Βαλεντίνο Ρόσι: Ο «Γιατρός» των ονείρων μας

Ήδη από το 1996 ο Ρόσι είχε δείξει ότι είναι γρήγορος και ανταγωνιστικός. Στην πρώτη του χρονιά στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, με μοτοσικλέτα της Aprilia, κατάφερε να πάρει την πρώτη του νίκη, στο Τσεχικό GP στην πίστα του Μπρνο.

Ήταν να μη γίνει η αρχή, γιατί την επόμενη χρονιά, το 1997, ο νεαρός ακόμα Ιταλός σημείωσε 11 νίκες σε 15 αγώνες και κατέκτησε τον τίτλο.

Όπως ήταν φυσικό, την επόμενη χρονιά ανέβηκε κατηγορία και έτρεξε στα 250 κ.εκ., πάλι με την Aprilia. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι εκείνη την εποχή σε όλες τις κατηγορίες του MotoGP έτρεχαν δίχρονες μοτοσικλέτες.

Το 1998, λοιπόν, ο Ρόσι συνέχισε να είναι γρήγορος και νικώντας 5 φορές πήρε τη 2η θέση στο πρωτάθλημα.

Η επόμενη χρονιά, το 1999, ήταν πολύ καλύτερη και με 9 νίκες ο 20χρονος ακόμα Ρόσι κατέκτησε τον 2ο παγκόσμιο τίτλο του.

Οι επιτυχίες του στις μικρότερες κατηγορίες εξασφάλισαν το 2000 στον Ρόσι την άνοδό του στη μεγάλη κατηγορία με τη Honda, στην οποία μάλιστα αντικατέστησε τον θρύλο Μικ Ντούχαν.

Ο Ρόσι ανέβηκε στη σέλα της δίχρονης 500 κ.εκ. Honda NSR500 και χρειάστηκε να περάσουν οι πρώτοι 9 αγώνες για να πάρει την πρώτη του νίκη στη μεγάλη κατηγορία, στο GP Μ. Βρετνανίας στο Donington Park.

Αφού έγινε η αρχή, η συνέχεια δεν θα μπορούσε να είναι κάτι άλλο από θεαματική.

Ο Ρόσι γινόταν όλο και πιο δυνατός πάνω στη Honda και το 2001 πανηγύρισε τον πρώτο του τίτλο στη μεγάλη κατηγορία των 500 κ.εκ. Για να το κάνει αυτό κυριάρχησε επί του ανταγωνισμού, παίρνοντας 11 νίκες σε 16 αγώνες.

Εκείνη τη χρονιά ξεκίνησε η αντιπαλότητά του με τον Μαξ Μπιάτζι, μια αντιπαλότητα που έχει μείνει στην ιστορία για το πάθος και την έντασή της.

Το 2002 άλλαξαν οι κανονισμοί για τις μοτοσικλέτες και εμφανίστηκαν οι τετράχρονες μοτοσικλέτες των 990 κ.εκ.

Εκείνη τη χρονιά το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα ξεκίνησε να ονομάζεται MotoGP.

Παρά τα προβλήματα νεότητας που είχαν οι καινούριες μοτοσικλέτες, ο Ιταλός δεν έχασε τίποτα από τη φόρα του και πήρε ξανά τον τίτλο, πάλι με 11 νίκες σε 16 αγώνες.

Το 2003 είχαμε επανάληψη του σκηνικού, με τον Ρόσι πλέον να έχει κερδίσει τρία πρωταθλήματα στη σειρά και η φήμη του είχε ήδη αρχίσει να εκτοξεύεται.

Στο τέλος όμως εκείνης της χρονιάς ήρθε η ρήξη με τη Honda.

Καθώς ο Rossi μεγάλωνε σε δημοφιλία και αυτοπεποίθηση, συγκρούστηκαν δύο φιλοσοφίες.

Η Honda, όπως πάντα, πίστευε ότι η μοτοσικλέτα είναι που παίρνει τις νίκες και τα πρωταθλήματα και ο αναβάτης απλώς την οδηγεί.

Ο Ρόσι από την άλλη ήθελε να αποδείξει ότι ο αναβάτης είναι εκείνος που κάνει τη διαφορά.

Το χάσμα δεν γεφυρώθηκε ποτέ και στο τέλος της σεζόν ο Ρόσι έκανε την ανακοίνωση-εκπληξη ότι από την επόμενη χρονιά θα τρέχει με τη Yamaha.

