Πώς είναι να οδηγείς χωρίς να έχεις το μόνιμο άγχος του τρακαρίσματος
Όχι τόσο για το τρακάρισμα καθεαυτό, αλλά για το τι θα πρέπει να κάνεις από εκείνη την αποφράδα ώρα και μετά.
Στην καθημερινή μου διαδρομή προς το γραφείο διασχίζω την Μεσογείων από τους Αμπελοκήπους μέχρι την Αγία Παρασκευή. Το πρωί η κίνηση στην άνοδο είναι ομαλή και μπορώ να αναπτύξω ταχύτητα. Παρ΄όλα αυτά πηγαίνω το πολύ με 40 χλμ/ώρα, γιατί φοβάμαι μην τρακάρω. Όχι γιατί δεν έχω ιδέα από οδήγηση, ούτε επειδή δεν έχω καμία εμπιστοσύνη στους υπόλοιπους οδηγούς. Φοβάμαι μην τρακάρω, γιατί δεν έχω ιδέα τι πρέπει να κάνω από την στιγμή του τρακαρίσματος και μετά.
Η Hellas Direct, έχει απλοποιήσει τη διαδικασία για εκείνη την αποφράδα ώρα και δίνει στους ασφαλισμένους αναλυτικές οδηγίες για το τι πρέπει να κάνουν σε περίπτωση ατυχήματος με αποτέλεσμα να μην έχουν το δικό μου άγχος. Ένα άγχος που μου δημιουργήθηκε, πολύ πριν ανακαλύψω την Hellas Direct, επειδή έχω καιρό να τρακάρω. Αλήθεια. Η πρώτη και τελευταία μέχρι σήμερα -ευτυχώς- φορά που τράκαρα ήταν το μακρινό 2009.
Το πρώτο τρακάρισμα
Τότε είχα παρκάρει με αλάρμ μπροστά από ένα περίπτερο στην Κηφισίας. Μετά τη συναλλαγή μου με τον περιπτερά μπήκα στο αμάξι και έβαλα μπρος. Δεν θυμάμαι αν άναψα φλας, ούτε αν ο ταξιτζής που με βρήκε στο πλάι είχε ανάψει εκείνος, πάντως θυμάμαι να περνάμε το επόμενο τρίωρο περιμένοντας τις ασφαλιστικές μας να έρθουν και να διευθετήσουν τα του τρακαρίσματος. Τελικά και δεν έμαθα ποτέ αν έφταιγα και πλήρωσα τον φαναρτζή για να μου φτιάξει το φτερό που εξαιτίας της σύγκρουσης με το ταξί βάφτηκε κίτρινο (οπότε μάλλον συμφωνήσαμε ότι όντως έφταιγα). Όπως και να έχει, συνέχισα να οδηγώ χωρίς να επαναφέρω το συγκεκριμένο συμβάν στην μνήμη μου.
Καθώς, λοιπόν, τα χρόνια περνούσαν μπορεί εγώ να μην ξανατράκαρα, αλλά έγινα πολλές φορές αυτόπτης μάρτυρας τρακαρισμάτων. Είδα ανθρώπους μπροστά μου να βρίζονται, είδα αυτοκίνητα παρατημένα στην μέση του δρόμου να προκαλούν κυκλοφοριακό χάος, είδα την τροχαία να προσπαθεί να βγάλει άκρη για το τι συνέβη κρατώντας σημειώσεις σε μπλοκάκια. Επίσης, άκουσα πολλές φορές από συγγενείς και φίλους για ακόμα χειρότερα τρακαρίσματα. Άκουσα για αυτοκίνητα που άρπαξαν φωτιά και για ανθρώπους που τους χτύπησαν και τους άφησαν στη μέση του δρόμου. Και πες οκ, αυτά είναι όντως σοβαρά ζητήματα και είναι λογικό να αγχώνουν τον οποιοδήποτε. Εμένα, όμως, με αγχώνουν και άλλα πολύ πιο ασήμαντα από αυτά.
