«Το θηρίο "μήπως εγώ φταίω;" μεγάλωνε ζητώντας βοήθεια από την οικογένειά μου»
Το κείμενο που ακολουθεί δεν αποτελεί προϊόν μυθοπλασίας. Δυστυχώς. Η «Μαρία» (τυχαίο όνομα) βγαίνει μπροστά. Είναι εδώ. Είναι εδώ για να πει σε όλες τις γυναίκες ότι πρέπει να φύγουν, να κάνουν το άλμα προς την ελευθερία τους, το άλμα προς ένα χαρούμενο αύριο, το οποίο αξίζουν να έχουν. Είτε είναι μόνες είτε έχουν και παιδί ή παιδιά να φροντίσουν.
Η «Μαρία» δεν είναι η μόνη! Και δεν είναι μόνη! Μέσω του Gazzetta for Ηer, η «Μαρία» σού φωνάζει ότι «ΔΕΝ ΦΤΑΙΣ ΕΣΥ»!
Το προσωπικό της βίωμα μάς βοηθά να καταλάβουμε ότι καμία γυναίκα δεν δέχεται βία μέσα στο σπίτι της από το σύζυγό της επειδή «δεν είναι καλή σύντροφος», «επειδή δεν είναι καλή μητέρα», «επειδή δεν του κάνει τα χατίρια».
«Ήμουν πάντα η αχάριστη, η άχρηστη, η άρρωστη, η προβληματική»
Το βίωμα - μάθημα ζωής και τόλμης της «Μαρίας»...
«Είμαι εξυπηρετούμενη του Συμβουλευτικού Κέντρου Υποστήριξης Γυναικών-Θυμάτων Βίας του Δήμου Αλεξανδρούπολης από το 2014. Έκανα έναν μακροχρόνιο αγώνα με τη βοήθεια και τη στήριξη των στελεχών του Κέντρου για να βρίσκομαι σήμερα εδώ και να μπορώ να πω σε όλες τις γυναίκες ότι μπορούν κι αυτές να νικήσουν.
Έχω καταφέρει πλέον να ανεξαρτητοποιηθώ και να ζω ήρεμα ανακτώντας καθημερινά όλο και περισσότερο την ψυχική μου υγεία. Ωστόσο, όλα αυτά τα χρόνια υπήρχε κάτι που με κρατούσε πίσω και συνέβαλε σημαντικά στο να αργήσω να σπάσω τον κύκλο της βίας και αυτό το μήνυμα θέλω να περάσω στις γυναίκες θύματα βίας. Παντού με κυνηγούσε αυτό το θηρίο που λέγεται «μήπως φταίω εγώ;». Ο θύτης μπολιάζει βαθιά μέσα σου το ότι έχεις εσύ την αποκλειστική ευθύνη για τη βίαιη συμπεριφορά του και υποστηρίζει ότι στην κοινωνική του ζωή είναι μια χαρά. Συνεπώς εσύ είσαι το μόνο άτομο που τον προκαλεί. Ό,τι κι αν κάνεις είναι πάντα λάθος και κανένας άνθρωπος δεν θα σε αντέξει γιατί κι αυτόν θα του προκαλείς βίαιη αντίδραση. Σου κόβει κάθε ελπίδα ότι υπάρχει περίπτωση αν τον αφήσεις να ζήσεις καλύτερα, γιατί απλά δεν το αξίζεις και δεν θα το καταφέρεις ποτέ. Σε κάνει να φοβάσαι τους ανθρώπους!
Έζησα τη μισή μου ζωή να κρίνω συνεχώς τον εαυτό μου ότι δεν ξέρω να συμπεριφέρομαι και ότι προκαλώ εγώ το θύτη να χρησιμοποιεί βία εις βάρος μου! Όσο κι αν πάλευα με τη λογική μου, πάντα με κέρδιζε αυτό το θηρίο ότι εγώ φταίω. Δεν υπήρχα σαν προσωπικότητα, δεν υπήρχα σαν άνθρωπος, δεν υπήρχα σαν γυναίκα. Οι δικές μου ανάγκες, ανησυχίες και επιθυμίες, ήταν όλα παράλογα γι’ αυτόν. Ήμουν πάντα η αχάριστη, η άχρηστη, η άρρωστη, η προβληματική. Οποιοδήποτε ψυχοσωματικό σύμπτωμα είχα από τη βία, για εκείνον ήταν θέατρο και ψέμα.
Δεν είχα ποτέ κοινωνικές σχέσεις και στο χώρο εργασίας μου πήγαινα πάντα εξουθενωμένη από την ενδοοικογενειακή βία. Δούλευα πάντα εξαντλημένη και φοβισμένη. Πίστευα ότι ο κόσμος βλέπει σε μένα αυτό που βλέπει κι εκείνος, δηλαδή μια άχρηστη. Έμεινα στάσιμη σαν άνθρωπος για πολλά χρόνια μη μπορώντας να κάνω καμία πρόοδο για τη μόρφωσή μου και συνακόλουθα για την κοινωνική και επαγγελματική μου εξέλιξη.
Όταν άρχισα πια να ζητάω βοήθεια από το οικογενειακό μου περιβάλλον, το θηρίο αυτό μεγάλωνε όλο και πιο πολύ. Πάλι άκουγα το ίδιο «μήπως εγώ φταίω;», «μήπως μιλάω περισσότερο από όσο πρέπει;», «μήπως δεν προσέχω αρκετά το σπίτι μου;», «μήπως δεν είμαι καλή σύζυγος;», «μήπως δεν του κάνω τα χατίρια;».
Όχι μόνο δεν εκτιμούσα τον εαυτό μου… είχα χάσει εντελώς τον εαυτό μου. Όπου κι αν είχα στραφεί αρχικά για βοήθεια, άκουγα το ίδιο: τι θα πρέπει να διορθώσω εγώ για να βελτιωθεί η κατάσταση. Αν δεν ήμουν εργαζόμενη στον τομέα της υγείας και δεν είχα τη γνώση και την εμπειρία να αφουγκραστώ το σώμα μου που νοσούσε από ψυχοσωματικά συμπτώματα, δεν ξέρω αν θα είχα καταφέρει να ξεφύγω από τη σκιά αυτού του θηρίου που με βασάνιζε.
Ας πολεμήσουμε, λοιπόν, αυτό το θηρίο που βρίσκεται κάθε στιγμή που μια γυναίκα αποφασίζει να σπάσει τη σιωπή της και την κάνει να γυρνάει απελπισμένη πίσω στο κακοποιητικό της περιβάλλον, πιστεύοντας πως πάλι αυτή φταίει. Στο πλαίσιο αυτό, θα παρακαλούσα να μην κλείσει κανένα από τα Συμβουλευτικά Κέντρα που μας στηρίζουν τόσα χρόνια, διότι αποτελούν τον μοναδικό σύνδεσμό μας με την έξω ζωή από το κακοποιητικό περιβάλλον. Χάρη στα στελέχη των συγκεκριμένων Κέντρων, πολλές γυναίκες σταθήκαμε ικανές να αλλάξουμε τη ζωή μας, βρήκαμε το δρόμο προς την υγιή ζωή και μαζί τους κάναμε τα πρώτα μας βήματα μέχρι τη στιγμή που αφήσαμε το χέρι τους και συνεχίζουμε μόνες και νικήτριες!».