Η Yamaha εκείνη την εποχή είχε υποδεέστερη μοτοσικλέτα από τη Honda και οι περισσότεροι είδαν με σκεπτικισμό την κίνηση του Rossi. Ο Ιταλός όμως ήταν αποφασισμένος να αποδείξει την αξία του και κατάφερε με μερικές σπουδαίες εμφανίσεις να κατακτήσει για 4η φορά στη σειρά τον τίτλο, κερδίζοντας 9 από τους 16 αγώνες. Με τη μοτοσικλέτα να βελτιώνεται συνεχώς, ο Ρόσι πήρε το Πρωτάθλημα και το 2005, συντρίβοντας για άλλη μία φορά τον ανταγωνισμό.

Το 2006, που ήταν μια περίεργη χρονιά με αρκετές ατυχίες και εγκαταλείψεις, με τον Νίκι Χέιντεν της Honda να πανηγυρίζει τελικά τον τίτλο. Το 2007, για άλλη μία φορά οι κανονισμοί άλλαξαν και οι κινητήρες πήγαν από τα 990 στα 800 κ.εκ., κάτι που έκανε τις μοτοσικλέτες πιο νευρικές. Ο Ρόσι ξεκίνησε τη χρονιά ως φαβορί αλλά στο τέλος ο Κέισι Στόνερ κυριάρχησε και πήρε με την Ducati τον τίτλο

Στο ξεκίνημα του 2008 άρχισε για πρώτη φορά να συζητιέται το ενδεχόμενο ο Ρόσι να έχει «τελειώσει» και να μην μπορέσει ξανά να πάρει πρωτάθλημα. Ο Ιταλός όμως δεν είχε πει την τελευταία του λέξη. Ως πρώτη κίνηση απαίτησε και κατάφερε να αλλάξει ελαστικά και να χρησιμοποιήσει τα Bridgestone έναντι των Michelin. Στη συνέχεια βγήκε στην πίστα και κατέθεσε όλο το αγωνιστικό του «είναι». Ιδιάιτερα η μάχη στη Λαγκούνα Σέκα με τον Στόνερ έχει μείνει στην ιστορία. Στο τέλος της χρονιάς ο Ρόσι πανηγύρισε τον 6ο του τίτλο, βάζοντας τέλος στις συζητήσεις για την ικανότητα και το κίνητρό του.

Αφού «καθάρισε» με τον Στόνερ, το 2009 είχε να αντιμετωπίσει έναν άλλο νεαρό και ταχύτατο διεκδικητή, που μάλιστα ήταν ομόσταβλός του στην ομάδα της Yamaha: τον Χόρχε Λορένθο. Ύστερα από μερικές επικές μονομαχίες, με πιο χαρακτηριστική αυτήν στην Καταλονία, ο Ρόσι κατέκτησε τον 7ο παγκόσμιο τίτλο του και μπήκε στο πάνθεον των σπουδαιότερων αναβατών στην ιστορία του σπορ.

Το 2010 ξεκίνησε πάλι με τον Ρόσο ως φαβορί, αλλά στον 4ο αγώνα της σεζόν, στο Μουτζέλο, ύστερα από πτώση έσπασε το πόδι του. Παρότι επέστρεψε σε χρόνο ρεκόρ για ένα τέτοιο σοβαρό τραυματισμό, δεν κατάφερε να μείνει στην κούρσα του τίτλου και τερμάτισε 3ος.

Η ένταση στο γκαράζ της Yamaha ανάμεσα στον Ρόσι και τον Λορένθο είχε χτυπήσει κόκκινο όλη τη χρονιά του 2010 και ο Ιταλός πριν από το τέλος της σεζόν ανακοίνωσε ότι υπέγραψε διετές συμβόλαιο με την Ducati.

Στην Ιταλία επικράτησε πανζουρλισμός, γιατί ήταν ένα όνειρο να κερδίσει ένας Ιταλός με μια ιταλική μοτοσικλέτα. Τα όνειρα σπάνια γίνονται πραγματικότητα, όμως.

Από την πρώτη φορά που ο Ρόσι οδήγησε την Desmosedici, φάνηκε ότι δυσκολευόταν πολύ να την «υποτάξει».

Ο τρόπος οδήγησης του Ρόσι ήταν διαμετρικά αντίθετος με εκείνον που απαιτούσε η μοτοσικλέτα, η οποία ήταν πολύ δύστροπη και μόνο ο Στόνερ κατάφερνε να την οδηγήσει στο όριο.

Όσο κι αν προσπάθησαν τόσο ο Ρόσι όσο και η Ducati, που αντίθετα στη φιλοσοφία της έκανε ριζικές αλλαγές στη μοτοσικλέτα για να ταιριάξει στον Ιταλό, δεν κατάφεραν να βρουν τρόπο να κερδίσουν και στο τέλος του διετούς συμβολαίου, στο τέλος του 2012, αποφάσισαν να μη συνεχίσουν.