Τράκαρα. Και τώρα τι;
Με αγχώνει το τι πρέπει να κάνω αν με χτυπήσει για παράδειγμα ο άλλος από πίσω επειδή δεν πάτησε έγκαιρα φρένο βλέποντας το κόκκινο φανάρι. Πρέπει να βγω έξω με ύφος πολλών καρδιναλίων για να τον ψαρώσω και να μην διανοηθεί να πει πως έφταιγα εγώ ή να τον αντιμετωπίσω με το «σεις και με το σας», αφού ό,τι και να έχει γίνει η ασφαλιστική μου θα κάνει το καλύτερο δυνατό για εμένα και δεν υπάρχει λόγος να χαλάμε τη ζαχαρένια μας;
Και πες ότι βρήκα το σωστό ύφος που θα φορέσω βγαίνοντας από το αμάξι, ποιον πρέπει να πάρω πρώτα τηλέφωνο στη συνέχεια; Την ασφάλεια μου; Την τροχαία; Την μαμά μου; Όλους; Και αν ναι, με ποια σειρά;
Μετά; Όταν έρθουν οι άνθρωποι από τις ασφαλιστικές, τι κάνω; Μιλάω μόνο με τον άνθρωπο της δικής μου ασφαλιστικής ή και αυτόν του «εχθρού»; Αν αυτός του «εχθρού» μου ζητήσει να υπογράψω κάτι, δέχομαι ή πρέπει να ζητήσω πρώτα ταυτότητα, μήπως είναι μασκαρεμένος συγγενείς του και μου την φέρει πισώπλατα;
Η καταπολέμηση του άγχους
Δεν ξέρω πόσο περίεργα σας διαβάζονται τα παραπάνω, αλλά εγώ τα σκέφτομαι σχεδόν κάθε μέρα οδηγώντας από και προς τη δουλειά. Αυτό όχι μόνο με έχει αναγκάσει να οδηγώ σαν χελώνα, αλλά να γίνω και προληπτικός. Κοιτάω κάθε τρεις και λίγο τον μετρητή των χιλιομέτρων στο ταμπλό του αυτοκινήτου και μαντεύω πότε είναι πιο πιθανό να τρακάρω. Ας πούμε κάθε φορά που φτάνω στο 666ο χιλιόμετρο μιας χιλιάδας χιλιομέτρων ή όταν συμπληρώνω μια χιλιάδα θεωρώ ότι η πιθανότητα τρακαρίσματος αυξάνεται 100%. Έτσι όταν πλησιάζω τα προαναφερθέντα χιλιόμετρα κόβω ακόμα περισσότερη ταχύτητα.
Τώρα που ξαναδιαβάζω τι γράφω ίσως κόβοντας κι άλλο ταχύτητα, όχι μόνο αργώ στον προορισμό μου, αλλά όντως αυξάνω τις πιθανότητες μου να τρακάρω. Τελος πάντων, για να μην μακρηγορώ σκοπεύω να βάλω στη ζωή μου την ασφάλεια αυτοκινήτου της Hellas Direct, η οποία κλείνει το 75% των ζημιών ενός τρακαρίσματος σε 48 ώρες. Η τηλεφωνική καταγραφή που εφαρμόζει 24 ώρες το 24ωρο (όπου οι οδηγοί δηλώνουν τηλεφωνικά τη ζημιά και στέλνουν οι ίδιοι τις σχετικές φωτογραφίες χωρίς να περιμένουν -ευτυχώς- κάποιον στον δρόμο να το κάνει για αυτούς) έχει σαν αποτέλεσμα μόλις τερματιστεί η κλήση να έχει ήδη ανοίξει ο φάκελος ζημιάς και να προχωρά η διαδιακασία, ώστε η εμπειρία του τρακαρίσματος να μπαίνει σιγά σιγά στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Έτσι και το άγχος του τρακαρίσματος θα μου φύγει, μιας και η Hellas Direct θα βρίσκεται 24/7 πλάι μου για να λύσει κάθε μία από τις προαναφερθείσες απορίες και θα με βοηθήσει στα πολύ πρακτικά ζητήματα που θα προκύψουν μετά από ένα ο μη γένοιτο τρακάρισμα.
