δήμας.

Με τις υποχρεώσεις του μεταξύ ΗΠΑ και Αθήνας, τα πράγματα δεν ήταν και τόσο εύκολα. Τα τρία από τα τέσσερα παιδιά του αυτή την περίοδο ζουν στην Ελλάδα με εξαίρεση την Μαρία που σπουδάζει βιολογία σε πανεπιστήμιο στο Σικάγο.

«Αυτά τα χρόνια είχαμε κάνει το Σικάγο - Αθήνα λες και ήταν Κυψέλη- Κολωνάκι. Είμαστε μια δεμένη οικογένεια παρά το γεγονός ότι μέναμε μακριά ο ένας από τον άλλο. Το αντιμετωπίσαμε. Ακόμη και τώρα που η κόρη μου, η Μαρία, σπουδάζει στο Σικάγο (σ.σ. Σπουδάζει βιολογία στο Λοϊόλα και παράλληλα κάνει και άρση βαρών) κάθε δύο ημέρες κάνουμε βιντεοκλήσεις όλοι μαζί και συζητάμε για ότι μας προβληματίζει» ανέφερε στο Gazzetta.

Για τον Δήμα η ζωή στα 50 είναι γεμάτη υποχρεώσεις. Οι οποίες μετά την απώλεια της συζύγου του έχουν μεγαλώσει. Ωστόσο προσπαθεί να περάσει στα παιδιά του την αισιόδοξη πλευρά της κατάστασης.

«Ακόμη και σήμερα προσπαθούμε να μαζέψουμε τα κοκαλάκια μας από την απώλεια της Αναστασίας. Προσπαθούμε όλοι μαζί να στηρίξουμε κυρίως τον μικρό που είναι ακόμη 12 ετών. Αυτός έχει την μεγαλύτερη ανάγκη για στήριξη από όλους μας. Και είμαστε από πάνω του με κάθε τρόπο. Τίποτα δεν είναι δεδομένο στη ζωή αυτό που θέλω να περάσω στα παιδιά μου για το μέλλον τους είναι να ζουν την κάθε ημέρα ξεχωριστά και να απολαμβάνουν την ζωή τους» είπε, ενώ τόνισε για τον καρκίνο:

«Ο καρκίνος είναι ένα πολύ δύσκολο ζήτημα και υπάρχουν άνθρωποι που παλεύουν καθημερινά να βρουν το φάρμακο για την γιατρειά του. Μακάρι κάποια στιγμή να τελειώνουμε γι’ αυτό. Όταν συνέβη με την γυναίκα μου, έλεγα: γιατί σε εμάς; Κάνοντας όμως τις χημειοθεραπείες της, έβλεπα γύρω μας μωρά και νέα παιδιά και καταλάβαινα ότι δεν είμαστε οι μόνοι. Γι’ αυτό πρέπει να ζούμε και να απολαμβάνουμε την κάθε ημέρα από τη ζωή μας».