Σε εκείνο το σημείο η καριέρα του Ρόσι βρέθηκε σε μια πολύ κρίσιμη καμπή και οι επιλογές του ήταν πολύ περιορισμένες. Φεύγοντας από την Ducati, και με τις πόρτες της Honda οριστικά κλειστές για πάντα, δεν υπήρχε άλλη επιλογή από την επιστροφή στη Yamaha. Η ιαπωνική ομάδα όμως ήταν διαφορετική από εκείνη που άφησε δύο χρόνια νωρίτερα. Εκεί απόλυτο αφεντικό ήταν πλέον ο Λορένθο και ο Ρόσι πήγε εκεί γνωρίζοντας ότι δεν θα είναι το Νο 1. Δεν πτοήθηκε, όμως, και με σχετική ταπεινοφροσύνη, για έναν αστέρα του μεγέθους του, ξεκίνησε να δουλεύει ξανά με τη Μ1.

Οι επιτυχίες δεν άργησαν να έρθουν και τα τρία επόμενα χρόνια (2014, 2015 και 2016) ο Ρόσι επέστρεψε στις νίκες και πήρε και στις τρεις αυτές σεζόν τη 2η θέση στο πρωτάθλημα. Ειδικά το 2015 έφτασε μιαν ανάσα από τον τίτλο και τον έχασε αφού μπλέχτηκε σε μια ανόητη διαμάχη με τον Μαρκ Μάρκεθ, που τελικά του κόστισε το 10 πρωτάθλημα της καριέρας του.

Στο τέλος του 2016 το άστρο του Ρόσι όχι μόνο δεν είχε σβήσει αλλά είχε επισκιάσει τον Λορένθο στη Yamaha. Ο Ισπανός, που έβλεπε ότι έχανε πλέον από τον Ρόσι τόσο εντός όσο και εκτός πίστας, αποφάσισε να επιδιώξει νέες προκλήσεις στη σέλα της Ducati, που του πρόσφερε επιπλέον και ένα βασιλικό συμβόλαιο. Στη Yamaha ήρθε άλλος νέος αστέρας, που λέγεται Μάβερικ Βινιάλες.

Ο Ρόσι το 2017 ήταν ήδη 38 ετών, αλλά η φλόγα μέσα του δεν είχε σβήσει. Αυτή τη χρονιά μάλιστα κατέκτησε την τελευταία νίκη του στο MotoGP, που ήρθε στο αγαπημένο του Άσεν στην Ολλανδία. Ανέβηκε στο βάθρο άλλες 5 φορές, για να τερματίσει στην 5η θέση της βαθμολογίας του πρωταθλήματος. Τα επόμενα τρία χρόνια ο Ρόσι έμεινε στη Yamaha και ανέβηκε άλλες 8 φορές στο βάθρο αλλά πλέον ήταν φανερό ότι οι μέρες που θα διεκδικούσε τίτλους και νίκες ήταν πια πίσω του.

Στο τέλος του δύσκολου 2020 ο Βαλεντίνο Ρόσι δεν ήταν έτοιμος να τα παρατήσει ακόμα.

Παραχώρησε τη θέση του στην εργοστασιακή ομάδα της Υamaha στον Φάμπιο Κουαρταραρό και ο ίδιος μετακόμισε στη δορυφορική SRT Petronas Yamaha.

Τα φετινά αποτελέσματα δεν ήταν αυτά που θα ήθελε να για να συνεχίσει και κατάλαβε και ο ίδιος ότι ήρθε πια ο καιρός να αποχαιρετήσει το MotoGP.

Η τελευταία του σεζόν στο MotoGP πέρασε με μέτρια ως επί το πλείστον αποτελέσματα.

Ο καλύτερος τερματισμός του ήταν μια 8η θέση στην Αυστρία και δύο δέκατες θέσεις στο Μιζάνο και στον τελευταίο αγώνα του στη Βαλένθια. Δεν έχει σημασία όμως.

Αποχώρησε από την ενεργό δράση με ψηλά το κεφάλι και κάτω από το standing ovation εκατομμυρίων ανθρώπων.

Ο Βαλεντίνο Ρόσι είναι ο λόγος που εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον πλανήτη αγάπησαν αυτό το θεαματικό σπορ.

Ο GOAT του MotoGP χαιρόταν κάθε στιγμή που περνούσε στην πίστα είτε πάνω στη μοτοσικλέτα είτε στο γκαράζ της ομάδας του είτε στην αίθουσα των συνεντεύξεων Τύπου.

Και αυτήν του τη χαρά είχε τη σπάνια ικανότητα να τη μεταφέρει αυτούσια στους ανθρώπους που βρίσκονταν στις πίστες ή παρακολουθούσαν από τις οθόνες τους.

Γι' αυτό θα μείνει για πάντα αξέχαστος και η γενιά μας είναι προνομιούχα που είχε την ευκαιρία να ακολουθήσει αυτήν την καριέρα από την αρχή μέχρι το τέλος της.